Με αφορμή το σχόλιο του Ntinos Papantoniou στην προηγούμενη ανάρτησή μου αντιγράφω και επαναφέρω κείμενό μου εν μέσω κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: γιατί το ιστορικό πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο του ΣΥΡΙΖΑ τον οδήγησε σε αυτό το κυβερνητικό αποτέλεσμα. (Δημοσιεύθηκε το 2016 και υπάρχει στην κατηγορία ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ της σελίδας μου tinakanoume).
…………………………..
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν και δεν είναι εναλλακτικό σύστημα σκέψης. Κινήθηκε μέσα στο ρεύμα της μεταπολιτευτικής φθοράς. Εθνικής και εργασιακής αποδόμησης. Ξεχωριστά από τα ιστορικά παραγωγικά και αυτοδιευθυνόμενα συστήματα. Με άγνοια του τέλους των φορντιστικών και ολιγοκεντρικών μοντέλων.
Α. Η ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης έκανε πρόδηλη την πραγματική του θέση ως συνιστώσα του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος. Δεν πρόκειται όμως για παρατιμονιά, μεταμορφισμό. Έχει ένα βεβαρημένο ιστορικό και ιδεολογικό υπόβαθρο. Δεν αναθεώρησε κάτι. Γεννήθηκε και έδρασε ξεχωριστά από την λαϊκή δημιουργικότητα, την παραγωγική διαδικασία, τα αυτόχθονα υλικά και πνευματικά εφόδια. Από τις αυθεντικές λαϊκοδημοκρατικές παραδόσεις και αξίες. Στον ΣΥΡΙΖΑ και την παραδοσιακή αριστερά αγνοούσαν την αποδιάρθρωση των Ελληνικών κοινοτήτων. Επειδή πάντα αναφέρονταν σε εξωτερικούς παράγοντες, υποκατέστησαν τον διεθνισμό, κοσμοπολιτισμό με τον Ευρωκεντρισμό, δεν είχαν τίποτα να προτείνουν απέναντι στην υπαρκτή ευρωθεσμικότητα.
Αποφεύγει να δώσει μία ερμηνεία της πορείας της χώρας προς την πτώχευση, ακριβώς γιατί υπήρξε λειτουργική συνιστώσα της. Αντιπαράθεσε στην ευθύνη της ανάπτυξης τα «δικαιώματα των εργαζομένων». Όταν πήγε στην κυβέρνηση, με μία ταχύτατη διολισθητική προσαρμοστικότητα απέκοψε και τους λίγους δεσμούς του με την κοινωνία και μετετράπη σε κλασικό εκλογικό, τηλεοπτικό, με την δύναμη του κράτους εξουσιαστικό μηχανισμό. Προσφέρεται ως τελευταία ελπίδα. Αυτή ωστόσο είναι μία ακόμα πρόταση συναίνεσης σε νέο περιτύλιγμα με μεταπρατικό περιεχόμενο.
Β. Πολυφασματικό κόμμα που δυνάμεις του καλύπτουν την επίκαιρη έκφραση εθνικοφρόνων. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός μιας ομάδας διανοουμένων του είναι λειτουργικός της παγκοσμιοποίησης. Ακραίες αρνητικές συνιστώσες που προσδίδουν νομιμότητα σε αλλοτριωτικές και αποεθνικές πολιτικές.
Στο τραπέζι αξιών της αριστεράς τοποθετήθηκε επανεκτιμημένη η Γαλλική Επανάσταση και υποτιμήθηκε το αγαπημένο της αριστεροφροσύνης, το 1917. Είναι και αυτός ένας αναγωγικός εκσυγχρονισμός μιας ετερόφωτης αριστεράς. Ο ιδεολογικός μεταπρατισμός του είναι εξυπηρετικός των Δυτικών που ως επικυρίαρχοι ενοχοποίησαν τα θύματά τους. Σε αυτή τη συνέργεια προς αυτή τη Δυτική νομιμοποιητική κουλτούρα, αρνούνται τα επιτεύγματα του ιστορικού Έθνους των Ελλήνων, καταδικάζουν το Βυζάντιο για να μειώσουν τα εγκλήματα των σταυροφόρων και της Δυτικής αποικιοκρατικής ιστορίας. Εικονολάτρες της Δύσης, εικονοκλάστες της Ελληνικής παιδείας. Επιχειρούν αναθεώρηση της εθνικής παιδείας, όχι σε μία κατεύθυνση της αλήθειας και εθνικής αυτογνωσίας, αλλά σε αντιστοίχηση με ερμηνείες παλ αιών δεσμεύσεων και τη συμφέρουσα Δυτική ιστοριογραφία.
Η δεξιά εικονοποίησε τη συμβολή του Ελληνισμού. Προέβαλε μία προγονική αυτάρκεια, ενώ η αριστερά αναζήτησε την ιδεολογική ανεξαρτησία από την Ελληνικότητα ως υποχρεωτικό της ταυτοτικό στοιχείο. Οι λειτουργικοί του θεωρητικού εποικοδομήματος του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλουν θεωρίες περί «πολιτικού έθνους», ακυρώνοντας την ύπαρξη των εθνών πριν την κρατική τους υπόσταση.
Γ. Τόσο η ιδανικοποίηση, όσο και η άρνηση δεν επιτρέπουν έρευνα του παρόντος, ρεαλιστική ερμηνεία και οπτική μέλλοντος. Χωρίς θεμελιωτικά ερμηνευτικά εργαλεία, χωρίς επανερμηνεία ενός κοινωνικού σχηματισμού και της ιστορίας δεν μπορεί καμία ιδέα σχεδίου να εκκινήσει.
Το έλλειμμα αυτογνωσίας, αυτογενούς λόγου, καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ υφιστάμενο, ανατροφοδοτεί τη διεκπεραιωτική του αποστολή. Ποτέ δεν μπόρεσε να προβάλει, και σήμερα δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει βήματα εθνικής, παραγωγικής, διατροφικής κυριαρχίας, πολιτισμικής αυτοπεποίθησης. Αρνείται σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο τη συναίρεση ανθρώπινων δικαιωμάτων και δικαιωμάτων ταυτοτήτων. Μιλούσε για πολίτες. Όμως πολίτης είναι αυτός που έχει συνείδηση ταυτότητας. Αυτή τροφοδοτεί αισθήματα κοινής ζωής που γίνονται θεμέλια βιωσιμότητας των κοινωνιών. Αυτές οι δομικές, στρατηγικές αντιλήψεις λείπουν από το ΣΥΡΙΖΑ. Πρότεινε και προτείνει μία καιροσκοπική αντίληψη «πολιτικής» που απευθύνεται σε ευκαιριακούς ψηφοφόρους και μόνο για οικονομίστικους λόγους.
Μετέχει πλέον με προκλητικό τρόπο στις καθεστωτικές πατρωνείες, νομής της κρατικής εξουσίας. Με τις συμφωνίες που υπέγραψε επικαιροποιεί τον τρόπο συναλλαγής, υποτέλειας. Γίνεται ο χρήσιμος εντολοδόχος.
..........................................
Η εναλλακτικότητα, η αντισυστημικότητα καθορίζονται από το πρόταγμα ενός αναγεννητικού προγράμματος. Η ανυπαρξία του υποκαθίσταται από διαπραγματευτικούς τακτικισμούς, ενεργοβόρους στροβιλισμούς ουσιαστικής ακινησίας. Είναι δημιούργημα της κρίσης. Ο νέος ιστορικός κύκλος θα βρεί το ΣΥΡΙΖΑ ως πέρασμα αριστεροκαπηλείας.
