*φωτογραφίες εξωφύλλου: το θέατρο της Σικυώνας, το βήμα στην αρχαία Κόρινθο, ο Πυθαγόρας, «εφοδιαστικόν Ιερέως» της Φιλικής Εταιρείας.
Η μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη είναι μια πρόσκληση συνέχειας από ανθρώπους με αυτογνωσία και πολιτική ευθύνη.
Διαβάζοντας την ανάρτηση του φίλου Γρηγόρη, σχετικά με την ιδιοποίηση του συμβόλου της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης στην εκδήλωση της Θεσσαλονίκης και το ιστολόγιο ΠΟΛΙΣ ΑΓΟΡΑ, στα οποία συμφωνώ, αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω κι εγώ μερικές σκέψεις.
Η παρακαταθήκη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης άφησε μια πλούσια και βαθιά κληρονομιά. Δεν ήταν ένας διανοούμενος που περιορίστηκε στα λόγια, αλλά ένας άνθρωπος που υπηρέτησε ιδέες και αξίες με συνέπεια και πράξη.
Η παρακαταθήκη του είναι τα βιβλία του, τα κείμενά του, οι ομιλίες του, η συνολική του προσέγγιση για τη δημοκρατία, την πολιτική, τα εθνικά θέματα, τα δικαιώματα των λαών, την οικονομία, την παιδεία, την περιφερειακή και αγροτική αναγέννηση, τον ελληνικό πολιτισμό.
Οι εκδηλώσεις μνήμης, όπως και αυτή της Θεσσαλονίκης στις 12 Οκτωβρίου ασφαλώς, έχουν ένα θετικό πρόσημο, είναι πράξεις σεβασμού και διάδοσης των ιδεών του, όταν πραγματοποιούνται από συνοδοιπόρους που τον γνώρισαν, πορεύτηκαν μαζί του, αλλά το σπουδαιότερο, κατάλαβαν τι έλεγε και τι έγραφε.
Για τους «θεματοφύλακες» και τη μνήμη
Ωστόσο, θα ήθελα να επισημάνω, πως ορισμένοι αυτόκλητοι θεματοφύλακες του έργου του, οφείλουν να θυμούνται πως ο ρόλος τους δεν είναι η ιδιοκτησία της μνήμης, αλλά η προστασία της.
Θα προτείνω άλλη μια φορά, οι «κλειδούχοι» του mail και της ιστοσελίδας του, για παράδειγμα, ως ένδειξη σεβασμού και αυτογνωσίας να κάνουν ένα απλό αλλά ουσιαστικό βήμα: να αφαιρέσουν την παγωμένη εικόνα από το βίντεο του Μαΐου 2024.
Μια τέτοια πράξη θα ήταν περισσότερο από «τεχνική διόρθωση», μια συμβολική κίνηση σεβασμού προς τη ζωντανή μνήμη ενός ανθρώπου και την φιλοκαλία που για τον ίδιο δεν ήταν μια αφηρημένη, έννοια αλλά στάση ζωής και πολιτισμού.
Η ουσία της μνήμης και το καθήκον μας
Ο Μιχάλης μάς άφησε μια τεράστια διανοητική και μορφωτική παρακαταθήκη, και αυτό είναι που αξίζει να διατηρήσουμε.
Το χρέος μας είναι να τον μνημονεύουμε, αλλά και να διαχέουμε τις ιδέες του, μέσα από τη δική μας σκέψη, συμμετοχή και πράξη, στην τοπική κοινωνία, στην παραγωγική ζωή του τόπου και των ανθρώπων.
Στη δημόσια σφαίρα, εκεί όπου η πολιτική, η παιδεία, ο πολιτισμός και η εργασία συναντιούνται και διαμορφώνονται οι αξίες και οι θεσμοί.
Να τον τιμούμε, όχι μόνο επαναλαμβάνοντας τα λόγια του, αλλά να τα μετατρέπουμε σε δημιουργική δύναμη για το σήμερα και το αύριο.
Να καλλιεργούμε την πολιτική του παιδεία, τη στοχαστική του νηφαλιότητα, την πίστη του στην Ελλάδα της αυτογνωσίας, της περιφέρειας και της δημοκρατίας.
