Κατά την ανακήρυξή του ως
επίτιμου δημότη Σύρου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος
αναφέρθηκε στην «κοινωνική και οικονομική κρίση» που μαστίζει τη χώρα.Ξυλόκαστρο, 6 Δεκεμβρίου 2015
Το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015 στις 6μ.μ. και με αφορμή την παράσταση «Εμείς» από την Ομάδα Σημείο Μηδέν σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, θα πραγματοποιηθεί στο Θεάτρο Άττις-Νέος Χώρος, συμπόσιο-παρουσίαση του μυθιστορήματος του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν «Εμείς». Η φουτουριστική δυστοπία του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν, ενέπνευσε συγγραφείς όπως ο Τζορτζ Όργουελ για τη συγγραφή του περίφημου "1984", ο Άλντους Χάξλευ για το «Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος», ο Ρέι Μπράντμπέρι για το «Φαρενάιτ 451», αλλά και σκηνοθέτες όπως ο Φρίτζ Λανγκ για το "Μετρόπολις".Με το «Εμείς» η Ομάδα Σημείο Μηδέν ολοκληρώνει τη μελέτη της πάνω στην Απο-ανθρωποποίηση του σύγχρονου ανθρώπου. Στα πλαίσια της μελέτης αυτής παρουσιάστηκαν παραστάσεις όπως "Η Μεταμόρφωση" και "Στη Σωφρονιστική Αποικία" του Φραντς Κάφκα και "Βόυτσεκ" του Γκέοργκ Μπύχνερ.
Η θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος από τον Σάββα Στρούμπο, μεταφρασμένη από το ρωσικό πρωτότυπο από τον Δαυίδ Μαλτέζε, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη. Στην έκδοση , μεταξύ άλλων, συμπεριλαμβάνονται ανέκδοτα μέχρι σήμερα κείμενα του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν.
Ομιλητές:
Φώτης Τερζάκης (συγγραφέας)
Κώστας Δεσποινιάδης (εκδόσεις Πανοπτικό, συγγραφέας)
Έλσα Λιαροπούλου (συγγραφέας)
Ένα μυθιστόρημα σαν μελέτη
Η επιστημονική φύση του ολοκληρωτισμού
Από τον Φώτη Τερζάκη,
"Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 652, 22.4.2011
Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν
Εμείς
μτφρ.: Ειρήνη Κουσκουμβελάκη, επίμετρο: Δημήτρης
Κωνσταντίνου, εκδόσεις Εξάρχεια, Αθήνα
Κάπου σαράντα χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή του
στα ελληνικά (από τις εκδόσεις Πλέθρον), επανεκδίδεται, σε καινούρια καλή
μετάφραση, το προφητικό έργο του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν Εμείς, η πρώτη -και
σπουδαιότερη- από τις μεγάλες λογοτεχνικές δυστοπίες του 20ού αιώνα (ο Οργουελ,
λένε, άρχισε να γράφει το 1984 συγκλονισμένος από την ανάγνωσή του...).
Εκδίδεται μάλιστα στο πλαίσιο μιας αξιοστήρικτης νέας εκδοτικής προσπάθειας,
των εκδόσεων Εξάρχεια, συνδεόμενων με τον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Nosotros, σε
μια σειρά που περιλαμβάνει το Διακηρύξεις Ανεξαρτησίας του Howard Zinn, τη
συλλογή κειμένων από το παγκόσμιο δίκτυο znet-zmagazine Το πνεύμα της
αντίστασης ζει και το Η αρπαγή της σοδειάς της ριζοσπαστικής περιβαλλοντολόγου
Vandana Shiva (έργο τεράστιας σπουδαιότητας για τον παγκόσμιο αγώνα κατά του
νεοφιλελευθερισμού και του κινήματος για την τροφική αυτάρκεια εναντίον των
πολυεθνικών τροφίμων, στο οποίο ενδέχεται να επιστρέψουμε σ' αυτές εδώ τις
σελίδες).
Ο Γιεβγκιένι Ιβάνοβιτς Ζαμιάτιν (1884-1937),
μηχανικός αεροσκαφών και λογοτέχνης, υπήρξε στρατευμένο μέλος των Μπολσεβίκων
τα προεπαναστατικά χρόνια, για να καταλήξει ένας από τους διωχθέντες συγγραφείς
της ζντανοφικής περιόδου, μετά την οριστική επικράτηση του Στάλιν στο 15ο
Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1927). Με τη μεσολάβηση του Μαξίμ Γκόργκι κατόρθωσε να
διαφύγει στο Παρίσι το 1931, όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του
(συνεργάστηκε επίσης με τον σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ). Το Εμείς δημοσιεύτηκε
ακριβώς την κρίσιμη χρονιά του 1927, σε ρωσικό περιοδικό του εξωτερικού, κι
επρόκειτο να γίνει, όπως είπα, η αρχετυπική λογοτεχνική δυστοπία της εποχής -
μια από τις πειστικότερες, υπό την αμφίεση της «επιστημονικής φαντασίας»,
καταγγελίες του ολοκληρωτισμού. Το ενδιαφέρον που έχει μια νέα ανάγνωσή του
σήμερα, ύστερα από την ολοκλήρωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας της οποίας
έγινε μάρτυρας στην εκπνοή του ο 20ός αιώνας, είναι να ανιχνεύσουμε ποια
ακριβώς ταυτότητα του ολοκληρωτισμού αναδύεται από τις σελίδες του.
Θα παρακάμψω στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης τα
υφολογικά ζητήματα που οφείλουν να απασχολούν την εξέταση κάθε λογοτεχνικού
έργου, για να επικεντρωθώ στην πλευρά που συνδέεται αποκλειστικά με το παραπάνω
ερώτημα: την αξία του δηλαδή ως μαρτυρίας. Οσοι θα είχαν την αφέλεια να
διαβάσουν το έργο απλώς ως καταγγελία του σταλινισμού -πόσω μάλλον όσοι θα
διέπρατταν το ιλιγγιώδες ατόπημα να εκλάβουν τον σταλινισμό ως κομμουνισμό- θα
πρέπει να προσέξουν καλύτερα εκείνα τα σημεία που στοχεύουν την ουσία του
ολοκληρωτισμού σε όλες του τις μορφές, και προπαντός στη δεσπόζουσα εκείνη του
τεχνικοποιημένου καπιταλισμού, με ή χωρίς κοινοβουλευτικό προκάλυμμα. Διότι
ακόμα και οι εκλογικές διαδικασίες έχουν χώρο στο καφκικό σύμπαν τού Εμείς,
αρκεί να είναι προδικασμένο το αποτέλεσμά τους: «Εννοείται ότι αυτό δεν έχει
καμία ομοιότητα με τις χαώδεις και ανοργάνωτες εκλογές των αρχαίων χρόνων όπου
-γελοίο ακόμη και να το λες- δεν μπορούσαν πριν από τις εκλογές να γνωρίζουν το
αποτέλεσμα. Υπάρχει τίποτε πιο ανόητο από το να βασίζεις ένα κράτος στην
απολύτως απρόβλεπτη τύχη, στα τυφλά; Παρ' όλ' αυτά, φαίνεται ότι χρειάστηκε να
περάσουν αιώνες πριν αυτό γίνει αντιληπτό» (σελ. 167). Πέρ' από τη σπαρταριστή
ειρωνεία που αναβλύζει από την αριστοτεχνική μίμηση μιας αφοπλιστικής αφέλειας,
δεν θυμίζει αυτό την περίφημη ρήση του Κίσινγκερ (δικαιολογώντας το πραξικόπημα
στη Χιλή): «Δεν μπορούμε ν' αφήσουμε μια χώρα να κυλήσει στον κομμουνισμό μόνο
και μόνο επειδή οι κάτοικοί της είναι ανεύθυνοι»;
Κατανοώντας βαθύτερα απ' όλους τους συγγενείς του
συγγραφείς την ουσία του ολοκληρωτισμού, ο Ζαμιάτιν εστιάζει απ' ευθείας στην
καρδιά του: την τεχνοεπιστημονική του φύση. Ως ιδεώδες της απόλυτης
ετερονομίας, του απεριόριστου προγραμματισμού που δεν ανέχεται το παραμικρό
ίχνος αυθορμητισμού και ζωτικής αταξίας, ο ολοκληρωτισμός βρίσκει το αρχέτυπό
του στην ίδια τη λογική / μαθηματική τάξη, στον ανόργανο κόσμο των καθαρών
αριθμών: «Η υψηλότερη ικανότητα του ανθρώπου είναι η λογική του και δουλειά της
είναι, σε τελική ανάλυση, ο συνεχής περιορισμός του απείρου, τεμαχίζοντάς το σε
βολικές, εύπεπτες μερίδες: διαφορικός λογισμός. Ακριβώς αυτό συνιστά τη θεϊκή
ομορφιά του αντικειμένου μου, των μαθηματικών» (σελ. 83)· «Ο πίνακας
πολλαπλασιασμού είναι σοφότερος και πιο απόλυτος από τον αρχαίο Θεό. Ποτέ
-επαναλαμβάνω, ποτέ- δεν κάνει λάθος» (σελ. 85)· «Εάν δεν κατανοήσουν ότι τους
φέρνουμε μια μαθηματικά σίγουρη ευτυχία, έχουμε την υποχρέωση να τους
επιβάλουμε να γίνουν ευτυχισμένοι. [...] Ζήτω το Μονοκράτος! Ζήτω οι Αριθμοί!
Ζήτω ο Ευεργέτης!» (σελ. 7-8). «Αριθμοί», άλλωστε, αποκαλούνται οι άνθρωποι στο
φανταστικό Μονοκράτος του. Και βέβαια, το πνεύμα της μαθηματικής αναγκαιότητας
βρίσκει την ύψιστη εκπλήρωση και τον έσχατο σκοπό του στη λατρεία της μηχανής:
«Ξαφνικά, είδα την ομορφιά αυτού του μεγαλειώδους μηχανικού μπαλέτου, υπό το
φως του αξιολάτρευτου, γαλανόχρωμου ήλιου. Μα γιατί -συνέχισαν οι σκέψεις μου-
γιατί είναι όμορφο; Γιατί είναι ο χορός αυτός όμορφος; Απάντηση: επειδή είναι
μια μη ελεύθερη κίνηση, γιατί όλη η θεμελιώδης αξία του χορού βρίσκεται ακριβώς
στην αισθητική του υποταγή, στην ιδανική έλλειψη ελευθερίας» (σελ. 11).
Σε ποια φιλοσοφία αντιστοιχεί άραγε το
ολοκληρωτικό όνειρο του απεριόριστου ελέγχου (της ανθρωπότητας και της φύσης)
που περιγράφει εδώ ως πραγματωμένο ο συγγραφέας; Ιδού μια εύγλωττη αποστροφή:
«Σήμερα, αυτό το πρόβλημα των ηθικών μαθηματικών θα λυνόταν σε μισό λεπτό
[...], αλλά εκείνοι δεν μπορούσαν να το λύσουν. Ολοι οι Καντ τους μαζί δεν
μπορούσαν να το λύσουν (γιατί ποτέ δεν σκέφτηκε κάποιος από τους Καντ να
κατασκευάσει ένα σύστημα επιστημονικής ηθικής - δηλαδή βασισμένο στην αφαίρεση,
την πρόσθεση, τη διαίρεση και τον πολλαπλασιασμό)» (σελ. 22). Στην
πραγματικότητα, υπήρξε πριν από τον Καντ κάποιος που το σκέφτηκε (μολονότι δεν
θεωρούσε ακόμα την επιστήμη της εποχής του αρκετά προηγμένη γι' αυτό): ήταν ο
Λάιμπνιτζ, ο επινοητής του απειροστικού λογισμού, τον οποίον (από κοινού με τον
Καρτέρσιο) προσκυνούν όλοι οι σύγχρονοι θετικιστές, λογικοί εμπειριστές,
αναλυτικοί, οι πραγματικοί κληρονόμοι του οράματος ενός κόσμου
προγραμματιζόμενων αυτομάτων (που επίσης πραγματοποιήθηκαν στην τεχνολογία των
ηλεκτρονικών υπολογιστών). Εδώ πρέπει ν' αναζητηθεί το αληθινό φιλοσοφικό
απείκασμα του ολοκληρωτισμού, περισσότερο απ' ό,τι σε όλες μαζί τις
ντεσιζιονιστικές θεωρίες...
Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία που
δείχνουν όλοι αυτοί οι συσχετισμοί, ιδού μια άλλη διακλάδωση της παραπάνω
σκέψης: «Ούτε μία χαμένη χειρονομία, καμπύλη ή στροφή. Χωρίς αμφιβολία, ο
Τέιλορ ήταν η ιδιοφυΐα της αρχαιότητας. Βεβαίως, ποτέ δεν του ήρθε η ιδέα να
προεκτείνει τη μέθοδό του στο σύνολο της ζωής, σ' όλες τις κινήσεις που
γίνονται μέσα στο εικοσιτετράωρο [...] Αλλ' ακόμη κι έτσι, πώς μπόρεσαν να
γράψουν ολόκληρες βιβλιοθήκες για κάποιον σαν τον Καντ και ν' αδιαφορήσουν για
τον Τέιλορ - τον προφήτη που μπορούσε να δει δέκα αιώνες μπροστά;» (σελ. 45). Η
αναφορά είναι βέβαια στον Frederick Winslow Taylor (1856-1915), τον εισηγητή
του επιστημονικού μάνατζμεντ, που πρότεινε την οριζόντια κατάτμηση της εργασίας
σε μικρά μηχανικά τμήματα κινήσεων χάριν της αυξήσεως της αποδοτικότητας
(δηλαδή, της μεγιστοποίησης του κεφαλαιοκρατικού κέρδους, με τίμημα την
απεριόριστη μηχανοποίηση του σώματος του εργάτη): η πρότασή του εφαρμόστηκε για
πρώτη φορά στην αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία Ford και ο όρος
τεϊλορισμός-φορντισμός έγινε συνώνυμο της αλυσίδας παραγωγής, κύριου μοντέλου
οργάνωσης της βιομηχανικής εργασίας στο μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα.
Συνώνυμο, δηλαδή, της κεφαλαιοκρατικής βαρβαρότητας, της στρατιωτικά
διευθυνόμενης δομής του μοντέρνου εργοστασίου, που στάθηκε -όπως διορατικά
έλεγε ο Κώστας Παπαϊωάννου- το μεγάλο σχολείο του ολοκληρωτισμού. *
Στα πλαίσια της συνεργασίας του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης, του Χιονοδρομικού Κέντρου Ζήρειας και
του Τμήματος Διαχείρισης Περιβάλλοντος
και Φυσικών Πόρων του Πανεπιστημίου Πατρών, πραγματοποιήθηκε διήμερη
εκπαιδευτική επίσκεψη στα Τρίκαλα και στη Ζήρεια. Συμμετείχαν 90 φοιτητές και
διδακτικό προσωπικό με επικεφαλής τον πρόεδρο του τμήματος καθηγητή Παναγιώτη Δημόπουλο. Εγκαινιάσαμε έτσι μια πολύ σημαντική συνεργασία με σκοπό τη μελέτη, την
προστασία και την ανάδειξη του φυσικού περιβάλλοντος της Ζήρειας και ταυτόχρονα
την οικοτουριστική ανάπτυξη της ορεινής περιοχής των Τρικάλων.
(Από ανάρτηση του
Σπύρου Αποστολόπουλου)
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
στον Γιώργο Παπαϊωάννου
Επιχειρώντας
να ανιχνεύσουμε σε αυτό και σε επόμενα φύλλα του Δρόμου, το θέμα του
αποπροσανατολισμού που φαίνεται σήμερα να κυριαρχεί και των δυσκολιών να
διαφανεί μια προοπτική στον νέο κύκλο στον οποίο έχουμε εισέλθει, επιλέξαμε να
μην ξεκινήσουμε με κάποιο «πολιτικό στέλεχος». Μιλήσαμε, λοιπόν, με τον
Αντώνη Ανδρουλιδάκη που ασχολείται με την προσωποκεντρική συμβουλευτική και
ψυχοθεραπεία, ως σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης, αλλά και έχει μελετήσει θέματα
σχετικά με την οργάνωση της εργασίας και τον Κοινοτισμό ως νέο πολιτισμικό
πρότυπο. Όσα μας είπε, είτε κανείς συμφωνεί είτε όχι, αποτελούν αφετηρία
προβληματισμού.
Πώς κρίνετε
την κατάσταση πνευμάτων που σήμερα επικρατεί;
Μα ποιων
«πνευμάτων»; Ο δυτικός κόσμος, «νοσεί» από αποπνευματοποίηση, απο-ιεροποίηση. Η
έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, εκτιμά ότι το 2020 η κατάθλιψη θα
είναι η πρώτη αιτία θανάτου, με τον επιπολασμό να ανέρχεται στο 25% του
πληθυσμού. Είμαστε πια πολύ α-σθενείς, χωρίς σθένος, για να τα βγάλουμε πέρα με
τον καπιταλισμό. Η χίμαιρα, το μυθολογικό τέρας, εμφιλοχωρεί πια στον καθένα
μας: υπερδιογκωμένο ματαιόδοξο κεφάλι-διάνοια, ασθενικό «κατσικίσιο» συναίσθημα
και επιθετικό, ακόρεστο ένστικτο.
Υπήρξε,
όμως, μια διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης τα προηγούμενα χρόνια.
Η
«ριζοσπαστικοποίηση», συντελέστηκε σε διανοητικό και μόνο επίπεδο. Ο
συναισθηματικός μας κόσμος παρέμεινε βαθιά συντηρητικός, φοβικός και αδρανής.
Είναι, σαν να ερωτεύεται κανείς διά αλληλογραφίας. Κι εμείς
ριζοσπαστικοποιηθήκαμε διά της αλληλογραφίας του ΣΥΡΙΖΑ. Εννοώ, χωρίς να
επισυμβεί μια βαθιά ψυχική αλλαγή. Αυτό που ορίζουμε ως Επανάσταση των Ψυχών.
Προηγούμενα, με το κίνημα των Αγανακτισμένων κ.λπ., αυτός που αντιδρούσε ήταν ο
υπερδιανοητικοποιημένος ναρκισσιστικός εαυτός μας, απελπισμένος, επειδή ο
μητρικός-κρατικός μαστός, δεν θα ήταν πια εκεί. Να αναγνωρίσουμε, βέβαια, τα
αμεσοδημοκρατικά αιτήματα που υπερέβαιναν τις μέχρι τότε ωφελιμιστικές
διεκδικήσεις της μεταπολίτευσης. Όμως, και αυτό γινόταν, φοβάμαι, στο πλαίσιο
μιας ναρκισσιστικής στρατηγικής ατομικής επιβίωσης. Η ριζοσπαστικοποίηση δεν
μας «άγγιξε» μέσα μας και γι’ αυτό ράγισε στο πρώτο ΣΥΡΙΖέικο μνημονιακό
αεράκι.
Συμπερασματικά,
για το ζήτημα της παθητικοποίησης του λαού μας, πέρα από τους Παγκάλειους
μηχανισμούς ενοχοποίησης που το σύστημα, σαν «καλή μανούλα», ξέρει να
χειρίζεται με επιτυχία, αυτό που μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, ακόμη,
είναι ότι «μας έχουν βγάλει από την πρίζα». Η ζωτική μας ώση για νόημα ζωής,
ξέπεσε σε μια ρηχή και ενοχική επιβίωση και ο καημένος o ελάχιστος εαυτός μας
κομματιάστηκε. Στη θέση του «εκεί έξω» βολοδέρνει καθημερινά, ένας ρόλος μας,
ένα άβαταρ, που παριστάνει ότι έχει, δήθεν, προς στιγμήν, απογοητευτεί…
Φαίνεται ότι
ο ΣΥΡΙΖΑ απογείωσε την επιρροή του από το 2012, γιατί αμφισβήτησε την κυριαρχία
του παλιού πολιτικού συστήματος που σήμερα, όμως, παλινορθώνεται με κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ.
Είχαμε όλοι
τόσο μεγάλη ανάγκη να αμφισβητήσουμε την κυρίαρχη αντίληψη που βάζει τα κέρδη
πάνω από τους ανθρώπους. Ίσως, κάπως ασυνείδητα, είχαμε υπαρξιακή ανάγκη να
αμφισβητήσουμε το κυρίαρχο πρόταγμα της νεωτερικότητας που απο-θεώνει τη
λατρεία της, με κάθε μέσο, χρησιμοθηρικής αποτελεσματικότητας. Τη νέα θρησκεία.
Την Ιερή Οικονομία όπως λέει ο Charles Eisenstein. Αυτή η ανάγκη μας οδήγησε να
«επινοήσουμε» ψυχολογικά τον ΣΥΡΙΖΑ ως μια νέα διαμαρτύρηση και τον Τσίπρα ως
τον φωτισμένο ηγέτη. Απελπισμένοι από τα μνημόνια πέσαμε, διψασμένοι, με τα
μούτρα, στο πρώτο ποτήρι νερό που βρέθηκε στο δρόμο μας. Κι ας ήταν κάπως
πολιτικά θολό, πατριωτικά γλυφό και ταξικά… εθνομηδενιστικό. Όμως, οι οργασμοί
με «επινοημένους» εραστές και ερωμένες, γρήγορα, αποδεικνύονται μαλακία.
Τι συνέπειες
έχει η ματαίωση που περιγράφετε;
Σήμερα
βιώνουμε την αφύπνισή μας από αυτή τη νυχτερινή ονείρωξη. Και δεν εξαιρώ
καθόλου τον εαυτό μου απ’ αυτό. Η αίσθηση, είναι ίδια με την ματαίωση που
βιώνει ένα παιδί όταν ανακαλύπτει ότι τελικά ο Άι Βασίλης δεν υπάρχει. Αυτή η
ματαίωση πολλαπλασιάζει τον ήδη υπαρκτό εσωστρεφή θυμό, τραυματίζοντας την
αίσθηση εαυτότητας. Αρχίζει να αναδύεται, για τα καλά, αυτό που εγώ ονομάζω
οριακός άνθρωπος. Η σκιά του εαυτού μας, ως εαυτός. Οι σχέσεις γίνονται όλο και
πιο ασταθείς και έντονες, με εναλλαγές από την ακραία εξιδανίκευση στην ακραία
υποτίμηση. Σχεδόν μαυρόασπρες. Η ταυτότητα στρεβλώνεται περαιτέρω. Οι παρορμητικές,
αυτοτιμωρητικές και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές πολλαπλασιάζονται. Ο έντονος
θυμός, όλων εναντίον όλων, είναι η καθημερινότητα μας. Ένα διαρκές «μην τυχόν»
γίνεται το κυρίαρχο πρόταγμα. Η αποφυγή είναι πλέον η βασική ανθρώπινη ώση.
Πολλοί
κάνουν λόγο για «ήττα» της Αριστεράς, τη στιγμή που μια εκδοχή της βρίσκεται
στην κυβέρνηση. Τι ακριβώς έχει ηττηθεί τελικά σήμερα;
Είναι σαν να
λέμε, ότι η χριστιανική αγάπη ηττήθηκε επειδή υπήρξε π.χ. η προτεσταντική
εκδοχή του Χριστιανισμού. Ο πυρήνας της Αριστεράς που «ήταν και είναι πάντα με
τους άλλους», της Αριστεράς των κοινωνιοκεντρικών προτεραιοτήτων και των
«μαρτύρων», είναι αήττητος. Εκείνο που ηττήθηκε είναι μια ακόμη μεταπολιτευτική
ναρκισσιστική αυταπάτη. Το «αυτονόητο δικαίωμα» μας ότι, με κάποιο μαγικό
τρόπο, θα τη «βγάλουμε καθαρή».
Μπορεί να
υπάρξει μια διαδικασία ανάτασης και να εισέλθουμε σε έναν νέο κύκλο
αμφισβήτησης του περιβόητου «TINA»; Τι προϋποθέσεις θα είχε αυτό σε διάφορα
επίπεδα;
Μάλλον δεν
έχουμε κατανοήσει, ότι δεν αντιδρούμε τόσο στις αντικειμενικές
καταστάσεις που βιώνουμε, όσο στην υποκειμενική αντίληψη μας για
αυτές. Ή καλύτερα στο νόημα που αποδίδουμε (ή όχι) σ’ αυτές. «Δεν έχει
νόημα», λοιπόν, να κατέβουμε στους δρόμους, «δεν έχει νόημα» να ψηφίσουμε κ.λπ.
Γενικώς ένα «δεν έχει νόημα» πλανιέται πάνω από τη χώρα. Αυτή η ψυχολογική
αποκρυπτογράφηση της ΤΙΝΑ αναδεικνύει την πιο κρίσιμη προϋπόθεση: Να ξαναβρούμε
νόημα στην ύπαρξη, στην συνύπαρξη και στην πράξη. Αν βρούμε νόημα στο να
δημιουργούμε, να παράγουμε, αν η σκιά μας συναντήσει ξανά το δημιουργικό
εαυτό μας, έχουμε κάνει το πρώτο κρίσιμο βήμα. Τι έλεγε ο Sartre;
«Υπεύθυνος σημαίνει ότι είσαι ο αδιαφιλονίκητος δημιουργός του τάδε πράγματος».
Ο πολίτης, λοιπόν, πριν γίνει πολίτης, είναι δημιουργός. Και αφού γίνει πολίτης
γίνεται και οπλίτης αν χρειαστεί να υπερασπιστεί τη δημιουργία του. Αυτό
το εγχείρημα είναι μια τεράστια πρόκληση για τη σύγχρονη ελληνική Αριστερά. Να
σας το πω κάπως αιρετικά: αριστερός δεν γίνεσαι άμα έχεις διαβάσει Μαρξ,
Πουλαντζά και Αλτουσέρ. Αριστερός ξεκινάς να γίνεσαι όταν κατορθώνεις, έστω,
«να καρφώσεις ένα καρφί σ’ έναν τοίχο» και καλείς, από καρδιάς, τους άλλους να
το μοιραστείτε…
- See more at: http://www.e-dromos.gr/syneneteyxi-androulidakis/#sthash.KjRIYXgj.dpuf
ΟΙ ΝΟΜΟΙ
ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΣΤΟΥΣ Κ. ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΝΙΑΡΡΟ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ
ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΙΜΩΡΟΣ ΤΟΥ ΨΕΜΜΑΤΟΣ
Το Δημοτικό
συμβούλιο της 30. 10.2015 αποτέλεσε μία ακόμα απόδειξη ότι η δημοκρατία, ο
διάλογος είναι αγνοούμενες λέξεις. Ήταν ήττα της αυτοδιοίκησης.
Μετά από έξι
μήνες ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου έθεσε ως θέμα στην ημερήσια διάταξη
το ΑΙΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΔΗΜΟΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ
ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ. Στην συζήτηση του θέματος επεβλήθη μία πρωτότυπη διαδικασία.
Πέρα από αυτό, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου είπε ότι αυτά που είχαν
ρωτήσει οι δημότες είχαν απαντηθεί.
ΚΑΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕ. Απλώς ο κ. Νιάρρος, πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, προσπάθησε
να προστατεύσει τον Δήμαρχο. Νόμισε ότι έτσι έκανε τη δουλειά του. Οι πολίτες
όμως έχουμε υποχρέωση να προστατέψουμε το λόγο, το διάλογο, να διερευνήσουμε
και αναδείξουμε τους τρόπους προβολής απόψεων και ιδεών. Την δημοκρατία και την
διαφάνεια. Πολίτες είναι αυτοί που μετέχουν με προτάσεις ενός καλύτερου
μέλλοντος. Η δημοκρατία δεν εξαντλείται στις εκλογές.
Η χρήση των
εκλογών ως άλλοθι ολοκλήρωσης της δημοκρατικής διαδικασίας είναι διαχρονικό
χαρακτηριστικό του Ελληνικού πολιτικού συστήματος. Αφορά την κεντρική διοίκηση
αλλά και την αυτοδιοίκηση. Το κεντρικό, αλλά και τα τοπικά πολιτικά αυτοδιοικητικά
συστήματα αυτονομoύνται, έχουν διαρρήξει τους δεσμούς με την κοινωνία και
τους πολίτες. Στην τοπική αυτοδιοίκηση αναπαράγεται , ανακυκλώνεται ένα
προσωπικό χωρίς ιδέες, σχέδια, νοιώθει όμως περήφανο που κατέχει διακριτή θέση
στην τοπική κοινωνική ιεραρχία. Τα αξιώματά τους λειτουργούν ως συμπληρωτικά
της ανάγκης τους για κοινωνική αναγνώριση.
Η πολιτική ανεπάρκεια μεταβάλλεται σε έπαρση με προωθητική δύναμη
την γοητεία, την αυτοπεποίθηση που παρέχει η ένταξη σε μία προνομιούχο ομάδα. Ξεχνούν πολλά και αποδέχονται για τον εαυτό
τους όλα όσα απέρριπταν, όταν λειτουργούσαν ως μεμονωμένα άτομα ή όταν ήταν σε
αντιπολιτευτικές θέσεις.
Για αυτό καθεαυτό
το θέμα, που ζήτησαν να συζητηθεί οι τριάντα Ξυλοκαστρίτες-Ευρωστίνιοι, για το
σκότος που επιβάλλεται σε όσα αφορούν την διαχείριση του ΧΥΤΑ θα μιλήσουμε σε
επόμενο σημείωμα. Να υπενθυμίσω ωστόσο ότι ο ΧΥΤΑ κακοδιαχειρίζεται, λειτουργεί
έξω από διαδικασίες των προδιαγραφών. Με επιπτώσεις στην υγεία και την τσέπη
των δημοτών. Ανοίγουν το δρόμο να προστρέξουμε και εμείς στο μεγάλο εργοστάσιο
που ετοιμάζει ο Τατούλης. Σήμερα παραμένουμε στις αιτίες, την προσπάθεια
υποτίμησης, απαξίωσης πολιτών και της πρωτοβουλίας τους. Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ
ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ
ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΗ ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΚΥΡΟΥΣ ΚΑΙ
ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑΣ.
ΚΑΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ, ΟΥΤΕ ΓΡΑΠΤΩΣ, -ΟΠΩΣ ΖΗΤΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΑΙΤΗΣΗ-ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ. Στο δημοτικό συμβούλιο επικράτησε η λογική «να ξεπετάξουμε το θέμα».
Για να παραφράσουμε λόγια άλλων σημαντικών, οι πολιτικά ασήμαντοι, όπως και οι
ανεπαρκείς, αυτοί που δεν έχουν κάτι να πουν, φθονούν την πολιτική και
πνευματική γενναιοδωρία, αδυνατούν να συντάξουν σχέδια, να ερμηνεύσουν το
σήμερα να κάνουν συλλογισμούς για το κοινό συμφέρον έξω από την αυτοσυντήρησή
τους.
Όχι μόνο δεν
απάντησαν αλλά όπως διαβάσαμε σε στοιχεία που έδωσε δημοσίευμα του kavosnews.gr, έχει υποχρεωθεί με υπογραφές ο
εργολάβος να κρατάει μυστικό ό,τι
συμβαίνει στο ΧΥΤΑ.
Κλείνοντας, δύο
λόγια για τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου κ. Νιάρρο: Προϋπόθεση διεύθυνσης
ενός διαλόγου είναι να κατέχεις την παιδεία του διαλόγου. Και πριν, ή μαζί με
αυτό να έχεις λόγο, να προβάλλεις επεξεργασμένες ιδέες. Τότε η τεχνική της
διεύθυνσης μιας συζήτησης, η «διαδικασία» σου εξυπηρετεί την επικοινωνία, την
ανάλυση, τη σύνθεση. Η διεύθυνση ενός διαλόγου έχει ως προαπαιτούμενο τη γνώση
των περιεχομένων της συζήτησης, είναι παιδαγωγική. Ο πρόεδρος είναι παιδαγωγός,
δεν είναι παιδονόμος: ο παιδονόμος είναι εργαλείο επιβολής της άποψης, της τάξης
και ρυθμίσεων ενός ήδη προρρυθμισμένου μηχανισμού. Χρειάζεται να αντιληφθούν
όλοι αυτοί του δημοτικού συμβουλίου, ότι ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΡΟΣ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ, ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.
Και για τον
Δήμαρχο: και άλλη φορά του το είπα και δημόσια. Όταν μιλάει και ξεχνάει πότε
άρχισε να μιλάει σημαίνει ότι δεν έχει να πει τίποτα. Είναι η ανασφάλεια αυτού
που θέλει να δικαιολογηθεί. Και κάτι ακόμα. Στον Δήμο είμαστε λίγοι και
γνωριζόμαστε. Στον τοπικό μικρόκοσμο δεν μπορούμε να κρυφθούμε. Η ΑΛΗΘΕΙΑ
ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΙΜΩΡΟΣ ΓΙΑ ΨΕΥΤΕΣ ΚΑΙ
ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΗΜΑ
Δεν θα ξεχάσουμε
τα ζητήματα περιεχομένων:
Την διαχείριση του
ΧΥΤΑ, το προτεινόμενο τοπικό σχέδιο, που συζητήθηκε «λιγάκι» στο δημοτικό
συμβούλιο και αναβλήθηκε, όταν το ζήτησε η ελάσσων μειοψηφία του κ. Ζάρρου, ενώ
δεν έγινε δεκτή η αναβολή ,όταν τη ζήτησε η μείζων μειοψηφία του κ. Τσιώτου.
Και για τους πολίτες που
το κείμενο-εισήγηση προς διαβούλευση είναι προς το παρόν κρυφό.
Θα χρειασθεί να πούμε
και για την ανάληψη από το δήμαρχο στήριξης του συμβούλου του κ. Μπούκλη.
Οπότε, για όλα τα
παραπάνω, και άλλα… θα έχουμε συνέχεια.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ
ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ
ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ 10
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ www.tinakanoume.gr η γραφή είναι επεξεργασία εργαλείων αλλαγών. Είναι οικοδόμηση προϋποθέσεων συνείδησης πράξης Δεν επαρκούν οι αναλύσεις, η διαπίστωση συμπτωμάτων. Πολιτικός λόγος είναι η ανάγνωση των αιτίων, και η πρόταση που μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη μετασχηματισμών.Η ΧΩΡΑ είναι καταδικασμένη σε ανεπίστροφη πορεία από το ανεπαρκές, διεφθαρμένο, πολιτικό προσωπικό. Από την κομματοκρατία έως και την σημερινή έκφραση της αριστεροκαπηλείας, το παρακρατικό βάθος και διαπλοκή. Ένα προσωπικό άγνοιας, ιδιοτέλειας, μεταπρατισμού. Μαζί με την πολιτική χάθηκε ο δημόσιος χώρος του λόγου και της ευθύνης.
Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΘΕΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ προοπτικής και νέων κομμάτων οφείλεται σε: 1.) κυριαρχία παρωχημένων και ψεύτικων εννοιολογήσεων, 2.) αναδιάταξη θέσεων του παλιού πολιτικού προσωπικού 3.) αντιλήψεις άμυνας κεκτημένων χωρίς στρατηγικό βάθος και 4.) άγνοια σχέσεων τεχνικών οικονομίας και πολιτικής διεύθυνσης. Ότι απαιτείται η κλασσική και φιλοσοφική παιδεία για την διαχείριση του πολιτικού και της πόλης, αυτά που η χρηματιστική ολιγαρχία και η δικτατορία των αγορών δεν θέλουν να συμβαίνει.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΑ εξαρτώμενη οικονομία και την φορντιστική εποχή, περνάμε πλέον στην απόδοση στρατηγικής σημασίας στα τοπικά συστήματα, στην δημιουργία. Στην επιστροφή της οικονομίας στις ανθρωπολογικές της ρίζες. Για την Ελλάδα σημαίνει ανάπτυξη στην εδαφοκεντρική της διάσταση, στην παραγωγή όχι μόνο υλικών αγαθών, αλλά και την πολιτισμικοποίησής τους. Σημαίνει άρση των χωροταξικών και οικονομικών ασυμμετριών, Νέα Επιχείρηση Πολεοδομικής και Αγροδομικής Ανασυγκρότησης, με ιεραρχία τα ανοιχτά ολοκληρωμένα συστήματα περιοχών, με πειθαρχία του δημόσιου και πιστωτικού οικονομικού τομέα, την επένδυση στη Μπλέ οικονομία. Είναι μία πρόταση - απάντηση στα επιβαλλόμενα από ψηλά και μακριά συστήματα οικονομίας και κατανάλωσης. Σημαίνει ότι η οικονομία, η πολιτική και μία νέα σύγχρονη στρατηγική επιχειρηματικότητας έχουν ως κέντρο ένα νέο ανθρωπισμό: δεν στηρίζονται σε μικροπαρεμβάσεις μέσα στην σφαίρα κίνησης του χρήματος, αλλά στις παραγωγές με υψηλό τεχνολογικό, γνωσιακό, συμβολικό περιεχόμενο, με ανταγωνισμό στην επινοητικότητα, στην ικανότητα να δημιουργείς υλικά, συνεργασίες, δίκτυα.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΞΟΔΟΥ από την κρίση, αλλά και ταυτόχρονα που πορεύεται σε ένα δρόμο δομικών αλλαγών, στρατηγικής μετασχηματισμών, είναι τρισυπόστατη: α) ανανέωση και ηθικοποίηση της πολιτικής ζωής, β) δημοκρατία συμβουλιακών θεσμών, γ) ανάπτυξη μιας οικονομίας παραγωγικής σε κρίσιμη σχέση με τις δομές της γνώσης. Η μονομερής διεκδίκηση των παραπάνω οδηγεί σε επικίνδυνες αντίστοιχες παρεκκλίσεις ηθικισμού, ψευτοπατριωτισμού, νομικισμού, οικονομισμού. Η χώρα έχει ανάγκη ένα εναλλακτικό πλούσιο σε περιεχόμενα και μορφές ανορθωτικό σχέδιο.
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ δεν αντιστοιχεί η παρακμή, η υποτέλεια, οι χαμηλές σταθερές στο τοπίο, στην εργασία. Δεν θέλουμε αυτήν την Ελλάδα, αυτήν την Ευρώπη, την βάρβαρη επικυριαρχία. Τα κοινωνικά κινήματα εμπειρίας, πολιτισμού, δημιουργίας δεν είναι μόνο κοινωνική αυτοάμυνα, αλλά και στρατηγική. Ένας άνεμος επιστροφής σε αξίες ανθρωπισμού, αυτοπεποίθησης, αυτογνωσίας, θα διαμορφώσει συνθήκες ελευθερωσιακής δημιουργίας.
Η σελίδα για να υπηρετήσει τις παραπάνω ιδέες επέλεξε αυτήν την φόρμα. Με τέσσερεις θεματικές κατηγορίες: 1/ ΠΟΙΟΣΚΑΤΙΠΟΥ, είναι η πρώτη σελίδα γενικής αναφοράς, 2/ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΕΙΝ ΟΥΤΩ, με ιδέες και προτάσεις που προσθέτουν αξία στο παραγωγικό και πολιτισμικό σύστημα, 3/ ΕΥΣΗΜΟΝ ΛΟΓΟΝ ΔΩΤΕ, μια προβολή του ΕΥλόγου, ΕΥποιοίας, ΕΥτοπίας. 4/ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΙ - ΑΡΙΣΤΟΝΑΥΤΕΣ, με ιδιαίτερη αναφορά στον Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης, την Κορινθία και την Πελοπόννησο.
-Υπεύθυνος της σελίδας ο Γρηγόρης Κλαδούχος.
Ένα καράβι δεν είναι το σκαρί αλλά το ταξίδι του. Ένας άνθρωπος είναι η πρότασή του (σ΄ αυτή την διαμάχη των επιθυμιών του με την ελλιπή πραγματικότητα στεναχώριας και ασχήμιας), που μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη μετασχηματισμών.
Ένα καράβι δεν είναι το σκαρί αλλά το ταξίδι του. Ένας άνθρωπος είναι η πρότασή του (σ΄ αυτή την διαμάχη των επιθυμιών του με την ελλιπή πραγματικότητα στεναχώριας και ασχήμιας), που μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη μετασχηματισμών.
Η κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναγνωσθεί και αναλυθεί στο σύστημα αναπαραγωγής του, που είναι η επιστράτευση της διανόησης στο (ως) σύστημα επικοινωνίας.
Ποιά είναι η «βάση ανεφοδιασμού» αυτού του μηχανισμού που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ; Ο λόγος, τα επιχειρήματα δικαίωσης, η πρόταση πρακτικής δραστηριότητάς του μπορούν συνεκτικά να ανιχνευτούν στα εσωτερικά έντυπα της κυριακάτικης Αυγής αλλά και στην ίδια την εφημερίδα.
Εκεί δίνονται οι αναλύσεις, οι εντολές, οι απαγορεύσεις. Εκεί εκδηλώνεται η εναγώνια προσπάθεια των διανοουμένων-κυρίως πανεπιστημιακής θεωρητικολογίας- να βοηθήσουν στην δικαιολόγηση, επανάκαμψη της κομματικής πίστης που τελευταία έχει τραυματιστεί.
Σε αυτά τα πολιτιστικά (ας πούμε) ένθετα, απουσιάζει η Ελλάδα, ο Ελληνισμός και οι κληρονομιές του, όπως και η πρόταση του μέλλοντός μας. Αφθονεί το «πολιτικό», οι ύπουλες, καμουφλαρισμένες αμφισβητήσεις κεκτημένων αξιών.
Κάθε Τρίτη θα σταχυολογούμε, προσεγγίζουμε τις γραφές των διανοουμένων του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από την Κυριακάτικη Αυγή.
ΣΤΗΝ ΝΔ ΠΡΩΤΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΑΡΧΗΓΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΥΖΗΤΟΥΝ (αν γίνεται κι αυτό) ΤΙ ΘΑ ΛΕΕΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ. ΙΔΕΕΣ, ΣΧΕΔΙΟ, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ.
Ο σύλλογος, (συν+λέγω),είναι ο κοινός τόπος ανθρώπων που συγκεντρώνονται για να υπερασπιστούν τον λόγο, γιατί ο λόγος, είναι μια απελευθερωτική διαδικασία, είναι η παρακαταθήκη που μας έρχεται από την ιστορία, από την αγορά του δήμου.
Τα τελευταία χρόνια διαβάζω με πολύ μεγάλη προσοχή τα κείμενα όλων των παρατάξεων στις τράπεζες και ειλικρινά κάθε φορά νοιώθω την ίδια απογοήτευση.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό τα συνδικάτα να παρεμβαίνουν για σημαντικά θέματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Αν και στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων ανατρέχοντας στις ιστοσελίδες τους θα διαπιστώσει κανείς κείμενα φτωχά σε περιεχόμενο, ιδέες και προτάσεις. (ενδεικτικά αναφέρω ότι στην ιστοσελίδα της ΟΤΟΕ από το 2010 εως2013 υπάρχουν όλα κι όλα τέσσερα κείμενα).
Η αλήθεια είναι ότι το κίνημα των εργαζομένων και στις τράπεζες, όπως δομήθηκε τα τελευταία χρόνια από τα κόμματα βγήκε ηττημένο. Οι κομματικοπειθαρχούντες στα συνδικάτα όταν εκλέγονται για τρείς, τέσσερις και πέντε ολυμπιάδες δεν μπορούν να εκφράσουν την νέα ηθική που έχει ανάγκη το κίνημα των εργαζομένων στις τράπεζες.
Οι αγώνες τα τελευταία χρόνια είναι αμυντικοί, ενώ υπήρχαν οι προϋποθέσεις μιας ουσιαστικής ηγεμονίας. Αν στη προηγούμενη περίοδο, οι στόχοι ήταν η κατοχύρωση και διεύρυνση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, η υπεράσπιση του ημερομίσθιου, των θέσεων εργασίας, σήμερα, που οι όποιες κατακτήσεις υποχωρούν και συρρικνώνονται με απλές ψηφοφορίες και εντολές, οι δράσεις μας πρέπει να αποκτήσουν ένα νέο περιεχόμενο, ιδεών, αξιών και αλληλεγγύης.
Η νέα περίοδος ας αρχίσει με πρωτοβουλίες μεγάλων οριζόντων σε εθνικό επίπεδο. το μήνυμα της νέας περιόδου που διανύουμε είναι το πέρασμα από την εποχή των ανθρώπων-συνθημάτων στη δημιουργία αυθεντικών συνδικαλιστικών κινημάτων .
Ένα πρώτο βήμα, με πρωτοβουλία όλων των συλλόγων στις τράπεζες, η διοργάνωση θεματικών συνεδρίων στη περιφέρεια(Πελοπόννησος, Θεσσαλία- Ήπειρος, Μακεδονία, Θράκη, Κρήτη) για την οικονομία, τον έλεγχο των επενδύσεων, την έξοδο από την κρίση, την οικονομία της γης, σε συνεργασία με τα αντίστοιχα οικονομικά τμήματα των πανεπιστημίων, τα εργατικά κέντρα, τους νέους παραγωγούς και την τοπική αυτοδιοίκηση.
Ένα δεύτερο βήμα, η διοργάνωση ενός διεθνούς στην Αθήνα, στην πρωτεύουσα πόλη του παγκόσμιου πολιτισμού, με θέμα την ελληνική οικονομία και η συμβολή των τραπεζών στην ανάπτυξη. Πιστεύω ότι αυτή η διαδικασία θα μας βάλει ξανά να σκεφτούμε, να σχεδιάσουμε, να προτείνουμε.
Αυτές οι πρωτοβουλίες θα καταστήσουν το συνδικάτο στις τράπεζες υποκείμενο ενός παραγωγικού, μορφωτικού και ιδεολογικού προτύπου.
Παπαντωνίου Ντίνος
Στέλεχος Εθνικής Τράπεζας
Ανοιχτή συνέλευση την είπαν. Στο Κιάτο αρχές καλοκαιριού. Ομιλητής ο Αλέκος Καλύβης, μέλος της πολιτικής γραμματείας του Συριζα. Πήγαμε για να διαπιστώσουμε τον τρόπο σκέψης του πλησιέστερου προς το κόμμα εκλογικού του δυναμικού. Οι πολίτες, του κάτω επιπέδου της πολιτικής και οργανωτικής πυραμίδας έκαναν μία αυστηρή κριτική στα όρια της ρήξης. Είχαν όμως ένα αρχειακό λάθος: έκριναν με βάση το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Και τη συνέπεια ως προς αυτό. Το αρχειακό λάθος ξεκινάει από την απόδοση νοήματος στη λέξη πρόγραμμα. Το επόμενο λάθος είναι να αποδίδεις νόημα στη «ρήξη» που δεν αντιστοιχεί.
Η λέξη πρόγραμμα δεν μπορεί να εκφυλίζεται σε ζήτημα χρηματικής αναδιανομής. Το πρόγραμμα στην πολιτική είναι σώμα προτάσεων θεσμικών, αναπτυξιακών, δομικών αλλαγών. Το λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης αποδεικνύει ότι και ο Σύριζα έχει εγκλωβιστεί σε μία οικονομίστικη αντίληψη. Είναι οι ίδιοι που τα αιτήματα των πλατειών τα οποία πρωταρχικά έθεταν το ζήτημα της κάθαρσης από τη διαφθορά, τη διαπλοκή, την τιμωρία των ενόχων και των μιζοκομμάτων, τα μετέφεραν, τα υποβίβασαν σε οικονομική κριτική προς την ασκούμενη. Και μάλιστα από την τηλεόραση. Έκαναν δηλαδή συνδικαλισμό. Το πρόβλημα δεν είναι άσκηση διαφορετικής πολιτικής στην αναδιανομή. Η χώρα δεν έχει ανάγκη οικονομολόγων, αλλά πολιτικών. Με ιδέες μετασχηματισμών, με σχέδιο.
Να δούμε ένα παράδειγμα.
Την ίδια ημέρα η ΑΥΓΗ κυκλοφόρησε με τίτλο «Γ. Βαρουφάκης: το σχέδιο για την έξοδο της χώρας στις αγορές». Μεγάλη επιτυχία είναι να σχεδιάσουμε πώς θα μπορούμε να ξαναδανειζόμαστε. Η διαφορά θα είναι να δανειζόμαστε από τις αγορές. Είναι και αυτή μια οικονομική αντίληψη, μια θεωρία. Αυτά τα λέει ένας οικονομολόγος (και τα προβάλλει μία εφημερίδα) που έχει τόσο μεγάλες αντιληπτικές πολιτικές δυνατότητες, που έγινε και σύμβουλος του Γιώργου για να του γράφει και τους λόγους, αυτού του μεγαλύτερου πολιτικού εγκληματία της χώρας.
Δεύτερη λέξη που απαιτεί καθορισμό ισχυρού πολιτικού νοήματος είναι η «ρήξη». Ένα κόμμα κρατιστικό, έχει ανάγκη αυτό τον μηχανισμό. Όχι για να κυβερνήσει, να το αλλάξει, αλλά να το χρησιμοποιήσει για την δική του πολιτική κυριαρχία. Ενώ ρήξη σημαίνει ρήξη με την πολιτική, τις ιεραρχήσεις, τις συμπεριφορές που μας έφεραν ως εδώ. Ρήξη με ιδέες και ανθρώπους φορείς αυτών των ιδεών. Ρήξη με το παρελθόν και το παλιό. Όμως ο Συριζα έρχεται από τα παλιά, αν και η σημερινή του εκλογική εκτίναξη είναι προϊόν της κρίσης. Οι εσωτερικοί λογαριασμοί με το παρελθόν και τους ανθρώπους του σημαίνουν ρήξη. Και προϋπόθεση για κάθε εξωτερική διαπραγμάτευση.
Στο Κιάτο, χθες, παρακολουθήσαμε έναν οργανωτικό συνδικαλισμό. Ο ομιλητής, ως παλιός συνδικαλιστής είχε πείρα. Όπως οι κυνηγοί που γνωρίζουν τα περάσματα. Ήταν και της Αριστερής Πλατφόρμας. Ήταν του …φταίμε κι εμείς, «θα επιχειρήσουμε να τα κάνουμε…», …διαφορετικές οι συνθήκες, για το PSI ότι ήταν «βλακώδης…», δεν μπορούμε γιατί κι ο κόσμος δεν είναι… Τελικά δικαιολόγησε, απέφυγε, δεν γνωρίζω αν για τους Συριζίτες «το έσωσε».
Πιστοποιήθηκαν τρία πράγματα:
Α) Άγνοια της υπόθεσης (ας την πούμε κι έτσι) ότι πολιτική είναι ΚΑΙ το τι κάνουν οι άνθρωποι, εκτός από αυτούς που κατέχουν θέσεις εξουσίας,
Β) Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ανθρώπους από την Αθήνα να μας μεταφέρουν την πληροφόρηση και τη «γραμμή», και
Γ) Ο Συριζα, συνεχίζει την πορεία από το σημείο που κουράστηκαν οι άλλοι. Ανανεώνει τη συναίνεση με μια νέα εικόνα.
Πιστοποιήθηκε ακόμα ότι απαιτείται ένα ιστορικό υπόβαθρο βάθους χρόνου, απόστασης από το πρόσφατο παράδειγμα, ιδέες στρατηγικού χρόνου, δηλαδή μορφωτική και πολιτική επάρκεια.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 2/6/2015
Εδώ και χρόνια η παραλία υποβαθμίζεται, μετατρέπεται σε ομοιογενή και αόριστο τόπο. Μάλλον έχει απολέσει τα χαρακτηριστικά τόπου. Αναγνωρίζεται πλέον ως μία ζώνη που νοηματοδοτείται ως καταναλωτικός χώρος με διάσταση μόνο μιας ομοιότροπης ψυχαγωγίας. Χωρίς σταθερά αναγνωρίσιμα Ξυλοκαστρινά ταυτοτικά στοιχεία.
Η συνειδησιακή και χωροταξική επιβολή μονοκαλλιέργειας είναι αποτέλεσμα πολιτισμικών ιεραρχιών που υποβαθμίζουν τα ζώντα υλικά ταυτοτικά στοιχεία. Φέρνει σε δεύτερη μοίρα τις αξίες της παραλίας ,όπως ο Άγιος Βλάσης. Εμποδίζει το μυαλό των πολιτών, αλλά και όσων έχουν την ευθύνη τοπικής διεύθυνσης, της δημοτικής αυτοδιοίκησης, να σκεφθούν μία αναδομημένη, πάνω σε συνέχειες και ρήξεις πόλη. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τα παιδιά: δεν είναι σε θέση να αξιολογήσουν, να γνωρίσουν το περιβάλλον τους. Είναι γνωστό ότι η ταυτότητα του χώρου που θα αποκτήσει ένα παιδί επηρεάζεται από την κοινωνική σημασία που οι άλλοι δίνουν σε αυτό το χώρο.
Όπως σεβόμαστε, όμως, το φυσικό εδαφικό ανάγλυφο, άλλο τόσο πρέπει να σεβόμαστε την ιστορική υλική διαστρωμάτωση. Ο Ναός του Αγίου Βλασίου αποτελεί ένα από τα στοιχεία που συνθέτουν την φυσιογνωμία της πόλης. Είναι ένα από τα ισχυρά χαρακτηριστικά στοιχεία που διαμορφώνουν το αίσθημα της κοινότητας ανθρώπων. Είναι δομικό στοιχείο που συνδιοργανώνει την εικόνα της πόλης. Θα έπρεπε να γνωρίζουν οι αρμόδιοι ότι κάτι σημαίνει ότι η πλατεία ονομάζεται «Αγίου Βλασίου», και επόμενα ότι από το Ναό νοηματοδοτείται ο ευρύτερος χώρος. Και δεν μπορεί να γίνει παιδική χαρά «Αγίου Βλασίου», ή κάτι άλλο, εξωγενές, βίαια παρεμβατικό.
Όταν οι άνθρωποι και οι φορείς αδυνατούν να κάνουν αλλαγές στο χώρο τους σημαίνει ότι δεν γνωρίζουν τον συλλογικό εαυτό τους. Όταν ο δήμαρχος με τις ψήφους των συμβούλων του αποφάσισε στο δημοτικό συμβούλιο να αλλάξει την πλατεία Βόρεια του Ναού, να κάνει μία γενική πλακόστρωση, απέδειξε ότι δεν έχει συνείδηση πόλης, δεν γνωρίζει ότι η αξιολόγησή του εδράζεται στην γνώση και διαχείριση του δημόσιου λόγου, έργου και χώρου.
Όπως εισηγήθηκε ο δήμαρχος στο συμβούλιο, θα ισοπεδωθεί, θα μπουν πλάκες σε όλο το χώρο για να γίνει «ελεγχόμενη», «ωραία»… Αυτή η πρόταση του δημάρχου και των συμβούλων του κοινωνεί απουσία σκέψης, σεβασμού προς το κληροδοτημένο μνημειακό απόθεμα, έλλειμμα επινοητικότητας.
Αν ήθελαν να κάνουν κάτι καλλίτερο έπρεπε να το τεκμηριώσουν, αλλά δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να προσέξεις ότι με την ανάπλαση του 1998, ο περίβολος του Ναού αντιμετωπίζεται μορφολογικά ενιαία Βόρεια και Νότιά του, και ότι η δομική τεχνική των παρτεριών έχει μία αισθητική συνάφεια και επικοινωνία.
Το περίεργο είναι ότι ο δήμαρχος επέμεινε το έργο να το κάνει ιδιώτης εργολάβος. Ενώ οι υπηρεσίες του Δήμου έχουν κάνει μεγαλύτερα έργα. Και το άλλο: κατά τη διάρκεια της εισήγησής του στο Δ. Σ. δύο φορές αναφέρθηκε στο ότι «δεν είχε μπροστά του να δείξει αυτά που είχε προγραμματίσει». Πέρασαν εβδομάδες και όταν του ζήτησα να μου δείξει το σχέδιο που είχε προγραμματίσει, μου είπε ότι είχε δώσει εντολή να το συντάξουν…
Η αδυναμία του δημάρχου και των συμβούλων της παράταξής του που υπερψήφισαν την πρότασή του βρίσκεται στην άγνοια του κοινωνικού και υλικού περιβάλλοντος της πόλης και του Δήμου. Τα είχαμε πει, το ίδιο είχε αποδείξει με την παρουσία του στην εκπομπή «Μένουμε Ελλάδα». Η άγνοια του πεδίου διαχείρισης οδηγεί σε λάθος κατευθύνσεις, επένδυση όχι στα καίρια, παρεμβάσεις ασχήμιας, φτωχοποίησης ή μικρής αποδοτικότητας. Το ιερό και το βέβηλο πολλές φορές δεν απέχουν και πολύ.
Υ/Γ: Απευθύνομαι στους πρώην δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους, παρατάξεις που δεν ψήφισαν το έργο της «ανάπλασης» όπως το προτείνει η κυβερνώσα πλειοψηφία του δήμου, αλλά και όλους τους συλλόγους, τους εκκλησιαστικούς φορείς, τους πολίτες που διαφωνούν με την φτωχοποίηση του περιβάλλοντος της πόλης. Όσοι ενδιαφέρονται μπορούμε να βρεθούμε σε αυτό τον χώρο, σε χρόνο που θα αποφασίσουμε από κοινού.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 12 Οκτωβρίου 2015
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΩΛΕΤΤΗ:
.....συμβαίνουν κι αλλού ανάλογα φαινόμενα...βλέπε Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης...
Ακόμα περιμένουμε να συζητηθεί στο Δ.Σ. αίτημα δημοτών για το θέμα των σκουπιδιών κ την απόφαση μεταφοράς από Κιάτο κ Βέλο, αλλά.....δε βαριέσαι......
.....συμβαίνουν κι αλλού ανάλογα φαινόμενα...βλέπε Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης...
Ακόμα περιμένουμε να συζητηθεί στο Δ.Σ. αίτημα δημοτών για το θέμα των σκουπιδιών κ την απόφαση μεταφοράς από Κιάτο κ Βέλο, αλλά.....δε βαριέσαι......
(Με αναφορά την ανάρτηση από το: Κ ά β ο ς: Ρεσιτάλ σκοταδισμού από τον Τάσο Λεονάρδο και τα "κουρδιστά ανθρωπάκια" της δημοτικής...
koxuligd.blogspot.com)
koxuligd.blogspot.com)
Γρηγόρης Κλαδούχος: Όταν ο πολίτης απαιτεί διαφάνεια, να του χορηγηθούν έγγραφα και στοιχεία που αφορούν δημόσια θέματα, και αυτά δεν παραχωρούνται έχει κάθε δικαίωμα να υποψιάζεται αδράνειες, αμέλειες, έως και συνειδητή προσπάθεια απόκρυψης ενοχικών στοιχείων.
Όποιος έχει δημόσια εξουσία, αν είναι καθαρός δεν φοβάται τον δημόσιο λόγο, είναι σε θέση να τεκμηριώνει δημόσια τις απόψεις και πράξεις του.
Από τον δήμαρχο κ. Ανδρικόπουλο ζητήσαμε έγγραφα που δεν δόθηκαν, δεν έθεσε σε συζήτηση αίτημα 30 πολιτών.
Δεν γνωρίζω τι είδους κίνητρα έχει και το Ξυλόκαστρο το κάνει σκουπιδότοπο.
Το θέμα είναι ανοιχτό και οι πλούσιοι σε πονηριά είναι φτωχοί σε ήθος και εξυπνάδα.
Όποιος έχει δημόσια εξουσία, αν είναι καθαρός δεν φοβάται τον δημόσιο λόγο, είναι σε θέση να τεκμηριώνει δημόσια τις απόψεις και πράξεις του.
Από τον δήμαρχο κ. Ανδρικόπουλο ζητήσαμε έγγραφα που δεν δόθηκαν, δεν έθεσε σε συζήτηση αίτημα 30 πολιτών.
Δεν γνωρίζω τι είδους κίνητρα έχει και το Ξυλόκαστρο το κάνει σκουπιδότοπο.
Το θέμα είναι ανοιχτό και οι πλούσιοι σε πονηριά είναι φτωχοί σε ήθος και εξυπνάδα.
Μεγάλη συγκέντρωση πραγματοποίησαν , κάτοικοι, εκπρόσωποι Συλλόγων, φορέων Αιγείρας Ακράτας, με την πρωτοβουλία του Συλλόγου Εμπορικής και Τουριστικής Ανάπτυξης Ανατολ. Αιγιάλειας στην Αιγείρα, την Κυριακή 11 Οκτωβρίου. Έχει χαθεί πλέον, η εμπιστοσύνη των κατοίκων των Δημοτικών Ενοτήτων Αιγείρας και Ακράτας, προς τη Δημοτική αρχή Αιγιάλειας, δηλώνουν άπαντες.Τη διαμαρτυρία τους για την έως σήμερα συνεχιζόμενη εγκληματική ενέργεια κατά του περιβάλλοντος, που δημιουργεί η ανεξέλεγκτη μεταφορά απορριμμάτων στο ΧΥΤΑ Αιγείρας, υπογράφουν οι παρευρισκόμενοι και άλλοι κάτοικοι της Ανατολικής Αιγιάλειας με έγγραφό τους που θα επιδώσουν στη Δημοτική Αρχή, απαιτώντας να σταματήσει πάραυτα αυτή η περιβαλλοντική καταστροφή, αιτούμενοι την άμεση αποκατάσταση του ΧΥΤΑ , την επιτήρηση του ΧΥΤΑ από υπεύθυνο μηχανικό, την άμεση επισκευή της γεφυροπλάστιγγας, την άμεση συλλογή των επικίνδυνων στραγγισμάτων και την τροποποίηση του ΤΣΔ ώστε ο ΧΥΤΥ Ανατολικής Αιγιάλειας να μη γίνει σκουπιδοτενεκές των δέκα Δ.Ε Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, και όσων υπολειμμάτων από άλλους δήμους διαχειριστεί το προτεινόμενο εργοστάσιο κομποστοποίησης.
Αν νομίζουν κάποιοι ότι δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις είναι μακριά νυχτωμένοι. Θα παραπεμφθούν αργά ή γρήγορα για έγκλημα κατά του περιβάλλοντος, προειδοποιούν κάτοικοι, σύλλογοι και φορείς. Αυτά που έπρατταν οι αιρετοί τόσα χρόνια εις βάρος του περιβάλλοντος, ερήμην των πολιτών ανήκουν στο παρελθόν.
Η παρουσία των πολιτών στις διαβουλεύσεις μέχρι και το ψήφισμα για το ΤΣΔ στις 19 Οκτωβρίου, θα γίνει ο εφιάλτης των μεγάλων συμφερόντων τονίζουν οι κάτοικοι της Ανατολικής Αιγιάλειας.
Οι ντόπιοι, όσοι μετατρέπουν τον αγροτικό χώρο σε οικοδομήσιμο, πιστεύουν ότι είναι φυσική συνέπεια. Δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι αποτέλεσμα, δημιούργημα των αναγκών της αγοράς, της οικονομίας που κερδίζει απ' αυτή τη δραστηριότητα. Όπως, έλεγε ο Κ. Καστοριάδης: « υπάρχει μια μεγάλη κι εσωτερική αλληλεγγύη μεταξύ ενός κοινωνικού καθεστώτος και του ανθρωπολογικού τύπου, αναγκαίου για να το κάνει να λειτουργήσει». Σήμερα πολλοί βλέπουν διέξοδο στην οικοπεδοποίηση, στις πολυκατοικίες - κουρέλια, μέσα σ' ένα πλαίσιο χαμηλών απαιτήσεων. Ή στην οικιστική εξάπλωση χωρίς όρια. Και η προσφορά και η ζήτηση συναντώνται σε χαμηλές σταθερές περιβάλλοντος, της κατασπατάλησης αναπτυξιακών πόρων, σ' ένα τοπίο που κυριαρχεί η λογική του φωταγωγού, του τάφου συναισθημάτων.
Οι οικονομολόγοι είναι πρωταγωνιστές στις εκτιμήσεις για την κρίση.Στα χρόνια που έρχονται θα παραπαίουμε ανάμεσα στην καταστροφή και στην αναμόρφωση.
«Όταν η κρίση διαχωρίζει την οικονομία από την υπόλοιπη κοινωνία και η τελευταία κλείνεται μέσα στα εσωτερικά της προβλήματα, σε τι καταλήγει η κοινωνική ζωή»; είναι ένα από τα πρώτα ζητήματα που θέτει ο Τουρέν για να δώσει την απάντηση:
«Όχι μόνο τίθεται στο περιθώριο αλλά μεταβάλλεται, σε σημείο μάλιστα να προκαλεί φόβους και εξεγέρσεις ενάντια στους θεσμούς. Αυτές οι συγκινησιακές αντιδράσεις συνέβαλαν πολλές φορές στην επιτυχία κάποιου αυταρχικού, λαϊκίστικου ή εθνικιστικού κινήματος (...) Παράλληλα, η κρίση επιταχύνει τη μακροπρόθεσμη τάση προς τον διαχωρισμό του οικονομικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής του διάστασης, από τα κοινωνικά υποκείμενα, τα οποία, έχοντας πληγεί από την κοινωνική κρίση, μετατρέπονται σε ανέργους, αποκλεισμένους ή κατεστραμμένους αποταμιευτές, όλους ανίκανους να αντιδράσουν πολιτικά, γεγονός που εξηγεί τη σημερινή σιωπή των θυμάτων της κρίσης, ή σε υποκείμενα όλο και λιγότερο κοινωνικά, προσδιοριζόμενα μάλλον με όρους οικουμενικούς, ηθικούς ή πολιτισμικούς».
Χωρίς να απορρίπτει τις τεχνικές λύσεις των οικονομολόγων, ο συγγραφέας προτείνει: «Να αναδομήσουμε την κοινωνική ζωή, να θέσουμε τέρμα στην κυριαρχία της οικονομίας πάνω στην κοινωνία». Αυτό σημαίνει προσφυγή «σε μια αρχή όλο και περισσότερο γενική, ακόμα και οικουμενική, που μπορούμε να την ονομάσουμε ξανά δικαιώματα του ανθρώπου (αναφερόμενα καλύτερα ως ανθρώπινα), η οποία οφείλει να γεννήσει νέες μορφές οργάνωσης, διαπαιδαγώγησης, διακυβέρνησης, να είναι ικανή να επιφέρει μια αναδιανομή του εθνικού προϊόντος υπέρ της εργασίας που εδώ και πολύ καιρό θυσιάζεται στον βωμό του κεφαλαίου και να απαιτήσει περισσότερο πραγματικό σεβασμό της αξιοπρέπειας όλων των ανθρώπινων όντων».
Ο φημισμένος διανοητής βλέπει το τέλος του διαχωρισμού των τάξεων και των ομάδων, όπως τον ξέραμε. «Σε όλους τους τομείς οι κοινωνικές κατηγορίες αποσυντίθενται ή κατακερματίζονται». Η εξέλιξη αυτή είναι πιο ορατή στον επαγγελματικό τομέα. «Η κατάρρευση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, με πρώτο το αμερικανικό, δημιούργησε ένα σοκ και γέννησε φόβους, αλλά δεν προκάλεσε μαζική αντίδραση από την πλευρά των θυμάτων, καθώς δεν αποτελούσαν μια πραγματική κοινωνική και πολιτική ομάδα, και τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν ήταν περισσότερο ενιαία από όσο εκείνα των ιθυνόντων, μεταξύ των οποίων υπήρχαν επίσης διαιρέσεις και συγκρούσεις».
Από την άλλη, οι νέες κοινωνικές σχέσεις όλο και πιο άμεσα εκθέτουν τους εργαζόμενους στο στρες που προκαλεί η πίεση της αγοράς. «Αυτοκτονίες, εγκατάλειψη, ψυχικές ασθένειες δείχνουν αυτήν την σύνθλιψη ατόμων που ονομάζουμε πιο υπεύθυνα και πιο ελεύθερα και που είναι πάντα περισσότερο εκτεθειμένα στη στρατηγική των επιχειρήσεων και των αγορών (...) Η πολιτική των επιχειρήσεων συνίσταται όλο και περισσότερο στο να προστατεύονται οι ίδιες από τις θύελλες εκθέτοντας τους εργαζόμενους τους στη βία τη πρώτης γραμμής».
Στην αρχή οι άνθρωποι ζητούσαν από τους κυβερνώντες να καταφέρουν να σταματήσουν την κρίση και να ξαναθέσουν σε κίνηση τις μηχανές της οικονομίας. Τώρα όμως στρέφονται πάλι στο σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου, πιστεύει ο Τουρέν:
«Η έξοδος από την κρίση και η διαμόρφωση μιας νέας κοινωνίας εξαρτώνται από πρωτοβουλίες που θα πάρουν οι κυβερνήσεις ή θα επιβληθούν από τα ίδια τα θύματα». Με νέους νόμους, θεσμούς και πολιτισμικούς στόχους, που θα υποστηρίζουν την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη: «Ο ρόλος των θεσμών δεν είναι πλέον να επιβάλλουν κανόνες αλλά να βοηθούν στην οικοδόμηση του ανθρώπινου υποκειμένου, με βάση την ποικιλομορφία των ατόμων και κοινωνικών ομάδων».
Κι αυτό δεν μπορεί να ευοδωθεί «παρά μόνο από μαχητικούς πολίτες και υποδειγματικές μορφές οργανωμένους όχι κάθετα, όπως τα κόμματα και τα συνδικάτα, αλλά οριζόντια, από την κοινή γνώμη και από παράγοντες πληροφορημένους κυρίως από τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο και αποφασισμένους να μην αφήσουν να συσταθεί μια νέα εξουσία ακόμα πιο αυταρχική από την παλιά».
Οφείλουμε κυρίως να διακηρύξουμε ότι η δημοκρατία, που μετατρέπει τους εργαζομένους σε υπεύθυνους πολίτες, είναι η βασική προϋπόθεση της οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης, τουλάχιστον στις χώρες που έχουν ήδη επιλέξει την πολιτική ελευθερία αντί του ολοκληρωτισμού».
«Όχι μόνο τίθεται στο περιθώριο αλλά μεταβάλλεται, σε σημείο μάλιστα να προκαλεί φόβους και εξεγέρσεις ενάντια στους θεσμούς. Αυτές οι συγκινησιακές αντιδράσεις συνέβαλαν πολλές φορές στην επιτυχία κάποιου αυταρχικού, λαϊκίστικου ή εθνικιστικού κινήματος (...) Παράλληλα, η κρίση επιταχύνει τη μακροπρόθεσμη τάση προς τον διαχωρισμό του οικονομικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής του διάστασης, από τα κοινωνικά υποκείμενα, τα οποία, έχοντας πληγεί από την κοινωνική κρίση, μετατρέπονται σε ανέργους, αποκλεισμένους ή κατεστραμμένους αποταμιευτές, όλους ανίκανους να αντιδράσουν πολιτικά, γεγονός που εξηγεί τη σημερινή σιωπή των θυμάτων της κρίσης, ή σε υποκείμενα όλο και λιγότερο κοινωνικά, προσδιοριζόμενα μάλλον με όρους οικουμενικούς, ηθικούς ή πολιτισμικούς».
Χωρίς να απορρίπτει τις τεχνικές λύσεις των οικονομολόγων, ο συγγραφέας προτείνει: «Να αναδομήσουμε την κοινωνική ζωή, να θέσουμε τέρμα στην κυριαρχία της οικονομίας πάνω στην κοινωνία». Αυτό σημαίνει προσφυγή «σε μια αρχή όλο και περισσότερο γενική, ακόμα και οικουμενική, που μπορούμε να την ονομάσουμε ξανά δικαιώματα του ανθρώπου (αναφερόμενα καλύτερα ως ανθρώπινα), η οποία οφείλει να γεννήσει νέες μορφές οργάνωσης, διαπαιδαγώγησης, διακυβέρνησης, να είναι ικανή να επιφέρει μια αναδιανομή του εθνικού προϊόντος υπέρ της εργασίας που εδώ και πολύ καιρό θυσιάζεται στον βωμό του κεφαλαίου και να απαιτήσει περισσότερο πραγματικό σεβασμό της αξιοπρέπειας όλων των ανθρώπινων όντων».
Ο φημισμένος διανοητής βλέπει το τέλος του διαχωρισμού των τάξεων και των ομάδων, όπως τον ξέραμε. «Σε όλους τους τομείς οι κοινωνικές κατηγορίες αποσυντίθενται ή κατακερματίζονται». Η εξέλιξη αυτή είναι πιο ορατή στον επαγγελματικό τομέα. «Η κατάρρευση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, με πρώτο το αμερικανικό, δημιούργησε ένα σοκ και γέννησε φόβους, αλλά δεν προκάλεσε μαζική αντίδραση από την πλευρά των θυμάτων, καθώς δεν αποτελούσαν μια πραγματική κοινωνική και πολιτική ομάδα, και τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν ήταν περισσότερο ενιαία από όσο εκείνα των ιθυνόντων, μεταξύ των οποίων υπήρχαν επίσης διαιρέσεις και συγκρούσεις».
Από την άλλη, οι νέες κοινωνικές σχέσεις όλο και πιο άμεσα εκθέτουν τους εργαζόμενους στο στρες που προκαλεί η πίεση της αγοράς. «Αυτοκτονίες, εγκατάλειψη, ψυχικές ασθένειες δείχνουν αυτήν την σύνθλιψη ατόμων που ονομάζουμε πιο υπεύθυνα και πιο ελεύθερα και που είναι πάντα περισσότερο εκτεθειμένα στη στρατηγική των επιχειρήσεων και των αγορών (...) Η πολιτική των επιχειρήσεων συνίσταται όλο και περισσότερο στο να προστατεύονται οι ίδιες από τις θύελλες εκθέτοντας τους εργαζόμενους τους στη βία τη πρώτης γραμμής».
Στην αρχή οι άνθρωποι ζητούσαν από τους κυβερνώντες να καταφέρουν να σταματήσουν την κρίση και να ξαναθέσουν σε κίνηση τις μηχανές της οικονομίας. Τώρα όμως στρέφονται πάλι στο σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου, πιστεύει ο Τουρέν:
«Η έξοδος από την κρίση και η διαμόρφωση μιας νέας κοινωνίας εξαρτώνται από πρωτοβουλίες που θα πάρουν οι κυβερνήσεις ή θα επιβληθούν από τα ίδια τα θύματα». Με νέους νόμους, θεσμούς και πολιτισμικούς στόχους, που θα υποστηρίζουν την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη: «Ο ρόλος των θεσμών δεν είναι πλέον να επιβάλλουν κανόνες αλλά να βοηθούν στην οικοδόμηση του ανθρώπινου υποκειμένου, με βάση την ποικιλομορφία των ατόμων και κοινωνικών ομάδων».
Κι αυτό δεν μπορεί να ευοδωθεί «παρά μόνο από μαχητικούς πολίτες και υποδειγματικές μορφές οργανωμένους όχι κάθετα, όπως τα κόμματα και τα συνδικάτα, αλλά οριζόντια, από την κοινή γνώμη και από παράγοντες πληροφορημένους κυρίως από τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο και αποφασισμένους να μην αφήσουν να συσταθεί μια νέα εξουσία ακόμα πιο αυταρχική από την παλιά».
Οφείλουμε κυρίως να διακηρύξουμε ότι η δημοκρατία, που μετατρέπει τους εργαζομένους σε υπεύθυνους πολίτες, είναι η βασική προϋπόθεση της οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης, τουλάχιστον στις χώρες που έχουν ήδη επιλέξει την πολιτική ελευθερία αντί του ολοκληρωτισμού».
 «Το έργο του Αγγελου Σικελιανού δεν είχε τη μοίρα που του άξιζε. Πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατό του δεν διαθέτουμε ακόμη μια έκδοση αντάξιά του, οι σοβαρές μελέτες για αυτόν μετριούνται στα δάχτυλα, η προσοχή του αναγνωστικού κοινού στράφηκε προς άλλους ποιητές», διαβάζω σε αφιέρωμα στον Σικελιανό του περιοδικού «Νέα Εστία» πριν από δέκα χρόνια (στα 50 χρόνια από τον θάνατό του). Έχει προηγηθεί ένα αφιέρωμα από το ίδιο περιοδικό το 1952 (ένα χρόνο μετά τον θάνατό του) κι έχει ακολουθήσει ένα τρίτο το 2005 (στα 55 χρόνια). Έχει αλλάξει έκτοτε κάτι σχετικά με τη μοίρα του έργου του Σικελιανού, έτσι όπως καταγράφεται στο περιοδικό; Προφανώς, απ’ ό,τι γνωρίζω, όχι. Να μνημονεύσουμε (και) από αυτή τη στήλη τον ποιητή, καθώς στις 19 Ιουνίου συμπληρώνονται 60 χρόνια από τότε (1951) που έφυγε από τη ζωή στα 67 του. «Ομπρός, βοηθάτε» Στον περισσότερο κόσμο ο Σικελιανός είναι γνωστός από την περίφημη ποιητική νεκρολογία στην κηδεία του Κωστή Παλαμά, στις 23 Φεβρουαρίου 1943 -την πρώτη πνευματική πράξη αντίστασης στην Κατοχή- που αρχίζει με τους στίχους: «Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές, / δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ώς πέρα… / Βογγήστε, τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές / σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα! / Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!». Και τελειώνει: «Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές, / δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ώς πέρα… / Βόγγα Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές / της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα!». Ακόμη, από το «Πνευματικό εμβατήριο» (γραμμένο το 1945), που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης το 1969, όντας εξόριστος στη Ζάτουνα, και παρουσίασε τον επόμενο χρόνο, ελεύθερος πλέον, στο «Αλμπερτ Χολ» του Λονδίνου, με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Αντώνη Καλογιάννη – απ’ όπου και οι θριαμβικοί στίχοι: «Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, / ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο! [...] Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μοναχός του ν’ ανέβει ο ήλιος, / σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα [...] Ομπρός, οι δημιουργοί… Την αχθοφόρα ορμή Σας / στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!» Ολίγα τινά για τον βίο του ποιητή: Γεννήθηκε το 1884 στη Λευκάδα. Από το 1900 στην Αθήνα. Γράφεται στη Νομική, αλλά δεν συνεχίζει. Το 1901 δοκιμάζεται ως ηθοποιός, χωρίς να επιμείνει ιδιαίτερα, καθώς τον ίδιο χρόνο δημοσιεύει τα πρώτα του ποιήματα. Το 1906 γνωρίζεται με την πλούσια Αμερικανίδα Ευελίνα (Εύα) Πάλμερ (δέκα χρόνια μεγαλύτερή του) κι ένα χρόνο αργότερα παντρεύονται. Το 1909 γεννιέται ο γιος τους Γλαύκος (πέθανε το 1994 στην Αμερική). Το 1927 οργανώνουν τις Δελφικές Γιορτές, που επαναλαμβάνονται το 1930, με έξοδα της Εύας. Το όραμά τους για την αναβίωση της Δελφικής Ιδέας δεν βρίσκει συμπαραστάτες. Ευτυχώς, υπάρχει η ποίηση. Με τον Καζαντζάκη Το 1938 γνωρίζεται με την Άννα Καμπανάρη – Καραμάνη (είκοσι χρόνια μικρότερή του), σύζυγο του γιατρού Γιώργου Καραμάνη. Χωρίζουν αμφότεροι και το 1940 παντρεύονται. Η Εύα επιστρέφει στην Αμερική. Θα ξανάρθει στην Ελλάδα μετά τον θάνατο του ποιητή και θα πεθάνει ένα χρόνο αργότερα (1952, στα 78 της), έχοντας ζητήσει να ταφεί κοντά του, στους Δελφούς, όπου και το σπίτι (σήμερα Μουσείο Δελφικών Εορτών Σικελιανού) που είχαν φτιάξει το 1927. Η Άννα θα ζήσει 55 χρόνια μετά τον θάνατο του Άγγελου, ως το 2006, στα 102 της, και θα ταφεί στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Από τις σημαντικές σχέσεις του Σικελιανού ήταν αυτή με τον Νίκο Καζαντζάκη, που άρχισε το 1914 και κράτησε, με κάποια διαλείμματα, χρόνια – μέχρι που έγιναν κουμπάροι, όταν το 1945 η Εύα και ο Άγγελος πάντρεψαν την Ελένη και τον Νίκο (που συζούσαν από το 1926). Μαζί (Σικελιανός και Καζαντζάκης) συμπορεύτηκαν σε ιδέες και ταξίδια, μαζί είχαν προταθεί για ακαδημαϊκοί, μαζί και για το Νόμπελ, χωρίς να αξιωθούν ούτε το ένα ούτε το άλλο – «θαμμένοι» από ντόπιες πολιτικές και ομότεχνους. Ιδού μερικές γραμμές από το πορτρέτο του Σικελιανού, που φιλοτεχνεί ο Καζαντζάκης στο βιβλίο του «Αναφορά στον Γκρέκο»: «Ηταν πολύ ωραίος, και το ‘ξερε. Ήταν μεγάλος λυρικός ποιητής, και το ‘ξερε. Είχε γράψει ένα μεγάλο τραγούδι θαμαστό -ποιητική ατμόσφαιρα, στίχος, ατμόσφαιρα, στίχος, γλώσσα, αρμονία μαγική- δε χόρταινα να το διαβάζω και να το χαίρουμαι. Ήταν ο ποιητής ετούτος από το γένος των αϊτών – με το τίναγμα των φτερών έφτανε στην κορυφή [...] Αληθινά, από την πρώτη στιγμή που τον είδα, ένιωσα πως ο νέος αυτός τιμάει το ανθρώπινο γένος». * Πηγή: enet.gr (Ελευθεροτυπία, Σάββατο 11 Ιουνίου 2011 ) | ||
· Είμαστε υποχρεωμένοι για μια ακόμη φορά να καταγγείλουμε την παρανομία που γίνεται στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ.
Απαγορεύεται από τους περιβαλλοντικούς όρους και τη ΜΠΕ, ο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ να δεχθεί απορρίμματα άλλων περιοχών πλην των Δήμων ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ και του τ. Δήμου ΦΕΝΕΟΥ (μόνο του σημερινού διαμερίσματος ΦΕΝΕΟΥ του Δήμου ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ).
Μέχρι χθες ίσχυε το ομόφωνο ψήφισμα του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, που ρητά έγραφε ότι στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ δεν θα πάει ούτε ένας τόνος σκουπιδιών πλην των τριών παραπάνω επιτρεπομένων περιοχών.
· Είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίσουμε στους συμπολίτες ορισμένα κρίσιμα στοιχεία:
Ο πληθυσμός του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ σύμφωνα με την τελευταία απογραφή ανέρχεται σε 17.365 κατοίκους.
Το διαμέρισμα του ΦΕΝΕΟΥ αριθμεί 1.342 κατοίκους.
Το σύνολο λοιπόν των κατοίκων που επιτρέπεται να αποστέλλουν απορρίμματα στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ είναι 18.707 κάτοικοι.
Τα διαμερίσματα ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ (Δήμου ΚΙΑΤΟΥ) και ΣΤΥΜΦΑΛΙΑΣ αριθμούν συνολικά 21.452 κατοίκους.
Ο συνολικός πληθυσμός του Δήμου ΒΕΛΟΥ – ΒΟΧΑΣ ανέρχεται σε 19.027 κατοίκους.
Από τα τρία παραπάνω νούμερα εμφανίζεται ένα πρώτο συμπέρασμα τριπλασιασμού του πληθυσμού του οποίου τα απορρίμματα αυτή τη στιγμή φθάνουν στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ.
Ο ίδιος ο κ. Δήμαρχος στο Δ.Σ. της 10-08-15 παραδέχθηκε ότι καθημερινά εισέρχονται στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ 40- 45 τόνοι. Παράλληλα κατέθεσε στο Δ.Σ. πρόχειρα στοιχεία, στα οποία εμφανίζεται ο όγκος των απορριμμάτων που ημερησίως φθάνουν στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ & ΦΕΝΕΟ και ανέρχονται στους 27,8 τόνους ημερησίως.
Πέραν όμως των ποσοτήτων που παρανόμως υπερβαίνουν τα επιτρεπόμενα, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και το γεγονός της ποιότητας των σκουπιδιών που φθάνουν στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ. Για παράδειγμα η περιοχή του ΦΕΝΕΟΥ, μολονότι σε πληθυσμό αποτελεί το 13,94% του πληθυσμού που επιτρέπεται να πηγαίνουν τα απορρίμματα στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, σύμφωνα με τα πρόχειρα στοιχεία που κατέθεσε ο κ. Δήμαρχος, ημερησίως αποτίθενται από το Δήμο ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ 18,18 τόνοι, ενώ από το ΦΕΝΕΟ 9,64 τόνοι.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν την επιβάρυνση που υφίστανται ο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ από την απόθεση των απορριμμάτων του ΚΙΑΤΟΥ και πολύ περισσότερο με την προσθήκη εκείνων του ΒΕΛΟΥ – ΒΟΧΑΣ.
Γίνεται σαφές ότι μέσα στους καλοκαιρινούς μήνες με τις ιδιαίτερα αρνητικές συνθήκες που επικρατούν, ο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά. Μια επιτόπια αυτοψία από ειδικούς μπορεί κάλλιστα να διαπιστώσει αν τηρούνται οι προβλεπόμενες προδιαγραφές λειτουργίας του ΧΥΤΑ. Γίνεται φανερό ότι αν επέμβουν οι αρμόδιες Υπηρεσίες Ελεγκτών – Επιθεωρητών Περιβάλλοντος της Περιφέρειας και του ΥΠΕΚΑ με την επιτόπια αυτοψία θα μπορέσουν να διαπιστώσουν και να απαντήσουν για τη λειτουργία του ΧΥΤΑ στα παρακάτω:
1. Την προεργασία και την όλη λειτουργία του συστήματος για τα στραγγίσματα. Ο έλεγχος κρίνεται απαραίτητος όχι μόνο στο χώρο και τις εγκαταστάσεις του ΧΥΤΑ για το υπόψη θέμα αλλά και για τις εγκαταστάσεις του όμορου Βιολογικού καθαρισμού, αφού επιφανειακός αγωγός οδηγεί από τον ΧΥΤΑ στην εκβολή του μηχανισμού του Βιολογικού καθαρισμού.
2. την ύπαρξη του φαινομένου του αφρισμού καθώς επίσης τις πιθανές αρνητικές συνέπειες που τα ακατέργαστα στραγγίσματα δημιουργούν στην λειτουργία του μηχανισμού του Βιολογικού καθαρισμού. Να ελεγχθεί και διαπιστωθεί η πιθανότητα όχι μόνο ρύπανσης αλλά και μόλυνσης της ατμόσφαιρας και εν γένει της περιβαλλοντικής προστασίας που οδηγεί πιθανά και στη μόλυνση των υδάτων της περιοχής εκβολής του Βιολογικού καθαρισμού στην περιοχή ΚΑΜΑΡΙ. Γιατί δεν γίνονται εργαστηριακές μετρήσεις των νερών της θάλασσας στην ευρύτερη περιοχή; Ας μην επικαλούνται ορισμένοι τη δαπάνη για την εργαστηριακή εξέταση, γιατί το ποσό για την πρώτη γνωμοδότηση είναι ευτελές (100 ευρώ).
3. Από τα στοιχεία που ζητήθηκαν από το Δήμο και προσωπικά τον κ. Δήμαρχο, που είναι και Πρόεδρος του οργάνου λειτουργίας του ΧΥΤΑ (ΦΟΔΣΑ) δεν προκύπτουν τα απαραίτητα για το καλώς έχει, ιδιαίτερα των στραγγισμάτων, αλλά και του βιοαερίου. Η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων και οι περιβαλλοντικοί όροι προβλέπουν την κατασκευή εγκαταστάσεων για την αντιμετώπιση του βιοαερίου. Επειδή δεν μας δόθηκαν τα σχετικά στοιχεία θα πρέπει να διαπιστωθεί ή όχι η επικίνδυνη συσσώρευση μεθανίου και βιοαερίου.
4. Υπάρχουν όγκοι (τόνοι) απορριμμάτων τα οποία μένουν εκτεθειμένα σε συνθήκες θερμοκρασίας Ιουλίου χωρίς την προβλεπόμενη άμεση και σωστή επεξεργασία.
Επιπλέον, ας αναλογιστούν οι αρμόδιοι τις ευθύνες τους, όταν τα παραπάνω διαπιστώνονται το μήνα Ιούλιο με τον ερχομό των επιπλέων σκουπιδιών του ΚΙΑΤΟΥ, τι πρόκειται να συμβεί με την προσθήκη και εκείνων του ΒΕΛΟΥ – ΒΟΧΑΣ.
Τελευταίο αφήσαμε ένα σοβαρό θέμα, που θα απασχολήσει ιδιαίτερα τους κατοίκους του ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, το οικονομικό. Ο κ. Δήμαρχος δήλωσε ότι το κόστος λειτουργίας του ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ανέρχεται στο ποσό των 23 ευρώ/τόνο. Εμμέσως πλην σαφώς, μολονότι η διαχείριση του ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ανήκει στο ΦΟΔΣΑ και θα έπρεπε η Περιφέρεια να είχε επιλύσει το πρόβλημα των εξόδων λειτουργίας του, ο κ. Δήμαρχος είπε στο Δ.Σ. ότι ο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, εφόσον είναι του ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, τα έξοδα λειτουργίας πρέπει να τα πληρώνουν οι ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΙΝΟΙ. Δηλαδή, οι κάτοικοι του ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, προβλέπεται να υποστούν τις επιπτώσεις μόλυνσης του Περιβάλλοντος (ατμόσφαιρα, κυκλοφορικό, υδροφόρος ορίζοντας, ποιότητα θαλάσσιων υδάτων, γεωργική γη κλπ), και επιπλέον να πληρώσουν 23 ευρώ για κάθε τόνο σκουπιδιών που έρχονται από το ΚΙΑΤΟ και το ΒΕΛΟ.
Αγαπητέ κ. Δήμαρχε και Δημοτικοί Σύμβουλοι της πλειοψηφούσας παράταξης, είναι δυνατόν η απόφαση για την διαχείριση και διάθεση των απορριμμάτων του ΒΕΛΟΥ – ΒΟΧΑΣ στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ να παίρνεται από το ΦΟΔΣΑ με 4 εκ των 7 μελών και μάλιστα 1 μήνα μετά την υποβολή του αιτήματος από το Δήμο;
Είναι τυχαίο το γεγονός να παίρνεται η απόφαση από το ΦΟΔΣΑ και κατόπιν εορτής να ζητείται η σύμφωνη γνώμη του Δ.Σ. του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ;
Είναι ή όχι παράνομη η συγκεκριμένη απόφαση του ΦΟΔΣΑ και πλέον του Δ.Σ. του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ, σύμφωνα με τα ισχύοντα για τη λειτουργία του ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ;
Τηρούνται ή όχι τα προβλεπόμενα προαπαιτούμενα για τη διαχείριση και διάθεση απορριμμάτων άλλων περιοχών όπως του ΚΙΑΤΟΥ και του ΒΕΛΟΥ – ΒΟΧΑΣ;
Έχουν υποβληθεί στις αρμόδιες αρχές και έχουν τύχει των απαιτούμενων εγκρίσεων οι επιπλέον δράσεις στον ΧΥΤΑ, αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε σαφή παράβαση των προβλεπομένων περιβαλλοντικών όρων;
Κλείνοντας την παρέμβαση μας αυτή για άλλη μια φορά ας σταματήσει η υποκρισία περί αλληλεγγύης. Η αδιαφορία, η ασυδοσία και η παρανομία δεν ξεπληρώνεται με τους νόμιμους γείτονες. Οι αρμόδιοι και οι υπεύθυνοι των ανεξέλεγκτων χωματερών σκουπιδότοπων του βρώμικου παρελθόντος δεν έχουν την τόλμη να εμφανιστούν και να ζητήσουν ούτε μια συγγνώμη. Μετά τις τελευταίες κρίσιμες εξελίξεις εμείς δεν έχουμε να προτείνουμε παρά μόνο δύο πράγματα:
1. Ενημέρωση και κινητοποίηση του κόσμου,
2. Άμεση επέμβαση και αξιοποίηση όλων των προβλεπόμενων νόμιμων διαδικασιών.
ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ 11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2015
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΠΟΥΜΗΣ
H ΧΩΡΑ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΩΝ, ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ,ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ.
(Γράφει ο Ντίνος Παπαντωνίου)
Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί όχι μία ,όχι δύο αλλά τρείς εθνικές υποχωρήσεις και ταπεινώσεις στη λογική των τελεσιγράφων. Η αρχή έγινε από τα Ίμια το 1996,συνεχίσθηκε τον Ιούλιο του 1997 με την συμφωνία της Μαδρίτης και την αναγνώριση των ζωτικών συμφερόντων της άγκυρας στο αιγαίο και ολοκληρώθηκε με το μεγαλύτερο σκάνδαλο ηθικής, αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας της χώρας με την παράδοση του Οτσαλάν.
Τα τελεσίγραφα σήμερα επιστρέφουν ως καταιγίδα από τα οικονομικά κέντρα της Ευρώπης. Παρακολουθήστε τα πρώτα πέντε λεπτά των δελτίων του τηλεοπτικού πριγκιπάτου και τις τρομοκρατικές αφηγήσεις(ρεπορτάζ τα λένε ανώνυμων κα μόνο ανώνυμων κύκλων), κάποιων δήθεν ανταποκριτών (σκουπίδια των διαδρόμων σε Βρυξέλες, Βόννη λέω εγώ.) Η παράδοση της Ελλάδας είναι ένα διαρκές έγκλημα με αρχή το 1989.Το πολιτικό προσωπικό της χώρας ανεπαρκές,φοβικό,εξαρτημένο,δεν ήταν σε θέση να ερμηνεύσει την θέση της Ελλάδας στην νέα γεωπολιτική πραγματικότητα.
Ένα από τα σπουδαιότερα ελλείμματα της αστικής ολοκλήρωσης στην Ελλάδα είναι αυτό που έγραψε ένας μεγάλος έλληνας διανοητής(δυστυχώς δεν ζει σήμερα),ο Παναγιώτης Κονδύλης.Ότι η αιτία της παρακµής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους. Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη µε την αρνητική σηµασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη ∆υτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εµφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας. Αυτή η έλλειψη θα ήταν το λιγότερο, αν δεν συνοδευόταν από την απαξίωση των αξιών του αστισµού και της νεωτερικότητας. Από τον ελληνικό ορίζοντα του νόθου αστισµού απουσιάζει η προµηθεϊκή διάσταση του αστικού πολιτισμού, σύµφωνα µε την οποία ο αστός είναι ο καινοτόμος φορέας της πειθαρχημένης ζωής και των μακροπρόθεσμων στόχων.
Το πολιτικό προσωπικό μεταπολεμικά και κυρίως μεταπολιτευτικά, με τη δημιουργία του κράτος-πρωτεύουσα νέκρωσε νομοτελειακά την ύπαιθρο χώρα. Όσους έμειναν εκτός της αθηναϊκής χωματερής, τους εκμαύλισε η ψηφοθηρία εθίζοντάς τους στην επιδότηση της αεργίας τους με τα ψυχία των ευρωπαϊκών “πακέτων”. Σε αρκετές περιπτώσεις το δομημένο περιβάλλον της “υπαίθρου” συναγωνίζεται (με αξιώσεις) τις πιο ανυπόφορες και αβίωτες συνοικίες της πρωτεύουσας…
Δεν υπάρχει ελπίδα ανάπτυξης αν δεν ξαναγαπήσουμε τον τόπο μας και επανασχεδιάσουμε τη γεωοικονομία μας. Ο επανασχεδιασμός θα φέρει προκοπή, όχι η σκλαβιά στα δανεικά. Θα δημιουργήσει μάστορες, όχι ευέλικτους “εργαζόμενους”. Θέλουμε τη χαμένη μας περηφάνια, την περηφάνια του δημιουργού, όχι του επαίτη».
Ντίνος Παπαντωνίου
(Γράφει ο Ντίνος Παπαντωνίου)
Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί όχι μία ,όχι δύο αλλά τρείς εθνικές υποχωρήσεις και ταπεινώσεις στη λογική των τελεσιγράφων. Η αρχή έγινε από τα Ίμια το 1996,συνεχίσθηκε τον Ιούλιο του 1997 με την συμφωνία της Μαδρίτης και την αναγνώριση των ζωτικών συμφερόντων της άγκυρας στο αιγαίο και ολοκληρώθηκε με το μεγαλύτερο σκάνδαλο ηθικής, αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας της χώρας με την παράδοση του Οτσαλάν.
Τα τελεσίγραφα σήμερα επιστρέφουν ως καταιγίδα από τα οικονομικά κέντρα της Ευρώπης. Παρακολουθήστε τα πρώτα πέντε λεπτά των δελτίων του τηλεοπτικού πριγκιπάτου και τις τρομοκρατικές αφηγήσεις(ρεπορτάζ τα λένε ανώνυμων κα μόνο ανώνυμων κύκλων), κάποιων δήθεν ανταποκριτών (σκουπίδια των διαδρόμων σε Βρυξέλες, Βόννη λέω εγώ.) Η παράδοση της Ελλάδας είναι ένα διαρκές έγκλημα με αρχή το 1989.Το πολιτικό προσωπικό της χώρας ανεπαρκές,φοβικό,εξαρτημένο,δεν ήταν σε θέση να ερμηνεύσει την θέση της Ελλάδας στην νέα γεωπολιτική πραγματικότητα.
Ένα από τα σπουδαιότερα ελλείμματα της αστικής ολοκλήρωσης στην Ελλάδα είναι αυτό που έγραψε ένας μεγάλος έλληνας διανοητής(δυστυχώς δεν ζει σήμερα),ο Παναγιώτης Κονδύλης.Ότι η αιτία της παρακµής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους. Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη µε την αρνητική σηµασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη ∆υτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εµφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας. Αυτή η έλλειψη θα ήταν το λιγότερο, αν δεν συνοδευόταν από την απαξίωση των αξιών του αστισµού και της νεωτερικότητας. Από τον ελληνικό ορίζοντα του νόθου αστισµού απουσιάζει η προµηθεϊκή διάσταση του αστικού πολιτισμού, σύµφωνα µε την οποία ο αστός είναι ο καινοτόμος φορέας της πειθαρχημένης ζωής και των μακροπρόθεσμων στόχων.
Το πολιτικό προσωπικό μεταπολεμικά και κυρίως μεταπολιτευτικά, με τη δημιουργία του κράτος-πρωτεύουσα νέκρωσε νομοτελειακά την ύπαιθρο χώρα. Όσους έμειναν εκτός της αθηναϊκής χωματερής, τους εκμαύλισε η ψηφοθηρία εθίζοντάς τους στην επιδότηση της αεργίας τους με τα ψυχία των ευρωπαϊκών “πακέτων”. Σε αρκετές περιπτώσεις το δομημένο περιβάλλον της “υπαίθρου” συναγωνίζεται (με αξιώσεις) τις πιο ανυπόφορες και αβίωτες συνοικίες της πρωτεύουσας…
Δεν υπάρχει ελπίδα ανάπτυξης αν δεν ξαναγαπήσουμε τον τόπο μας και επανασχεδιάσουμε τη γεωοικονομία μας. Ο επανασχεδιασμός θα φέρει προκοπή, όχι η σκλαβιά στα δανεικά. Θα δημιουργήσει μάστορες, όχι ευέλικτους “εργαζόμενους”. Θέλουμε τη χαμένη μας περηφάνια, την περηφάνια του δημιουργού, όχι του επαίτη».
Ντίνος Παπαντωνίου