«Από τότε που γνωρίζω τον εαυτό μου, η αμφιβολία δεν με άφησε ποτέ με ακολούθησε σαν φάντασμα. Το βάθος του σκεπτικισμού μου ήταν κατά καιρούς σαν πάθηση. Όταν κάποια από τις δογματικές μου πεποιθήσεις κλονιζόταν, αισθανόμουν σαν να βίωνα την πιο αδύναμή μου στιγμή. Εκείνη την εποχή ήμουν αδιάφορος για τη ζωή. Η σημαντικότερη συμβολή του εν λόγω σκεπτικισμού στην προσωπικότητά μου, ο οποίος σήκωνε κεφάλι ακόμη και σε θέματα που δεν μπορούσαν να υποστηριχθούν σοβαρά, ήταν ότι με δίδαξε πόσο δύσκολα αποκτιέται η «αλήθεια». Πιστεύω ότι η απόφασή μου να προβληματικοποιήσω τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των ενστίκτων που με οδηγούν, μου έδωσε τελικά τη δύναμη να έρθω σε ρήξη με τη δογματική σκέψη που εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρή στις κοινωνικές παραδόσεις της Μέσης Ανατολής. Το γεγονός ότι ο ευρωκεντρικός ηγεμονικός τρόπος σκέψης εξακολουθεί να ασκεί επιρροή τόσο στον δογματικό θετικισμό του μοντερνισμού όσο και στο μεταμοντέρνο σύστημα σκέψης αναδεικνύει τη σημασία του ζητήματος…
(Αμπντουλάχ Οτσαλάν, από το οπισθόφυλλο του βιβλίου )
