ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ – ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΩΣ 3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ. (...ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΤΈΛΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΛΑΜΨΗΣ...ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ "ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ"...Η ΣΦΑΙΡΑ, Η ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΤΙΜΗ..ΨΥΧΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ..ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ...)

 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ – ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΩΣ 3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ.

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

3 ώρ. ·

Το σύγχρονο "εικονοστάσι" της ξένης εξάρτησης, στην "επικρατούσα" θρησκεία του παρασιτικού μεταπρατισμού.

Μια τελετουργία όπου το τραύμα φοράει το κοστούμι θεάματος.

Στον ναό του σκυλάδικου.

Με τον Αργυρό ιερέα του.

Με το λαμέ άμφιο και τα μεγαφωνικά του εξαπτέρυγα.

Πρώτο στασίδι πίστα στο νέο "ιερό" της συλλογικής απαξίωσης.

Και οι κοινωνούντες πιστοί από το ίδιο κοχλιάριο του υπαρξιακού κενού.

Παίδες, όχι άλλη "ανακούφιση"!

Ζητείται Ελληνικός Πολιτισμός!

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

6 ώρ. ·

ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΤΈΛΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΛΑΜΨΗΣ

Η αισθητική του σκυλάδικου - με τα φώτα, τη χλιδή, το κιτς, την υπερβολή και τη μίμηση της αμερικανικής λάμψης - δεν είναι απλώς λαϊκή ψυχαγωγία· είναι μορφή πολιτισμικής αυτο-αποικιοποίησης.

Δείχνει πώς η ελληνική κουλτούρα, αντί να παράγει δικά της σύμβολα νοήματος, εισάγει έτοιμες φόρμες ισχύος (φώτα, γκλαμουριά, «show business») για να νιώσει «σύγχρονη».

Πίσω από αυτό κρύβεται ένα συλλογικό αίσθημα κατωτερότητας - το τραύμα της μακροχρόνιας εθνικής μειονεξίας, εξάρτησης και της επιθυμίας αποδοχής από τον «ισχυρό».

Η ταυτόχρονη προβολή της γαλανολεύκης και της αστεροέσσας συμβολίζει τη συναισθηματική συγχώνευση αυτής της εξάρτησης:

Η Ελλάδα, για να νιώσει σπουδαία, χρειάζεται την παρουσία και την επιβεβαίωση του ξένου - εδώ, της αμερικανικής προσωπικότητας.

Η ίδια η σκηνή λειτουργεί σαν τελετουργία υποτέλειας ντυμένη ως κοσμικό event.

Το μήνυμα είναι: «Είμαστε μοντέρνοι, δυτικοί, σημαντικοί-γιατί μας κοιτά η Αμερική».

Και μέσα σ΄όλο αυτό ο Αργυρός γίνεται ο «ιερέας» της μεταπολιτευτικής φαντασίωσης

Η φιγούρα του λαϊκού σταρ τύπου Αργυρού ενσαρκώνει το όνειρο του ανερχόμενου Έλληνα της Μεταπολίτευσης: φτωχή καταγωγή, φήμη μέσω ψυχαγωγίας, κατανάλωση, ένταξη στο δυτικό πρότυπο.

Στο πρόσωπό του συμπυκνώνεται το φαντασιακό του Έλληνα που ανήκει στη Δύση, όχι μέσω της σκέψης ή της δημιουργίας, αλλά μέσω της κατανάλωσης και της εικόνας.

Αυτή η αισθητική -με το club- σκυλάδικο, την τεχνολογία του φωτός και τον ρυθμό της αγοράς - επικαλύπτει την υπαρξιακή φτώχεια με θέαμα και λάμψη.

Έτσι, η εξάρτηση και η μειονεξία μεταμφιέζεται ανακουφιστικά σε glamour.

Το σκυλάδικο γίνεται ναός της μεταπρατικής φαντασίωσης: εκεί όπου το έθνος, εξαντλημένο πολιτικά, επιχειρεί να ζήσει μέσα από τον ρυθμό, τον ήχο, το φως - όχι μέσα από τη συνείδηση.

Από ψυχοπολιτική σκοπιά, πρόκειται για μια νεοαποικιακή εκδοχή του ναρκισσισμού: η κοινωνία που δεν πιστεύει στον εαυτό της καθρεφτίζεται σε άλλους για να νιώσει αξία.

Η αισθητική του σκυλάδικου είναι το πολιτισμικό ισοδύναμο της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης - μια αισθητικοποίηση της υποτέλειας.

Αντί για τραγούδι της ψυχής, έχουμε παραγωγή συναισθηματικών προϊόντων με πρότυπα εξωτερικά.

Η βραδιά υποδοχής της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ στο Κέντρο Αθηνών, με τον Κωνσταντίνο Αργυρό να τραγουδά μπροστά από τη διπλή προβολή της γαλανόλευκης και της αστερόεσσας, θα μπορούσε να ιδωθεί ως ένα φευγαλέο κοσμικό στιγμιότυπο.

Ωστόσο, κάτω από την επιφάνειά του συμπυκνώνει τη βαθύτερη ψυχοπολιτισμική συνθήκη της σύγχρονης Ελλάδας: την αισθητικοποίηση της εξάρτησης.

Η βραδιά της Kimberly Guilfoyle με τον Αργυρό είναι τελετουργία νεοελληνικής αυτο-αποικιοποίησης:

Η πολιτική εξάρτηση μεταμφιέζεται σε «κοσμική σχέση φιλίας».

Η λαϊκή κουλτούρα γίνεται εργαλείο προβολής ισχύος.

Το συλλογικό τραύμα (του μικρού, εξαρτημένου, μη αναγνωρισμένου εαυτού) εκτονώνεται σε επίδειξη.

Όμως, η πραγματική «σκηνή» της Ελλάδας θα υπάρξει όταν, αντί να τραγουδά μπροστά σε ξένα σύμβολα, τραγουδήσει τον εαυτό της- όχι από ματαιοδοξία, αλλά από επίγνωση.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

8 ώρ. ·

«Μόνο του δε συμβαίνει τίποτα. Θα πρέπει να γίνει μέσα από τους πολίτες.

Προετοιμάζεται κάποια σημαντική πολιτική πρωτοβουλία πολιτών, αλλά δεν βλέπω τον εαυτό μου σε έναν ηγετικό πολιτικό ρόλο.

Αν υπάρξει μια ομάδα που να έχει απαντήσεις στα μεγάλα ζητήματα, τότε θα ενταχθώ και θα συνεργαστώ.»

Marianina VenΣύλλογος Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 2023

10 ώρ. ·

«Αυτό το πολιτικό σύστημα, όχι δεν το εμπιστεύομαι»

«Η εμπιστοσύνη μου είχε χαθεί προ πολλού, απλά δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της διαπλοκής, της διαφθοράς...»

«Δεν είμαι κέντρο, ούτε αριστερά, ούτε δεξιά. Εγώ είμαι με το τι πρέπει να γίνει για να σωθεί η χώρα».

«Δεν εμπιστεύομαι την ηγεσία της Δικαιοσύνης.

Και έχω άποψη για το πώς θα γίνει η κάθαρση και στα Δικαστικά. Μπορεί να μην είμαι δικαστικός, αλλά σίγουρα έχω την πολύ μεγάλη επιθυμία να το δω να συμβαίνει.»

«Ο Μητσοτάκης είναι χάος.

Θεωρώ οτιδήποτε άλλο ότι είναι πολύ καλύτερο αρκεί να είναι εκτός πολιτικού συστήματος γιατί το πολιτικό σύστημα είναι παρόμοιο στο μυαλό μου».

«Αυτή η κυβέρνηση είναι το χειρότερο που μας έχει συμβεί.»

«Μόνο του δε συμβαίνει τίποτα. Θα πρέπει να γίνει μέσα από τους πολίτες.»

«Προετοιμάζεται κάποια σημαντική πολιτική πρωτοβουλία πολιτών, αλλά δεν βλέπω τον εαυτό μου σε έναν ηγετικό πολιτικό ρόλο.

Αν υπάρξει μια ομάδα που να έχει απαντήσεις στα μεγάλα ζητήματα, τότε θα ενταχθώ και θα συνεργαστώ.»

«Η κυβέρνηση προχώρησε συνειδητά σε συγκάλυψη προκειμένου να κρύψει κάτι, ενδεχομένως κάποιο παράνομο φορτίο στο εμπορικό τρένο.»

Μαρία ΚαρυστιανούΑρχή φόρμας

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

9 ώρ. ·

Ο φθόνος, ψυχολογικά, προκύπτει από έλλειμμα σχέσης και αναγνώρισης. Στο συλλογικό πεδίο, όταν ένα κοινωνικό σώμα βιώνει μαζική αποδυνάμωση και υποτίμηση, κάθε πρόσωπο που τολμά να δείξει αυτονομία, ευθύνη ή ήθος, γίνεται αντικείμενο φθόνου.

Η επιτυχία ή η αυθεντικότητα του άλλου καθρεφτίζει το δικό τους ανεκπλήρωτο.

Σε ένα τραυματισμένο συλλογικό φαντασιακό, η ανάδειξη του προσώπου βιώνεται ως απειλή για την ισοπέδωση που τους «προστατεύει».

Αυτό το τμήμα της κοινωνίας επιτίθεται σε ό,τι πάει να αναδυθεί - όπως σ' ένα αυτοάνοσο νόσημα το ανοσοποιητικό που επιτίθεται στο ίδιο το σώμα.

Η Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση έχει ζήσει μια διακοπή της ηθικής και κοινοτικής συνέχειας. Το συλλογικό υποκείμενο είχε ξεχάσει ποιο ήταν. Αυτό το υποκείμενο της συλλογικής αμνησίας εκφράζουν όλοι αυτοί και γι' αυτό δεν μπορούν να χαρούν για κανέναν που δείχνει να ξαναβρίσκει την συλλογική μας ταυτότητα και να έχει προσανατολισμό.

Στην πραγματικότητα, ο κυνισμός γίνεται η φωνή της απώλειας νοήματος και ο φθόνος η σκιά της ανεκπλήρωτης ταυτότητας.

Είναι το δικό τους κενό που τους καταπίνει και ζητούν να μας πάρουν μαζί τους για να ανακουφιστούν.

Γιατί η αγωνιστικότητα -παρά την οδύνη- του Άλλου, της χαροκαμένης μάνας, δεν αντέχεται να είναι αληθινή.

Είναι το τμήμα της κοινωνίας που έχει μάθει να νιώθει μόνο μέσα από την πληγή. Και γι' αυτό κάθε πράξη αγωνιστικότητας, τρυφερότητας ή πίστης μοιάζει με το αδιανόητο που δεν μπορούν να χωρέσουν.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

23 ώρ. ·

Η Ιστορία στο μέλλον θα γράψει πως στους καιρούς αυτούς, μια συντροφιά πονεμένων ανθρώπων, μια χούφτα γονείς, άνοιξαν μερικές ρωγμές στο "εγώ" και χύθηκαν προς τα έξω δυνάμεις που τις χρειαζόταν μία χώρα, ένας ολόκληρος ιστορικός τόπος, όλοι εμείς.

Ό,τι βλέπουμε και νοιώθουμε σήμερα είναι μονάχα οι αρχικές εκροές απ' αυτές τις μικρές ρωγμές στο συστημικό φράγμα που μας έπνιγε.

Και όσο μεγαλύτερες ποσότητες καθάριου νερού θα πιέζουν ορμητικά το φράγμα τόσο οι ρωγμές θα γίνουν ρήγματα έως ότου το φράγμα θα πέσει σαν χάρτινο ανάχωμα μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας.

Πως στο καλό μας είχαν πείσει να τους φανταστούμε τόσο αήττητους!

 

 Αντώνης Ανδρουλιδάκης 

1 ημ. ·

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ "ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ"

ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ (Κ.Σ.Π.)

δεν είναι απλώς κοινότητες μνήμης ή δράσης.

Είναι εργαστήρια πολιτικής ωρίμανσης. Εκεί όπου η επώδυνη εμπειρία του παρελθόντος μετατρέπεται σε πολιτικό ήθος και η ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη μεταφράζεται σε δομικές προτάσεις αλλαγής.

Η χώρα έχει κορεστεί από προγράμματα «από τα πάνω», σχεδιασμένα σε περιβάλλοντα αποκομμένα από την κοινωνική εμπειρία.

Αυτό που λείπει δεν είναι η τεχνοκρατία, αλλά η ενσυναίσθηση, όχι τα δεδομένα, αλλά η σοφία της κοινότητας. Τα Συμβούλια μπορούν να λειτουργήσουν ως λαϊκά think tanks, όπου πολίτες, επιστήμονες, επαγγελματίες, εκπαιδευτικοί, αγρότες, νέοι - συνεισφέρουν γνώση, προτάσεις και αξίες.

ΣΚΟΠΟΣ/ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ : Με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών, όπως συμπύκνωσε την ελλληνική παρακμή, προτείνεται η επανίδρυση του κοινωνικού δεσμού μέσα από ένα δικτυοκεντρικό οικοσύστημα πολιτών.

Η συγκίνηση μας χρειάζεται να γίνει τώρα μορφή–πράξη–κοινότητα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΔΕΑ:

Δημιουργία Κοινωνικών Συμβουλίων Πολιτών σε πόλεις/γειτονιές/κλάδους/διαδικτυακά, τα οποία συνδέονται οριζόντια σε πανελλήνιο δίκτυο για "παραγωγή" πολιτικών, διαφάνεια, λογοδοσία, συλλογική γνώση και δράση.

Όπως τα κύτταρα σε έναν ζωντανό οργανισμό, η δύναμη δεν βρίσκεται στην κορυφή, αλλά στη συνδεσιμότητα των μερών.

ΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ:

-Ανθεκτικότητα & αυτονομία (καμία «μοναδική κεφαλή»),

-Διαφάνεια & εμπιστοσύνη (ανοιχτές διαδικασίες/δεδομένα),

-Συμμετοχή & συν-δημιουργία (πρωτοβουλίες χωρίς «εντολή»),

-Μάθηση & εξέλιξη (feedback–βελτίωση),

-Συλλογική νοημοσύνη & συναισθηματική συνοχή.

-Πολλαπλασιαστική πολιτική και κοινωνική ισχύ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ :

Τοπικές συναντήσεις (χώρος/ώρα), 2-3 άξονες δράσης ανά κοινότητα, διαδικτυακός κόμβος, (διαδικτυακή) διασύνδεση με το πανελλήνιο δίκτυο για ανταλλαγή γνώσης, εργαλείων, προτάσεων πολιτικής.

Η ιστορία της νεότερης Ελλάδας είναι γεμάτη από απόπειρες αυτοοργάνωσης που ξεκίνησαν με πάθος, αλλά ναυάγησαν∙ είτε απορροφήθηκαν από το κομματικό σύστημα, είτε εγκλωβίστηκαν στην εσωστρέφεια, είτε έσβησαν από κούραση.

Αν θέλουμε τα Κοινωνικά Συμβούλια Πολιτών να ριζώσουν, πρέπει να μάθουμε από αυτές τις αποτυχίες.

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ

1. Σιωπή (ενεργητική ακρόαση),

Μιλάμε όταν έχουμε κάτι να πούμε, όχι απλώς για να υπάρχουμε

2. Κυκλικότητα (rotation)

Δεν υπάρχουν αρχηγοί, μόνο συντονιστές που εναλλάσσονται

3. Αυτογνωσία

Μιλάμε από τη δική μας εμπειρία, όχι από επιβολή ή επίδειξη

4. Ευθύνη

Καμία πρόταση χωρίς πράξη, καμία κριτική χωρίς προσφορά.

5. Εμπιστευτικότητα

Τα Συμβούλια δεν είναι χώροι αυτοπροβολής ή πολιτικού μάρκετινγκ. Η εμπιστοσύνη είναι ιερή: χωρίς αυτήν, καμία κοινότητα δεν αντέχει.

6. Ενσυναίσθηση

Ακούμε όχι για να απαντήσουμε, αλλά για να κατανοήσουμε.

7. Ρίζα & Πράξη

Κάθε συνάντηση να γεννά κάτι απτό - μια δράση, μια πρόταση, μια φροντίδα.

8. Μη-αναπαραγωγή των παθογενειών.

Δεν αναπαράγουμε μέσα στο Συμβούλιο ό,τι θέλουμε να αλλάξουμε στον κόσμο.

ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τα Κοινωνικά Συμβούλια Πολιτών είναι μικρογραφία του κόσμου που θέλουμε να γεννηθεί - όχι προέκταση του κόσμου που θέλουμε να αφήσουμε πίσω

Τα Κ.Σ.Π. δεν είναι θεσμοί εξουσίας, αλλά χώροι καλλιέργειας συνείδησης. Η αλλαγή που οραματιζόμαστε δεν είναι μόνο πολιτική - είναι και πολιτισμική και ψυχική.

Γιατί, η κοινωνική αλλαγή δεν παράγεται πια από πυραμίδες εξουσίας, αλλά από οριζόντια πεδία εμπιστοσύνης.

Από ανθρώπους που ενώνονται μέσα από μοιρασμένα συναισθήματα, κοινές αξίες και σκοπούς.

Γιατί, η ισχύς δεν πηγάζει από το “πάνω”, αλλά από το "ανάμεσα"

ΑΣ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ-ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ!

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

1 ημ. ·

Maria Karystianou

1 ημ. ·

Όχι άλλη παραπλάνηση, όχι άλλη διαβολή.

Η απόγνωση του πολιτικού συστήματος χτύπησε κόκκινο.

Χωρίς καμία ερώτηση επιβεβαίωσης από δημοσιογράφους, ως έχουν υποχρέωση, μαθαίνω από τα μέσα ότι τρίτοι διαδίδουν ότι δήθεν έχω κάνει κόμμα.

Διαβάζω το κείμενο απογοητευμένη και μένω άναυδη από το περίσσιο θράσος να παρουσιάζουν ακόμη και λογότυπο!

Δόλια προσπάθεια διασποράς ψευδών ειδήσεων, για να με συνδέσει με το σάπιο παλιό πολιτικό σύστημα και για να διώξει τα φώτα απ’ όσα θα έπρεπε τούτη την ώρα να μας απασχολούν, τη στιγμή που την Παρασκευή ανακοινώθηκε καινούργια ποινική δικογραφία σε βάρος του Πρωθυπουργού και των πρωτοκλασάτων Υπουργών του.

Η δική μας ματιά προσπερνά τα ψεύδη και μένει προσηλωμένη στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, εκεί που εκκρεμεί κρίσιμο υπόμνημα μου για την τεράστια παγίδα που στήθηκε ώστε να μην ασκήσει η EPPO τις αρμοδιότητες και εξουσίες της για ποινική έρευνα και τιμωρία των πολιτικών προσώπων.

Αποδεικνύουμε κάθε στιγμή με πράξεις, με έγγραφα και με επιχειρήματα ότι παραμένουμε άγρυπνοι φρουροί μέχρι την δικαίωση!

Χωρίς καμία εξαίρεση, χωρίς συμβιβασμό.

#ΔικαιοσύνηΤΩΡΑ!!

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

1 ημ. ·

Ο χρήστης Μιχαήλ Πατσίκας είναι με το χρήστη Michael Patsikas II.

1 ημ. ·

 

Μην πιστεύετε σενάρια και δημοσιεύματα για διάφορες δημιουργίες κομμάτων
Υπάρχει σκοπιμότητα. Εγρήγορση και οργάνωση η μόνη λύση.

 

Stavriana Baltzi

1 ημ. ·

Η ΣΦΑΙΡΑ, Η ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΤΙΜΗ

Η Κρήτη ως Καθρέφτης του Ελληνικού Τραύματος

Στην Κρήτη, κάθε φορά που μια βεντέτα αναζωπυρώνεται, δεν ξυπνούν μόνο τα όπλα. Ξυπνά μια συλλογική μνήμη πόνου που πηγαίνει πολύ πιο βαθιά από την πράξη του φόνου. Είναι η μνήμη μιας κοινωνίας που έμαθε να ζει στην άκρη της απώλειας και να επιβιώνει με την υπεραναπλήρωση της υπερηφάνειας.…

Δείτε περισσότερα

 

·         

·         

·         

·         

·         

Ειρήνη Νικολάου

1 ημ. ·

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

3 ημ. ·

ΑΚΟΥ ΜΕ, ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΟΥ

Άκου με, συμπολίτη μου.

Μπροστά στο χάος που διανοίγεται όλο και πιο πολύ, αν θέλουμε να δούμε "τι θα κάνουμε", πρέπει πρώτα να θυμηθούμε "ποιοι είμαστε".

Κι αν θέλουμε να θυμηθούμε ποιοι είμαστε,…

Δείτε περισσότερα

·         

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

1 ημ. ·

Η ΣΦΑΙΡΑ, Η ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΤΙΜΗ

Η Κρήτη ως Καθρέφτης του Ελληνικού Τραύματος

Στην Κρήτη, κάθε φορά που μια βεντέτα αναζωπυρώνεται, δεν ξυπνούν μόνο τα όπλα. Ξυπνά μια συλλογική μνήμη πόνου που πηγαίνει πολύ πιο βαθιά από την πράξη του φόνου. Είναι η μνήμη μιας κοινωνίας που έμαθε να ζει στην άκρη της απώλειας και να επιβιώνει με την υπεραναπλήρωση της υπερηφάνειας.

Η Κρήτη υπήρξε τόπος κατοχών, εξεγέρσεων και αυτοδικίας.

Από τους Οθωμανούς και τους Ενετούς, μέχρι τη γερμανική Κατοχή, το νησί έζησε με τον "κανόνα της επιφυλακής", δηλαδή σε μια επιβίωση που προϋπέθετε να είσαι πάντοτε έτοιμος, σε μια επαγρύπνηση, να αντισταθείς.

Μέσα από αυτή τη μακραίωνη εμπειρία, η βία δεν καταγράφηκε μόνο ως απειλή, αλλά κατέληξε να γίνει τρόπος ύπαρξης.

Η "τιμή", η “παλικαριά”, το "μαύρο πουκάμισο", δεν είναι απλά επιφανειακά γνωρίσματα ανδρισμού. Δεν είναι απλά "τοξική αρρενωπότητα". Είναι τραυματικά αντισώματα απέναντι στην ιστορική ταπείνωση.

Όταν για γενιές ο άνθρωπος ζει κάτω από την κατοχή, την αδικία ή τη φτώχεια, το μόνο που του απομένει να υπερασπιστεί είναι το όνομά του, τη φήμη του, την οικογένειά του.

Έτσι, το όπλο δεν είναι απλώς μέσο βίας, είναι σύμβολο αξιοπρέπειας.

Η σφαίρα δεν σκοτώνει μόνο τον “εχθρό”, σκοτώνει - στο φαντασιακό επίπεδο - και την αίσθηση του ανίσχυρου.

Ο άντρας δεν εκδικείται απλά επειδή μισεί.

Εκδικείται γιατί δεν αντέχει να νιώθει άλλο αδύναμος. Στα πρώτα Μνημονιακά χρόνια είδαμε την ίδια απεγνωσμένη προσπάθεια απαλλαγής από το "στίγμα του αδύναμου αρσενικού" με την αύξηση της αυτοκτονικότητας ιδιαίτερα στην Κρήτη.

Η Τιμή γίνεται στην πραγματικότητα μια ανακουφιστική υπεραναπλήρωση στο Τραύμα της αδυναμίας/ανεπάρκειας.

Από την άλλη, στην Κρήτη, η οικογένεια υπήρξε για αιώνες ο πραγματικός θεσμός εξουσίας. Το κράτος -μακρινό, άδικο, απρόσωπο- δεν μπόρεσε να ριζώσει ως πηγή νομιμότητας.

Γι’ αυτό, η έννοια της δικαιοσύνης διαμορφώθηκε εντός του σπιτιού και όχι στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Ο πατέρας, ο παππούς, ο αδελφός δεν είναι απλώς συγγενείς·

είναι φορείς του Νόμου, εκπρόσωποι μιας προαιώνιας πατριαρχίας.

Κι έτσι, η “βεντέτα” λειτουργεί ως ένα παράλληλο δικαστήριο,

μια μορφή τοπικού δικαίου της τιμής, που αντικαθιστά τον επίσημο Νόμο όταν αυτός απουσιάζει ή δεν εμπνέει εμπιστοσύνη.

Στην Κρήτη η Οικογένεια είναι, στην πραγματικότητα, ακόμη και στις μέρες μας, ένα Μικρο-Κράτος, με τους μπάτσους, τους εισαγγελείς του, τις μηχανοραφίες του και όλα τα συναφή.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αυτή η βαθιά κρητική δυσπιστία προς την κεντρική εξουσία συνδέθηκε άμεσα με τη μεταπολιτευτική οικονομική κουλτούρα της εξάρτησης.

Η ΠΑΣΟΚική “ανάπτυξη”, οι κρατικές παροχές, η αχαλίνωτη τουριστική μεγέθυνση, οι επιδοτήσεις τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ και η "νεοπλουτίλα" δεν έφεραν μονάχα εισόδημα, αλλά και μια νέα μορφή ψυχικής υποτέλειας.

Το κράτος δεν εμφανίστηκε ως θεσμός δικαιοσύνης, αλλά ως "πατέρας" που αποζημιώνει. Και ο πολίτης, κουρασμένος από αιώνες ιστορικής ανασφάλειας, δέχτηκε, μάλλον με βαριά καρδιά, αυτό το συμβόλαιο εξάρτησης: να μην είναι πια αφέντης της γης του, αλλά δικαιούχος επιδότησης.

Στα χωριά της Κρήτης -ίσως και σε όλη την Ελλάδα- ο δεσμός με τη γη μετατράπηκε σε σχέση διοικητικής/οικονομικής εξάρτησης. Η αγροτική υπερηφάνεια αντικαταστάθηκε από τη γραφειοκρατική προσμονή.

Έτσι, η κοινωνία που έμαθε να ζει με το όπλο, έμαθε να ζει και με το "χαρτί" της επιδότησης. Δύο μορφές του ίδιου τραύματος:

της ανάγκης να νιώθεις ότι έχεις τον έλεγχο, έστω και ψευδή.

Αυτή η εκδοχή συνδέει την τοπική κουλτούρα βίας και τιμής με τη συστημική κουλτούρα εξάρτησης και ψευδο-ανάπτυξης, έτσι που

η σφαίρα και η επιδότηση γίνονται δύο όψεις του ίδιου ψυχικού τραύματος-του τραύματος της χαμένης αξιοπρέπειας που ζητά ακόμη να ακουστεί.

Όλο αυτό συγκροτεί ένα ψυχικό οικοσύστημα απένθηστου πένθους, όπου η Βία είναι η τελετουργία του, το μαύρο πουκάμισο η στολή της ιερουργίας του και το όπλο το εξαπτέρυγο του ευαγγελίου του.

Κάθε φορά που πέφτει αίμα, πίσω από τη φαινομενική σκληρότητα, υπάρχει ανείπωτο πένθος.

Στην Κρήτη όπου “ο άντρας δεν κλαίει”, η λύπη μεταμορφώνεται σε οργή και το πένθος σε πράξη εκδίκησης.

Κάπως έτσι, στην ψυχή του Κρητικού, η έννοια του νόμου ταυτίστηκε με την απώλεια της ελευθερίας. Και η υπεράσπιση της ελευθερίας εκφράστηκε -εύλογα αν και παράδοξα- με την ατομική βία.

Η Κρήτη δεν είναι εξαίρεση του ελληνικού κόσμου. Είναι ο καθρέφτης του ή μάλλον ο μεγεθυντικός φακός του.

Εκεί αποτυπώνεται καθαρότερα το μεγάλο ελληνικό παράδοξο:

μια κοινωνία με βαθύ ήθος και ανθρωπιά, που κουβαλά όμως ανεπεξέργαστα τραύματα ταπείνωσης και διχασμού.

Στην ουσία, κάθε βεντέτα, κάθε υπερβολική βία, είναι παλμός ενός συλλογικού σώματος που δεν έχει μάθει ακόμη να επουλώνει χωρίς να πληγώνει. Και κάθε μορφή κρατικής ή οικονομικής εξάρτησης είναι το ίδιο τραύμα - μεταμφιεσμένο σε εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη. Όπως το σύγχρονο κρητικό-σκυλάδικο είναι η μοντέρνα μεταμφίεση της κρητικής μουσικής παράδοσης. Είναι ο Βιτσέντζος Κορνάρος μεταμφιεσμένος σε τουριστικό ποιητικό happening και ο Αλέξης Ζορμπάς σε χαρωπό entertainment.

Αυτή η βία δεν θα σταματήσει με περισσότερη αστυνόμευση,

ούτε με καταγγελίες ηθικής.

Θα σταματήσει όταν η κοινωνία μπορέσει να πενθήσει συνειδητά.

Όταν οι νέοι δουν ότι η δύναμη δεν είναι να εκδικείσαι,

αλλά να μετατρέπεις τον πόνο σε λόγο, σε τραγούδι, σε πράξη φροντίδας, σε αυθεντική δημιουργία.

Αυτό σημαίνει παιδεία που καλλιεργεί συνείδηση, τοπικές κοινότητες που μιλούν για τη μνήμη τους και μια πολιτεία που αναγνωρίζει το τραύμα, αντί να το τιμωρεί.

Η σφαίρα δεν σκοτώνει μόνο τον άλλον. Σκοτώνει και τη δυνατότητα να ειπωθεί ο πόνος. Σκοτώνει την Κρήτη στην ουσία της.Τέλος φόρμας

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

2 ημ. ·

ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤ

Οι έρευνες στην κοινωνική ψυχολογία δείχνουν ότι η επιθετική συμπεριφορά σε ένοπλες ομάδες δεν είναι αποτέλεσμα μόνο “κακών χαρακτήρων”, αλλά προϊόν συστημικών παραγόντων:

➤ Μηχανισμοί “αποεξατομίκευσης” (deindividuation)

Μελέτες των Zimbardo, Milgram, Bandura κ.ά. έχουν δείξει ότι:

- Η ανωνυμία της στολής μειώνει την αίσθηση προσωπικής ευθύνης.

- Η υπακοή στην εξουσία μπορεί να οδηγήσει σε πράξεις βίας που το άτομο δε θα διέπραττε μόνο του.

- Η ομαδική δυναμική αυξάνει την ανοχή στη βία.

➤ Συναισθηματική απονέκρωση (desensitization)

Σύμφωνα με έρευνες στο Criminal Psychology, οι επαναλαμβανόμενες εμπειρίες έντασης, σύγκρουσης και “αντιμετώπισης κινδύνου” δημιουργούν ψυχοφυσιολογική απευαισθητοποίηση, δηλαδή, ο οργανισμός συνηθίζει στη βία και την αντιλαμβάνεται ως “εργαλείο”.

➤ Τραυματοποίηση του ίδιου του αστυνομικού

Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι μέλη ειδικών μονάδων εμφανίζουν σύνδρομα δευτερογενούς τραύματος ή PTSD, όπως στρατιωτικοί σε εμπόλεμες ζώνες. Αυτό συνδέεται με εκρήξεις οργής, αποξένωση και άλλα ψυχοσωματικά συμπτώματα.

➤Χρήση ουσιών (νόμιμων και παράνομων)

Έρευνες στις ΗΠΑ, στη Γαλλία και στο Ισραήλ έχουν καταγράψει χρήση διεγερτικών ουσιών (κυρίως αμφεταμινών, αναβολικών ή φαρμακευτικών διεγερτικών)σε μέλη στρατιωτικών ή αστυνομικών μονάδων, με σκοπό την αντοχή στην κούραση, την υπερδιέγερση και την επιθετικότητα.

Στη διεθνή βιβλιογραφία εμφανίζονται επίσης μαρτυρίες για αλκοόλ, αναβολικά ή βενζοδιαζεπίνες κατά τη διάρκεια “ετοιμότητας” ή εκτός υπηρεσίας, με στόχο είτε την τόνωση είτε την αποφόρτιση.

➤Ψυχοβιολογική διάσταση

Η βία σε τέτοια σώματα συνδέεται και με υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης και αδρεναλίνης, καταστολή λειτουργίας του προμετωπιαίου φλοιού (μείωση ενσυναίσθησης/ενηλικίωσης), ενίσχυση του συστήματος ανταμοιβής μέσω εξουσίας ή “ελέγχου” του άλλου.

Η χρήση διεγερτικών ουσιών (αμφεταμίνες, κοκαΐνη, αναβολικά)

ενισχύει όλα αυτά: μειώνει τον φόβο, αυξάνει την επιθετικότητα,

καταστέλλει την κρίση.

Συμπερασματικά:

Η βία των ΜΑΤ δεν είναι μόνο “ιδεολογική”. Είναι ψυχοσωματική, πολιτισμική και θεσμικά καλλιεργημένη. Και βέβαια, σε ακραίες στιγμές, η χρήση ουσιών λειτουργεί ως επιταχυντής σε έναν ήδη βίαιο μηχανισμό, όχι ως αιτία.

Η βαθύτερη ρίζα βρίσκεται στην απώλεια της σχέσης με το ίδιο τον Εαυτό και στην "εκπαίδευση" που μετατρέπει τον άνθρωπο σε "εργαλείο" επιβολής, αντί σε φορέα ευθύνης.

Πρόκειται για την ολοσχερή αντικειμενικοποίηση του ανθρώπινου υποκειμένου.

Αυτό το περιεχόμενο δεν είναι διαθέσιμο αυτή τη στιγμή

Αυτό συνήθως συμβαίνει επειδή ο κάτοχος την κοινοποίησε μόνο σε μια μικρή ομάδα ατόμων, άλλαξε ποιος μπορεί να την βλέπει ή την διέγραψε.

·         

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

2 ημ. ·

Μεγάλη η χαρά μου σήμερα που συζήτησα με φοιτητές/τριες στο πλαίσιο του μαθήματος της καθ. κας Xenia Hadjicharalambous, Child Psychopathology του University of Nicosia, με θέμα το Συλλογικό Ιστορικό Τραύμα και τη Θεραπεία του.

Όλο και πιο πολύ πείθομαι πως κάτι κινείται βαθιά και αγαπητικά στο συλλογικό μας ασυνείδητο!

Το άμεσο μέλλον αναμένεται δροσιστικό παρά την ξηρασία του!

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

2 ημ. ·

ΨΥΧΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ

Η Ελλάδα, κουβαλώντας μακρόχρονο ιστορικό τραύμα εξάρτησης, βίωσε μια διπλή αποικιοποίηση:

α) πολιτική/οικονομική (Μνημόνια, επιτροπείες, εθνική μειονεξία),

β) ψυχική/συναισθηματική, δηλαδή μια «δυτική» εκπαίδευση ψυχρότητας και ψευδοορθολογισμού που διέλυσε το λαϊκό ήθος της τρυφερότητας, της συντροφικότητας, της ζεστασιάς.

Αντί για συναισθηματική ευφυΐα, μάθαμε το συναισθηματικό μασκάρεμα:

-Μη δείχνεις πόνο, είναι αδυναμία.

-Μη θυμώνεις, είναι ανωριμότητα.

-Μη συγκινείσαι, είναι γραφικότητα.

-Μη νοιάζεσαι, είναι χαζομάρα.

Έτσι, σιγά-σιγά, "εκπολιτιστήκαμε", εκδυτικιστήκαμε, συναισθηματικά:

Χάσαμε τη γλώσσα της καρδιάς και αποκτήσαμε ένα «ευρωπαϊκό ύφος», αποστειρωμένο, αποκομμένο από το συλλογικό σώμα και το βίωμα.

Αυτή η ψυχική αποικιοποίηση γέννησε μια κοινωνία:

-που συγκινείται επιφανειακά (μόνο με viral εικόνες),

-αντιδρά νευρωτικά, όχι συνειδητά,

-αναισθητοποιεί τον πόνο (με κυνισμό, ειρωνεία, χιούμορ),

-φοβάται τη συγκίνηση — γιατί δεν έχει μάθει να τη διαχειρίζεται.

-νοιάζεται περισσότερο για την “ιδιοκτησία” και τα υλικά αγαθά παρά για τους ανθρώπους, τα ζώα και τη γη.

-δεν διαθέτει συναισθηματική ωριμότητα.

-είναι παγιδευμένη σε Δυαδική/απόλυτη σκέψη (“άσπρο ή μαύρο”).

- είναι αποπνευματοποιημένη (απώλεια της αίσθησης του πνεύματος ή του νοήματος).

Βλέπουμε ανθρώπους που συγκλονίζονται στιγμιαία (π.χ. στα Τέμπη, στη Γάζα) και ύστερα αποσύρονται στην κανονικότητα, ανήμποροι να μετατρέψουν το συναίσθημα σε πράξη, φροντίδα, κοινότητα.

Κι έγινε η ψυχική παγωνιά "κανονικότητα", αυτό που όλοι βιώνουμε στο δρόμο, στο χώρο εργασίας, πολλές φορές ακόμη και μέσα στο σπίτι μας.

Αν θέλουμε να θεραπεύσουμε την αποικιοποίηση αυτή, χρειάζεται επαναμάθηση του συναισθήματος ως πράξη αντίστασης.

Να ξαναδούμε:

-τη συγκίνηση ως πολιτική πράξη,

-τη φροντίδα ως μορφή ισχύος,

-τη τρυφερότητα ως πυρήνα της δημοκρατίας,

-τη συλλογική συγκίνηση (όπως στα Τέμπη) ως αντίδοτο στο ψύχος του συστήματος.

Ο λαός μας ήξερε να νιώθει! Γι’ αυτό είχε και αντοχή, γιατί είχε συναισθηματική κοινότητα.

Η επανεγγραφή αυτής της παράδοσης (του συναισθήματος ως πράξης) δεν ειναι ραμαντισμός, είναι όρος επιβίωσης.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Μπροστά στο χάος που διανοίγεται όλο και πιο πολύ, αν θέλουμε να δούμε "τι θα κάνουμε", πρέπει πρώτα να θυμηθούμε "ποιοι είμαστε".

Κι αν θέλουμε να θυμηθούμε ποιοι είμαστε,

πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε "τι μας έχει συμβεί".

Γιατί δεν ζούμε μόνο μέσα σε κρίσεις και αριθμούς,

ζούμε μέσα σε μια σιωπηλή μετατόπιση νοήματος.

Τα αυτονόητα που κάποτε μας κρατούσαν όρθιους

έσπασαν, σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε.

Και χάσαμε όχι μόνο αξίες, αλλά το πώς ο κόσμος μας έβγαζε νόημα.

Μέχρι πάνω-κάτω τις αρχές του 21ου αιώνα, παρά τις μεγάλες ή μικρές αποκλίσεις της Ιστορίας μας, είχαμε φτιάξει έναν κόσμο όπου η αξιοπρέπεια, το “εμείς”, η προσδοκία ενός καλύτερου μέλλοντος και η μνήμη της παράδοσης συνέθεταν το κοινό μας φαντασιακό - τον αόρατο ιστό που έκανε τον άνθρωπο άνθρωπο και τον τόπο κοινότητα. Προφανώς δεν ήταν για όλους κοινό αυτό το "κοσμοείδωλο", όμως ήταν γι' αυτούς που έγραφαν την Ιστορία μας.

Και ύστερα, σιγά-σιγά, αυτός ο ιστός χαλάρωσε:

Η αξιοπρέπεια έγινε προσαρμογή.

Το “εμείς” έγινε “ο καθένας για τον εαυτό του”.

Το μέλλον έγινε παρόν προς διαχείριση, κάτι που πρέπει να "κερδίσουμε".

Η παράδοση έγινε διακοσμητική αναφορά.

Η ελευθερία έγινε δικαίωμα επιλογής.

Αυτό είναι αυτό που μας έχει συμβεί!

Κι' αυτό δεν είναι απλά έκπτωση αξιών ή ηθική παρακμή.

Είναι ρήξη της ταυτότητάς μας, του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σ’ αυτόν.

Άλλαξαν οι απαντήσεις μας στα πιο βαθιά ερωτήματα:

-Τι είναι άνθρωπος;

-Τι αξίζει να προστατεύουμε;

-Πώς συνδέεται το άτομο/πρόσωπο με το άλλο πρόσωπο και με το σύνολο;

-Ποια είναι η θέση μας μέσα στην Ιστορία και τη φύση;

Κι έτσι μείναμε μετέωροι, με μνήμη χωρίς συνέχεια και παρόν χωρίς νόημα.

Όμως, αυτή η επίγνωση δεν είναι μοιρολατρία, είναι προϋπόθεση ελευθερίας.

Γιατί μόνο όταν αναγνωρίσουμε το Τραύμα, αυτό που μας έκαναν να πιστέψουμε ότι είμαστε, μπορούμε να αρχίσουμε να ξαναϋφαίνουμε τον ιστό.

Γι’ αυτό σου λέω:

ας σταθούμε,

ας θυμηθούμε τι χάσαμε,

κι ας το ξαναβρούμε και στις λέξεις, αλλά και στις πράξεις.

Να ξαναδώσουμε νόημα στις λέξεις “μαζί”, “ευθύνη”, “αξιοπρέπεια”, "αξία της ανθρώπινης ζωής", "νόημα της ζωής", "ήθος της αντίστασης", "πολίτης", "κοινότητα".

Να ξανακάνουμε τα αυτονόητα αυτονόητα.

Να δώσουμε μια ευκαιρία στην τρυφερότητα.

Να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο μέσα μας και γύρω μας, για να μπορεί να σταθεί ξανά ο κόσμος ανάμεσά μας.

Να ξαναγίνουμε αυτό που για αιώνες ήμασταν!

.

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Σύμφωνα με τους θεωρητικού του Συλλογικού Τραύματος, το ιστορικό τραύμα δεν αφορά μόνο ένα παρελθόν γεγονός,

αλλά μια διαγενεακή απώλεια νοήματος και εμπιστοσύνης.

Στην ελληνική περίπτωση:

Το μεταπολεμικό και μεταπολιτευτικό βίωμα της διάψευσης (πολέμος – εμφύλιος – μετανάστευση – κρίση – μνημόνια – Τέμπη) έχει δημιουργήσει ένα υπόστρωμα συλλογικής δυσπιστίας,

όπου το "πολιτικό" υποκαταστάθηκε συχνά από το "τεχνοκρατικό" καλλιεργώντας μια τάση να εμπιστευόμαστε τους «ειδικούς» αντί για κοινότητα, την ανάθεση αντί την συμμετοχή. Το είδαμε με τους "εκσυχρονιστές" του Σημίτη, το είδαμε στα Μνημόνια, το είδαμε με τον "τεχνοκράτη" Παπαδήμα, το είδαμε -κυρίαρχα- με την Πανδημία, το είδαμε με την "επιτελική διακυβέρνηση" των ορφανών του Σημίτη και θέλουν να το "δούμε" ξανά.

- Η επιλογή «ειδικών» ως απάντηση στο τραύμα.

Όταν μια κοινωνία έχει πληγωθεί βαθιά από πολιτικές αποτυχίες, διαφθορά, λαϊκισμό ή αναξιοπιστία, ο ηγέτης που προτείνει «ειδικούς» προσφέρει ένα υποκατάστατο ασφάλειας.

Στο επίπεδο του συλλογικού ψυχισμού, οι «ειδικοί» λειτουργούν ως γονεϊκές φιγούρες που υπόσχονται τάξη, γνώση, έλεγχο.

Έτσι, το τραυματισμένο συλλογικό σώμα «ανακουφίζεται» προσωρινά από το άγχος της ευθύνης.

Άρα, η κίνηση ενός πολιτικού να περιβάλλεται με τεχνοκράτες είναι ψυχοπολιτικά αναμενόμενη καθώς εκφράζει την επιθυμία για επανεγκαθίδρυση εμπιστοσύνης σε έναν κόσμο όπου οι θεσμοί έχουν χάσει την νομιμοποίηση τους.

-Το πρόβλημα της “τεχνοκρατικής θεραπείας” του τραύματος

Ωστόσο, από την οπτική της θεραπείας του ιστορικού τραύματος,

η «τεχνοκρατική απάντηση» δεν μπορεί να φτάσει στο βάθος του προβλήματος.

Γιατί;

Γιατί το τραύμα είναι σχέση που έσπασε, όχι μηχανισμός που χάλασε και βέβαια οι τεχνοκράτες μπορούν να διορθώσουν συστήματα, αλλά όχι νοήματα.

Η αποκατάσταση του Ελληνικού Τραύματος απαιτεί συμβολική επεξεργασία, κοινή αφήγηση, συναισθηματική συμφιλίωση και όχι μόνο δομική μεταρρύθμιση.

Έτσι, η τεχνοκρατική λύση μπορεί, στην καλύτερη περίπτωση,

να προσφέρει λειτουργικό οξυγόνο, αλλά όχι ψυχικό αέρα.

-Συλλογική προβολή και φαντασιακός μηχανισμός

Η επιλογή των «ειδικών» συχνά εμπεριέχει και έναν φαντασιακό μηχανισμό μεταβίβασης:

«Αν οι ειδικοί τα ξέρουν, ίσως να μη χρειάζεται να πονάμε εμείς.»

Είναι μια μορφή αποφυγής του πένθους. Να μη χρειαστεί να κοιτάξουμε τι μας έχει συμβεί, να μη δούμε τη ρήξη της συνέχειας και της ευθύνης, αλλά να ελπίσουμε ότι κάποιος «εκπαιδευμένος» θα μας απαλλάξει από αυτή τη δυσφορία.

-Συνοπτικά: μια ψυχοπολιτική ερμηνεία

Η Ελλάδα βιώνει χρόνια αποσταθεροποίηση του νοήματος και της εμπιστοσύνης.

Ως εκ τούτου η τεχνοκρατική επιλογή, είναι μια απόπειρα παροχής “λογικής ασφάλειας” σε ένα συναισθηματικά τραυματισμένο σώμα.

Οι «ειδικοί» αναλαμβάνουν ρόλο “γονεϊκής αποκατάστασης” έναντι του αποπροσανατολισμένου «λαού-παιδιού».

Πρόκειται για μια λύση χωρίς κοινότητα, για μια λογική χωρίς ψυχή.

Από τη σκοπιά του ιστορικού τραύματος, η επιλογή των τεχνοκρατών δεν είναι “λάθος”.

Είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας που ακόμη δεν έχει καταφέρει

να μετατρέψει την πληγή σε γνώση.

Η θεραπεία, όμως, δεν θα προέλθει από τη γνώση των λίγων,

αλλά από τη συνειδητοποίηση των πολλών.

Από τη στιγμή που θα καταλάβουμε πως το πολιτικό δεν είναι μηχανή που φτιάχνεται, αλλά σχέση που αναπνέει και που εδώ και δεκαετίες πνίγεται και ζητάει ΟΞΥΓΟΝΟ.

.

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

3 ημ. ·

Η ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ

Σκέψεις για το Ινστιτούτο Τσίπρα και την επιστημονική του στελέχωση.

Σύμφωνα με τους θεωρητικούς του Συλλογικού Τραύματος, το ιστορικό τραύμα δεν αφορά μόνο ένα παρελθόν γεγονός,

αλλά μια διαγενεακή απώλεια νοήματος και εμπιστοσύνης.

Στην ελληνική περίπτωση:

Το μεταπολεμικό και μεταπολιτευτικό βίωμα της διάψευσης (πολέμος – εμφύλιος – μετανάστευση – κρίση – μνημόνια – Τέμπη) έχει δημιουργήσει ένα υπόστρωμα συλλογικής δυσπιστίας,

όπου το "πολιτικό" υποκαταστάθηκε συχνά από το "τεχνοκρατικό" καλλιεργώντας μια τάση να εμπιστευόμαστε τους «ειδικούς» αντί για κοινότητα, την ανάθεση αντί την συμμετοχή. Το είδαμε με τους "εκσυχρονιστές" του Σημίτη, το είδαμε στα Μνημόνια, το είδαμε με τον "τεχνοκράτη" Παπαδήμα, το είδαμε -κυρίαρχα- με την Πανδημία, το είδαμε με την "επιτελική διακυβέρνηση" των ορφανών του Σημίτη και θέλουν να το "δούμε" ξανά.

- Η επιλογή «ειδικών» ως απάντηση στο τραύμα.

Όταν μια κοινωνία έχει πληγωθεί βαθιά από πολιτικές αποτυχίες, διαφθορά, λαϊκισμό ή αναξιοπιστία, ο ηγέτης που προτείνει «ειδικούς» προσφέρει ένα υποκατάστατο ασφάλειας.

Στο επίπεδο του συλλογικού ψυχισμού, οι «ειδικοί» λειτουργούν ως γονεϊκές φιγούρες που υπόσχονται τάξη, γνώση, έλεγχο.

Έτσι, το τραυματισμένο συλλογικό σώμα «ανακουφίζεται» προσωρινά από το άγχος της ευθύνης.

Άρα, η κίνηση ενός πολιτικού να περιβάλλεται με τεχνοκράτες είναι ψυχοπολιτικά αναμενόμενη καθώς εκφράζει την επιθυμία για επανεγκαθίδρυση εμπιστοσύνης σε έναν κόσμο όπου οι θεσμοί έχουν χάσει την νομιμοποίηση τους.

-Το πρόβλημα της “τεχνοκρατικής θεραπείας” του τραύματος

Ωστόσο, από την οπτική της θεραπείας του ιστορικού τραύματος,

η «τεχνοκρατική απάντηση» δεν μπορεί να φτάσει στο βάθος του προβλήματος.

Γιατί;

Γιατί το τραύμα είναι σχέση που έσπασε, όχι μηχανισμός που χάλασε και βέβαια οι τεχνοκράτες μπορούν να διορθώσουν συστήματα, αλλά όχι νοήματα.

Η αποκατάσταση του Ελληνικού Τραύματος απαιτεί συμβολική επεξεργασία, κοινή αφήγηση, συναισθηματική συμφιλίωση και όχι μόνο δομική μεταρρύθμιση.

Έτσι, η τεχνοκρατική λύση μπορεί, στην καλύτερη περίπτωση,

να προσφέρει λειτουργικό οξυγόνο, αλλά όχι ψυχικό αέρα.

-Συλλογική προβολή και φαντασιακός μηχανισμός

Η επιλογή των «ειδικών» συχνά εμπεριέχει και έναν φαντασιακό μηχανισμό μεταβίβασης:

«Αν οι ειδικοί τα ξέρουν, ίσως να μη χρειάζεται να πονάμε/ταλαιπωρηθούμε εμείς.»

Είναι μια μορφή αποφυγής του πένθους. Να μη χρειαστεί να κοιτάξουμε τι μας έχει συμβεί, να μη δούμε τη ρήξη της συνέχειας και της ευθύνης, αλλά να ελπίσουμε ότι κάποιος «εκπαιδευμένος» θα μας απαλλάξει από αυτή τη δυσφορία.

-Συνοπτικά: μια ψυχοπολιτική ερμηνεία

Η Ελλάδα βιώνει χρόνια αποσταθεροποίηση του νοήματος και της εμπιστοσύνης.

Ως εκ τούτου η τεχνοκρατική επιλογή, είναι μια απόπειρα παροχής “λογικής ασφάλειας” σε ένα συναισθηματικά τραυματισμένο σώμα.

Οι «ειδικοί» αναλαμβάνουν ρόλο “γονεϊκής αποκατάστασης” έναντι του αποπροσανατολισμένου «λαού-παιδιού».

Πρόκειται για μια λύση χωρίς κοινότητα, για μια λογική χωρίς ψυχή.

Από τη σκοπιά του ιστορικού τραύματος, η επιλογή των τεχνοκρατών δεν είναι “λάθος”.

Είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας που ακόμη δεν έχει καταφέρει

να μετατρέψει την πληγή σε γνώση.

Η θεραπεία, όμως, δεν θα προέλθει από τη γνώση των λίγων,

αλλά από τη συνειδητοποίηση των πολλών.

Από τη στιγμή που θα καταλάβουμε πως το πολιτικό δεν είναι μηχανή που φτιάχνεται, αλλά σχέση που αναπνέει και που εδώ και δεκαετίες πνίγεται και ζητάει ΟΞΥΓΟΝΟ.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

3 ημ. ·

ΑΚΟΥ ΜΕ, ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΟΥ

Άκου με, συμπολίτη μου.

Μπροστά στο χάος που διανοίγεται όλο και πιο πολύ, αν θέλουμε να δούμε "τι θα κάνουμε", πρέπει πρώτα να θυμηθούμε "ποιοι είμαστε".

Κι αν θέλουμε να θυμηθούμε ποιοι είμαστε,

πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε "τι μας έχει συμβεί".

Γιατί δεν ζούμε μόνο μέσα σε κρίσεις και αριθμούς,

ζούμε μέσα σε μια σιωπηλή μετατόπιση νοήματος.

Τα αυτονόητα που κάποτε μας κρατούσαν όρθιους

έσπασαν, σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε.

Και χάσαμε όχι μόνο αξίες, αλλά το πώς ο κόσμος μας έβγαζε νόημα.

Μέχρι πάνω-κάτω τις αρχές του 21ου αιώνα, παρά τις μεγάλες ή μικρές αποκλίσεις της Ιστορίας μας, είχαμε φτιάξει έναν κόσμο όπου η αξιοπρέπεια, το “εμείς”, η προσδοκία ενός καλύτερου μέλλοντος και η μνήμη της παράδοσης συνέθεταν το κοινό μας φαντασιακό - τον αόρατο ιστό που έκανε τον άνθρωπο άνθρωπο και τον τόπο κοινότητα. Προφανώς δεν ήταν για όλους κοινό αυτό το "κοσμοείδωλο", όμως ήταν γι' αυτούς που έγραφαν την Ιστορία μας.

Και ύστερα, σιγά-σιγά, αυτός ο ιστός χαλάρωσε:

Η αξιοπρέπεια έγινε προσαρμογή.

Το “εμείς” έγινε “ο καθένας για τον εαυτό του”.

Το μέλλον έγινε παρόν προς διαχείριση, κάτι που πρέπει να "κερδίσουμε".

Η παράδοση έγινε διακοσμητική αναφορά.

Η ελευθερία έγινε δικαίωμα επιλογής.

Αυτό είναι αυτό που μας έχει συμβεί!

Κι' αυτό δεν είναι απλά έκπτωση αξιών ή ηθική παρακμή.

Είναι ρήξη της ταυτότητάς μας, του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σ’ αυτόν.

Άλλαξαν οι απαντήσεις μας στα πιο βαθιά ερωτήματα:

-Τι είναι άνθρωπος;

-Τι αξίζει να προστατεύουμε;

-Πώς συνδέεται το άτομο/πρόσωπο με το άλλο πρόσωπο και με το σύνολο;

-Ποια είναι η θέση μας μέσα στην Ιστορία και τη φύση;

Κι έτσι μείναμε μετέωροι, με μνήμη χωρίς συνέχεια και παρόν χωρίς νόημα.

Όμως, αυτή η επίγνωση δεν είναι μοιρολατρία, είναι προϋπόθεση ελευθερίας.

Γιατί μόνο όταν αναγνωρίσουμε το Τραύμα, αυτό που μας έκαναν να πιστέψουμε ότι είμαστε, μπορούμε να αρχίσουμε να ξαναϋφαίνουμε τον ιστό.

Γι’ αυτό σου λέω:

ας σταθούμε,

ας θυμηθούμε τι χάσαμε,

κι ας το ξαναβρούμε και στις λέξεις, αλλά και στις πράξεις.

Να ξαναδώσουμε νόημα στις λέξεις “μαζί”, “ευθύνη”, “αξιοπρέπεια”, "αξία της ανθρώπινης ζωής", "νόημα της ζωής", "ήθος της αντίστασης", "πολίτης", "κοινότητα".

Να ξανακάνουμε τα αυτονόητα αυτονόητα.

Να δώσουμε μια ευκαιρία στην τρυφερότητα.

Να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο μέσα μας και γύρω μας, για να μπορεί να σταθεί ξανά ο κόσμος ανάμεσά μας.

Να ξαναγίνουμε αυτό που για αιώνες ήμασταν!

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

3 ημ. ·

«Για μένα Μητσοτάκης είναι χάος».

Maria Karystianou

Αναμένω την Κυριακή με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ολόκληρο το podcast.

Δημοσιογράφος (Τάσος Παππάς/Δημήτρης Κανελλόπουλος):

«Αν σας ρωτούσαν από μια εταιρεία , με εξασφαλισμένο όμως ότι δεν σας γνωρίζουν, την ανωνυμία σας δηλαδή, και σας έθεταν το δίλημμα 'Μητσοτάκης ή χάος;', τι θα απαντούσατε;»

Maria Karystianou

«Για μένα Μητσοτάκης είναι χάος. Θεωρώ το οτιδήποτε άλλο πολύ καλύτερο, αρκεί να είναι εκτός πολιτικού συστήματος, γιατί το πολιτικό σύστημα με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο είναι παρόμοιο.

Στο μυαλό μου εγώ έτσι το έχω.

Επομένως, σίγουρα κάτι άλλο.»

Τόσο απλά. Τόσο αληθινά

Από το podcast "Ανάγωγες Κουβέντες" της efsyn.gr.

 

Ο χρήστης Αντώνης Ανδρουλιδάκης  αισθάνεται ενθουσιασμένος.

4 ημ. ·

Πάμε για τυπογραφείο σιγά-σιγά!

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

4 ημ. ·

ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ

Για να δούμε "τι θα κάνουμε" χρειάζεται να μάθουμε πρώτα "ποιοι είμαστε" και για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε "τι μας έχει συμβεί".

Χρειάζεται δηλαδή να για να δούμε «πώς θα προχωρήσουμε ως κοινωνία», να αναστοχαστούμε:

- πώς μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά χάθηκε η συνέχεια του νοήματος,

- ποιοι μηχανισμοί μας αποξένωσαν από το συλλογικό “εμείς”,

- και πώς η “πρόοδος” οικοδομήθηκε συχνά πάνω σε ανεπεξέργαστα τραύματα (εμφύλιος, μετανάστευση, εξάρτηση, Μνημόνια-κρίση, Τέμπη κ.α. ).

Αυτή η συνειδητοποίηση δεν είναι μοιρολατρία, ούτε ευκαιρία να πούμε τον καημό μας, είναι προϋπόθεση ελευθερίας.

Πως λοιπόν άλλαξε το κοινωνικό φαντασιακό στην Ελλάδα, πως μεταμορφώθηκαν τα αυτονόητα με τα οποία πορευόμασταν στη ζωή μας, δηλαδή πώς άλλαξε το νόημα του κόσμου (μας);

1. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ

Πριν (μεταπολεμικά–ως δεκαετία ’80/αρχές ’90):

Η αξιοπρέπεια ήταν υπέρτατη αξία. Το «να μην ντροπιαστούμε» και «να κρατήσουμε την τιμή» ήταν βασικό κριτήριο συνύπαρξης και πράξης.

Ένας πατέρας, για παράδειγμα, προτιμούσε να βγάλει λιγότερα χρήματα, αλλά να «μην υποκύψει». Το «όχι» είχε μεγάλο ηθικό βάρος.

Μετά (2000–σήμερα):

Η κύρια αξία γίνεται η προσαρμοστικότητα. Ο άνθρωπος «επιβιώνει» συνεχώς, αλλά χωρίς εσωτερικό άξονα. «Έλα μωρέ, όλοι έτσι κάνουν.» «Το θέμα είναι να βολευτούμε κι εμείς.»

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονόητου:

Η αξιοπρέπεια χάνει την πρωτοκαθεδρία ως ορίζοντας νοήματος.

Το νόημα μετακινείται από το «είμαι» στο «τα βγάζω πέρα».

2. ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ «Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ»

Πριν:

Η συλλογικότητα ήταν αυτονόητο πλαίσιο ζωής: Η οικογένεια, η Γειτονιά, η Συντεχνία/συνδικάτο, η Κοινότητα, η Πολιτική συμμετοχή. Το «εμείς» προηγούνταν του «εγώ».

Μετά:

Η συλλογικότητα διαλύεται. Το πολιτικό γίνεται ιδιωτικό και το ιδιωτικό μοναχικό. «Δεν αλλάζει τίποτα.» «Ας κοιτάξει ο καθένας τον εαυτό του.»

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονόητου:

Το κοινό δεν βιώνεται ως χώρος νοήματος, αλλά ως χώρος απειλής, ματαίωσης, απογοήτευσης.

3. ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΩΣ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Πριν:

Το μέλλον νοούνταν ως κάτι που μπορούμε να κερδίσουμε.

«Θα φτιάξουμε καλύτερα για τα παιδιά μας.» Ο ορίζοντας ήταν προοδευτικός.

Μετά:

Το μέλλον γίνεται αόρατο, αβέβαιο, χωρίς δομή. «Ποιος ξέρει τι θα γίνει…» «Ζήσε σήμερα.»

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονήτου:

Η κοινωνία παύει να προβάλλεται διαγενεακά. Η αυτοσυνέχεια σπάει.

4. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΩΣ ΖΩΣΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΩΣ ΜΟΥΣΕΙΑΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Πριν:

Η παράδοση ήταν βιωματική (έθιμα, λόγος, προφορικότητα, θρησκευτικότητα). Δεν χρειαζόταν εξήγηση — ήταν τρόπος ζωής.

Μετά:

Η παράδοση γίνεται "σκέτο" ιστορικό υλικό, που αναφέρεται, τιμάται στα λόγια, αλλά δεν λειτουργεί ως κανόνας νοήματος.

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονόητου:

Η μνήμη παύει να είναι ζώσα και γίνεται αδρανής.

5. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΩΣ ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΩΣ ΕΠΙΛΟΓΗ

Πριν:

Ελευθερία είναι να "σηκώνεις" βάρος, να αναλαμβάνεις ευθύνη, να στέκεσαι όρθιος, να αγαπάς.

Μετά:

Ελευθερία είναι να έχεις επιλογές, άνεση, πεδίο κατανάλωσης.

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονόητο:

Η ελευθερία απο-ηθικοποιείται. Γίνεται "σκέτη" εμπειρία, διασκέδαση, όχι δέσμευση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Παλιά ο κόσμος νοηματοδοτούνταν από την αξιοπρέπεια, τη συνέχεια και το εμείς.

Σήμερα νοηματοδοτείται από την προσαρμογή, την επιβίωση και το εγώ.

Δεν πρόκειται για «ηθική παρακμή». Πρόκειται για ρήξη της κοσμολογικής βάσης της ταυτότητας, που σημαίνει όχι απλώς ότι «αλλάξαμε αξίες» ή ότι «ξεχάσαμε την ιστορία μας», αλλά ότι ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σε αυτόν έχει υποστεί διάρρηξη.

Με άλλα λόγια οι απαντήσεις στα ερωτήματα:

-Τι είναι άνθρωπος;

-Τι αξίζει να προστατεύεται;

-Πώς συνδέεται το άτομο με το σύνολο;

-Ποια είναι η θέση μας μέσα στην ιστορία και τη φύση;

άλλαξαν ολοσχερώς.

Αυτό είναι ακριβώς η διακοπή του κοινού φαντασιακού, το οποίο χρειάζεται να αποκαταστήσουμε.

 

 

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

8 ώρ. ·

«Μόνο του δε συμβαίνει τίποτα. Θα πρέπει να γίνει μέσα από τους πολίτες.

Προετοιμάζεται κάποια σημαντική πολιτική πρωτοβουλία πολιτών, αλλά δεν βλέπω τον εαυτό μου σε έναν ηγετικό πολιτικό ρόλο.

Αν υπάρξει μια ομάδα που να έχει απαντήσεις στα μεγάλα ζητήματα, τότε θα ενταχθώ και θα συνεργαστώ.

Marianina VenΣύλλογος Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 2023

10 ώρ. ·

«Αυτό το πολιτικό σύστημα, όχι δεν το εμπιστεύομαι»

«Η εμπιστοσύνη μου είχε χαθεί προ πολλού, απλά δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της διαπλοκής, της διαφθοράς...»

«Δεν είμαι κέντρο, ούτε αριστερά, ούτε δεξιά. Εγώ είμαι με το τι πρέπει να γίνει για να σωθεί η χώρα».

«Δεν εμπιστεύομαι την ηγεσία της Δικαιοσύνης.

Και έχω άποψη για το πώς θα γίνει η κάθαρση και στα Δικαστικά. Μπορεί να μην είμαι δικαστικός, αλλά σίγουρα έχω την πολύ μεγάλη επιθυμία να το δω να συμβαίνει.»

«Ο Μητσοτάκης είναι χάος.

Θεωρώ οτιδήποτε άλλο ότι είναι πολύ καλύτερο αρκεί να είναι εκτός πολιτικού συστήματος γιατί το πολιτικό σύστημα είναι παρόμοιο στο μυαλό μου».

«Αυτή η κυβέρνηση είναι το χειρότερο που μας έχει συμβεί.»

«Μόνο του δε συμβαίνει τίποτα. Θα πρέπει να γίνει μέσα από τους πολίτες.»

«Προετοιμάζεται κάποια σημαντική πολιτική πρωτοβουλία πολιτών, αλλά δεν βλέπω τον εαυτό μου σε έναν ηγετικό πολιτικό ρόλο.

Αν υπάρξει μια ομάδα που να έχει απαντήσεις στα μεγάλα ζητήματα, τότε θα ενταχθώ και θα συνεργαστώ.»

«Η κυβέρνηση προχώρησε συνειδητά σε συγκάλυψη προκειμένου να κρύψει κάτι, ενδεχομένως κάποιο παράνομο φορτίο στο εμπορικό τρένο.»

Μαρία Καρυστιανού

 

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

9 ώρ. ·

Ο φθόνος, ψυχολογικά, προκύπτει από έλλειμμα σχέσης και αναγνώρισης. Στο συλλογικό πεδίο, όταν ένα κοινωνικό σώμα βιώνει μαζική αποδυνάμωση και υποτίμηση, κάθε πρόσωπο που τολμά να δείξει αυτονομία, ευθύνη ή ήθος, γίνεται αντικείμενο φθόνου.

Η επιτυχία ή η αυθεντικότητα του άλλου καθρεφτίζει το δικό τους ανεκπλήρωτο.

Σε ένα τραυματισμένο συλλογικό φαντασιακό, η ανάδειξη του προσώπου βιώνεται ως απειλή για την ισοπέδωση που τους «προστατεύει».

Αυτό το τμήμα της κοινωνίας επιτίθεται σε ό,τι πάει να αναδυθεί - όπως σ' ένα αυτοάνοσο νόσημα το ανοσοποιητικό που επιτίθεται στο ίδιο το σώμα.

Η Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση έχει ζήσει μια διακοπή της ηθικής και κοινοτικής συνέχειας. Το συλλογικό υποκείμενο είχε ξεχάσει ποιο ήταν. Αυτό το υποκείμενο της συλλογικής αμνησίας εκφράζουν όλοι αυτοί και γι' αυτό δεν μπορούν να χαρούν για κανέναν που δείχνει να ξαναβρίσκει την συλλογική μας ταυτότητα και να έχει προσανατολισμό.

Στην πραγματικότητα, ο κυνισμός γίνεται η φωνή της απώλειας νοήματος και ο φθόνος η σκιά της ανεκπλήρωτης ταυτότητας.

Είναι το δικό τους κενό που τους καταπίνει και ζητούν να μας πάρουν μαζί τους για να ανακουφιστούν.

Γιατί η αγωνιστικότητα -παρά την οδύνη- του Άλλου, της χαροκαμένης μάνας, δεν αντέχεται να είναι αληθινή.

Είναι το τμήμα της κοινωνίας που έχει μάθει να νιώθει μόνο μέσα από την πληγή. Και γι' αυτό κάθε πράξη αγωνιστικότητας, τρυφερότητας ή πίστης μοιάζει με το αδιανόητο που δεν μπορούν να χωρέσουν.

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

23 ώρ. ·

Η Ιστορία στο μέλλον θα γράψει πως στους καιρούς αυτούς, μια συντροφιά πονεμένων ανθρώπων, μια χούφτα γονείς, άνοιξαν μερικές ρωγμές στο "εγώ" και χύθηκαν προς τα έξω δυνάμεις που τις χρειαζόταν μία χώρα, ένας ολόκληρος ιστορικός τόπος, όλοι εμείς.

Ό,τι βλέπουμε και νοιώθουμε σήμερα είναι μονάχα οι αρχικές εκροές απ' αυτές τις μικρές ρωγμές στο συστημικό φράγμα που μας έπνιγε.

Και όσο μεγαλύτερες ποσότητες καθάριου νερού θα πιέζουν ορμητικά το φράγμα τόσο οι ρωγμές θα γίνουν ρήγματα έως ότου το φράγμα θα πέσει σαν χάρτινο ανάχωμα μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας.

Πως στο καλό μας είχαν πείσει να τους φανταστούμε τόσο αήττητους!

 

 

Ο χρήστης Αντώνης Ανδρουλιδάκης  αισθάνεται ενθουσιώδης και αποφασισμένος.

1 ημ. ·

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ "ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ"

ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ (Κ.Σ.Π.)

δεν είναι απλώς κοινότητες μνήμης ή δράσης.

Είναι εργαστήρια πολιτικής ωρίμανσης. Εκεί όπου η επώδυνη εμπειρία του παρελθόντος μετατρέπεται σε πολιτικό ήθος και η ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη μεταφράζεται σε δομικές προτάσεις αλλαγής.

Η χώρα έχει κορεστεί από προγράμματα «από τα πάνω», σχεδιασμένα σε περιβάλλοντα αποκομμένα από την κοινωνική εμπειρία.

Αυτό που λείπει δεν είναι η τεχνοκρατία, αλλά η ενσυναίσθηση, όχι τα δεδομένα, αλλά η σοφία της κοινότητας. Τα Συμβούλια μπορούν να λειτουργήσουν ως λαϊκά think tanks, όπου πολίτες, επιστήμονες, επαγγελματίες, εκπαιδευτικοί, αγρότες, νέοι - συνεισφέρουν γνώση, προτάσεις και αξίες.

ΣΚΟΠΟΣ/ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ : Με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών, όπως συμπύκνωσε την ελλληνική παρακμή, προτείνεται η επανίδρυση του κοινωνικού δεσμού μέσα από ένα δικτυοκεντρικό οικοσύστημα πολιτών.

Η συγκίνηση μας χρειάζεται να γίνει τώρα μορφή–πράξη–κοινότητα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΔΕΑ:

Δημιουργία Κοινωνικών Συμβουλίων Πολιτών σε πόλεις/γειτονιές/κλάδους/διαδικτυακά, τα οποία συνδέονται οριζόντια σε πανελλήνιο δίκτυο για "παραγωγή" πολιτικών, διαφάνεια, λογοδοσία, συλλογική γνώση και δράση.

Όπως τα κύτταρα σε έναν ζωντανό οργανισμό, η δύναμη δεν βρίσκεται στην κορυφή, αλλά στη συνδεσιμότητα των μερών.

ΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ:

-Ανθεκτικότητα & αυτονομία (καμία «μοναδική κεφαλή»),

-Διαφάνεια & εμπιστοσύνη (ανοιχτές διαδικασίες/δεδομένα),

-Συμμετοχή & συν-δημιουργία (πρωτοβουλίες χωρίς «εντολή»),

-Μάθηση & εξέλιξη (feedback–βελτίωση),

-Συλλογική νοημοσύνη & συναισθηματική συνοχή.

-Πολλαπλασιαστική πολιτική και κοινωνική ισχύ.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ :

Τοπικές συναντήσεις (χώρος/ώρα), 2-3 άξονες δράσης ανά κοινότητα, διαδικτυακός κόμβος, (διαδικτυακή) διασύνδεση με το πανελλήνιο δίκτυο για ανταλλαγή γνώσης, εργαλείων, προτάσεων πολιτικής.

Η ιστορία της νεότερης Ελλάδας είναι γεμάτη από απόπειρες αυτοοργάνωσης που ξεκίνησαν με πάθος, αλλά ναυάγησαν∙ είτε απορροφήθηκαν από το κομματικό σύστημα, είτε εγκλωβίστηκαν στην εσωστρέφεια, είτε έσβησαν από κούραση.

Αν θέλουμε τα Κοινωνικά Συμβούλια Πολιτών να ριζώσουν, πρέπει να μάθουμε από αυτές τις αποτυχίες.

ΓΙ' ΑΥΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ

1. Σιωπή (ενεργητική ακρόαση),

Μιλάμε όταν έχουμε κάτι να πούμε, όχι απλώς για να υπάρχουμε

2. Κυκλικότητα (rotation)

Δεν υπάρχουν αρχηγοί, μόνο συντονιστές που εναλλάσσονται

3. Αυτογνωσία

Μιλάμε από τη δική μας εμπειρία, όχι από επιβολή ή επίδειξη

4. Ευθύνη

Καμία πρόταση χωρίς πράξη, καμία κριτική χωρίς προσφορά.

5. Εμπιστευτικότητα

Τα Συμβούλια δεν είναι χώροι αυτοπροβολής ή πολιτικού μάρκετινγκ. Η εμπιστοσύνη είναι ιερή: χωρίς αυτήν, καμία κοινότητα δεν αντέχει.

6. Ενσυναίσθηση

Ακούμε όχι για να απαντήσουμε, αλλά για να κατανοήσουμε.

7. Ρίζα & Πράξη

Κάθε συνάντηση να γεννά κάτι απτό - μια δράση, μια πρόταση, μια φροντίδα.

8. Μη-αναπαραγωγή των παθογενειών.

Δεν αναπαράγουμε μέσα στο Συμβούλιο ό,τι θέλουμε να αλλάξουμε στον κόσμο.

ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τα Κοινωνικά Συμβούλια Πολιτών είναι μικρογραφία του κόσμου που θέλουμε να γεννηθεί - όχι προέκταση του κόσμου που θέλουμε να αφήσουμε πίσω

Τα Κ.Σ.Π. δεν είναι θεσμοί εξουσίας, αλλά χώροι καλλιέργειας συνείδησης. Η αλλαγή που οραματιζόμαστε δεν είναι μόνο πολιτική - είναι και πολιτισμική και ψυχική.

Γιατί, η κοινωνική αλλαγή δεν παράγεται πια από πυραμίδες εξουσίας, αλλά από οριζόντια πεδία εμπιστοσύνης.

Από ανθρώπους που ενώνονται μέσα από μοιρασμένα συναισθήματα, κοινές αξίες και σκοπούς.

Γιατί, η ισχύς δεν πηγάζει από το “πάνω”, αλλά από το "ανάμεσα"

ΑΣ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ-ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ!

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

1 ημ. ·

Maria Karystianou

1 ημ. ·

Όχι άλλη παραπλάνηση, όχι άλλη διαβολή.

Η απόγνωση του πολιτικού συστήματος χτύπησε κόκκινο.

Χωρίς καμία ερώτηση επιβεβαίωσης από δημοσιογράφους, ως έχουν υποχρέωση, μαθαίνω από τα μέσα ότι τρίτοι διαδίδουν ότι δήθεν έχω κάνει κόμμα.

Διαβάζω το κείμενο απογοητευμένη και μένω άναυδη από το περίσσιο θράσος να παρουσιάζουν ακόμη και λογότυπο!

Δόλια προσπάθεια διασποράς ψευδών ειδήσεων, για να με συνδέσει με το σάπιο παλιό πολιτικό σύστημα και για να διώξει τα φώτα απ’ όσα θα έπρεπε τούτη την ώρα να μας απασχολούν, τη στιγμή που την Παρασκευή ανακοινώθηκε καινούργια ποινική δικογραφία σε βάρος του Πρωθυπουργού και των πρωτοκλασάτων Υπουργών του.

Η δική μας ματιά προσπερνά τα ψεύδη και μένει προσηλωμένη στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, εκεί που εκκρεμεί κρίσιμο υπόμνημα μου για την τεράστια παγίδα που στήθηκε ώστε να μην ασκήσει η EPPO τις αρμοδιότητες και εξουσίες της για ποινική έρευνα και τιμωρία των πολιτικών προσώπων.

Αποδεικνύουμε κάθε στιγμή με πράξεις, με έγγραφα και με επιχειρήματα ότι παραμένουμε άγρυπνοι φρουροί μέχρι την δικαίωση!

Χωρίς καμία εξαίρεση, χωρίς συμβιβασμό.

#ΔικαιοσύνηΤΩΡΑ!!

 

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

1 ημ. ·

Η ΣΦΑΙΡΑ, Η ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΤΙΜΗ

Η Κρήτη ως Καθρέφτης του Ελληνικού Τραύματος

Στην Κρήτη, κάθε φορά που μια βεντέτα αναζωπυρώνεται, δεν ξυπνούν μόνο τα όπλα. Ξυπνά μια συλλογική μνήμη πόνου που πηγαίνει πολύ πιο βαθιά από την πράξη του φόνου. Είναι η μνήμη μιας κοινωνίας που έμαθε να ζει στην άκρη της απώλειας και να επιβιώνει με την υπεραναπλήρωση της υπερηφάνειας.

Η Κρήτη υπήρξε τόπος κατοχών, εξεγέρσεων και αυτοδικίας.

Από τους Οθωμανούς και τους Ενετούς, μέχρι τη γερμανική Κατοχή, το νησί έζησε με τον "κανόνα της επιφυλακής", δηλαδή σε μια επιβίωση που προϋπέθετε να είσαι πάντοτε έτοιμος, σε μια επαγρύπνηση, να αντισταθείς.

Μέσα από αυτή τη μακραίωνη εμπειρία, η βία δεν καταγράφηκε μόνο ως απειλή, αλλά κατέληξε να γίνει τρόπος ύπαρξης.

Η "τιμή", η “παλικαριά”, το "μαύρο πουκάμισο", δεν είναι απλά επιφανειακά γνωρίσματα ανδρισμού. Δεν είναι απλά "τοξική αρρενωπότητα". Είναι τραυματικά αντισώματα απέναντι στην ιστορική ταπείνωση.

Όταν για γενιές ο άνθρωπος ζει κάτω από την κατοχή, την αδικία ή τη φτώχεια, το μόνο που του απομένει να υπερασπιστεί είναι το όνομά του, τη φήμη του, την οικογένειά του.

Έτσι, το όπλο δεν είναι απλώς μέσο βίας, είναι σύμβολο αξιοπρέπειας.

Η σφαίρα δεν σκοτώνει μόνο τον “εχθρό”, σκοτώνει - στο φαντασιακό επίπεδο - και την αίσθηση του ανίσχυρου.

Ο άντρας δεν εκδικείται απλά επειδή μισεί.

Εκδικείται γιατί δεν αντέχει να νιώθει άλλο αδύναμος. Στα πρώτα Μνημονιακά χρόνια είδαμε την ίδια απεγνωσμένη προσπάθεια απαλλαγής από το "στίγμα του αδύναμου αρσενικού" με την αύξηση της αυτοκτονικότητας ιδιαίτερα στην Κρήτη.

Η Τιμή γίνεται στην πραγματικότητα μια ανακουφιστική υπεραναπλήρωση στο Τραύμα της αδυναμίας/ανεπάρκειας.

Από την άλλη, στην Κρήτη, η οικογένεια υπήρξε για αιώνες ο πραγματικός θεσμός εξουσίας. Το κράτος -μακρινό, άδικο, απρόσωπο- δεν μπόρεσε να ριζώσει ως πηγή νομιμότητας.

Γι’ αυτό, η έννοια της δικαιοσύνης διαμορφώθηκε εντός του σπιτιού και όχι στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Ο πατέρας, ο παππούς, ο αδελφός δεν είναι απλώς συγγενείς·

είναι φορείς του Νόμου, εκπρόσωποι μιας προαιώνιας πατριαρχίας.

Κι έτσι, η “βεντέτα” λειτουργεί ως ένα παράλληλο δικαστήριο,

μια μορφή τοπικού δικαίου της τιμής, που αντικαθιστά τον επίσημο Νόμο όταν αυτός απουσιάζει ή δεν εμπνέει εμπιστοσύνη.

Στην Κρήτη η Οικογένεια είναι, στην πραγματικότητα, ακόμη και στις μέρες μας, ένα Μικρο-Κράτος, με τους μπάτσους, τους εισαγγελείς του, τις μηχανοραφίες του και όλα τα συναφή.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αυτή η βαθιά κρητική δυσπιστία προς την κεντρική εξουσία συνδέθηκε άμεσα με τη μεταπολιτευτική οικονομική κουλτούρα της εξάρτησης.

Η ΠΑΣΟΚική “ανάπτυξη”, οι κρατικές παροχές, η αχαλίνωτη τουριστική μεγέθυνση, οι επιδοτήσεις τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ και η "νεοπλουτίλα" δεν έφεραν μονάχα εισόδημα, αλλά και μια νέα μορφή ψυχικής υποτέλειας.

Το κράτος δεν εμφανίστηκε ως θεσμός δικαιοσύνης, αλλά ως "πατέρας" που αποζημιώνει. Και ο πολίτης, κουρασμένος από αιώνες ιστορικής ανασφάλειας, δέχτηκε, μάλλον με βαριά καρδιά, αυτό το συμβόλαιο εξάρτησης: να μην είναι πια αφέντης της γης του, αλλά δικαιούχος επιδότησης.

Στα χωριά της Κρήτης -ίσως και σε όλη την Ελλάδα- ο δεσμός με τη γη μετατράπηκε σε σχέση διοικητικής/οικονομικής εξάρτησης. Η αγροτική υπερηφάνεια αντικαταστάθηκε από τη γραφειοκρατική προσμονή.

Έτσι, η κοινωνία που έμαθε να ζει με το όπλο, έμαθε να ζει και με το "χαρτί" της επιδότησης. Δύο μορφές του ίδιου τραύματος:

της ανάγκης να νιώθεις ότι έχεις τον έλεγχο, έστω και ψευδή.

Αυτή η εκδοχή συνδέει την τοπική κουλτούρα βίας και τιμής με τη συστημική κουλτούρα εξάρτησης και ψευδο-ανάπτυξης, έτσι που

η σφαίρα και η επιδότηση γίνονται δύο όψεις του ίδιου ψυχικού τραύματος-του τραύματος της χαμένης αξιοπρέπειας που ζητά ακόμη να ακουστεί.

Όλο αυτό συγκροτεί ένα ψυχικό οικοσύστημα απένθηστου πένθους, όπου η Βία είναι η τελετουργία του, το μαύρο πουκάμισο η στολή της ιερουργίας του και το όπλο το εξαπτέρυγο του ευαγγελίου του.

Κάθε φορά που πέφτει αίμα, πίσω από τη φαινομενική σκληρότητα, υπάρχει ανείπωτο πένθος.

Στην Κρήτη όπου “ο άντρας δεν κλαίει”, η λύπη μεταμορφώνεται σε οργή και το πένθος σε πράξη εκδίκησης.

Κάπως έτσι, στην ψυχή του Κρητικού, η έννοια του νόμου ταυτίστηκε με την απώλεια της ελευθερίας. Και η υπεράσπιση της ελευθερίας εκφράστηκε -εύλογα αν και παράδοξα- με την ατομική βία.

Η Κρήτη δεν είναι εξαίρεση του ελληνικού κόσμου. Είναι ο καθρέφτης του ή μάλλον ο μεγεθυντικός φακός του.

Εκεί αποτυπώνεται καθαρότερα το μεγάλο ελληνικό παράδοξο:

μια κοινωνία με βαθύ ήθος και ανθρωπιά, που κουβαλά όμως ανεπεξέργαστα τραύματα ταπείνωσης και διχασμού.

Στην ουσία, κάθε βεντέτα, κάθε υπερβολική βία, είναι παλμός ενός συλλογικού σώματος που δεν έχει μάθει ακόμη να επουλώνει χωρίς να πληγώνει. Και κάθε μορφή κρατικής ή οικονομικής εξάρτησης είναι το ίδιο τραύμα - μεταμφιεσμένο σε εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη. Όπως το σύγχρονο κρητικό-σκυλάδικο είναι η μοντέρνα μεταμφίεση της κρητικής μουσικής παράδοσης. Είναι ο Βιτσέντζος Κορνάρος μεταμφιεσμένος σε τουριστικό ποιητικό happening και ο Αλέξης Ζορμπάς σε χαρωπό entertainment.

Αυτή η βία δεν θα σταματήσει με περισσότερη αστυνόμευση,

ούτε με καταγγελίες ηθικής.

Θα σταματήσει όταν η κοινωνία μπορέσει να πενθήσει συνειδητά.

Όταν οι νέοι δουν ότι η δύναμη δεν είναι να εκδικείσαι,

αλλά να μετατρέπεις τον πόνο σε λόγο, σε τραγούδι, σε πράξη φροντίδας, σε αυθεντική δημιουργία.

Αυτό σημαίνει παιδεία που καλλιεργεί συνείδηση, τοπικές κοινότητες που μιλούν για τη μνήμη τους και μια πολιτεία που αναγνωρίζει το τραύμα, αντί να το τιμωρεί.

Η σφαίρα δεν σκοτώνει μόνο τον άλλον. Σκοτώνει και τη δυνατότητα να ειπωθεί ο πόνος. Σκοτώνει την Κρήτη στην ουσία της.

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

2 ημ. ·

ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤ

Οι έρευνες στην κοινωνική ψυχολογία δείχνουν ότι η επιθετική συμπεριφορά σε ένοπλες ομάδες δεν είναι αποτέλεσμα μόνο “κακών χαρακτήρων”, αλλά προϊόν συστημικών παραγόντων:

➤ Μηχανισμοί “αποεξατομίκευσης” (deindividuation)

Μελέτες των Zimbardo, Milgram, Bandura κ.ά. έχουν δείξει ότι:

- Η ανωνυμία της στολής μειώνει την αίσθηση προσωπικής ευθύνης.

- Η υπακοή στην εξουσία μπορεί να οδηγήσει σε πράξεις βίας που το άτομο δε θα διέπραττε μόνο του.

- Η ομαδική δυναμική αυξάνει την ανοχή στη βία.

➤ Συναισθηματική απονέκρωση (desensitization)

Σύμφωνα με έρευνες στο Criminal Psychology, οι επαναλαμβανόμενες εμπειρίες έντασης, σύγκρουσης και “αντιμετώπισης κινδύνου” δημιουργούν ψυχοφυσιολογική απευαισθητοποίηση, δηλαδή, ο οργανισμός συνηθίζει στη βία και την αντιλαμβάνεται ως “εργαλείο”.

➤ Τραυματοποίηση του ίδιου του αστυνομικού

Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι μέλη ειδικών μονάδων εμφανίζουν σύνδρομα δευτερογενούς τραύματος ή PTSD, όπως στρατιωτικοί σε εμπόλεμες ζώνες. Αυτό συνδέεται με εκρήξεις οργής, αποξένωση και άλλα ψυχοσωματικά συμπτώματα.

➤Χρήση ουσιών (νόμιμων και παράνομων)

Έρευνες στις ΗΠΑ, στη Γαλλία και στο Ισραήλ έχουν καταγράψει χρήση διεγερτικών ουσιών (κυρίως αμφεταμινών, αναβολικών ή φαρμακευτικών διεγερτικών)σε μέλη στρατιωτικών ή αστυνομικών μονάδων, με σκοπό την αντοχή στην κούραση, την υπερδιέγερση και την επιθετικότητα.

Στη διεθνή βιβλιογραφία εμφανίζονται επίσης μαρτυρίες για αλκοόλ, αναβολικά ή βενζοδιαζεπίνες κατά τη διάρκεια “ετοιμότητας” ή εκτός υπηρεσίας, με στόχο είτε την τόνωση είτε την αποφόρτιση.

➤Ψυχοβιολογική διάσταση

Η βία σε τέτοια σώματα συνδέεται και με υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης και αδρεναλίνης, καταστολή λειτουργίας του προμετωπιαίου φλοιού (μείωση ενσυναίσθησης/ενηλικίωσης), ενίσχυση του συστήματος ανταμοιβής μέσω εξουσίας ή “ελέγχου” του άλλου.

Η χρήση διεγερτικών ουσιών (αμφεταμίνες, κοκαΐνη, αναβολικά)

ενισχύει όλα αυτά: μειώνει τον φόβο, αυξάνει την επιθετικότητα,

καταστέλλει την κρίση.

Συμπερασματικά:

Η βία των ΜΑΤ δεν είναι μόνο “ιδεολογική”. Είναι ψυχοσωματική, πολιτισμική και θεσμικά καλλιεργημένη. Και βέβαια, σε ακραίες στιγμές, η χρήση ουσιών λειτουργεί ως επιταχυντής σε έναν ήδη βίαιο μηχανισμό, όχι ως αιτία.

Η βαθύτερη ρίζα βρίσκεται στην απώλεια της σχέσης με το ίδιο τον Εαυτό και στην "εκπαίδευση" που μετατρέπει τον άνθρωπο σε "εργαλείο" επιβολής, αντί σε φορέα ευθύνης.

Πρόκειται για την ολοσχερή αντικειμενικοποίηση του ανθρώπινου υποκειμένου.

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

2 ημ. ·

Μεγάλη η χαρά μου σήμερα που συζήτησα με φοιτητές/τριες στο πλαίσιο του μαθήματος της καθ. κας Xenia Hadjicharalambous, Child Psychopathology του University of Nicosia, με θέμα το Συλλογικό Ιστορικό Τραύμα και τη Θεραπεία του.

Όλο και πιο πολύ πείθομαι πως κάτι κινείται βαθιά και αγαπητικά στο συλλογικό μας ασυνείδητο!

Το άμεσο μέλλον αναμένεται δροσιστικό παρά την ξηρασία του!

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

2 ημ. ·

ΨΥΧΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ

Η Ελλάδα, κουβαλώντας μακρόχρονο ιστορικό τραύμα εξάρτησης, βίωσε μια διπλή αποικιοποίηση:

α) πολιτική/οικονομική (Μνημόνια, επιτροπείες, εθνική μειονεξία),

β) ψυχική/συναισθηματική, δηλαδή μια «δυτική» εκπαίδευση ψυχρότητας και ψευδοορθολογισμού που διέλυσε το λαϊκό ήθος της τρυφερότητας, της συντροφικότητας, της ζεστασιάς.

Αντί για συναισθηματική ευφυΐα, μάθαμε το συναισθηματικό μασκάρεμα:

-Μη δείχνεις πόνο, είναι αδυναμία.

-Μη θυμώνεις, είναι ανωριμότητα.

-Μη συγκινείσαι, είναι γραφικότητα.

-Μη νοιάζεσαι, είναι χαζομάρα.

Έτσι, σιγά-σιγά, "εκπολιτιστήκαμε", εκδυτικιστήκαμε, συναισθηματικά:

Χάσαμε τη γλώσσα της καρδιάς και αποκτήσαμε ένα «ευρωπαϊκό ύφος», αποστειρωμένο, αποκομμένο από το συλλογικό σώμα και το βίωμα.

Αυτή η ψυχική αποικιοποίηση γέννησε μια κοινωνία:

-που συγκινείται επιφανειακά (μόνο με viral εικόνες),

-αντιδρά νευρωτικά, όχι συνειδητά,

-αναισθητοποιεί τον πόνο (με κυνισμό, ειρωνεία, χιούμορ),

-φοβάται τη συγκίνηση — γιατί δεν έχει μάθει να τη διαχειρίζεται.

-νοιάζεται περισσότερο για την “ιδιοκτησία” και τα υλικά αγαθά παρά για τους ανθρώπους, τα ζώα και τη γη.

-δεν διαθέτει συναισθηματική ωριμότητα.

-είναι παγιδευμένη σε Δυαδική/απόλυτη σκέψη (“άσπρο ή μαύρο”).

- είναι αποπνευματοποιημένη (απώλεια της αίσθησης του πνεύματος ή του νοήματος).

Βλέπουμε ανθρώπους που συγκλονίζονται στιγμιαία (π.χ. στα Τέμπη, στη Γάζα) και ύστερα αποσύρονται στην κανονικότητα, ανήμποροι να μετατρέψουν το συναίσθημα σε πράξη, φροντίδα, κοινότητα.

Κι έγινε η ψυχική παγωνιά "κανονικότητα", αυτό που όλοι βιώνουμε στο δρόμο, στο χώρο εργασίας, πολλές φορές ακόμη και μέσα στο σπίτι μας.

Αν θέλουμε να θεραπεύσουμε την αποικιοποίηση αυτή, χρειάζεται επαναμάθηση του συναισθήματος ως πράξη αντίστασης.

Να ξαναδούμε:

-τη συγκίνηση ως πολιτική πράξη,

-τη φροντίδα ως μορφή ισχύος,

-τη τρυφερότητα ως πυρήνα της δημοκρατίας,

-τη συλλογική συγκίνηση (όπως στα Τέμπη) ως αντίδοτο στο ψύχος του συστήματος.

Ο λαός μας ήξερε να νιώθει! Γι’ αυτό είχε και αντοχή, γιατί είχε συναισθηματική κοινότητα.

Η επανεγγραφή αυτής της παράδοσης (του συναισθήματος ως πράξης) δεν ειναι ραμαντισμός, είναι όρος επιβίωσης.

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

3 ημ. ·

Η ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΟΣ

Σκέψεις για το Ινστιτούτο Τσίπρα και την επιστημονική του στελέχωση.

Σύμφωνα με τους θεωρητικούς του Συλλογικού Τραύματος, το ιστορικό τραύμα δεν αφορά μόνο ένα παρελθόν γεγονός,

αλλά μια διαγενεακή απώλεια νοήματος και εμπιστοσύνης.

Στην ελληνική περίπτωση:

Το μεταπολεμικό και μεταπολιτευτικό βίωμα της διάψευσης (πολέμος – εμφύλιος – μετανάστευση – κρίση – μνημόνια – Τέμπη) έχει δημιουργήσει ένα υπόστρωμα συλλογικής δυσπιστίας,

όπου το "πολιτικό" υποκαταστάθηκε συχνά από το "τεχνοκρατικό" καλλιεργώντας μια τάση να εμπιστευόμαστε τους «ειδικούς» αντί για κοινότητα, την ανάθεση αντί την συμμετοχή. Το είδαμε με τους "εκσυχρονιστές" του Σημίτη, το είδαμε στα Μνημόνια, το είδαμε με τον "τεχνοκράτη" Παπαδήμα, το είδαμε -κυρίαρχα- με την Πανδημία, το είδαμε με την "επιτελική διακυβέρνηση" των ορφανών του Σημίτη και θέλουν να το "δούμε" ξανά.

- Η επιλογή «ειδικών» ως απάντηση στο τραύμα.

Όταν μια κοινωνία έχει πληγωθεί βαθιά από πολιτικές αποτυχίες, διαφθορά, λαϊκισμό ή αναξιοπιστία, ο ηγέτης που προτείνει «ειδικούς» προσφέρει ένα υποκατάστατο ασφάλειας.

Στο επίπεδο του συλλογικού ψυχισμού, οι «ειδικοί» λειτουργούν ως γονεϊκές φιγούρες που υπόσχονται τάξη, γνώση, έλεγχο.

Έτσι, το τραυματισμένο συλλογικό σώμα «ανακουφίζεται» προσωρινά από το άγχος της ευθύνης.

Άρα, η κίνηση ενός πολιτικού να περιβάλλεται με τεχνοκράτες είναι ψυχοπολιτικά αναμενόμενη καθώς εκφράζει την επιθυμία για επανεγκαθίδρυση εμπιστοσύνης σε έναν κόσμο όπου οι θεσμοί έχουν χάσει την νομιμοποίηση τους.

-Το πρόβλημα της “τεχνοκρατικής θεραπείας” του τραύματος

Ωστόσο, από την οπτική της θεραπείας του ιστορικού τραύματος,

η «τεχνοκρατική απάντηση» δεν μπορεί να φτάσει στο βάθος του προβλήματος.

Γιατί;

Γιατί το τραύμα είναι σχέση που έσπασε, όχι μηχανισμός που χάλασε και βέβαια οι τεχνοκράτες μπορούν να διορθώσουν συστήματα, αλλά όχι νοήματα.

Η αποκατάσταση του Ελληνικού Τραύματος απαιτεί συμβολική επεξεργασία, κοινή αφήγηση, συναισθηματική συμφιλίωση και όχι μόνο δομική μεταρρύθμιση.

Έτσι, η τεχνοκρατική λύση μπορεί, στην καλύτερη περίπτωση,

να προσφέρει λειτουργικό οξυγόνο, αλλά όχι ψυχικό αέρα.

-Συλλογική προβολή και φαντασιακός μηχανισμός

Η επιλογή των «ειδικών» συχνά εμπεριέχει και έναν φαντασιακό μηχανισμό μεταβίβασης:

«Αν οι ειδικοί τα ξέρουν, ίσως να μη χρειάζεται να πονάμε/ταλαιπωρηθούμε εμείς.»

Είναι μια μορφή αποφυγής του πένθους. Να μη χρειαστεί να κοιτάξουμε τι μας έχει συμβεί, να μη δούμε τη ρήξη της συνέχειας και της ευθύνης, αλλά να ελπίσουμε ότι κάποιος «εκπαιδευμένος» θα μας απαλλάξει από αυτή τη δυσφορία.

-Συνοπτικά: μια ψυχοπολιτική ερμηνεία

Η Ελλάδα βιώνει χρόνια αποσταθεροποίηση του νοήματος και της εμπιστοσύνης.

Ως εκ τούτου η τεχνοκρατική επιλογή, είναι μια απόπειρα παροχής “λογικής ασφάλειας” σε ένα συναισθηματικά τραυματισμένο σώμα.

Οι «ειδικοί» αναλαμβάνουν ρόλο “γονεϊκής αποκατάστασης” έναντι του αποπροσανατολισμένου «λαού-παιδιού».

Πρόκειται για μια λύση χωρίς κοινότητα, για μια λογική χωρίς ψυχή.

Από τη σκοπιά του ιστορικού τραύματος, η επιλογή των τεχνοκρατών δεν είναι “λάθος”.

Είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας που ακόμη δεν έχει καταφέρει

να μετατρέψει την πληγή σε γνώση.

Η θεραπεία, όμως, δεν θα προέλθει από τη γνώση των λίγων,

αλλά από τη συνειδητοποίηση των πολλών.

Από τη στιγμή που θα καταλάβουμε πως το πολιτικό δεν είναι μηχανή που φτιάχνεται, αλλά σχέση που αναπνέει και που εδώ και δεκαετίες πνίγεται και ζητάει ΟΞΥΓΟΝΟ.

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

3 ημ. ·

ΑΚΟΥ ΜΕ, ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΟΥ

Άκου με, συμπολίτη μου.

Μπροστά στο χάος που διανοίγεται όλο και πιο πολύ, αν θέλουμε να δούμε "τι θα κάνουμε", πρέπει πρώτα να θυμηθούμε "ποιοι είμαστε".

Κι αν θέλουμε να θυμηθούμε ποιοι είμαστε,

πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε "τι μας έχει συμβεί".

Γιατί δεν ζούμε μόνο μέσα σε κρίσεις και αριθμούς,

ζούμε μέσα σε μια σιωπηλή μετατόπιση νοήματος.

Τα αυτονόητα που κάποτε μας κρατούσαν όρθιους

έσπασαν, σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε.

Και χάσαμε όχι μόνο αξίες, αλλά το πώς ο κόσμος μας έβγαζε νόημα.

Μέχρι πάνω-κάτω τις αρχές του 21ου αιώνα, παρά τις μεγάλες ή μικρές αποκλίσεις της Ιστορίας μας, είχαμε φτιάξει έναν κόσμο όπου η αξιοπρέπεια, το “εμείς”, η προσδοκία ενός καλύτερου μέλλοντος και η μνήμη της παράδοσης συνέθεταν το κοινό μας φαντασιακό - τον αόρατο ιστό που έκανε τον άνθρωπο άνθρωπο και τον τόπο κοινότητα. Προφανώς δεν ήταν για όλους κοινό αυτό το "κοσμοείδωλο", όμως ήταν γι' αυτούς που έγραφαν την Ιστορία μας.

Και ύστερα, σιγά-σιγά, αυτός ο ιστός χαλάρωσε:

Η αξιοπρέπεια έγινε προσαρμογή.

Το “εμείς” έγινε “ο καθένας για τον εαυτό του”.

Το μέλλον έγινε παρόν προς διαχείριση, κάτι που πρέπει να "κερδίσουμε".

Η παράδοση έγινε διακοσμητική αναφορά.

Η ελευθερία έγινε δικαίωμα επιλογής.

Αυτό είναι αυτό που μας έχει συμβεί!

Κι' αυτό δεν είναι απλά έκπτωση αξιών ή ηθική παρακμή.

Είναι ρήξη της ταυτότητάς μας, του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σ’ αυτόν.

Άλλαξαν οι απαντήσεις μας στα πιο βαθιά ερωτήματα:

-Τι είναι άνθρωπος;

-Τι αξίζει να προστατεύουμε;

-Πώς συνδέεται το άτομο/πρόσωπο με το άλλο πρόσωπο και με το σύνολο;

-Ποια είναι η θέση μας μέσα στην Ιστορία και τη φύση;

Κι έτσι μείναμε μετέωροι, με μνήμη χωρίς συνέχεια και παρόν χωρίς νόημα.

Όμως, αυτή η επίγνωση δεν είναι μοιρολατρία, είναι προϋπόθεση ελευθερίας.

Γιατί μόνο όταν αναγνωρίσουμε το Τραύμα, αυτό που μας έκαναν να πιστέψουμε ότι είμαστε, μπορούμε να αρχίσουμε να ξαναϋφαίνουμε τον ιστό.

Γι’ αυτό σου λέω:

ας σταθούμε,

ας θυμηθούμε τι χάσαμε,

κι ας το ξαναβρούμε και στις λέξεις, αλλά και στις πράξεις.

Να ξαναδώσουμε νόημα στις λέξεις “μαζί”, “ευθύνη”, “αξιοπρέπεια”, "αξία της ανθρώπινης ζωής", "νόημα της ζωής", "ήθος της αντίστασης", "πολίτης", "κοινότητα".

Να ξανακάνουμε τα αυτονόητα αυτονόητα.

Να δώσουμε μια ευκαιρία στην τρυφερότητα.

Να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο μέσα μας και γύρω μας, για να μπορεί να σταθεί ξανά ο κόσμος ανάμεσά μας.

Να ξαναγίνουμε αυτό που για αιώνες ήμασταν!

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

3 ημ. ·

«Για μένα Μητσοτάκης είναι χάος».

Maria Karystianou

Αναμένω την Κυριακή με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ολόκληρο το podcast.

Δημοσιογράφος (Τάσος Παππάς/Δημήτρης Κανελλόπουλος):

«Αν σας ρωτούσαν από μια εταιρεία , με εξασφαλισμένο όμως ότι δεν σας γνωρίζουν, την ανωνυμία σας δηλαδή, και σας έθεταν το δίλημμα 'Μητσοτάκης ή χάος;', τι θα απαντούσατε;»

Maria Karystianou

«Για μένα Μητσοτάκης είναι χάος. Θεωρώ το οτιδήποτε άλλο πολύ καλύτερο, αρκεί να είναι εκτός πολιτικού συστήματος, γιατί το πολιτικό σύστημα με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο είναι παρόμοιο.

Στο μυαλό μου εγώ έτσι το έχω.

Επομένως, σίγουρα κάτι άλλο.»

Τόσο απλά. Τόσο αληθινά

Από το podcast "Ανάγωγες Κουβέντες" της efsyn.gr.

0:02 / 0:24

Ο χρήστης Αντώνης Ανδρουλιδάκης  αισθάνεται ενθουσιασμένος.

4 ημ. ·

Πάμε για τυπογραφείο σιγά-σιγά!

 

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

4 ημ. ·

ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ

Για να δούμε "τι θα κάνουμε" χρειάζεται να μάθουμε πρώτα "ποιοι είμαστε" και για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε "τι μας έχει συμβεί".

Χρειάζεται δηλαδή να για να δούμε «πώς θα προχωρήσουμε ως κοινωνία», να αναστοχαστούμε:

- πώς μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά χάθηκε η συνέχεια του νοήματος,

- ποιοι μηχανισμοί μας αποξένωσαν από το συλλογικό “εμείς”,

- και πώς η “πρόοδος” οικοδομήθηκε συχνά πάνω σε ανεπεξέργαστα τραύματα (εμφύλιος, μετανάστευση, εξάρτηση, Μνημόνια-κρίση, Τέμπη κ.α. ).

Αυτή η συνειδητοποίηση δεν είναι μοιρολατρία, ούτε ευκαιρία να πούμε τον καημό μας, είναι προϋπόθεση ελευθερίας.

Πως λοιπόν άλλαξε το κοινωνικό φαντασιακό στην Ελλάδα, πως μεταμορφώθηκαν τα αυτονόητα με τα οποία πορευόμασταν στη ζωή μας, δηλαδή πώς άλλαξε το νόημα του κόσμου (μας);

1. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ

Πριν (μεταπολεμικά–ως δεκαετία ’80/αρχές ’90):

Η αξιοπρέπεια ήταν υπέρτατη αξία. Το «να μην ντροπιαστούμε» και «να κρατήσουμε την τιμή» ήταν βασικό κριτήριο συνύπαρξης και πράξης.

Ένας πατέρας, για παράδειγμα, προτιμούσε να βγάλει λιγότερα χρήματα, αλλά να «μην υποκύψει». Το «όχι» είχε μεγάλο ηθικό βάρος.

Μετά (2000–σήμερα):

Η κύρια αξία γίνεται η προσαρμοστικότητα. Ο άνθρωπος «επιβιώνει» συνεχώς, αλλά χωρίς εσωτερικό άξονα. «Έλα μωρέ, όλοι έτσι κάνουν.» «Το θέμα είναι να βολευτούμε κι εμείς.»

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονόητου:

Η αξιοπρέπεια χάνει την πρωτοκαθεδρία ως ορίζοντας νοήματος.

Το νόημα μετακινείται από το «είμαι» στο «τα βγάζω πέρα».

2. ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ «Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ»

Πριν:

Η συλλογικότητα ήταν αυτονόητο πλαίσιο ζωής: Η οικογένεια, η Γειτονιά, η Συντεχνία/συνδικάτο, η Κοινότητα, η Πολιτική συμμετοχή. Το «εμείς» προηγούνταν του «εγώ».

Μετά:

Η συλλογικότητα διαλύεται. Το πολιτικό γίνεται ιδιωτικό και το ιδιωτικό μοναχικό. «Δεν αλλάζει τίποτα.» «Ας κοιτάξει ο καθένας τον εαυτό του.»

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονόητου:

Το κοινό δεν βιώνεται ως χώρος νοήματος, αλλά ως χώρος απειλής, ματαίωσης, απογοήτευσης.

3. ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΩΣ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Πριν:

Το μέλλον νοούνταν ως κάτι που μπορούμε να κερδίσουμε.

«Θα φτιάξουμε καλύτερα για τα παιδιά μας.» Ο ορίζοντας ήταν προοδευτικός.

Μετά:

Το μέλλον γίνεται αόρατο, αβέβαιο, χωρίς δομή. «Ποιος ξέρει τι θα γίνει…» «Ζήσε σήμερα.»

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονήτου:

Η κοινωνία παύει να προβάλλεται διαγενεακά. Η αυτοσυνέχεια σπάει.

4. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΩΣ ΖΩΣΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΩΣ ΜΟΥΣΕΙΑΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Πριν:

Η παράδοση ήταν βιωματική (έθιμα, λόγος, προφορικότητα, θρησκευτικότητα). Δεν χρειαζόταν εξήγηση — ήταν τρόπος ζωής.

Μετά:

Η παράδοση γίνεται "σκέτο" ιστορικό υλικό, που αναφέρεται, τιμάται στα λόγια, αλλά δεν λειτουργεί ως κανόνας νοήματος.

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονόητου:

Η μνήμη παύει να είναι ζώσα και γίνεται αδρανής.

5. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΩΣ ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΩΣ ΕΠΙΛΟΓΗ

Πριν:

Ελευθερία είναι να "σηκώνεις" βάρος, να αναλαμβάνεις ευθύνη, να στέκεσαι όρθιος, να αγαπάς.

Μετά:

Ελευθερία είναι να έχεις επιλογές, άνεση, πεδίο κατανάλωσης.

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονόητο:

Η ελευθερία απο-ηθικοποιείται. Γίνεται "σκέτη" εμπειρία, διασκέδαση, όχι δέσμευση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Παλιά ο κόσμος νοηματοδοτούνταν από την αξιοπρέπεια, τη συνέχεια και το εμείς.

Σήμερα νοηματοδοτείται από την προσαρμογή, την επιβίωση και το εγώ.

Δεν πρόκειται για «ηθική παρακμή». Πρόκειται για ρήξη της κοσμολογικής βάσης της ταυτότητας, που σημαίνει όχι απλώς ότι «αλλάξαμε αξίες» ή ότι «ξεχάσαμε την ιστορία μας», αλλά ότι ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σε αυτόν έχει υποστεί διάρρηξη.

Με άλλα λόγια οι απαντήσεις στα ερωτήματα:

-Τι είναι άνθρωπος;

-Τι αξίζει να προστατεύεται;

-Πώς συνδέεται το άτομο με το σύνολο;

-Ποια είναι η θέση μας μέσα στην ιστορία και τη φύση;

άλλαξαν ολοσχερώς.

Αυτό είναι ακριβώς η διακοπή του κοινού φαντασιακού, το οποίο χρειάζεται να αποκαταστήσουμε.