«ΔΙΕΝΥΣΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 11.000 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΘΩ ΕΔΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ. ΓΙΑΤΙ; ΜΕ ΕΦΕΡΕ ΕΔΩ ΕΝΑ ΦΩΣ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ. ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΟΤΖΑΛΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΙΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. ΕΝΑ ΦΩΣ ΕΛΠΙΔΑΣ. ΕΛΠΙΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...». (Έτσι ξεκίνησε η υπέροχη ομιλία του Τζον Χόλογουεϊ στη Διεθνή Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Δημοκρατική Κοινωνία, που διοργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 6 και 7 Δεκεμβρίου από το DEM, το κουρδικό κόμμα που υποστηρίζει τον Οτζαλάν και την τρέχουσα ειρηνευτική διαδικασία. Μια διήμερη εκδήλωση που, σύμφωνα με ορισμένους, ίσως επικεντρώθηκε υπερβολικά στη μεταρρύθμιση του κράτους και ελάχιστα σε αυτό που ο Οτζαλάν αποκαλεί «δημοκρατικό συνομοσπονδιασμό». Όμως, το κουρδικό κίνημα σήμερα διατρέχεται, μεταξύ αναπόφευκτων αντιφάσεων που πρέπει να κατανοηθούν και να γίνουν σεβαστές, από τουλάχιστον δύο μεγάλα ζητήματα: την επιθυμία για πραγματική ειρήνη, μετά από χιλιάδες θανάτους και μετά από πάνω από τριάντα χρόνια φυλάκισης για πάρα πολλούς πολιτικούς κρατούμενους· την αποφασιστικότητα να πραγματοποιηθεί μια βαθιά μεταμόρφωση της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που δεν οργανώνεται με τις παραδοσιακές λογικές του κράτους, αλλά με βάση την κοινότητα («δημοκρατικός συνομοσπονδιασμός»). Σίγουρα, το κουρδικό κίνημα, όπως και το ζαπατιστικό και χιλιάδες άλλα κινήματα στον κόσμο, είναι «ένα πολύ ιδιαίτερο κίνημα που λάμπει με ένα ιδιαίτερο φως, το φως της αξιοπρέπειας, της οργής της αξιοπρέπειας ενάντια στο σκοτάδι...». (ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟ COMUNEINFO)
… … …
Ομιλία κατά τη δεύτερη ημέρα της Διεθνούς Διάσκεψης για την Ειρήνη και τη Δημοκρατική Κοινωνία, Κωνσταντινούπολη, 6/7 Δεκεμβρίου 2025, που διοργανώθηκε από το DEM, το κουρδικό κόμμα που υποστηρίζει τον Οτζαλάν και την τρέχουσα ειρηνευτική διαδικασία. Την πρώτη ημέρα της διάσκεψης, παρουσιάστηκαν ομιλίες για τη διαδικασία ειρήνης στην Καταλονία, τη Χώρα των Βάσκων, την Ιρλανδία και τη Νότια Αφρική.
ΠΑΡΑΚΑΤΩ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ:
………………. Διένυσα πάνω από 11.000 χιλιόμετρα για να βρεθώ εδώ μαζί σας. Γιατί;
Με έφερε εδώ ένα φως που λάμπει στο σκοτάδι. Ένα φως τόσο λαμπερό που μπορεί να φανεί από απόσταση άνω των 11.000 χιλιομέτρων. Το φως του Οτζαλάν και του Κούρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος. Ένα φως ελπίδας.
Ελπίδα ενάντια στο σκοτάδι του κόσμου. Ενάντια στο σκοτάδι ενός κόσμου τόσο σκληρού που το τουρκικό κράτος κράτησε έναν άνθρωπο σε απομόνωση στη φυλακή για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια, απλώς και μόνο επειδή αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για την ελευθερία: το τουρκικό κράτος φέρει την διεθνή ντροπή για κάθε μέρα που τον κρατά στη φυλακή. Έναν κόσμο τόσο σκληρό που μπορεί να ανεχθεί το γεγονός ότι το κράτος του Ισραήλ σκοτώνει και σκοτώνει και σκοτώνει και σκοτώνει παλαιστίνια παιδιά, γυναίκες και άνδρες. Έναν κόσμο που κυβερνάται από το χρήμα, όπου κάθε πτυχή της ζωής διαμορφώνεται από την επιθυμία να αυξηθεί το χρήμα, να δημιουργηθεί κέρδος. Ένας κόσμος που καταστρέφεται, ένας κόσμος στον οποίο εμείς οι άνθρωποι έχουμε κάνει την ίδια μας την εξαφάνιση έναν πραγματικό και επείγοντα κίνδυνο. Ένας κόσμος στον οποίο το χρήμα δεν έχει εκδηλώσει ποτέ τη δύναμή του με τόσο έντονο και χυδαίο τρόπο. Ο σημερινός κόσμος είναι ένα πολύ, πολύ σκοτεινό μέρος.
Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό να χαίρεσαι για τα φώτα που λάμπουν στο σκοτάδι, για τα κινήματα που κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, ενάντια στην σκληρή κυριαρχία του χρήματος. Για μένα, αυτή τη στιγμή, υπάρχουν δύο μεγάλα φώτα στον ουρανό.
Το ένα είναι το Κίνημα Απελευθέρωσης των Κούρδων, το άλλο είναι το κίνημα των Ζαπατίστας στο Μεξικό. Αλλά αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, θα δούμε ότι υπάρχουν χιλιάδες, πιθανώς εκατομμύρια ομάδες που κινούνται προς παρόμοιες κατευθύνσεις. Όλοι προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα φως ενάντια στο σκοτάδι, όλοι προσπαθούμε να διεκδικήσουμε τον κόσμο, τον κόσμο μας, από την δολοφονική κυριαρχία του χρήματος, για να τον ανακτήσουμε πριν να είναι πολύ αργά. Γι' αυτό το κουρδικό κίνημα και το ζαπατιστικό κίνημα είναι τόσο σημαντικά για εμάς που δεν είμαστε ούτε Κούρδοι ούτε αυτόχθονες: επειδή η δύναμη και οι ιδέες τους μας δίνουν το θάρρος να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο βασισμένο στην αναγνώριση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Δεν λέω ότι αυτά τα κινήματα είναι τέλεια: όπως κάθε κίνημα, έχουν τις αντιφάσεις και τις εσωτερικές τους εντάσεις. Αλλά έχουν τουλάχιστον πέντε χαρακτηριστικά που είναι κεντρικά στην τρέχουσα παγκόσμια ροή αντίστασης και εξέγερσης: είναι αντικαπιταλιστικά, αντιεθνικιστικά, αντιπατριαρχικά, αντιγενοκτονικά και αντιεθνικιστικά.
Πρώτον, αντικαπιταλιστές, σε αντίθεση με την κυριαρχία του κεφαλαίου, που εκφράζεται πιο εμφανώς στην κυριαρχία του χρήματος. Κεφάλαιο είναι το όνομα που δίνουμε σε μια μορφή κοινωνικής συνοχής στην οποία οι κοινωνικές σχέσεις καθιερώνονται μέσω της ανταλλαγής αγαθών, δηλαδή ουσιαστικά μέσω του χρήματος, μια μορφή κοινωνικής συνοχής που βασίζεται αναγκαστικά στην εκμετάλλευση της συντριπτικής πλειοψηφίας του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτή η μορφή κοινωνικής συνοχής δημιουργεί μια βίαιη δυναμική που μας καταστρέφει. Ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε αυτή τη δυναμική καταστροφής είναι να αναπτύξουμε, ενάντια στο κεφάλαιο, μια διαφορετική μορφή κοινωνικής συνοχής, μια κοινοτικοποίηση, μια ένωση που θα είναι κοινοτική. Τόσο το κουρδικό κίνημα όσο και οι ζαπατίστας έχουν αναπτύξει αυτή την κοινοτικοποίηση σε μεγάλο βαθμό στην πρακτική τους.
Δεύτερον, αντι-κρατιστικές. Το κράτος, ως μορφή οργάνωσης, δεν θα μπορεί ποτέ να είναι δικό μας. Σε αντίθεση με την κοινότητα, αποκλείει τους ανθρώπους αναθέτοντας τις αποφάσεις σε έναν επιλεγμένο αριθμό ατόμων. Είναι συνδεδεμένο με τη συσσώρευση κεφαλαίου. Επιπλέον, το κράτος, οποιοδήποτε κράτος, είναι βαθιά ρατσιστικό, απλά και μόνο επειδή βασίζεται στη διάκριση μεταξύ των πολιτών του και του υπόλοιπου παγκόσμιου πληθυσμού. Το τι σημαίνει αυτό σε όρους καθημερινής βίας και μαζικών δολοφονιών γίνεται όλο και πιο σαφές. Το κράτος είναι μια βίαιη μορφή οργάνωσης, ενώ η κοινότητα δεν είναι. Το κράτος είναι μια εντολή, μια διαταγή, ενώ η κοινότητα είναι μια συζήτηση, μια αντιπαράθεση και η επίτευξη ενός κοινού συμπεράσματος. Το κράτος, ως μορφή οργάνωσης, οδηγεί στον πόλεμο, η κοινότητα στην ειρήνη. Μια ουσιαστική ειρήνη πρέπει να βασίζεται στην κοινωνική μεταμόρφωση.
Τρίτον, αντιπατριαρχικό. Ο Οτζαλάν έχει δίκιο όταν λέει ότι η σκλαβιά των γυναικών είναι η παλαιότερη σκλαβιά στον κόσμο. Τόσο το Κίνημα Απελευθέρωσης των Κούρδων όσο και οι Ζαπατίστας έχουν θέσει τη μεταμόρφωση του ρόλου των γυναικών στην κοινωνία στο επίκεντρο του αγώνα τους. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία. Αυτό σημαίνει τη ριζική μεταμόρφωση του τρόπου ζωής μας και των σχέσεών μας μεταξύ μας, τη δημιουργία ενός κόσμου βασισμένου στην αμοιβαία αναγνώριση της αξιοπρέπειας όλων των ανθρώπων.
Τέταρτον, αντι-οικοκτόνος. Ο καπιταλισμός είναι βαθιά οικοκτόνος, βασισμένος στην καταστροφή και την εκμετάλλευση άλλων μορφών ζωής και όλης της φύσης που μας περιβάλλει και είναι απαραίτητη για την ευημερία μας και για την ίδια μας τη ζωή. Για να επιβιώσουμε, πρέπει να ανακτήσουμε και να αναπτύξουμε μια αρμονική σχέση με τη φύση. Και αυτό είναι ένα κεντρικό χαρακτηριστικό του κουρδικού κινήματος, του ζαπατίστικου κινήματος και χιλιάδων άλλων κινημάτων σε όλο τον κόσμο.
Και πέμπτον, αντιεθνικιστικό. Αυτό είναι σημαντικό επειδή ο εθνικισμός είναι τόσο η πιο βίαιη πτυχή της καθημερινής καπιταλιστικής καταπίεσης, όσο και η δύναμη που περισσότερο από κάθε άλλη έχει συμβάλει στο να σπάσει τους αγώνες του λαού για έναν καλύτερο κόσμο. Τόσο οι Ζαπατίστας όσο και το κουρδικό κίνημα έχουν διακηρύξει τον αντιεθνικισμό τους. Οι Ζαπατίστας έχουν από καιρό εγκαταλείψει την ιδέα της εθνικής απελευθέρωσης και διακηρύσσουν ότι «ο αγώνας για την ανθρωπότητα είναι παγκόσμιος... ο αγώνας για την ανθρωπότητα είναι παντού και πάντα». Και ο Οτζαλάν εκφράζει υπέροχα την απόρριψή του όχι μόνο του εθνικισμού, αλλά και κάθε μορφής ταυτοτισμού, όταν δηλώνει: «Η ελευθερία με την πραγματική έννοια του όρου είναι η υπέρβαση της διάκρισης μεταξύ εμάς και των άλλων».
Το λαμπρό του φως λάμπει στον σκοτεινό ουρανό, γι' αυτό ταξίδεψα 11.000 χιλιόμετρα. Αλλά τι βρήκα; Πολύ συμπαθητικούς ανθρώπους, βέβαια, αλλά, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση της επιστολής του Οτζαλάν, χθες δεν έγινε σχεδόν καμία αναφορά στον αντικαπιταλισμό, τον αντιεθνικισμό, τον αντιπατριαρχισμό, την αντιοικολογική καταστροφή, τον αντιεθνικισμό. Μπορώ να σεβαστώ τα κινήματα της Καταλονίας, της Χώρας των Βάσκων και της Ιρλανδίας, και κατανοώ ακόμη και το ενδιαφέρον για τη μεταμόρφωση της Νότιας Αφρικής από τη βία του απαρτχάιντ σε μία από τις πιο βίαιες, διεφθαρμένες και άδικες κοινωνίες του κόσμου. Αλλά αυτά δεν είναι τα κινήματα ριζικής κοινωνικής μεταμόρφωσης που ενθουσιάζουν τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, όπως κάνει το κουρδικό κίνημα. Χθες όλοι μιλούσαν για ειρήνη, αλλά ως νομική συμφωνία, όχι ως διαδικασία κοινωνικής μεταμόρφωσης.
Έτσι, μου μένουν δύο επιλογές. Η μία είναι να γυρίσω σπίτι και να πω: «Αγαπητοί μου, όλα ήταν ένα λάθος, αυτό δεν είναι το φως που περίμενα να δω. Ας εγκαταλείψουμε την ομάδα ανάγνωσης για τον Οτζαλάν και το μάθημα που σκοπεύω να διδάξω μαζί με την Αζίζε Ασλάν και τον Σέρτζιο Τίσλερ με θέμα «Κοινότητα ενάντια στο κράτος: Κούρδοι και Ζαπατίστας». Αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Όσα διάβασα και άκουσα για τη Ροζάβα, όσα διάβασα για τον Οτζαλάν, η συμμετοχή μου στην Κουρδική Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών του Αϊντχόβεν, στην Ολλανδία: όλα αυτά δεν μου το επιτρέπουν.
Η άλλη επιλογή είναι να αποκαλύψω την πραγματική μου ταυτότητα. Αντίθετα με ό,τι φαίνεται, δεν είμαι καθηγητής, αλλά πραγματικά μια καλή νεράιδα. Πιστεύω ότι οι διοργανωτές το κατάλαβαν αυτό όταν με προσκάλεσαν. Ως καλή νεράιδα που προσκλήθηκε σε ένα συνέδριο, έχω την υποχρέωση να εκφράσω μια ευχή για το κίνημα που με προσκάλεσε. Και η ευχή μου είναι η εξής: Σε όλες τις δύσκολες, λεπτομερείς και σημαντικές διαπραγματεύσεις που διεξάγονται με το τουρκικό κράτος, τις οποίες υποστηρίζω πλήρως, εύχομαι να μην αποριζοσπαστικοποιηθείτε, να μην ξεχάσετε ποτέ πόσο ξεχωριστοί είστε, να καταλάβετε ότι για εμάς που ζούμε στο Μεξικό και σε όλο τον κόσμο, το κουρδικό κίνημα είναι ένα πολύ ξεχωριστό κίνημα που λάμπει με ένα ιδιαίτερο φως, το φως της αξιοπρέπειας, της οργής της αξιοπρέπειας ενάντια στο σκοτάδι. Γι' αυτό ταξίδεψα δια θαλάσσης και δια ξηράς μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Γι' αυτό ήρθα να εκφράσω την ενθουσιώδη υποστήριξή μου στον Οτζαλάν, στο Κούρδο Απελευθερωτικό Κίνημα και στη διαδικασία ειρήνης.
… … …
- Η Ομιλία του κατά τη δεύτερη ημέρα της Διεθνούς Διάσκεψης για την Ειρήνη και τη Δημοκρατική Κοινωνία, Κωνσταντινούπολη, 6/7 Δεκεμβρίου 2025, που διοργανώθηκε από το DEM, το κουρδικό κόμμα που υποστηρίζει τον Οτζαλάν και την τρέχουσα ειρηνευτική διαδικασία.
- Την πρώτη ημέρα της διάσκεψης, παρουσιάστηκαν ομιλίες για τη διαδικασία ειρήνης στην Καταλονία, τη Χώρα των Βάσκων, την Ιρλανδία και τη Νότια Αφρική.
- Αγγλικό κείμενο: A_light_in_the_dark_John Holloway_Comune-infoDownload - 24 Δεκεμβρίου 2025
- Ο Τζον Χόλογουεϊ είναι κοινωνιολόγος και ακτιβιστής. Γεννήθηκε στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας και σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Διδάσκει στο Ινστιτούτο Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Πουέμπλα, στο Μεξικό και μελετάει τα κινήματα στην Αργεντινή, την Αφρική και σε άλλες περιοχές του κόσμου. Έχει εκδώσει και βιβλία που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.
·
Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια
