Γράφει η
ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΟΥΠΑ
Παρακολουθήσαμε τις απαντήσεις που έδωσαν ζωντανά, σε ευθείες ερωτήσεις επιφανών δημοσιογράφων, όπως ο κ. Παπαχελάς, η νέα πρόεδρος και ο νέος Εισαγγελέας, (πρώην εκπρόσωπος τύπου!), του Αρείου Πάγου στον Πάνο Ρούτσι, γονέα που έχασε παιδί στο έγκλημα των Τεμπών, ο οποίος κάνει απεργία πείνας στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, στην Αθήνα, αιτούμενος την εκταφή του παιδιού του, για λόγους που εκθέτει και δεν αφορούν την παρούσα δημοσίευση. Το μείζον στην δημόσια συζήτηση που ξεκίνησε με αφορμή όσα είπαν οι δύο ανώτατοι δικαστικοί, δεν εντοπίζεται στις αποκρίσεις τους, αυτές καθαυτές, και στην βασιμότητα των ισχυρισμών τους έναντι των αιτημάτων των γονέων των θυμάτων των Τεμπών. Το μείζον είναι η απροκάλυπτη συνύπαρξη, η όσμωση, των δικαστών και των τριών δικαστηρίων, σε ανώτατο επίπεδο, με βιομηχάνους, σε απευθείας διάλογο, με σκοπό τα επιχειρηματικά συμφέροντα!
Αναζητώντας σχετικά με την διοργάνωση του συνεδρίου, που έλαβε χώρα στις 23/9/2025, ανακάλυψα ότι «ο ΣΕΒ, ο Άρειος Πάγος, και άλλα «θεσμικά όργανα»», αναφέρεται στην ανακοίνωση, συνδιοργάνωσαν μεγάλο συνέδριο με θέμα «Δικαιοσύνη: Θεμέλιο Ανάπτυξης & Ευημερίας».
Το συνέδριο είχε και στόχο! Στόχος του ήταν, όπως αναφέρεται, «να φέρει σε ουσιαστικό διάλογο τη δικαστική εξουσία και την επιχειρηματική κοινότητα»!
Ειδικότερα, Διακηρυγμένος στόχος του συνεδρίου, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ΣΕΒ ήταν να επιτευχθεί ουσιαστικός διάλογος μεταξύ των δικαστικών αρχών, των κοινωνικών φορέων, των επιχειρηματιών και της ακαδημαϊκής και νομικής κοινότητας.
Ακόμα εκπλήσσομαι ενώ γράφω το άρθρο! Εκπλήσσομαι κι εξανίσταμαι! Και θέτω τα ερωτήματα:
Είναι ο σύνδεσμος Ελλήνων βιομηχάνων πολιτειακό θεσμικό όργανο; Και σε τι είδους ουσιαστικό διάλογο μπορεί να μπει η ηγεσία των τριών ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας μας, με τους βιομήχανους και τους επιχειρηματίες που ενίοτε καθίζει στο σκαμνί για σοβαρά αδικήματα, ενώ αυτοί οι ισχυροί παράγοντες χρησιμοποιούν πολλές φορές, όλη την οικονομική και πολιτική δύναμή τους για να επηρεάσουν, να υποδείξουν, ακόμα και να εκβιάσουν τους δικαστές, ώστε να επιτύχουν ευνοϊκές γι’αυτούς αποφάσεις;
Εντάσσεται στην αποστολή και τους βασικούς σκοπούς της δικαιοσύνης η ανάπτυξη και η ευημερία;
Κι επίσης, από πότε η δικαστική εξουσία εισέρχεται σε ουσιαστικό διάλογο με φορείς που επιδιώκουν το συμφέρον της τσέπης τους, και γιατί την ενδιαφέρει να είναι ουσιαστικός, δηλαδή να υπάρξει προσέγγιση και αλληλοκατανόηση, ενώ εμφανώς τα συμφέροντα που υπηρετούνται είναι αντίθετα;
Από την μια, η δικαιοσύνη επιδιώκει το δημόσιο συμφέρον και την κοινωνική ειρήνευση των εννόμων αγαθών που πλήττονται, την προστασία των ασθενέστερων και πληττόμενων, και την απόδοση δικαιοσύνης, όπου διαταράσσεται η κοινωνική ισορροπία, με ποινικό ή οικονομικό ή διοικητικό καταναγκασμό, από την άλλη οι βιομήχανοι την μέχρι τέλους επιδίωξη ιδιωτικών συμφερόντων, καθώς οφείλουν να μεγιστοποιούν τα κέρδη των μετόχων τους εκ του νόμου!
Λέτε τελικά, να ευδοκιμήσει αυτός ο ουσιαστικός διάλογος, με υποχώρηση του ιδιωτικού συμφέροντος, από ευγενή αισθήματα και υψιπετείς επιδιώξεις, έναντι του δημόσιου συμφέροντος; Ή θα υποχωρήσει η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, η ποιότητα απονομής δικαιοσύνης, το κράτος δικαίου και τελικά, η κοινωνική συνοχή;
Κι εν κατακλείδι, είναι μία νόμιμη όσμωση αυτή των ηγεσιών των τριών δικαστηρίων με τους πιο ισχυρούς επιχειρηματίες της χώρας, κι ένας νόμιμος στόχος, ο στόχος τους;
Αν κι αισθάνομαι ότι διαρρηγνύω ανοιχτές θύρες, φαίνεται ότι η σημερινή Ελλάδα, έχει μπει σε μία εμφανή, ολοένα κλιμακούμενη, σοβαρή παρακμή, ώστε ακόμα και τα πιο αυτονόητα, έχουν καταντήσει ζητούμενα.
Εν πρώτοις, θεσμικά όργανα, ονομάζονται οι κύριοι φορείς λήψης των αποφάσεων σε έναν οργανισμό. Τα δικαστήρια, είναι θεσμικά όργανα ενός κράτους. Και συνυπάρχουν μόνο με τα άλλα θεσμικά όργανα του κράτους. Την νομοθετική κι εκτελεστική εξουσία. Μάλιστα είναι τόσο σημαντική η απρόσκοπτη κι ανεξάρτητη λειτουργία της δικαστικής εξουσίας, ώστε το Σύνταγμα αφιερώνει πολλά άρθρα του στην αποστολή και τις προϋποθέσεις της.
Στο άρθρο 1 ορίζεται ότι η εξουσία της δικαστικής εξουσίας, πηγάζει από τον ελληνικό λαό και υπάρχει υπέρ αυτού και του έθνους. Για τον λόγο αυτό οι αποφάσεις εκτελούνται στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, σύμφωνα με το άρθρο 26, το οποίο θεσπίζει την απόλυτη ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, έναντι των άλλων εξουσιών.
Η θέσπιση της λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας των δικαστών, που κατοχυρώνεται στο άρθρο 87, θέτοντας τους δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, μόνο υπό το Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό (άρθρο 120), και διορίζονται ισόβιοι με αποδοχές που αρμόζουν στο λειτούργημά τους, ενώ απαγορεύεται να ασκούν οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, ή άλλη μισθωτή υπηρεσία, ξεκαθαρίζει την σπουδαιότητα της αποστολής τους.
Όσο κι αν έψαξα στο Σύνταγμα, δεν βρήκα πουθενά τον σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων να αναφέρεται ως θεσμικό όργανο, κάποιου είδους.
Ο σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων, είναι εκπρόσωπος των συμφερόντων των μελών του και συνεργάζεται με την ελληνική πολιτεία στα θέματα που αφορούν τα συμφέροντά τους.
Δεν χρειάζεται να εξηγήσω πόσο αντιθετικά είναι τα συμφέροντα των βιομηχάνων, με αυτά που υπηρετεί η δικαιοσύνη. Αρκεί να πω ότι αναφορικά με την υπόθεση των Τεμπών για παράδειγμα, επ’αφορμή της οποίας έγινε γνωστό το συνέδριο, ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων εκπροσωπεί και ταυτίζεται με τα συμφέροντα της Hellenic Trains κι όχι των Ελλήνων πολιτών και της ασφάλειας των μεταφορών, ούτε της απονομής δικαιοσύνης για το πολύνεκρο δυστύχημα.
Ένα κραυγαλέο παράδειγμα του πόσο αντικοινωνική μπορεί να είναι η συμπεριφορά των εταιρειών, και πόσο πρέπει τα δικαστήρια να προστατεύουν τους πολίτες έναντι αυτής της συμπεριφοράς, είναι η παντού διαδεδομένη πρακτική όλων αυτών των εταιρειών, της εξωτερίκευσης (externalization).
Εξωτερίκευση είναι η παράνομη διαδικασία, κατά την οποία όλες οι εταιρείες επιδιώκουν, όσο μεγαλύτερο μέρος του κόστους παραγωγής, (πχ, καθαρισμός υδροφόρου ορίζοντα από απόβλητα, συντήρηση σιδηροδρομικού δικτύου, κλπ), να μετακυλίεται στο δημόσιο, ενώ αποτελεί φυσική υποχρέωση της εταιρείας.
Παραθέτω μερικά παραδείγματα για να αντιληφθείτε πόσο αντιθετικά είναι τα συμφέροντα της δικαιοσύνης και των βιομηχάνων:
1. Η Ελληνικός Χρυσός, εξορύσσοντας χρυσό, καταστρέφει και μολύνει μεγάλες εκτάσεις, λόγω της χημικής διαδικασίας εξόρυξης του χρυσού; Ποιος θα αποκαταστήσει αυτήν την ζημιά; Η εταιρεία, που είναι φυσική της υποχρέωση, ή το κράτος;
2. Η γαλλική εταιρεία ύδρευσης, όταν ιδιωτικοποιήθηκε, εγκατέλειψε το δίκτυο 40 χρόνια ασυντήρητο, μέχρι να καταστραφεί. Το κόστος της αποκατάστασης περιήλθε στο κράτος. Ποιος αποφάσισε αν θα πληρώσει η εταιρεία, ή το κράτος; Τα δικαστήρια.
3. Οι πετρελαϊκές εταιρείες στην Κεντρική Αμερική, μόλυναν τεράστιες εκτάσεις δάσους. Ποιος θα το καθαρίσει η εταιρεία, ή το κράτος; Ποιος αποφασίζει γι’αυτό; Τα δικαστήρια.
Η μόνη φυσική άμυνα έναντι μίας τέτοιας καταχρηστικής και παράνομης συμπεριφοράς είναι το πολιτικό προσωπικό, μέσω της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, και τελικά η δικαιοσύνη. Πώς είναι δυνατόν να πιάνουν φιλίες και να κάνουν κουμπαγιές, οι θεματοφύλακες-δικαστές, μ’αυτούς που έχουν θεσμική υποχρέωση έναντι των μετόχων να επιτυγχάνουν όλο και μεγαλύτερη «εξωτερίκευση», προς όφελος των μετόχων και της εταιρείας τους;
Η συνύπαρξη επομένως, στην προώθηση διαλόγου για τα επιχειρηματικά συμφέροντα, της ηγεσίας των τριών ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας, με τον σύνδεσμο βιομηχάνων, δηλαδή των τσομπανόσκυλων με τους λύκους, είναι αδύνατη και αδιανόητη. Η δικαιοσύνη συνομιλεί μόνο με τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ. Εκ του οποίου και υπέρ του οποίου ΜΌΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ.
.png)
