Προκαλεί κατάπληξη η εμμονή των Ευρωπαίων ηγετών σε μια πολιτική στην Ουκρανία, που υποστηρίζει τη συνέχιση του πολέμου, με πρόσχημα την καταγγελλόμενη Ρωσική επιθετικότητα, που αποτελεί δήθεν απειλή και για ολόκληρη την Ευρώπη.
Από το στερεότυπο αυτό αφήγημα παραλείπονται δυο πολύ σημαντικά δεδομένα, που δεν είναι , δυστυχώς, άσχετα με τις αιτίες του πολέμου και τη Ρωσική επέμβαση. Το πρώτο είναι η συνεχής επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, παρά τις δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί από τους Δυτικούς ηγέτες, κατά την επανένωση της Γερμανίας, ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν πέρα απο τα Γερμανικά σύνορα.
Ο ίδιος ο Χένρυ Κίσσινγκερ είχε προειδοποιήσει από το 2014 εναντίον οποιασδήποτε σκέψεως για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Μια τέτοια κίνηση , είχε πει , θα αποτελούσε πρόκληση για τη Ρωσία, η οποία θα αντιδρούσε με πόλεμο. Ο λόγος είναι προφανής για οποιονδήποτε, που θα εξέταζε το θέμα μέσα από το πρίσμα της γεωπολιτικής και των στρατηγικών ισορροπιών, που συνδέονται με την ασφάλεια της Ρωσίας.
Το ΝΑΤΟ , σε μια τέτοια περίπτωση ,θα εγκαθίστατο στην Κριμαία, όπου βρίσκεται η σημαντικότερη Ρωσική βάση της Σεβαστουπόλεως, και θα κυριαρχούσε στη Μαύρη Θάλασσα. Θα διείσδυε επίσης στη θάλασσα του Αζόφ, στο μυχό της οποίας βρίσκεται η μεγάλη Ρωσική πόλη Ροστώφ, 500 περίπου χιλιόμετρα από τη Μόσχα. Για όσους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις πυραυλικής και αντιπυραυλικής τεχνολογίας, είναι γνωστό ότι εγκατάσταση εχθρικών πυραυλικών συστημάτων σε μικρή απόσταση από τους χώρους εκτοξεύσεως των διηπειρωτικών πυραύλων μιας δυνάμεως αντιπροσωπεύει μια πολύ σημαντική απειλή, γιατί οι εχθρικοί πύραυλοι θα μπορούσαν να πλήξουν τους εκτοξευόμενους πυραύλους στη φάση της ανόδου, που είναι η πιο ευαίσθητη και τρωτή και εντεύθεν να θέσουν σε κίνδυνο το σύστημα πυρηνικής ισορροπίας και άμυνας της εν λόγω δυνάμεως.
Ο Χένρυ Κίσσινγκερ , λαμβάνοντας υπόψιν τα δεδομένα αυτά, υπεστήριξε δημοσίως και επανειλημμένα ότι η Ουκρανία θα πρέπει να παραμείνει ουδέτερη και να επιδιώξει την ανάπτυξη και την ευημερία της , συνεργαζόμενη τόσο με την Ανατολή όσο και με τη Δύση.
Το δεύτερο δεδομένο ,που παραλείπεται συστηματικά από το Ευρωπαϊκό αφήγημα, 
είναι η ιδιομορφία της Ουκρανίας και οι σχέσεις που έχει ιστορικά με τη Ρωσία. Η Ουκρανία δημιουργήθηκε ως ανεξάρτητη Σοβιετική Δημοκρατία το1923 από τον επικεφαλής της Ρωσικής Επαναστάσεως Λένιν. Στη νέα Δημοκρατία παραχωρήθηκαν και τα εδάφη ανατολικά του Δνειπέρου, που ήταν γνωστά ως " Νέα Ρωσία" και τα όποια κατοικούνταν από Ρωσικούς κυρίως πληθυσμούς, όπως και σήμερα. Η προσάρτησή τους στην Ουκρανία έγινε από τα πάνω ,χωρίς οι ίδιοι να ερωτηθούν και να δώσουν τη συγκατάθεσή τους.
είναι η ιδιομορφία της Ουκρανίας και οι σχέσεις που έχει ιστορικά με τη Ρωσία. Η Ουκρανία δημιουργήθηκε ως ανεξάρτητη Σοβιετική Δημοκρατία το1923 από τον επικεφαλής της Ρωσικής Επαναστάσεως Λένιν. Στη νέα Δημοκρατία παραχωρήθηκαν και τα εδάφη ανατολικά του Δνειπέρου, που ήταν γνωστά ως " Νέα Ρωσία" και τα όποια κατοικούνταν από Ρωσικούς κυρίως πληθυσμούς, όπως και σήμερα. Η προσάρτησή τους στην Ουκρανία έγινε από τα πάνω ,χωρίς οι ίδιοι να ερωτηθούν και να δώσουν τη συγκατάθεσή τους.
Το ίδιο έγινε αργότερα ,το 1954, όταν ο Νικήτα Κρουτσιεφ προσέδεσε στην Ουκρανία και την Κριμαία, αν και είχε Ρωσικό πληθυσμό, με το δικαιολογητικό οτι επρόκειτο απλώς περί εσωτερικής διοικητικής μεταρρυθμίσεως , εφόσον η Ουκρανία ανήκε στην ενιαία Σοβιετική Ένωση. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, προσετέθησαν στην Ουκρανία και άλλα εδάφη ,οπως η Ανατολική Πολωνία, που παραχωρήθηκε στη Σοβιετική Ενωση με αντάλλαγμα Γερμανικά εδάφη στην Πολωνία μέχρι τους ποταμούς Οντερ - Νάισσε. Προσετέθησαν επίσης μικρότερα εδάφη απο την Ουγγαρία και τη Ρουμανία, που είχαν συμμαχήσει , κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο , με τη Χιτλερική Γερμανία.
Το ίδιο το Κίεβο, πρωτεύουσα της Ουκρανίας, υπήρξε πρωτεύουσα του πρώτου Ρωσικού κράτους και εκεί οι Ρώσοι δέχθηκαν τον Χριστιανισμό από το Βυζάντιο. Ο εκχριστιανισμός των Ρώσων αποτελεί ουσιαστικά και την αρχή του πολιτισμού τους, γιατί αυτός συμβάδισε με τη δημιουργία του Σλαβικού αλφαβήτου και την πνευματική και καλλιτεχνική επιρροή του Βυζαντίου πάνω στο νέο Χριστιανικό κράτος.
Η ανατροπή Γιαννουκόβιτς και η επικράτηση ακραίων εθνικιστών στην Ουκρανία το 2014 δεν εγινε, δυστυχώς, χωρίς ξένες επεμβάσεις. Ήταν η πρώτη φάση μιας υπολογισμένης επεμβάσεως, που εμπνεόταν από τις γεωπολιτικές θεωρίες του Αμερικανο -Πολωνού στρατηγιστή Μπρεζίνσκι και τη νεόκοπη τότε παγκοσμιοποίηση που είχε αφετηρία τις ΗΠΑ.
Το νέο Ουκρανικό καθεστώς με επικεφαλής τον Ζελένσκι άρχισε μια εκστρατεία απο - Ρωσοποιήσεως της Ουκρανίας ,με μέτρα κατά της Ρωσικής γλώσσας, κατά της Ορθόδοξης Ρωσικής Εκκλησίας και γενικά κατά των σχέσεων με τη Ρωσία και της ελεύθερης εκφράσεως των Ρωσικών πληθυσμών .Στο εξωτερικό επίπεδο ,η νέα Ουκρανική ηγεσία έκανε σημαία της την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αντιδρώντας, η Ρωσία του Πούτιν έκανε μια πρώτη περιορισμένη επέμβαση το 2014, μη θέλοντας να χωρίσει με πόλεμο και αίμα Ρώσους και Ουκρανούς, δυο έθνη που θεωρούσε αδελφικά και κρατώντας γι ' αυτό ανοικτή την πόρτα στο μέλλον. Η στάση αυτή του Πούτιν κατακρίθηκε, αργότερα, από πολλούς στη Ρωσία. Έδωσε, έλεγαν , χρόνο στους Δυτικούς να οργανώσουν αμυντικά , με πόλεις - φρούρια, την Ανατολική Ουκρανία και να καταστήσουν πολύ δυσχερέστερη και αιματηρή τη Ρωσική επέμβαση του 2022.
Η μαζική Δυτική επέμβαση στην Ουκρανία έγινε με πρόσχημα την ελευθερία της Ουκρανίας και με πραγματικό σκοπό τη στρατηγική ήττα της Ρωσίας και το διαμελισμό της σε τέσσερα η πέντε κομμάτια, ώστε να παύσει να είναι μια μεγάλη δύναμη που ν' ανταγωνίζεται στρατηγικά τις ΗΠΑ και τη συνολική Δύση.
Ο Πρόεδρος Μπάιντεν εμπνεόταν από την παγκοσμιοποίηση, την οποίαν συνέχεε με την Αμερικανική ηγεμονία σ' έναν μονοπολικό κόσμο. Στο πλαίσιο αυτό , συνεργαζόταν στενά με τους Ευρωπαίους, οι οποίοι πίστευαν ότι η συνασπισμένη ισχύς ΗΠΑ και Ευρώπης μπορούσε εύκολα να υπερισχύσει της Ρωσίας. Υποτιμούσε ο ίδιος , όπως και οι Ευρωπαίοι , τη Ρωσική καρτερία και αντοχή σ' έναν αγώνα που έβλεπαν ως πατριωτικό υπέρ της υπάρξεως της Ρωσίας. Υποτιμούσαν επίσης το γεγονός ότι η Ρωσία είναι μια πυρηνική υπερδύναμη ,που δεν υστερεί σε ισχύ και ενδεχομένως υπερέχει στον κρίσιμο τομέα των υπερ - υπερηχητικών πυραύλων.
Τέσσερα χρόνια μετά, η έκβαση του πολέμου είναι προφανής για όσους , τουλάχιστον ,δεν θέλουν να βλέπουν τα γεγονότα μέσα από παρωπίδες και ψευδαισθήσεις. Τα Ρωσικά στρατεύματα προελαύνουν αργά αλλά σταθερά. Ένας λόγος για την αργή προέλαση είναι και η αποφυγή, στο μέτρο του δυνατού, μιας αδιάκριτης κατεδαφιστικής τακτικής, που θα έπληττε και τους Ρωσικούς πληθυσμούς.
Η αλλαγή Προέδρου στις ΗΠΑ εφερε αλλαγή στην Αμερικανική πολιτική στην Ουκρανία. Ο Αμερικανός όμως Πρόεδρος έχει αναλάβει και εκστρατεία κατά της παγκοσμιοποιήσεως και της λεγόμενης woke ατζέντας. Αυτό τον φέρνει σε σύγκρουση με τους Ευρωπαίους ηγέτες όχι μόνο για την Ουκρανία αλλά και για την παγκοσμιοποίηση, τη σημαία της οποίας εξακολουθούν να κρατούν φανατικά οι Ευρωπαίοι ηγέτες , παρά την απόρριψή της από τις ΗΠΑ που ήταν η αφετηρία και το λίκνο της.
Στο πνεύμα αυτό, οι Ευρωπαίοι ηγέτες υπερθεματίζουν στο θέμα της Ουκρανίας, προτάσσοντας την καταγγελλόμενη Ρωσική επιθετικότητα, που απειλεί, κατ' αυτούς, και ολόκληρη την Ευρώπη.
Η θέση αυτή, που πήρε μορφή πραγματικής αντι - Ρωσικής υστερίας , έγινε κεντρικός πυρήνας για μια ριζική στροφή πολιτικής προς τις πολεμικές δαπάνες , οχι μόνο για την ανάπτυξη μιας αυτόνομης Ευρωπαϊκής άμυνας αλλά και για την υποστήριξη της οικονομικής αναπτύξεως, που δεινοπαθεί ως αποτέλεσμα της ενεργειακής κρίσεως που έφεραν ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, αλλά και οι ζηλωτικές πολιτικές υπέρ της πράσινης αναπτύξεως.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αντί να πρωτοπορούν, όπως άλλοτε ,υπέρ της ειρήνης και της συνεργασίας στην Ευρώπη, αντιμάχονται την πολιτική Τραμπ και προσπαθούν να εκθέσουν τον ίδιο και να υπονομεύσουν την πολιτική του ως " φιλο - Ρωσική ' και ως βλαπτική για τα ευρύτερα Δυτικά συμφέροντα , ιδιαίτερα τα Ευρωπαϊκά.
Η πολιτική αυτή έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο τη γεωπολιτική περιθωριοποίηση της Ευρώπης αλλά και την καλλιέργεια ενός πολεμοκάπηλου κλίματος, που αντιφάσκει με τις αρχές και τις επαγγελίες που πρυτάνευσαν στην οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης.
Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, εμπνεόμενη από τις ίδιες άκρως νεο - φιλελεύθερες και νεο - ταξικές αρχές της παγκοσμιοποίησης, συντάσσεται ανεπιφύλακτα με την πολιτική αυτή και επιδιώκει αυτάρεσκα να είναι μέρος του σκληρού Ευρωπαϊκού πυρήνα , που τη στηρίζει, έστω και αν αυτή έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική των ΗΠΑ, που είναι για την Ελλάδα ο σημαντικότερος στρατηγικός εταίρος.
Παραγνωρίζει επίσης το γεγονός ότι η υστερική αντι - Ρωσική Ευρωπαϊκή πολιτική θεωρεί την Τουρκία ως απαραίτητο μέρος του αντι - Ρωσικού συνασπισμού και είναι πρόθυμη γι ' αυτό να δώσει ρόλο και στην Τουρκία στην Ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια.
Η Ελλάδα έχει υπαρξιακούς λόγους ασφάλειας στις σχέσεις της με την Τουρκία. Έχει γι' αυτό κάθε λόγο να επιδιώκει την αποτροπή κάθε συνδέσεως της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια. Έχει όμως επίσης κάθε λόγο να μην προκαλεί, με την πολιτική της , μια φιλική μεγάλη δύναμη, που θα μπορούσε να βλάψει την Ελλάδα, αντεκδικούμενη, όπως έγινε, άλλωστε, στο πρόσφατο παρελθόν.
Περικλής Νεάρχου, Πρέσβυς ε. τ.
