ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








by : tinakanoumegk





1


1. ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΓΚΟΥ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ.


Πέμπτη 28 Μαρτίου

Αγαπητοί Συνάδελφοι και Φίλοι,

Με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη μιλήσαμε πριν λίγες ημέρες. Με καλούσε πάντοτε για μια επιβεβαίωση πριν την επόμενη διάλεξή μας, που ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη Τρίτη 2 Απριλίου με θέμα "Παραγωγική Μνήμη και Σύγχρονη Ανάπτυξη". Ήταν η 7η κατά σειρά σε ένα πρόγραμμα 8 διαλέξεων με γενικό θέμα “Ανάπτυξη και Ποιότητα – Η Νέα Συμμαχία: Νέα Πολιτική Εθνική Αναπτυξιακή Παιδεία”. Επισυνάπτω την ανακοίνωση του προγράμματος, που έμελλε να ολοκληρωθεί κατά τα 6/8, για ιστορικούς λόγους, μαζί με μια φωτογραφία από την πρώτη διάλεξη. 

 

Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο που η ζωή μας καλεί, αντί για την πρόσκληση στη διάλεξη αυτή, να πούμε αντίο σε αυτόν τον μεγάλο Πολιτικό, τον σπουδαίο Επιστήμονα και πραγματικά μοναδικό Άνθρωπο.

 

Ο ίδιος έλεγε πως θεωρούσε το πρόγραμμα αυτό σημαντικό, ήθελε να συνομιλήσει με τη νεολαία, με τους ανθρώπους της δημιουργίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Προσωπικά το βρίσκω ως ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχω κάνει από το 2000 που ξεκίνησε η διαδρομή μας καθώς, τελικά, το επιχειρείν, το να "γίνουμε μάστορες" όπως ο Μιχάλης μας προέτρεψε στα τέλη της δεκαετίας του '90, για να αποκτήσει νόημα οφείλει να κοιτάξει κατάματα στο κέντρο της ανθρώπινης υπόστασής μας -- στο οποίο δεν βρίσκεται κάτι άλλο παρά η ύψιστη των τεχνών, η Πολιτική με την αυθεντική έννοια του όρου.

 

Ο Χαραλαμπίδης μιλούσε για "τη συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο". Μιλούσε για την Πόλη και για το πόσο αυτή είναι απαραίτητη για να έχουμε πολίτες και πολιτισμό. Μιλούσε ακόμα για την ανάγκη της αρμονικής συνύπαρξης και αμφίδρομης σχέσης της πόλης με την ύπαιθρο, καταφέρνοντας να συνδέσει και να συνθέσει ζητήματα από την αρχιτεκτονική και τη γαστρονομία μέχρι τις μεταφορές, τα δίκτυα επιχειρήσεων, την εκπαίδευση και την έρευνα αλλά και τις γεωπολιτικές εξελίξεις.

 

Πάνω απ' όλα προσέφερε έναν πρωτότυπο και αυτόχθονο τρόπο σκέψης και ανάλυσης καλώντας μας να βλέπουμε τις προκλήσεις της εποχής πάντοτε με ένα μείγμα ρεαλισμού και αυτοπεποίθησης αλλά και με μια μεγάλη αισιοδοξία, ιδιαίτερα εντυπωσιακή για κάποιον που βρίσκεται στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους.

 

Ο Μιχάλης ήταν ένας μεγάλος διεθνιστής. Ένας αληθινός φίλος των λαών, όχι μόνο σε απομακρυσμένα μέρη όπως η Λατινική Αμερική, όπου είχε σημαντική δράση σε προηγούμενες δεκαετίες, αλλά και εδώ κοντά μας, που τα πράγματα ήταν και παραμένουν πολύ περισσότερο ευαίσθητα: Στην Ανατολία και συνολικα στην Ανατολική Μεσόγειο. "Η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες όταν οι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου θα ανήκουν στους Λαούς τους" είχε πει και η ιστορία των δικαιώνει. Η εμπλοκή του αυτή στο πεδίο, είχε ένα τεράστιο προσωπικό τίμημα που το πλήρωσε δίχως δεύτερες σκέψεις. Η έκφραση "walk the talk" έβρισκε σε αυτόν το κορυφαίο της παράδειγμα.

 

Κλείνοντας θέλω να τονίσω πως ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που βρέθηκε τόσο κοντά στην εξουσία, πολύ συγκεκριμένα τόσο κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου το '70 και το '80, και ουδέποτε ανέλαβε κυβερνητική θέση ούτε ποτέ πληρώθηκε για οποιοδήποτε λόγο από το δημόσιο ταμείο. Περίπτωση ιδιαίτερα σπάνια αν όχι μοναδική. 

 

Θυμάμαι έναν φίλο του να περιγράφει μια θυελλώδη συνεδρίαση λίγο πριν τις εκλογές του 1981 με τον Χαραλαμπίδη να αναρωτιέται "αν τα κορυφαία στελέχη θέλουν να γίνουν υπουργοί, πως γίνεται τα μέλη, οι ψηφοφόροι, να μην θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι;". Η ιστορία τον δικαίωσε και εκεί.

 

Σήμερα το μόνο που έχω να πω ότι ότι σκοπεύω να κάνω ότι μπορώ ώστε να τιμήσουμε και να εξελίξουμε την τεράστια κληρονομιά που αφήνει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Θα μελετήσουμε τα δεκάδες βιβλία του και τις συνεισφορές του στον δημόσιο λόγο και θα εμπνεόμαστε από το παράδειγμα της ζωής του, προσπαθώντας να αφήσουμε και εμείς ένα θετικό αποτύπωμα στο πέρασμά μας από αυτόν τον κόσμο.

 

Σας ευχαριστώ θερμά όλους για τη συμμετοχή και την υποστήριξή σας στο πρόγραμμα αυτό. Θα το συνεχίσουμε τιμώντας την μνήμη του ανθρώπου που το εμπνεύστηκε και το υλοποίησε.

 

 

2. Μηνάς Αρτόπουλος

Ο Μιχάλης «έφυγε».

Όσοι τον γνωρίσαμε, όσοι είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί του, να διαβάσουμε τα σπουδαία βιβλία του, είμαστε απίστευτα τυχεροί.

Ένας σπουδαίος διανοούμενος.

Ένα από κορυφαία πολιτικά μυαλά που "γέννησε" η Ελλάδα τα τελευταία 50-60 χρόνια.

Ένας άνθρωπος που ήταν πάντα μπροστά από την εποχή του.

Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν τον αξιοποίησε ποτέ.

Το πολιτικό σύστημα δεν τον «άντεξε», ήταν πολύ μεγάλο μέγεθος.

Όχι, ο Μιχάλης δεν ήταν ο πολιτικός που θα έκανε καριέρα συμβιβασμένος.

Αν το ήθελε, θα ήταν Υπουργός από το 1981. Αμετακίνητος.

Δεν έγινε ποτέ. Δεν ζήτησε ποτέ, τίποτα.

Έφυγε από το ΠΑΣΟΚ, μετά τα γεγονότα της ντροπής με τον Οτσαλάν.

Δεν πούλησε ποτέ τις ιδέες του.

Δικαιώθηκε σε όλα όσα έλεγε κι ας μην επιβραβεύτηκε από το εκλογικό σώμα, όταν πήρε την απόφαση να δημιουργήσει το δικό του πολιτικό κόμμα.

Ήμουν από τους τυχερούς που ήμουν στο ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης, το 2000, στην Αθήνα.

Η διακήρυξη αυτού του κόμματος, είναι ένα σπουδαίο πολιτικό κείμενο, άκρως επίκαιρο, ως και σήμερα.

Ο Μιχάλης αγαπούσε την Αρκαδία.

Ως Πόντιος, έδωσε μάχες για την Αρχαία Τραπεζούντα στην Μεγαλόπολη. Πάλεψε για την ανάδειξη της.

Θεωρούσε πάντα ότι θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τους Ποντίους, ανά την Υφήλιο.

Στην ουσία, ο Μιχάλης δεν έφυγε.

Οι ιδέες του θα είναι πάντα εδώ.

Να τις διαβάζουμε, να τις μελετάμε, να τις ανακαλύπτουμε και να αντιλαμβανόμαστε γιατί πάνε στραβά πολλά πράγματα σε τούτο τον τόπο.

Υ.Γ. Παρακάτω το βίντεο με την ιστορική, συγκλονιστική, προφητική ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη το 1996, όταν προέβλεψε με μαθηματική ακρίβεια τι θα γίνει στην Ελλάδα σχεδόν δύο δεκαετίες μετά. Δείτε το.

3. Aristomenis Syngelakis

Τέλος εποχής!

Έφυγε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Ο αγνός ιδεολόγος του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ο ασυμβίβαστος υπέρμαχος της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Κοινωνικής Ισότητας, ο οραματιστής ενός πιο δίκαιου και ανθρώπινου κόσμου. Ο διανοούμενος, ο ρήτορας, ο ηθικά ακέραιος άνθρωπος.

Και κλείνει οριστικά ο κύκλος της Μεταπολίτευσης.Της πάλης των ιδεών, της δημοκρατίας ως λόγου και πράξης ζωής. Και μένουν πίσω οι "επαγγελματίες" της πολιτικής, οι κυνικοί και οι αμοραλιστές, οι ιδιοτελείς και εξαρτημένοι, οι ετερόφωτοι, οι υπηρέτες της μεταπολιτικής.

Δεν ήμουν φίλος του Μιχάλη - δεν είχα την τιμή. Είχα, μάλιστα, διαφωνήσει μαζί του δημοσίως , τα ύστερα χρόνια, σ' ένα ευαίσθητο για μένα ζήτημα. Αλλά θαύμαζα, πάντα, τον λόγο και το ήθος του ανδρός, που σ' όλη του τη ζωή πήγε κόντρα στο ρεύμα.

Θα μας μείνουν παρακαταθήκη τα βιβλία του, η αλησμόνητη ομιλία του στο 6ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο του 1996, η ανυποχώρητη μάχη του με τη φθορά. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συντριβή των αγαπημένων μου συντρόφων, του Βασίλη Α. και του Μανόλη Χ. στο άκουσμα του θανάτου του Μιχάλη. Χαραλαμπίδη.

Αντίο σύντροφε Μιχάλη! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει!

4. Γιώργος Χελάκης

Στο σύγχρονο πολιτικό σκηνικό δεν υπάρχει χώρος για τόσο ιδεαλισμό και αυθεντικότητα. Για χρόνια πίστωνε το ΠΑΣΟΚ με γεωστρατηγικές αναλύσεις που ξεπερνούσαν τα καθιερωμένα. Πατριώτης, (δι)εθνιστής και αριστερός. Το ρεύμα των "Ιταλών" ήταν ένα κίνημα μέσα στο Κίνημα. Ρηχοί και απρεπείς όσοι έφτασαν να λοιδορούν τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Καλό ταξίδι στην κοιλάδα της σιωπής...

5. Dimitrios Kouvelas 

Έφυγε από τη ζωή ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης! Ένα από τα φωτεινότερα μυαλά της σύγχρονης πολιτικής σκηνής της Χώρας!

Οραματιστής και οργανωτικός ταυτοχρόνως, έθεσε από το 1996 το θέμα του Λόγου, ως βασικό νοηματοδότη της πολιτικής.

Σε έναν κόσμο που οι έννοιες γυμνώνονται από νοήματα, ο Λόγος, αποκτά άλλη δυναμική!

Λόγος οι λέξεις/ομιλία/σκέψεις/νους, Λόγος η αιτία, Λόγος η αφορμή, Λόγος η αναλογία/αρμονία!

Ο πολιτικός λόγος του, στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996, περιγράφει λιτά, μεστά και κατανοητά το υπαρξιακό πρόβλημα της Πατρίδας μας!

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει!

6. Αντάρτης Κλεφταρματωλός

Έφυγε σήμερα ένα σπουδαίο πολιτικό μυαλό, που δυστυχώς έμεινε αναξιοποίητο για την χώρα, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης.

Οι μικρότεροι τον γνωρίσαμε ψάχνοντας δυσεύρετα βιβλία του και, κυρίως, ακούγοντας την ομιλία - viral πλέον - στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996. Μια ομιλία χαρακτηριστική του πόσο αφοπλιστικά ειλικρινής και κυρίως πολιτικα οξυδερκής υπήρξε ο δάσκαλος Μιχ. Χαραλαμπίδης. Κάποια σημεία της περίφημης ομιλίας απομόνωσαν παρακάτω. Πολλές απόψεις του παρόντος ιστολογίου διέπονται από τις ιδέες του Χαραλαμπίδη.

👉Για το ΠΑΣΟΚ:

Αντί ουσιαστικά -για να το πούμε πολύ απλοϊκά και πρακτικά- να ενώσουμε την Ηγουμενίτσα με την Αλεξανδρούπολη, την Ηγουμενίτσα με τον Βόλο, την Ηγουμενίτσα με την Πύλο, και αυτά έχουν πολύ μεγάλη σημασία που σας λέω, εμείς προτιμίσαμε να ενώσουμε τα Σεπόλια με τη Δάφνη.

Ξεκινήσαμε αυτό το μεγάλο κίνημα για να πάμε στην Κερύνεια.Το 1996 αντί να πάμε στην Κερύνεια καταλήξαμε να φτάσουμε στην Ίμια. Και η ευθύνη για την ΄Ιμια είναι όλων.

👉Για το μέλλον της χώρας:

Γι’ αυτό λοιπόν είμαι πολύ ανήσυχος και πρέπει να σας το πω εδώ, πέρα από ιδεολογισμούς. Δεν σας μιλώ ιδεολογικά, γιατί πίσω από τους ιδεολογισμούς μπορεί να κρυφθούν πολλά πράγματα και να καλυφθούν πολλοί και μάλιστα υπεύθυνοι. Γι’ αυτό η Ελλάδα έχει δυσκολίες να βαδίσει προχωρώντας μπροστά με τους ρυθμούς που προκαλεί η ιστορία στο νέο μεγάλο της ραντεβού. Φοβάμαι ότι στο τέλος του κύκλου το 2004, το 2010 θα έχουμε μια Ελλάδα που θα μοιάζει με αυτό που ονομάζω μια Ελλάδα “Τουρκομπαρόκ”.

Θα είναι δηλαδή η Ελλάδα ένα φτωχό και ίσως συρρικνωμένο βιλαέτι ή Γερμανικό λάντερ. Γιατί αν δούμε τις εξελίξεις και την δυναμική που έχει ο Τουρκικός επεκτατισμός, αλλά ειδικότερα αν δούμε τις δικές μας πολιτικές, το μέλλον μας δεν είναι αισιόδοξο.

👉Για τα ελληνοτουρκικά:

Θα πρέπει να μπει στην Ευρώπη λοιπόν το νέο Ανατολικό Ζήτημα για να είμαστε σοβαροί Ευρωπαίοι, όχι Ευρωπαϊστές. Θα πρέπει να πούμε στα διεθνή φόρουμ, παντού, ότι δεν υπάρχει Κυπριακό πρόβλημα, δεν υπάρχει πρόβλημα Αιγαίου, δεν υπάρχει πρόβλημα Θράκης, υπάρχει ένα και μόνο πρόβλημα, το τουρκικό πρόβλημα. Και αυτό πρέπει να λυθεί με βάση τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά που αποτέλεσαν τα θεμέλια των Ευρωπαϊκών δημοκρατιών.Αυτή είναι η πολιτική μας. Αν το κάνουμε αυτό θα γίνουμε εμείς οι διαιτητές των σχέσεων Τουρκίας και Ευρώπης. Όχι όπως τώρα να μας στρώνουν το χαλί αυτοί και να περπατάμε εμείς όπως θέλουν αυτοί ή να χορεύουμε, ξέρουνε όσοι περάσανε από το Υπουργείο Εξωτερικών ότι χορεύετε στη μουσική και στο τύμπανο που βαράνε αυτοί.

Η Ελλάδα έχει πολλές δυνατότητες να κάνει αυτό που σας λέω. Τι σημαίνει αυτό; Έρχεται η περίοδος της άνοιξης των λαών της Ανατολικής Μεσογείου. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εδώ και χρόνια έχουμε έναν ψυχρό πόλεμο με την Τουρκία. Εγώ δεν λέω, είδατε ποτέ να μιλώ για πόλεμο; ΄Η για μολών λαβέ και όλα αυτά.

Πιστεύω ότι μπορούμε να κερδίσουμε αυτό τον ψυχρό πόλεμο χωρίς να πάμε σε θερμό πόλεμο. Και τότε το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” θα βρει την σύγχρονη προέκτασή του, που είναι η εξής: “Η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες όταν η Ανατολική Μεσόγειος θα ανήκει στους λαούς της”.

7. Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος Έλληνας Μιχάλης Χαραλαμπίδης που προέβλεψε ήδη από το 1996 -σε ώτα μη ακουώντων- πως "στο κλείσιμο αυτού του ιστορικού κύκλου, το 2010, η Ελλάδα θα είναι ένα οθωμανικό βιλαέτι ή ένα Γερμανικό Lander".

Μαζί με πολλούς άλλους θα ενταχθεί τώρα και αυτός στην χωρία των αδικαίωτων αγωνιστών, στην κοινότητα των ηττημένων νικητών, αυτής της ορφανής πλέον χώρας.

8. Νίκος Σταθόπουλος

ΑΝΤΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ...υπέροχε οδηγητικέ συνοδοιπόρε στο Ελληνικό Όραμα...από τα πρώτα ελπιδοφόρα χρόνια τού ακόμα φωτεινού ΠΑΣΟΚ...άφησες καλό σπόρο για τους σκληρούς αγώνες που έρχονται...η Πατρίδα, στη βαθύτερη ουσία της, πενθεί με τιμή για την εκδημία σου..."θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες....".....

9. Σπύρος Σταματόπουλος

Πάει ένας χρόνος περίπου από τότε που φιλοξενήσαμε στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Σικυωνίων τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και τον ακούσαμε να αναπτύσσει την σκέψη του και τις απόψεις του για την «Αναπτυξιακή Εθνική Πολιτική Τριλογία».

Ένας νους ανήσυχος, μαχητικός, ασυμβίβαστος και δραστήριος με την λαχτάρα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης να τον κινεί πάντα.

Σήμερα, τον αποχαιρετούμε πρόωρα και με θλίψη…

Κρατάμε όμως ακέραια στην καρδιά και στο νου μας τα πύρινα λόγια του, όπως έχουν παραμείνει αποτυπωμένα στα βιβλία του, ως παρακαταθήκη για την κοινωνία μας.

Καλό ταξίδι αγωνιστή Μιχάλη Χαραλαμπίδη…

10. Μαλκίδης Θεοφάνης

Έφυγε πριν από λίγα λεπτά από αυτή τη ζωή ο αγαπημένος μας Μιχάλης Χαραλαμπίδης.

Μιχάλη ό,τι και να πω και να γράψω θα είναι λίγο: ήσουν πάντα δίπλα μου, ήσουν για μένα και για όλους μας ένας μοναδικός Φίλος, ένας ανιδιοτελής Αγωνιστής, ένας υπέροχος Έλληνας και ένας θαυμάσιος Άνθρωπος!

Μιχάλη μου, o Άγιος Ευγένιος σε περιμένει να σε υποδεχτεί στα ουράνια Παρχάρια!

Καλή αντάμωση , Καλό Παράδεισο και Καλή Ανάσταση.

Υ. Γ. Για την εξόδιο ακολουθία, την κηδεία και την ταφή του Μιχάλη θα υπάρξει σχετική ενημέρωση .

11. Γιώργος Τασιόπουλος

Έφυγε από κοντά μας ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Συνέβαλε όσο κανένας στη διανοητική, μορφωτική, πολιτική παραγωγή και επιστημονική έρευνα.

Υπερασπίστηκε την αξιοπρέπεια και την αγάπη στην Πατρίδα ως αναγκαίες προϋποθέσεις για την ενασχόληση με την Πολιτική.

Προσπάθησε τα πολλά χρόνια της πολιτικής του δράσης να συμβάλλει στην αποτροπή της εκφυλιστικής μεταπολιτευτικής πορείας.

Σε πολλούς από εμάς έδειξε τον άλλο δρόμο της ανιδιοτελούς πολιτικής στράτευσης...

Θα τον θυμόμαστε με σηκωμένη τη γροθιά τον Απρίλιο του 1994 στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όταν μία άδεια αίθουσα μεταβλήθηκε σε Εκκλησία του Δήμου για να ακούσει την ομιλία του.

Ο λαός ήθελε να τον ακούσει όταν προφητικά προειδοποιούσε και έδειχνε τον Άλλο δρόμο.

Η κομματική γραφειοκρατία δεν ήθελε και μας οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα...

~Αιωνία η μνήμη~

 

12. ΑΠΟ: Μιχάλης Μινουδάκης

ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ

"ΕΦΥΓΕ" Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

"Μάλλον ο Μιχάλης θα προλογίζει το βιβλίο μου για την διατροφή", έλεγα προχθές σε έναν φίλο.

Ψέματα του έλεγα.

Ο Μιχάλης, από σήμερα, θα λείπει.

Έφυγε για εκείνη τη γνωστή γειτονιά των Αγγέλων.

Εμβρόντητος έμεινα στο άκουσμα. Και ας έχω εξοικειωθεί με τον λεγόμενο "θάνατο".

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν πνευματικός μου πατέρας. Τον γνώρισα , "έπεσε" ο ένας πάνω στον άλλο, τυχαία, στην οδό Αραχώβης, όταν ήμουν 17 χρονών. Με τον Δημήτρη Ροζάκη εγώ, που τον ήξερε, μας σύστησε και καθίσαμε λίγο για να πιούμε μια λεμονάδα και να μιλήσουμε για το "Σχολείο της Αλλαγής".

Πέρασαν χρόνια, ήμασταν ιδεολογικά και πολιτικά μαζί, συμπράτταμε.

Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών,

Μορφωτικό ρεύμα ιδεών και πολιτικής

στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ,


Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση όταν παρέδωσαν τον αρχηγό ΑΠΟ

Σπάνια συναντούνται άνθρωποι σαν τον Μιχάλη. Διανοητής και διανοούμενος, αληθινός πολιτικός, πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα, ευπατρίδης, σοσιαλιστής. Για μένα και φίλος αυθεντικός.

Αισθάνομαι τώρα, περισσότερο ΑΜΕΑ από ποτέ.

Στο ψευτορωμέικο, στην Υποελλάδα,

το στρατόπεδο του Καλού σήμερα μισερώθηκε.

Καλό ταξίδι αξέχαστε αδελφέ, αληθινέ σύντροφε!

Καλό Παράδεισο και καλή Ανάσταση!

Στην μνήμη σου θα είναι αφιερωμένο το βιβλίο, Μιχάλη, αν αξιωθώ να το δημιουργήσω, όπως μου έλεγες.

(Ως ελάχιστη συμμετοχή στο βαρύ πένθος η ακύρωση της αυριανής εκδήλωσης "το Μανουάλι πάει παραλία"). 



13. Ηλίας Σιαμέλας
Έφυγε απ' τη ζωή ο
Μιχάλης Χαραλαμπίδης.
=================
Στο άκουσμα της είδησης έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Πάω να γράψω δυο γραμμές και τρέμει το χέρι μου. Γεννημένος για έναν πολιτικό πολιτισμό, που δεν έχει γεννηθεί ακόμη.
Αγωνιστήκαμε μαζί.
Μαζί κλάψαμε για την ήττα της λογικής.
Γι' αυτή την πατρίδα.
Γι' αυτό το λαό.
Για το χάλι μας...
Ψάχνω, στο νιόσκαφτό του μνήμα, να βρω και να εναποθέσω το πιο αγνό λουλούδι, που φύτρωσε, που ρίζωσε κι άνθισε πάνω σ' αψηλοθώρητα κι απάτητα βουνά, απ' όπου ένας περήφανος σταυραετός, με θλίψη και περιφρόνηση τον κόσμο μας κοιτάει...

by : tinakanoumegk


 


~.~

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ & ΠΑΡΑΜΟΝΙΜΑ |
Καιρικά σχόλια από τον ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

«Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;»  Αυτό το ερώτημα έχει αναρτήσει τούτο τον καιρό στις γιγαντομαρκίζες του ένα αθηναϊκό μουσείο. Η κυρία της φωτογραφίας, που μόλις ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την πολιτική, είναι ίσως η απάντηση. Ιέρακας από τους τρομερότερους της αμερικανικής διπλωματίας, διαβόητη για τη φράση της «Fuck EU!», βασικός μοχλός της παρδαλής «επανάστασης» του 2014 που ανέτρεψε τον Γιανουκόβιτς και έστρωσε τον δρόμο στο τωρινό ουκρανικό δράμα, η Βικτόρια Νούλαντ όπου πέρασε άφησε πίσω της ερείπια.

Και να ’ταν η μόνη; Μαντλήν Ωλμπράιτ, Χίλλαρυ Κλίντον, Κοντολάιζα Ράις, το αμερικανικό ΥΠΕΞ το διαφεντεύουν γυναίκες τριάντα χρόνια τώρα. Και υπήρξαν όλες τους μια μερίδα από τα ίδια: πολεμοκάπηλες, υποκρίτριες, κυνικές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνο το «Άξιζε τον κόπο!» της Ωλμπράιτ, όταν δημοσιογράφος τη ρώτησε για τα 500.000 σκοτωμένα παιδιά του Ιράκ;

Αλλά, εντός και εκτός ΗΠΑ, έτσι δεν κυβερνούν τον κόσμο οι περισσότερες γυναίκες πολιτικοί που έχουν ένα όνομα στις μέρες μας; Φον ντερ Λάυεν; Μπαίρμποκ; Νίκκι Χέηλυ; εκείνες οι ατυχήσασες εντέλει νεαρές που κυβέρνησαν τη Φινλανδία και την Νέα Ζηλανδία για ένα φεγγάρι; και πρώτη στη σειρά ανάμεσά τους, εξυπακούεται, η πατριάρχισσα, και ανομολόγητο πρότυπό τους, Μυλαίδη Θάτσερ;

Με συρράξεις θερμές και ψυχρούς πολέμους, με δρακόντειες απαγορεύσεις, κοινωνικές καταστροφές και δογματικές μισάνθρωπες κατηχήσεις δεν ταυτίστηκαν; Τι έχουν να ζηλέψουν από τους αρσενικούς επιβήτορες της εξουσίας;

~.~

Ερωτοχτυπημένη η κόρη ενός γραμματικού πήγε και γέννησε:
ένα παιδί αρσενικό, ένα θηλυκό, και ένα ουδέτερο.

ΠΑΛΛΑΔΑΣ

(Αστεία-αστεία, όλα τα έχουν πει οι Αρχαίοι.)

~.~

Καλεσμένος στο οθώνειο παλάτι μια μέρα, λέει ο θρύλος, ο γερο-Κολοκοτρώνης έφτυνε κάθε τόσο, όπως το είχε συνήθειο, στο πάτωμα. Του έβαλαν λοιπόν ένα χρυσό πτυελοδοχείο εμπρός του, εκείνος όμως επέμεινε να φτύνει παραδίπλα κάθε φορά, παρότι ένας υπηρέτης το μετακινούσε διαρκώς προς το μέρος του. Ώσπου ο στρατηγός δεν άντεξε και του είπε: «Πάρ’ το από δω, γιατί θα φτύσω μέσα!»

Να είχε αυτό το περιστατικό στον νου του ο Ροΐδης όταν, δεκαετίες αργότερα, με τον οδοντοφόρο τρόπο του, παρατηρούσε: «Πτυελοδοχείον είναι το σκεύος εκείνο πέριξ του οποίου πτύουν οι Έλληνες»;

~.~

—Μια φούσκα είσαι, ο αφρός μιας σαπουνάδας
—Πώς ιριδίζω όμως εκθαμβωτικά στο φως.

~.~

Πόσο βαθιά μας έχει διαβρώσει το νεοφιλελεύθερο ζαργκόν, φαίνεται στις αντιδράσεις κατά της εισαγωγής ποσοστώσεων υπέρ της ελληνικής μουσικής που εισηγείται (οποία έκπληξη!) το Υπουργείο Πολιτισμού.

Όσοι διαμαρτύρονται έχουν προφανώς στο μυαλό τους μια αυτορυθμιζόμενη «ελεύθερη» πολιτιστική αγορά όπου κάθε λουλούδι μπορεί να ανθίσει. Την συστηματική καταστροφή των όρων ζωής των Ελλήνων μουσικών τις τελευταίες δεκαετίες, τις πληρωμένες playlists, τη μαζική έξωθεν διαφήμιση των αγγλοαμερικάνικων υποπροϊόντων, την πολιτιστική πλύση εγκεφάλων, το σνομπάρισμα των Ελλήνων δημιουργών από τις υποτίθεται δικές μας κρατικές ορχήστρες και σκηνές, όλα αυτά δεν τα βλέπουν.

Φυσικά, δεν υπάρχει «ελεύθερη» καλλιτεχνική αγορά, όπως δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά γενικώς. Μονοπώλια και ολιγοπώλια κατεστημένα και δυνάμει υπάρχουν που προωθούν την πραμάτεια τους, μεγάλοι που εκβιάζουν και μικρομεσαίοι που αμύνονται. Η Γαλλία είναι το πιο γνωστό, ευρωπαϊκό, παράδειγμα. Οι Γάλλοι έχουν πάρει άπειρα μέτρα για να προστατεύσουν τα οπτικοακουστικά τους προϊόντα, πασίγνωστα στους νομικούς κύκλους διότι δεν δίστασαν να βάλουν βέτο και εντός και εκτός ΕΕ σε πολύφερνες διεθνείς συμφωνίες εμπορίου, σταματώντας τις διαπραγματεύσεις για δεκαετίες.

Ότι χώρες όπως η Γαλλία παλεύουν και δόντια και με νύχια για να κρατήσουν την εθνική τους κινηματογραφία, ότι όποιος αγγλίζει στις ισπανόφωνες χώρες γίνεται καταγέλαστος, ότι η Τουρκία έγινε τρίτη εξαγωγός δύναμη τηλεοπτικών παραγωγών στον κόσμο ακριβώς επειδή αυτό υπήρξε κεντρικό μέλημα της πολιτικής της ηγεσίας, ούτε αυτά τα βλέπουν.

Σκέφτομαι τώρα πού κατάντησε η λεγόμενη προοδευτική διανόηση στην Ελλάδα. Εκείνη που στις μεγάλες της εποχές μαζί με τον πολιτικό και στρατιωτικό, πολεμούσε πάνω απ’ όλα τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό και κατανοούσε τον εαυτό της ως ανάχωμα στην αλλοτρίωση και την ξενοκρατία. Τώρα δίνει τον αγώνα τον καλό υπέρ της Ταίυλορ Σουΐφτ και των «μη κρατικών» πανεπιστημίων.

~.~

Η Δόξα δεξιά συντροφεύει
Τον άντρα που τρέχει με κόπους
Της Φήμης τους δύσβατους τόπους,
Και ο Φθόνος τού στέκει ζερβιά,
Με μάτια, με χείλη πικρά·
 
Αλλ’ όποτε η μοίρα του γράψη,
Τον δρόμον του κόσμου να πάψη,
Η Δόξα καθίζει μονάχη
Στην πλάκα του τάφου λαμπρή,
Και ο Φθόνος αλλού περπατεί.

Πάντα θεωρούσα τις δύο αυτές πρώτες στροφές του ποίηματος του Σολωμού για τον Μάρκο Μπότσαρη ένα πλήρες αυτοτελές ποίημα, εφάμιλλο του περίφημου επιγράμματός του για τα Ψαρά. Η εικόνα της Δόξας και του Φθόνου που πλαισιώνουν κάθε προσωπικό επίτευγμα είναι μια βαθιά βιωματική αλήθεια. «Καθώς περνούν τα χρόνια /  πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν», δεν γράφει ο Σεφέρης; Εξίσου κορυφαία είναι η επιτάφια εικόνα της δεύτερης στροφής, και το μήνυμά της: τον Φθόνο μόνο ο θάνατος τον νικά. Ένας ζωγράφος θα μπορούσε να εμπνευστεί από αυτήν.

Θαυμάσιες και οι δευτερεύουσες εικόνες του ποιήματος: οι δύσβατοι τόποι της Φήμης, ο κοπιώδης δρόμος του ήρωα προς αυτήν, τα πικρά μάτια, τα πικρά χείλη. Το μεσοτονικό μέτρο, με την ιερατικότητα του ρυθμού του, μας θυμίζει κι αυτό τον τριμερή βηματισμό του, αναπαιστικού εκεί, τετραστίχου της «Καταστροφής των Ψαρών».

Όμως η συνέχεια του «Εις Μάρκον Μπότσαρη», όπως σημειώνει ο Στυλιανός Αλεξίου, είναι ατυχής. Στις επόμενες στροφές ο Σολωμός, για να τιμήσει τον μεγάλο νεκρό, μπλέκει τους «λεξιθήρες» με την Τρωάδα και τον Πρίαμο με την Συντέλεια, προσπαθώντας να δώσει εύρος επικό και δραματικό σε μια έμπνευση που στην ουσία της είχε ήδη κορυφωθεί στις επιγραμματικές δύο πρώτες στροφές. Προφανώς και ο ίδιος κατανόησε όμως ότι το πράγμα δεν έβγαινε, εξού και εγκατέλειψε το ποίημα. Ιδίως οι τελευταίοι δύο στίχοι του για την Ηχώ της Δευτέρας Παρουσίας («Παρόμοια στους τάφους θα εμβή / Να κάμη καθένας να εβγή») είναι κάτι παραπάνω από αποτύχημένοι.

Όμως αυτές οι δύο πρώτες στροφές, τι αριστούργημα!

~.~

Όπως κάθε τι που μπλέχτηκε στη δίνη του άκρατου ατομικισμού της εποχής, η τέχνη σήμερα διχάζει, δεν ενώνει. Εκείνο το παλιό «Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο / Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο» του Γιάννη Ρίτσου, το είχε ήδη σαρακοφάει ύπουλα ο εριστικός κλασσικός μοντερνισμός.

Έκτοτε η πρόκληση χάριν της προκλήσεως, ο εμπρόθετος σκανδαλισμός, η εξύβριση του κοινού ανήκουν στα απαραίτητα πολεμοφόδια κάθε ένοπλου αβαγκαρντιστή (η λέξη είναι δάνεια από την μιλιταριστική ορολογία, θυμίζω.)

Ακούω μουσική, διαβάζω λογοτεχνία, επισκέπτομαι μουσεία, πηγαίνω θέατρο ή σινεμά, σημαίνει σήμερα: ανήκω σε μια σέκτα και εκστρατεύω με τους ομοϊδεάτες και συλλάτρεις μου κατά μιας άλλης.

Ο οσκαρίτης σκηνοθέτης, η πολύκροτη παράσταση, το υπερευπώλητο βιβλίο, ακόμη και το σπασμωδικό γιουρο-ασματίδιο του 24ώρου είναι όλα τους όχι σημείο αναφοράς, αλλά πεδίο μάχης. Πάνω τους ξεχύνουμε όλοι τα σώψυχά μας, ανεμίζοντας καθένας και το παρδαλό σημαιάκι του.

Και είναι επόμενο. Μήπως αυτό δεν είναι το θεμέλιο του καλλιτεχνίζειν και του λογοσυγγράφειν στις μέρες μας; Αυτή δεν είναι η αυτοδικαιωτική παραμύθα που υποβαστάζει κάθε μυθιστορημάτιο ή ποιηματάκι μας, κάθε εργάκι της σκηνής ή της οθόνης, κάθε τσαλαβούτημα εικαστικό; Το κατακαημένο και αναξιοπαθές εγώ, που όλοι μα όλοι το ταλαιπωρούν και το καθυποβλέπουν, που οι πάντες του στερούν τυραννικώς και απρόκλητα τα «δικαιώματά» του…

~.~

Η είδηση είναι εντυπωσιακή. Την τετραετία που μας πέρασε, ο αριθμός των κλασσικών σχολείων στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 20%, με έναν ρυθμό σταθερό της τάξεως του 5% ετησίως. Αυτή τη στιγμή στα 1.500 κλασσικά σχολεία της χώρας, αλλά και κατ’ οίκον, σχεδόν 700.000 μαθητές παρακολουθούν εγκύκλιες σπουδές που δίνουν έμφαση στην ελληνική και λατινική αρχαιότητα, στα χριστιανικά γράμματα και τους κορυφαίους συγγραφείς των Νέων Χρόνων.

Η τάση μπορεί να ερμηνευθεί πολλαχώς. Απαρχή της ήταν η πανδημία που έφερε στο φως τις εντυπωσιακές αδυναμίες των δημόσιων ιδίως σχολείων. Ο ιδεολογικός πόλεμος μεταξύ γουοκιστών και αντιγουοκιστών που καταλαιπωρεί μαθητές και γονείς, αλλά και η ενδοσχολική εγκληματικότητα έπαιξε επίσης έναν ρόλο. Πολλοί γονείς ανησυχούν για την κατακρήμνιση του αλφαβητισμού και της αναγνωστικής καλλιέργειας στη χώρα, που το επίπεδό τους έχει οπισθοχωρήσει κατά πολλές δεκαετίες. Έρευνες δείχνουν ότι το 72% των γονέων σκέπτονται το ενδεχόμενο αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος για τα παιδιά τους.

~.~

Προληπτικό (!) κατ’ οίκον περιορισμό των υπόπτων ώστε να αποτρέπονται του λοιπού τα (μελλοντικώς τελεσθησόμενα!!) αδικήματα μίσους στο διαδίκτυο, προβλέπει το νέο νομοσχέδιο του Καναδού υπουργού δικαιοσύνης…

Χώρα βγαλμένη λες από τη γραφίδα κανενός Φίλιπ Ντικ, ο Καναδάς είναι εδώ και καιρό το μεγαλύτερο εργαστήριο του οργουελισμού. Ένας τόπος δηλαδή όπου ορθοπολιτική και κράτος αδελφωμένα επινοούν διαρκώς νέα εγκλήματα του φρονήματος και πλέον δηλώνουν έτοιμα να τιμωρήσουν τους αντιφρονούντες ακόμη και με… ισόβια δεσμά!

Αντιγράφω από την καναδική The Globe and Mail :

«Το νομοσχέδιο C-63 έχει σχεδιαστεί για να περιορίσει τη διάδοση του μίσους στο διαδίκτυο, αλλά προβλέπει επιπλέον ένα νέο αδίκημα μίσους τιμωρούμενο με την μέγιστη ποινή της ισόβιας κάθειρξης.»

Όπως δηλώνει δε ο Καναδός υπουργός κ. Arif Virani: «Το πράγματι κρίσιμο είναι ότι το νομοσχέδιο παρέχει στον δικαστή ένα θαυμάσιο εύρος ποινών». «Α wonderful range of sentences», indeed…

~.~

Λογοτεχνική ομήγυρη. Κατά την άτυπη αλλά απολύτως δεσμευτική ιεραρχία, στο κέντρο της προσοχής αλλά και της κουβέντας έχει καθήσει, περίοπτος, σεβαστός από τον καθένα, πρεσβύτης ποιητής. Ελεύθερη συζήτηση, κάποτε εμπνευσμένη, περί ανέμων και υδάτων, κυρίως όμως γύρω από τα δύο αυτά: πολιτική και λογοτεχνία. Η μέθοδος, αντίρροπη. Σε ό,τι αφορά την πολιτική, οι θεωρίες δίνουν και παίρνουν. Σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνία, ο διάλογος είναι προσωποκεντρικός. Τα μικροσχόλια, για πρόσωπα εννοείται απόντα, κυριαρχούν.

Ξαφνικά, με αφορμή μια ευμενή μνεία νεαρού ποετάστρου σε γνωστό ομότεχνο, ο πρεσβύτης εκμαίνεται. Με τη βοήθεια του κρασιού, που έχει ρεύσει άφθονο, παίρνει τον λόγο και μονολογεί επί ώρα σε τόνο και ρυθμό που απαγορεύει διακοπές και αντίλογο. Μέσα σε φράσεις κοφτές και απόλυτες κατακεραυνώνει τον εγκωμιασθέντα, τον περιτυλίγει με χλεύη αρκετά ευρύχωρη ώστε να περιλαμβάνει και όλους τους ομοϊδεάτες του, μηδενίζει την αξία του, λοιδωρεί τους θιασώτες του, σαρκάζει την κριτική που τον ανέδειξε, καταγγέλλει την επιτροπή που τον βράβευσε. Ζαρωμένοι οι ακροατές του τον ακούν. Όταν επιτέλους τελειώνει, ακολουθεί σιωπή αμήχανη διαρκείας. Διστακτικά ένας νεαρός σηκώνει το δάχτυλο σαν να περιμένει την άδεια. Προτείνει να παραγγείλουν κάτι ακόμη.

~.~

Κατά 18 τρισ. δολλάρια (!) μεγάλωσε η χρηματιστηριακή φούσκα στον λεγόμενο προηγμένο κόσμο (Αγγλόσφαιρα, ΕΕ, Ιαπωνία, Ν. Κορέα) τους προηγούμενους πέντε μήνες, από τα τέλη του Οκτωβρίου έως σήμερα. Τέτοια αύξηση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δεν έχει ξανασημειωθεί στα παγκόσμια χρονικά. Τον κερδοσκοπικό παροξυσμό τροφοδοτεί το αλισβερίσι με τις μετοχές των εταιρειών της τεχνητής νοημοσύνης αλλά και τα κρυπτονομίσματα. Στην πράξη, το σύστημα ανακυκλώνει φρέσκο αέρα: οι τρόμπες των κεντρικών τραπεζών φουσκώνουν τις μπουρμπουλήθρες των «επενδυτών». Και όταν έρθει η ώρα να σκάσουν, θα παριστάνει και πάλι το εμβρόντητο, όπως το 2008.

~.~

Λάγιος, Αρμάος, Ζέρβας, Μπλάνας. Λογαριάζω ψηλαφητά τις συμπτώσεις. Ποιητές που και οι τέσσερίς τους φύγαν πριν της ώρας τους: η πιο χτυπητή. Που κρατήθηκαν, εντελώς συνειδητά, στο περιθώριο του λογοτεχνικού δούναι και λαβείν. Που αντιπολιτεύτηκαν, συναφές αυτό, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της λεγόμενης Γενιάς του ’70, την οποία κάποτε ανοιχτά περιφρόνησαν. Που μαθήτευσαν στους πιο στρυφνούς τρόπους της μοντερνιστικής παράδοσης, ιδίως της παουντικής. Πού σε αντίθεση με την πρωτοπρόσωπη περιαυτολογία του συρμού έβαλαν το Πολιτικό στην πρώτη θέση των ζητήσεών τους, ακόμη και όταν αυτοβιογραφούνται. Που αναλογίστηκαν, από δρόμους διάφορους, την Ιστορία και το ακαριαίο αποτύπωμά της, τη Στιγμή. Που ξεπέρασαν, εξακολουθητικά, όλους σχεδόν τους συγκαιρινούς και συνηλικιώτες τους.

~.~

Τις προάλλες η Βρετανία προστέθηκε στην όλο και μακρύτερη λίστα των χωρών που απαγορεύουν ουσιαστικά τους λεγόμενους ευφημιστικά «αναστολείς εφηβείας» σε ανήλικους. (Στην πραγματικότητα, πρόκειται για φάρμακα χημικού ευνουχισμού, που παρόμοιά τους χρησιμοποιούνται σε ορισμένες χώρες κατά βιαστών.) Είχαν προηγηθεί στον ίδιο δρόμο Σουηδία, Γαλλία, Φινλανδία, Νορβηγία, πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, κ.ά. Όσο η ιατρική έρευνα προχωρά, τόσο έρχονται στην επιφάνεια οι καταστροφικές συνέπειες της εν λόγω «θεραπείας» – λ.χ. το τρομακτικό ποσοστό των αυτοκτονιών μεταξύ εκείνων που είχαν την ατυχία να την υποστούν.

Εδώ σε μας, εκπομπή της τηλεόρασης παρουσίασε διαγωνιζόμενο που ισχυρίστηκε ότι τέτοια σκευάσματα παίρνει με την υποστήριξη των γονέων του από τα… 12, όταν η ελάχιστη ηλικία λήψεως είναι τα 15. Και αντί οι αρμόδιοι της εκπομπής να ειδοποιήσουν τον εισαγγελέα, τον χειροκρότησαν κι από πάνω.

Όπως και οι προηγούμενες επιθέσεις κατά της «παραδοσιακής» οικογένειας (η ουσιαστική κατάργηση του γάμου λ.χ. από τους μπολσεβίκους ή η κοινογαμία που επαγγέλθηκε ο Μάης του ’68), ο γουοκισμός θα συντριβεί για τον απλό λόγο ότι οι επιταγές του είναι πρακτικά ανεφάρμοστες. Με τέτοιες ακρότητες πειραματίζονται μόνο κοινωνικές ομάδες που έχουν την βιοτική πολυτέλεια να το κάνουν, άρα πολύ μικρή μερίδα του γενικού πληθυσμού.

Η πραγματική πολιτική σημασία του γουοκισμού, γενικά του δικαιωματισμού, είναι άλλη. Καθώς καλλιεργεί συστηματικά την καχυποψία, καθώς δηλαδή στρέφει τις γυναίκες κατά των ανδρών, τους μαύρους κατά των λευκών, τους γκέυ κατά των στρέητ, κ.ο.κ., διχάζει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και καταλύει τους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ τους. Η προπαγάνδα επιχειρεί να πείσει τις μάζες ότι το μείζον πρόβλημα της εποχής μας δεν είναι η όλο και εντεινόμενη ανισοκατανομή του πλούτου, η πρεκαριοποίηση του πληθυσμού και η γιγάντωση των μεικτών κρατικο-ιδιωτικών μηχανισμών συλλογικής παρακολούθησης και πειθάρχησης.

Αλλά η υποτιθέμενη έξαρση των «γυναικοκτονιών» (έχω βάλει εδώ τα νούμερα), των «εγκλημάτων μίσους» (μετονομασία του αδικήματος της «βλασφημίας» με το οποίο η εκκλησία κατέπνιγε επί αιώνες την ελευθερία του λόγου), του ρατσισμού κ.ο.κ. Είναι χαρακτηριστική η ραγδαία επιδείνωση του πως λευκοί και μαύροι βλέπουν τη συμβίωσή τους στις ΗΠΑ. Μέχρι το 2013, τα δύο τρίτα των ερωτώμενων ανεξαρτήτως φυλής, θεωρούσαν τις διαφυλετικές σχέσεις καλές. Έκτοτε, με την υιοθέτηση από κύκλους της κυβέρνησης Ομπάμα της ακραίας ρητορικής του BLM, η επιδείνωση είναι συνεχής, χωρίς τα πραγματικά στοιχεία να τη δικαιολογούν.

Και διόλου τυχαία, οι πολιτικές δυνάμεις που ποντάρουν σε αυτήν την επιδείνωση, που επιδιώκουν πάση θυσία να μην επουλωθούν οι πληγές και να διατηρηθεί ο λαϊκός διχασμός, είναι οι ίδιες δυνάμεις που με τις ενέργειές τους βαθαίνουν όλο και περισσότερο τα πραγματικά προβλήματα, που προαναφέραμε. Όπως, πρωτίστως, την ανισοκατανομή του εισοδήματος: αν τη δεκαετία του ’90 το 45% της αύξησης του ΑΕΠ των ΗΠΑ κατέληγε στις τσέπες του 1% του πληθυσμού, επί Ομπάμα το ίδιο ποσοστό εκτοξεύθηκε στο εκπληκτικό 93%…

*


*

*