ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








by : tinakanoumegk


             Το καλοκαίρι του 2009 στη Ρωσία έγινε ένα γεγονός για το οποίο δε μίλησε ποτέ κανείς. Ένας άντρας γύρω στα 25 μπήκε σε ένα μπαρ, γδύθηκε, έμεινε εντελώς γυμνός, ανέβηκε πάνω σε ένα τραπέζι και άρχισε να φωνάζει στη σερβιτόρα να τον σκοτώσει. Ύστερα φόρεσε μία κολλητή μπλε ολόσωμη φόρμα με τη στάμπα του Superman. Ήταν ο Άμλετ.
            Ο Άμλετ λέει: “O κόσμος μια φορά ήταν μπλε και τα λουλούδια μεγάλωναν ως τον ουρανό. Ο μπαμπάς μου αγαπούσε τη μαμά μου, κοιμόμασταν αγκαλιά και τρώγαμε με δίσκο πρωινό στο κρεβάτι. Με έπαιρναν στα χέρια τους και με πετούσαν πάνω. Eγώ έβγαζα σάλια και τους τα πέταγα στα μούτρα και ο μπαμπάς μου φιλούσε τη μαμά μου ευτυχισμένος. Τώρα ξαπλώνει παγωμένος στο χώμα και το μυρμήγκι που του έκλεψε τη ζωή έγινε βασιλιάς. Η μάνα μου χορεύει μισόγυμνη για τους νέους βασιλικούς της μυρμηγκο-γάμους και δεν πέρασαν ακόμα δύο μήνες που πέθανε ο πατέρας μου. Έχωσε τους αιμομικτικούς οργασμούς της μέσα στα σεντόνια του Κλαύδιου. Την ακούω. Γέμισε τον κόσμο με ακρίδες, κατσαρίδες και λύκους. Γιατί πρέπει να θυμάμαι; Η Οφηλία ο κόσμος μου με άφησε γιατί το σάπιο πράμα ο πατέρας της ο τραγόπαπας Πολώνιος της απαγόρεψε να μου μιλάει. Όλος ο κόσμος είναι έρημος και είναι εδώ μέσα μου. Τον ακούω να τρίζει. Weltschmerz= πόνος για τον κόσμο, πονάω επειδή ο κόσμος δεν είναι όπως θα θελα να ναι.”
           Επί σκηνής παίζεται το πιο μυστηριώδες και παιχνιδιάρικο έργο του Shakespeare, με τον ήρωα-αίνιγμα που ο Eliot χαρακτήρισε ως τη Mona Lisa της λογοτεχνίας. Διαλυμένοι χαρακτήρες της Disney, πρόσωπα από ταινίες του David Lynch και άλλοι προσωπικοί ήρωες των αφηγητών παρελαύνουν στη σκηνή και μιλούν για το πένθος τους για τον παράδεισο που κάποτε είχαν. Στόχος να γραφτεί από την αρχή το μανιφέστο του Άμλετ.
               Συντελεστές:
Σκηνοθεσία, απόδοση: Ηλίας Αδάμ
Παίζουν: Μαριάννα Λιανού, Λεωνή Ξεροβάσιλα, Σοφία Πριόβολου, Ηλίας Αδάμ, Κλείτος Κυριακίδης, Θάνος Τσακαλίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Κεσσίδης
Σκηνογραφία, εικαστική επιμέλεια: Στέλλα Αγγελίδου
Σχεδιασμός φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Μουσικός επί σκηνής: Κλείτος Κυριακίδης
Φωτογραφίες: Βασίλειος Παπαγεωργίου
Σχεδιασμός αφίσας: Δάφνη Λασιθιωτάκη
στο Θέατρο Από Μηχανής
από 31 Οκτωβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 22:00
για περιορισμένες παραστάσεις

facebook: www.facebook.com/gamletshakespeare

Ακαδήμου 13, Κεραμεικός
τηλ.
κρατήσεων: 2105231131
www.syn-epi.com


Ο Ηλίας Αδάμ σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κούν - στο παρελθόν στη Νομική Σχολή στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατάγεται από το Πιτσά Κορινθίας του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης

by : tinakanoumegk


«με το βλέμμα σου απέναντι»

8η ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ
Στην διάρκεια της σχολικής χρονιάς 2015-2016 πραγματοποιήθηκαν εικαστικά εργαστήρια από καλλιτέχνες, μέλη του Ορίζοντα Γεγονότων, με μαθητές, εκπαιδευόμενους του ΣΔΕ Φυλακών Κορυδαλλού. Η δράση ολοκληρώθηκε και θα παρουσιαστεί στην έκθεση «με το βλέμμα σου απέναντι» που θα πραγματοποιηθεί από τις 3 έως τις 9 Οκτωβρίου 2016 και στο πλαίσιο της 8ης Συνάντησης Εικαστικών Δημιουργών Μεσογείου στο Πνευματικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» του Δήμου Κορυδαλλού με την υποστήριξη του Δήμου και του Οργανισμού Άθλησης και Πολιτισμού καθώς και του Δικτύου «Γεώργιος Ζουγανέλης». Ένα ταξίδι «με το βλέμμα σου απέναντι» στο φώς, στο χρώμα, στην πολύλαλο σιωπή των σχημάτων, στην αλμύρα, στην αρχαία «θάλασσα μεταξύ των γαιών», στην Μεσόγειο. Το ταξίδι στη Μεσόγειο είναι η ανακάλυψη, είναι η περιπέτεια, είναι χώρος τελετουργίας, γιορτής, χειρονομίας, δράσης και μύθου.

Ζωγραφική - Φωτογραφία - Γλυπτική - Video εγκατάσταση

Εγκαίνια: Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016, ώρα: 19:30.


Τους μαθητές δίδαξαν οι: Παναγιώτα Κορωνιού, Δέσποινα Πανταζή, Αγγέλα Χρυσοβιτσάνου, Xρήστος Μαρκίδης, Λυδία Μαργαρώνη, Καλλιόπη Λιαδή, Κίμωνας Αξαόπουλος, Μπάμπης Καραλής, Βίκυ Σαμουηλίδου, Τάτη Δουβανά, Ειρήνη Χατζημανώλη.

Στην Έκθεση συμμετέχουν οι: Ρένα Αβαγιανού, Ρούλα Αναγνώστου, Κίμωνας Αξαόπουλος, Δέσποινα Ασλανίδου, Μπάμπης Δαραδήμος, Tάτη Δουβανά, Μαρία Δουκάκη, Τζίμης Ευθυμίου, Μαρίλη Ζαρκάδα, Τόμυ Ιβάνωφ, Μπάμπης Καραλής, Ουρανία Καραμούζη, Ολγα Κοζάκου-Τσιάρα, Παναγιώτα Κορωνιού, Μαίρη Κουζάρη, Ευδοκία Κύρκου, Δημήτρης Κωνσταντόπουλος, Βάσια Λεοντοπούλου, Καλλιόπη Λιαδή, Λυδία Μαργαρώνη, Χρήστος Μαρκίδης, Λίτσα Μουσούλη, Γιάννης Μπέσκος, Κωνσταντίνα Νόυφελδ, Δέσποινα Πανταζή, Έφη Παπαιωάννου, Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου, Ελένη Πολυχρονάτου, Κατερίνα Ριμπατσιού, Κωνσταντίνος Ροσπόγλου, Βίκυ Σαμουηλίδου, Μαρία Σεβαστάκη, Βασιλική Σοφρά, Αυγή Τόπακα, Μάρθα Τσιάρα, Βούλα Φερεντίνου, Ειρήνη Χατζημανώλη, Γεώργιος Χουρχούλης, Ελλη Χούσου, Αγγέλα Χρυσοβιτσάνου και οι μαθητές: Μάριο, Σάλι, Γιώργος, Χρήστος, Κώστας Γκεζίμ, Όλγκερτ, Ζόραν, Χρήστος, Μάριο, Μιχάλης.

Επιμέλεια – Διαμόρφωση: Δέσποινα Πανταζή

Διάρκεια Έκθεσης: 3 έως 9 Οκτωβρίου 2016, ώρες: 19.00-21.00 Πνευματικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη», αίθουσα «Κ». Γρ. Λαμπράκη & Καρυταίνης, 1ος Όροφος.
Πληροφορίες: Δήμος Κορυδαλλού - 210 4990410
2ο ΣΔΕ Κορυδαλλού - 210 4963972
Δίκτυο «Γεώργιος Ζουγανέλης» - 6974326751
Δέσποινα Πανταζή - 6983954934
by : tinakanoumegk

               Ναι στη ΣΔΙΤ για τα σκουπίδια; - ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ 5 ΔΗΜΑΡΧΟΥΣ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΣΙΩΠΗ ΑΛΛΩΝ ΔΗΜΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ (  Α. Σύσκεψη στο υπουργείο Περιβάλλοντος, Β. Ρεπορτάζ της Καθημερινής)                                                                                                                                                    Α)     Σύσκεψη σήμερα το πρωί στο υπουργείο Περιβάλλοντος πραγματοποιήθηκεμε την Γεν.Γραμματέα του Υπουργείου περιβάλλοντος .κΧριστίνα Μπαριτάκη, τον Γενικό Γραμματέα Συντονισμού Διαχείρισης Αποβλήτων. Ευάγγελο Καπετάνιο και τους δημάρχους Κορινθίων Αλέξανδρο Πνευματικό , τον δήμαρχο Άργους - Μυκηνών Δημήτρη Καμπόσο, τον δήμαρχο Σπάρτης Ευάγγελο Βαλιώτη,τον δήμαρχο Βόρειας Κυνουρίας Παναγιώτη Μαντάς και τον δήμαρχο Τρίπολης Δημήτρη Παυλή.
Θέμα της σύσκεψης ήταν:
1) Η  ολοκλήρωση του Περιφερειακού Σχεδιασμού Διαχείρισης Αποβλήτων ... 
2) Η διασφάλιση - αποφυγή απ ένταξης του έργου από τα ευρωπαϊκά  χρηματοδοτικά κονδύλια.
Οι πέντε δήμαρχοι, Τρίπολης, Κορίνθου, Σπάρτης , Άργους και Βόρειας Κυνουρίας, ως γνωστόν έχουν  εκφράσει  την αντίθεσή τους στην υπογραφή της σύμβασης ΣΔΙΤ , και  έχουν ταχθεί υπέρ της τοπικής διαχείρισης απορριμάτων.
Σήμερα  εμμένοντας σταθερά στις θέσεις  αυτές, οι οποίες  είναι πλέον αποφάσεις  της ολομέλειας  του ΦΟΣΔΑ  τις εξέφρασαν στην σύσκεψη .
Το υπουργείο από την πλευρά του δεν δεσμεύτηκε σε οποιαδήποτε απόφαση. http://protinews.blogspot.gr/2016/09/5_28.html  

Β)                                    ΕΛΛΑΔΑ 



«Ναι» στη ΣΔΙΤ για τα σκουπίδια

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΛΙΟΣ
:
«Λαμβάνοντας υπόψη το εκρηκτικό πρόβλημα αναφορικά με τη διαχείριση των απορριμμάτων στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, όπου εκτός των άλλων εξακολουθούν να λειτουργούν δεκάδες ΧΑΔΑ (σ.σ. χωματερές), η λύση που θα δοθεί πρέπει να έχει όσο το δυνατόν άμεσα αποτελέσματα και να καλύπτει το σύνολο της Περιφέρειας». Με τη φράση αυτή, οι αρμόδιοι γενικοί γραμματείς των υπουργείων Εσωτερικών και Περιβάλλοντος γνωμοδότησαν υπέρ της ανάθεσης της διαχείρισης των απορριμμάτων σε ιδιώτη, επιλέγοντας ανάμεσα στα «σενάρια» που προτείνει ο περιφερειακός σχεδιασμός. Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι η τοποθέτησή τους δεν «κλείνει» την υπόθεση.
Ο σχεδιασμός για τα απορρίμματα στις πέντε περιοχές της Περιφέρειας Πελοποννήσου (Αρκαδία, Αργολίδα, Κορινθία, Λακωνία, Μεσσηνία) εξακολουθεί να βρίσκεται «σε τεντωμένο σκοινί». Επειτα από αρκετές επεισοδιακές συνεδριάσεις του συλλογικού οργάνου των δήμων για τα σκουπίδια (ΦΟΔΣΑ), ακολούθησε στα μέσα του καλοκαιριού η έγκριση του περιφερειακού σχεδίου (ΠΕΣΔΑ). Στη συνέχεια, οι δήμαρχοι Αργους, Τρίπολης, Κορίνθου, Σπάρτης και Β. Κυνουρίας απέστειλαν εξώδικο στον ΦΟΔΣΑ, υποστηρίζοντας ότι το τελικό κείμενο του ΠΕΣΔΑ που εστάλη στην κυβέρνηση δεν απηχούσε τις απόψεις τους (οι ίδιοι υποστηρίζουν τη διαχείριση σε τοπικό επίπεδο). Στα μέσα Σεπτεμβρίου ο ΦΟΔΣΑ απέστειλε κάποιες προσθήκες, οι οποίες έγιναν αποδεκτές και έτσι η διαδικασία έγκρισης του περιφερειακού σχεδιασμού συνεχίστηκε.
Στο πλαίσιο αυτό, στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας, οι δύο συναρμόδιοι γενικοί γραμματείς (Συντονισμού Διαχείρισης Αποβλήτων Βαγγέλης Καπετάνιος και Περιβάλλοντος Χριστίνα Μπαριτάκη) απέστειλαν στον ΦΟΔΣΑ τις παρατηρήσεις τους, γνωμοδοτώντας τελικά υπέρ της ανάθεσης σε ιδιώτη. Πιο συγκεκριμένα, το «σενάριο» το οποίο προέκριναν ήταν εκείνο της «κεντρικής» διαχείρισης των απορριμμάτων με παράλληλη ανάπτυξη μικρών μονάδων μηχανικής και βιολογικής επεξεργασίας που θα εξυπηρετούν μεμονωμένους δήμους ή ομάδες δήμων και τη δημιουργία τοπικών μονάδων κομποστοποίησης βιοαποβλήτων.
Σύμφωνα με τον σχεδιασμό, οι μεγάλες μονάδες δεν θα διαχειρίζονται σύμμεικτα (κοινά) σκουπίδια, αλλά το υπόλοιπο έπειτα από διαλογή στην πηγή των ανακυκλώσιμων.
Το σενάριο αυτό πρακτικά συνεπάγεται την υπογραφή της σύμβασης με τον προσωρινό ανάδοχο ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή (εκκρεμεί από τον Ιούλιο του 2013). Κι αυτό, γιατί οι όποιες μονάδες τοπικής διαχείρισης για τα σύμμεικτα ή τα βιοαποδομήσιμα δεν έχουν μελετηθεί (χωροθετηθεί, ελεγχθεί, αδειοδοτηθεί), επομένως ακόμα κι αν ένας δήμος επιθυμεί να διατηρήσει ένα κομμάτι της διαχείρισης των απορριμμάτων, στην πράξη αυτό θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο.
Το ερώτημα, τώρα, είναι αν η λύση που προέκριναν οι δύο γενικοί γραμματείς θα τύχει της στήριξης όλων των δήμων (ή οι αποφάσεις θα προσβληθούν στο ΣτΕ, το οποίο, σημειωτέον, έχει απορρίψει στο παρελθόν δύο προσφυγές). Η Πολιτεία, πάντως, δεν έχει... άγχος για τη χρηματοδότηση του έργου, καθώς είναι το μόνο από τα ΣΔΙΤ που έχει ενταχθεί στο τοπικό Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα (ΠΕΠ) και δεν χρειάζεται να «ανταγωνιστεί» τα έργα των υπολοίπων Περιφερειών για ένταξη στο ΕΠΠΕΡΑΑ.
http://www.kathimerini.gr/876540/article/epikairothta/ellada/nai-sth-sdit-gia-ta-skoypidia
by : tinakanoumegk
Στους αγαπητούς φίλους Πόντιους θα πρότεινα να στηριχθούν στις δυνάμεις τους και σε όσους δεν μετείχαν στην σημερινή Ελληνική ντροπιαστική πολιτική πραγματικότητα. Η αφοσίωση σε ένα στόχο, η υπηρέτηση ενός σχεδίου δεν σημαίνει συμμαχία άνευ όρων με όλους.
Στην πολιτική, στον πολιτισμό, στην κοινωνία έχει σημασία ο στόχος, ο δρόμος, η προσπάθεια συσπείρωσης όσων μπορούν να συσπειρωθούν για την επίτευξη αυτού του στόχου. Η γνώση των κύριων δυνάμεων που σε αυτές θα στηριχθείς, και να τις διευρύνεις, διαμορφώνοντας ευνοϊκούς συσχετισμούς.
Στην πολιτική έχει σημασία επίσης ο συμβολισμός, που και με ποιους μπαίνεις σε ένα κάδρο. Η εικόνα σου.
Το σημερινό πολιτικοκοινωνικό παράδειγμα είναι ξένο προς την αυθεντική Ποντιακή Ταυτότητα. Δεν μπορεί να υπερασπισθεί ούτε την αναγνώριση της Γενοκτονίας από την διεθνή κοινότητα, ούτε και την αναγνώριση της 29ης Μαϊου ως Ευρωπαϊκή Ημέρα  Θυμάτων του Κεμαλισμού.
Οι Πόντιοι δεν πρέπει να επιτρέψουν παραγραφή των αδικημάτων όσων χρέωσαν την χώρα, την πολιτική απάτη, την ανευθυνότητα και μεταπρατισμό. Το δίκιο τους μαζί με το δίκιο όλων των Ελλήνων δεν θα το βρουν μαζί με το παλιό πολιτικό προσωπικό. Το αίτημά τους θα έχει υγιή και συνειδητή ανταπόκριση από δυνάμεις που υπάρχουν στην κοινωνία και σε μια νέα πολιτική που σε αυτήν πρέπει και αυτοί να συνδράμουν.
 (Με αφορμή το ΡΕΠΟΡΤΑΖ:
Η νομική και πολιτική διεθνοποίηση του Ποντιακού μπαίνει στα σκαριά – Ρεπορτάζ
Μαζί και η αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης των Θυμάτων του Κεμαλισμού. Τι έγινε σε ημερίδα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.)
PONTOS-NEWS.GR
by : tinakanoumegk
 

      Πριν δύο χρόνια πολλοί αναρωτήθηκαν που ήταν η συμπαράσταση των Ελληνίδων στις Κούρδισσες γυναίκες της Αντίστασης του Κομπάνι. Επαναφέρω σημείωμά μου της 14ης Νοεμβρίου 2014,  όταν τους πρότεινα να δουν το παράδειγμα της Μεγάλης Κυρίας Βούλας Δαμιανάκου.

     « Η κυρία Βούλα Δαμιανάκου είναι πεζογράφος, ποιήτρια, μεταφράστρια, αλλά και αγωνίστρια παρούσα στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες του τόπου. Η Βούλα Δαμιανάκου δεν έπαψε να καταγράφει, συμμετέχοντας παράλληλα σε πρώτο πρόσωπο, στις συλλογικές μας περιπέτειες, από την Εθνική Αντίσταση, στην υπόθεση Οτζαλάν, έως τις σημερινές δραματικές εμπλοκές της χώρας… Η Βούλα Δαμιανάκου είναι ωραία γυναίκα (με την ουσιαστικότερη έκφανση των λέξεων) και μια μεγάλη κυρία των ελληνικών γραμμάτων. Εκπροσωπεί με σθένος και δημιουργικότητα μια θρυλική πια γενιά ανθρώπων του πνεύματος, που άφησε ισχυρά ίχνη στην Τέχνη και την Αυτογνωσία αυτού του τόπου». (Βασίλης Νόττας, καθηγητής Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)
      Κρατώ το βιβλίο της «Το κακό κρατάει από μεγάλο σπίτι Κι έχει πολύ συγγενολόι». Γράφτηκε –όπως εξηγεί η ίδια- για να συμπαρασταθεί ακόμη μια φορά στο «ηττημένο ΔΙΚΑΙΟ». Η σύντροφος και συνδημιουργός σε πολλά έργα του Μεγάλου Εργάτη Ελευθερίας και Γραμμάτων Βασίλη Ρώτα είναι η συνείδηση της Αντίστασης. Της «Ατιμασμένης από τιποτένιους εχθρούς και ανάξιους φίλους». Αντίσταση που τήρησαν και κατόπιν απέναντι σε αριστερόφρονες κομματικούς μηχανισμούς.
      Η κυρία Βούλα Δαμιανάκου δέχθηκε την επίθεση γιατί εκδήλωσε θάρρος, αλληλεγγύη, ανθρωπιά και αυτεπίγνωση με την πράξη φιλοξενίας.Τότε ένας πνευματικός κόσμος εσίγησε. Έγινε συμμέτοχος στη συκοφάντηση και την επικύρωση του αποτρόπαιου προσώπου- της κατάδοσης- που στιγματίζει τον πολιτισμό μας.
      Παραθέτω λίγα λόγια από συνέντευξή της τον Φεβρουάριο του 2003:
«Το χρέος μου ως άνθρωπος, μέλος της Εθνικής Αντίστασης και κόρη της Ελλάδας, δεν είναι χρέος μιας χρήσεως. Και για να το αρνηθώ, μάλιστα με τη μορφή φιλοξενίας σε κυνηγημένο αγωνιστή της Ελευθερίας, όπως μου παρουσιάστηκε με τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, θα πρέπει το άλγος από τις φριχτές επιδόσεις των οργάνων της τυραννίας εναντίον μου να με κάμουν να λησμονήσω τον εαυτό μου. Να λησμονήσω χρέος, ανθρωπιά, παιδεία, παράδοση, ήθος, ό,τι έμεινε να λέγεται ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ από τον Όμηρο, Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, ως τα κηρύγματα και τους συνταγματικούς χάρτες του πρωτομάστορα ΡΗΓΑ και τις προτάσεις του ΔΑΣΚΑΛΟΥ Δημήτρη Γληνού να γίνει η Ελλάδα Κέντρο Ανθρωπιστικών Σπουδών, θα πρέπει να προσπεράσω- σα να μην υπήρξε-το μαρτύριο χιλιάδων και χιλιάδων αγωνιστών της Ελευθερίας και συναγωνιστών μου…»
      Η ζωή μπορεί να φαίνεται συμβολαιογράφος απώλειας ανθρώπων και ανθρώπινων οραμάτων. Η κυρία Βούλα Δαμιανάκου είδε τέρατα και στοιχειά που άρπαξαν συντρόφους, ιδέες, έργα. Θα οδοιπορεί στην συνείδησή μας με το παράδειγμά της. Το μάθημα της ακούραστης ηθικής δεοντολογίας.


      Γρηγόρης Κλαδούχος
      Ξυλόκαστρο Κορινθίας - 14 Νοεμβρίου 2014/19 Σεπτεμβρίου 2016



Ανακοινώνοντας το θάνατο της Βούλας Δαμιανάκου ο «ημεροδρόμος» υπενθυμίζει:

«ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ •

Έφυγε από τη ζωή η Βούλα Δαμιανάκου, αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, συγγραφέας, μεταφράστρια, ποιήτρια, και σύντροφος του ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και μεταφραστή, Βασίλη Ρώτα.
H Boύλα Δαμιανάκου είχε μεγάλη συμβολή στα σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, γράφοντας στα περισσότερα είδη γραπτού λόγου. Αναφέρουμε ορισμένα σημαντικά έργα της: «Γράμμα σε νεκρό», «Στην ανεμοζάλη», «Μοιρολόγια μιας Μανιάτισσας», «Παροιμίες και ρήτρες από το έργο του Σαίξπηρ», «Μνημόσυνο» (ποιητική συλλογή μαζί τον Βασίλη Ρώτα), «Ο Οτσαλάν στο σπίτι μου. Επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία». Αξίζει να σημειωθεί πως η Βούλα Δαμιανάκου φιλοξένησε τον διωκόμενο ηγέτη των Κούρδων Αμπντουλάχ Οτζαλάν  και παραλίγο να καταδικαστεί…
Μετέφρασε έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σε συνεργασία με τον Βασίλη Ρώτα, καθώς και  Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Συνεργάστηκε με το περιοδικό Λαϊκός Λόγος (1966-1967), με τα ψευδώνυμα Αλκυόνα, Αλκυών, Ειρήνη Πεζοπόρου.»

by : tinakanoumegk

     Υπεύθυνοι και Αληθινοί. Έτσι έπρεπε να γίνουν οι πολιτικοί, οι αυτοδιοικητικοί. Αντίθετα, στην τραγωδία που ζούμε γίνονται θρασείς και κυνικοί. Αποστασιοποιούνται περισσότερο από την κοινωνία και τις πρωτογενείς δημιουργικές της πρωτοβουλίες.

     Σε αυτό το γενικό πλαίσιο εντάσσεται και η πράξη του ΝΠΔΔ «Ηλίας Κατσούλης», -ουσιαστικά και οργανισμός του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου - να ανακαλέσει την 36/2013 απόφασή  του, και να αποπέμψει την εθελοντική ομάδα ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ από τη δύναμή του και από τον Δήμο. Το φιρμάνι τιμωρίας ενός φορέα πολιτισμού προεξοφλεί το νοηματικό κενό των τιμωρών.

     Από την απόφαση του Δήμου και την απάντηση των ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΩΝ, που περιήλθε σε γνώση μου, προκύπτει το παρακάτω ως σύντομο ιστορικό: Ο Δήμος δεν έπραξε τίποτα για τις τεχνικές προϋποθέσεις της παράστασης στο Δερβένι. Παρ’ όλη την συμφωνία του. Επόμενα η θεατρική ομάδα, μη έχοντας εγγυήσεις για την συνέπεια του Δήμου, ή φοβούμενη διάκριση ενδιαφέροντος… ακύρωσε την παράσταση στο Ξυλόκαστρο. Αξίζει να σημειώσουμε πόσο γρήγορα συγκλήθηκε το πολιτιστικό κονκλάβιο του Δήμου. Ακόμα ποιοι μετείχαν και τι άποψη έκφρασαν.

     Έλαβαν μέρος ο δήμαρχος Ηλίας Ανδρικόπουλος, πρόεδρος, ο Ανδρέας Ζάρρος, αντιπρόεδρος, εκλεγμένος στο δημοτικό συμβούλιο ως αρχηγός της Συμπολιτείας, ο Νίκος Λάσκος, εκλεγμένος στο δημοτικό συμβούλιο και μέλος της Ανανεωτικής Συνεργασίας, οι αντιδήμαρχοι Αλογογιάννης Εμμανουήλ και Κουσουλός Κων/νος και δύο πολίτες-μέλη, οι Τσαγρής Τιμολέων και η Αθανασοπούλου Ευφροσύνη. Η απόφαση ελήφθη με πλειοψηφία εκτός των Α. Ζάρρου που χαρακτήρισε την πράξη ακύρωσης της παράστασης από τους ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ ως απαράδεκτη και που μαζί με τον κ. Λάσκο ζήτησε αναβολή συζήτησης του θέματος.

     Προς το παρόν δεν θα επεκταθούμε στην σύνθεση του οργανισμού. Απλώς, στα θεσμικά πνευματικά πράγματα του δήμου πρέπει να  μετέχουν άνθρωποι της τέχνης, των γραμμάτων. Εδώ και ο αντιδήμαρχος, υπεύθυνος πολιτισμού είναι στο επάγγελμα στρατιωτικός. Αυτό , βέβαια, θα ενταχθεί στην κριτική μιας απόπειρας ενός πολιτιστικού φεστιβάλ από την Αρσινόη και τον Κυλλήνιο Άδωνη, και για τις υποχρεώσεις των θεσμικών πολιτισμικών υποκειμένων.

     Στον δήμο μας, όπως και στους περισσότερους, κυριαρχεί η αντίληψη ότι δεν χρειάζεται πολιτιστικός προσανατολισμός, σχεδιασμός. Αρκεί ο δήμος να παρέχει τεχνική υποστήριξη στο αυθόρμητο πολιτισμικό δυναμικό, στους συλλόγους, και κάποια ευρώ υπό τύπο βοήθειας. Με λίγα λόγια, είναι προφανής η απουσία μορφωτικού ηγεμονικού υποκειμένου που συντονίζει, προγραμματίζει και έχει και δράση αυτοπαραγωγής.

     Για να είμαστε ειλικρινείς, και έτσι να αξιολογούμε γεγονότα και συμπεριφορές, θα πρέπει ευθέως να αποδεχθούμε ότι: οι ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ με το επίπεδο που καταχτούν, με τις υψηλές καλλιτεχνικές προδιαγραφές, με την αναγνωρισιμότητά τους σε κάποιους γεννούν φθόνο. Ορισμένοι φθονούν κάποιον εφόσον γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να τον φθάσουν ή να έχουν ένα ανώτερο επίπεδο. Όταν νοιώθεις ότι είσαι λίγος, μικρός, ότι μειονεκτείς, φθονείς γιατί δεν μπορείς να αλλάξεις την κατάσταση υστέρησής σου. Τότε δεν μπορείς να το πάρεις απόφαση. Τότε υποτιμάς, υποβιβάζεις και αν έχεις τη δύναμη τιμωρείς αυτό που δεν μπορείς να φθάσεις. Αν το δούμε σε ευρύτερη κλίμακα στο πλαίσιο των θεσμών, μεταφέρουν τις ευθύνες και τιμωρούν την κοινωνία, τις αυτογενείς εκφράσεις της, τους πολίτες.

     Στην δική μας περίπτωση, η απόφαση εξοστρακισμού της ομάδας, η πρωτόγνωρη μισαλλοδοξία, η στρατολόγηση της εξουσιαστικής μονοπωλιακής δύναμης του αυτοδιοικητικού μηχανισμού έχει και άλλους παραλήπτες. Είναι μία notam που απευθύνεται προς το τοπικό πολιτισμικό δυναμικό. Ένα μήνυμα εκφοβισμού και υποταγής σε μία ιεραρχία που απέναντι στο λόγο, στην τέχνη, στην λογική, αντιπαραθέτει την λογική της δύναμης.

     Το επόμενο αρνητικό βήμα αυτής της υπόθεσης θα ήταν μία αμυντική Ευρωστινιακή εσωτερίκευση, μία εγώτροπη συλλογική άμυνα. Αντίθετα, απαιτείται μία πλουραλιστική αντιγραφειοκρατική αναγεννητική δημιουργικότητα. Ήδη στην περιοχή είναι σε εξέλιξη μία Ευρωστινιακή πολιτισμική κοινότητα, μία νέα αφετηρία και κίνητρο κοινωνικοποίησης. Εδώ έχουμε την φυγή από την λογική του «πολιτιστικού συλλόγου», υπόδουλου του «παραδοσιακού», «αυθεντικού», των  εύκολα αναπαραγόμενων κλισέ, χωρίς βάθος. Αυτά είναι τα εύκολα καταφύγια και των πολιτισμικών θεσμών της υπαίθρου.

     Το ΝΠΔΔ, απέναντι στους ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ έκανε μία πράξη βαρβαρότητας. Στο ΝΠΔΔ δώσαμε το όνομα του συγχωριανού μας Ηλία Κατσούλη. Τον προσβάλλουν γιατί αυτός ο άνθρωπος είχε μία άλλη συνείδηση πολιτισμικής ζωής από αυτούς που χρησιμοποιούν το όνομά του και τυχαίνει να κατέχουν το θεσμό.

     Δυστυχώς όμως η απαιδευσία διαμορφώνει κριτήρια. Ένα από αυτά είναι και η απάθεια και αδράνεια στην προϊούσα αποπαίδευση.

     Το θέμα έκλεινε εδώ, όταν ακούω τον φιλόσοφο Άκη Πάνου. Τον ακολουθώ και αυθαιρετώ πάνω στον λόγο του: αμαρτία μεγάλη μια καρδιά που αγαπάει (τον πολιτισμό) να τη βλέπεις σαν ξένη.

     Γρηγόρης Κλαδούχος
     Ξυλόκαστρο, 14 Σεπτεμβρίου 2016
by : tinakanoumegk

Δημήτρης Αποστολάκης: «Η μουσική και το τραγούδι είναι επικίνδυνα πράγματα»



        Μια ανάγνωση του «Ερωτόκριτου» του Βιντσέντσου Κορνάρου διαφορετική από τις συνηθισμένες προτείνουν οι Χαΐνηδες και η ομάδα Κι όμΩς κινείται (χορός/ακροβασία) με τη συμμετοχή του Ψαραντώνη απόψε στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη». Πρόκειται για μια τραγουδαφήγηση από τον Δημήτρη Αποστολάκη και την παρέα του ενός έργου που μιλάει για τον έρωτα, τον ηρωισμό, τη φιλία, τη γενναιότητα, την αξιοπρέπεια, τον πόνο, το σωστό, το λάθος. Και κάτι παράδοξο, όπως αναφέρει ο Δημήτρης Αποστολάκης στη συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», «ένας άνθρωπος που θα έρθει την Κυριακή στους Βράχους δεν θα δει τον Ερωτόκριτο».
Γιατί να έρθει κάποιος σήμερα να παρακολουθήσει μια παράσταση για τον «Ερωτόκριτο», και ιδιαίτερα ένας νέος άνθρωπος;

      «Ενας νέος άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει όχι μόνο το έπος του "Ερωτόκριτου" του 17ου αιώνα αλλά και το "Επος του Γκιλγκαμές" του 17ου αιώνα προ Χριστού. Ο Μπόρχες λέει ότι το ανώτερο είδος λογοτεχνίας είναι η ποίηση και το ανώτερο είδος ποίησης είναι το έπος. Γιατί μόνο στο έπος δικαιολογείται το αίσιο τέλος. Εκτός αυτού, ένας άνθρωπος που θα έρθει την Κυριακή στους Βράχους δεν θα δει τον "Ερωτόκριτο". Μπορεί μόνο να κυματίσει αρμονικά στην ποίηση των σχέσεων που αναδύονται με την παρουσία του. Τα στοιχεία που συνθέτουν τη φαινομενολογία της παράστασης είναι η τραγουδαφήγηση από τον τεράστιο αφηγητή Ψαραντώνη και μένα, το τραγούδι και η μουσική (μοτίβα κρητικά, ανατολίτικα, ηπειρώτικα, ραπ, τζαζ αυτοσχεδιασμοί, περάσματα ροκ κ.ά.) από τους Χαΐνηδες και τους φίλους τους, σύγχρονος χορός και ακροβατικά από την εξαιρετικής αισθητικής και δεξιοτεχνίας ομάδα Κι όμΩς κινείται. Το τελευταίο στοιχείο συμπληρώνει το παζλ, με τον ηρωισμό του έπους να καθρεφτίζεται στην περίτεχνη και ριψοκίνδυνη σωματικότητα στο έδαφος και στον αέρα».

Τι «δουλειά» (εννοώ τι σχέση) έχουν τα μαθηματικά και η φυσική με τη μουσική με το τραγούδι;

      «Απορρέουν και τα δύο από την εξερεύνηση του αγνώστου. Μια μουσική ή μια επιστημονική πρόταση πρέπει να έχει αυτοσυνέπεια, πλαίσιο και ρίσκο. Ειδάλλως είναι μπουρδολόγημα. Απαιτούν επιστήμη και τέχνη, πλήρη αφιέρωση, με προπληρωμή του τιμήματος και αβέβαιη έκβαση, και αρμονική αλληλουχία μεταξύ φαντασίας και ανάλυσης. Είναι και οι δύο δρόμοι αυτογνωσίας που προξενούν στον παρατηρητή ίδιο αίσθημα ευφορίας - υπερθεματίζουν τελευταία γι' αυτό και οι νευροεπιστήμονες».

Σε έχει κουράσει ή όχι η ενασχόλησή σου με τους Χαΐνηδες;

     «Η δουλειά κουράζει. Η εργασία ποτέ».
Επόμενα σχέδια;

«Πώς μπορείς να κάμεις τον Θεό να γελάσει; Πες του τα μελλοντικά σου σχέδια. Διαφορετικά, παράξενα και άκρως ενδιαφέροντα πειράματα με καλούν αυτόν τον καιρό. Τα αποτελέσματα των ερευνών θα ανακοινωθούν εάν και εφόσον τελεσφορήσουν. Τα γεγονότα είναι ανθοδοχεία που μας καλούν να αποτελέσομε τα τοιχώματά τους. Η αξία των γεγονότων έγκειται στον κενό τους χώρο, που είναι γεννήτορας πολλών πιθανών λουλουδιών. Αυτά τα άνθη είναι οι ποιητικές ερμηνείες των γεγονότων».

Τι είναι μουσική; Τι είναι τραγούδι; Τι είναι στο τέλος δημιουργία;

     «Η μουσική και το τραγούδι είναι επικίνδυνα πράγματα. Ο λόγος είναι ότι εμπεριέχουν όλη την ιστορική μνήμη ενός λαού και την οραματική προφητεία του μέλλοντός του. Γι' αυτό οι γονείς πρέπει να αποτρέπουν τα παιδιά τους από την επαγγελματική ενασχόληση με αυτά, εκτός αν φορέσουν χαρούμενα το βαρύ ράσο της ιεροσύνης. Η δημιουργία (μόνο όταν είναι προϊόν της μύχιας ανάγκης) είναι το χατίρι στη μάνα φύση και το άγγιγμα του χιτώνα του Θεού. Είναι το συμπληρωματικό γιανγκ στη γιν κατανόηση. Ετσι επιτυγχάνεται η Αρμονία».
by : tinakanoumegk


Ημερίδα με θέμα : «Αρκαδίας μοναδικότητα: ταυτότητα του τόπου και σύγχρονες τεχνολογικές προκλήσεις». Τρίπολη 17.9.2016


Το ΤΕΕ Πελοποννήσου σε συνεργασία με τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, διοργανώνουν ημερίδα με τίτλο «Αρκαδίας μοναδικότητα: ταυτότητα του τόπου και σύγχρονες τεχνολογικές προκλήσεις», στις 17 Σεπτεμβρίου 2016 στο Αποστολοπούλειο Πνευματικό Κέντρο στην Τρίπολη (Πρόσκληση-Πρόγραμμα).
Η ημερίδα εντάσσεται στα πλαίσια προγραμματισμού για διεξαγωγή σειράς ημερίδων (Ανακοίνωση 7.9.2016) σε κεντρικές πόλεις της Περιφέρειας Πελοποννήσου (Τρίπολη, Ναύπλιο, Καλαμάτα, Κόρινθο) κατά την περίοδο Σεπτεμβρίου–Δεκεμβρίου 2016.
 ..................................................................................................................................................................

«Αρκαδίαν μ’ αιτείς; Μέγα μ’ αιτείς ου τοι δώσω»
Χρησμός του Μαντείου των Δελφών στον βασιληά της Σπάρτης

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
(...)
Η Πατρίδα των θεών
Βουνίσια, κακοτράχαλη, περήφανη Αρκαδία,
του Αλφειού το κύλισμα, δικό σου χαμογέλιο,
τα μοναστήρια, και οι βωμοί του πρώτου θεού, του Δία
κρατούν τα σκήπτρα του καιρού, σ’ άγιο Ευαγγέλιο
[…….]
Σπονδή, χωρίς χοές παλιές, θα κάνω για τον Πάνα,
στην Παναγιά την Μαλεβή, δέηση και άγιο δάκρυ
βουβή, και μυστηριακή σκέψη στην Δημητσάνα
και ένα μου χάδι, αόρατο, πάνω σου, απ’ άκρη σ’ άκρη
[Πόπη Πασπαλιάρη: Σπονδή στην Αρκαδία]
Η Αρκαδία, μετά τις τελευταίες ανατρεπτικές επιστημονικές έρευνες και αρχαιολογικές ανακαλύψεις, ήταν τελικά η “γενέθλια γη” του Δία, του πατέρα των θεών. Ή μάλλον καλύτερα, οι Αρκάδες πρώτοι μυθολόγησαν την γέννηση του υπέρτατου Θεού που λάτρευαν οι Έλληνες πριν από το Χριστό. Γιατί όσο και αν η αρχαιολογία δεν ταυτίζεται με την μυθολογία, δεν παύουν οι ανασκαφές να μπαίνουν στον πειρασμό να δώσουν απαντήσεις που αφορούν και την θεογονία.
Το όρος Λύκαιο (υψόμετρο 1421 μέτρα), το ιερό βουνό των αρχαίων Αρκάδων, βρίσκεται ακριβώς στα σημερινά σύνορα Αρκαδίας και Μεσσηνίας, από την αριστερή όχθη του Αλφειού ποταμού μέχρι την βόρεια πλευρά του κόλπου της Κυπαρισσίας. Οι κάτοικοι της γύρω περιοχής το λένε ακόμα και Διαφόρτι (δηλ. «πέρασμα του Διός»). Η ψηλότερη κορυφή του (σήμερα λέγεται Προφήτης Ηλίας) ήταν στην αρχαιότητα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο όπου λατρευόταν ο Δίας, ο Απόλλων, ο Πάνας και η Δέσποινα. Ο πολιτισμός του Λυκαίου και της αρχαίας Παρρασίας χάνεται στο βάθος των αιώνων τότε που γεννήθηκε η ιδέα για το «Κοινό των Αρκάδων» και το «Αρκαδικόν Ιδεώδες». Αυτό που ενθουσίασε τους ποιητές της Ευρώπης, όπως ο Σίλλερ που αναφώνησε το«et in Arcadia ego».
Στην ψυχή των Αρκάδων το Λύκαιο ήταν ο ιερός τόπος της «κιβωτού της διαθήκης» που διασώζει τα ενωτικά αισθήματα και τον ιδεαλισμό του Αρκαδικού Ιδεώδους, αυτού που ο Αριστοτέλης έφερε σαν παράδειγμα στα Πολιτικά του: «διοίσει δε των τοιούτω και πόλις έθνους, όταν μη κατά κώμας ωσί κεχωρισμένοι το πλήθος, αλλ’ οίον οι Αρκάδες».
Ο υπέρλαμπρος ήλιος που φωτίζει την κορυφή του εικάζεται ότι είναι η αιτία για το όνομα του βουνού κατά την αρχαιότητα αφού «Λύκαιο» σημαίνει «λαμπρό φως» και ετυμολογείται από την πανάρχαια ρίζα «λυκ» (λυκαυγές, λυκόφως, LUX στα λατινικά, όπως FIAT LUX: γεννηθήτω φως, light κ.ο.κ.).
Οι ανασκαφές στο όρος Λύκαιον είναι μεγάλου ενδιαφέροντος δεδομένης της σπουδαιότητας του όρους Λυκαίου για τους αρχαίους Αρκάδες της Κλασσικής περιόδου που το έβλεπαν ως σύμβολο της Παν-Αρκαδικής ενότητας, της θέσης του μεταξύ των Παν-Ελλήνιων αθλητικών εορτών, της παρουσίας αρκετών μοναδικών αρχιτεκτονικών στοιχείων και των μυστηριωδών και απόκρυφων τελετουργιών του.
Δύο θεότητες ετιμώντο στο Όρος Λύκαιον, ο Δίας και ο Πάνας, οι οποίοι είναι σύμβολα της Εθνικής Ταυτότητας των Αρκάδων. Ο Δίας είναι ο παν-Έλληνας θεός που ελέγχει, όπως και αλλού στην Ελλάδα, τα ατμοσφαιρικά φαινόμενα.
Το ιερόν του Διός στο όρος Λύκαιον δεν είναι το τυπικό ελληνικό ιερό, αν δεχθούμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Το τοπίο είναι φανταστικό. Και οι αναφορές που υπάρχουν σε γραπτά κείμενα για το ιερό είναι πλούσιες και γοητευτικές. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η τοποθεσία είναι μεγαλειώδης, μαγική και μυστηριώδης, αν όχι υποβλητική. Έχει πολλές εκπληκτικές ομοιότητες με το ιερό του Διός στην Ολυμπία: και τα δύο έχουν έναν τεράστιο βωμό, ενδείξεις για αρχαία λατρεία του Διός και τα δύο φιλοξενούσαν σημαντικά αθλητικά γεγονότα κατά την αρχαιότητα.
Οι αρχαιολόγοι, που είναι αισιόδοξοι από την πορεία των ανασκαφών, φαίνεται να είναι σίγουροι τώρα ότι ο Δίας, καθώς και μια θηλυκή εκδοχή του νωρίτερα, λατρεύονταν ήδη στην Αρκαδία στους προϊστορικούς χρόνους. Για τον Κεν Ντάουντεν, διευθυντή του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο του Μπέρμπινχαμ, δεν αποτελεί έκπληξη το ότι οι Αρχαίοι Έλληνες υιοθέτησαν ιερό χώρο που πρωτύτερα ήταν αφιερωμένος σε παλαιότερους θεούς: «Όπως και οι Χριστιανοί υιοθετούσαν παγανιστικά ιερά με σκοπό να εδραιώσουν τον χριστιανισμό εις βάρος της προηγούμενης θρησκείας». Πρόκειται για μια πρακτική πανάρχαιη που συνέβαινε παλαιότερα –πριν εμπεδωθεί η έννοια της διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς- σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και σε όλους τους πολιτισμούς.
Στο Λύκαιον όρος, που γεννήθηκε ο Δίας, ο Λυκάων (χαρισματικός ηγέτης των Αρκάδων) έδωσε στον Δία το προσωνύμιο Λύκαιος (δηλ. Φωτεινός) και ίδρυσε τα Λύκαια, την μεγάλη γιορτή με αθλητικούς αγώνες, «και αγώνα έθηκε Λύκαια», όπως αναφέρει ο Παυσανίας. Εκτενή περιγραφή των μαρτυριών αυτών κάνει το Ημερολόγιο των «Αρκαδικών» του 1990 (Τόμος Θ).
(...)
Ο Παυσανίας στα Αρκαδικά του 8, 5 μας αναφέρει σχετικά με τα Λύκαια ότι, στο Λύκαιον όρος υπάρχει ιερό του Πανός με άλσος γύρω του, με ιππόδρομο και πριν απ’ αυτόν στάδιο, όπου παλαιά εγίνοντο οι αγώνες των Λυκαίων. «Έστι δε εν των Λυκαίω Πανός τε ιερόν και περί αυτό άλσος δένδρων και ιππόδρομος τε και προ αυτού στάδιον· το δε αρχαίον των Λυκαίων ήγον τον αγώνα ενταύθα». Οι αγώνες, κατά τον Παυσανία 2, 1, θεσπίσθηκαν από τον Λυκάονα. Μας αναφέρει ότι ο γιος του Πελασγού Λυκάων έκανε τα εξής σημαντικά έργα. Συνοίκισε την πόλη Λυκόσουρα η οποία ήταν η αρχαιότερη απ’ όλες τις πόλεις που υπήρξαν πάνω σε ηπειρωτική ή νησιωτική γη. Ήταν η πρώτη πόλη που είδε το φως του ήλιου, χρησίμεψε δε ως υπόδειγμα για την δημιουργία άλλων πόλεων. Αν δεχθούμε την άποψη αυτή του Παυσανία, τότε μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι στη Λυκόσουρα, εκεί δηλαδή που γεννήθηκε η πρώτη πόλη, κατ’ επέκταση γεννήθηκε και ο πολιτισμός της ανθρωπότητας.
Τα Λύκαια θεωρούνται τα αρχαιότερα από τις μεγάλες και περίφημες γιορτές της αρχαιότητας, όπως τα Πύθια, τα Ίσθμια, τα Νέμεα, τα Ολύμπια, και νεώτερα μόνο από τα Ελευσίνια, που εγίνοντο προς τιμήν της Δήμητρας και της Κόρης.
Η φήμη των αρχαίων Λυκαίων είχε ξεπεράσει τον Αρκαδικό και Πελοποννησιακό χώρο αφού και ο μεγάλος Θηβαίος ποιητής Πίνδαρος αναφέρεται στους αγώνες και στους νικητές των Λυκαίων, «τα δε Παρρασίω στρατώ θαυμαστός εών φάνη Ζηνός αμφί πανάγυριν Λυκαίου». Και όταν οι Μύριοι υπό τον Κύρον ξεκίνησαν εναντίον του αδελφού του Αρταξέρξη, ο αρχηγός των Ελλήνων μισθοφόρων Ξενίας σε ανάμνηση και προς τιμή του Λυκαίου Δία οργάνωσε τελετή αγώνων στις Πέλταις, όπως μας αναφέρει ο Ξενοφών στην Κύρου Ανάβαση. «Ενταύθα έμεινεν (ο Κύρος) ημέρας τρεις· εν αις Ξενίας ο Αρκάς τα Λύκαια έθυσε και αγώνα έθηκε· τα δε άθλα ήσαν στλεγγίδες χρυσαί· εθεώρη δε τον αγώνα και Κύρος».
Τα Λύκαια είναι τα ιδανικά αγωνίσματα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της αδελφοσύνης και της ειρήνης. Γι’ αυτό αναβιώνουν και θα αναβιώνουν συνεχώς.
Το Λύκαιο αποκαλείτο και Όλυμπος γιατί εκεί πίστευαν οι Αρκάδες πως ήταν ο θρόνος του Δία. Η άποψη αυτή φαίνεται να τεκμηριώνεται πλέον από μια σειρά ευρημάτων, στοιχείων και μνημείων που οδηγούν στα πολύ παλιά χρόνια. (Παυσανίας Η’ 38,2)
Ο Καλλίμαχος θεωρούσε την Αρκαδία πνευματική του πατρίδα και γεννήτορα του πρώτου μεγάλου θεού – θεών τε και ανθρώπων. Την δοξασία, ότι ο μέλλοντας κυρίαρχος του Ολύμπου γεννήθηκε στο Λύκαιο, μας την παραδίδει και ο Καλλίμαχος, προσθέτοντας μάλιστα τις λεπτομέρειες ότι η Ρέα, καθώς κτυπούσε το έδαφος για να αναβλύσει νερό, επικαλέσθηκε την μητέρα της Γαία και ότι από το Λύκαιο έστειλε τον Δία με τις νύμφες στην Κρήτη. Το τελευταίο τούτο μπορεί να συνδυαστεί με την νεώτερη παράδοση, ότι δηλαδή ο Κρόνος έφθασε στην Αρκαδία και εκεί η Ρέα του παρέδωσε το σπαργανωμένο λιθάρι, αφού είχε φυγαδεύσει το παιδί στην Κρήτη.
Στο έξοχο ποίημά του, το αφιερωμένο στην πρώτη θεά, την Ρέα-Κυβέλη, την θεοποιημένη Γη, προβάλλει μ’ έμφαση και πειστικότητα την ιδέα, πως η πρώτη «Βηθλεέμ» της ελληνικής θρησκείας του Δωδεκαθέου ήταν το Παρράσιον, πάνω στο Λύκαιον όρος της Αρκαδίας.
Μια πολύ όμορφη περιγραφή των μαρτυριών για την γέννηση του Δία στην Αρκαδία μας έχει παραδώσει η αείμνηστη αρχαιολόγος Ευγενία Δερεχάνη στην μοναδική μελέτη της (δυσεύρετη πλέον) «Το Όρος Λύκαιον και οι Αρχαίοι Αρκάδες».
(...)
Το Αρκαδικόν Ιδεώδες και οι Σύγχρονοι Αρκάδες
Ο δεύτερος μεγάλος θεός της Αρκαδίας είναι ο Πάνας, που οι μύθοι τον θέλουν παιδί του Δία και της Καλλιστώς, γεννημένον παράλληλα με τον Αρκάδα αλλά στην συνέχεια λατρεύτηκε ως παγκόσμια θεότητα από τους Έλληνες –από το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα- οι οποίοι έβλεπαν στο πρόσωπό του το μέγα παν – το σύμπαν. Ένας ορφικός ύμνος λέει χαρακτηριστικά: «Επικαλούμαι τον Πάνα, θεό ισχυρό, θεό ποιμενικό. Τον Πάνα, σύνολο του κόσμου, ουρανό, θάλασσα, κυρίαρχη γη και αθάνατη φωτιά, γιατί αυτά είναι τα μέλη του Πάνα… θεού που οι μελωδικές του συμφωνίες υμνούν την παγκόσμια ζωή, θεού με τα χίλια ονόματα, απόλυτα κυρίαρχου του κόσμου, που όλα τα γεννάει και όλα τα παράγει».
Αυτό το παν όμως δεν είναι μονολιθικό, αλλά αποτελείται από επί μέρους οντότητες που συνθέτουν την διαλεκτική της φύσης: ναϊάδες, δρυάδες, αμαδρυάδες, νύμφες, επιμηλίδες, μούσες με τις οποίες ο γλεντοκόπος ζωογόνος θεός βρίσκεται συνέχεια σε διάλογο ερωτικό. Ο Έλληνας δεν άφηνε τίποτα που να μην το στόλιζε με ωραιότατες νύμφες και αγαθοδαίμονες.
Η Αρκαδία ήταν ο τόπος που ταίριαζε με την ανέμελη και παιχνιδιάρικη φυσιογνωμία του Πάνα. Το μέλι, που ήταν άφθονο στην περιοχή, ήταν αυτό που του άρεσε να του προσφέρουν για θυσίες. Από τα πουλιά, ο αετός, και από τα φυτά, το πεύκο ήταν ταυτισμένα με τον θεό. Υπάρχει ένας ομηρικός ύμνος που δίνει την ομορφότερη περιγραφή του χαρακτήρα του και αρχίζει με αυτά τα λόγια:«Μούσα κουβέντιασε μου για τον αγαπημένο γιο του Ερμή, τον τραγοπόδαρο θεό με τα δύο κέρατα, ξετρελλαμένον για γλέντια και χορούς. Ξεδίνει στα σύδεντρα και τα λειβάδια μαζί με νύμφες, ξεφτέρια σε τραγούδια, που σκαρφαλώνουν σε κακοτράχαλα βράχια και τάζονται στο όνομα του Πάνα, των τσομπάνηδων θεό με τα φουντωτά κι ανάκατα μαλλιά… Κάποιες φορές μονάχος το βραδάκι, στον γυρισμό απ’ το κυνήγι, εμπνευσμένος από την γλυκιά μούσα, τραγουδάει με το σουραύλι του. Κι ούτε το πουλί, που την ανθισμένη εποχή της Άνοιξης τραγουδάει τα πιο γλυκά τραγούδια του, όταν μέσα στις φυλλωσιές σκορπάει τις πιο μερακλιασμένες νότες του, δεν θα τον ξεπέρναγε σε μελωδία…».
Δεν είναι τυχαίο ότι ο μύθος του Οδυσσέα -πρωταγωνιστή στο έπος του Ομήρου- συνδέεται με την Αρκαδία.
Ο Οδυσσέας, που αντιπροσωπεύει τον διαχρονικό Έλληνα ο οποίος πάντα θα επινοεί τρόπους για να εξαπατά τον Κύκλωπα, είχε περάσει τα παιδικά του χρόνια στην Αρκαδία, όπως έχουν γράψει οι Ακαδημαϊκοί Ιωάννης Κακριδής και Σπύρος Μαρινάτος: «ο πάππος του Οδυσσέα λέγεται Αρκείσιος και είναι φυσικά Αρκαδικής προελεύσεως». Ένας μεταομηρικός μύθος έλεγε ότι ο Αρκείσιος, ο πατέρας του Λαέρτη, ήταν γιος του Δία και της Ευρυοδίας. «Διογένες Λαερτιάδη πολυμήχαν’ Οδυσσεύ» και «Λαέρτην Αρκεσιάδην πάτερ εμμέναι αυτώ» (Οδύσσεια Ω270).
Ο Σπύρος Μαρινάτος στο βιβλίο του για την Κεφαλληνία (1962) συνάγει το συμπέρασμα ότι εκεί και στην Ιθάκη είχαν καταλήξει Αχαιοί Αρκαδομινυακής καταγωγής εκ της δυτικής Πελοποννήσου. Γι’ αυτό τονίζει ο Οδυσσέας: «Βραχότοπος, μα ξακουστών παλληκαριών γεννήτρα, δεν είδα από την πατρίδα μου γλυκύτερο στον κόσμο».
Αφού και ο Ποσειδώνας γεννήθηκε στην Αρκαδία, στην πηγή Άρνη της Μαντινείας, φαίνεται ότι σαν συμπατριώτες… είχαν μεγαλύτερη έριδα (άλλο χαρακτηριστικό του Έλληνα) λόγω της τύφλωσης του Πολύφημου. Άλλωστε, όπως αναφέρει ο λαογράφος Ν. Πολίτης, υπάρχει μέχρι σήμερα ένα παραμύθι για τον μονομάτη Κύκλωπα και τον κοσμογυριστή Οδυσσέα (Νίκου Ι. Κωστάρα «Ο Αρκαδικός Οδυσσέας», ΑΡΚΑΔΙΚΑ, Τόμος Θ, 1990, σελ.77).
Ο Αρκαδικός Οδυσσέας συνδυάζει και τους δύο βασικούς ανθρώπινους χαρακτήρες των Ελλήνων: τον βουνίσιο (σκληραγωγημένος, λιτοδίαιτος, οξυνούστατος) καιτον θαλασσινό (ευπροσάρμοστος και εξωστρεφής).

(...)

Ολόκληρο το κείμενο στό: http://denpaeiallo-xylok.blogspot.gr/2016/08/blog-post_71.html#more
by : tinakanoumegk

(ΑΠΟ ΤΟΝ Marrk Damasiotis ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΟ fb)

     Όσα χρόνια κι αν περάσουν αυτή η πολύτιμη ανάμνηση μου από την μαγική Έλλη Λαμπέτη δεν θα ξεθωριάσει! Γιατί ο θεός των μικρών πραγμάτων εκείνη την ημέρα ήταν εκεί!

     Για την Έλλη Λαμπέτη, που έφυγε έναν Σεπτέμβρη πριν από 30 χρόνια, θέλω να καταθέσω μια μικρή, αλλά εξαιρετικά πολύτιμη δική μου ανάμνηση. Η μητέρα μου ήταν μεγάλη θαυμάστρια της, και έτσι από τότε που η ηλικία μου επέτρεπε να πηγαίνω μαζί της στο θέατρο (μέσα της δεκαετίας του 70) είδα κάποιες από τις σημαντικότερες παραστάσεις της. Λίγο η δική της μαγεία, λίγο η αγάπη της μητέρας μου γι’ αυτήν, λίγο τα ίδια τα έργα που ανέβαζε, με έκαναν να την βλέπω σαν μια εξωπραγματική, σχεδόν υπερβατική ποιητική φιγούρα. Που σχεδόν δεν πατούσε στη γη! Και κάθε φορά συγκλόνιζε με την ερμηνεία της, σαν Δεσποινίδα Μαργαρίτα, Εβραία, Αντρέγιεβνα του Βυσσινόκηπου, Φιλουμένα, Σάρα, (όσοι την έχουν δει στο θέατρο την περίοδο εκείνη καταλαβαίνουν τι εννοώ). 
     Η «Φιλουμένα» της, τον χειμώνα του 1978, σε σκηνοθεσία Μπολονίνι και με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο πλάϊ της ήταν μια παράσταση σταθμός, και βέβαια μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Το θέατρο Μπροντγούεη στην Αγίου Μελετίου βούλιαζε καθημερινά. Εννοείται πως δεν θα την χάναμε. Την βραδιά που πήγαμε, το θέατρο είχε βγάλει σκαμνάκια. Εμείς καθήσαμε στις θέσεις μας, πλατεία στο μέσον και κέντρο. Πρώτη πράξη, μαγική η Λαμπέτη, μαγεμένος κι εγώ, για την μαμά δεν το συζητώ... Μόλις τέλειωσε η πρώτη πράξη, και άνοιξαν τα φώτα, μας πλησίασε μια ευγενέστατη ταξιθέτρια η οποία μας λέει. «Η κυρία Λαμπέτη σας ζητάει συγγνώμη και σας παρακαλεί πολύ αν μπορείτε να αλλάξετε θέσεις, ξέρετε ένας προβολέας αντανακλά στα γυαλιά του νεαρού (εγώ που φόραγα τα μυωπικα γυαλιά μου) και την αποσπά από την συγκέντρωσή της. Θα σας τακτοποιήσω εγώ σε άλλες θέσεις και όταν τελειώσει η παράσταση αν μπορείτε να περάσετε από το καμαρίνι της κας Λαμπέτη να σας εξηγήσει η ίδια». Εννοείται τακτοποιήθηκε το θέμα (αλλάξαμε με άλλους θεατές). Όταν τελείωσε η παράσταση (δεν θα πω για την αποθέωση της από τους θεατές) ήρθε η ίδια ταξιθέτρια να μας οδηγήσει στο καμαρίνι της Λαμπέτη. Εκείνη μας είδε μέσα από το καθρέφτη της, όπως χτένιζε τα μαλλιά της. Γύρισε και αντίκρυσα μια γυναίκα απίστευτα όμορφη, ευγενική, εύθραυστη, ντροπαλή. Η ταξιθέτρια της εξήγησε ποιοί ήμασταν κι εκείνη αμέσως μου άνοιξε μια αγκαλιά. «Εσύ λοιπόν ήσουν που με έκανες να ξεχνώ τα λόγια μου» μου είπε. «Ελπίζω να σας πήγαν σε καλύτερες θέσεις» συνέχισε και πρόσθεσε «Ξέρετε για τους ηθοποιούς η συγκέντρωση είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Όταν παίζω δεν θέλω να βλέπω καθόλου τι γίνεται στην πλατεία. Γιατί την ώρα εκείνη ο κόσμος μου είναι στη σκηνή. Αν κάτι με αποσπάσει μπορώ να παραλύσω. Σας ζητάω συγνώμη που σας αναστάτωσα αλλά δεν θα μπορούσα αλλιώς να συνεχίσω την παράσταση». Ότι έλεγε ήταν αλήθεια. Αυτή η μικρή αλλά πολύτιμη εξομολόγησή της για το πως νοιώθει πάνω στη σκηνή, ήταν ακριβώς ότι πρέπει να είναι ο ηθοποιός. Ότι ήταν εκείνη. Δεν ξέχασα ποτέ τα λόγια της, τα θυμάμαι όποτε βλέπω θέατρο, προσπαθώ να καταλάβω ποιός ηθοποιός είναι συγκεντρωμένος και ποιός όχι. Όταν βλέπω κάποιου τα μάτια να παρακολουθούν την πλατεία (και είναι πολλοί αυτοί) λέω εντάξει δεν τον έχει σήμερα τον ρόλο... Θυμάμαι ακόμα την αγκαλιά που μου έκανε, και στην μητέρα μου επίσης, πως μύριζαν τα μαλλιά της, η βαθειά έκφραση στα μάτια της κι εκείνο το περίφημο ψεύδισμα, που στ’ αλήθεια εκτός σκηνής ήταν νομίζω λιγότερο... Αυτή ήταν η πολύτιμή μου ανάμνηση από εκείνην. Μια μικρή αντανάκλαση φωτός, με έφερε για λίγο κοντά στο ποιό ονειρικό πλάσμα του ελληνικού θεάτρου. Και μου φώτισε μια γυναίκα πλασμένη από υλικά απίστευτης ευγένειας, καλλιέργειας και ήθους! Και μια τεράστια ηθοποιό από αυτές που πιά δεν υπάρχουν!
by : tinakanoumegk

Δευτέρα, 5 Σεπτεμβρίου 2016

 Στα σχολεία καθημερινά ηχεί στα αφτιά μας το τραγούδι των παιδικών μας χρόνων «ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο…» και οι στίχοι «και τότε ρίξανε το κλήρο να δούνε ποιος θα φαγωθεί…» δε μας αφήνουν ασυγκίνητους, κύριε Υπουργέ, γιατί τα ναυτάκια του μικρού καραβιού του σχολείου μας, είναι πρόσωπα, έχουν όνομα, Αναστασία η θεατρολόγος μας, Γιώργος ο εικαστικός μας, Δημήτρης της πληροφορικής μας, Ακριβή η μουσικός μας, Κατερίνα και Μαριάννα και Αγγελική των Αγγλικών μας, Γωγώ, Δέσποινα και Θοδωρής οι γυμναστές μας.

Κύριε Υπουργέ, σε λίγο χρόνο όχι μόνο μοιάσατε, αλλά ξεπεράσατε το «έργο» των προκατόχων σας. Από Υπουργός Παιδείας του Ελληνικού κράτους, δείχνετε ιεραπόστολος των πολιτικών της νεοφιλελεύθερης αγοράς, των τροϊκανών, του ΟΟΣΑ.

(ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ: geromorias.blogspot.com)

Το Υπουργείο την περσινή σχολική περίοδο, νομοθέτησε για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση τη μείωση των ωρών διδασκαλίας και έδωσε τη δυνατότητα μια σειρά μαθημάτων (θέατρο, μουσική, εικαστικά) να μπορούν να γίνονται από εκπαιδευτικούς που δεν είναι το επιστημονικό τους πεδίο.  Αντίστοιχες προσπάθειες τεχνητής δημιουργίας περισσεύματος διδακτικών ωρών  (διπλή ειδικότητα-κατάργηση εργαστηρίων) έγιναν και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να λειτουργήσει όπως-όπως το σχολείο με λιγότερο εκπαιδευτικό προσωπικό, με περικοπή των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών  αδιαφορώντας για τις αναγκαίες παιδαγωγικές συνθήκες οργάνωσης ενός σχολείου. Ευαγγέλιό της το μνημόνιο, η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και οι επιταγές της Ε.Ε.!  Έτσι, επιβάλλει την ευέλικτη χρήση του εκπαιδευτικού προσωπικού για να καλύπτει τρύπες, αν και γνωρίζει πως πρόκειται για μια βαθιά αντιπαιδαγωγική και αντιεκπαιδευτική ενέργεια.  Αδιαφορεί αν η πολιτική της υπονομεύει τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών, ειδικά των φτωχών λαϊκών περιοχών, όπως της Δυτικής Αθήνας.

Το πρώτο διήμερο ανοίγματος των σχολείων οι σύλλογοι διδασκόντων και τα υπηρεσιακά τους συμβούλια καλούνται να αποφασίσουν τους υπεράριθμους εκπαιδευτικούς και το σχολείο που θα κατευθυνθούν.  Ο Υπουργός  περικόπτει το ωρολόγιο πρόγραμμα και η «δημοκρατική ευαισθησία»  παραχωρεί το «δημοκρατικό» δικαίωμα στους εκπαιδευτικούς να  αποφασίσουν σε ποιον θα «πέσει ο κλήρος» της υπεραρυθμίας.   Θέλει το υπουργείο να μεταφέρει κατ’ αυτόν τον τρόπο τη συζήτηση από τα χρόνια προβλήματα και τη ζοφερή κατάσταση στην Παιδεία μας σε μια εσωτερική σύγκρουση ομάδων εκπαιδευτικών με το διακύβευμα της οικονομικής και κοινωνικής τους επιβίωσης.  Μόνιμοι εναντίον αναπληρωτών, δάσκαλοι εναντίον ειδικοτήτων, πρωτοβάθμιοι εκπαιδευτικοί εναντίον δευτεροβάθμιων.


Η φτώχια σε εκπαιδευτικούς, αναλυτικά προγράμματα και βιβλία, σε υλικοτεχνική υποδομή, οι συνεχείς περικοπές στις επιχορηγήσεις των σχολικών επιτροπών μένουν έξω από το διάλογο.  Η κοινωνία δεν πρέπει να μάθει ότι το Υπουργείο με τις νέες, περισσότερες αποσπάσεις ακόμη και λίγων ωρών σε άλλη βαθμίδα εκπαίδευσης,  δημιουργεί συνθήκες προσωρινότητας στις δομές λειτουργίας του σχολείου.  Δεκάδες χρόνια οι ίδιοι, χιλιάδες εκπαιδευτικοί, μεσήλικες πια, κάθε χρόνο αναχωρούν για άλλη εκπαιδευτική περιφέρεια προκειμένου να υπηρετήσουν το ελληνικό σχολείο.  Οι δεκάδες χιλιάδες θέσεις που παραμένουν κενές χωρίς να στελεχωθούν από μόνιμους εκπαιδευτικούς αφήνουν αδιάφορο τον Υπουργό.  Οι μαθητές θα γνωρίσουν τον Οκτώβριο, το Νοέμβριο, το Δεκέμβριο κάποιο νέο αναπληρωτή.  Κάποιες χιλιάδες μαθητές όπως πέρσι θα μείνουν χωρίς δάσκαλο.

Συνεχιστής του έργου των προκατόχων του, ο Υπουργός πολιτεύεται με βάση τη λογιστική και αδιαφορεί για τον αντιπαιδαγωγικότητα της συνεχούς εναλλαγής προσώπων στο ιερό χώρο του σχολείου, όταν μάλιστα αυτοί δεν έχουν εκπαιδευτεί και δεν έχουν την εμπειρία να προσεγγίσουν μικρές ευαίσθητες ηλικίες.  Όλοι τα κάνουν όλα»!  Γιατί ο εκπαιδευτικός που θα διδάξει Θέατρο να γνώρισε και να αγάπησε τον Αισχύλο;  Γιατί  τα Εικαστικά να τα διδάξει κάποιος που ερωτεύτηκε τις καλές τέχνες;  Γιατί ο μουσικός να οδηγήσει τους μαθητές του σε νέες ακουστικές εμπειρίες;  Ο ουμανισμός, η ποιότητα του πολιτισμού, ο έρωτας σε τέχνες που οδηγούν το μαθητή πέρα από τον εθισμό του στη κατανάλωση του εφήμερου, που δεν τον καθιστούν ευέλικτο υπήκοο της νεοφιλελεύθερης αγοράς, είναι επικίνδυνα.  Το υπουργείο, του υπόσχεται με τις δεξιότητες που θα του διδάξει στο παιδοφυλακτήριο, που παλιότερα το έλεγαν σχολείο, να προσαρμοστεί σε όσα ο ΟΟΣΑ, η PISA και άλλα ευαγή ιδρύματα της εσπερίας επιτάσσουν.  Αυτό που επιχειρείται στο ελληνικό σχολείο, μόνο η διατύπωση όπως την εμπνεύστηκε ο Ρομπέρ Ζωλίν μπορεί να το εκφράσει.  Εθνοκτονία!!!  Κατά τον εθνολόγο, ο όρος δηλώνει κάτι διαφορετικό από τη Γενοκτονία όπου δολοφονούνται άνθρωποι σωματικά, στην Εθνοκτονία επιχειρείται η πνευματική εξόντωση ενός λαού και την επέβαλαν οι αποικιοκράτες σε όλους τους αποικιοκρατούμενους λαούς τους.[i]  Είναι αυτό που επί της ουσίας επιχειρεί το Υπουργείο Παιδείας ως εντολοδόχος των «δανειστών», αποικιοκρατών. Να σκοτώσει πνευματικά το λαό μας.

Η κοινωνία, βέβαια, έχοντας τα μνημονιακά της ζητήματα και την οικονομική στενωπό, προσγειωμένη άλλωστε από χρόνια στην πληροφοριακή κατανάλωση του εφήμερου, είτε αδιαφορεί, είτε δεν αντιλαμβάνεται τα τεκταινόμενα και το διακύβευμα  των αλλαγών στην εκπαίδευση που επιχειρείται από το 2010.  Από την κυρία Διαμαντοπούλου, που οραματίσθηκε τα Αγγλικά ως πρώτη επίσημη γλώσσα μας,  έως σήμερα, διαδοχικές κυβερνήσεις υπηρετούν και ξεθεμελιώνουν στην εκπαίδευση κάθε τι που αφορά το «μέλλον και τη ψυχή αυτού του τόπου», όπως θα έλεγε ο Δελμούζος.  Ο Υπουργός μας όμως, εκτός από καλός «λογιστής», είναι και άριστος «επικοινωνιολόγος» ως πρώην δημοσιογράφος.  Ξέρει να «πετάει την μπάλα στην εξέδρα» και να αποπροσανατολίζει.  Έτσι, για να μη φανούν οι άδειες αίθουσες διδασκαλίας στον αγιασμό και μέχρι να αναλάβουν το έργο τους οι «Εσκομπάρ» των ΜΜΕ, κατά τον κ. Χρυσόγονο, ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, ανέλαβε ο ίδιος μεταφέροντας το διάλογο στα γνωστά του πεδία, της διδασκαλίας των θρησκευτικών και των «λευκών» σελίδων της ιστορίας.  Ίσως αύριο να θέσει το ζήτημα της πρωινής προσευχής, και μεθαύριο των παρελάσεων προσδοκώντας να συσπειρώσει και διχάσει τον εκπαιδευτικό κόσμο και την κοινωνία σε αντίπαλες συγκρουόμενες κοινωνικές ομάδες, αφήνοντας την μνημονιακή του πολιτική στο απυρόβλητο.

Προαναγγέλλει από εφέτος την ένταξη της θρησκειολογίας στα σχολεία με τα νέα αναλυτικά προγράμματα.  Βαπτίζει το μέχρι σήμερα αναλυτικό πρόγραμμα του μαθήματος των Θρησκευτικών «κατηχητικό» και «ομολογιακό». Ενώ η αλήθεια είναι ότι πρόκειται, κατά βάση, για Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή με διδακτικές ενότητες και στοιχεία από τις χριστιανικές ομολογίες και τις θρησκείες (στη Β΄ Λυκείου το μάθημα είναι καθαρά θρησκειολογικό).  Ο ίδιος κόπτεται για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών, ενώ πρόσφατα είχε χαρακτηρίσει το μάθημα απαξιωτικά «η ώρα του παιδιού» και προχώρησε στην περικοπή των ωρών διαδασκαλίας στην Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού, όταν κατά τους συγγραφείς του νέου αναλυτικού προγράμματος[1] «το συνεχόμενο δίωρο για τη διδασκαλία των θεματικών ενοτήτων, αποτελεί ένα από τους βασικούς πυλώνες του μαζί με τη συγγραφή διδακτικού εγχειριδίου δοκιμιακής μορφής γιατί μια άνευ οιουδήποτε πραγματικού υποστηρικτικού υλικού, με την όποια μορφή, διδακτική πρόταση, μόνο προβλήματα θα δημιουργήσει».  Όλα αυτά όμως, αφήνουν αδιάφορο τον Υπουργό που βαπτίζει τη διαπολιτισμική διάσταση του νέου Προγράμματος Σπουδών ως θρησκειολογία, αδιαφορώντας για το περιεχόμενο και εκθέτοντας τους συγγραφείς σε κακόβουλους αρνητές της ανάγκης για εφαρμογή του. Τώρα, αν ο αρνητής της Ποντιακής Γενοκτονίας αγωνιά για τις «λευκές σελίδες» της σχολικής ιστορίας, ας μη το σχολιάσουμε.

Στα σχολεία καθημερινά ηχεί στα αφτιά μας το τραγούδι των παιδικών μας χρόνων «ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο…» και οι στίχοι «και τότε ρίξανε το κλήρο να δούνε ποιος θα φαγωθεί…» δε μας αφήνουν ασυγκίνητους, κύριε Υπουργέ,  γιατί τα ναυτάκια του μικρού καραβιού του σχολείου μας, είναι πρόσωπα, έχουν όνομα, Αναστασία η θεατρολόγος μας, Γιώργος ο εικαστικός μας, Δημήτρης της πληροφορικής μας, Ακριβή η μουσικός μας, Κατερίνα και Μαριάννα και Αγγελική των Αγγλικών μας, Γωγώ, Δέσποινα και Θοδωρής οι γυμναστές μας.
Κύριε Υπουργέ, σε λίγο χρόνο όχι μόνο μοιάσατε, αλλά ξεπεράσατε το «έργο» των προκατόχων σας.  Από Υπουργός Παιδείας του Ελληνικού κράτους, δείχνετε ιεραπόστολος των πολιτικών της νεοφιλελεύθερης αγοράς, των τροϊκανών, του ΟΟΣΑ.

Ο Γιώργος Τασιόπουλος είναι δάσκαλος, αιρετός του ΠΥΣΠΕ Δυτικής Αττικής



[1] http://www.kairosnet.gr/joomla/index.php/2010-12-13-21-46-06/431-2015-11-21-17-13-29.html


[i] Pierre Clastres, Για την εθνοκτονία, Ελευθεριακή Κουλτούρα 2014.

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com