ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Όλα τα θέματα πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΕΩΣ 13/12/2025: Με τη ματιά της εξεγερμένης αξιοπρέπειας - Η ΔΙΠΛΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ Από τον “Φραπέ” στον "Πιερρακάκη". - Δεν δώσαμε τα πρόβατα, μας τα πήραν. - ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ! - «ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΜΑ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ;» - Το «Σχέδιο Β» του Συστήματος. - ο Βασίλης Μαυροσκάς, αγρότης- παρέα με τον Άνθρωπο, παρέα με όλους τους ανθρώπους... - Το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των μνημονιακών Κυβερνήσεων - διαφθορά το διευθυντήριο της Κομισιόν - ΣΕ ΒΛΕΠΩ Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες... - Αν βλέπεις αυτό το βίντεο...

αναρτήθηκε από : tinakanoumegk on : Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2025 0 comments




Τσιάπας, Ζούγκλα Λακαντόνα, Αύγουστος 2025: Με τη ματιά της εξεγερμένης αξιοπρέπειας--------Calendario Zapatista

-------------------------------------------
Η ΔΙΠΛΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ
Από τον “Φραπέ” στον "Πιερρακάκη".
Το ελληνικό κράτος δεν κυβερνάται από ένα ενιαίο μοντέλο εξουσίας. Κυβερνάται από δύο παράλληλες, αλληλοσυμπληρούμενες μορφές κυριαρχίας.
Αυτές οι δύο μορφές διαπερνούν σχεδόν όλα τα κόμματα της Μεταπολίτευσης.
Δεν μιλάμε για πρόσωπα αλλά για συνεργαζόμενους τύπους εξουσίας.
Και οι δύο είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει το πολιτικό σύστημα. Γιατί η καθεμιά επιτελεί έναν συγκριμένο, κρίσιμο ρόλο.
Την εσωτερική κυριαρχία από την μια και την εξωτερική νομιμοποίηση από την άλλη.
Πιο αναλυτικά,
1. Ο “Φραπές”. Ο Βραχίονας της Εσωτερικής Κυριαρχίας.
Ο “Φραπές” είναι ο εκπρόσωπος της παραδοσιακής, φεουδαλικής, πελατειακής δομής.
Εκφράζει την τοπικότητα, τη συγγένεια, την εξάρτηση, την εξουσία που δεν βασίζεται στον νόμο, αλλά στην προσωπική σχέση, στην υποχρέωση, στο “σε έβαλα, θα με ψηφίσεις”.
2. Το κράτος-λάφυρο.
Οποιοσδήποτε πόρος, επιδότηση, θέση, πρόγραμμα, άδεια, γίνεται πεδίο συναλλαγής. Το κράτος δεν είναι θεσμός. Είναι θήραμα.
3. Η βαθιά Ελλάδα της ανασφάλειας.
Ο φόβος του “αν δεν είμαι με τους δικούς μας, θα χαθώ”.
Ο φόβο της εκδίκησης. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, μόνο ισχύς.
4. Η κουλτούρα του “έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ”. Ένας αυθόρμητος, σχεδόν πολιτισμικός πεσιμισμός του «Δεν αλλάζει τίποτα».
Άρα συμμετέχεις στο παιχνίδι, δεν το ανατρέπεις.
Ο “Φραπές” λειτουργεί ως φοροεισπράκτορας εξαρτήσεων, ελέγχει ψήφους, δουλειές, επιδοτήσεις. Ξέρει ποιος είναι ευάλωτος και πώς να τον κρατάει.
Ο "Φραπές" είναι ένα "μαγικό" φίλτρο πρόσβασης στους θεσμούς.
Αν θέλεις κάτι από το κράτος, περνάς “από αυτόν”. Εκείνος δεν εφαρμόζει πολιτική, διανέμει χάριτες.
Ο "Φραπές" είναι ο μηχανισμός αναπαραγωγής του κόμματος.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κερδίσεις εκλογές στο χωριό.
Το σύστημα τον χρειάζεται όσο και να τον φοβάται.
Ο “Φραπές” είναι το βρώμικο χέρι που κάνει τη δουλειά, ώστε οι “καθαροί” να δείχνουν πολιτισμένοι.
Ο Πιερρακάκης: Ο Βραχίονας της Εξωτερικής Νομιμοποίησης
Εδώ δεν μιλάμε για το άτομο, αλλά για τον τύπο: τον τεχνοκράτη, τον ευρωπαϊκό μεταρρυθμιστή, τον “ψηφιακό μάγο”.
Ο Πιερρακάκης εκφράζει το αφήγημα της Προόδου. Μιλά τη γλώσσα της ΕΕ, των funds, της τεχνοκρατίας, των ρυθμιστικών αρχών, των επιτροπών.
Το κράτος είναι σαν επιχείρηση. Η κοινωνία γίνεται “πελάτης”.
Ο πολίτης γίνεται “χρήστης”. Η δημοκρατία γίνεται “project management”.
Κι έτσι επιτυγχάνεται η απαιτούμενη δυτική κανονικότητα.
Πρέπει να δείχνουμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι. Όχι στην παραγωγή,
όχι στην παιδεία, όχι στη δικαιοσύνη, αλλά στην ψηφιακή εικόνα.
Ο "Πιερρακάκης" παράγει θετικό αφήγημα προς τα έξω. Η Ελλάδα δείχνει “success story”, ψηφιακές υπηρεσίες, data centers, projects, “εκσυγχρονισμός”.
Ο "Πιερρακάκης" φέρνει ευρωπαϊκά κονδύλια.
Κανένα κράτος της ΕΕ δεν μπαίνει σε ρόλο “καλού μαθητή” χωρίς δάσκαλο. Και ο τεχνοκράτης είναι ο πιο υπάκουος μαθητής.
Ο "Πιερρακάκης" αποενοχοποιεί την κυριαρχία των ελίτ και εξωραϊζει τη λειτουργία των Φραπέδων.
Μέσα στην τεχνοκρατική γλώσσα, το πολιτικό περιεχόμενο εξαφανίζεται. Η εξουσία γίνεται “τεχνική”, άρα “αναπόφευκτη”.
Πίσω από την τεχνοκρατική γλώσσα του 21ου αιώνα κρύβεται ο φεουδαλισμός του 13ου αιώνα.
Ο "Πιερρακάκης" είναι το ευρωπαϊκό προσωπείο του "Φραπέ".
Είναι η Βρυξελιώτικη μουτσούνα του εγκαταλειμμένου χωριού.
Η Μυστική Σύμπραξη των Δύο Βραχιόνων.
Το μεγάλο μυστικό είναι ότι ο “Φραπές” φροντίζει να μένει το σύστημα στην εξουσία, ενώ ο "Πιερρακάκης" φροντίζει να φαίνεται η εξουσία αξιόπιστη.
Ο ένας βραχίονας έχει πρόσβαση στους αδύναμους, ελέγχει την ανάγκη, τον φόβο, τη φτώχεια.
Ο άλλος έχει πρόσβαση στους ισχυρούς, ελέγχει την εικόνα, τη χρηματοδότηση, τη διεθνή αναγνώριση.
Χωρίς τον πρώτο, δεν υπάρχει εκλογική βάση.
Χωρίς τον δεύτερο, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ανοχή.
Αυτή η συμμαχία κρατά 50 χρόνια. Αυτή γέννησε τη Μεταπολίτευση. Αυτή καταστρέφει τη χώρα.
Συμπερασματικά, η χώρα δεν κυβερνάται από ιδεολογία.
Κυβερνάται από μια συνδυασμένη δομή κυριαρχίας που διαθέτει
εσωτερικά πελατειακά δίκτυα και εξωτερικά τεχνοκρατικές επιταγές.
Και ανάμεσα στους δύο αλληλοσυμπληρούμενους κόσμους, δεν υπάρχει πολίτης, υπάρχει καταδυναστευόμενος και λεηλατούμενος υπήκοος/δουλοπάροικος.
Το καθεστώς έχει δύο πρόσωπα, αλλά μία "ψυχή". Το ένα πρόσωπο είναι τραχύ, αγροίκο, βαλκανικό. Το άλλο είναι καθαρό, δυτικό, κοσμοπολίτικο. Και τα δύο όμως υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Να μην μπορεί ο λαός να αποφασίζει για τον εαυτό του.

------------------------------------------------------------------
"Και κάτι τελευταίο. Δεν δώσαμε τα πρόβατα, μας τα πήραν.Δεν υπογράψαμε ποτέ, δεν συμφωνήσαμε ποτέ και δεν τα παραδώσαμε ποτέ. Ήρθαν με εισαγγελική εντολή, μπήκαν στο μαντρί μας, τα κυνήγησαν μόνοι τους, τα πυροβόλησαν και τα φόρτωσαν πεθαμένα στα φορτηγά".


Αντώνης Ανδρουλιδάκης

1 ημ. 
Η ΔΙΠΛΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ
Από τον “Φραπέ” στον "Πιερρακάκη".
Το ελληνικό κράτος δεν κυβερνάται από ένα ενιαίο μοντέλο εξουσίας. Κυβερνάται από δύο παράλληλες, αλληλοσυμπληρούμενες μορφές κυριαρχίας.
Αυτές οι δύο μορφές διαπερνούν σχεδόν όλα τα κόμματα της Μεταπολίτευσης.
Δεν μιλάμε για πρόσωπα αλλά για συνεργαζόμενους τύπους εξουσίας.
Και οι δύο είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει το πολιτικό σύστημα. Γιατί η καθεμιά επιτελεί έναν συγκριμένο, κρίσιμο ρόλο.
Την εσωτερική κυριαρχία από την μια και την εξωτερική νομιμοποίηση από την άλλη.
Πιο αναλυτικά,
1. Ο “Φραπές”. Ο Βραχίονας της Εσωτερικής Κυριαρχίας.
Ο “Φραπές” είναι ο εκπρόσωπος της παραδοσιακής, φεουδαλικής, πελατειακής δομής.
Εκφράζει την τοπικότητα, τη συγγένεια, την εξάρτηση, την εξουσία που δεν βασίζεται στον νόμο, αλλά στην προσωπική σχέση, στην υποχρέωση, στο “σε έβαλα, θα με ψηφίσεις”.
2. Το κράτος-λάφυρο.
Οποιοσδήποτε πόρος, επιδότηση, θέση, πρόγραμμα, άδεια, γίνεται πεδίο συναλλαγής. Το κράτος δεν είναι θεσμός. Είναι θήραμα.
3. Η βαθιά Ελλάδα της ανασφάλειας.
Ο φόβος του “αν δεν είμαι με τους δικούς μας, θα χαθώ”.
Ο φόβο της εκδίκησης. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, μόνο ισχύς.
4. Η κουλτούρα του “έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ”. Ένας αυθόρμητος, σχεδόν πολιτισμικός πεσιμισμός του «Δεν αλλάζει τίποτα».
Άρα συμμετέχεις στο παιχνίδι, δεν το ανατρέπεις.
Ο “Φραπές” λειτουργεί ως φοροεισπράκτορας εξαρτήσεων, ελέγχει ψήφους, δουλειές, επιδοτήσεις. Ξέρει ποιος είναι ευάλωτος και πώς να τον κρατάει.
Ο "Φραπές" είναι ένα "μαγικό" φίλτρο πρόσβασης στους θεσμούς.
Αν θέλεις κάτι από το κράτος, περνάς “από αυτόν”. Εκείνος δεν εφαρμόζει πολιτική, διανέμει χάριτες.
Ο "Φραπές" είναι ο μηχανισμός αναπαραγωγής του κόμματος.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κερδίσεις εκλογές στο χωριό.
Το σύστημα τον χρειάζεται όσο και να τον φοβάται.
Ο “Φραπές” είναι το βρώμικο χέρι που κάνει τη δουλειά, ώστε οι “καθαροί” να δείχνουν πολιτισμένοι.
Ο Πιερρακάκης: Ο Βραχίονας της Εξωτερικής Νομιμοποίησης
Εδώ δεν μιλάμε για το άτομο, αλλά για τον τύπο: τον τεχνοκράτη, τον ευρωπαϊκό μεταρρυθμιστή, τον “ψηφιακό μάγο”.
Ο Πιερρακάκης εκφράζει το αφήγημα της Προόδου. Μιλά τη γλώσσα της ΕΕ, των funds, της τεχνοκρατίας, των ρυθμιστικών αρχών, των επιτροπών.
Το κράτος είναι σαν επιχείρηση. Η κοινωνία γίνεται “πελάτης”.
Ο πολίτης γίνεται “χρήστης”. Η δημοκρατία γίνεται “project management”.
Κι έτσι επιτυγχάνεται η απαιτούμενη δυτική κανονικότητα.
Πρέπει να δείχνουμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι. Όχι στην παραγωγή,
όχι στην παιδεία, όχι στη δικαιοσύνη, αλλά στην ψηφιακή εικόνα.
Ο "Πιερρακάκης" παράγει θετικό αφήγημα προς τα έξω. Η Ελλάδα δείχνει “success story”, ψηφιακές υπηρεσίες, data centers, projects, “εκσυγχρονισμός”.
Ο "Πιερρακάκης" φέρνει ευρωπαϊκά κονδύλια.
Κανένα κράτος της ΕΕ δεν μπαίνει σε ρόλο “καλού μαθητή” χωρίς δάσκαλο. Και ο τεχνοκράτης είναι ο πιο υπάκουος μαθητής.
Ο "Πιερρακάκης" αποενοχοποιεί την κυριαρχία των ελίτ και εξωραϊζει τη λειτουργία των Φραπέδων.
Μέσα στην τεχνοκρατική γλώσσα, το πολιτικό περιεχόμενο εξαφανίζεται. Η εξουσία γίνεται “τεχνική”, άρα “αναπόφευκτη”.
Πίσω από την τεχνοκρατική γλώσσα του 21ου αιώνα κρύβεται ο φεουδαλισμός του 13ου αιώνα.
Ο "Πιερρακάκης" είναι το ευρωπαϊκό προσωπείο του "Φραπέ".
Είναι η Βρυξελιώτικη μουτσούνα του εγκαταλειμμένου χωριού.
Η Μυστική Σύμπραξη των Δύο Βραχιόνων.
Το μεγάλο μυστικό είναι ότι ο “Φραπές” φροντίζει να μένει το σύστημα στην εξουσία, ενώ ο "Πιερρακάκης" φροντίζει να φαίνεται η εξουσία αξιόπιστη.
Ο ένας βραχίονας έχει πρόσβαση στους αδύναμους, ελέγχει την ανάγκη, τον φόβο, τη φτώχεια.
Ο άλλος έχει πρόσβαση στους ισχυρούς, ελέγχει την εικόνα, τη χρηματοδότηση, τη διεθνή αναγνώριση.
Χωρίς τον πρώτο, δεν υπάρχει εκλογική βάση.
Χωρίς τον δεύτερο, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ανοχή.
Αυτή η συμμαχία κρατά 50 χρόνια. Αυτή γέννησε τη Μεταπολίτευση. Αυτή καταστρέφει τη χώρα.
Συμπερασματικά, η χώρα δεν κυβερνάται από ιδεολογία.
Κυβερνάται από μια συνδυασμένη δομή κυριαρχίας που διαθέτει
εσωτερικά πελατειακά δίκτυα και εξωτερικά τεχνοκρατικές επιταγές.
Και ανάμεσα στους δύο αλληλοσυμπληρούμενους κόσμους, δεν υπάρχει πολίτης, υπάρχει καταδυναστευόμενος και λεηλατούμενος υπήκοος/δουλοπάροικος.
Το καθεστώς έχει δύο πρόσωπα, αλλά μία "ψυχή". Το ένα πρόσωπο είναι τραχύ, αγροίκο, βαλκανικό. Το άλλο είναι καθαρό, δυτικό, κοσμοπολίτικο. Και τα δύο όμως υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Να μην μπορεί ο λαός να αποφασίζει για τον εαυτό του.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

"Και κάτι τελευταίο. Δεν δώσαμε τα πρόβατα, μας τα πήραν. Δεν υπογράψαμε ποτέ, δεν συμφωνήσαμε ποτέ και δεν τα παραδώσαμε ποτέ. Ήρθαν με εισαγγελική εντολή, μπήκαν στο μαντρί μας, τα κυνήγησαν μόνοι τους, τα πυροβόλησαν και τα φόρτωσαν πεθαμένα στα φορτηγά".

Mary Theofilou

Το αρνάκι στη φωτογραφίας γεννήθηκε το βράδυ 8 Δεκεμβρίου 2025. Η φωτογραφία τραβήχτηκε το πρωί της ενάτης Δεκεμβρίου, όπου ο πατέρας μου το βοηθά να πιει γάλα. Στις 10 Δεκεμβρίου η μαμά και το κοριτσάκι της θανατώθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα ζώα μας.
Δεν θα μιλήσω για τη διαδικασία και την ψυχολογική μας κατάσταση. Δεν θα μιλήσω για τον κόπο μιας ολόκληρης ζωής που χάθηκε εξ ολοκλήρου μέσα σε λίγες ώρες. Δεν θα μιλήσω για τα δάκρυα των γονιών μου, που είδαν όλα όσα πάλευαν για να μας μεγαλώσουν μια ζωή να εξαφανίζονται, γιατί τα σκούπισα και τους είπα ότι μεγαλώνοντας με τα ζωντανά ήταν η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να είχα στη ζωή μου και με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι.
Θέλω να πω πολλά -ίσως σε κάποιο άλλο ποστ- για τις προκλήσεις μας και όλα όσα καταφέραμε τελικά, αλλά θα βγει πολύ μεγάλο και ίσως κουράσει. Θέλω να αναφερθώ, όμως, οπωσδήποτε σε σκληρά λόγια που ακούστηκαν για κάτι που έντιμα παλέψαμε μια ολόκληρη ζωή:
Υπάρχει μια μικρή διαφορά ανάμεσα στις λέξεις κτηνοτρόφος και βοσκός. Πολύ ωραία λέξη επίσης είναι ο "τσέλιγκας" που χρησιμοποιείται κυρίως πιο ανεπίσημα από βοσκούς μεταξύ τους για να χαρακτηρίσουν κάποιον ο οποίος είναι άξιος να κρατήσει ένα κοπάδι. Ο μπαμπάς μου ήταν κτηνοτρόφος, τσέλιγκας όμως θα είναι μια ολόκληρη ζωή. Τα πρόβατά μας δεν ήταν άλλη μια μονάδα γαλακτοπαραγωγής και κρεατοπαραγωγής, ήμασταν διατηρητές μιας φυλής και πάντα είχαμε πρώτο στόχο την ευζωία του κοπαδιού.
Δεν ταΐσαμε ποτέ τροφές από το εμπόριο, τα πρόβατα ζούσαν με τη βοσκή και τα χωράφια μας τα οποία σπέρναμε με βιολογικά προϊόντα. Ήμασταν μετακινούμενοι, το καλοκαίρι τα πρόβατα πήγαιναν στα βουνά και τον χειμώνα γυρνούσαμε στο Μικρό Μοναστήρι. Οι εγκαταστάσεις μας είναι με τις συγκεκριμένες προδιαγραφές, ελέγχους και σφραγίδες από τις αντίστοιχες υπηρεσίες. Τα πρόβατά μας δεν γίνεται να ήταν σταβλισμένα γι' αυτό και ο πατέρας μου έχτισε μόνος του πολύ ανοιχτά μαντριά, με περιφράξεις, φυσικά, για να νιώθουν ότι είναι πάντα στο φυσικό τους περιβάλλον και όχι μαντρωμένα. Τον χειμώνα, που έκανε κρύο και τα κλείναμε μέσα, βέλαζαν και έβγαιναν έξω. Δεν αρμέξαμε ποτέ με αρμεχτικές μηχανές, γιατί ο μπαμπάς άκουσε ότι οι μηχανές ανοίγουν πολύ το μαστάρι της προβατίνας και μπορεί να μπουν μικρόβια. Το περισσότερο γάλα πάντα το έπιναν τα αρνάκια τους και το υπόλοιπο το αρμέγαμε με τα χέρια, κάθε μέρα, επί ώρες.
Αυτά είναι μερικά από όσα κάναμε ως διατηρητές της φυλής ρουμλουκίου αλλά υπάρχουν και άλλα πολλά. Κλείνοντας, θα αναφερθώ και στη φυλή η οποία μετά από τόσα χρόνια ΞΑΦΝΙΚΑ παύει να υφίσταται επειδή, μάλλον, δεν εξυπηρετεί συμφέροντα. Η φυλή υπάρχει, ή μάλλον υπήρχε, και είχε αναγνωριστεί από τους αρμόδιους φορείς σύμφωνα με οδηγίες του υπουργείου. Αν τώρα το αρνείται, το υπουργείο αναιρεί τον ίδιο τον εαυτό του. Αυτά είχα να πω.
Και κάτι τελευταίο. Δεν δώσαμε τα πρόβατα, μας τα πήραν.Δεν υπογράψαμε ποτέ, δεν συμφωνήσαμε ποτέ και δεν τα παραδώσαμε ποτέ. Ήρθαν με εισαγγελική εντολή, μπήκαν στο μαντρί μας, τα κυνήγησαν μόνοι τους, τα πυροβόλησαν και τα φόρτωσαν πεθαμένα στα φορτηγά.
Ο μπαμπάς μου δεν ήταν ποτέ εκεί, είπε με λυγμό "προβατίνες μου υπερήφανες" και έφυγε τελείως από το χωριό.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ!
Με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ’ τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στο χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
την γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δε δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του.
Τόλης Νικηφόρου
-----------------------------------------------------

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

3 ημ. 
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα.
Χώμα ελληνικό, ως αθόρυβη μήτρα των αιώνων, που κρατάει ακόμη στο στήθος του ό,τι αγάπησε ο ήλιος κι ό,τι με πόνεσε σαν άνθρωπο.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, που μυρίζει ακόμη αίμα και στάχυ, δάκρυ και θυμάρι, βήμα ηρώων και βοσκοτόπι μαζί, που χρόνια τώρα δεν μου ζητάει τίποτα και μου δίνει τα πάντα.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, χώμα φτωχό και βασιλικό μαζί, χωμάτινο ψωμί της πατρίδας, που με θρέφει χωρίς να ρωτά αν είμαι άξιος.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, που μέσα του κοιμούνται οι ρίζες των δέντρων και οι ρίζες των ονομάτων μας.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, που γνωρίζει
πώς γεννιέται ο σπόρος, πώς μιλάει η στάχτη, πώς συγχωρεί η γη πριν από τον άνθρωπο.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, χώμα ελληνικό,
κρυφό ευαγγέλιο της χώρας, όπου κάθε σβώλος είναι ανάμνηση
κι ένα κόκκος του είναι πατρίδα.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, που εκεί ακουμπά το πρώτο μου παιδικό γόνατο, το τελευταίο βλέμμα του πατέρα μου, η προσευχή του γεωργού παππού μου, η πορεία του σαν στρατιώτης στο αλβανικό μέτωπο, η νοικοκυροσύνη της γιαγιάς μου και η αγκαλιά της μάνας μου.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, που όταν το κρατώ στη χούφτα μου ακούω τον παλμό των αιώνων
να μου λέει «Όσο υπάρχω, δεν χάνεσαι. Όσο με σέβεσαι, σ’ αγκαλιάζω.»
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, ιερή ουσία της ύπαρξής μου και του γυρεύω να με συγχωρεί που το ξέχασα.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, να μου θυμίζει ποιος είμαι, να με κρατάει όρθιο όταν όλα τ’ άλλα γκρεμίζονται.
Έχω στο χωριό μου στην Κρήτη, ένα μέτρο χώμα, γιατί στον κόσμο όλο δεν υπάρχει τίποτα πιο ταπεινό, κι όμως τίποτα πιο μεγάλο, από μια χούφτα χώμα της πατρίδας.
Κι είναι (κι) αυτό το κομμάτι χώμα που υπερασπίζονται σήμερα αυτοί οι τύποι με τις κατσούνες...

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

«ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΜΑ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ;»
Ένα απο τα πολλά παράδοξα τηης ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας είναι ότι η μισή Ελλάδα ψευτο-ζει μέσα στο τσιμέντο και η άλλη μισή εξαφανίζεται μέσα στα χωράφια.
Κι' όμως η μοίρα τους είναι η ίδια.
Η σημερινή αγροτική εξέγερση, τα μπλόκα, οι ξεσηκωμένες φωνές των κτηνοτρόφων και των παραγωγών, δεν είναι μια «συντεχνιακή διαμαρτυρία». Είναι η τελευταία προειδοποίηση μιας χώρας που έχει σχεδόν χάσει ολοσχερώς το πιο θεμελιώδες από τα αγαθά της, την ικανότητα να θρέφει τον εαυτό της.
Κι όμως, πώς το εξηγείς αυτό σε έναν κάτοικο της πόλης;
Πώς μιλάς για το χώμα σε έναν άνθρωπο που έμαθε να θεωρεί το φαγητό προϊόν logistics και όχι καρπό;
Πώς μιλάς για τη γη σε εκείνον που εκπαιδεύτηκε να εμπιστεύεται μόνο το delivery;
Πως μιλάς για το ελληνικό χώμα σε εκείνον που εκπαιδεύτηκε να λατρεύει την ευρωπαϊκή άσφαλτο;
Η διατροφική αυτάρκεια δεν είναι αγροτικό ζήτημα, είναι εθνικό ζήτημα ασφάλειας
Όποιος δεν μπορεί να θρέψει τον λαό του, δεν μπορεί να τον προστατεύσει.
Σήμερα, πάνω από το 70% της τροφής μας έρχεται από πολυεθνικές, εισαγωγές, ενδιάμεσους.
Μια κρίση εφοδιασμού, ένα διεθνές σοκ, ένα γεωπολιτικό επεισόδιο και η Ελλάδα θα βρεθεί με άδεια ράφια.
Η διατροφική αυτάρκεια δεν είναι ρομαντική κουβέντα.
Είναι ο σκληρός δείκτης της εθνικής ανεξαρτησίας.
Οι αγρότες που σήμερα παλεύουν στα μπλόκα
δεν υπερασπίζονται «τα εισοδήματά τους».
Υπερασπίζονται το δικαίωμα όλων μας να τρώμε.
Και βέβαια, οι πόλεις δεν αντιλαμβάνονται το βάρος γιατί έχουν χάσει τη μνήμη τους
Η πόλη έχει αποξενωθεί από τη γη.
Ο άνθρωπος της πόλης, για να επιβιώσει, χρειάστηκε να ξεχάσει την πρωτογενή αλήθεια της ζωής του. Ότι το φαγητό δεν βγαίνει από ένα ράφι, βγαίνει από ένα χωράφι.
Και γι’ αυτό δυσκολεύεται να καταλάβει ότι όταν καταστρέφεται η αγροτική τάξη, δεν χάνεται μια παραγωγική ομάδα, χάνεται η καρδιά της κοινωνίας. Χάνεται η αυτονομία ενός έθνους.
Η αγροτική εξέγερση είναι το τελευταίο φυλάκιο της συλλογικής μας αξιοπρέπειας.
Οι αγρότες εξεγείρονται γιατί τους στραγγαλίζουν τα κόστη παραγωγής, τους εξοντώνει η γραφειοκρατία, τους καταληστεύουν οι ενδιάμεσοι και οι διεφθαρμένοι μηχανισμοί ενός παρασιτικού κράτους των ελιτ του, τους διαλύουν με πρόστιμα και δήθεν “κανόνες”, τους αφήνουν εκτεθειμένους σε καταστροφές και ασθένειες, τους αφανίζουν με πολιτικές που ευνοούν τα καρτέλ τροφίμων.
Γιατί θέλουν μια χώρα χώρο, μια πατρίδα "διάδρομο", στο ευρωπαϊκό "σπίτι" που ονειρεύονται.
Αλλά πάνω από αυτά υπάρχει κάτι βαθύτερο. Η αγροτιά αρνείται να πεθάνει σιωπηλά. Αρνείται να γίνει κομπάρσος σε μια χώρα χωρίς ρίζες. Αρνείται να παραδώσει τη διατροφή της Ελλάδας σε πολυεθνικούς κολοσσούς. Η ελληνική αγροτιά αρνείται να παραδόσει το κοινό μας χώμα. Και αυτό δεν είναι οικονομική διεκδίκηση. Είναι υπαρξιακή αντίσταση.
Η Ελλάδα έχει γίνει πλέον χώρα που παράγει τουρισμό και εισάγει ψωμί.
Αυτή είναι η τραγωδία. Μια χώρα που κάποτε έθρεφε ολόκληρη τη Μεσόγειο, σήμερα εισάγει σιτάρι, γάλα, όσπρια, κρέας, ζωοτροφές.
Κι απ' την άλλη εξάγει νεολαία, εξάγει επιστήμονες, εξάγει εργατική δύναμη.
Αλλά, ποια χώρα μπορεί να σταθεί έτσι;
Αυτή είναι η κρίσιμη αλήθεια.
Η Ελλάδα δεν θα πέσει μόνο επειδή φεύγουν οι νέοι της.
Η Ελλάδα θα πέσει όταν πάψουν να υπάρχουν οι άνθρωποι που τη θρέφουν.
Γι' αυτό και τα μπλόκα δεν είναι απειλή για την κοινωνία. Είναι προειδοποίηση για την κοινωνία.
Όποιος βλέπει στα μπλόκα «ταλαιπωρία» δεν έχει καταλάβει ότι αυτή η ταλαιπωρία είναι το τελευταίο σήμα κινδύνου μιας κοινωνίας που καταρρέει εξαρτημένη, εύθραυστη, τρομαγμένη,
χωρίς πηγή ζωής, χωρίς αυτάρκεια, χωρίς έλεγχο της μοίρας της.
Αλλά, πώς να μιλήσεις για το χώμα στους λάτρεις του τσιμέντου;
Πώς να μιλήσεις στα πρεζόνια του δυτικού τρόπου για την πατρίδα...

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Κάθε χρόνο που λες, τέτοιες μέρες, πάει ο Αϊ Βασίλης και λέει στα παιδάκια:
- Κάτσε τώρα εδώ να μου πεις ποιος σε εκπαίδευσε να νομίζεις ότι έχεις πραγματικά ανάγκη όλες αυτές τις μαλακίες που μου ζητάς!
----------------------------------------------------

Μιχαήλ Πατσίκας

3 ημ. 
Το «Σχέδιο Β» του Συστήματος.
Το σχέδιο τους είναι να γίνει αλλαγή Φρουράς για να μην αλλάξει τίποτα.
Βλέποντας την προχθεσινή εικόνα με τους πρώην Πρωθυπουργούς, πολλοί χάρηκαν. Είδαν μια «αντίσταση» στον σημερινό κατήφορο.
Το πρέπον όμως είναι να διαβάσουμε πίσω από τις λέξεις.
Τι μας είπαν ουσιαστικά Καραμανλής και Βενιζέλος;
Ότι το σημερινό μοντέλο κατέρρευσε.
Ότι η «μονοπρόσωπη εξουσία» τελείωσε.
Προσοχή όμως.
Το Σύστημα δεν αυτοκτονεί. Μεταμορφώνεται.
Όταν βλέπουν ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός δεν τραβάει άλλο, ετοιμάζουν την επόμενη λύση.
Όχι μια λύση Ανατροπής, αλλά μια λύση Διαχείρισης.
Το σενάριο κυκλοφορεί ήδη στα πολιτικά γραφεία.
Μια «Οικουμενική» κυβέρνηση ή μια κυβέρνηση «Εθνικής Σωτηρίας» μετά τις εκλογές, με πρόσωπο κοινής αποδοχής (όπως ο Κώστας Καραμανλής), στηριζόμενη από το κόμμα Σαμαρά και άλλα κόμματα του «τόξου».
Γιατί το κάνουν;
Για να εκτονώσουν την οργή του κόσμου (Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ, Διαφθορά,φτώχεια, ακρίβεια) χωρίς να γκρεμίσουν το οικοδόμημα.
Να αλλάξουν τον «διαχειριστή», αλλά να κρατήσουν το «μαγαζί».
Εμείς όμως δεν ζητάμε απλώς να φύγει ο ένας για να έρθει ο άλλος από το ίδιο παλιό κάδρο.
Ζητάμε Δικαιοσύνη. Ζητάμε Κάθαρση. Ζητάμε να αλλάξει το Κράτος, όχι απλώς ο Πρωθυπουργός.
Μην ξεγελιέστε από τις «ιερές συμμαχίες» του χθες.
Η μόνη ελπίδα είναι το Κίνημα.
Το αύριο δεν θα το φέρουν αυτοί που κυβέρνησαν το χθες.

---------------------------------------------------------------------------

Mitsos Kodelas

3 ημ. 
Αξίζει να ακούσετε, από την αρχή ως το τέλος, τα όσα λέει ο Βασίλης Μαυροσκάς, αγρότης από την Επανομή και εκπρόσωπος του μπλόκου των αγροτών στο κόμβο " Πράσινα Φανάρια", στον Γ. Σαχίνη και στον 98.4, συνδέοντας τα αγροτικά μπλόκα, τη διατροφική κρίση και το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας!
⭕ Τι κρατάει έναν άνθρωπο στη γη, όταν όλα γύρω του τον σπρώχνουν να τα παρατήσει;
"Το σκατοκέφαλό μας. Διότι έχουμε δεθεί με τη γη. Αυτή η γη είναι ποτισμένη με αίμα, με ιδρώτα και με δάκρυα από τους προγόνους τους δικούς μου, χίλιες φορές τα λέω και χίλιες φορές συγκινούμαι. Γιατί είμαι ένας από αυτούς που φεύγουν, και δεν το μπορώ. Μυρίζει το χώμα, είμαστε δεμένοι με το χώμα. Όπως ο κτηνοτρόφος με τα ζώα, είναι η οικογένειά μας αυτά. Όταν κάνουμε τη βασιλόπιτα, κόβουμε για τα χωράφια μας κομμάτι. Αυτό μας κρατάει. Η αγάπη για αυτό το επάγγελμα. Η αίσθηση ότι εμείς είμαστε ελεύθεροι, ότι καλλιεργούμε, ότι προσφέρουμε κοινωνικό έργο, δίνουμε και τρώει ο κόσμος. Και όλα αυτά μας τα έχουν καταστρέψει. Δεν υπάρχει πια χαρά της εργασίας, δεν υπάρχει χαρά της προσφοράς. Τη χάνουμε μέσα από τα χέρια μας, γιατί έρχονται όλα από το εξωτερικό. Και έτσι φτωχαίνουμε και χρεοκοπούμε και βουρλιζόμαστε και βγαίνουμε στους δρόμους να μας κυνηγάνε με τις κλούβες."
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από συνέντευξή του στο Δρόμο που κυκλοφόρησε το περασμένο Σάββατο.
0:14 / 51:35
..............................

Αντώνης Λάσκαρης

5 ημ. 
'Ελάτε λοιπόν σύντροφοι. Καλά θα κάνουμε να αποφασίσουμε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας με μιας. Πρέπει να αποτινάξουμε το βαρύ σκοτάδι στο οποίο έχουμε βυθιστεί, και να το αφήσουμε πίσω μας. Η καινούργια μέρα που πλησιάζει πρέπει να μας βρει δυνατούς, συνετούς και αποφασισμένους.
Πρέπει να αφήσουμε τα όνειρά μας και να εγκαταλείψουμε τα παλιά μας πιστεύω και τις φιλίες των καιρών πριν να αρχίσει η ζωή. Ας μην ξοδεύουμε χρόνο σε στείρες λιτανείες και εμετική μίμηση. Αφήστε αυτή την Ευρώπη όπου δεν κουράζονται ποτέ να μιλάν για τον Άνθρωπο, κι όμως φονεύουν ανθρώπους όπου τους βρουν, σε κάθε γωνιά των δρόμων τους, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Για αιώνες έπνιξαν σχεδόν ολόκληρη την ανθρωπότητα στο όνομα μιας ούτως καλούμενης “πνευματικής εμπειρίας.” Κοιτάχτε τους σήμερα πώς ταλαντεύονται ανάμεσα στην ατομική και την πνευματική αποσύνθεση.
Κι όμως μπορεί να ειπωθεί ότι η Ευρώπη ήταν επιτυχής στον βαθμό που πέτυχε σε ό,τι αποπειράθηκε.
Η Ευρώπη ανέλαβε την ηγεσία του κόσμου με θέρμη, κυνισμό και βία. Κοιτάχτε πώς η σκιά των παλατιών της εκτείνεται όλο και μακρύτερα! Κάθε μια από τις κινήσεις της έχει διαρρήξει τα δεσμά του χώρου και της σκέψης. Η Ευρώπη απαρνήθηκε κάθε ταπεινότητα και κάθε μετριοφροσύνη. Αλλά έχει επίσης εναντιωθεί σε κάθε ικεσία και κάθε τρυφερότητα.
Έχει αποδειχτεί τσιγκούνα και φιλοχρήματη μόνο όταν αφορά ανθρώπους. Έχει δολοφονήσει και κατασπαράξει μόνο ανθρώπους.
Λοιπόν, αδέρφια μου, πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουμε ότι έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε από το να ακολουθούμε αυτή την Ευρώπη;
Αυτή την ίδια Ευρώπη όπου δεν κουράζονται ποτέ να μιλάνε για τον Άνθρωπο, και όπου δεν έχουν σταματήσει ποτέ να διακηρύσσουν ότι αγωνιούν απλώς για το καλό του Ανθρώπου: σήμερα γνωρίζουμε με τι μαρτύρια έχει πληρώσει η ανθρωπότητα τον κάθε ένα των πνευματικών τους θριάμβων.
Ελάτε λοιπόν σύντροφοι, το ευρωπαϊκό παιχνίδι τέλειωσε επιτέλους· πρέπει να βρούμε κάτι διαφορετικό.
Σήμερα, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, εφόσον δεν μιμούμαστε την Ευρώπη, εφόσον δεν έχουμε την εμμονή να φτάσουμε την Ευρώπη.
Η Ευρώπη τώρα ζει με τέτοιο τρελό, άφρονο ρυθμό που έχει αποτινάξει κάθε καθοδήγηση και κάθε λογική, και κατευθύνεται τρέχοντας στην άβυσσο.
[…] Σήμερα, είμαστε παρόντες στην στασιμότητα της Ευρώπης. Σύντροφοι, ας λευτερωθούμε από αυτή την ακίνητη κίνηση όπου σταδιακά η διαλεκτική μεταμορφώνεται στη λογική της ισορροπίας. Ας αναλογιστούμε εκ νέου το ερώτημα της ανθρωπότητας. Ας αναλογιστούμε εκ νέου το ερώτημα της εγκεφαλικής πραγματικότητας και της εγκεφαλικής μάζας όλης της ανθρωπότητας, που οι συνδέσεις της πρέπει να αυξηθούν, που τα κανάλια της πρέπει να πληθύνουν, που τα μηνύματά της πρέπει να ανθρωποποιηθούν ξανά.
Ελάτε, αδέρφια, έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε για να παίζουμε το ρόλο της οπισθοφυλακής. Η Ευρώπη έκανε αυτό που έβαλε στόχο να κάνει και στο σύνολο, το έκανε καλά. Ας σταματήσουμε να την κατηγορούμε, αλλά ας της πούμε με αποφασιστικότητα να μην κομπάζει και τόσο πολύ για αυτό. Δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε πλέον· οπότε ας σταματήσουμε να τη ζηλεύουμε.
Ο Τρίτος Κόσμος αντικρίζει σήμερα την Ευρώπη ως μια τεράστια μάζα, σκοπός της οποίας θα πρέπει να είναι να προσπαθήσει να επιλύσει τα προβλήματα για τα οποία η Ευρώπη δεν μπόρεσε να βρει απάντηση.
Αλλά ας είμαστε ξεκάθαροι: Αυτό που μετρά είναι σταματήσουμε να μιλάμε για παραγωγικότητα, και για εντατικοποίηση και για τον ρυθμό της εργασίας.
Όχι, δεν είναι ζήτημα επιστροφής στη Φύση. Είναι απλώς ένα πολύ συγκεκριμένο ζήτημα του να μην σέρνονται οι άνθρωποι στον ακρωτηριασμό, του να μην επιιβάλλονται στον νου ρυθμοί που γρήγορα τον εξαλείφουν και τον καταστρέφουν. Η δικαιολογία του να προφτάσουμε τους άλλους δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να σπρώχνεται ο άνθρωπος από δω και από κει, για να ξεριζώνεται από την ιδιωτικότητά του, για να συνθλίβεται και να σκοτώνεται.
Όχι, κανέναν δεν θέλουμε να προφτάσουμε. Αυτό που θέλουμε είναι να πηγαίνουμε συνέχεια μπροστά, νύχτα και μέρα, παρέα με τον Άνθρωπο, παρέα με όλους τους ανθρώπους.
Της Γης οι Κολασμένοι
Φραντς Φανόν
Γάλλος ψυχίατρος, μαχητής του (FLN, Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης) για την ελευθερία της Αλγερίας εναντια στην Γαλλική αποικιοκρατία και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων παγκοσμίως.
[6 Δεκέμβρη 1961]
«Αυτό το σώμα που είμαι αναγκασμένος να υποθέσω ότι διασχίζεται από μια συνείδηση, αυτό το σώμα που δεν είναι πλέον εξ ολοκλήρου ένα σώμα, ή είναι δύο φορές σώμα, όντας εμβρόντητο από το φόβο –αυτό το σώμα που μου ζητάει ν’ ακουστώ χωρίς να διστάσω- θα προκαλέσει σε μένα μια εξέγερση»

---

Giorgos Triantafyllopoulos

5 ημ. 
Το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των μνημονιακών Κυβερνήσεων και γιατί πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των αγροτών
Σε μια Εξαρτημένη Χώρα και μια κοινωνία της εξάρτησης, ο δυϊσμός δεν βρίσκεται απαραίτητα μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, αλλά κυρίως μεταξύ προσκυνημένων στο σάπιο σύστημα και σ' αυτούς που αντιστέκονται ακόμη.
Η δεξιά σίγουρα είναι ο γνήσιος εκπρόσωπος του ατομισμού και των μεγάλων συμφερόντων εντός και εκτός της Χώρας, αλλά και η κατ' όνομα κεντροαριστερά ή η αριστερά, επί της ουσίας υπηρέτησαν το ίδιο σάπιο σύστημα!
Έτσι, όλοι όσοι κυβέρνησαν τα τελευταία 15 χρόνια, για να μπορέσουν να εφαρμόσουν τις σκληρές πολιτικές λιτότητας, χρησιμοποίησαν το διαίρει και βασίλευε, στοχοποιώντας όλες τις κοινωνικές ομάδες, εκτός από τους ίδιους, την ολιγαρχία που υπηρετούν, καθώς και τα προσκυνημένα λαμόγια τους!!!
Κατάφεραν με εργαλείο τον κοινωνικό αυτοματισμό να ρίξουν όλες τις ευθύνες και τα βάρη στις πλάτες του Λαού και οι ίδιοι να απαλλαγούν από τις εγκληματικές τους ευθύνες για την χρεοκοπία της Ελλάδας και την καταστροφή που ακολούθησε.
15 ολόκληρα χρόνια θυσίες του Ελληνικού Λαού και έσωσαν την Ελλάδα της ρεμούλας και της αρπαχτής, ενώ διέλυσαν την Ελλάδα του μόχθου και της προκοπής!
Η λύση δεν είναι κάποιος σωτήρας!
Η λύση είναι να ενωθούμε όλες οι κοινωνικές ομάδες, όλοι όσοι δεν δεχόμαστε να προσκυνάμε την σαπίλα και να ξεκινήσουμε να χτίσουμε ξανά την Χώρα μας βάζοντας τα θεμέλια της Λαϊκής Κυριαρχίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας!
Αυτό το όραμα ξεκίνησε με την διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του 1974 και παρά την ριζική πολιτική αλλαγή του 1981, εν τέλει όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα σήμερα έχει γυρίσει πολλές δεκαετίες, πίσω σε σκοτεινές εποχές.
Το μεγαλύτερο τους εργαλείο για να καταφέρουν να μας έχουν υποταγμένους και αυτοί να συνεχίζουν το πλιάτσικο είναι να μας έχουν τον ένα εναντίον του άλλου!
Εάν ενωθούμε, είναι η αρχή για να μπορέσουμε να σπάσουμε το σάπιο σύστημα και μόνο έτσι μπορεί να γεννηθεί η ελπίδα για μια άλλη Χώρα και για ένα άλλο μέλλον για τις νέες και τις επόμενες γενιές!
Ειδάλλως το σάπιο σύστημα θα συνεχίσει να μας πίνει το αίμα, διαλύοντας την κοινωνία και καταστρέφοντας την Χώρα και την όποια προοπτική για τις επόμενες γενιές!
Για όλα τα παραπάνω, μαζί με τους αγρότες του μόχθου!
Μαζί με τους αγρότες του αγώνα!
---

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

5 ημ. 
via Thanassis Avgerinos
Ας μην έχουμε άλλες αυταπάτες! Ουδείς ξένος θα μας σώσει. Ας εκμεταλλευτούμε όσες ευκαιρίες υπάρχουν και όσες νέες γεννιούνται για να υπερασπιστούμε τα εθνικά και συλλογικά λαϊκά συμφέροντα με αγώνα σε κάθε "γήπεδο". Όπου "μας" και "λαϊκά" - η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Οι υπηρετικές προς τους ξένους ολιγαρχίες ξέρουμε καλά πώς λύνουν τα προβλήματά τους: εις βάρος των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων. Και δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να το καταλάβει κανείς. Αρκεί να κρίνει εκ του αποτελέσματος. Έχουμε πλέον αμέτρητες αποδείξεις...Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης
6 ημ. 
Πνίγεται στη διαφθορά το διευθυντήριο της Κομισιόν. Συλλήψεις στο περιβάλλον της Καγιά Κάλας.
Η Λάουρα Κοβέσι της οποίας η θητεία λήγει σε λίγους μήνες, χτύπησε και πάλι, αποκαλύπτοντας ένα νέο σκάνδαλο διαφθοράς, στην καρδιά της Ευρώπης.
Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία (EPPO) διέταξε τη σύλληψη τριών βασικών πρωταγωνιστών της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης, που κατείχαν ηγετικές θέσεις στο Κολλέγιο της ΕΕ για την Εκπαίδευση νέων διπλωματών .
Πρόκειται για τη Φεντερίκα Μογκερίνι, πρώην κορυφαία διπλωμάτης της Ευρώπης, ο πρέσβης Στέφανο Σανίνο, ανώτερος αξιωματούχος της Κομισιόν και ο Στέφανο Ζεγκρέτι , επικεφαλής του Κολλεγίου της Ευρώπης.
Κατηγορούνται για απάτη και διαφθορά, σχετικά με δημόσιες συμβάσεις που είχαν συνάψει για την εκπαίδευση των νέων διπλωματών , που χρηματοδοτείται από την ΕΕ.
Οι τρεις αξιωματούχοι συνελήφθησαν χθες από την Βελγική αστυνομία μετά από έφοδο στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης (ΕΥΕΔ), σε ιδιωτικές κατοικίες και στο επίλεκτο Κολλέγιο της Ευρώπης.
Πέρασαν τη νύχτα στο κρατητήριο και σήμερα αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους.
Αυτά είναι τα γεγονότα, πίσω από τα οποία κρύβεται όμως ένα μεγαλύτερο λαβράκι, που θα προκαλέσει μεγάλο πολιτικό αντίκτυπο στην ΕΕ, αλλά και στο ΝΑΤΟ.
Θα ακολουθήσει και Κάλας-γκέιτ;
Αξιωματούχοι της ΕΕ στις Βρυξέλλες λένε ότι το λαβράκι ακούει στο όνομα Κάγια Κάλας, η σημερινή Ύπατη Εκπρόσωπος για τις Εξωτερικές Υποθέσεις και επικεφαλής της ΕΥΕΔ.
Η βελγική αστυνομία ερεύνησε άλλωστε και τα γραφεία υπό τον άμεσο έλεγχο της Κάλας.
Ως υπεύθυνη για την Ευρωπαϊκή Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης, η Εσθονή Κάγια Κάλας πρωταγωνιστεί μάλιστα το τελευταίο διάστημα σε φιλοπόλεμες δηλώσεις, αρνούμενη κατηγορηματικά να αποδεχθεί κάθε διαπραγμάτευση με την Μόσχα, για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία.
Εδώ και μέρες μάλιστα κυκλοφορούν επίμονες φήμες στις Βρυξέλλες για την εμπλοκή Εσθονών αξιωματούχων και της ίδιας της Κάλας ,στη διασπάθιση χρημάτων που κλάπηκαν από την αμερικανική χρηματοδότηση για την Ουκρανία.
Σε διάφορους ύποπτους λογαριασμούς στην Εσθονία βρέθηκαν μάλιστα κάπου 48 εκατομμύρια δολάρια, που φαίνεται να προέρχονται από την αμερικανική βοήθεια στην…Ουκρανία.
Στην αποκάλυψη του νέου σκανδάλου έχουν συμβάλει άλλωστε, οι αμερικανικές υπηρεσίες Πληροφοριών, στις οποίες ο ίδιος ο Τραμπ ανέθεσε να ρίξουν φως στις σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς , με επίκεντρο την διασπάθιση της δυτικής βοήθειας στην Ουκρανία
Ήδη, οι Αμερικανοί θέτουν τα ίδια ερωτήματα για την Κάλας με αυτά που καλείται να απαντήσει και ο Ζελένσκι: Ήταν δυνατόν να μην γνώριζε τι συνέβαινε στη δική της υπηρεσία;
Αμερικανικές πηγές ισχυρίζονται πώς γνωρίζουν ότι ο Τραμπ δημοσιοποίησε την έρευνα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών για τη διαφθορά της ηγετικής ομάδας Ζελένσκι στο Κίεβο, για να στείλει μήνυμα στην Κάλας, αλλά και την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να σταματήσουν να παρεμβαίνουν και να υπονομεύουν το ειρηνευτικό σχέδιο για την Ουκρανία.
Σε κάθε περίπτωση, η πρόεδρος της Κομισιόν, που ήδη κατακλύζεται με αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με το σκάνδαλο των εμβολίων και την διασπάθιση δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σε απευθείας αναθέσεις, βρίσκεται και πάλι στο μάτι ενός νέου κυκλώνα...
---

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

6 Δεκεμβρίου στις 7:46 π.μ. 
ΣΕ ΒΛΕΠΩ
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, αναρωτιέμαι αν η Γιορτή της Μητέρας είναι η πιο δύσκολη γιορτή – μ' όλες αυτές τις γλυκερές "αγιογραφίες", που για πολλούς ίσως απλά να υπενθυμίζουν όλα όσα ΔΕΝ νιώθουν για τη μητέρα τους- ή αν η πιο δύσκολη γιορτή είναι αυτή των Χριστουγέννων.
Θέλω να πω, αν η Γιορτή της Μητέρας είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση της μητέρας που ΔΕΝ σιγοτραγουδάει ένα νανούρισμα, τότε τα Χριστούγεννα είναι για πολλούς σαν να τους σκάει στα μούτρα ένα χριστουγενιάτικο δέντρο με όλα τα μπιχλιπίδια του ή σαν να πέφτουν πάνω σ' ένα βουνό γεμάτο κουραμπιέδες. Μπορεί να μοιάζει αστείο ένα πρόσωπο πασπαλισμένο στην άχνη, αλλά ίσως και να κρύβει λίγο από την βαθιά θλίψη ενός κλόουν.
Η αλήθεια είναι πως είναι κάπως αντιφατικό όλο αυτό το γιορταστικό κλίμα. Δεν είναι αναγκαίο να κοιτάξει κανείς γύρω του, πίσω από τα χρωματιστά λαμπιόνια και τις γιρλάντες, για να αντιληφθεί την κυριαρχία της συλλογικής μας κατάθλιψης. Αρκεί να κοιτάξει και κανείς μέσα του για νοιώσει την έξαψη του γιορταστικού ενθουσιασμού να μεταμορφώνεται μέσα σε δευτερόλεπτα σε πλάκωμα.
Είναι λες και κάτι μας τραβάει το χαλί των γιορτών κάτω απ' τα πόδια μας.
Και το χαλί αυτό που μας γλιστράει δεν είναι άλλο από ένα "ανήκειν" που μας έκλεψαν. Είναι ένας οίκος και μια γενιά, μια οικογένεια, που λείπει.
Δεν αναφέρομαι σ' αυτούς που δεν έχουν οικογένεια. Αναφέρομαι σ' αυτούς που δεν έχουν ανθρώπους στη ζωή τους -ίσως από τότε που ήταν νεογέννητα- που να βλέπουν πραγματικά ποιοι είναι, που να παίρνουν γνήσια χαρά απ' τη χαρά τους, που να περνούν χρόνο ακούγοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους, που να είναι παρόντες στη ζωή τους.
Ξέρω καλά πως για πολλούς αυτό το βαθύ "θέλω" τους δεν μπορούν να το δώσουν τα Χριστούγεννα. Αντιθέτως μάλιστα. Τα Χριστούγεννα γίνονται ένα πιστοποιητικό της έλλειψης του. Και τότε τα μελομακάρονα δεν είναι αρκετά μελένια και τα λαμπιόνια δεν είναι αρκετά φωτεινά. Και τίποτα δεν είναι αρκετό και τίποτα δεν χορταίνεται.
Έχω πολύ στην έγνοια μου τους ανθρώπους που τέτοιες μέρες προσπαθούν σχεδόν εν απογνώσει να "χορτάσουν". Και προσπαθούν πολύ σκληρά γι' αυτό. Κι' όλο βασανίζονται από ένα "κάτι" που λείπει, που κανένα πλαστικό δεν φτάνει να γεμίσει. Οι άνθρωποι που νοιώθουν συχνά ξένοι μέσα στην ίδια την οικογένεια τους ή και μέσα στο ίδιο το σώμα τους.
Νοιώθω πως οι άνθρωποι αυτοί είναι λες και θέλουν να πέσουν στην αγκαλιά κάποιου και να τους μεταφέρει στην υπόλοιπη διαδρομή.
Ίσως και να θέλουν κάπως να σβήσουν από το ημερολόγιο τις γιορτές των Χριστουγέννων και την δικτατορία της χαράς που ζητάνε να επιβάλλουν με το στανιό της κατανάλωσης.
Θέλω μονάχα να τους πω: «Σε βλέπω. Βλέπω ότι είναι πολύ δύσκολο για σένα. Βλέπω ότι έχασες κάποιον που σε έκανε να νιώθεις ζεστός και ασφαλής ή ίσως να μην τον είχες ποτέ. Βλέπω ότι χρειάζεσαι απεγνωσμένα λίγη προσοχή. Βλέπω πόσο σκληρά προσπαθείς. Έχω βρεθεί κι εγώ κάποτε σ' αυτή τη θέση...δοκίμασε να ζητήσεις».
---

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

5 Δεκεμβρίου στις 9:26 μ.μ. 
Αν βλέπεις αυτό το βίντεο και δεν συντρίβεσαι από οδύνη,
τότε κάτι τρομερό έχει συμβεί, όχι στον άνθρωπο που χάνει το κοπάδι του, αλλά και μέσα μας.
Γιατί το βίντεο αυτό δεν είναι «ειδησεογραφία».
Δεν είναι εικόνες από μια μακρινή πραγματικότητα.
Είναι ο καθρέφτης μιας χώρας που ξεχνά ποιοι την κρατούν ζωντανή όταν όλα γύρω της διαλύονται.
Είναι ο καθρεφτης μιας χώρας που απεχθάνεται το ίδιο το χώμα της.
Αν μπορείς να δεις έναν άνθρωπο να θρηνεί για τα ζώα που μεγάλωσε ένα-ένα, σαν παιδιά του, και δεν νιώσεις το σφίξιμο στο στομάχι, την καυτή ενοχή, την οργή απέναντι στην αδικία,
τότε δεν χάθηκαν μόνο τα 450 πρόβατα.
Χάσαμε τη δυνατότητα να νιώθουμε.
Και αυτό είναι πιο επικίνδυνο από κάθε επιδημία.
Γιατί ο πόνος αυτού του κτηνοτρόφου δεν είναι ιδιωτικός πόνος.
Είναι το πρόσωπο ενός λαού που βλέπει να αφανίζονται
οι άνθρωποί του, οι κόποι του, η αυτάρκειά του, η ίδια του η ύπαρξη.
Αν βλέπεις αυτό το βίντεο και δεν συντρίβεσαι,
τότε μάλλον έχεις ήδη συμβιβαστεί με μια Ελλάδα που πεθαίνει.
Εχεις αποδεχτεί την μοίρα σου.
Αν βλέπεις αυτό το βίντεο και δεν οργίζεσαι,
αν δεν νιώθεις μέσα σου να ξυπνά το παλιό, ιερό πνεύμα της εξέγερσης, εκείνο το πνεύμα που προστατεύει τον αδύναμο,
που στέκεται δίπλα στον αδικημένο,
που υπερασπίζεται τον άνθρωπο απέναντι στην εξουσία,
τότε κάτι έχει παγώσει και μέσα στη χώρα.
Αυτός ο άνθρωπος, με την κάπα στους ώμους σαν αρχαίος τραγικός ήρωας, δεν ζητάει λύπηση.
Ζητάει δικαιοσύνη.
Αν βλέπεις αυτό το βίντεο και δεν οργίζεσαι,
τότε ίσως έχεις ξεχάσει ότι σε ετούτα τα μέρη η πολιτική γεννήθηκε όχι για την εξουσία, αλλά για την προστασία των αδυνάτων.
Πολιτική είναι η απόφαση να μην αφήσεις άλλο τον αδύναμο ανυπεράσπιστο.
Αν δεν οργίζεσαι, αν δεν ανατινάζεται μέσα σου το βαθύ και δίκαιο «ως εδώ», τότε έχεις συμβιβαστεί με μια κοινωνία όπου ο άνθρωπος τσακίζεται και κανείς δεν φωνάζει.
Και μια κοινωνία που δεν οργίζεται για τον αθώο που καταστρέφεται, είναι μια κοινωνία που έχει ήδη παραδώσει την ελευθερία της.
Έχει πεθάνει αλλά δεν της το είπαν ακόμη...


Ετικέτες: