
Ξυλόκαστρο, 6 Δεκεμβρίου 2015

Με το «Εμείς» η Ομάδα Σημείο Μηδέν ολοκληρώνει τη μελέτη της πάνω στην Απο-ανθρωποποίηση του σύγχρονου ανθρώπου. Στα πλαίσια της μελέτης αυτής παρουσιάστηκαν παραστάσεις όπως "Η Μεταμόρφωση" και "Στη Σωφρονιστική Αποικία" του Φραντς Κάφκα και "Βόυτσεκ" του Γκέοργκ Μπύχνερ.
Η θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος από τον Σάββα Στρούμπο, μεταφρασμένη από το ρωσικό πρωτότυπο από τον Δαυίδ Μαλτέζε, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη. Στην έκδοση , μεταξύ άλλων, συμπεριλαμβάνονται ανέκδοτα μέχρι σήμερα κείμενα του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν.
Ομιλητές:
Φώτης Τερζάκης (συγγραφέας)
Κώστας Δεσποινιάδης (εκδόσεις Πανοπτικό, συγγραφέας)
Έλσα Λιαροπούλου (συγγραφέας)


Η ΧΩΡΑ είναι καταδικασμένη σε ανεπίστροφη πορεία από το ανεπαρκές, διεφθαρμένο, πολιτικό προσωπικό, από την κομματοκρατία, την αριστεροκαπηλεία, το παρακρατικό βάθος και διαπλοκή. Ένα προσωπικό άγνοιας, ιδιοτέλειας, μεταπρατισμού. Μαζί με την πολιτική χάθηκε ο δημόσιος χώρος του λόγου και της ευθύνης.
Η σελίδα για να υπηρετήσει τις παραπάνω ιδέες επέλεξε αυτήν την φόρμα. Με τέσσερεις θεματικές κατηγορίες: 1/ ΠΟΙΟΣΚΑΤΙΠΟΥ, είναι η πρώτη σελίδα γενικής αναφοράς, 2/ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΕΙΝ ΟΥΤΩ, με ιδέες και προτάσεις του διαχειριστή που προσθέτουν αξία στο παραγωγικό και πολιτισμικό σύστημα, 3/ ΕΥΣΗΜΟΝ ΛΟΓΟΝ ΔΩΤΕ, μια προβολή του ΕΥλόγου, ΕΥποιοίας, ΕΥτοπίας. 4/ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΙ - ΑΡΙΣΤΟΝΑΥΤΕΣ, με ιδιαίτερη αναφορά στον Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης, την Κορινθία και την Πελοπόννησο. (εγγραφή 2015)
-Υπεύθυνος της σελίδας ο Γρηγόρης Κλαδούχος.
Ένα καράβι δεν είναι το σκαρί αλλά το ταξίδι του. Ένας άνθρωπος είναι η πρότασή του (σ΄ αυτή την διαμάχη των επιθυμιών του με την ελλιπή πραγματικότητα στεναχώριας και ασχήμιας), που μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη μετασχηματισμών. (εγγραφή 2019)
ΠΡΟΤΑΣΗ (ΙΔΡΥΤΙΚΩΝ) ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ
Η Ελλάδα και οι Έλληνες σε ένα ταξίδι στον
κόσμο της ιστορίας κληρονομούν ένα φορτίο παιδείας και πολιτισμού.
200 χρόνια από την απελευθερωτική
επανάσταση του 1821 και η χώρα δεν μπορεί να αναφερθεί σε επιτεύγματα που να
δικαιώνουν αυτούς τους αγώνες. Οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες και τρόπος βίου
δεν τιμούν αυτό το ιστορικό γεγονός. Η Ελλάδα χάνει την δυναμική της. Το μεγάλο
έλλειμμα της χώρας είναι η διεύθυνσή της, που αρνείται τις δυνατότητες και
εμποδίζει αναδομητικές παρεμβάσεις.
Ένα κράτος με φαινομενικά
χαρακτηριστικά αστικού τύπου και με διευθύνουσες ιδιοτέλειες αποσκοπούν σε
κοινωνικές εκτονώσεις, αναπροτείνουν δογματική προσήλωση και παραμορφώσεις
θεωριών. Οι κυρίαρχες δυνάμεις συντελούν σε νέες περιθωριοποιήσεις,
εκμεταλλεύσεις. Είναι υποτελείς στις χρηματιστικές, βιοτεχνολογικές και
πιστωτικές οικονομικές δυνάμεις. Οι μηχανισμοί της αστυνόμευσης, των
διακρίσεων, δρουν σε ένα στατικό πνευματικό παρόν. Η αριστεροδεξιά καθεστωτική
ενδογαμία ως ύστατο καταφύγιο προστρέχει στην κατάργηση κάθε ηθικού
ανασταλτικού. Επανέρχονται ως συντηρητές της υποτέλειας αυτών προς τον
εξωτερικό παράγοντα και της κοινωνίας προς αυτούς. Αδυνατούν να υπερασπιστούν
εθνικά δίκαια στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αυτό το ρεύμα έχει διαβρώσει
εκπαιδευτικούς οργανισμούς, καταλαμβάνει χώρους που κυρίως εκφράζονται ως
«εκσυγχρονιστές».
Δεν υπάρχει κομματικός
διπολισμός. Αυτό
που παρουσιάζεται ως πολιτική αντιπροσώπευση δεν είναι άλλο από ένα εσωτερικά
ανατροφοδοτούμενος μηχανισμός αναπαραγωγής του που εντέλλεται την υποτέλεια της
κοινωνίας στο κράτος και με εξαγορά πολιτών ως αγωγών ισχύος τους. Απαιτούν
νομιμοποίηση των εξουσιαστικών εντολών τους με άλλοθι την «επιστήμη». Από την
εποχή των μνημονίων και τον περιορισμό της δημόσιας συζήτησης στην εσωτερική
κίνηση του χρήματος από τους «ειδικούς» επιστήμονες οικονομολόγους, περάσαμε
στους «ειδικούς» της ιατροποιημένης πολιτικής. Υποκριτικά διατείνονται ότι
είναι αντιφασίστες, αλλά αποδέχονται την ακύρωση του δημόσιου διαλόγου, την προπαγάνδα
και τις ρατσιστικές διακρίσεις στην πράξη.
***
Ανάπτυξη
για την χώρα δεν είναι η οικονομική αφαίμαξη του πολίτη, ο επενδυτικός λαϊκισμός,
ο κρατισμός, τα χρηματιστήρια, η παράδοση των υποδομών σε εξωτερικούς κρατικούς
και ιδιωτικούς παράγοντες. Δεν είναι η καταστροφή του Ελληνικού Τοπίου και του
Αρχαιολογικού Κληροδοτήματος, ο υποβιβασμός της εκπαίδευσης και η φυγή των
νέων. Η άμεση στήριξη των οικονομικά αδύναμων κοινωνικών ομάδων πρέπει να
ενταχθεί σε μια στρατηγική ορίζοντα με:
- παραγωγή με ενσωματωμένο συμβολικό κεφάλαιο,
- Απέναντι σε αυτοαναφερόμενους λαϊκισμούς
τεχνολογικούς και καινοτομίας απαιτείται μια σύγχρονη στρατηγική
επιχειρηματικότητας με ένα νέο ανθρωπιστικό επίκεντρο: αναδημιουργία και
ανατροφοδότηση των παραγωγικών τάξεων με υψηλό γνωσιακό και τεχνολογικό
περιεχόμενο.
- άρση ανισοτήτων και συμμετριών στις
πόλεις και στην ύπαιθρο, ολοκληρωμένα αναπτυξιακά προγράμματα χωρικών ενοτήτων με πολλά κέντρα ροής ζωτικότητας.
- πειθαρχία του τραπεζικού και δημόσιου τομέα,
επαναξιολόγηση των τομέων οικονομίας,
- Η ικανότητα συνεργειών, δικτυώσεων
και μέσα από εκπαιδευτικούς θεσμούς, ένας Νέος Κοινοτισμός αυτόκεντρων
συμβουλιακών θεσμών, θα παράξουν μια νέα κοινωνική και δημιουργική
κινητικότητα.
***
Με ανανεωτικά θεωρητικά και ερμηνευτικά κλειδιά,
πρέπει να τεθεί ένας κοινός και φωτεινός ορίζοντας στόχων. Το Αναγεννητικό Πρόγραμμα θα είναι υπόθεση ανάλυσης
αλλά και εμπειριών ζωής και οργάνωσης, θα οικοδομηθεί σε συνέργεια και με
άλλους φέροντες άξονες της κοινωνίας που
αυτενεργεί και αρνείται τις αναθετικές λογικές.
Η πολιτική ως αγώνας για την
ανθρώπινη ελευθερία, την ατομική και συλλογική δημιουργικότητα, είναι το άθλημα του
ωραίου, του δίκαιου και του αληθινού. Το υπαρκτό παρακμιακό σύστημα φαυλότητας,
διαφθοράς, διαπλοκής, συντηρεί την παρακμή. Ανάληψη κοινωνικής ευθύνης
σημαίνει: κίνηση διαδικασιών διαμόρφωσης πολιτικού σχηματισμού για την Ελλάδα
και τον Ελληνισμό των μεγάλων μετασχηματισμών και οριζόντων. (εγγραφή 2021)
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΧΕΣΕΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ.
Με την
πανδημία αναδεικνύονται κινήσεις άρνησης της μονόδρομης ροής διαδικασιών
εντολής – υποταγής.
Το
υπαρκτό πολιτικό σύστημα και το κράτος - παγιωμένο σύστημα ανελευθερίας - τροφοδοτούν την κοινωνία με μαθήματα μαζικής
νοοτροπίας υπηκόων. Την επιφορτίζουν με άγχος επιβίωσης και φόβο. Σε ένα
στατικό πνευματικό παρόν, που αρνείται την παιδεία ως συλλογικό διανοητικό,
κριτικό υπόβαθρο, με την κατάργηση κάθε ηθικού ανασταλτικού, με μηχανισμούς
αστυνόμευσης, διακρίσεων, εκπαιδεύει σε μια κρατική απολυταρχία.
Η
διολίσθηση στην παρακμή και υπανάπτυξη επιτυγχάνεται με τον σκοταδισμό, την
παραμόρφωση εννοιών, την αιχμαλώτιση του ανθρώπου, ώστε να μην είναι σε θέση να
κάνει χρήση της παραγωγικής δύναμης του μυαλού του, της δημιουργικότητας και
λογικής του. Βρίσκει την απαραίτητη διαθεσιμότητα με την αξιοποίηση
αφομοιούμενων και ενεργοποιημένων ενδιάμεσων υποκειμενικοτήτων. Μεταβιβάζεται
έτσι το νομιμοποιητικό αφήγημα κυριαρχίας και οι σωτηριολογικές αυταπάτες. Με στρατολόγηση
πολλών παράπλευρων δυνάμεων δεν φοβάται, ελέγχει και κατορθώνει τον εκφυλισμό της
άρνησης, περιθωριοποιεί και εκμεταλλεύεται κοινωνικές αναζητήσεις.
Ήδη σε
Ευρώπη και Αμερική αναδύονται δυνάμεις άρνησης επιτηρήσεων για την
αυτοδιαχείριση, αυτοέκφραση και επιστροφή κεκτημένων ελευθεριών. Η επίθεση στην
ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια αναδεικνύει ένα αίσθημα ντροπής για την
αποδοχή αυτών των υποχωρήσεων, γίνεται πλέον αντιληπτή η χρήση των σχέσεων
επιστήμης, τεχνολογίας και πολιτικής. Η ντροπή από αυτήν την συνείδηση
υποχώρησης παράγει αγανάκτηση ή και αυτοκαταστροφική ενοχή. Το αίσθημα
αγανάκτησης, όμως, σε ένα πληθυντικό αριθμό κινήσεων διευρύνεται σε άτυπο, πρωτογενές
πολιτικό προϊόν. Δεν σύρεται στον τυπικό αντιπολιτευτικό οικονομισμό, αναλύει
το πολιτικό και το αξιοποιεί όχι με άκαιρες συμβατικές ορίζουσες, αλλά με
ερμηνείες σχέσεων εξουσίας, τους μηχανισμούς ελέγχου, με την αποκρυπτογράφηση
του διώνυμου ισχύς – γνώση. Η αυτοάμυνα και οι δημιουργικές κοινότητες εμφανίζονται
ως κάλυψη ρωγμών και γεγονότα
ελευθερίας. Συμπληρώνεται μια ατζέντα κοινωνικοπολιτικής διαμαρτυρίας θεμελιακά
διαφορετική από συνήθη ρεύματα «πολιτικών της ταυτότητας» ή της «ταξικής
πάλης». Γι΄ αυτό και είναι χωριστά από τα μηχανιστικά μοντέλα της υπαρκτής
αριστεράς ή των ενσωματωμένων αντιπολιτεύσεων.
Εάν
αυτά τα κινήματα θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστικά πρέπει να αξιοποιήσουν την
δική τους, αλλά και την συσσωρευμένη ιστορική εμπειρία, να αναζητήσουν τρόπους
και μεθόδους εξέλιξης, βιωσιμότητας, γιατί πολλά κινήματα γεννιούνται για να
ηττηθούν πολύ σύντομα στην σιωπή. Δεν μπορούν να έχουν προοπτική δυνάμεις αυθόρμητες,
χωρίς επεξεργασίες, παράλληλες, αλλά προς το παρόν μη συγκλίνουσες.
Ένας
ορίζοντας προοπτικής και δυναμικής εξέλιξης απαιτεί οικειοποίηση παραγωγής και
μορφοποίησης νέων θεσμικών πρωτοβουλιών, συγκλίσεων με εσωτερικούς
συμπληρωματικούς καταμερισμούς, ένα ευρύχωρο ανοιχτό δίκτυο κοινοτιστικών
συμβουλίων. Ο πληθυντικός πρωτογενών κινήσεων στην πορεία σύνθεσης θα
διαμορφώσουν πολλαπλασιαστική αξία. Οι πολλές συνισταμένες άμεσων εμπειριών
ενισχύουν τα δεδομένα, αποτελούν βάση μιας αυτοδιευθυνόμενης πολιτικής
παραγωγής.
Σε
τέτοιες συνθήκες η ηγετικότητα σημαίνει συνείδηση συλλογικότητας, ανάληψη
πρωτοβουλίας, που μέσα από διαλεκτική, διάλογο είναι σε θέση να αξιοποιήσει
ιδιαίτερες ικανότητες πολιτών και φορέων. Προϋπόθεση μια πλατιά αντίληψη
ανεκτικότητας και συμβιβασμών, υπερβαίνοντας ασήμαντες διαφοροποιήσεις και
παραπλανητικούς, ανεπίκαιρους διχαστικούς άξονες.
Η
σύγκλιση υποστασιοποιεί ένα πολλαπλασιαστικό παραγωγό ιδεών και ενέργειας. Σε
μια νέα αυτορρύθμιση, ένα δημοκρατικό θεσμισμένο περιβάλλον θα καλλιεργήσει
συνθήκες ευνοϊκές επινοήσεων, τον κοινό ορίζοντα ευζωϊας και δικαίου. Κάθε
στιγμή απαιτεί να είναι προδιαδικασία και πρόσκληση εισαγωγής σε ιστορικά καθήκοντα.
Γρηγόρης Κλαδούχος
(εγγραφή Φεβρουάριος 2022)

ΠΡΟΤΑΣΗ (ΙΔΡΥΤΙΚΩΝ) ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ
Η Ελλάδα και οι Έλληνες σε ένα ταξίδι στον
κόσμο της ιστορίας κληρονομούν ένα φορτίο παιδείας και πολιτισμού.
200 χρόνια από την απελευθερωτική
επανάσταση του 1821 και η χώρα δεν μπορεί να αναφερθεί σε επιτεύγματα που να
δικαιώνουν αυτούς τους αγώνες. Οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες και τρόπος βίου
δεν τιμούν αυτό το ιστορικό γεγονός. Η Ελλάδα χάνει την δυναμική της. Το μεγάλο
έλλειμμα της χώρας είναι η διεύθυνσή της, που αρνείται τις δυνατότητες και
εμποδίζει αναδομητικές παρεμβάσεις.
Ένα κράτος με φαινομενικά
χαρακτηριστικά αστικού τύπου και με διευθύνουσες ιδιοτέλειες αποσκοπούν σε
κοινωνικές εκτονώσεις, αναπροτείνουν δογματική προσήλωση και παραμορφώσεις
θεωριών. Οι κυρίαρχες δυνάμεις συντελούν σε νέες περιθωριοποιήσεις,
εκμεταλλεύσεις. Είναι υποτελείς στις χρηματιστικές, βιοτεχνολογικές και
πιστωτικές οικονομικές δυνάμεις. Οι μηχανισμοί της αστυνόμευσης, των
διακρίσεων, δρουν σε ένα στατικό πνευματικό παρόν. Η αριστεροδεξιά καθεστωτική
ενδογαμία ως ύστατο καταφύγιο προστρέχει στην κατάργηση κάθε ηθικού
ανασταλτικού. Επανέρχονται ως συντηρητές της υποτέλειας αυτών προς τον
εξωτερικό παράγοντα και της κοινωνίας προς αυτούς. Αδυνατούν να υπερασπιστούν
εθνικά δίκαια στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αυτό το ρεύμα έχει διαβρώσει
εκπαιδευτικούς οργανισμούς, καταλαμβάνει χώρους που κυρίως εκφράζονται ως
«εκσυγχρονιστές».
Δεν υπάρχει κομματικός
διπολισμός. Αυτό
που παρουσιάζεται ως πολιτική αντιπροσώπευση δεν είναι άλλο από ένα εσωτερικά
ανατροφοδοτούμενος μηχανισμός αναπαραγωγής του που εντέλλεται την υποτέλεια της
κοινωνίας στο κράτος και με εξαγορά πολιτών ως αγωγών ισχύος τους. Απαιτούν
νομιμοποίηση των εξουσιαστικών εντολών τους με άλλοθι την «επιστήμη». Από την
εποχή των μνημονίων και τον περιορισμό της δημόσιας συζήτησης στην εσωτερική
κίνηση του χρήματος από τους «ειδικούς» επιστήμονες οικονομολόγους, περάσαμε
στους «ειδικούς» της ιατροποιημένης πολιτικής. Υποκριτικά διατείνονται ότι
είναι αντιφασίστες, αλλά αποδέχονται την ακύρωση του δημόσιου διαλόγου, την προπαγάνδα
και τις ρατσιστικές διακρίσεις στην πράξη.
***
Ανάπτυξη
για την χώρα δεν είναι η οικονομική αφαίμαξη του πολίτη, ο επενδυτικός λαϊκισμός,
ο κρατισμός, τα χρηματιστήρια, η παράδοση των υποδομών σε εξωτερικούς κρατικούς
και ιδιωτικούς παράγοντες. Δεν είναι η καταστροφή του Ελληνικού Τοπίου και του
Αρχαιολογικού Κληροδοτήματος, ο υποβιβασμός της εκπαίδευσης και η φυγή των
νέων. Η άμεση στήριξη των οικονομικά αδύναμων κοινωνικών ομάδων πρέπει να
ενταχθεί σε μια στρατηγική ορίζοντα με:
- παραγωγή με ενσωματωμένο συμβολικό κεφάλαιο,
- Απέναντι σε αυτοαναφερόμενους λαϊκισμούς
τεχνολογικούς και καινοτομίας απαιτείται μια σύγχρονη στρατηγική
επιχειρηματικότητας με ένα νέο ανθρωπιστικό επίκεντρο: αναδημιουργία και
ανατροφοδότηση των παραγωγικών τάξεων με υψηλό γνωσιακό και τεχνολογικό
περιεχόμενο.
- άρση ανισοτήτων και συμμετριών στις
πόλεις και στην ύπαιθρο, ολοκληρωμένα αναπτυξιακά προγράμματα χωρικών ενοτήτων με πολλά κέντρα ροής ζωτικότητας.
- πειθαρχία του τραπεζικού και δημόσιου τομέα,
επαναξιολόγηση των τομέων οικονομίας,
- Η ικανότητα συνεργειών, δικτυώσεων
και μέσα από εκπαιδευτικούς θεσμούς, ένας Νέος Κοινοτισμός αυτόκεντρων
συμβουλιακών θεσμών, θα παράξουν μια νέα κοινωνική και δημιουργική
κινητικότητα.
***
Με ανανεωτικά θεωρητικά και ερμηνευτικά κλειδιά, πρέπει να τεθεί ένας κοινός και φωτεινός ορίζοντας στόχων. Το Αναγεννητικό Πρόγραμμα θα είναι υπόθεση ανάλυσης αλλά και εμπειριών ζωής και οργάνωσης, θα οικοδομηθεί σε συνέργεια και με άλλους φέροντες άξονες της κοινωνίας που αυτενεργεί και αρνείται τις αναθετικές λογικές.
Η πολιτική ως αγώνας για την
ανθρώπινη ελευθερία, την ατομική και συλλογική δημιουργικότητα, είναι το άθλημα του
ωραίου, του δίκαιου και του αληθινού. Το υπαρκτό παρακμιακό σύστημα φαυλότητας,
διαφθοράς, διαπλοκής, συντηρεί την παρακμή. Ανάληψη κοινωνικής ευθύνης
σημαίνει: κίνηση διαδικασιών διαμόρφωσης πολιτικού σχηματισμού για την Ελλάδα
και τον Ελληνισμό των μεγάλων μετασχηματισμών και οριζόντων. (εγγραφή 2021)
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΧΕΣΕΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ.
Με την
πανδημία αναδεικνύονται κινήσεις άρνησης της μονόδρομης ροής διαδικασιών
εντολής – υποταγής.
Το
υπαρκτό πολιτικό σύστημα και το κράτος - παγιωμένο σύστημα ανελευθερίας - τροφοδοτούν την κοινωνία με μαθήματα μαζικής
νοοτροπίας υπηκόων. Την επιφορτίζουν με άγχος επιβίωσης και φόβο. Σε ένα
στατικό πνευματικό παρόν, που αρνείται την παιδεία ως συλλογικό διανοητικό,
κριτικό υπόβαθρο, με την κατάργηση κάθε ηθικού ανασταλτικού, με μηχανισμούς
αστυνόμευσης, διακρίσεων, εκπαιδεύει σε μια κρατική απολυταρχία.
Η
διολίσθηση στην παρακμή και υπανάπτυξη επιτυγχάνεται με τον σκοταδισμό, την
παραμόρφωση εννοιών, την αιχμαλώτιση του ανθρώπου, ώστε να μην είναι σε θέση να
κάνει χρήση της παραγωγικής δύναμης του μυαλού του, της δημιουργικότητας και
λογικής του. Βρίσκει την απαραίτητη διαθεσιμότητα με την αξιοποίηση
αφομοιούμενων και ενεργοποιημένων ενδιάμεσων υποκειμενικοτήτων. Μεταβιβάζεται
έτσι το νομιμοποιητικό αφήγημα κυριαρχίας και οι σωτηριολογικές αυταπάτες. Με στρατολόγηση
πολλών παράπλευρων δυνάμεων δεν φοβάται, ελέγχει και κατορθώνει τον εκφυλισμό της
άρνησης, περιθωριοποιεί και εκμεταλλεύεται κοινωνικές αναζητήσεις.
Ήδη σε
Ευρώπη και Αμερική αναδύονται δυνάμεις άρνησης επιτηρήσεων για την
αυτοδιαχείριση, αυτοέκφραση και επιστροφή κεκτημένων ελευθεριών. Η επίθεση στην
ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια αναδεικνύει ένα αίσθημα ντροπής για την
αποδοχή αυτών των υποχωρήσεων, γίνεται πλέον αντιληπτή η χρήση των σχέσεων
επιστήμης, τεχνολογίας και πολιτικής. Η ντροπή από αυτήν την συνείδηση
υποχώρησης παράγει αγανάκτηση ή και αυτοκαταστροφική ενοχή. Το αίσθημα
αγανάκτησης, όμως, σε ένα πληθυντικό αριθμό κινήσεων διευρύνεται σε άτυπο, πρωτογενές
πολιτικό προϊόν. Δεν σύρεται στον τυπικό αντιπολιτευτικό οικονομισμό, αναλύει
το πολιτικό και το αξιοποιεί όχι με άκαιρες συμβατικές ορίζουσες, αλλά με
ερμηνείες σχέσεων εξουσίας, τους μηχανισμούς ελέγχου, με την αποκρυπτογράφηση
του διώνυμου ισχύς – γνώση. Η αυτοάμυνα και οι δημιουργικές κοινότητες εμφανίζονται
ως κάλυψη ρωγμών και γεγονότα
ελευθερίας. Συμπληρώνεται μια ατζέντα κοινωνικοπολιτικής διαμαρτυρίας θεμελιακά
διαφορετική από συνήθη ρεύματα «πολιτικών της ταυτότητας» ή της «ταξικής
πάλης». Γι΄ αυτό και είναι χωριστά από τα μηχανιστικά μοντέλα της υπαρκτής
αριστεράς ή των ενσωματωμένων αντιπολιτεύσεων.
Εάν
αυτά τα κινήματα θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστικά πρέπει να αξιοποιήσουν την
δική τους, αλλά και την συσσωρευμένη ιστορική εμπειρία, να αναζητήσουν τρόπους
και μεθόδους εξέλιξης, βιωσιμότητας, γιατί πολλά κινήματα γεννιούνται για να
ηττηθούν πολύ σύντομα στην σιωπή. Δεν μπορούν να έχουν προοπτική δυνάμεις αυθόρμητες,
χωρίς επεξεργασίες, παράλληλες, αλλά προς το παρόν μη συγκλίνουσες.
Ένας
ορίζοντας προοπτικής και δυναμικής εξέλιξης απαιτεί οικειοποίηση παραγωγής και
μορφοποίησης νέων θεσμικών πρωτοβουλιών, συγκλίσεων με εσωτερικούς
συμπληρωματικούς καταμερισμούς, ένα ευρύχωρο ανοιχτό δίκτυο κοινοτιστικών
συμβουλίων. Ο πληθυντικός πρωτογενών κινήσεων στην πορεία σύνθεσης θα
διαμορφώσουν πολλαπλασιαστική αξία. Οι πολλές συνισταμένες άμεσων εμπειριών
ενισχύουν τα δεδομένα, αποτελούν βάση μιας αυτοδιευθυνόμενης πολιτικής
παραγωγής.
Σε
τέτοιες συνθήκες η ηγετικότητα σημαίνει συνείδηση συλλογικότητας, ανάληψη
πρωτοβουλίας, που μέσα από διαλεκτική, διάλογο είναι σε θέση να αξιοποιήσει
ιδιαίτερες ικανότητες πολιτών και φορέων. Προϋπόθεση μια πλατιά αντίληψη
ανεκτικότητας και συμβιβασμών, υπερβαίνοντας ασήμαντες διαφοροποιήσεις και
παραπλανητικούς, ανεπίκαιρους διχαστικούς άξονες.
Η
σύγκλιση υποστασιοποιεί ένα πολλαπλασιαστικό παραγωγό ιδεών και ενέργειας. Σε
μια νέα αυτορρύθμιση, ένα δημοκρατικό θεσμισμένο περιβάλλον θα καλλιεργήσει
συνθήκες ευνοϊκές επινοήσεων, τον κοινό ορίζοντα ευζωϊας και δικαίου. Κάθε
στιγμή απαιτεί να είναι προδιαδικασία και πρόσκληση εισαγωγής σε ιστορικά καθήκοντα.
Γρηγόρης Κλαδούχος
(εγγραφή Φεβρουάριος 2022)
.....συμβαίνουν κι αλλού ανάλογα φαινόμενα...βλέπε Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης...
Ακόμα περιμένουμε να συζητηθεί στο Δ.Σ. αίτημα δημοτών για το θέμα των σκουπιδιών κ την απόφαση μεταφοράς από Κιάτο κ Βέλο, αλλά.....δε βαριέσαι......
koxuligd.blogspot.com)
Όποιος έχει δημόσια εξουσία, αν είναι καθαρός δεν φοβάται τον δημόσιο λόγο, είναι σε θέση να τεκμηριώνει δημόσια τις απόψεις και πράξεις του.
Από τον δήμαρχο κ. Ανδρικόπουλο ζητήσαμε έγγραφα που δεν δόθηκαν, δεν έθεσε σε συζήτηση αίτημα 30 πολιτών.
Δεν γνωρίζω τι είδους κίνητρα έχει και το Ξυλόκαστρο το κάνει σκουπιδότοπο.
Το θέμα είναι ανοιχτό και οι πλούσιοι σε πονηριά είναι φτωχοί σε ήθος και εξυπνάδα.

Οι ντόπιοι, όσοι μετατρέπουν τον αγροτικό χώρο σε οικοδομήσιμο, πιστεύουν ότι είναι φυσική συνέπεια. Δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι αποτέλεσμα, δημιούργημα των αναγκών της αγοράς, της οικονομίας που κερδίζει απ' αυτή τη δραστηριότητα. Όπως, έλεγε ο Κ. Καστοριάδης: « υπάρχει μια μεγάλη κι εσωτερική αλληλεγγύη μεταξύ ενός κοινωνικού καθεστώτος και του ανθρωπολογικού τύπου, αναγκαίου για να το κάνει να λειτουργήσει». Σήμερα πολλοί βλέπουν διέξοδο στην οικοπεδοποίηση, στις πολυκατοικίες - κουρέλια, μέσα σ' ένα πλαίσιο χαμηλών απαιτήσεων. Ή στην οικιστική εξάπλωση χωρίς όρια. Και η προσφορά και η ζήτηση συναντώνται σε χαμηλές σταθερές περιβάλλοντος, της κατασπατάλησης αναπτυξιακών πόρων, σ' ένα τοπίο που κυριαρχεί η λογική του φωταγωγού, του τάφου συναισθημάτων.

Στα χρόνια που έρχονται θα παραπαίουμε ανάμεσα στην καταστροφή και στην αναμόρφωση.
«Όχι μόνο τίθεται στο περιθώριο αλλά μεταβάλλεται, σε σημείο μάλιστα να προκαλεί φόβους και εξεγέρσεις ενάντια στους θεσμούς. Αυτές οι συγκινησιακές αντιδράσεις συνέβαλαν πολλές φορές στην επιτυχία κάποιου αυταρχικού, λαϊκίστικου ή εθνικιστικού κινήματος (...) Παράλληλα, η κρίση επιταχύνει τη μακροπρόθεσμη τάση προς τον διαχωρισμό του οικονομικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής του διάστασης, από τα κοινωνικά υποκείμενα, τα οποία, έχοντας πληγεί από την κοινωνική κρίση, μετατρέπονται σε ανέργους, αποκλεισμένους ή κατεστραμμένους αποταμιευτές, όλους ανίκανους να αντιδράσουν πολιτικά, γεγονός που εξηγεί τη σημερινή σιωπή των θυμάτων της κρίσης, ή σε υποκείμενα όλο και λιγότερο κοινωνικά, προσδιοριζόμενα μάλλον με όρους οικουμενικούς, ηθικούς ή πολιτισμικούς».
Χωρίς να απορρίπτει τις τεχνικές λύσεις των οικονομολόγων, ο συγγραφέας προτείνει: «Να αναδομήσουμε την κοινωνική ζωή, να θέσουμε τέρμα στην κυριαρχία της οικονομίας πάνω στην κοινωνία». Αυτό σημαίνει προσφυγή «σε μια αρχή όλο και περισσότερο γενική, ακόμα και οικουμενική, που μπορούμε να την ονομάσουμε ξανά δικαιώματα του ανθρώπου (αναφερόμενα καλύτερα ως ανθρώπινα), η οποία οφείλει να γεννήσει νέες μορφές οργάνωσης, διαπαιδαγώγησης, διακυβέρνησης, να είναι ικανή να επιφέρει μια αναδιανομή του εθνικού προϊόντος υπέρ της εργασίας που εδώ και πολύ καιρό θυσιάζεται στον βωμό του κεφαλαίου και να απαιτήσει περισσότερο πραγματικό σεβασμό της αξιοπρέπειας όλων των ανθρώπινων όντων».
Ο φημισμένος διανοητής βλέπει το τέλος του διαχωρισμού των τάξεων και των ομάδων, όπως τον ξέραμε. «Σε όλους τους τομείς οι κοινωνικές κατηγορίες αποσυντίθενται ή κατακερματίζονται». Η εξέλιξη αυτή είναι πιο ορατή στον επαγγελματικό τομέα. «Η κατάρρευση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, με πρώτο το αμερικανικό, δημιούργησε ένα σοκ και γέννησε φόβους, αλλά δεν προκάλεσε μαζική αντίδραση από την πλευρά των θυμάτων, καθώς δεν αποτελούσαν μια πραγματική κοινωνική και πολιτική ομάδα, και τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν ήταν περισσότερο ενιαία από όσο εκείνα των ιθυνόντων, μεταξύ των οποίων υπήρχαν επίσης διαιρέσεις και συγκρούσεις».
Από την άλλη, οι νέες κοινωνικές σχέσεις όλο και πιο άμεσα εκθέτουν τους εργαζόμενους στο στρες που προκαλεί η πίεση της αγοράς. «Αυτοκτονίες, εγκατάλειψη, ψυχικές ασθένειες δείχνουν αυτήν την σύνθλιψη ατόμων που ονομάζουμε πιο υπεύθυνα και πιο ελεύθερα και που είναι πάντα περισσότερο εκτεθειμένα στη στρατηγική των επιχειρήσεων και των αγορών (...) Η πολιτική των επιχειρήσεων συνίσταται όλο και περισσότερο στο να προστατεύονται οι ίδιες από τις θύελλες εκθέτοντας τους εργαζόμενους τους στη βία τη πρώτης γραμμής».
Στην αρχή οι άνθρωποι ζητούσαν από τους κυβερνώντες να καταφέρουν να σταματήσουν την κρίση και να ξαναθέσουν σε κίνηση τις μηχανές της οικονομίας. Τώρα όμως στρέφονται πάλι στο σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου, πιστεύει ο Τουρέν:
«Η έξοδος από την κρίση και η διαμόρφωση μιας νέας κοινωνίας εξαρτώνται από πρωτοβουλίες που θα πάρουν οι κυβερνήσεις ή θα επιβληθούν από τα ίδια τα θύματα». Με νέους νόμους, θεσμούς και πολιτισμικούς στόχους, που θα υποστηρίζουν την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη: «Ο ρόλος των θεσμών δεν είναι πλέον να επιβάλλουν κανόνες αλλά να βοηθούν στην οικοδόμηση του ανθρώπινου υποκειμένου, με βάση την ποικιλομορφία των ατόμων και κοινωνικών ομάδων».
Κι αυτό δεν μπορεί να ευοδωθεί «παρά μόνο από μαχητικούς πολίτες και υποδειγματικές μορφές οργανωμένους όχι κάθετα, όπως τα κόμματα και τα συνδικάτα, αλλά οριζόντια, από την κοινή γνώμη και από παράγοντες πληροφορημένους κυρίως από τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο και αποφασισμένους να μην αφήσουν να συσταθεί μια νέα εξουσία ακόμα πιο αυταρχική από την παλιά».
Οφείλουμε κυρίως να διακηρύξουμε ότι η δημοκρατία, που μετατρέπει τους εργαζομένους σε υπεύθυνους πολίτες, είναι η βασική προϋπόθεση της οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης, τουλάχιστον στις χώρες που έχουν ήδη επιλέξει την πολιτική ελευθερία αντί του ολοκληρωτισμού».