Ιεμπραχέμ Μουσλέμ(Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης Συρίας)-Ιστορικής σημασίας η αντίσταση του λαού στο ΑΦΡΙΝ στην εκπομπή «Εκτός των τειχών» (Γιώργος Γκόντζος), στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων
Από:Γιώργος Γκόντζος([email protected])—-Ιστορικής σημασίας χαρακτήρισε την αντίσταση του λαού στο ΑΦΡΙΝ ο Ιεμπραχέμ Μουσλέμ,σε συνέντευξή του στην εβδομαδιαία εκπομπή «Εκτός των τειχών» (Γιώργος Γκόντζος), στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.Ο Ιεμπραχέμ Μουσλέμ
υπεύθυνος των Κούρδων της Συρίας για την Ευρώπη και μέλος της ευρωπαϊκής διπλωματικής αντιπροσωπείας του PYD από τη Ροζάβα – Κόμπανι,αναφέρθηκε στις βάρβαρες επιθέσεις της Τουρκίας ,του ΙΣΙΣ,στο ρόλο του ΝΑΤΟ και στην ηρωική αντίσταση του λαού,απέναντι στην επίθεση με στόχο την κατοχή του ΑΦΡΙΝ ,σε βάρος συνολικά του λαού της Συρίας.Ανέφερε περιπτώσεις παραπληροφόρησης από διεθνή ΜΜΕ και από Τουρκικά ΜΜΕ, άσκησε κριτική στον ρόλο της Ρωσίας,ενώ τόνισε πως η ύπαρξη τρομοκρατικών ομάδων στην Γούτα δεν δικαιολογεί τις επιθέσεις του καθεστώτος .Μίλησε για την πρόταση περί Ομόσπονδης Συρίας ενώ αναφορά έκανε και στην σύλληψη του πρώην ηγέτη του συριακού κουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) Σάλεχ Μούσλιμ.(σ.σ:αφέθηκε τελικά ελεύθερος)Ακούστε την συνέντευξη https://www.youtube.com/watch?v=uV5EEyYpaqQ
Posted on :
Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018
[
0
] comments
Label:
γιατίόχι
Η Ελλάδα δεν είναι χώρα του τρίτου κόσμου, εξόρυξης πρώτων υλών.
Σήμερα ζούμε υπό την δικτατορία των οικονομολόγων, λογιστών. Επί της πολιτικής, των εθνικών και τοπικών σχεδίων ανάπτυξης. Και η οικονομία όπως και η επιστήμη δεν είναι θεολογία. Θα μας απελευθερώσει μία συνειδητή, αυθεντική ιδέα του συλλογικού εαυτού μας και της χώρας μας. Το υλικό και κληροδοτημένο κεφάλαιο κοινωνικών σχέσεων που θα συνδέσει την επιστήμη με την παραγωγή που θα γίνει ανάπτυξη με την ενσωμάτωση του ταυτοτικού συμβολικού κεφαλαίου.
Την κρίση δεν την έφερε η απουσία εξορύξεων, χρυσού, υδρογονανθράκων… Χρειαζόμαστε οικονομία εδαφοκεντρική, όχι του υπεδάφους.
Το Ελληνικό τοπίο είναι χρυσός. Εργασία με κοινωνική αποδοτικότητα, με προστιθέμενη αξία στο Ελληνικό παραγωγικό και πολιτισμικό σύστημα. Που αναδημιουργεί κοινωνικό κεφάλαιο ισχυρότερο των αγορών, ξένων επενδυτών.
Αυτά δεν είναι στις δυνάμεις και στη θέληση του υπαρκτού πολιτικού προσωπικού. Παλιά παθογένεια. Ένας μεγάλος πολιτικός των αρχών του προηγούμενου αιώνα, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου διαπίστωνε ότι «είναι οι άνθρωποι του παλιού κομματισμού που διέφθειραν τα πάντα». Σαν να έβλεπε το τώρα.🔻
Posted on :
Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018
[
0
] comments
Label:
ποιόςκάτιπου
dec 11 2017) https://www.vice.com/gr/article/j5dmvb/h-royla-paterakh-exei-bare8ei-to-8eatro
Μιλήσαμε με μια από τις σημαντικότερες ελληνίδες ηθοποιούς για το θέατρο το οποίο: «έχω βαρεθεί».
Tη βλέπω να κατηφορίζει τα σκαλιά στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης φορώντας ένα όμορφο φόρεμα το οποίο έχει ράψει -όπως όλα της τα ρούχα- και νιώθω σαν να της έχω κλέψει κάποια πολύτιμα λεπτά από τον χρόνο που θα είχε αφιερώσει σε κάποια πρόβα, στην ανάγνωση κάποιου θεατρικού κειμένου, στη σκηνοθεσία κάποιας παράστασης. Γνωρίζοντας το πρόγραμμά της και φέτος, απορώ αν άραγε έχει ζωή εκτός θεάτρου και είναι το πρώτο πράγμα που τη ρωτώ, όταν τη βλέπω. Προς επιβεβαίωσή μου, μού απαντά πως δεν περιλαμβάνει πολλά άλλα πράγματα η ημέρα της, πέραν από θέατρο και βραδινό διάβασμα. «Έχω βαρεθεί το θέατρο», όμως, παραδέχεται και με κάνει να αναρωτιέμαι αν γι’ αυτό φταίει μια δικαστική μάχη που αναμένεται να δώσει με δύο παραγωγούς που την άφησαν απλήρωτη, αν φταίει το σινάφι, το κοινό ή η γενικότερη κατάσταση. Ό,τι κι αν ευθύνεται τελικά, το βέβαιο είναι ένα. Ότι μπορεί η ίδια να έχει βαρεθεί το θέατρο, όμως το θέατρο δεν έχει βαρεθεί την ίδια.
Βαρέθηκα να διαβάζω για το θέατρο - και να σου πω την αλήθεια, το βαρέθηκα το θέατρο.
VICE: Όταν δεν κάνετε θέατρο, τι σας απασχολεί; Ρούλα Πατεράκη: Όλα τα χρόνια της ζωής μου θέατρο κάνω. Τι άλλο να με απασχολεί;
Δεν σας απασχολεί κάτι άλλο μέσα στην ημέρα σας;
Δεν έχω μέρα. Σήμερα, για παράδειγμα, κουτουλώντας ήρθα μέχρι εδώ. Ξύπνησα, πλύθηκα, ντύθηκα και ήρθα. Τώρα αυτό θα πάει μέχρι τις 12. Κάνουμε αυτήν τη συνέντευξή μας, μετά έχω πρόβα και μετά έχω πρόβα στον Πειραιά. Συνήθως, το βράδυ που γυρίζω σπίτι διαβάζω και μπορώ να σου πω ότι δεν διαβάζω αυτά που αφορούν το θέατρο. Βαρέθηκα να διαβάζω για το θέατρο - και να σου πω την αλήθεια, το βαρέθηκα το θέατρο. Είναι κακό ένας άνθρωπος του θεάτρου να λέει ότι βαρέθηκε το θέατρο, αλλά εγώ το βαρέθηκα. Έτσι περνάω και τα καλοκαίρια μου, δεν πάω διακοπές. Οι μόνες διακοπές που κάνω τα καλοκαίρια είναι να πηγαίνω στη Θεσσαλονίκη και να κάθομαι. Αυτές είναι οι διακοπές μου.
Τι σας έχει κάνει, όμως, να βαρεθείτε το θέατρο;
Να σου πω. Το θέατρο είναι μια δουλειά, δυστυχώς σου λέω δουλειά, επειδή εγώ δεν το πίστευα έτσι, εγώ το πίστευα Τέχνη. Τέχνη είναι σπανίως, δουλειά είναι συνήθως. Προσπαθούσα πάντα να βρεθώ με ανθρώπους οι οποίοι έχουν τις ίδιες πεποιθήσεις με εμένα. Αυτό δεν το πετυχαίνεις πάντοτε και έτσι το θέατρο ήταν και πεδίο δυστυχίας πάρα πολλές φορές. Όποιο επάγγελμα έχει να κάνει με πολλούς ανθρώπους και είναι πολύ ανταγωνιστικό το πλαίσιό του, δημιουργεί πολλά προβλήματα και στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά πολύ περισσότερο σου βρομίζει την ψυχή, πολύ, σε πολλά πράγματα σε βρομίζει. Και όταν έχει σχέση και με τα χρήματα -όπου στην Ελλάδα, γενικά, το θέατρο δεν έχει λεφτά- οι άνθρωποι κουράζονται και φαγώνονται μεταξύ τους. Έτσι, για όλα αυτά τα πράγματα επικρατεί γενικότερη μιζέρια και αυτό σου χαλάει την καλλιτεχνική απόλαυση. Γι’ αυτό με κούρασε το θέατρο. Θα μου πεις, αν έκανα ιατρική, δεν θα με κούραζε; Μπορεί ναι, αλλά δεν την έχω κάνει και δεν μπορώ να σου πω, μπορεί να με κούραζε πιο πολύ.
Πώς σας έχει φερθεί το θέατρο; Όταν λέω το θέατρο, εννοώ οι παραγωγοί, οι θεατές, το σινάφι ξεχωριστά, επειδή δεν είναι ένα πράγμα το θέατρο.
Ακριβώς, υπάρχουν παραγωγοί και παραγωγοί, εγώ τώρα είμαι με έναν παραγωγό που είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη και τον θεωρώ και δικό μου άνθρωπο, τον Λυκιαρδόπουλο. Ε, υπάρχουν και παραγωγοί οι οποίοι παλαιότερα με ρίξανε. Άνθρωποι με τους οποίους πιστεύεις ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, σου δείχνουν μια εικόνα και μετά, όταν κάνεις τη δουλειά, καταλαβαίνεις ότι εξαπατήθηκες. Έχω μιλήσει για την τελευταία κακή εμπειρία, η οποία κοιτάζω να λυθεί με τους νόμιμους τρόπους. Φυσικά, αυτά τα πράγματα είναι τζόγος, εφόσον κάνεις επάγγελμα και δεν έχεις δικά σου λεφτά να στηρίξεις δικές σου παραγωγές - επειδή μπορείς και εσύ να είσαι παραγωγός του εαυτού σου. Δηλαδή, για ένα διάστημα που υπήρχαν λεφτά παλιά, εγώ έκανα τις παραγωγές μου. Δεν χρειαζόταν να μπω σε περιπέτειες.
Με τόσα λίγα λεφτά, με τόσο κόπο και τόση μιζέρια - αυτό έχω βαρεθεί, όλο το περιβάλλον.
Με το σινάφι;
Εγώ με κάποιους ανθρώπους στο ελληνικό θέατρο έχω μια πολύ καλή σχέση, αυτό που δεν έχω είναι πνευματικούς φίλους. Δηλαδή, ορισμένοι άνθρωποι -που εγώ πιστεύω και μάλλον πιστεύουν και εκείνοι ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι κοινό, ως προς ένα θεωρητικό κομμάτι του θεάτρου- είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους, είμαι και εγώ κλεισμένη στο καβούκι μου και δεν ερχόμαστε σε επαφή. Παλαιότερα τα πράγματα ήταν καλύτερα, οι άνθρωποι συνομιλούσαν καλλιτεχνικά, τώρα οι άνθρωποι δεν συνομιλούν καλλιτεχνικά. Το πιο φοβερό είναι ότι δεν βλέπει ο ένας τις δουλειές του άλλου. Παλιά, πάντα έβλεπα τις δουλειές των συναδέλφων μου και οι συνάδελφοί μου τις δικές μου και έτσι μπορούσαμε να έχουμε μια αλληλοαξιολόγηση των προσπαθειών μας. Ετούτο δεν γίνεται πλέον. Έχει γίνει πολύ πιο σκληρό το τοπίο, πολύ πιο άχαρο, αυτό εμένα με πειράζει, με ενοχλεί, επειδή δεν έχω πνευματικούς συντρόφους στο θέατρο. Φυσικά, στους νέους και ειδικά στους νέους μαθητές, τους νέους ηθοποιούς, με τους οποίους έρχομαι σε συχνότερη επαφή από ό,τι με τους μεγάλους, τα πράγματα είναι πιο καλά. Έχουν μεγαλύτερη αισιοδοξία και μεγαλύτερο όνειρο. Τώρα, πόσο θα κρατήσει αυτό, δεν ξέρω. Όμως, οι άνθρωποι αυτοί είναι μικροί, εγώ έχω ανάγκη από πιο μεγάλους ανθρώπους που και η εμπειρία τους στο θέατρο, αλλά και η παιδεία τους στο θέατρο είναι κάπως διαφορετική. Έχω ανάγκη από ανθρώπους που δεν χτίζεται τώρα η προσωπικότητά τους.
Το κοινό;
Δεν έχω παράπονο από το κοινό, ούτε και από το απλό κοινό. Έχω κινηθεί με έναν τρόπο λιγάκι άναρχο στο θέατρο. Είμαι ταγμένη σε ένα πιο ερευνητικό θέατρο, δεν με ενδιαφέρουν οι καλοκουρδισμένες παραστάσεις. Με ενδιαφέρει, όταν κάτι γίνεται, έστω και αν είναι μικρό, να είναι ριζοσπαστικό. Εκεί, όταν υπάρχουν έστω και λίγοι θεατές οι οποίοι κατανοούν ή ενδιαφέρονται για αυτό, είμαι πολύ ευτυχισμένη. Αλλά επειδή κινήθηκα και σε έναν χώρο πιο εμπορικό, δεν είδα το πλατύ κοινό, που λένε, να με απορρίψει. Είδα ότι και εκεί είμαι ευχαριστημένη με αυτό που κάνω και το κοινό μου έχει φερθεί καλά. Νομίζω ότι δεν είχα απογοητεύσεις, ούτε από το πιο απλό κοινό ούτε από το πιο ελιτίστικο, σε όλες τις περιπτώσεις το κοινό ήταν φιλικό.
Μήπως αυτό είναι που σας κρατάει να συνεχίζετε το θέατρο, ενώ το έχετε βαρεθεί;
Ίσως αν ήμουν στη Νέα Υόρκη να είχα ένα ερέθισμα με το οποίο θα έβρισκα ξανά όλον μου τον ενθουσιασμό. Αλλά εδώ αδικείται το θέατρο. Με τόσα λίγα λεφτά, με τόσο κόπο και τόση μιζέρια - αυτό έχω βαρεθεί, όλο το περιβάλλον.
Πάντως το περιβάλλον είναι πολύ περίεργο για όλους μας τα τελευταία χρόνια, με αυτά που γίνονται και δεν εξαιρούνται οι ηθοποιοί.
Όχι, η Τέχνη βάλλεται.
Παρακολουθείτε τι γίνεται στην πολιτική;
Ναι, βέβαια παρακολουθώ, παρακολουθώ και τι γίνεται διεθνώς, όχι μόνο την εδώ επικαιρότητα, την οποία είναι εύκολο να τη διαβάζει κανείς, δεν θέλει μεγάλη ευφυΐα και ευστροφία, για να καταλάβεις τι έχει συμβεί και τι συμβαίνει. Είναι, όμως, ένα αδιέξοδο γενικά παγκόσμιο. Όλα είναι καπιταλισμός - και μάλιστα πολυτελές καπιταλιστικό σύστημα, υπάρχει μια πολυτέλεια στον καπιταλισμό. Τώρα λένε ψυχορραγεί, δεν ξέρω, μπορεί να ψυχορραγεί. Αλλά επειδή και νεκραναστάσεις γίνονται πάρα πολλές, εγώ νομίζω ότι ο καπιταλισμός έχει μια ικανότητα νεκρανάστασης θεαματική. Από εκεί που νομίζεις ότι σβήνει, βγαίνει περίτρανος. Δεν βρίσκω ότι ψυχορραγεί. Αλλάζει μορφές, αλλάζει μεθόδους, αλλάζει τρόπους, το βίαιο και το σκοτεινό του πρόσωπο το δείχνει εκεί που μπορεί να το δείξει και το γλυκό πρόσωπό του, το ζαχαρωτό του, το δείχνει πάλι εκεί που μπορεί.
Καλό θέατρο γράφεται σε τέτοιες συνθήκες ή σε συνθήκες ευημερίας;
Δεν έχει σημασία. Είναι τι σου χάρισε η φύση. Αν είσαι πολύ καλός συγγραφέας, μπορεί να έχεις γεννηθεί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Όποιες και αν είναι οι συνθήκες, θα γράψεις θέατρο.
Όλο αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, έχετε δει αποτυπώνεται κάπως στο θέατρο;
Βέβαια, το έχω δει, όμως με έναν τρόπο θλιβερό, επειδή είναι ευκαιριακά αυτά τα πράγματα. Ο καθένας αρπάζει και κάνει κάτι για τους μετανάστες, για τους πρόσφυγες, για το Ιράκ, για δεν ξέρω τι. Συνέχεια γίνονται τέτοιες κινήσεις, ας πούμε «πολιτικού» περιεχομένου, αλλά δεν βλέπω να γεννιέται ένας Brecht. Φυσικά και γίνονται πράγματα και μάλιστα γίνονται πια ως σπέκουλα, δεν γίνονται, επειδή υπάρχει ανάγκη. Για να γράψεις για γεγονότα πολύ δύσκολα, δεν τα γράφεις τη στιγμή που συμβαίνουν, ακόμη και να είσαι καλός συγγραφέας. Πρέπει κάπως να σουρώσουν μέσα σου, να περάσουν από ένα σουρωτήρι, να εμπλακούν με άλλα προσωπικά σου πράγματα, να αναμειχθούν με την παιδεία σου και έπειτα να γράψεις. Τώρα, για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, τη στιγμή που υπάρχουν αυτοί οι κραδασμοί σε όλη την Ευρώπη και πνίγονται δίπλα μας άνθρωποι, το να γράψεις, να βγεις στο θέατρο και να πεις έναν μονόλογο, είναι γελοίο για εμένα.
Πρέπει να παίρνουν ρίσκα οι άνθρωποι. Γι’ αυτό έφερα το παράδειγμα της νύχτας. Επειδή εκεί είναι πιο γλιστερά τα μονοπάτια.
Για ποιον λόγο;
Είναι γελοίο. Είναι σαν μην έχεις να πεις τίποτα. Καλύτερα θα έλεγες για τον Λόρδο Βύρωνα, δηλαδή, θα ήταν πιο χρήσιμο να πεις για το ’21, παρά γι’ αυτό.
Επειδή δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα με αυτό τον τρόπο;
Όχι επειδή δεν μπορείς να το λύσεις. Επειδή, αφού είναι τόσο νωπό το πράγμα και έχει πέτσες και πληγές, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Το κάνεις, για να πουλήσεις ή επειδή νομίζεις ότι προσφέρεις. Αν θες να προσφέρεις, μπες στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και πήγαινε στη Συρία, εκεί προσφέρεις. Αλλά το να γράψεις έναν μονόλογο, για να σε χειροκροτεί ο κόσμος, τι; Έλυσες το προσφυγικό; Ή δημιούργησες ένα συναισθηματικό πλαίσιο για το παιδάκι που πνίγηκε; Σε αυτήν την περίπτωση, γιατί να μην ανεβάσουμε έναν Brecht, κατάλαβες; Αυτό το θεωρώ θεμιτό, νόμιμο.
Φέτος με τι ασχολείστε;Παίζω στην Baby Jane, η οποία ήταν περσινή παράσταση και λόγω της επιτυχίας επαναλαμβάνεται - στη θέση της Ρένης Πιττακή είναι η Μπέτυ Λιβανού. Παράλληλα, ετοιμάζουμε ένα καινούργιο έργο που έχει κάνει διασκευή ο Άρης Ασπρούλης και η Ιόλη Ανδρεάδη επάνω στο Φονικό στην Εκκλησιά του T.S. Eliot, σε μετάφραση Γιώργου Σεφέρη. Ο νέος τίτλος είναι «Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν» και έχει πρωταγωνιστή τον Thomas Becket που τον παίζει ο Γιώργος Νανούρης και σε μένα συνοψίζονται πάρα πολλοί ρόλοι. Εκτός από αυτά, σκηνοθετώ και ένα project για το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Τι θα λέγατε σε νέους ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο και που θα ήθελαν οι ίδιοι να γίνουν ηθοποιοί; Δεδομένου ότι λέτε ότι το έχετε βαρεθεί.
Είναι πολύ κακό ένας μεγάλος άνθρωπος να δώσει μια συμβουλή και να στερήσει από τους νέους ανθρώπους τον τρόπο που θα κινηθούν στα πράγματα και τον επαναστατικό τρόπο που θα φερθούν. Δεν θα τους πω τι είναι καλό και τι κακό, επειδή δεν ξέρω κιόλας. Αυτό που είναι καλό για μένα μπορεί να αποδειχθεί κακό γι’ αυτούς. Σίγουρα θα πω να παρακολουθούν την εποχή τους με ένα μάτι πιο ενεργητικό, απ' ό,τι μπορώ να την παρακολουθήσω εγώ, επειδή λόγω ηλικίας κινούνται με πολύ μεγάλη αντοχή, και μέσα στη νύχτα και μέσα στη μέρα. Εγώ, ας πούμε, τη νύχτα δεν μπορώ να την παρακολουθήσω, όπως μπορούσα, όταν ήμουν νέα και είναι πολύ σημαντικό αυτό για μένα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι να παρακολουθούν και τη νύχτα.
Τι μπορεί να μάθουν τη νύχτα;
Δεν θέλω να μάθουν, δεν με ενδιαφέρει να μάθουν. Θέλω να ζήσουν. Να μην περιοριστούν και φοβηθούν. Να μη φοβηθούν ούτε τη νύχτα. Ίσως τη μέρα να τη φοβηθούν πιο πολύ από τη νύχτα, αλλά γενικά να μη φοβηθούν και να ρισκάρουν. Πρέπει να παίρνουν ρίσκα οι άνθρωποι. Να τους πω να ρισκάρουν; Να ρισκάρουν, λοιπόν. Γι’ αυτό έφερα το παράδειγμα της νύχτας. Επειδή εκεί είναι πιο γλιστερά τα μονοπάτια. Σκοντάφτεις πιο εύκολα, κατάλαβες; Δεν μπορείς να επιβιώσεις μόνο με το φως του ήλιου - και το φως της Σελήνης έχει και αυτό τη γοητεία του.
Η είδηση είναι μερικών ημερών αλλά σήμερα θα την δείτε σε όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, τα οποία αναπαράγουν χωρίς την παραμικρή παρέμβαση ένα δελτίο Τύπου της Ελληνικός Χρυσός… σαν δική τους είδηση.
Απονεμήθηκαν λοιπόν τα φετινά βραβεία “εταιρικής υπευθυνότητάς” (εδώ το δελτίο Τύπου έχει λάθος τόνους στη λέξη “υπευθυνότητας” αλλά τα περισσότερα ΜΜΕ δεν το διόρθωσαν) Responsible Business Awards 2018.
Η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός, που κατηγορείται για την τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή στη Χαλκιδική, “διακρίθηκε για την συνεισφορά της, στους τομείς του περιβάλλοντος, της κοινωνίας και του αθλητισμού”.
Δυο βραβεία εταιρικής υπευθυνότητας έλαβε επίσης η Novartis στην κατηγορία “Συνεργασία B2B” (ίσως να σημαίνει Bribe to Bribe;) και στην κατηγορία “εθελοντισμός”.
Τον θεσμό χαιρέτισε ο Λόης Λαμπριανίδης, Γενικός Γραμματέας Στρατηγικών και Ιδιωτικών Επενδύσεων του Υπουργείου Οικονομίας και Ανάπτυξης ο οποίος δήλωσε πως «η αναγνώριση και επιβράβευση της αξίας της εταιρικής υπευθυνότητας είναι αδιαμφισβήτη για την αύξηση του κοινωνικού κεφαλαίου της χώρας μας, δηλαδή για την αύξηση της εμπιστοσύνης μεταξύ μας».
Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται σαν μέλη του λεγόμενου ελληνικού “επιχειρείν” ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, αλλά ένας επικοινωνιολόγος δεν υπήρχε να τους πει ότι εκτίθενται;
Δηλαδή αν έδιναν διεθνή βραβεία ποιος θα το κέρδιζε; Η Volswagen για τα πειράματα εκπομπής καυσαερίων σε ανθρώπους πειραματόζωα, η Monsanto για την πορτοκαλί ουσία στο Βιετνάμ και η IBM για τη μηχανογράφηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης;
Σας ενημερώνουμε για την ενημερωτική εκδήλωση με θέμα "Ενεργά ρήγματα στην Ανατολική Κορινθία"
που συνδιοργανώνει η Ν.Ε Τ.Ε.Ε Ν. Κορινθίας, στον χώρο του Εμπορικού Επιμελητηρίου Κορίνθου (Ερμού 2, Κόρινθος), την Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018 και ώρα 18:30.
Ημερίδα για την Προστασία του Κορινθιακού και του φαινομένου των τσουχτρών
Οι «Ενεργοί Πολίτες Λουτρακίου για την προστασία του Κορινθιακού, Πατραϊκού Κόλπου και των Γερανείων», σας προσκαλούν και θεωρούν μεγάλη τους τιμή την παρουσία σας στην συζήτηση, η οποία θα πραγματοποιηθεί στο Λουτράκι, την 24-02-2018, ημέρα Σάββατο, και ώρα 6 μ.μ.
στο Πνευματικό Κέντρο Λουτρακίου, Κολοκοτρώνη 17, με θέμα την προστασία του Κορινθιακού και Πατραϊκού Κόλπου και την αντιμετώπιση του φαινομένου των τσουχτρών,στην οποία κύριοι ομιλητές θα είναι –κατά αλφαβητική σειρά- οι καθηγητές: Δημήτριος Δαμαλάς ωκεανογράφος και ερευνητής
του Ελληνικού Κέντρου Θαλάσσιων Ερευνών, Γεώργιος Παπαθεοδώρου (Καθηγητής και Πρόεδρος του Τμήματος Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πατρών και Διευθυντής του Ε.ΘΑ.ΓΕ.Φ.Ω.) και Επαμεινώνδα Χρήστου ο οποίος εργάζεται στο Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας του Ελληνικού Κέντρου Θαλάσσιων Ερευνών.
Ανακοίνωση με τις θέσεις του Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου
για τα θέματα που θα συζητηθούν θα ομιλήσει ο Πρόεδρός του Σωτήριος Λαμπρόπουλος
Η Συντονιστική Επιτροπή
Η Καθαρά Δευτέρα είναι η πρώτη ημέρα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, της νηστείας του Πάσχα. Από τους λαογράφους θεωρείται ο επίλογος των βακχικών εορτών της Αποκριάς, οι οποίες ουσιαστικά αρχίζουν την Τσικνοπέμπτη και τελειώνουν την Καθαρά Δευτέρα.
Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδος την Καθαρά Δευτέρα «καθαρίζουν» ό,τι απόμεινε από τα μη νηστίσιμα φαγητά της αποκριάς, Σε άλλα μέρη της Ελλάδας, όπως π.χ. στην Ήπειρο, οι νοικοκυρές καθαρίζουν τις κατσαρόλες και όλα τα χάλκινα σκεύη από τα λίπη της αποκριάς με ζεστό σταχτόνερο μέχρι ν’ αστράψουν και βάφουν άσπρα τα πεζοδρόμια.
Το πιάτο της ημέρας περιλαμβάνει νηστίσιμα, ως αποτοξίνωση από το πλούσιο φαγοπότι της Αποκριάς. Χαλβάς, ταραμάς, ελιές, πίκλες, θαλασσινά, φασολάδα, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Τα νηστίσιμα συνοδεύονται από τη λαγάνα, ένα είδος άρτου χωρίς προζύμι, με ελλειπτικό σχήμα και πεπλατυσμένος για να ψήνεται εύκολα. Σχετικός και ο δημοτικός σατυρικός θρήνος:
Τ' ακούτε τι παράγγειλε η Καθαρή Δευτέρα; Πεθαίν ο Κρέος, πέθανε, ψυχομαχάει ο Τύρος σηκώνει ο Πράσος την ουρά κι ο Κρέμμυδος τα γένεια Μπαλώστε τα σακούλια σας, τροχίστε τα λεπίδια και στον τρανό τον πλάτανο, να μάσουμε στεκούλια.
Ο εορτασμός της Καθαράς Δευτέρας στις εξοχές λέγεται Κούλουμα. Η ετυμολογία της λέξης έχει λατινική (κολούμνα = κολώνα ή κούμουλους = σωρός, κορυφή) ή αλβανική προέλευση (κόλουμ = καθαρός). Στο Δήμο Αθηναίων τα Κούλουμα γιορτάζονται στο Λόφο του Φιλοππάπου, όπως και σε πολλούς Δήμους της χώρας, με προσφορά φασολάδας και νηστίσιμων στους δημότες.
Απαραίτητο συμπλήρωμα της Καθαράς Δευτέρας αποτελεί το πέταγμα του χαρταετού, με τα ποικίλα χρώματα και σχέδια, από μικρούς και μεγάλους, πιθανόν για να πετάξουν μακριά κάθε έγνοια του χειμώνα, μια και μπαίνει η άνοιξη και όλα, τουλάχιστον στη φύση, είναι πιο χαρούμενα λόγω της ανθοφορίας και της βελτίωσης του καιρού.
Η έντονη αθυροστομία και η καυστική σάτιρα είναι από τα χαρακτηριστικά της Καθαράς Δευτέρας σε πολλούς εορτασμούς της ανά την επικράτεια:
Ο Αλευροπόλεμος στο Γαλαξίδι, είναι ένα έθιμο που διατηρείται από το 1801. Εκείνα τα χρόνια, παρόλο που το Γαλαξίδι τελούσε υπό την τουρκική κατοχή, όλοι οι κάτοικοι περίμεναν τις Αποκριές για να διασκεδάσουν και να χορέψουν σε κύκλους. Ένας κύκλος για τις γυναίκες, ένας για τους άντρες. Φορούσαν μάσκες ή απλώς έβαφαν τα πρόσωπά τους με κάρβουνο. Στη συνέχεια προστέθηκε το αλεύρι, το λουλάκι, το βερνίκι των παπουτσιών και η ώχρα.
Βλάχικος Γάμος στη Θήβα. Είναι ένα έθιμο που φθάνει στις μέρες μας περίπου από το 1830, μετά την απελευθέρωση των ορεινών περιοχών. Οι Βλάχοι, δηλαδή οι τσοπάνηδες από τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θεσσαλία και τη Ρούμελη, εγκατέλειψαν τότε την άγονη γη τους και βρήκαν γόνιμο έδαφος νοτιότερα. Το θέαμα είναι έξοχο, η γαμήλια πομπή πολύχρωμη, η μουσική που τη συνοδεύει (πίπιζες, νταούλια κ.ά.) εξαιρετικά ζωντανή.
Του Κουτρούλη ο Γάμος στη Μεθώνη Μεσσηνίας. Καρναβαλίστικος γάμος, που κρατάει από τον 14ο αιώνα. Στις μέρες μας, το ζευγάρι των νεονύμφων είναι δύο άντρες, που μαζί με τους συγγενείς πηγαίνουν στην πλατεία, όπου γίνεται ο γάμος με παπά και με κουμπάρο. Διαβάζεται το προικοσύμφωνο και ακολουθεί τρικούβερτο γλέντι.
Στη Μεσσήνη Μεσσηνίας γίνεται η αναπαράσταση της εκτέλεσης μιας γερόντισσας, της γριάς Συκούς, που κατά την παράδοση, κρεμάστηκε στη θέση Κρεμάλα της πόλης, με εντολή του Ιμπραήμ Πασά, επειδή είχε το θάρρος, εξηγώντας του ένα όνειρο που είχε δει, να του πει ότι η εκστρατεία του και ο ίδιος θα είχαν οικτρό τέλος από την αντίδραση και το σθένος των επαναστατημένων Ελλήνων. Μετά την αναπαράσταση, μπορεί κάθε επισκέπτης να "κρεμαστεί" από τους ψευτοδήμιους της κρεμάλας. Το απόγευμα της Καθαράς Δευτέρας γίνεται η παρέλαση με μαζορέτες, άρματα, μεταμφιεσμένους μικρούς και μεγάλους και χορευτικά συγκροτήματα.
Μπουρανί στον Τύρναβο. Μπουρανί είναι μία χορτόσουπα δίχως λάδι, γύρω από την προετοιμασία της οποίας στήνεται ολόκληρο το σκηνικό του παιχνιδιού με φαλλικά σύμβολα και τολμηρά πειράγματα από τους μπουρανίδες.
Στην Κάρπαθο λειτουργεί το Λαϊκό Δικαστήριο Ανήθικων Πράξεων. Κάποιοι κάνουν άσχημες χειρονομίες σε κάποιους άλλους και συλλαμβάνονται από τους Τζαφιέδες (χωροφύλακες) για να οδηγηθούν στο Δικαστήριο, που το αποτελούν οι σεβάσμιοι του νησιού. Τα αυτοσχέδια αστεία και τα γέλια ακολουθεί τρικούβερτο γλέντι.
Στις κοινότητες Ποταμιά, Καλόξιδο και Λιβάδια της Νάξου οι κάτοικοι ντύνονται Κορδελάτοι ή Λεβέντες. Οι Κορδελάτοι είναι φουστανελοφόροι και η δεύτερη ονομασία τους Λεβέντες αποδίδεται στους πειρατές. Από κοντά τους ακολουθούν και οι ληστές, οι Σπαραρατόροι, που αρπάζουν τις κοπέλες για να τις βάλουν με το ζόρι στο χορό και στο γλέντι, που κρατάει ως το πρωί.
Στα χωριά Μέρωνα και Μελιδόνια του Ρεθύμνου αναβιώνουν έθιμα όπως το κλέψιμο της νύφης, ο Καντής, το μουντζούρωμα, τα οποία, σε συνδυασμό με το καλό κρασί και τους ήχους της λύρας, αποτελούν μια μοναδική εμπειρία.
Στη Σκύρο, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι με παραδοσιακές ενδυμασίες κατεβαίνουν στην πλατεία του νησιού, όπου χορεύουν και τραγουδούν τοπικούς σκοπούς.
Στον Αρχάγγελο της Ρόδου οι εκδηλώσεις της Καθαράς Δευτέρας κορυφώνονται με τα «μουζώματα» και τα «αλευρώματα», παράλληλα με το γλέντι, τις μεταμφιέσεις και την σάτιρα.
Στα Μεγάλα Καλύβια, του νομού Τρικάλων, κάθε χρόνο την Καθαρά Δευτέρα και για παραπάνω από έναν αιώνα γίνεται αναπαράσταση του παραδοσιακού καραγκούνικου γάμου.
Στον Πεντάλοφο Κοζάνης, οι ντόπιοι δεν πετούν χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα, αλλά αυτοσχέδια, μικρά αερόστατα που έχουν κατασκευάσει οι ίδιοι.
Στη Βόνιτσα, αναβιώνει κάθε χρόνο, την Καθαρά Δευτέρα, το έθιμο του Γληγοράκη.
Το έθιμο της Καμήλας αναβιώνει στο χωριό Κάινα του δήμου Αποκορώνου στην Κρήτη.
Με πρωτόγνωρους ρυθμούς χάνεται η παράκτια ζώνη σε τμήμα του Κορινθιακού κόλπου. Ο μέσος όρος ρυθμός απώλειας του πλάτους της παραλιακής ζώνης στο Ξυλόκαστρο προκαλεί ανησυχίες, καθώς κυμαίνεται της τάξεως τον 18 εκατοστών το χρόνο. Με απλά λόγια, η θάλασσα καλύπτει κάθε χρόνο 18 εκατοστά στεριάς στην συγκεκριμένη περιοχή. Την μελέτη παρουσίασε η «Καθημερινή», δείχνοντας έτσι την ένταση του προβλήματος σε ένα τμήμα του Κορινθιακού κόλπου, όπου η παράκτια ζώνη χάνεται με πρωτόγνωρους ρυθμούς.
Συγκεκριμένα, η μελέτη εστιάζει στην παραλία του Ξυλοκάστρου, καλύπτοντας μια περιοχή 14 χιλιομέτρων που περιλαμβάνει το Ξυλόκαστρο, το Μελίσσι, τη Συκιά και το Καμάρι. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε από το Εργαστήριο Τηλεανίχνευσης του τμήματος Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αθηνών (επίκουρος καθηγητής Μανώλης Βασιλάκης) σε συνεργασία με το Εργαστήριο Λιμενικών Εργων του ΕΜΠ (αναπλ. καθηγήτρια Βίκυ Τσουκαλά), με τη χρήση καινοτόμων τεχνικών αποτύπωσης των ακτογραμμών σε διάφορες χρονικές περιόδους. «Μελετάμε τη συγκεκριμένη περιοχή πολλά χρόνια. Είναι μια ακραία, αν μου επιτρέπεται ο όρος, περίπτωση σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα και γι’ αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον», αναφέρει ο κ. Βασιλάκης, που ήταν και ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. «Για να το εξηγήσουμε με απλά λόγια, ο Κορινθιακός είναι μια υποθαλάσσια χαράδρα, που παρουσιάζει τη δεύτερη μεγαλύτερη ταχύτητα διάνοιξης στον κόσμο (της τάξεως των 10-14 χιλιοστών ανά έτος) και αυτό έχει άμεση επίπτωση στην ακτή. Χαρακτηριστικό είναι ότι το 2012 μια υποθαλάσσια κατολίσθηση οδήγησε στην απώλεια μεγάλου μέρους της παράκτιας περιοχής του Δερβενίου, με την κατάσταση να μην είναι πλέον αναστρέψιμη. Η μεγάλη σεισμικότητα που παρατηρείται στην περιοχή ευνοεί τέτοιου είδους συνοδά γεωδυναμικά φαινόμενα που με τη σειρά τους επιταχύνουν τις καταστροφικές συνέπειες που προκαλούνται από ανθρώπινες παρεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον», προσθέτει ο ίδιος.
Οπως φαίνεται και στην φωτογραφία, οι ερευνητές κατέγραψαν τη μετατόπιση της ακτογραμμής στην περιοχή μελέτης σε διαφορετικές χρονικές περιόδους την τελευταία 70ετία, με στόχο να τη συγκεκριμενοποιήσουν και να ποσοτικοποιήσουν τον ρυθμό διάβρωσης σε διαφορετικά τμήματα της παράκτιας περιοχής. Συμπεράσματα
«Ο μέσος ρυθμός απώλειας του πλάτους της παραλιακής ζώνης είναι της τάξεως των 18 εκατοστών τον χρόνο. Εντοπίστηκαν, όμως, σημεία που η υποχώρηση έφθανε έως και τα 70 εκατοστά ετησίως μέχρι πριν από λίγα χρόνια, οπότε και υπό την απειλή της απώλειας ακίνητων περιουσιών μεγάλης αξίας, ανακόπηκε με κατασκευές είτε ιδιωτών που προσπαθούσαν να προφυλάξουν τις ιδιοκτησίες τους, είτε με πρόχειρες κατασκευές του δήμου, της (τότε) νομαρχίας ή της περιφέρειας. Δυστυχώς, οι παρεμβάσεις έγιναν χωρίς τεκμηριωμένο σχεδιασμό έπειτα από μετρήσεις, όπως συνηθίζεται να γίνεται διεθνώς σε αντίστοιχες περιπτώσεις», λέει ο κ. Βασιλάκης.
«Χαρακτηριστικό είναι ότι σύμφωνα με μαρτυρίες ηλικιωμένων στην περιοχή Πευκιάς του Ξυλόκαστρου υπήρχε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην παραλία ένα γήπεδο ποδοσφαίρου που το χρησιμοποιούσαν οι Ιταλοί για να προσγειώνουν τα αεροπλάνα τους.
Από τις αεροφωτογραφίες του 1945 φαίνεται ότι υπήρχε παραλία πλάτους 70 μέτρων, το μεγαλύτερο ποσοστό της οποίας σήμερα έχει εξαφανιστεί».
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το φαινόμενο είναι αρκετά έντονο στις περιοχές των παραθαλάσσιων οικισμών Συκιάς και Μελισσίου. «Η ακτή υποχωρεί αρκετά και ιδιαίτερα από το 1987 έως και σήμερα το φαινόμενο της διάβρωσης γίνεται ολοένα και πιο οφθαλμοφανές. Οι καταστροφές που προκαλούνται στα έργα υποδομής και στις κατασκευές οφείλονται εκτός άλλων φυσικών φαινομένων και στο γεγονός ότι μέσα σ’ αυτές τις δεκαετίες αναπτύχθηκε ο οικισμός πάνω στην ακτή χωρίς ενδεχομένως να γίνει κάποιο έργο προστασίας της. Ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται και στο χωριό Καμάρι», λέει ο κ. Βασιλάκης.
Ανάγκη σχεδιασμού
Πάντως, οι ειδικοί παρατηρούν ότι στη συγκεκριμένη περιοχή το φαινόμενο μπορεί να ανασχεθεί. «Είναι λάθος απλά να τοποθετούμε ογκόλιθους μπροστά από τα σπίτια μας. Χρειάζεται ένας λεπτομερής σχεδιασμός, που να λάβει υπόψη όλες τις παραμέτρους: τον κυματισμό, τους ανέμους, τα θαλάσσια ρεύματα κ.λπ. Αν γίνουν σωστά έργα, εκτιμούμε ότι η ακτή μπορεί να διατηρηθεί για αρκετά χρόνια, χωρίς να σπαταλούνται τεράστια ποσά σε έργα που είναι καταδικασμένα να αποτύχουν», καταλήγει ο κ. Βασιλάκης.
Η μελέτη βασίστηκε στη χρήση διαφορετικών τύπων δεδομένων τηλεπισκόπησης συμπεριλαμβανομένων παλαιότερων ιστορικών αεροφωτογραφιών αρχείου υψηλής ευκρίνειας, σύγχρονων ψηφιακών δορυφορικών εικόνων και σημερινών αεροφωτογραφιών οι οποίες έχουν ληφθεί με drone και έχουν υποστεί κατάλληλη επεξεργασία. Η λήψη των αεροφωτογραφιών αρχείου έγινε κατά τη διάρκεια του 1945, του 1987 και του 1996, ενώ οι δορυφορικές εικόνες τελευταίας γενιάς (τύπου Ikonos-2 και WorldView-2) απεικονίζουν την περιοχή μελέτης κατά τα έτη 2000, 2008 και 2012. Η τελευταία αποτύπωση της περιοχής μελέτης πραγματοποιήθηκε με πρόσφατη αεροφωτογράφιση, χρησιμοποιώντας drone στις αρχές του καλοκαιριού του 2017.
Πηγή: Καθημερινή
Posted on :
Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2018
[
0
] comments
Label:
αναφορεςευ
Κορνήλιος Καστοριάδης – Κοινωνικός μετασχηματισμός και πολιτισμική δημιουργία. Αποσπάσματα από το βιβλίο Παράθυρο στο Χάος (σ.17-23), εκδόσεις Ύψιλον (μετάφραση: Ευγενία Τσελεντή).
Μπορούμε να διασαφηνίσουμε περαιτέρω τη στενή σχέση ανάμεσα στην πολιτισμική δημιουργία και στον κοινωνικό προβληματισμό του καιρού μας. Μπορούμε να το κάνουμε με τη βοήθεια ορισμένων ερωτημάτων, των προϋποθέσεων τους, των συνεπειών τους και των επιπτώσεών τους ως διαπιστώσεων γεγονότων, ακόμα και αν είναι συζητήσιμες, ή ως διασυνδέσεις νοήματος;
– Μήπως το πρόταγμα μας κοινωνίας αυτόνομης (όσο και η απλή ιδέα ενός αυτόνομου ατόμου) παραμένει, κατά μία έννοια, «τυπθκό» ή «καντιανό», καθόσον φαίνεται να μην αποδέχεται άλλη αξία από την ίδια την αυτονομία; Πιο συγκεκριμένα: μια κοινωνία μπορεί να «θέλει» να είναι αυτόνομη για να είναι αυτόνομη; Ή, ακόμη: αυτοκυβέρνηση – βεβαίως, αλλά για ποιόν σκοπό; Η παραδοσιακή απάντηση είναι συνήθως: για να ικανοποιηθούν καλύτερα οι ανάγκες. Η απάντηση στην απάντηση είναι: Ποιές ανάγκες; Όταν κινδυνεύει πια κανείς να πεθάνει από πείνα, τί σημαίνει να ζει;
– Μια αυτόνομη κοινωνία θα μπορούσε «καλύτερα να πραγματώσει» τις αξίες – ή «να πραγματώσει άλλες αξίες» (υπονοείται καλύτερες)· ποιός όμως; Και τί θα πει «καλύτερες αξίες»; Πώς να αξιολογηθούν οι αξίες; Ερώτηση που παίρνει το πλήρες νόημά της από την εξής άλλη «πραγματική» ερώτηση: Υπάρχουν ακόμη αξίες στη σύγχρονη κοινωνία; Μπορούμε ακόμη να μιλάμε όπως ο Μαξ Βέμπερ, για διαμάχη αξιών, για «πάλη των θεών», ή, μήπως, η πολιτισμική δημιουργία καταρρέει σταδιακά και επέρχεται αυτό που, αν και έχει γίνει κοινός τόπος, δεν σημαίνει ότι είναι οπωσδήποτε λάθος, δηλαδή η αποσύνθεση των αξιών;
– Δεν είναι βέβαια δυνατόν να πούμε ότι η σύγχρονη κοινωνία είναι μια «κοινωνία χωρίς αξίες» (ή χωρίς κουλτούρα). Μια κοινωνία χωρίς αξίες είναι, απλούστατα, αδιανόητη. Είναι πρόδηλο ότι υπάρχουν πόλοι προσανατολισμού του κοινωνικού πράττειν των ατόμων και σκοπιμότητες στις οποίες υποτάσσεται η λειτουργία της θεσμισμένης κοινωνίας. Συνεπώς υπάρχουν αξίες με τη διιστορικά ουδέτερη και αφηρημένη έννοια την οποία αναφέραμε πιο πάνω (με την έννοια ότι το να σκοτώσεις σε μια φυλή κυνηγών κεφαλών είναι μια αξία χωρίς την οποία αυτή η φυλή δεν θα ήταν αυτό που είναι). Αλλά οι «αξίες» της σύγχρονης θεσμισμένης κοινωνίας φαίνονται να είναι, και είναι, πράγματι, ασυμβίβαστες με αυτό που απαιτεί η θέσμιση μιας αυτόνομης κοινωνίας. Εάν το πράττειν των ατόμων προσανατολίζεται, κατά κύριο λόγο, προς την ανταγωνιστική μεγιστοποίηση της κατανάλωσης, της εξουσίας του status και του γοήτρου (τα μόνα αντικείμενα επένδυσης που έχουν σήμερα κοινωνική σπουδαιότητα)· εάν η λειτουργία του κοινωνικού συστήματος είναι υποταγμένη στη φαντασιακή σημασία της απεριόριστης εξάπλωσης της «ορθολογικής» κυριαρχίας (τεχνική, επιστήμη, παραγωγή, οργάνωση ως αυτοσκοποί)· εάν αυτή η εξάπλωση είναι, όπως πασιφανώς είναι, συγχρόνως και μάταιη, κενή και ενδογενώς αντιφατική και εάν οι άνθρωποι υποχρεούνται να την υπηρετούν μέσω της ενεργοποίησης, της καλλιέργειας και της κοινωνικά αποτελεσματικής χρήσης των κινήτρων ουσιαστικά «εγωιστικών», στο πλαίσιο ενός τρόπου κοινωνικοποίησης όπου συνεργασία και κοινότητα δεν θεωρούνται και δεν υπάρχουν παρά μόνο κάτω από ένα εργαλειακό και ωφελιμιστικό πρίσμα· με λίγα λόγια, εάν ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον όταν αυτό μας βολεύει, είναι ο φόβος των ποινικών κυρώσεων – τότε, όχι μόνο δεν τίθεται θέμα να πούμε ότι μια καινούρια κοινωνία θα μπορούσα να «πραγματοποιήσει καλύτερα» ήδη κατεστημένες, αναμφισβήτητες παραδεκτός από όλους αξίες, αλλά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η εγκαθίδρυση της θα προϋπέθετε ριζική καταστροφή των σύγχρονων «αξιών» και μια καινούρια πολιτισμική δημιουργία, συνακόλουθη μιας απέραντης μεταμόρφωσης των ψυχικών και νοητικών δομών των κοινωνικοποιημένων ατόμων.
Ότι η ίδρυση μιας αυτόνομης κοινωνίας θα απαιτούσε την καταστροφή των «αξιών» οι οποίες τώρα προσανατολίζουν το ατομικό και κοινωνικό πράττειν (κατανάλωση, δύναμη, status, γόητρο – απεριόριστη εξάπλωση της «ορθολογικής» κυριαρχίας) δεν μου φαίνεται να χρειάζεται ιδιαίτερη συζήτηση. Αυτό που, επί του προκειμένου, χρειάζεται συζήτηση είναι μέχρι ποίου βαθμού έχει προχωρήσει η καταστροφή και η φθορά αυτών των «αξιών» και μέχρι ποίου βαθμού οι καινούργιοι τρόποι συμπεριφοράς που παρατηρούνται, ασφαλώς αποσπασματικά και μεταβατικά, σε άτομα και ομάδες (ιδιαίτερα νέων) είναι προάγγελοι καινούργιων προσανατολισμών και καινούργιων τρόπων κοινωνικοποίησης. Δεν θα υπεισέλθω εδώ σε αυτό το κεφαλαιώδες και απείρως δύσκολο πρόβλημα.
Ο όρος, όμως, «καταστροφή των αξιών» μπορεί να σοκάρει και να φανεί απαράδεκτος, όταν πρόκειται για τον «πολιτισμό» στην ειδικότερη και αυστηρότερη έννοιά του, δηλαδή όταν αφορά στα «έργα του πνεύματος» και στη σχέση τους με την πραγματική κοινωνική ζωή. Είναι φανερό πως δεν προτείνω να βομβαρδίσουμε τα μουσεία ή να κάψουμε τις βιβλιοθήκες. Η θέση μου είναι μάλλον ότι η καταστροφή του πολιτισμού, με αυτή την αυστηρή και ειδική έννοιά του, συντελείται κιόλας σε μεγάλη έκταση στη σύγχρονη κοινωνία, ότι τα «έργα του πνεύματος» έχουν ήδη ευρύτατα μεταμορφωθεί σε στολίδια ή επιτύμβια μνημεία, ότι μόνον ένας ριζικός μετασχηματισμός της κοινωνίας θα μπορέσει να μετατρέψει το παρελθόν σε κάτι διαφορετικό από ένα νεκροταφείο που το επισκέπτονται τελετουργικά, ανώφελα και όλο και πιο σπάνια κάποιοι μανιακοί και απαρηγόρητοι συγγενείς.
Η καταστροφή του υπάρχοντος πολιτισμού (που συμπεριλαμβάνει και το παρελθόν) συντελείται ήδη στον βαθμό ακριβώς που καταρρέει η πολιτιστική δημιουργία της θεσμισμένης κοινωνίας. Εκεί όπου δεν υπάρχει παρόν, δεν υπάρχει ούτε και παρελθόν. Η σύγχρονη δημιουργία ανακαλύπτει κάθε τρίμηνο μια καινούρια ιδιοφυΐα και μια καινούρια «επανάσταση» στον έναν ή στον άλλον τομέα. Εμπορικές προσπάθειες επιτυχείς για την ώθηση της βιομηχανίας πολιτισμικών αγαθών, ανίκανες, όμως, να συγκαλύψουν ένα εξώφθαλμο γεγονός: ότι η σύγχρονη κουλτούρα είναι, σε πρώτη προσέγγιση, ανύπαρκτη. Όταν μια εποχή δεν έχεις τους μεγάλους άνδρες της, τους εφευρίσκει. Τί άλλο συμβαίνει σήμερα στους διάφορους τομείς του «πνεύματος»; Υποβοηθούμενοι από την άγνοια ενός υπερεκπολιτισμένου και νεοαναλφάβητου κοινού, εμφανίζουν σαν επαναστάσεις κακές αντιγραφές και μιμήσεις των τελευταίων μεγάλων δημιουργικών στιγμών του δυτικού πολιτισμού, ό,τι δηλαδή, επιτεύχθηκε εδώ και περισσότερο από μισόν αιώνα (ανάμεσα στα 1900 και στα 1925-1930). Οι Σένμπεργκ, Βέμπερν και Μπεργκ είχαν δημιουργήσει την ατονική και σειριακή μουσική πριν από το 1914. Πόσοι ανάμεσα στους θαυμαστές της αφηρημένης ζωγραφικής γνωρίζουν τις ημερομηνίες γέννησης του Καντίνσκυ (1866) και του Μόντριαν (1872); Το νταντά και ο υπερρεαλισμός υπήρχαν ήδη το 1920. Ποιόν μυθιστοριογράφο θα μπορούσαμε να προσθέσουμε στην απαρίθμηση των Προυστ, Κάφκα, Τζόυς; Το σύγχρονο Παρίσι, που ο επαρχιωτισμός του συναγωνίζεται την υπερφίαλη υπεροψία, χειροκροτεί μανιωδώς τολμηρούς σκηνοθέτες οι οποίοι αντιγράφουν τους μεγάλους καινοτόμους του 1920: Ράινχαρτ [Reinhardt], Μέγιερχολντ [Meyerhold], Πισκάτορ [Piscator] κ.λπ. Η μόνη παρηγοριά που αισθάνεται κανείς κοιτάζοντας τα προϊόντα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής είναι η σκέψη ότι, έτσι και δεν ερειπωθούν από μόνα τους ύστερα από τριάντα χρόνια, θα κατεδαφιστούν, έτσι κι αλλιώς, ως απαρχαιωμένα. Και όλα αυτά τα εμπορεύματα πωλούνται στο όνομα του «νεωτερισμού» – ενώ τα αληθινά μοντέρνο έχει ήδη ηλικία τριών τετάρτων του αιώνα.
Βέβαια, εδώ και εκεί εμφανίζονται ακόμα έργα μεγάλης έντασης. Μιλώ, όμως, για τον συνολικό απολογισμό μισού αιώνα. Βέβαια, υπάρχει η τζαζ και ο κινηματογράφος. Υπάρχει – ή υπήρχε; Η τζαζ, αυτή η μεγάλη δημιουργία, λαϊκή και λόγια συγχρόνως, φάνηκε να έχει ήδη εξαντλήσει τον κύκλο της ζωής της στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Ο κινηματογράφος, πάλι, θέτει άλλα προβλήματα με τα οποία δεν μπορώ να καταπιαστώ εδώ.
Κρίσεις αυθαίρετες και υποκειμενικές, θα πει κανείς. Αναμφίβολα. Ωστόσο, θα πρότεινα απλώς στον αναγνώστη το ακόλουθο πνευματικό πείραμα: να φανταστεί ότι θέτει ευθέως στους πιο διάσημους και περισσότερο αναγνωρισμένους από τους σύγχρονους δημιουργούς την ακόλουθη ερώτηση: θεωρείται ειλικρινά τον εαυτό σας στο ίδιο υψηλό επίπεδο με τους Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Βάγκνερ, με τους Γιαν Βαν Άυκ, Βελάσκεθ, Ρέμπραντ, Πικάσσο, Μπρουνελέσκι, Μιχαήλ Άγγελο, με τον Φρανκ Λόυντ Ράιτ [Frank Lloyd Wright] ή με τους Σαίξπηρ, Ρεμπώ, Κάφκα, Ρίκλε; Και να φανταστεί ποιά θα ήταν η αντίδραση του, αν ο ερωτώμενος του απαντούσε καταφατικά.
Ας αφήσουμε στην άκρη την Αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα, τους εξωευρωπαϊκούς πολιτισμούς, και ας θέσουμε το ζήτημα διαφορετικά. Από τα 1400 μέχρι τα 1925, σε έναν κόσμο ασύγκριτα πιο αραιοκατοικημένο και πολύ λιγότερο «πολιτισμένο» και «γραμματισμένο» από τον δικό μας (στην πραγματικότητα: σε περίπου δέκα ευρωπαϊκές χώρες των οποίων ο συνολικός πληθυσμός στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν ακόμα της τάξης των 100 εκατομμυρίων) συναντούμε μια δημιουργική ιδιοφυΐα πρώτου μεγέθους κάθε πενταετία. Και να που εδώ και μια πεντηκονταετία, ένας κόσμος τριών ή τεσσάρων δισεκατομμυρίων ανθρώπων, με μια χωρίς προηγούμενο ευκολία πρόσβασης σε όλα αυτά που θα μπορούσαν προφανώς να εμπλουτίσουν και να γονιμοποιήσουν τις φυσικές προδιαθέσεις των ατόμων – τύπος, βιβλία, ραδιόφωνο, τηλεόραση κ.λπ. – δεν παρήγαγε παρά ένα ελάχιστο αριθμό από έργα για τα οποία θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει πιθανότητα ύστερα από πενήντα χρόνια να θεωρούνται σημαντικά.
Αυτό δεν θα μπορούσε φυσικά να το παραδεχτεί η εποχή. Έτσι, όχι μόνο επινοεί τις πλασματικές της ιδιοφυΐες, αλλά και έχει καινοτομήσει σ’ έναν άλλο χώρο: κατέστρεψε την κριτική λειτουργία. Αυτό, που στον σύγχρονο κόσμο εμφανίζεται σαν κριτική, είναι απλή προώθηση πωλήσεων – πράγμα απόλυτα δικαιολογημένο, δεδομένου του είδους της παραγωγής που διατίθεται προς πώληση. Στον τομέα της καθαρά βιομηχανικής παραγωγής, οι καταναλωτές άρχισαν, επιτέλους, να αντιδρούν· τούτο οφείλεται στο ότι οι ποιότητες των προϊόντων επιδέχονται, κατά κάποιον τρόπο, αντικειμενικοποίηση και μέτρηση. Πώς, όμως είναι δυνατόν να έχεις έναν Ραλφ Νάντερ [Ralf Nanter] της λογοτεχνίας, της ζωγραφικής ή των προϊόντων της γαλλικής ιδεολογίας; Η «προωθητική» αυτή κριτική, η οποία είναι η μόνη που υφίσταται, εξακολουθεί κατά τα άλλα, να ασκεί μια λειτουργία διακρίσεων. Ανεβάζει στα σύννεφα τα ψευδοπροϊόντα της μόδας για μια σεζόν και, κατά τα λοιπά, δεν αποδοκιμάζει αλλά σωπαίνει, θάβει σιωπηρά. Ο κριτικός, καθώς έχει ανατραφεί με τη λατρεία της «πρωτοπορίας» [avant-garde], καθώς πιστεύει ότι έμαθε πώς σχεδόν πάντοτε τα μεγάλα έργα ξεκινούν ως ακατανόητα και μή παραδεκτά και καθώς η κύρια επαγγελματική ειδίκευσή του συνίσταται στην απουσία κάθε προσωπικής κρίσης, δεν τολμά ποτέ να αποδοκιμάσει. Καθετί που του παρουσιάζεται εκπίπτει αμέσως στη μία ή στην άλλη από τις δύο κατηγορίες: είτε είναι κάτι το ακατανόητο που έχει ήδη γίνει παραδεκτό και αντικείμενο διθυράμβων – σ’ αυτήν περίπτωση, θα το επαινέσει – είτε είναι κάτι καινούργιο ακατανόητο, οπότε θα σωπάσει, από φόβο μήπως κάνει λάθος προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το επάγγελμα του σύγχρονου κριτικού είναι ταυτόσημο με το επάγγελμα του χρηματιστή, που τόσο καλά όρισε ο Κέυνς: μαντεύει αυτό που η μέση κοινή γνώμη σκέπτεται ότι η μέση κοινή γνώμη θα σκεφτεί.
Αυτά τα ερωτήματα δεν τίθενται μόνο σε σχέση με την «τέχνη»· αφορούν εξίσου στην πνευματική δημιουργία με την αυστηρή της έννοια. Εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να θίξουμε το θέμα θέτοντας μερικά ερωτηματικών. Η επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη αναμφισβήτητα συνεχίζεται, ίσως μάλιστα και, κατά μια έννοια, να επιταχύνεται. Προχωρεί, όμως, πέρα από αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «εφαρμογή και επεξεργασία των πορισμάτων των ήδη κεκτημένων μεγάλων ιδεών»; Κάποιοι φυσικοί επιστήμονες έκριναν ότι η μεγάλη δημιουργική εποχή της σύγχρονης φυσικής βρίσκεται ήδη στο παρελθόν – ανάμεσα στα 1900 και στα 1930. Δεν θα μπορούσαμε, άραγε, να πούμε ότι και σε αυτόν τον τομέα διαπιστώνεται, τηρουμένων των αναλογιών, η ίδια αντίθεση που παρατηρείται και στο σύνολο του σύγχρονου πολιτισμού ανάμεσα σε μια όλο και ευρύτερη ανάπτυξη της παραγωγής, με την έννοια της επανάληψης (περιορισμένης ή ευρείας), της κατασκευής, της εκτέλεσης, της επεξεργασίας, της εκτεταμένης συναγωγής πορισμάτων, και στη συρρίκνωση της δημιουργικότητας, στην εξάντληση των μεγάλων και καινούργιων παραστασιακών φαντασιακών σχημάτων (όπως οι γόνιμες διαισθήσεις του Πλανκ, του Αϊνστάιν, του Χάιζενμπεργκ), που επέτρεπαν άλλες και διαφορετικές συλλήψεις του κόσμου; Και όσον αφορά στην καθαυτό σκέψη, δεν θα ήταν θεμιτό να αναρωτηθούμε γιατί, μετά τον Χάιντεγκερ, αλλά και με αυτόν ήδη, μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ερμηνεία, ερμηνεία που φαίνεται εξάλλου, να εκφυλίζεται σε σχόλιο και σε σχόλιο του σχολίου; Δεν πρόκειται καν για το ότι μιλάμε ακατάπαυστα για τον Φρόυντ, τον Νίτσε, τον Μαρξ· μιλάμε για αυτούς όλο και λιγότερο, αλλά μιλάμε για αυτό που ελέχθη για αυτούς, συγκρίνουμε «αναγνώσεις» και αναγνώσεις αναγνώσεων.
Από:Γιώργος Γκόντζος([email protected])—-Ιστορικής σημασίας χαρακτήρισε την αντίσταση του λαού στο ΑΦΡΙΝ ο Ιεμπραχέμ Μουσλέμ,σε συνέντευξή του στην εβδομαδιαία εκπομπή «Εκτός των τειχών» (Γιώργος Γκόντζος), στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.Ο Ιεμπραχέμ Μουσλέμ
