Οι επενδυτές της Wall Street έχουν πετύχει το τζακπότ. Σύντομα θα μπορούν να αγοράζουν, να κατέχουν και να επιβάλλουν τα Κοινά, τις δημόσιες εκτάσεις, τον κόσμο της Μητέρας Φύσης. Μάλιστα, ένα πιλοτικό έργο βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη με οικοσυστήματα προς πώληση, καθώς οι κάτοικοι της Wall Street ετοιμάζονται με αγωνία να καταβροχθίσουν τα πολύτιμα οφέλη της Μητέρας Φύσης.
Και, σύμφωνα με τον Michael Blaugrund, COO του NYSE: «Η ελπίδα μας είναι ότι η κατοχή μιας εταιρείας φυσικών περιουσιακών στοιχείων θα αποτελέσει έναν τρόπο ώστε ένα ολοένα και ευρύτερο φάσμα επενδυτών να έχει τη δυνατότητα να επενδύσει σε κάτι που είναι εγγενώς πολύτιμο, αλλά, μέχρι στιγμής, ήταν πραγματικά αποκλεισμένο από τις χρηματοπιστωτικές αγορές».
Τότε, μήπως αυτό σημαίνει ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός γίνεται ο ευεργετικός φροντιστής της φύσης, ώστε οι περιβαλλοντολόγοι να σταματήσουν να γκρινιάζουν για την τρομερή απώλεια της άγριας σπονδυλωτής ζωής, η οποία έχει μειωθεί κατά 68%, και για την απώλεια υγροτόπων και τεράστιων τμημάτων τροπικών δασών τις τελευταίες δεκαετίες, τα οποία αντηχούν έναν βουβό ήχο επικείμενης εξαφάνισης; Απάντηση: Μην το υπολογίζετε.
Καταρχάς, υπάρχει κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο και εντελώς αηδιαστικό στο να αγοράζει η Γουόλ Στριτ τον έλεγχο των πόρων της φύσης. Προμηνύει έναν ανεστραμμένο κόσμο όπου το γελοίο γίνεται αποδεκτό, αλλά είναι πραγματικά αποδεκτό; Είναι;
Ο κύριος χαρακτήρας σε αυτό το νέο σχέδιο για την κυριαρχία του κόσμου είναι μια νέα κατηγορία περιουσιακών στοιχείων με ένα πολύ απλό όνομα που τα λέει όλα: Εταιρεία Φυσικών Περιουσιακών Στοιχείων ή NAC. Ναι, αν είστε δισεκατομμυριούχος, ετοιμαστείτε να αγοράσετε έως και το 30% των παγκόσμιων φυσικών πόρων που θα διατεθούν στην κοινωνία. Θα προσφερθεί στο μεγαλύτερο μπλοκ δημοπρασιών στον κόσμο, το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, υπό το πρόσχημα της βιωσιμότητας της φύσης και της προστασίας της βιοποικιλότητας!
Φυσικά, αυτό εγείρει μια σειρά από ερωτήματα, με πρώτο το πότε η Μητέρα Φύση μετατρέπεται σε σταθμό διοδίων;
Με απλά λόγια, οι Εθνικές Περιοχές Περιοχής (NAC) επιτρέπουν τη δημιουργία εξειδικευμένων εταιρειών που κατέχουν τα δικαιώματα επί των οικοσυστημικών υπηρεσιών που παράγονται σε ένα δεδομένο κομμάτι γης. Οι υπηρεσίες μπορεί να είναι η δέσμευση άνθρακα ή καθαρού νερού ή πιθανώς ο σπάνιος αέρας του βουνού του Θιβέτ ή ίσως μια λίμνη γεμάτη πέστροφες στην άγρια φύση. Οι δυνατότητες είναι ατελείωτες όταν δημοπρατούνται μεγάλα κομμάτια ενός περιουσιακού στοιχείου τόσο μεγάλου όσο ο πλανήτης.
Η Εθνική Ακαδημία Ακαδημιών (NAC) θα συντηρεί, θα διαχειρίζεται και θα αναπτύσσει το φυσικό περιουσιακό στοιχείο που έχει εμπορευματοποιήσει, εργαζόμενη για τη μεγιστοποίηση του δυναμικού κέρδους του φυσικού περιουσιακού στοιχείου, αν και, φυσικά, αυτό δεν τονίζεται στο υλικό των δημοσίων σχέσεων. Παρ' όλα αυτά, θα μπορούσε να οδηγήσει σε σχεδόν άπειρα κέρδη. Άλλωστε, η ζωντανή Γη αναζωογονείται, αναπληρώνεται και εξυπηρετεί τα οικοσυστήματα από μόνη της, μια φυσική διαδικασία που συνεχίζεται για πάντα. Γιατί να μην την κατέχει;
Αν υπήρξε ποτέ η κατάλληλη στιγμή για τους ανθρώπους του κόσμου να αφήσουν ό,τι κάνουν και να επικεντρωθούν σε ένα ζήτημα, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή. Τα Κοινά είναι προς πώληση! Σκεφτείτε καλά και σοβαρά αυτή την πρόταση, μελετήστε την, συζητήστε την και αποφασίστε αν θα συμφωνήσετε ότι η Μητέρα Φύση πρέπει να αξιοποιηθεί ως μέσο. Αν δεν συμφωνείτε, τότε κάντε κάτι, πείτε το σε όλους, πείτε το σε οποιονδήποτε ακούσει, κρατήστε αφίσες στον δρόμο, συμμετάσχετε σε μια πορεία διαμαρτυρίας, χτυπήστε κατσαρόλες και τηγάνια, κάντε κάτι για να ανακουφίσετε την ιλιγγιώδη πίεση που συσσωρεύεται γύρω από τους κροτάφους σας!
Ο Όμιλος Intrinsic Exchange, σε συνεργασία με το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης (NYSE), συνεργάζεται επί του παρόντος με την κυβέρνηση της Κόστα Ρίκα σε ένα πιλοτικό έργο Εθνικών Βραβείων Αξιών (NACs) στη χώρα, προκειμένου να θεσπίσει το πρωτόκολλό του για την ιδιοκτησία δασών, λιμνών, καταρρακτών, βουνών, λιβαδιών, σπηλαίων, υγροτόπων, ουσιαστικά ολόκληρης της φύσης. Η Κόστα Ρίκα αποτελεί το αποδεικτικό πεδίο για την ιδιοκτησία της Μητέρας Φύσης, είτε της αρέσει είτε όχι.
Καταρχάς, η NAC προσδιορίζει ένα φυσικό περιουσιακό στοιχείο, όπως για παράδειγμα ένα δάσος, το οποίο ποσοτικοποιείται χρησιμοποιώντας ειδικά πρωτόκολλα που έχουν ήδη αναπτυχθεί από διάφορους συνασπισμούς μεταξύ πολυεθνικών εταιρειών, κάτι που από μόνο του είναι εξαιρετικά τρομακτικό. Η NAC αποφασίζει ποιος έχει τα δικαιώματα στην παραγωγικότητα του φυσικού περιουσιακού στοιχείου και πώς θα διαχειριστεί. Στη συνέχεια, αποτιμάται μέσω μιας αρχικής δημόσιας προσφοράς στο χρηματιστήριο. Έτσι, η NAC γίνεται «ο Εκδότης» για τους πιθανούς αγοραστές του φυσικού περιουσιακού στοιχείου που αντιπροσωπεύει η NAC. Ουσιαστικά, η NAC είναι ένας κτηματομεσίτης της Μητέρας Φύσης. Οι αγοραστές είναι θεσμικοί επενδυτές, ή περιστασιακά δισεκατομμυριούχοι, που θέλουν να κατέχουν τα δικαιώματα στα οφέλη των υγροτόπων ή των τροπικών δασών ή των φυσικών πηγών νερού ή του αραιωμένου ορεινού αέρα ή των θερμών πηγών ή οτιδήποτε θέλουν να κατέχουν. Ο κόσμος είναι το στρείδι τους για να αγοράσουν, να κατέχουν, να απολαύσουν και να επωφεληθούν.
Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, η φύση υπήρξε το Κοινό Αγαθό ή ο πολιτιστικός και φυσικός πόρος για όλη την κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων των φυσικών διεργασιών όπως ο αέρας και το νερό. Αλλά τώρα ιδιώτες επενδυτές διαγράφουν το Κοινό Αγαθό με ισχυρισμούς για «διατήρηση και βιωσιμότητα» του 30% αυτού που ονομάζεται «προστατευόμενες περιοχές» των πολύτιμων παγκόσμιων περιουσιακών μας στοιχείων.
Σύμφωνα με τους αρχικούς υπολογισμούς, οι Εθνικές Ακτοφυλακές (NAC) θα ξεκλειδώσουν περιουσιακά στοιχεία αξίας 4 τετράκις εκατομμυρίων δολαρίων ως νέο έδαφος τροφοδοσίας για τους επενδυτές της Wall Street, ώστε να αγοράσουν τα δικαιώματα για καθαρό νερό και καθαρό αέρα, ρυάκια πέστροφας, λίμνες γεμάτες λαβράκια, πανέμορφους γραφικούς καταρράκτες και λιμνοθάλασσες, ένα ολόκληρο δάσος ή ίσως τελικά να επεκταθούν στους ωκεανούς. Ποιος ξέρει το εύρος των δυνατοτήτων που θα υπάρχουν μόλις η φύση γίνει αντικείμενο συναλλαγών στη Wall Street.
Νομισματικοποίηση της φύσης!
Τι ακολουθεί, τι μένει;
Τα Κοινά είναι ιδιοκτησία που μοιράζονται όλοι, συμπεριλαμβανομένων φυσικών προϊόντων όπως ο αέρας, το νερό και ένας κατοικήσιμος πλανήτης, τα δάση, η αλιεία, τα υπόγεια ύδατα, οι υγρότοποι, τα βοσκοτόπια, η ατμόσφαιρα, η ανοιχτή θάλασσα, η Ανταρκτική, το διάστημα, τα σπήλαια, όλα μέρος των οικοσυστημάτων του πλανήτη.
Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι η Μητέρα Φύση, Α.Ε. θα οδηγήσει στην εξαφάνιση των Κοινών Αγαθών, ως θεσμού, στη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών. Σίγουρα, η ιδιωτική ιδιοκτησία της φύσης είναι απρεπής και σίγουρα εγείρει ένα πολύ μεγαλύτερο σχετικό ερώτημα που αγγίζει την καρδιά του θέματος, δηλαδή: Πρέπει τα οικοσυστήματα της φύσης, τα οποία ωφελούν την κοινωνία γενικότερα, να νομισματοποιούνται προς άμεσο όφελος των λίγων;
Τσιάπας, Ζούγκλα Λακαντόνα, Αύγουστος 2025: Με τη ματιά της εξεγερμένης αξιοπρέπειας--------Calendario Zapatista
-------------------------------------------
Η ΔΙΠΛΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ
Από τον “Φραπέ” στον "Πιερρακάκη".
Το ελληνικό κράτος δεν κυβερνάται από ένα ενιαίο μοντέλο εξουσίας. Κυβερνάται από δύο παράλληλες, αλληλοσυμπληρούμενες μορφές κυριαρχίας.
Αυτές οι δύο μορφές διαπερνούν σχεδόν όλα τα κόμματα της Μεταπολίτευσης.
Και οι δύο είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει το πολιτικό σύστημα. Γιατί η καθεμιά επιτελεί έναν συγκριμένο, κρίσιμο ρόλο.
Την εσωτερική κυριαρχία από την μια και την εξωτερική νομιμοποίηση από την άλλη.
Πιο αναλυτικά,
1. Ο “Φραπές”. Ο Βραχίονας της Εσωτερικής Κυριαρχίας.
Ο “Φραπές” είναι ο εκπρόσωπος της παραδοσιακής, φεουδαλικής, πελατειακής δομής.
Εκφράζει την τοπικότητα, τη συγγένεια, την εξάρτηση, την εξουσία που δεν βασίζεται στον νόμο, αλλά στην προσωπική σχέση, στην υποχρέωση, στο “σε έβαλα, θα με ψηφίσεις”.
2. Το κράτος-λάφυρο.
Οποιοσδήποτε πόρος, επιδότηση, θέση, πρόγραμμα, άδεια, γίνεται πεδίο συναλλαγής. Το κράτος δεν είναι θεσμός. Είναι θήραμα.
3. Η βαθιά Ελλάδα της ανασφάλειας.
Ο φόβος του “αν δεν είμαι με τους δικούς μας, θα χαθώ”.
Ο φόβο της εκδίκησης. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, μόνο ισχύς.
4. Η κουλτούρα του “έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ”. Ένας αυθόρμητος, σχεδόν πολιτισμικός πεσιμισμός του «Δεν αλλάζει τίποτα».
Άρα συμμετέχεις στο παιχνίδι, δεν το ανατρέπεις.
Ο “Φραπές” λειτουργεί ως φοροεισπράκτορας εξαρτήσεων, ελέγχει ψήφους, δουλειές, επιδοτήσεις. Ξέρει ποιος είναι ευάλωτος και πώς να τον κρατάει.
Ο "Φραπές" είναι ένα "μαγικό" φίλτρο πρόσβασης στους θεσμούς.
Αν θέλεις κάτι από το κράτος, περνάς “από αυτόν”. Εκείνος δεν εφαρμόζει πολιτική, διανέμει χάριτες.
Ο "Φραπές" είναι ο μηχανισμός αναπαραγωγής του κόμματος.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κερδίσεις εκλογές στο χωριό.
Το σύστημα τον χρειάζεται όσο και να τον φοβάται.
Ο “Φραπές” είναι το βρώμικο χέρι που κάνει τη δουλειά, ώστε οι “καθαροί” να δείχνουν πολιτισμένοι.
Ο Πιερρακάκης: Ο Βραχίονας της Εξωτερικής Νομιμοποίησης
Εδώ δεν μιλάμε για το άτομο, αλλά για τον τύπο: τον τεχνοκράτη, τον ευρωπαϊκό μεταρρυθμιστή, τον “ψηφιακό μάγο”.
Ο Πιερρακάκης εκφράζει το αφήγημα της Προόδου. Μιλά τη γλώσσα της ΕΕ, των funds, της τεχνοκρατίας, των ρυθμιστικών αρχών, των επιτροπών.
Το κράτος είναι σαν επιχείρηση. Η κοινωνία γίνεται “πελάτης”.
Ο πολίτης γίνεται “χρήστης”. Η δημοκρατία γίνεται “project management”.
Κι έτσι επιτυγχάνεται η απαιτούμενη δυτική κανονικότητα.
Πρέπει να δείχνουμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι. Όχι στην παραγωγή,
όχι στην παιδεία, όχι στη δικαιοσύνη, αλλά στην ψηφιακή εικόνα.
Ο "Πιερρακάκης" παράγει θετικό αφήγημα προς τα έξω. Η Ελλάδα δείχνει “success story”, ψηφιακές υπηρεσίες, data centers, projects, “εκσυγχρονισμός”.
Ο "Πιερρακάκης" φέρνει ευρωπαϊκά κονδύλια.
Κανένα κράτος της ΕΕ δεν μπαίνει σε ρόλο “καλού μαθητή” χωρίς δάσκαλο. Και ο τεχνοκράτης είναι ο πιο υπάκουος μαθητής.
Ο "Πιερρακάκης" αποενοχοποιεί την κυριαρχία των ελίτ και εξωραϊζει τη λειτουργία των Φραπέδων.
Μέσα στην τεχνοκρατική γλώσσα, το πολιτικό περιεχόμενο εξαφανίζεται. Η εξουσία γίνεται “τεχνική”, άρα “αναπόφευκτη”.
Πίσω από την τεχνοκρατική γλώσσα του 21ου αιώνα κρύβεται ο φεουδαλισμός του 13ου αιώνα.
Ο "Πιερρακάκης" είναι το ευρωπαϊκό προσωπείο του "Φραπέ".
Είναι η Βρυξελιώτικη μουτσούνα του εγκαταλειμμένου χωριού.
Η Μυστική Σύμπραξη των Δύο Βραχιόνων.
Το μεγάλο μυστικό είναι ότι ο “Φραπές” φροντίζει να μένει το σύστημα στην εξουσία, ενώ ο "Πιερρακάκης" φροντίζει να φαίνεται η εξουσία αξιόπιστη.
Ο ένας βραχίονας έχει πρόσβαση στους αδύναμους, ελέγχει την ανάγκη, τον φόβο, τη φτώχεια.
Ο άλλος έχει πρόσβαση στους ισχυρούς, ελέγχει την εικόνα, τη χρηματοδότηση, τη διεθνή αναγνώριση.
Χωρίς τον πρώτο, δεν υπάρχει εκλογική βάση.
Χωρίς τον δεύτερο, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ανοχή.
Αυτή η συμμαχία κρατά 50 χρόνια. Αυτή γέννησε τη Μεταπολίτευση. Αυτή καταστρέφει τη χώρα.
Συμπερασματικά, η χώρα δεν κυβερνάται από ιδεολογία.
Κυβερνάται από μια συνδυασμένη δομή κυριαρχίας που διαθέτει
εσωτερικά πελατειακά δίκτυα και εξωτερικά τεχνοκρατικές επιταγές.
Και ανάμεσα στους δύο αλληλοσυμπληρούμενους κόσμους, δεν υπάρχει πολίτης, υπάρχει καταδυναστευόμενος και λεηλατούμενος υπήκοος/δουλοπάροικος.
Το καθεστώς έχει δύο πρόσωπα, αλλά μία "ψυχή". Το ένα πρόσωπο είναι τραχύ, αγροίκο, βαλκανικό. Το άλλο είναι καθαρό, δυτικό, κοσμοπολίτικο. Και τα δύο όμως υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Να μην μπορεί ο λαός να αποφασίζει για τον εαυτό του.
------------------------------------------------------------------
"Και κάτι τελευταίο. Δεν δώσαμε τα πρόβατα, μας τα πήραν.Δεν υπογράψαμε ποτέ, δεν συμφωνήσαμε ποτέ και δεν τα παραδώσαμε ποτέ. Ήρθαν με εισαγγελική εντολή, μπήκαν στο μαντρί μας, τα κυνήγησαν μόνοι τους, τα πυροβόλησαν και τα φόρτωσαν πεθαμένα στα φορτηγά".
ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ!
Με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ’ τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
την γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δε δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του.
Τόλης Νικηφόρου
-----------------------------------------------------
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα.
Χώμα ελληνικό, ως αθόρυβη μήτρα των αιώνων, που κρατάει ακόμη στο στήθος του ό,τι αγάπησε ο ήλιος κι ό,τι με πόνεσε σαν άνθρωπο.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, που μυρίζει ακόμη αίμα και στάχυ, δάκρυ και θυμάρι, βήμα ηρώων και βοσκοτόπι μαζί, που χρόνια τώρα δεν μου ζητάει τίποτα και μου δίνει τα πάντα.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, που μέσα του κοιμούνται οι ρίζες των δέντρων και οι ρίζες των ονομάτων μας.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, που γνωρίζει
πώς γεννιέται ο σπόρος, πώς μιλάει η στάχτη, πώς συγχωρεί η γη πριν από τον άνθρωπο.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, χώμα ελληνικό,
κρυφό ευαγγέλιο της χώρας, όπου κάθε σβώλος είναι ανάμνηση
κι ένα κόκκος του είναι πατρίδα.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, που εκεί ακουμπά το πρώτο μου παιδικό γόνατο, το τελευταίο βλέμμα του πατέρα μου, η προσευχή του γεωργού παππού μου, η πορεία του σαν στρατιώτης στο αλβανικό μέτωπο, η νοικοκυροσύνη της γιαγιάς μου και η αγκαλιά της μάνας μου.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, που όταν το κρατώ στη χούφτα μου ακούω τον παλμό των αιώνων
να μου λέει «Όσο υπάρχω, δεν χάνεσαι. Όσο με σέβεσαι, σ’ αγκαλιάζω.»
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, ιερή ουσία της ύπαρξής μου και του γυρεύω να με συγχωρεί που το ξέχασα.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, να μου θυμίζει ποιος είμαι, να με κρατάει όρθιο όταν όλα τ’ άλλα γκρεμίζονται.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, γιατί στον κόσμο όλο δεν υπάρχει τίποτα πιο ταπεινό, κι όμως τίποτα πιο μεγάλο, από μια χούφτα χώμα της πατρίδας.
Κι είναι (κι) αυτό το κομμάτι χώμα που υπερασπίζονται σήμερα αυτοί οι τύποι με τις κατσούνες...
