ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Όλα τα θέματα πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








Posted on : Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015 [ 0 ] comments Label: ,

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ Κ. ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟ

by : tinakanoumegk
Κατά την ανακήρυξή του ως επίτιμου δημότη Σύρου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος αναφέρθηκε στην «κοινωνική και οικονομική κρίση» που μαστίζει τη χώρα.
     Αν δεν διαγνώσουμε τι πραγματικά συμβαίνει δεν πρόκειται ποτέ αυτή η χώρα να ανατάξει. Η οικονομική και κοινωνική κρίση είναι δημιούργημα, αποτέλεσμα, συνέπεια άλλης αιτίας. Και η αιτία είναι το ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό, οι συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις, τα κόμματα που κυριάρχησαν στον μεταπολιτευτικό βίο. Την οικονομία και την κοινωνία έφεραν εδώ οι πολιτικές εκπροσωπήσεις της χώρας. Αυτά τα δεξιά και αριστερά μεταπρατικά και ανεπαρκή πολιτικά μορφώματα της μεταπολίτευσης. Την τελευταία εφεδρεία της  μεταπολιτευτικής κάστας την βλέπουμε τώρα.      Πρόδηλη  θλιβερή τους εικόνα ήταν το πρόσφατο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν έπρεπε να νομιμοποιεί συνάξεις της επίσημης πολιτικής αναπηρίας. Για αυτούς τους πολιτικούς αρχηγούς δεν υπάρχουν πιο αρνητικά πολιτικά πρόσημα και κατηγορίες για να τους κατατάξεις.      Ο Πρόεδρος με το κύρος του θεσμού δεν θα έπρεπε να αξιοποιηθεί από τους πολιτικούς αρχηγούς για τη νομιμοποίησή τους, αλλά να πάρει πρωτοβουλίες μιας εθνικής συνεννόησης σε μία πορεία με προορισμό την τιμωρία των κωμικοκομματαρχών, των ανυπόληπτων, των αρχηγών της πολιτικής απάτης. Έτσι, θα ανοίξει ο δρόμος της πολιτικής αναγέννησης της χώρας. Μία νέα πολιτική παιδεία και νέοι πολιτικοί πρωταγωνιστές θα κάνει και τους εξωτερικούς λογαριασμούς. Αυτούς που «εταίρους» τους ονομάζουν σήμερα οι «αριστεροί»,  που παλιότερα οι δεξιοί τους έλεγαν «συμμάχους».      Το θέαμα και όλα  όσα έγιναν γνωστά από την σύναξη των αρχηγών με την παρουσία του κ. Παυλόπουλου αδικεί την Ελλάδα. Τόπο ιστορίας, αγώνων αξιοπρέπειας, πνεύματος, μόχθου και δημιουργίας.      Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα παραστεί και στην επίσημη εκδήλωση ανακήρυξής του ως επίτιμου δημότη του δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης, ύστερα από απόφαση του δημοτικού συμβουλίου. Ελπίζω να δείξει ότι έχει κάνει διακριτή την απομάκρυνσή του από τις συμπολιτεύσεις – αντιπολιτεύσεις της παρακμής. Από αυτούς που χρέωσαν την χώρα και φτωχαίνουν τους Έλληνες.      Ο κ. Παυλόπουλος  πρέπει να συμβάλει στην μετάβαση από τον μεταμορφισμό και τις συναλλαγές μεταξύ του παλιού πολιτικού προσωπικού προς την άνοιξη μίας υγιούς πολιτικής ζωής. Η πολιτική αγορά δεν θα ανασυσταθεί με φθαρμένα υλικά του παρελθόντος, ούτε σε βάσεις συγκυρίας. Η χώρα χρειάζεται πρόταση νέου ορίζοντα.           Γρηγόρης Κλαδούχος
          Ξυλόκαστρο, 6 Δεκεμβρίου 2015
Posted on : [ 0 ] comments Label:

Συμπόσιο με αφορμή την παράσταση «Εμείς» από την Ομάδα Σημείο Μηδέν στο Θέατρο Άττις

by : tinakanoumegk
Το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015 στις 6μ.μ. και με αφορμή την παράσταση «Εμείς» από την Ομάδα Σημείο Μηδέν σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, θα πραγματοποιηθεί στο Θεάτρο Άττις-Νέος Χώρος,  συμπόσιο-παρουσίαση του μυθιστορήματος του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν «Εμείς». Η φουτουριστική δυστοπία του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν, ενέπνευσε συγγραφείς όπως ο Τζορτζ Όργουελ για τη συγγραφή του περίφημου "1984", ο Άλντους Χάξλευ για το «Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος», ο Ρέι Μπράντμπέρι για το «Φαρενάιτ 451», αλλά και σκηνοθέτες όπως ο Φρίτζ Λανγκ για το "Μετρόπολις".

Με το «Εμείς» η Ομάδα Σημείο Μηδέν ολοκληρώνει τη μελέτη της πάνω στην Απο-ανθρωποποίηση του σύγχρονου ανθρώπου. Στα πλαίσια της μελέτης αυτής παρουσιάστηκαν παραστάσεις όπως "Η Μεταμόρφωση" και "Στη Σωφρονιστική Αποικία" του Φραντς Κάφκα και  "Βόυτσεκ" του Γκέοργκ Μπύχνερ.

Η θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος από τον Σάββα Στρούμπο, μεταφρασμένη από το ρωσικό πρωτότυπο από τον Δαυίδ Μαλτέζε, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη. Στην έκδοση , μεταξύ άλλων, συμπεριλαμβάνονται ανέκδοτα μέχρι σήμερα κείμενα του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν.

Ομιλητές:
Φώτης Τερζάκης (συγγραφέας)
Κώστας Δεσποινιάδης (εκδόσεις Πανοπτικό, συγγραφέας)
Έλσα Λιαροπούλου (συγγραφέας)

Ένα μυθιστόρημα σαν μελέτη
Η επιστημονική φύση του ολοκληρωτισμού
Από τον Φώτη Τερζάκη, "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 652, 22.4.2011
Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν
Εμείς
μτφρ.: Ειρήνη Κουσκουμβελάκη, επίμετρο: Δημήτρης Κωνσταντίνου, εκδόσεις Εξάρχεια, Αθήνα
Κάπου σαράντα χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή του στα ελληνικά (από τις εκδόσεις Πλέθρον), επανεκδίδεται, σε καινούρια καλή μετάφραση, το προφητικό έργο του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν Εμείς, η πρώτη -και σπουδαιότερη- από τις μεγάλες λογοτεχνικές δυστοπίες του 20ού αιώνα (ο Οργουελ, λένε, άρχισε να γράφει το 1984 συγκλονισμένος από την ανάγνωσή του...). Εκδίδεται μάλιστα στο πλαίσιο μιας αξιοστήρικτης νέας εκδοτικής προσπάθειας, των εκδόσεων Εξάρχεια, συνδεόμενων με τον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Nosotros, σε μια σειρά που περιλαμβάνει το Διακηρύξεις Ανεξαρτησίας του Howard Zinn, τη συλλογή κειμένων από το παγκόσμιο δίκτυο znet-zmagazine Το πνεύμα της αντίστασης ζει και το Η αρπαγή της σοδειάς της ριζοσπαστικής περιβαλλοντολόγου Vandana Shiva (έργο τεράστιας σπουδαιότητας για τον παγκόσμιο αγώνα κατά του νεοφιλελευθερισμού και του κινήματος για την τροφική αυτάρκεια εναντίον των πολυεθνικών τροφίμων, στο οποίο ενδέχεται να επιστρέψουμε σ' αυτές εδώ τις σελίδες).
Ο Γιεβγκιένι Ιβάνοβιτς Ζαμιάτιν (1884-1937), μηχανικός αεροσκαφών και λογοτέχνης, υπήρξε στρατευμένο μέλος των Μπολσεβίκων τα προεπαναστατικά χρόνια, για να καταλήξει ένας από τους διωχθέντες συγγραφείς της ζντανοφικής περιόδου, μετά την οριστική επικράτηση του Στάλιν στο 15ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1927). Με τη μεσολάβηση του Μαξίμ Γκόργκι κατόρθωσε να διαφύγει στο Παρίσι το 1931, όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του (συνεργάστηκε επίσης με τον σκηνοθέτη Ζαν Ρενουάρ). Το Εμείς δημοσιεύτηκε ακριβώς την κρίσιμη χρονιά του 1927, σε ρωσικό περιοδικό του εξωτερικού, κι επρόκειτο να γίνει, όπως είπα, η αρχετυπική λογοτεχνική δυστοπία της εποχής - μια από τις πειστικότερες, υπό την αμφίεση της «επιστημονικής φαντασίας», καταγγελίες του ολοκληρωτισμού. Το ενδιαφέρον που έχει μια νέα ανάγνωσή του σήμερα, ύστερα από την ολοκλήρωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας της οποίας έγινε μάρτυρας στην εκπνοή του ο 20ός αιώνας, είναι να ανιχνεύσουμε ποια ακριβώς ταυτότητα του ολοκληρωτισμού αναδύεται από τις σελίδες του.
Θα παρακάμψω στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης τα υφολογικά ζητήματα που οφείλουν να απασχολούν την εξέταση κάθε λογοτεχνικού έργου, για να επικεντρωθώ στην πλευρά που συνδέεται αποκλειστικά με το παραπάνω ερώτημα: την αξία του δηλαδή ως μαρτυρίας. Οσοι θα είχαν την αφέλεια να διαβάσουν το έργο απλώς ως καταγγελία του σταλινισμού -πόσω μάλλον όσοι θα διέπρατταν το ιλιγγιώδες ατόπημα να εκλάβουν τον σταλινισμό ως κομμουνισμό- θα πρέπει να προσέξουν καλύτερα εκείνα τα σημεία που στοχεύουν την ουσία του ολοκληρωτισμού σε όλες του τις μορφές, και προπαντός στη δεσπόζουσα εκείνη του τεχνικοποιημένου καπιταλισμού, με ή χωρίς κοινοβουλευτικό προκάλυμμα. Διότι ακόμα και οι εκλογικές διαδικασίες έχουν χώρο στο καφκικό σύμπαν τού Εμείς, αρκεί να είναι προδικασμένο το αποτέλεσμά τους: «Εννοείται ότι αυτό δεν έχει καμία ομοιότητα με τις χαώδεις και ανοργάνωτες εκλογές των αρχαίων χρόνων όπου -γελοίο ακόμη και να το λες- δεν μπορούσαν πριν από τις εκλογές να γνωρίζουν το αποτέλεσμα. Υπάρχει τίποτε πιο ανόητο από το να βασίζεις ένα κράτος στην απολύτως απρόβλεπτη τύχη, στα τυφλά; Παρ' όλ' αυτά, φαίνεται ότι χρειάστηκε να περάσουν αιώνες πριν αυτό γίνει αντιληπτό» (σελ. 167). Πέρ' από τη σπαρταριστή ειρωνεία που αναβλύζει από την αριστοτεχνική μίμηση μιας αφοπλιστικής αφέλειας, δεν θυμίζει αυτό την περίφημη ρήση του Κίσινγκερ (δικαιολογώντας το πραξικόπημα στη Χιλή): «Δεν μπορούμε ν' αφήσουμε μια χώρα να κυλήσει στον κομμουνισμό μόνο και μόνο επειδή οι κάτοικοί της είναι ανεύθυνοι»;
Κατανοώντας βαθύτερα απ' όλους τους συγγενείς του συγγραφείς την ουσία του ολοκληρωτισμού, ο Ζαμιάτιν εστιάζει απ' ευθείας στην καρδιά του: την τεχνοεπιστημονική του φύση. Ως ιδεώδες της απόλυτης ετερονομίας, του απεριόριστου προγραμματισμού που δεν ανέχεται το παραμικρό ίχνος αυθορμητισμού και ζωτικής αταξίας, ο ολοκληρωτισμός βρίσκει το αρχέτυπό του στην ίδια τη λογική / μαθηματική τάξη, στον ανόργανο κόσμο των καθαρών αριθμών: «Η υψηλότερη ικανότητα του ανθρώπου είναι η λογική του και δουλειά της είναι, σε τελική ανάλυση, ο συνεχής περιορισμός του απείρου, τεμαχίζοντάς το σε βολικές, εύπεπτες μερίδες: διαφορικός λογισμός. Ακριβώς αυτό συνιστά τη θεϊκή ομορφιά του αντικειμένου μου, των μαθηματικών» (σελ. 83)· «Ο πίνακας πολλαπλασιασμού είναι σοφότερος και πιο απόλυτος από τον αρχαίο Θεό. Ποτέ -επαναλαμβάνω, ποτέ- δεν κάνει λάθος» (σελ. 85)· «Εάν δεν κατανοήσουν ότι τους φέρνουμε μια μαθηματικά σίγουρη ευτυχία, έχουμε την υποχρέωση να τους επιβάλουμε να γίνουν ευτυχισμένοι. [...] Ζήτω το Μονοκράτος! Ζήτω οι Αριθμοί! Ζήτω ο Ευεργέτης!» (σελ. 7-8). «Αριθμοί», άλλωστε, αποκαλούνται οι άνθρωποι στο φανταστικό Μονοκράτος του. Και βέβαια, το πνεύμα της μαθηματικής αναγκαιότητας βρίσκει την ύψιστη εκπλήρωση και τον έσχατο σκοπό του στη λατρεία της μηχανής: «Ξαφνικά, είδα την ομορφιά αυτού του μεγαλειώδους μηχανικού μπαλέτου, υπό το φως του αξιολάτρευτου, γαλανόχρωμου ήλιου. Μα γιατί -συνέχισαν οι σκέψεις μου- γιατί είναι όμορφο; Γιατί είναι ο χορός αυτός όμορφος; Απάντηση: επειδή είναι μια μη ελεύθερη κίνηση, γιατί όλη η θεμελιώδης αξία του χορού βρίσκεται ακριβώς στην αισθητική του υποταγή, στην ιδανική έλλειψη ελευθερίας» (σελ. 11).
Σε ποια φιλοσοφία αντιστοιχεί άραγε το ολοκληρωτικό όνειρο του απεριόριστου ελέγχου (της ανθρωπότητας και της φύσης) που περιγράφει εδώ ως πραγματωμένο ο συγγραφέας; Ιδού μια εύγλωττη αποστροφή: «Σήμερα, αυτό το πρόβλημα των ηθικών μαθηματικών θα λυνόταν σε μισό λεπτό [...], αλλά εκείνοι δεν μπορούσαν να το λύσουν. Ολοι οι Καντ τους μαζί δεν μπορούσαν να το λύσουν (γιατί ποτέ δεν σκέφτηκε κάποιος από τους Καντ να κατασκευάσει ένα σύστημα επιστημονικής ηθικής - δηλαδή βασισμένο στην αφαίρεση, την πρόσθεση, τη διαίρεση και τον πολλαπλασιασμό)» (σελ. 22). Στην πραγματικότητα, υπήρξε πριν από τον Καντ κάποιος που το σκέφτηκε (μολονότι δεν θεωρούσε ακόμα την επιστήμη της εποχής του αρκετά προηγμένη γι' αυτό): ήταν ο Λάιμπνιτζ, ο επινοητής του απειροστικού λογισμού, τον οποίον (από κοινού με τον Καρτέρσιο) προσκυνούν όλοι οι σύγχρονοι θετικιστές, λογικοί εμπειριστές, αναλυτικοί, οι πραγματικοί κληρονόμοι του οράματος ενός κόσμου προγραμματιζόμενων αυτομάτων (που επίσης πραγματοποιήθηκαν στην τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών). Εδώ πρέπει ν' αναζητηθεί το αληθινό φιλοσοφικό απείκασμα του ολοκληρωτισμού, περισσότερο απ' ό,τι σε όλες μαζί τις ντεσιζιονιστικές θεωρίες...

Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία που δείχνουν όλοι αυτοί οι συσχετισμοί, ιδού μια άλλη διακλάδωση της παραπάνω σκέψης: «Ούτε μία χαμένη χειρονομία, καμπύλη ή στροφή. Χωρίς αμφιβολία, ο Τέιλορ ήταν η ιδιοφυΐα της αρχαιότητας. Βεβαίως, ποτέ δεν του ήρθε η ιδέα να προεκτείνει τη μέθοδό του στο σύνολο της ζωής, σ' όλες τις κινήσεις που γίνονται μέσα στο εικοσιτετράωρο [...] Αλλ' ακόμη κι έτσι, πώς μπόρεσαν να γράψουν ολόκληρες βιβλιοθήκες για κάποιον σαν τον Καντ και ν' αδιαφορήσουν για τον Τέιλορ - τον προφήτη που μπορούσε να δει δέκα αιώνες μπροστά;» (σελ. 45). Η αναφορά είναι βέβαια στον Frederick Winslow Taylor (1856-1915), τον εισηγητή του επιστημονικού μάνατζμεντ, που πρότεινε την οριζόντια κατάτμηση της εργασίας σε μικρά μηχανικά τμήματα κινήσεων χάριν της αυξήσεως της αποδοτικότητας (δηλαδή, της μεγιστοποίησης του κεφαλαιοκρατικού κέρδους, με τίμημα την απεριόριστη μηχανοποίηση του σώματος του εργάτη): η πρότασή του εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία Ford και ο όρος τεϊλορισμός-φορντισμός έγινε συνώνυμο της αλυσίδας παραγωγής, κύριου μοντέλου οργάνωσης της βιομηχανικής εργασίας στο μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα. Συνώνυμο, δηλαδή, της κεφαλαιοκρατικής βαρβαρότητας, της στρατιωτικά διευθυνόμενης δομής του μοντέρνου εργοστασίου, που στάθηκε -όπως διορατικά έλεγε ο Κώστας Παπαϊωάννου- το μεγάλο σχολείο του ολοκληρωτισμού. *
Posted on : [ 0 ] comments Label:

Εκπαιδευτική επίσκεψη στα Τρίκαλα και στη Ζήρεια από το Τμήμα Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του Πανεπιστημίου Πατρών με τον πρόεδρο του τμήματος καθηγητή Παναγιώτη Δημόπουλο

by : tinakanoumegk
Στα πλαίσια της συνεργασίας του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης, του Χιονοδρομικού Κέντρου Ζήρειας και του Τμήματος Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του Πανεπιστημίου Πατρών, πραγματοποιήθηκε διήμερη εκπαιδευτική επίσκεψη στα Τρίκαλα και στη Ζήρεια. Συμμετείχαν 90 φοιτητές και διδακτικό προσωπικό με επικεφαλής τον πρόεδρο του τμήματος καθηγητή Παναγιώτη Δημόπουλο. Εγκαινιάσαμε έτσι μια πολύ σημαντική συνεργασία με σκοπό τη μελέτη, την προστασία και την ανάδειξη του φυσικού περιβάλλοντος της Ζήρειας και ταυτόχρονα την οικοτουριστική ανάπτυξη της ορεινής περιοχής των Τρικάλων.

(Από ανάρτηση του Σπύρου Αποστολόπουλου)
Posted on : [ 0 ] comments Label:

Συνέντευξη – Αντώνης Ανδρουλιδάκης: «Να ξαναβρούμε νόημα στην ύπαρξη, στη συνύπαρξη και στην πράξη»

by : tinakanoumegk

         
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Γιώργο Παπαϊωάννου

Επιχειρώντας να ανιχνεύσουμε σε αυτό και σε επόμενα φύλλα του Δρόμου, το θέμα του αποπροσανατολισμού που φαίνεται σήμερα να κυριαρχεί και των δυσκολιών να διαφανεί μια προοπτική στον νέο κύκλο στον οποίο έχουμε εισέλθει, επιλέξαμε να μην ξεκινήσουμε με κάποιο «πολιτικό στέλεχος». Μιλήσαμε, λοιπόν, με τον Αντώνη Ανδρουλιδάκη που ασχολείται με την προσωποκεντρική συμβουλευτική και ψυχοθεραπεία, ως σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης, αλλά και έχει μελετήσει θέματα σχετικά με την οργάνωση της εργασίας και τον Κοινοτισμό ως νέο πολιτισμικό πρότυπο. Όσα μας είπε, είτε κανείς συμφωνεί είτε όχι, αποτελούν αφετηρία προβληματισμού.

Πώς κρίνετε την κατάσταση πνευμάτων που σήμερα επικρατεί;
Μα ποιων «πνευμάτων»; Ο δυτικός κόσμος, «νοσεί» από αποπνευματοποίηση, απο-ιεροποίηση. Η έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, εκτιμά ότι το 2020 η κατάθλιψη θα είναι η πρώτη αιτία θανάτου, με τον επιπολασμό να ανέρχεται στο 25% του πληθυσμού. Είμαστε πια πολύ α-σθενείς, χωρίς σθένος, για να τα βγάλουμε πέρα με τον καπιταλισμό. Η χίμαιρα, το μυθολογικό τέρας, εμφιλοχωρεί πια στον καθένα μας: υπερδιογκωμένο ματαιόδοξο κεφάλι-διάνοια, ασθενικό «κατσικίσιο» συναίσθημα και επιθετικό, ακόρεστο ένστικτο.

Υπήρξε, όμως, μια διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης τα προηγούμενα χρόνια.
Η «ριζοσπαστικοποίηση», συντελέστηκε σε διανοητικό και μόνο επίπεδο. Ο συναισθηματικός μας κόσμος παρέμεινε βαθιά συντηρητικός, φοβικός και αδρανής. Είναι, σαν να ερωτεύεται κανείς διά αλληλογραφίας. Κι εμείς ριζοσπαστικοποιηθήκαμε διά της αλληλογραφίας του ΣΥΡΙΖΑ. Εννοώ, χωρίς να επισυμβεί μια βαθιά ψυχική αλλαγή. Αυτό που ορίζουμε ως Επανάσταση των Ψυχών. Προηγούμενα, με το κίνημα των Αγανακτισμένων κ.λπ., αυτός που αντιδρούσε ήταν ο υπερδιανοητικοποιημένος ναρκισσιστικός εαυτός μας, απελπισμένος, επειδή ο μητρικός-κρατικός μαστός, δεν θα ήταν πια εκεί. Να αναγνωρίσουμε, βέβαια, τα αμεσοδημοκρατικά αιτήματα που  υπερέβαιναν τις μέχρι τότε ωφελιμιστικές διεκδικήσεις της μεταπολίτευσης. Όμως, και αυτό γινόταν, φοβάμαι, στο πλαίσιο μιας ναρκισσιστικής στρατηγικής ατομικής επιβίωσης. Η ριζοσπαστικοποίηση δεν μας «άγγιξε» μέσα μας και γι’ αυτό ράγισε στο πρώτο ΣΥΡΙΖέικο μνημονιακό αεράκι.
Συμπερασματικά, για το ζήτημα της παθητικοποίησης του λαού μας, πέρα από τους Παγκάλειους μηχανισμούς ενοχοποίησης που το σύστημα, σαν «καλή μανούλα», ξέρει να χειρίζεται με επιτυχία, αυτό που μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, ακόμη, είναι ότι «μας έχουν βγάλει από την πρίζα». Η ζωτική μας ώση για νόημα ζωής, ξέπεσε σε μια ρηχή και ενοχική επιβίωση και ο καημένος o ελάχιστος εαυτός μας κομματιάστηκε. Στη θέση του «εκεί έξω» βολοδέρνει καθημερινά, ένας ρόλος μας, ένα άβαταρ, που παριστάνει ότι έχει, δήθεν, προς στιγμήν, απογοητευτεί…

Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απογείωσε την επιρροή του από το 2012, γιατί αμφισβήτησε την κυριαρχία του παλιού πολιτικού συστήματος που σήμερα, όμως, παλινορθώνεται με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Είχαμε όλοι τόσο μεγάλη ανάγκη να αμφισβητήσουμε την κυρίαρχη αντίληψη που βάζει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους. Ίσως, κάπως ασυνείδητα, είχαμε υπαρξιακή ανάγκη να αμφισβητήσουμε το κυρίαρχο πρόταγμα της νεωτερικότητας που απο-θεώνει τη λατρεία της, με κάθε μέσο, χρησιμοθηρικής αποτελεσματικότητας. Τη νέα θρησκεία. Την Ιερή Οικονομία όπως λέει ο Charles Eisenstein. Αυτή η ανάγκη μας οδήγησε να «επινοήσουμε» ψυχολογικά τον ΣΥΡΙΖΑ ως μια νέα διαμαρτύρηση και τον Τσίπρα ως τον φωτισμένο ηγέτη. Απελπισμένοι από τα μνημόνια πέσαμε, διψασμένοι, με τα μούτρα, στο πρώτο ποτήρι νερό που βρέθηκε στο δρόμο μας. Κι ας ήταν κάπως πολιτικά θολό, πατριωτικά γλυφό και ταξικά… εθνομηδενιστικό. Όμως, οι οργασμοί με «επινοημένους» εραστές και ερωμένες, γρήγορα, αποδεικνύονται μαλακία.

Τι συνέπειες έχει η ματαίωση που περιγράφετε;
Σήμερα βιώνουμε την αφύπνισή μας από αυτή τη νυχτερινή ονείρωξη.  Και δεν εξαιρώ καθόλου τον εαυτό μου απ’ αυτό. Η αίσθηση, είναι ίδια με την ματαίωση που βιώνει ένα παιδί όταν ανακαλύπτει ότι τελικά ο Άι Βασίλης δεν υπάρχει. Αυτή η ματαίωση πολλαπλασιάζει τον ήδη υπαρκτό εσωστρεφή θυμό, τραυματίζοντας την αίσθηση εαυτότητας. Αρχίζει να αναδύεται, για τα καλά, αυτό που εγώ ονομάζω οριακός άνθρωπος. Η σκιά του εαυτού μας, ως εαυτός. Οι σχέσεις γίνονται όλο και πιο ασταθείς και έντονες, με εναλλαγές από την ακραία εξιδανίκευση στην ακραία υποτίμηση. Σχεδόν μαυρόασπρες. Η ταυτότητα στρεβλώνεται περαιτέρω. Οι παρορμητικές, αυτοτιμωρητικές και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές πολλαπλασιάζονται. Ο έντονος θυμός, όλων εναντίον όλων, είναι η καθημερινότητα μας. Ένα διαρκές «μην τυχόν» γίνεται το κυρίαρχο πρόταγμα. Η αποφυγή είναι πλέον η βασική ανθρώπινη ώση.

Πολλοί κάνουν λόγο για «ήττα» της Αριστεράς, τη στιγμή που μια εκδοχή της βρίσκεται στην κυβέρνηση. Τι ακριβώς έχει ηττηθεί τελικά σήμερα;
Είναι σαν να λέμε, ότι η χριστιανική αγάπη ηττήθηκε επειδή υπήρξε π.χ. η προτεσταντική εκδοχή του Χριστιανισμού. Ο πυρήνας της Αριστεράς που «ήταν και είναι πάντα με τους άλλους», της Αριστεράς των κοινωνιοκεντρικών προτεραιοτήτων και των «μαρτύρων», είναι αήττητος. Εκείνο που ηττήθηκε είναι μια ακόμη μεταπολιτευτική ναρκισσιστική αυταπάτη. Το «αυτονόητο δικαίωμα» μας ότι, με κάποιο μαγικό τρόπο, θα τη «βγάλουμε καθαρή».

Μπορεί να υπάρξει μια διαδικασία ανάτασης και να εισέλθουμε σε έναν νέο κύκλο αμφισβήτησης του περιβόητου «TINA»; Τι προϋποθέσεις θα είχε αυτό σε διάφορα επίπεδα;
Μάλλον δεν έχουμε κατανοήσει, ότι  δεν αντιδρούμε τόσο στις αντικειμενικές καταστάσεις που βιώνουμε, όσο στην υποκειμενική αντίληψη μας για  αυτές.  Ή καλύτερα στο νόημα που αποδίδουμε (ή όχι) σ’ αυτές. «Δεν έχει νόημα», λοιπόν, να κατέβουμε στους δρόμους, «δεν έχει νόημα» να ψηφίσουμε κ.λπ. Γενικώς ένα «δεν έχει νόημα» πλανιέται πάνω από τη χώρα. Αυτή η ψυχολογική αποκρυπτογράφηση της ΤΙΝΑ αναδεικνύει την πιο κρίσιμη προϋπόθεση: Να ξαναβρούμε νόημα στην ύπαρξη, στην συνύπαρξη και στην πράξη. Αν βρούμε νόημα στο να δημιουργούμε, να παράγουμε, αν η σκιά μας συναντήσει ξανά  το δημιουργικό εαυτό μας, έχουμε κάνει το πρώτο κρίσιμο βήμα. Τι έλεγε ο Sartre;  «Υπεύθυνος σημαίνει ότι είσαι ο αδιαφιλονίκητος δημιουργός του τάδε πράγματος». Ο πολίτης, λοιπόν, πριν γίνει πολίτης, είναι δημιουργός. Και αφού γίνει πολίτης γίνεται  και οπλίτης αν χρειαστεί να υπερασπιστεί τη δημιουργία του. Αυτό το εγχείρημα είναι μια τεράστια πρόκληση για τη σύγχρονη ελληνική Αριστερά. Να σας το πω κάπως αιρετικά: αριστερός δεν γίνεσαι άμα έχεις διαβάσει Μαρξ, Πουλαντζά και Αλτουσέρ. Αριστερός ξεκινάς να γίνεσαι όταν κατορθώνεις, έστω, «να καρφώσεις ένα καρφί σ’ έναν τοίχο» και καλείς, από καρδιάς, τους άλλους να το μοιραστείτε…
- See more at: http://www.e-dromos.gr/syneneteyxi-androulidakis/#sthash.KjRIYXgj.dpuf


Posted on : Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015 [ 0 ] comments Label: ,

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ

by : tinakanoumegk

 ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΣΤΟΥΣ Κ. ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΝΙΑΡΡΟ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΙΜΩΡΟΣ ΤΟΥ ΨΕΜΜΑΤΟΣ
                                    
     Το Δημοτικό συμβούλιο της 30. 10.2015 αποτέλεσε μία ακόμα απόδειξη ότι η δημοκρατία, ο διάλογος είναι αγνοούμενες λέξεις. Ήταν ήττα της αυτοδιοίκησης.
     Μετά από έξι μήνες ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου έθεσε ως θέμα στην ημερήσια διάταξη το ΑΙΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΔΗΜΟΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ. Στην συζήτηση του θέματος επεβλήθη μία πρωτότυπη διαδικασία. Πέρα από αυτό, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου είπε ότι αυτά που είχαν ρωτήσει οι δημότες είχαν απαντηθεί.
     ΚΑΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕ. Απλώς ο κ. Νιάρρος, πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, προσπάθησε να προστατεύσει τον Δήμαρχο. Νόμισε ότι έτσι έκανε τη δουλειά του. Οι πολίτες όμως έχουμε υποχρέωση να προστατέψουμε το λόγο, το διάλογο, να διερευνήσουμε και αναδείξουμε τους τρόπους προβολής απόψεων και ιδεών. Την δημοκρατία και την διαφάνεια. Πολίτες είναι αυτοί που μετέχουν με προτάσεις ενός καλύτερου μέλλοντος. Η δημοκρατία δεν εξαντλείται στις εκλογές.
     Η χρήση των εκλογών ως άλλοθι ολοκλήρωσης της δημοκρατικής διαδικασίας είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό του Ελληνικού πολιτικού συστήματος. Αφορά την κεντρική διοίκηση αλλά και την αυτοδιοίκηση. Το κεντρικό, αλλά και τα τοπικά πολιτικά αυτοδιοικητικά συστήματα  αυτονομoύνται, έχουν  διαρρήξει τους δεσμούς με την κοινωνία και τους πολίτες. Στην τοπική αυτοδιοίκηση αναπαράγεται , ανακυκλώνεται ένα προσωπικό χωρίς ιδέες, σχέδια, νοιώθει όμως περήφανο που κατέχει διακριτή θέση στην τοπική κοινωνική ιεραρχία. Τα αξιώματά τους λειτουργούν ως συμπληρωτικά της ανάγκης τους για κοινωνική αναγνώριση.
      Η πολιτική ανεπάρκεια  μεταβάλλεται σε έπαρση με προωθητική δύναμη την γοητεία, την αυτοπεποίθηση που παρέχει η ένταξη σε μία προνομιούχο ομάδα.  Ξεχνούν πολλά και αποδέχονται για τον εαυτό τους όλα όσα απέρριπταν, όταν λειτουργούσαν ως μεμονωμένα άτομα ή όταν ήταν σε αντιπολιτευτικές θέσεις.
     Για αυτό καθεαυτό το θέμα, που ζήτησαν να συζητηθεί οι τριάντα Ξυλοκαστρίτες-Ευρωστίνιοι, για το σκότος που επιβάλλεται σε όσα αφορούν την διαχείριση του ΧΥΤΑ θα μιλήσουμε σε επόμενο σημείωμα. Να υπενθυμίσω ωστόσο ότι ο ΧΥΤΑ κακοδιαχειρίζεται, λειτουργεί έξω από διαδικασίες των προδιαγραφών. Με επιπτώσεις στην υγεία και την τσέπη των δημοτών. Ανοίγουν το δρόμο να προστρέξουμε και εμείς στο μεγάλο εργοστάσιο που ετοιμάζει ο Τατούλης. Σήμερα παραμένουμε στις αιτίες, την προσπάθεια υποτίμησης, απαξίωσης πολιτών και της πρωτοβουλίας τους. Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΟΤΙ                           Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΗ ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΚΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑΣ.
     ΚΑΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ, ΟΥΤΕ ΓΡΑΠΤΩΣ, -ΟΠΩΣ ΖΗΤΟΥΣΑΜΕ ΜΕ ΑΙΤΗΣΗ-ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ. Στο δημοτικό συμβούλιο επικράτησε η λογική «να ξεπετάξουμε το θέμα». Για να παραφράσουμε λόγια άλλων σημαντικών, οι πολιτικά ασήμαντοι, όπως και οι ανεπαρκείς, αυτοί που δεν έχουν κάτι να πουν, φθονούν την πολιτική και πνευματική γενναιοδωρία, αδυνατούν να συντάξουν σχέδια, να ερμηνεύσουν το σήμερα να κάνουν συλλογισμούς για το κοινό συμφέρον έξω από την αυτοσυντήρησή τους.
     Όχι μόνο δεν απάντησαν αλλά όπως διαβάσαμε σε στοιχεία που έδωσε δημοσίευμα του kavosnews.gr, έχει υποχρεωθεί με υπογραφές ο εργολάβος  να κρατάει μυστικό ό,τι συμβαίνει στο ΧΥΤΑ.
     Κλείνοντας, δύο λόγια για τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου κ. Νιάρρο: Προϋπόθεση διεύθυνσης ενός διαλόγου είναι να κατέχεις την παιδεία του διαλόγου. Και πριν, ή μαζί με αυτό να έχεις λόγο, να προβάλλεις επεξεργασμένες ιδέες. Τότε η τεχνική της διεύθυνσης μιας συζήτησης, η «διαδικασία» σου εξυπηρετεί την επικοινωνία, την ανάλυση, τη σύνθεση. Η διεύθυνση ενός διαλόγου έχει ως προαπαιτούμενο τη γνώση των περιεχομένων της συζήτησης, είναι παιδαγωγική. Ο πρόεδρος είναι παιδαγωγός, δεν είναι παιδονόμος: ο παιδονόμος είναι εργαλείο επιβολής της άποψης, της τάξης και ρυθμίσεων ενός ήδη προρρυθμισμένου μηχανισμού. Χρειάζεται να αντιληφθούν όλοι αυτοί του δημοτικού συμβουλίου, ότι ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΡΟΣ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ, ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.
     Και για τον Δήμαρχο: και άλλη φορά του το είπα και δημόσια. Όταν μιλάει και ξεχνάει πότε άρχισε να μιλάει σημαίνει ότι δεν έχει να πει τίποτα. Είναι η ανασφάλεια αυτού που θέλει να δικαιολογηθεί. Και κάτι ακόμα. Στον Δήμο είμαστε λίγοι και γνωριζόμαστε. Στον τοπικό μικρόκοσμο δεν μπορούμε να κρυφθούμε. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΙΜΩΡΟΣ ΓΙΑ ΨΕΥΤΕΣ ΚΑΙ  ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ.
     ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΗΜΑ
     Δεν θα ξεχάσουμε τα ζητήματα περιεχομένων:
 Την διαχείριση του ΧΥΤΑ, το προτεινόμενο τοπικό σχέδιο, που συζητήθηκε «λιγάκι» στο δημοτικό συμβούλιο και αναβλήθηκε, όταν το ζήτησε η ελάσσων μειοψηφία του κ. Ζάρρου, ενώ δεν έγινε δεκτή η αναβολή ,όταν τη ζήτησε η μείζων μειοψηφία του κ. Τσιώτου.
 Και για τους πολίτες που το κείμενο-εισήγηση προς διαβούλευση είναι προς το παρόν κρυφό.
 Θα χρειασθεί να πούμε και για την ανάληψη από το δήμαρχο στήριξης του συμβούλου του κ. Μπούκλη.
 Οπότε, για όλα τα παραπάνω, και άλλα…  θα έχουμε συνέχεια.
     ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ
     ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015

Posted on : Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015 [ 0 ] comments Label:

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ τινακανουμε

by : tinakanoumegk
     












ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ www.tinakanoume.gr η γραφή είναι επεξεργασία εργαλείων αλλαγών. Είναι οικοδόμηση προϋποθέσεων συνείδησης πράξης.  Δεν επαρκούν οι αναλύσεις, η διαπίστωση συμπτωμάτων. Πολιτικός λόγος είναι η ανάγνωση των αιτίων, και η πρόταση που μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη μετασχηματισμών.

     Η ΧΩΡΑ είναι καταδικασμένη σε ανεπίστροφη πορεία από το ανεπαρκές, διεφθαρμένο, πολιτικό προσωπικό, από την κομματοκρατία, την αριστεροκαπηλεία, το παρακρατικό βάθος και διαπλοκή. Ένα προσωπικό άγνοιας, ιδιοτέλειας, μεταπρατισμού. Μαζί με την πολιτική χάθηκε ο δημόσιος χώρος του λόγου και της ευθύνης.
     
Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΘΕΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ προοπτικής και νέων κομμάτων οφείλεται σε: 1.) κυριαρχία παρωχημένων και ψεύτικων εννοιολογήσεων, 2.) αναδιάταξη θέσεων του παλιού πολιτικού προσωπικού 3.) αντιλήψεις άμυνας κεκτημένων χωρίς στρατηγικό βάθος και 4.) άγνοια σχέσεων τεχνικών οικονομίας και πολιτικής διεύθυνσης. Ότι απαιτείται η κλασσική και φιλοσοφική παιδεία για την διαχείριση του πολιτικού και της πόλης, αυτά που η χρηματιστική ολιγαρχία και η δικτατορία των αγορών δεν θέλουν να συμβαίνει.
      
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΑ εξαρτώμενη οικονομία και την φορντιστική εποχή, περνάμε πλέον στην απόδοση στρατηγικής σημασίας στα τοπικά συστήματα, στην δημιουργία. Στην επιστροφή της οικονομίας στις ανθρωπολογικές της ρίζες. Για την Ελλάδα σημαίνει ανάπτυξη στην εδαφοκεντρική της διάσταση, στην παραγωγή όχι μόνο υλικών αγαθών, αλλά και την  πολιτισμικοποίησής τους. Σημαίνει άρση των χωροταξικών και οικονομικών ασυμμετριών, Νέα Επιχείρηση Πολεοδομικής και Αγροδομικής Ανασυγκρότησης, με ιεραρχία τα ανοιχτά ολοκληρωμένα συστήματα περιοχών, με πειθαρχία του δημόσιου και πιστωτικού οικονομικού τομέα, την επένδυση στη Μπλέ οικονομία. Είναι μία πρόταση - απάντηση στα επιβαλλόμενα από ψηλά και μακριά συστήματα οικονομίας και κατανάλωσης. Σημαίνει ότι η οικονομία, η πολιτική και μία νέα σύγχρονη στρατηγική επιχειρηματικότητας έχουν ως κέντρο ένα νέο ανθρωπισμό: δεν στηρίζονται σε μικροπαρεμβάσεις μέσα στην σφαίρα κίνησης του χρήματος, αλλά στις παραγωγές με υψηλό τεχνολογικό, γνωσιακό, συμβολικό περιεχόμενο, με ανταγωνισμό στην επινοητικότητα, στην ικανότητα να δημιουργείς υλικά, συνεργασίες, δίκτυα.
     
 Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΞΟΔΟΥ από την κρίση, αλλά και ταυτόχρονα που πορεύεται σε ένα δρόμο δομικών αλλαγών, στρατηγικής μετασχηματισμών, είναι τρισυπόστατη: α) ανανέωση και ηθικοποίηση της πολιτικής ζωής, β) δημοκρατία συμβουλιακών θεσμών, γ) ανάπτυξη μιας οικονομίας παραγωγικής σε κρίσιμη σχέση με τις δομές της γνώσης. Η μονομερής διεκδίκηση των παραπάνω οδηγεί σε επικίνδυνες αντίστοιχες παρεκκλίσεις ηθικισμού, ψευτοπατριωτισμού, νομικισμού, οικονομισμού. Η χώρα έχει ανάγκη ένα εναλλακτικό πλούσιο σε περιεχόμενα και μορφές ανορθωτικό σχέδιο.
     
 ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ δεν αντιστοιχεί η παρακμή, η υποτέλεια, οι χαμηλές σταθερές στο τοπίο, στην εργασία. Δεν θέλουμε αυτήν την Ελλάδα, αυτήν την Ευρώπη, την βάρβαρη επικυριαρχία. Τα κοινωνικά κινήματα εμπειρίας, πολιτισμού, δημιουργίας δεν είναι μόνο κοινωνική αυτοάμυνα, αλλά και στρατηγική. Ένας άνεμος επιστροφής σε αξίες ανθρωπισμού, αυτοπεποίθησης, αυτογνωσίας, θα διαμορφώσει συνθήκες ελευθερωσιακής δημιουργίας.

      Η σελίδα για να υπηρετήσει τις παραπάνω ιδέες επέλεξε αυτήν την φόρμα. Με τέσσερεις θεματικές κατηγορίες: 1/  ΠΟΙΟΣΚΑΤΙΠΟΥ, είναι η πρώτη σελίδα προτάσεων γενικής αναφοράς, 2/ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΕΙΝ ΟΥΤΩ, με ιδέες και προτάσεις του διαχειριστή που προσθέτουν αξία στο παραγωγικό και πολιτισμικό σύστημα, 3/  ΕΥΣΗΜΟΝ ΛΟΓΟΝ ΔΩΤΕ, μια προβολή ιδιαίτερα βιβλίων ΕΥλόγου, ΕΥποιοίας, ΕΥτοπίας, 4/  ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΙ, με ιδιαίτερη αναφορά στον Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης, την Κορινθία και την Πελοπόννησο, χρήσιμες ενημερώσεις από την επικαιρότητα, αλλά και επαναφοράς παλαιότερων κειμένων.                                                                                                       (εγγραφή - ανάρτηση 2015)

-Υπεύθυνος της σελίδας ο Γρηγόρης Κλαδούχος.
                                                                                         
                                                                                      

  








              
                             *

Ένα καράβι δεν είναι το σκαρί αλλά το ταξίδι του.  Ένας άνθρωπος είναι η πρότασή του (σ΄ αυτή την διαμάχη των επιθυμιών του με την ελλιπή πραγματικότητα στεναχώριας και ασχήμιας), που μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη μετασχηματισμών.                             (εγγραφή από κείμενο το 2019)



                             *

           ΠΡΟΤΑΣΗ  (ΙΔΡΥΤΙΚΩΝ)  ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ

     Η Ελλάδα και οι Έλληνες σε ένα ταξίδι στον κόσμο της ιστορίας κληρονομούν ένα φορτίο παιδείας και πολιτισμού.

    200 χρόνια από την απελευθερωτική επανάσταση του 1821 και η χώρα δεν μπορεί να αναφερθεί σε επιτεύγματα που να δικαιώνουν αυτούς τους αγώνες. Οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες και τρόπος βίου δεν τιμούν αυτό το ιστορικό γεγονός. Η Ελλάδα χάνει την δυναμική της. Το μεγάλο έλλειμμα της χώρας είναι η διεύθυνσή της, που αρνείται τις δυνατότητες και εμποδίζει αναδομητικές παρεμβάσεις.

     Ένα κράτος με φαινομενικά χαρακτηριστικά αστικού τύπου και με διευθύνουσες ιδιοτέλειες αποσκοπούν σε κοινωνικές εκτονώσεις, αναπροτείνουν δογματική προσήλωση και παραμορφώσεις θεωριών. Οι κυρίαρχες δυνάμεις συντελούν σε νέες περιθωριοποιήσεις, εκμεταλλεύσεις. Είναι υποτελείς στις χρηματιστικές, βιοτεχνολογικές και πιστωτικές οικονομικές δυνάμεις. Οι μηχανισμοί της αστυνόμευσης, των διακρίσεων, δρουν σε ένα στατικό πνευματικό παρόν. Η αριστεροδεξιά καθεστωτική ενδογαμία ως ύστατο καταφύγιο προστρέχει στην κατάργηση κάθε ηθικού ανασταλτικού. Επανέρχονται ως συντηρητές της υποτέλειας αυτών προς τον εξωτερικό παράγοντα και της κοινωνίας προς αυτούς. Αδυνατούν να υπερασπιστούν εθνικά δίκαια στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αυτό το ρεύμα έχει διαβρώσει εκπαιδευτικούς οργανισμούς, καταλαμβάνει χώρους που κυρίως εκφράζονται ως «εκσυγχρονιστές».

     Δεν υπάρχει κομματικός διπολισμός. Αυτό που παρουσιάζεται ως πολιτική αντιπροσώπευση δεν είναι άλλο από ένα εσωτερικά ανατροφοδοτούμενος μηχανισμός αναπαραγωγής του που εντέλλεται την υποτέλεια της κοινωνίας στο κράτος και με εξαγορά πολιτών ως αγωγών ισχύος τους. Απαιτούν νομιμοποίηση των εξουσιαστικών εντολών τους με άλλοθι την «επιστήμη». Από την εποχή των μνημονίων και τον περιορισμό της δημόσιας συζήτησης στην εσωτερική κίνηση του χρήματος από τους «ειδικούς» επιστήμονες οικονομολόγους, περάσαμε στους «ειδικούς» της ιατροποιημένης πολιτικής. Υποκριτικά διατείνονται ότι είναι αντιφασίστες, αλλά αποδέχονται την ακύρωση του δημόσιου διαλόγου, την προπαγάνδα και τις ρατσιστικές διακρίσεις στην πράξη.

                                                                              ***

    Ανάπτυξη για την χώρα δεν είναι η οικονομική αφαίμαξη του πολίτη, ο επενδυτικός λαϊκισμός, ο κρατισμός, τα χρηματιστήρια, η παράδοση των υποδομών σε εξωτερικούς κρατικούς και ιδιωτικούς παράγοντες. Δεν είναι η καταστροφή του Ελληνικού Τοπίου και του Αρχαιολογικού Κληροδοτήματος, ο υποβιβασμός της εκπαίδευσης και η φυγή των νέων. Η άμεση στήριξη των οικονομικά αδύναμων κοινωνικών ομάδων πρέπει να ενταχθεί σε μια στρατηγική ορίζοντα με:

            - παραγωγή με ενσωματωμένο συμβολικό κεφάλαιο,

            -  Απέναντι σε αυτοαναφερόμενους λαϊκισμούς τεχνολογικούς και καινοτομίας απαιτείται μια σύγχρονη στρατηγική επιχειρηματικότητας με ένα νέο ανθρωπιστικό επίκεντρο: αναδημιουργία και ανατροφοδότηση των παραγωγικών τάξεων με υψηλό γνωσιακό και τεχνολογικό περιεχόμενο.

            - άρση ανισοτήτων και συμμετριών στις πόλεις και στην ύπαιθρο, ολοκληρωμένα αναπτυξιακά προγράμματα χωρικών ενοτήτων με πολλά κέντρα ροής ζωτικότητας.    

             - πειθαρχία του τραπεζικού και δημόσιου τομέα, επαναξιολόγηση των τομέων οικονομίας,

             - Η ικανότητα συνεργειών, δικτυώσεων και μέσα από εκπαιδευτικούς θεσμούς, ένας Νέος Κοινοτισμός αυτόκεντρων συμβουλιακών θεσμών, θα παράξουν μια νέα κοινωνική και δημιουργική κινητικότητα.

                                                                             ***

       Με ανανεωτικά θεωρητικά και ερμηνευτικά κλειδιά, πρέπει να τεθεί ένας κοινός και φωτεινός ορίζοντας στόχων. Το Αναγεννητικό Πρόγραμμα θα είναι υπόθεση ανάλυσης αλλά και εμπειριών ζωής και οργάνωσης, θα οικοδομηθεί σε συνέργεια και με άλλους φέροντες άξονες της  κοινωνίας που αυτενεργεί και αρνείται τις αναθετικές λογικές.

     Η πολιτική ως αγώνας για την ανθρώπινη ελευθερία, την ατομική και συλλογική δημιουργικότητα, είναι το άθλημα του ωραίου, του δίκαιου και του αληθινού. Το υπαρκτό παρακμιακό σύστημα φαυλότητας, διαφθοράς, διαπλοκής, συντηρεί την παρακμή. Ανάληψη κοινωνικής ευθύνης σημαίνει: κίνηση διαδικασιών διαμόρφωσης πολιτικού σχηματισμού για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό των μεγάλων μετασχηματισμών και οριζόντων.                                                                                                                               (εγγραφή - ανάρτηση το 2021)

                                                                *

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΧΕΣΕΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ.   

 Με την πανδημία αναδεικνύονται κινήσεις άρνησης της μονόδρομης ροής διαδικασιών εντολής – υποταγής.

     Το υπαρκτό πολιτικό σύστημα και το κράτος - παγιωμένο σύστημα ανελευθερίας -  τροφοδοτούν την κοινωνία με μαθήματα μαζικής νοοτροπίας υπηκόων. Την επιφορτίζουν με άγχος επιβίωσης και φόβο. Σε ένα στατικό πνευματικό παρόν, που αρνείται την παιδεία ως συλλογικό διανοητικό, κριτικό υπόβαθρο, με την κατάργηση κάθε ηθικού ανασταλτικού, με μηχανισμούς αστυνόμευσης, διακρίσεων, εκπαιδεύει σε μια κρατική απολυταρχία.

     Η διολίσθηση στην παρακμή και υπανάπτυξη επιτυγχάνεται με τον σκοταδισμό, την παραμόρφωση εννοιών, την αιχμαλώτιση του ανθρώπου, ώστε να μην είναι σε θέση να κάνει χρήση της παραγωγικής δύναμης του μυαλού του, της δημιουργικότητας και λογικής του. Βρίσκει την απαραίτητη διαθεσιμότητα με την αξιοποίηση αφομοιούμενων και ενεργοποιημένων ενδιάμεσων υποκειμενικοτήτων. Μεταβιβάζεται έτσι το νομιμοποιητικό αφήγημα κυριαρχίας και οι σωτηριολογικές αυταπάτες. Με στρατολόγηση πολλών παράπλευρων δυνάμεων δεν φοβάται, ελέγχει και κατορθώνει τον εκφυλισμό της άρνησης, περιθωριοποιεί και εκμεταλλεύεται κοινωνικές αναζητήσεις.

     Ήδη σε Ευρώπη και Αμερική αναδύονται δυνάμεις άρνησης επιτηρήσεων για την αυτοδιαχείριση, αυτοέκφραση και επιστροφή κεκτημένων ελευθεριών. Η επίθεση στην ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια αναδεικνύει ένα αίσθημα ντροπής για την αποδοχή αυτών των υποχωρήσεων, γίνεται πλέον αντιληπτή η χρήση των σχέσεων επιστήμης, τεχνολογίας και πολιτικής. Η ντροπή από αυτήν την συνείδηση υποχώρησης παράγει αγανάκτηση ή και αυτοκαταστροφική ενοχή. Το αίσθημα αγανάκτησης, όμως, σε ένα πληθυντικό αριθμό κινήσεων διευρύνεται σε άτυπο, πρωτογενές πολιτικό προϊόν. Δεν σύρεται στον τυπικό αντιπολιτευτικό οικονομισμό, αναλύει το πολιτικό και το αξιοποιεί όχι με άκαιρες συμβατικές ορίζουσες, αλλά με ερμηνείες σχέσεων εξουσίας, τους μηχανισμούς ελέγχου, με την αποκρυπτογράφηση του διώνυμου ισχύς – γνώση. Η αυτοάμυνα και οι δημιουργικές κοινότητες εμφανίζονται ως  κάλυψη ρωγμών και γεγονότα ελευθερίας. Συμπληρώνεται μια ατζέντα κοινωνικοπολιτικής διαμαρτυρίας θεμελιακά διαφορετική από συνήθη ρεύματα «πολιτικών της ταυτότητας» ή της «ταξικής πάλης». Γι΄ αυτό και είναι χωριστά από τα μηχανιστικά μοντέλα της υπαρκτής αριστεράς ή των ενσωματωμένων αντιπολιτεύσεων.

     Εάν αυτά τα κινήματα θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστικά πρέπει να αξιοποιήσουν την δική τους, αλλά και την συσσωρευμένη ιστορική εμπειρία, να αναζητήσουν τρόπους και μεθόδους εξέλιξης, βιωσιμότητας, γιατί πολλά κινήματα γεννιούνται για να ηττηθούν πολύ σύντομα στην σιωπή. Δεν μπορούν να έχουν προοπτική δυνάμεις αυθόρμητες, χωρίς επεξεργασίες, παράλληλες, αλλά προς το παρόν μη συγκλίνουσες.

     Ένας ορίζοντας προοπτικής και δυναμικής εξέλιξης απαιτεί οικειοποίηση παραγωγής και μορφοποίησης νέων θεσμικών πρωτοβουλιών, συγκλίσεων με εσωτερικούς συμπληρωματικούς καταμερισμούς, ένα ευρύχωρο ανοιχτό δίκτυο κοινοτιστικών συμβουλίων. Ο πληθυντικός πρωτογενών κινήσεων στην πορεία σύνθεσης θα διαμορφώσουν πολλαπλασιαστική αξία. Οι πολλές συνισταμένες άμεσων εμπειριών ενισχύουν τα δεδομένα, αποτελούν βάση μιας αυτοδιευθυνόμενης πολιτικής παραγωγής.

     Σε τέτοιες συνθήκες η ηγετικότητα σημαίνει συνείδηση συλλογικότητας, ανάληψη πρωτοβουλίας, που μέσα από διαλεκτική, διάλογο είναι σε θέση να αξιοποιήσει ιδιαίτερες ικανότητες πολιτών και φορέων. Προϋπόθεση μια πλατιά αντίληψη ανεκτικότητας και συμβιβασμών, υπερβαίνοντας ασήμαντες διαφοροποιήσεις και παραπλανητικούς, ανεπίκαιρους διχαστικούς άξονες.                                                                                                                                                  

     Η σύγκλιση υποστασιοποιεί ένα πολλαπλασιαστικό παραγωγό ιδεών και ενέργειας. Σε μια νέα αυτορρύθμιση, ένα δημοκρατικό θεσμισμένο περιβάλλον θα καλλιεργήσει συνθήκες ευνοϊκές επινοήσεων, τον κοινό ορίζοντα ευζωϊας και δικαίου. Κάθε στιγμή απαιτεί να είναι προδιαδικασία και  πρόσκληση εισαγωγής σε ιστορικά καθήκοντα.

Γρηγόρης Κλαδούχος

(εγγραφή - ανάρτηση τον Φεβρουάριο 2022) 

                                                                    *

Ο ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ                                                                                                              

Αγαπητέ κ. ΝΙΤΣΙΑΚΟ ( 27/1/21) καλή επιτυχία στην για σήμερα προγραμματισμένη διάλεξη. Θέλω να σας θυμίσω ότι είχατε αναφερθεί θετικά σε σχόλιό μου, όταν πρόβαλα κείμενο-συνέντευξή σας τον Ιανουάριο του 2016. Σας στέλνω την τότε ανάρτησή μου: http://www.tinakanoume.gr/2016/01/blog-post_77.html Με την ευκαιρία της σημερινής διάλεξης-συζήτησης, σας αποστέλλω ένα συμπυκνωμένο κείμενο που (κατά την γνώμη μου) αναλαμβάνει ενεργά την παραδοσιακή αντίληψη του κοινοτισμού και την επαναπροσδιορίζει με βάση τις σημερινές συνθήκες ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων και κοινωνικού σχηματισμού. Ευχαριστώ.

Ο ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ – ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΤΙ

Πολλά χάνονται με το πέρασμα του χρόνου. Πολλά ξεχνιούνται, άλλα επιμένουν και ο κοινοτισμός, όπως και πολλές άλλες λέξεις που έρχονται από το παρελθόν απαιτούν την επανενοιολόγησή τους. Τί σημαίνει λοιπόν για την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και ποιες μορφές πρέπει να πάρει;

 Οι κρατικοί μηχανισμοί έχουν παραχωρηθεί (ιδιαίτερα σε μια σειρά αδύναμες ή δορυφορικές χώρες) σε εξωτερικές δυνάμεις κρατών και αγορών. Ξεχωρίζει η οικονομία από την κοινή ζωή, η διευθύνουσα πολιτική από την κοινωνία και τους πολίτες, διαπιστώνεται η καταστροφή των υποκειμένων - ατομικών και συλλογικών -, της δημιουργικότητας. Ο χώρος των αποφάσεων έχει συμπιεστεί και η ευκαιρία είναι η ενίσχυση των στρατηγικών ικανοτήτων των τοπικών συστημάτων. Η επανεκκίνηση παραγωγικών και πολιτισμικών συστημάτων προϋποθέτει μια αυθεντική ιδέα του συλλογικού εαυτού, την αυτενέργεια των πολιτών, ανάκτηση της εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών, επανείσοδος στην ζωή των κληροδοτημένων δικτύων σχέσεων. Ο Κοινοτισμός σήμερα μπορεί να οικειοποιηθεί με το ανάπτυγμα της δυαδικής αντίληψης:

 Α. Ο κοινοτισμός ως ΤΟΠΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΕΝΤΟΠΙΟΤΗΤΑΣ, συλλογική συνείδηση αξιών και αγαθών του τόπου ως υπόβαθρα παραγωγής αυτοβιώσιμου πλούτου.

 Β. Ο κοινοτισμός ως ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ σημαίνει μορφές κυβέρνησης επανάκτησης δυνατοτήτων αποφάσεων για ζητήματα του περιβάλλοντος ζωής του, συλλογική, άμεση, κοινωνική και όχι ανάθεσης.

Στις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας, με την διάρθρωση του κοινωνικού, πολιτισμικού, παραγωγικού και οικιστικού καταμερισμού (πολλές μικρές πόλεις, πολλά χωριά, συγκεντρωτισμός), με την παράλληλη άνθηση της πληροφορικής, που ευνοεί πολλά κέντρα αποφάσεων αλληλοεξάρτησης, απαιτείται μια ανακατεύθυνση στρατηγικής: μαζί με ένα γενικό Εθνικό Πολεοδομικό Σχέδιο, την απαραίτητη προσθήκη ενός Αγροδομικού Σχεδίου. Αυτά πρέπει να εξειδικεύονται αλλά και να υπηρετούν μικροπεριοχές ολοκληρωμένου σχεδιασμού. Οι μικρές πόλεις πρέπει να καταστούν κέντρα ροής ζωτικότητας, διαχειριστές μιας οικονομικής ζώνης, υπηρετικοί φορείς γνώσης ως παραγωγικής δύναμης. Οι ΒΙΟΠΕΡΙΟΧΕΣ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ θα καθορίζονται με κριτήρια ομοιοτροπίας γεωγραφικών, ιστορικών, παραγωγικών ταυτοτήτων. Απόλυτο κριτήριο, η επιστροφή της εργασίας, της δημιουργικότητας, ο εμπλουτισμός με γνώση της παραγωγικής συνείδησης. Είναι η πορεία σύνθεσης αρχών και δεδομένων, η συγκρότηση υλικού και άυλου κεφαλαίου.  

                                                                      *                                                                                ΙΔΕΕΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Α. Αγαπητοί φίλοι, αναλαμβάνετε την συγκρότηση μιας νέας πολιτικής πρωτοβουλίας που είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, όχι όμως και μη επιτεύξιμη. Εμπόδιο στην πολιτική αναγέννηση είναι το κομματοκρατικό σύστημα εξουσίας που έχει το ολοκληρωτικό μονοπώλιο ισχύος που καθηλώνει σκέψεις, αλλοιώνει έννοιες, τροφοδοτεί με «ατομική ευθύνη» ώστε ο άνθρωπος να περιορίζεται στην ζωώδη υπόστασή του, σε βιολογικά ένστικτα, να μην έχει δυνατότητες διαμόρφωσης του περιβάλλοντός του.

Πολλά κινήματα εμφανίζονται, αλλά είναι μερικότητας, χωρίς στρατηγική, ενώ η πολιτική είναι η διαχείριση του όλου, δεν είναι απόκρουση επιθέσεων με ανακλαστικά πολιορκημένων, είναι η συνομιλία για απόφαση πού θα αποδοθεί αξία και επόμενα η διαμόρφωση στόχων.

Δυστυχώς οι μερικότητες εμφανίζονται με μορφή οικονομισμών, αντιεπιστημονισμών, ηθικισμών, νομικισμών, δημοκρατικισμών, καπηλείας εθνικών υποθέσεων και πολλών ειδών λαϊκισμών, χωρίς βάθος νοημάτων παιδείας και οικονομίας. Απουσιάζει κάθε συνθετική σκέψη που θα ανυψώνει την πολιτική σε επίπεδα πρότασης ενιαίας και οργανικής της Ελληνικής κοινωνίας και του σχηματισμού της.

Οι κινήσεις επιστροφής της πολιτικής ως καινοτομικό και θεσμικό επίτευγμα μέσα από την διαλεκτική και συνομιλία πρέπει να αποδώσει σημασία στην μέθοδο συγκρότησης, στους βηματισμούς, θα διαμορφώσει ατομικές και συλλογικές δημιουργικότητες, το κοινωνικό και εθνικό κεφάλαιο, αυτά που ο Ελλάδα και η Ελληνοσύνη έχει ανάγκη και για την επιστροφή της στην παγκόσμια κοινότητα.

Β. Όσον αφορά στην Διακήρυξη:

Μια διακήρυξη πρέπει να εισάγει νέες λέξεις, προτάσεις στην πολιτική αγορά, να κάνει διάγνωση, γνωμάτευση των αρνητικών που βλέπει στον κοινωνικό σχηματισμό, αυτών που ανήκουν και πρέπει να αποδοθούν σε αυτή την χώρα και τον Ελληνισμό.

Θέτει την στρατηγική του τι θέλουμε, του τι μπορούμε και πως το επιτυγχάνουμε. Αυτό σημαίνει απάντηση στα παρακάτω ζητήματα:

. για την σχέση γνώσης και παραγωγικής οικονομίας,

. στην απουσία δημοκρατίας και τον συγκεντρωτικό θεσμικά και χωρικά καταμερισμό,

. στην ιεράρχηση τομέων της οικονομίας, αξιολόγηση δυνάμεων ώστε να διαμορφώνονται ευνοϊκοί συσχετισμοί και κριτική στο κομματοκρατικό σύστημα διαφθοράς και διαπλοκής, που είναι ιδιοτελές προσωπικό, χειραγωγήσιμο από την εξωτερική επιτροπεία.

Γ. Πιστεύω ότι το εγχείρημα έχει βάση και ουσιώδη - τίμια αποστολή.

( ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ, 7 Ιουνίου 2022)

                                                                       *

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ 

  ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΑΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ   

        Η Ελλάδα χάνει τη δυναμική της. Εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες αρνούνται τις δυνατότητές της. Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν τι και ποιος έφταιξε, τι και ποιος φταίει. Δεν έχουν σε τι να πιστέψουν.        

       Η άγνοια της ιστορίας, της εξέλιξης, των δυνατοτήτων εμπόδισε αναδομητικές παρεμβάσεις. Καταργήθηκαν οι αγορές του λόγου. Νίκησαν οι χρηματιστικές, αντιπαραγωγικές αγορές. Δολοφονήθηκε το συλλογικό, δημιουργικό αίσθημα.

       Οι Έλληνες ταξιδεύουν σε ένα λαβύρινθο ερμηνευτικής αδυναμίας της πραγματικότητας. Η κοινωνία, η πολιτική, οι άνθρωποι κινούνται χωρίς σταθερές αναφορές, σε διαρκή κατάσταση επισφάλειας. Του προτείνονται κόμματα εφήμερων στόχων, χωρίς ανάλυση και στρατηγική.

          Μετά την παρένθεση της  συντονισμένης δυσφημιστικής καμπάνιας η Ελλάδα και ο Ελληνισμός, και μετά την εκκαθάριση εσωτερικών και εξωτερικών λογαριασμών θα επιστρέψει στην παγκόσμια κοινότητα. Όχι μόνο με τόνους εμπορικής αξίας αλλά και από το αναγεννημένο τοπίο, με ελιξήριο διαρκούς πνευματικής ζωής το νεοουμανιστικό πνεύμα. Όχι μόνο με αντικείμενα υλικής ζωής, αλλά και με μία επικαιροποιημένη , σύγχρονη αφήγηση του κόσμου. Μπορεί στην διεθνή κατάταξη να τεθεί σε εμβληματική θέση. Θα το υλοποιήσει η θέληση, η αξιοποίηση της εσωτερικής πολιτισμικής βιοποικιλότητας, του δεσμευμένου σήμερα παραγωγικού συστήματος.

                              ΛΑΪΚΙΣΜΟΙ: ΗΘΙΚΙΣΜΟΣ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΜΟΣ, ΟΛΙΓΟΚΡΑΤΙΑ     

         Για την κυριαρχία του ισχυρού απαιτείται η αποδυνάμωση της αυτοπεποίθησης και η συκοφάντηση των κοινωνιών. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορούν ν’ αντιπαρατάξουν μια αποτελεσματική άμυνα. Η δυσφήμιση οδηγεί σε υποταγή. Η μικρή αυτοεκτίμηση σε παραίτηση. Όχι στην προσπάθεια, στην ανάπτυξη. Οι Έλληνες προβλήθηκαν ακόμα και ως ρατσιστές. Προληπτική ιδεολογική κατάκτηση θέσεων.

         Το τελικό χτύπημα στην συκοφάντηση των Ελλήνων, μετά την αποδομητική δολιοφθορά του Σημίτη, έδωσε ο Γιώργος Παπανδρέου. Ως καλός μεταπράτης, απέδωσε αλήθειες σε προϋπάρχοντα στερεότυπα και αντιλήψεις των Βόρειων προς τον Ευρωπαϊκό Νότο. Χρέωσε στον απλό κάτοικο αυτής της χώρας την κύρια αιτία της χρεοκοπίας.

          Η επιβολή αυτής της εικόνας γεννά σε πολλούς αισθήματα εκδίκησης, μια αμυντική συνοχή και μια ψυχολογία πολιορκημένου. «Αντιστάσεις» χωρίς απαντήσεις επεξεργασμένες. Υψώνεται η σημαία της «πατρίδας», της «Ελληνικότητας». Σλόγκαν παρά ιδέες. Ενισχύονται τοπικισμοί, συντεχνιασμοί, καταφύγια ατομικισμού. Ο θυμός, η αγανάκτηση οδηγούν σε παγίδες ταυτοτήτων. Όταν αγιοποιείσαι δεν μπορεΊς να αυτομετασχηματισθείς. Ο συλλογικός ναρκισσισμός αδρανοποιεί τους μηχανισμούς αλλαγών. Η λατρεία του εξιδανικευμένου απώτερου εαυτού είναι άλλοθι πολιτικού πρωτογονισμού και επικάλυψη αντεθνικών και αντικοινωνικών προσανατολισμών και υποχωρήσεων.                                            

         Απέναντι στον ηθικό λαϊκισμό της πλατείας,(κλέφτες, να καεί…) συγκεντρώθηκε στην τηλεόραση ένας οικονομικός λαϊκισμός (μέσα- έξω από το ευρώ…). Μεθοδικά εγκλώβισαν τη συζήτηση στην σφαίρα κίνησης του χρήματος.  Ο οικονομισμός της αριστεράς άφησε κενό λόγου αντιδιαφθοράς,  που τον κάλυψε με ηθικισμό η Χρυσή Αυγή.

          Αναδείχθηκε μία νέα τεχνοκρατική «διανόηση», μία νέα τάξη σωτήρων της Ελλάδας. Η τηλεοπτική αριστοκρατία των οικονομολόγων-νομισματολόγων έβαλε στην άκρη τους διανοούμενους. Για αυτή την κατηγορία επιστημόνων τα οικονομικά μεγέθη δεν συναρτώνται με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Οι προτάσεις τους είναι ξένες προς μία ερμηνεία των αιτίων που μας έφτασαν ως εδώ.

           Οι οικονομιστές πιστεύουν ότι βοηθούν τους εργαζόμενους, όταν υπερασπίζονται κάθε θέση εργασίας. Όμως το συλλογικό δικαίωμα της εργασίας με κοινωνική αποδοτικότητα, αξιοπρέπεια, στρατηγικό όφελος είναι περισσότερο ισχυρό. Η πολιτική δεν είναι υπεράσπιση του χθες, των κεκτημένων. Αυτή είναι τυραννία του παρελθόντος, συντηρητισμός.

           Ένα κίνημα δεν εκφράζει αυτό που υπάρχει. Δεν αμύνεται, δεν υπερασπίζεται τα κεκτημένα μόνο. Προτείνει. ‘Έχει άποψη για μια νέα κοινωνία, θεσμούς, συμπεριφορές. Προτείνει και μια νέα κοινωνική και εργασιακή γεωγραφία. Διαμορφώνει συσχετισμούς υπέρ αυτής της πρότασης. Πολιτική δεν είναι υποταγή στα δεδομένα του υπάρχοντος κοινωνικού σχηματισμού.  Είναι δομικές αλλαγές, μετασχηματισμοί, μεταρρυθμίσεις. 

         Βρισκόμαστε σε εσωτερική κατοχή, κάτω από μία ολιγοκρατία τριών συνιστωσών: κομματοκρατία, τηλεκρατία, λόμπυ συμφερόντων. Αυτό το κατεστημένο απαγορεύει την αναγέννηση του πολιτικού δυναμικού της χώρας. Η παραπάνω τρισυπόστατη δομή εξουσίας γεννά και αναδεικνύει πολιτικούς σχηματισμούς λειτουργικούς των συμφερόντων τους, της μεταπρατικής τους αποστολής και σε επαφή με τις δομές του κράτους.

         Το μεγάλο έλλειμμα είναι αυτό της κυρίαρχης πολιτικής και των αναγκών της χώρας. Η πολύπλευρη διαπλοκή τους. Τα κόμματα έπρεπε να είναι οργανισμοί ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία. Έχουν ωστόσο μετατραπεί σε υπερτοπικούς, εξωκοινωνικούς μηχανισμούς που συντηρούνται και από την κρατική χρηματοδότηση ή τις μίζες. Αυτό είναι το μεγάλο αναπτυξιακό αντικίνητρο: η πολιτική αντίληψη που κυριαρχεί σ’ όλο το πολύχρωμο- μονόχρωμο πολιτικό φάσμα. Που ταυτίζει την έννοια κυβερνώ με το καταλαμβάνω το κράτος. Που διαβιεί λαθραία σε ένα κρατικοποιημένο πολιτικό σύστημα.

                    ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ                                                

           Οι γνωστές οικονομικές θεωρίες είναι γενικές και δεν εξηγούν πώς στον μεταφορντιστικό και χρηματοπιστωτικό κόσμο μπορεί μια τοπική, περιφερειακή, εθνική οικονομία να λειτουργήσει, ν’ αξιοποιηθεί. 

1.      παγκοσμιοποίηση-στρατηγικές ικανότητες τοπικών συστημάτων 

Ζούμε την αντίθεση, ασυμμετρία, υπερεθνικών ολιγαρχιών, τραπεζών, χρηματιστικού κεφαλαίου, των λεγόμενων αγορών, με τις δημοκρατίες των λαών.  Ο θεσμός των Ηνωμένων Εθνών δεν δείχνει ενδιαφέρον για το φαινόμενο της καθυπόταξης των εθνών στους νόμους του χρηματιστηριακού ολοκληρωτισμού.

           Η παγκόσμια κοινότητα έχει μία νέα αποστολή: ένα Νέο  Ανθρωπισμό. Που θα θέσει τέλος στην πλανητική, από τα πάνω παγκοσμιοποίηση και θα επιβάλλει προϋποθέσεις επανίδρυσης στις κοινωνίες μηχανισμών  δημιουργίας υποδομών ανάδειξής τους.

          Στις σημερινές συνθήκες:

        α.|  Ο χώρος των αποφάσεων που βασίζονται στη συμμετοχή και στη συναίνεση των πολιτών συμπιέζεται ενώ διευρύνεται αυτός που βασίζεται στις αποφάσεις κατανάλωσης.

        β.|  Η οικονομία ξεχώρισε από την κοινή ζωή: αυτή είναι η βαθιά σημασία της παγκοσμιοποίησης.

         γ.|  Ο κόσμος είναι ένα αμάλγαμα αντιπροσώπευσης. Για τις εθνικές πολιτικές ανάπτυξης υπάρχει μια ευκαιρία : να ενισχύσουν τις στρατηγικές ικανότητες των τοπικών συστημάτων.

2.      εργασία-δημιουργία

         Οι κυρίαρχες  τάξεις χάρις στην τεχνολογική πρόοδο δεν έχουν ανάγκη τη συστηματική εκμετάλλευση της χειρονακτικής εργασίας. Παράγουν μαζικά καταναλωτικά αγαθά  σε ζώνες, χώρες έντασης εργασίας. Γι’ αυτό στη Δύση η Αριστερά μένει χωρίς ανταπόκριση. Και ιδιαίτερα, όταν καταγγέλλει την εκμετάλλευση της εργασίας, πολεμά έναν καπιταλισμό που δεν υπάρχει πια.  Το κοινωνικό ζήτημα δεν ανάγεται στον δυισμό επιχείρηση και εργάτες.

        Μία σύγχρονη πολιτική και κοινωνική παιδεία εισάγει μία εδαφοκεντρική πολιτική παιδεία απέναντι στην παραδοσιακή αριστερή παιδεία συγκρούσεων. Σε μία συνολική, ανώτερου επιπέδου οργανική οπτική του γενικού συμφέροντος. Σε μία νέα αντίληψη της προόδου. Εισάγει νέα εργαλεία και υποκείμενα αλλαγών. Ανασκευάζει την κυρίαρχη αντίληψη του Δυτικού κόσμου που οικοδόμησε την πολιτειακή του τάξη ως επίλυση της αντιπαλότητας αστικής τάξης και προλεταριάτου. Η αξιολόγηση της δημιουργίας προκαλεί μια νέα κοινωνική συνείδηση. Ο άνθρωπος συμπληρώνει το ιστορικό, πολιτισμικό, παραγωγικό απόθεμα, επαναθεμελιώνει το αίσθημα κοινής ζωής, ένταξης σε μία κοινότητα. Είναι ο άνθρωπος δημιουργός τόπων και πραγμάτων με εσωτερικά νοήματα. Διαχειρίζεται και ενισχύει το όνομα, το πνεύμα, το υλικό και συμβολικό κεφάλαιο της γεωκοινότητάς του. Με την πληροφορική, τη γνώση, το ταλέντο και το πάθος ευζωίας και ευποιίας διευρύνονται οι πηγές ανάπτυξης και οικονομικής προσόδου. Οι άυλες, πνευματικές αξίες εμφανίζονται ως η δομική συνισταμένη ενός νέου ανθρωπολογικού οικοδομήματος.

                   Η ΕΛΛΑΔΑ, ΕΝΑ ΔΙΚΤΥΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΩΝ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΩΝ ΣΤΗ ΣΦΑΙΡΑ ΕΝΤΑΣΗΣ                                                                             ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΥΛΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

        Ισχυρό κράτος, ισχυρή οικονομία μπορούν να δημιουργηθούν, όταν αξιοποιείται όλο το φυσικό, κοινωνικό, ιστορικό και συμβολικό κεφάλαιο και με την αναβάθμιση της ικανότητας σχεδιασμού, προγραμματισμού. Η κοινωνική ανασύνθεση θα προέλθει από την αναγέννηση των Ελληνικών μικρόκοσμων, με την ανασύνθεση μιας οικονομίας δικτύων.

        Η επιστροφή στην ανάπτυξη προϋποθέτει ανθρώπους πολιτικά επαρκείς να επηρεάσουν ικανότητες αλληλεξάρτησης της γνώσης και του παραγωγικού συστήματος. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι κοινωνικό πρότυπο με κίνητρο παραγωγής την ένταση εργασίας.

 

        Α. Στις εσωτερικές οικονομικές και θεσμικές ασυμμετρίες με την ύπαιθρο  καταλήστευσης, κακοποίησης των πόρων της, μια κοινωνική οικονομική πολιτική σημαίνει άρνηση άνισων δυαδικών οικονομιών, νέες οικονομικές και οικολογικές ισορροπίες. Μία Νέα Επιχείρηση Πολεοδομικής και Αγροδομικής Ανασυγκρότησης.

       1.   Με νέες κατανομές και κυρίαρχη επένδυση σε επικοινωνιακές υποδομές, χωροταξικές ιεραρχήσεις υπηρεσιών εκπαίδευσης σε αντιστοιχία με τα παραγωγικά συστήματα των περιοχών. Εθνικές υποδομές σιδηροδρόμων, αυτοκινητοδρόμων, λιμανιών, σε αντιστοίχηση με τα γεωοικονομικά συμφέροντα της χώρας και  συμπληρωματικά τοπικών και περιφερειακών δικτύων.

      2. Εξειδικευμένα σχέδια περιοχών ολοκληρωμένων δραστηριοτήτων. Πόλεις με δημόσιους χώρους νοημάτων, πολυλειτουργικές, που θα «αντιπροσωπεύουν» και υπηρετούν περιοχές εσωτερικής οικονομικής ζωής. Η Αυτοδιοίκηση, εγκαθιδρύεται ως επιτόπια πολιτική διεύθυνση που ανασυνθέτει τον παλμό της οργανωμένης εργασίας. Προσαρμοσμένη σήμερα στις ανάγκες των ιδιαίτερων συνθηκών της πολυώνυμης Ελλάδας και με αξιοποίηση του ιστορικού πλούτου των Ελληνικών αυτοκυβερνώμενων συστημάτων. Η συγκρότηση ενός γόνιμου οικιστικού και παραγωγικού δικτύου θα είναι θεμελιωμένο στα εδαφικά ανταγωνιστικά αγαθά και στους δεσμούς αγροτικού και ιστορικού περιβάλλοντος.

      3. Σε ένα πνεύμα νεοαγροτισμού,  που προβάλλει την ποιότητα ζωής της ελληνικής υπαίθρου, αντί μαζικής παραγωγής προϊόντων της σειράς η πρόταση είναι η ποιότητα, η ταυτότητα.

      Β. Δεν χρειαζόμαστε κίνητρα, βοηθήματα, επιδοτήσεις. Χρειαζόμαστε χρηματοδότηση αναγκαίων αναδιευθετήσεων. Ποιοτικούς δείκτες αξιολόγησης.

        1. Σε μια νέα αναπτυξιακή πορεία χρειάζονται μεγάλα κοινωνικά έξοδα. Νέα δημογραφικά κίνητρα, πιστωτικά, επενδυτικά και φορολογικά εργαλεία. Η πειθαρχία των δημόσιων οικονομικών, η εξάλειψη της κρατικής γραφειοκρατίας και διαφθοράς και η στελέχωση του κράτους με υπαλληλικό προσωπικό ήθους και γνώσης θα ωθήσει την ανταγωνιστικότητα, ένα περιβάλλον σταθερότητας και εμπιστοσύνης, εισροή επενδύσεων εκεί που απαιτεί ο εθνικός σχεδιασμός.

        2. Εισαγωγή αισθητικών παραμέτρων στην αξιολόγηση επενδύσεων και αποτελεσμάτων.

        3. Συνέργειες όλων των τομέων της οικονομίας. Του τουρισμού με τον γαστρονομικό πολιτισμό. 

        4. Εισαγωγή του πολιτισμού, της γνώσης, μέσα από πανεπιστήμια, κέντρα έρευνας, πόλους τεχνολογίας στην παραγωγική διαδικασία. Σύγκλιση συνεργατικών, ιδιωτικών και εκπαιδευτικών παραγόντων με την εγγύηση της θεσμικής πολιτικής.

        5. Η επιστροφή των ανέργων όχι σε οποιαδήποτε αμειβόμενη απασχόληση αλλά στην εργασία και στις πηγές ανταγωνιστικών τομέων, κοινωνικής αποδοτικότητας.

        6. Η Μεσόγειος ανακτά την παλιά της κεντρικότητα. Σε αυτό το νέο πλαίσιο η Ελλάδα έχει αναβαθμισμένες ικανότητες ανταγωνισμού από την οικονομία της θάλασσας-μπλε οικονομίας.

        Η έρευνα του πραγματικού ύψους του χρέους, του μέρους του που πρέπει να πληρωθεί ή όχι, η αποκάλυψη μηχανισμών δημιουργίας του είναι ουσιώδης διεκδίκηση, διαμορφώνει συνείδηση διάκρισης και απόδοσης ευθυνών.

        Η πολυώνυμη ελληνική γη και πολιτισμός, το μεγάλο ιστορικό κληροδότημα είναι ισχυρότερο των χρηματιστηρίων, των αγορών, των ξένων επενδυτών. Είναι υποτίμηση η προβολή εξόδου της  χώρας από την κρίση και η κάλυψη του χρέους από υποθαλάσσια και υπεδάφεια ορυκτά. Αθωώνει όσους κατέστρεψαν τον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας. Μια αυθεντική ιδέα του συλλογικού εαυτού μας μπορεί να κινήσει την παραγωγική μηχανή.

            ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ – ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

          Η Ελλάδα είναι κεντρική Ευρωπαϊκή περιοχή. Πνευματικό κέντρο. Ο Ελληνικός Πολιτισμός και οι φιλόσοφοι αντιπροσωπεύουν μια Magna Carta της Ευρωπαϊκής αφετηρίας.

          Η Ελλάδα και η Ευρώπη πρέπει να υποστούν ένα συνειδησιακό σοκ, μία επώδυνη εξέταση. Η χώρα μας πληρώνει τις συνέπειες ανισορροπιών  της Ευρώπης και την ανυπαρξία πολιτικών διακυβέρνησής τους.

           Όλο το Ευρωπαϊκό πολιτικό φάσμα, και η αριστερά, εκκινεί από την ίδια αφετηρία ταυτότητας της Ευρώπης: ως μία οικονομική ένωση.

           Η ανάγκη δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ευρώπης δεν αποτελεί άλλοθι για την Ελλάδα  να μην κάνει πρόοδο και να κατακτήσει τα επιτεύγματα των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Οι μεγάλες ρωγμές και τα χάσματα και η αποκατάστασή τους στα ζητήματα συγκεντρωτικού κράτους, υποδομών, αγροτικού τομέα είναι και κριτήρια ειλικρίνειας των εγχώριων «φιλοευρωπαϊστών». Είναι και κρίσιμα στοιχεία που διαμορφώνουν την ανταγωνιστικότητα και τη δυναμική της χώρας.

          Σήμερα, προβάλλονται ως υποστηρικτές της Ευρώπης οι άνθρωποι του βιότοπου της φαυλοκρατίας. Αυτοί ταυτίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας με τη δική τους διαμεσολάβηση, συντήρηση. Η τριτοκοσμική κατάσταση, η διαφθορά, η διαπλοκή, τα σκάνδαλα δεν είναι έκφραση ευρωπαϊκότητας. Ούτε το συγκεντρωτικό κράτος, η ερήμωση της χώρας.

         Στους Ευρωσκεπτικούς αποδίδεται εθνικισμός ή λαϊκισμός. Συγχέεται το αποτέλεσμα ( οργή λαού) με την αιτία (κακοφτιαγμένη Ευρώπη) . Ο εθνικισμός έχει εγκατασταθεί στα κέντρα εξουσίας της Ευρώπης και των ισχυρών χωρών της. Με ιδεολογικό προκάλυμα, προπαγάνδα, την πολιτισμική ανωτερότητα μίας Ευρωπαϊκής περιοχής. Με την παρουσίαση ως αναγκαίου υποδείγματος μια Γερμανοκεντρική ένωση. Ένα Ευρωπαϊκό σχέδιο πρέπει ν’ απομακρυνθεί από ρατσιστικές προκαταλήψεις. Από εκμεταλλευτικές ιδέες και δομές της Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, ιεραρχικά δομημένης.

         Ευρώπη είναι η λογική, το δίκαιο, το ωραίο, ο ανθρωπισμός. Η ενεργός παραλαβή του δημοκρατικού κεκτημένου των λαών της. Η αξιοποίηση των επιτευγμάτων στον υλικό και πνευματικό της πολιτισμό. Αντίθετα η αριστερά σήμερα εκκινεί από την ίδια αντίληψη για την Ευρώπη μ’ αυτήν της Μέρκελ. Ως μια οικονομική, νομισματική ένωση.

                                  Η ΥΠΑΓΩΓΗ ΣΕ ΕΞΩΕΘΝΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

          Μεταπολεμικά για τον έλεγχο της Ελληνικής κοινωνίας επιστρατεύθηκαν μηχανισμοί καταστολής-βίας και εκπαίδευσης-προπαγάνδας. Δεν της επέτρεψαν μία αυτογενή, εθνική ερμηνεία του κοινωνικού σχηματισμού και της ιστορίας. Ένας λαός υποχρεώθηκε να θεωρεί εθνικό του συμφέρον αυτό που συνέφερε γεωοικονομικά και γεωστρατηγικά εξωελλαδικές δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις καθόρισαν το μοντέλο ανάπτυξης (υπανάπτυξη), τους φίλους και εχθρούς, τις δυνατότητες της χώρας. Εμπόδισαν την αυτογνωσία, την αυτοπεποίθηση του λαού. Τα πνευματικά δεσμά ήταν και καταστροφή της παραγωγικής γνώσης.

         Οι παραμορφωτικές ιδέες του εαυτού λειτουργούν παραμορφωτικά και για την εικόνα του άλλου. Επέβαλαν ως φίλο τον ένοχο γείτονα. Κάνουν απαιτητή την υποχωρητικότητα, επειδή υπολαμβάνουν την περιοχή ως ενιαίο χώρο ασφαλείας και στρατηγικών τους επιδιώξεων, που δεν πρέπει να διαρραγεί.

         Μία πολιτική ειρήνης, ανθρωπισμού, είναι άρνηση της συμπληρωματικότητας της Ελλάδας στα σχέδια και δόγματα ασφάλειας,  που τα τουρκικά προβλήματα (ιστορικά αλλά και σημερινή της άρνηση του δικαίου και της δημοκρατίας) θέλουν να τα επιλύσουμε συμβιβαστικά.

      Διαμορφώνουμε συνθήκες προς όφελος των λαών, όταν υποστηρίζουμε, διεκδικούμε ανάληψη πρωτοβουλιών για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας και την υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων, τα δικαιώματα του Κυπριακού λαού. Μέσω της εξωτερικής πολιτικής της χώρας να αποδυναμωθεί ένας αντιδημοκρατικός και αποσταθεροποιητικός παράγοντας της περιοχής.

..............................................................................................

     ΣΥΡΙΖΑ-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: ΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΑ  ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ                            

             Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν και δεν είναι εναλλακτικό σύστημα σκέψης. Κινήθηκε μέσα στο ρεύμα της μεταπολιτευτικής φθοράς. Εθνικής και εργασιακής αποδόμησης. Ξεχωριστά από τα ιστορικά παραγωγικά  και αυτοδιευθυνόμενα συστήματα. Με άγνοια του τέλους των φορντιστικών και ολιγοκεντρικών μοντέλων.

          Α.  Η ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης έκανε πρόδηλη την πραγματική του θέση ως συνιστώσα του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος. Δεν πρόκειται όμως για παρατιμονιά, μεταμορφισμό. Έχει ένα βεβαρημένο ιστορικό και ιδεολογικό υπόβαθρο. Δεν αναθεώρησε κάτι. Γεννήθηκε και έδρασε ξεχωριστά από την λαϊκή δημιουργικότητα, την παραγωγική διαδικασία, τα αυτόχθονα υλικά και πνευματικά εφόδια. Από τις αυθεντικές λαϊκοδημοκρατικές παραδόσεις και αξίες. Στον ΣΥΡΙΖΑ και την παραδοσιακή αριστερά αγνοούσαν την αποδιάρθρωση των Ελληνικών κοινοτήτων. Επειδή πάντα αναφέρονταν σε εξωτερικούς παράγοντες, υποκατέστησαν τον διεθνισμό, κοσμοπολιτισμό με τον Ευρωκεντρισμό, δεν είχαν τίποτα να προτείνουν απέναντι στην υπαρκτή ευρωθεσμικότητα.

             Αποφεύγει να δώσει μία ερμηνεία της πορείας της χώρας προς την πτώχευση, ακριβώς γιατί υπήρξε λειτουργική συνιστώσα της. Αντιπαράθεσε στην ευθύνη της ανάπτυξης τα «δικαιώματα των εργαζομένων». Όταν πήγε στην κυβέρνηση, με μία ταχύτατη διολισθητική προσαρμοστικότητα απέκοψε και τους λίγους δεσμούς του με την κοινωνία και μετετράπη σε κλασικό εκλογικό, τηλεοπτικό, με την δύναμη του κράτους εξουσιαστικό μηχανισμό. Προσφέρεται ως τελευταία ελπίδα. Αυτή ωστόσο είναι μία ακόμα πρόταση συναίνεσης σε νέο περιτύλιγμα με μεταπρατικό περιεχόμενο.

              Β.  Πολυφασματικό κόμμα που δυνάμεις του καλύπτουν την επίκαιρη έκφραση εθνικοφρόνων. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός μιας ομάδας διανοουμένων του είναι λειτουργικός της παγκοσμιοποίησης. Ακραίες αρνητικές συνιστώσες που προσδίδουν νομιμότητα σε αλλοτριωτικές και αποεθνικές πολιτικές.

              Στο τραπέζι αξιών της αριστεράς τοποθετήθηκε επανεκτιμημένη η Γαλλική Επανάσταση και υποτιμήθηκε το αγαπημένο της αριστεροφροσύνης, το 1917. Είναι και αυτός ένας αναγωγικός εκσυγχρονισμός μιας ετερόφωτης αριστεράς. Ο ιδεολογικός μεταπρατισμός του είναι εξυπηρετικός των Δυτικών που ως επικυρίαρχοι ενοχοποίησαν τα θύματά τους. Σε αυτή τη συνέργεια προς αυτή τη Δυτική νομιμοποιητική κουλτούρα, αρνούνται τα επιτεύγματα του ιστορικού Έθνους των Ελλήνων, καταδικάζουν το Βυζάντιο για να μειώσουν τα εγκλήματα των σταυροφόρων και της Δυτικής αποικιοκρατικής ιστορίας. Εικονολάτρες της Δύσης, εικονοκλάστες της Ελληνικής παιδείας. Επιχειρούν αναθεώρηση της εθνικής παιδείας, όχι σε μία κατεύθυνση της αλήθειας και εθνικής αυτογνωσίας, αλλά σε αντιστοίχηση με ερμηνείες παλ αιών δεσμεύσεων και τη συμφέρουσα Δυτική ιστοριογραφία.                                          

                 Η δεξιά εικονοποίησε τη συμβολή του Ελληνισμού. Προέβαλε μία προγονική αυτάρκεια, ενώ η αριστερά αναζήτησε την ιδεολογική ανεξαρτησία από την Ελληνικότητα ως υποχρεωτικό της ταυτοτικό στοιχείο. Οι λειτουργικοί του θεωρητικού εποικοδομήματος του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλουν θεωρίες περί «πολιτικού έθνους», ακυρώνοντας την ύπαρξη των εθνών πριν την κρατική τους υπόσταση.

            Γ. Τόσο η ιδανικοποίηση, όσο και η άρνηση δεν επιτρέπουν έρευνα του παρόντος, ρεαλιστική ερμηνεία και οπτική μέλλοντος. Χωρίς θεμελιωτικά ερμηνευτικά εργαλεία, χωρίς  επανερμηνεία ενός κοινωνικού σχηματισμού και της ιστορίας δεν μπορεί καμία ιδέα σχεδίου να εκκινήσει.

                 Το έλλειμμα αυτογνωσίας, αυτογενούς λόγου, καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ υφιστάμενο, ανατροφοδοτεί τη διεκπεραιωτική του αποστολή. Ποτέ δεν μπόρεσε να προβάλει, και σήμερα δεν είναι σε θέση  να εφαρμόσει βήματα εθνικής, παραγωγικής, διατροφικής κυριαρχίας, πολιτισμικής αυτοπεποίθησης. Αρνείται σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο τη συναίρεση ανθρώπινων δικαιωμάτων και δικαιωμάτων ταυτοτήτων. Μιλούσε για πολίτες. Όμως πολίτης είναι αυτός που έχει συνείδηση ταυτότητας. Αυτή τροφοδοτεί αισθήματα κοινής ζωής που γίνονται θεμέλια βιωσιμότητας των κοινωνιών. Αυτές οι δομικές, στρατηγικές αντιλήψεις λείπουν από το ΣΥΡΙΖΑ. Πρότεινε και προτείνει μία καιροσκοπική αντίληψη «πολιτικής» που απευθύνεται σε ευκαιριακούς ψηφοφόρους και μόνο για οικονομίστικους λόγους.

Μετέχει πλέον με προκλητικό τρόπο στις καθεστωτικές πατρωνείες, νομής της κρατικής εξουσίας. Με τις συμφωνίες που υπέγραψε επικαιροποιεί τον τρόπο συναλλαγής, υποτέλειας. Γίνεται ο χρήσιμος εντολοδόχος.

........................................................ 

                Η εναλλακτικότητα, η αντισυστημικότητα  καθορίζονται από το πρόταγμα ενός αναγεννητικού προγράμματος. Η ανυπαρξία του υποκαθίσταται από διαπραγματευτικούς ταχτικισμούς, ενεργοβόρους στροβιλισμούς ουσιαστικής ακινησίας. Είναι δημιούργημα της κρίσης. Ο νέος ιστορικός κύκλος θα βρεί το ΣΥΡΙΖΑ ως πέρασμα αριστεροκαπηλείας.

             Η χώρα έχει χρεοκοπήσει, γιατί χρεοκόπησε η πολιτική. Η διεύθυνση. Αυτή η χώρα δικαιούται την ναυτοσύνη της καλής πολιτικής.

            Ο παλιός μεταπολιτευτικός κύκλος δεν έκλεισε. Θα κλείσει μόνο αν η Ελληνική κοινωνία συνειδητοποιήσει ποιοι τον εκμεταλλεύθηκαν, τον κορόιδεψαν, ποιοι το κάνουν αυτό και σήμερα, ποιοι του δημιούργησαν την ψεύτικη συνείδηση και τον οδήγησαν στην ήττα. Όταν αποκτήσει απελευθερωτική συνείδηση. Η μέχρι τώρα πολιτική κατέστρεψε τα Ελληνικά ατομικά και συλλογικά προτερήματα. Η καταστροφή της δημιουργικότητας ήταν προαπαιτούμενο της πτώχευσης. Αρνήθηκαν κάθε στοιχείο γνώσης που αποτελεί προϋπόθεση αλλαγής του κόσμου.

            Μία δομική πολιτική παιδεία θα επιτρέψει την ανακατασκευή του θεμελιώδους και ουσιαστικού: την διεύρυνση του διανοητικού χώρου του ανθρώπου. Την επιστροφή της χώρας ως υψηλής έντασης πολιτισμού, λόγου και δημιουργίας.

            Η ελευθερία επιλογών παρέχει τρόπο αυτοπραγμάτωσης, αυτοδιάθεσης. Δίνει ώθηση στην ανταγωνιστική δυναμική, αναπνοή νέων ιδεών. Αυτές ανοίγουν δρόμους οριζόντων. Επαναφέρουν μία σύγχρονη Ελληνική φωνή στην παγκόσμια κοινή συνομιλία.[ΓΚ] 

(ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ 2016)