Στη Μέση Ανατολή, οι αμυντικοί και στη συνέχεια οι επιθετικοί πόλεμοι του Ισραήλ έχουν αλλάξει δεκάδες φορές τα σύνορα όλων των γειτόνων του: Δυτική Όχθη, Γάζα, Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος. Μόνο τον τελευταίο χρόνο, με απόλυτη ατιμωρησία, η κυβέρνηση Νετανιάχου κατέλαβε ένα τμήμα του Λιβάνου και ένα τμήμα της Συρίας, όπου και η Τουρκία (μέλος του ΝΑΤΟ) ελέγχει περιοχές στο βορρά. Ο Τραμπ μόλις μεσολάβησε, μετά από 30 χρόνια αιματηρού πολέμου, για την ειρήνη μεταξύ της φιλορωσικής χριστιανικής Αρμενίας και του φιλοτουρκικού ισλαμικού Αζερμπαϊτζάν, το οποίο πριν από δύο χρόνια διέγραψε από τον χάρτη την αρμενική ενκλάβη του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, με μια τρομακτική εθνοκάθαρση και την έξοδο 120 χιλιάδων επιζώντων. Μπροστά σε αυτές και σε πολλές άλλες παραβιάσεις του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου, η Δύση δεν έχει κάνει ποτέ καμία αντίδραση. Τώρα, όμως, αρκούσε η ανακοίνωση ότι ο Τραμπ και ο Πούτιν θα συναντηθούν για να τερματίσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία με έναν εδαφικό συμβιβασμό, για να ξεσηκωθούν οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ και της Ευρώπης ως ένας άνθρωπος φωνάζοντας ότι «τα διεθνή σύνορα δεν πρέπει να τροποποιούνται με τη βία». Σκεφτείτε το.
Πρέπει να πάσχουν από αμνησία ή ναρκοληψία. Γιατί είναι οι ίδιες χώρες του ΝΑΤΟ που το 1999, υπό την προεδρία του Κλίντον, ενώ προσποιούνταν ότι διαπραγματεύονταν με τη Ρωσία (του Ελτσίν, όχι του Πούτιν) στο Ραμπουγιέ για την κρίση στη Σερβία, άρχισαν να υποστηρίζουν τους Αλβανούς και ισλαμιστές αυτονομιστές του Κοσσυφοπεδίου, μέχρι που βομβάρδισαν το Βελιγράδι και άλλα κέντρα της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας για 11 εβδομάδες, με το πρόσχημα της σερβικής εθνοκάθαρσης και προσποιούμενοι ότι δεν έβλεπαν εκείνη του UCK. Αποτέλεσμα: από 1.200 έως 2.500 νεκροί άμαχοι και ένας εξόριστος 300 χιλιάδων Σέρβων και Ρομά που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, τα οποία πυρπολήθηκαν μαζί με νοσοκομεία, σχολεία, ταχυδρομεία και 150 ορθόδοξα μοναστήρια. Η ειρήνη του Κουμάννοβο, που επικυρώθηκε με το ψήφισμα 1244 του ΟΗΕ, επέβαλε την προσωρινή απόσυρση του σερβικού στρατού από το Κοσσυφοπέδιο, αλλά αναγνώρισε την κυριαρχία του Βελιγραδίου. Το 2001 ο Μιλόσεβιτς συνελήφθη από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο: βρέθηκε νεκρός το 2006, ενώ περίμενε να δικαστεί, στη φυλακή της Χάγης, όπου ήταν εμφανής η απουσία των εγκληματιών πολέμου του Κοσσυφοπεδίου. Το 2008 το Κοσσυφοπέδιο κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του, αψηφώντας το Κούμανόβο και τον ΟΗΕ, δηλαδή το διεθνές δίκαιο. Αλλά αναγνωρίστηκε αμέσως από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ιαπωνία, την Αυστραλία και 22 κράτη της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας (αλλά όχι από άλλα 91 κράτη, μεταξύ των οποίων η Σερβία, η Ρωσία, η Κίνα και η Ισπανία). Το 2014, η Κριμαία και μέρος του Ντονμπάς αποσχίστηκαν από την Ουκρανία με δημοψήφισμα μετά την ανατροπή του Μαϊντάν, αλλά κανείς στη Δύση δεν τις αναγνώρισε. Είχαν επιλέξει τον λάθος εχθρό: αυτόν που συγχέει το διεθνές δίκαιο με το μενού à la carte.
