ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ…
(από Tellos Filis 4 Ιουλίου)
η πικρή αλήθεια :
" Μεγαλώνοντας στον Εβρο ήμασταν όλοι αγρότες...
Απο παιδιά...…
Δείτε περισσότερα
Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης
ΗΜΑΣΤΑΝ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΓΡΟΤΕΣ...
Απο παιδιά...
Και συμμετείχαμε στις εργασίες και θεωρούμασταν χρήσιμοι...
Καλλιεργούσαμε και σιτάρια και κριθάρια και καλαμπόκια και τριφύλλια και ..σκούπες και βαμβάκια....
Και είχαμε και μποστάνια και αμπέλια...
Και είχαμε και βουβάλια και αγελάδες και πρόβατα και κότες και γουρουνάκια...
Και φυτεύαμε στον περιβόλι του σπιτιού μας και πατάτες και ντομάτες και πιπεριές και μελιτζάνες και λάχανα και πράσα...
Και είχαμε και οπωροφόρα δέντρα κυδωνιές, συκιές, αχλαδιές...
Και πολλές τριανταφυλλιές και χρυσάνθεμα στην αυλή, που όταν άνθιζαν μοσχοβολούσε ο κόσμος...
Και είχαμε και ένα φούρνο στην αυλή όπου η γιαγιά μου και η μάνα μου έψηναν ζυμωτό ψωμί που το έβαζες στο στόμα σου και σε μεθούσε η γεύση...
Και ψήναμε γιουβέτσια στη θράκα...
Το Καλοκαίρι τρέχαμε στα μποστάνια και τρώγαμε καρπούζια και πεπόνια και αργότερα ορμούσαμε στ' αμπέλια...
Και το Φθινόπωρο φτιάχναμε κρασί και ριτσέλια και γλυκά του κουταλιού...
Εμείς τα παιδιά ήμασταν χαρούμενα και γονείς μας περήφανοι.
Γιατί ό,τι έβγαζαν, το έβγαζαν με τον κόπο τους...
Μετά, είπαν να μας ...εκσυγχρονίσουν και μας έφεραν καινούργιους σπόρους...
Υβρίδια, μας είπαν
Θα έχετε περισσότερη σοδειά...
Υβρίδια= ύβρις του Διός, μου είχε πεί ο δάσκαλος στο χωριό. Βιάζουμε τη φύση.
Αυτό το ...βιάζουμε, ήμουν μικρός, και δεν το κατάλαβα, νόμισα πως εννοούσε ...βιάζομαι, αλλά πάντως δεν ήταν...καλό.
Ομως, τα...υβρίδια ήθελαν περισσότερο νερό, ήθελαν λιπάσματα ήθελαν και φυτοφάρμακα...
Κι έτσι αρχίσαμε ν' αγοράζουμε ...λιπάσματα και φυτοφάρμακα...
Μετά, μας έφεραν καινούργιες ράτσες...αγελάδες...
Εκείνες οι...ξερακιανιές που έσερναν το κάρο και το αλέτρι δεν έκαναν...
Κι άρχισε να έρχεται στην πλατεία του χωριού μας ο....σπερματεγχύτης...
Τεχνητή γονιμοποίηση...Πάει ο έρμος ο...μπουγάς του χωριού που έκανε υπερωρίες για να προλάβει να βολέψει τις αγελάδες που ήταν σε...οίστρο...
Ομως, οι καινούργιες...ράτσες ήταν...ευαίσθητες κι έτσι αρχίσαμε να αγοράζουμε και...ζωοτροφές και φάρμακα που μας έδινε ο κτηνίατρος...
Και μεγάλωνε ο λογαριασμός που έγραφε η Ενωση....
Μετά μας έπεισαν ν’ αφήσουμε τα βουβάλια…
Κι, όμως, η Μάνα μου με δυο «κεφάλια» βουβαλίσιο βούτυρο που πουλούσε κάθε Τρίτη στο παζάρι του Διδυμοτείχου, κάλυπτε τα έξοδα διαμονής μου, το χαρτζιλίκι μου και ψώνιζε τα χρειαζούμενα για το σπίτι στο χωριό.
Μετά άρχισαν να μας προσφέρουν και δάνεια από την Αγροτική Τράπεζα...
Ο παππούς μου ο Αναστάσης, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα ν’ αφήσουμε το παλιό πλινθόχτιστο προσφυγικό που είχε χτίσει με τα χέρια του το 1923 όταν ήρθε από την Ανατολική Θράκη.
Ηθελε καινούργιο σπίτι για τα εγγόνια του...
Κι όλο το χωριό έβαλε ένα χέρι και φτιάξαμε καινούργιο σπίτι.
Και κατ' απαίτηση του παππού μου, εγώ κι ο αδερφός μου είχαμε δικό μας, ολόδικό μας, δωμάτιο!
Εκεί που κοιμόμασταν όλοι μαζί, βρέθηκα με δικό μου δωμάτιο!
Ομως, εκείνο το Καλοκαίρι ήταν εφιάλτης...
Οταν πήγαμε να παραδώσουμε τα σιτάρια, όχι μόνον δεν πήραμε τίποτα, αλλά κάτι με τα λιπάσματα, κάτι με τα φυτοφάρμακα, κάτι με τις ζωοτροφές, κάτι με τη δόση του δανείου, βρεθήκαμε και χρεωμένοι.
Γυρίσαμε σπίτι μ΄ άδεια χέρια και το κεφάλι σκυμμένο.
Ο παππούς μου έχασε το χαμόγελό του.
Ντρεπόταν που είχε δάνειο ήταν και χρεωμένος...
Σιγά-σιγά έκοψε και το καφενείο.
"πως να βγώ έξω χρεωμένος, θα με λένε μασκαρά..."
Δεν ξέρω πως τα κατάφερε, το επόμενο Καλοκαίρι, με πήρε από το χέρι, πήγαμε στην Αγροτική και το ξόφλησε το καταραμένο το δάνειο. 17 χιλιάδες δραχμές ήταν το χρέος.
Μάταια προσπάθησε να τον πείσει ο Διοικητής.
Τον άλλο χρόνο η...."Επανάσταση", διέγραψε τα δάνεια...
Κάποιοι τόλμησαν να κοροϊδέψουν τον παππού μου, πως πιάστηκε μπόσικος και κορόϊδο, αλλά ο παλιός Πεχλιβάνης, που είχε φτάσει πολεμώντας λίγο πριν την Κόκκινη Μηλιά, δεν χαμπάριαζε: «εγώ μπαταχτσής δε θα γίνω στα γεράματα! Θέλω να έχω το κούτελο μου καθαρό κι ας είναι η τσέπη άδεια. Για μια τιμή κι ένα φιλότιμο ζούμε...»
Τότε το χωριό μου είχε εξατάξιο δημοτικό σχολείο και έσφυζε από ζωή...
Υστερα εμείς, φύγαμε να...σπουδάσουμε, να γίνουμε...άνθρωποι
Να γλυτώσουμε από την αγροτική που ήταν μεροδούλι-μεροφάϊ...
Γιατί οι κλήροι άρχισαν να μειώνονται, το κόστος παραγωγής να αυξάνεται και η «γεωργική δεν είχε χαϊρι..»
Είναι γιατί καμιά κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την αγροτική καλλιέργεια..
Τα παληκάρια απ’ το χωριό μου έγιναν εργάτες στις «φάμπρικές της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές…»
Αλλοι κατέβηκαν στην Αθήνα…
Η πρωτεύουσα μεγάλωνε κι ήθελε εργατικά χέρια…
Kάπως έτσι…
Η ύπαιθρος ερήμωσε…
Τα χωριά άδειασαν..
Τα σχολεία χορτάριασαν…
Ο Πατέρας μου δούλεψε οικοδόμος, η Μάνα μου εργάτρια...
Εστειλαν στο Πανεπιστήμιο δυο παιδιά και φρόντισαν να μην τους λείψει τίποτα...
Αλλά, δεν ήταν όπως στο χωριό..
Υστερα μπήκαμε στην ΕΟΚ...
Οι Κοινή Αγροτική Πολιτική ήθελε τους αγρότες…επιχειρηματίες!
Όχι ανεξάρτητες οικογενειακές οικονομικές μονάδες.
Στο χωριό, άρχισαν οι μονοκαλλιέργειες, οι....κοινοτικές ενισχύσεις και οι αποζημιώσεις....
Μετά ήρθαν και οι επιδοτήσεις...
Εσπερναν και φύτευαν, ό,τι είχε επιδότηση…
Οι αγρότες καλλιεργούσαν προϊόντα για να…ταϊσουν τον κόσμο και οι ίδιοι αγόραζαν τα..βασικά για να ζήσουν.
Εκείνα που κάποτε παρήγαγαν μόνοι τους…
Τώρα εξαρτώνται απ’ αυτά που τους φέρνει το Lidl…
Κάθε φορά που πηγαίνω στο χωριό μου βλέπω ίδια γανιασμένα πρόσωπα..
Τίποτα δεν άλλαξε για τους πολλούς που ασχολούνται με τη γεωργική…
Μεροδούλι, μεροφάϊ…
Αυτοί οι άνθρωποι άξιζαν και αξίζουν μια καλύτερη μοίρα...
Είναι ήρωες, ακρίτες, που φυλανε Θερμοπυλες.
Το Αθηναϊκό κράτος τους περιφρονεί και τους εμπαίζει...
Αντί να υποκλίνεται μπροστά τους…
Μόνο τα λαμόγια του ΟΠΕΚΕΠΕ, σε συνεργασία με τους άθλιους προστάτες τους, πέρασαν ζωή χαρισάμενη στην υγεία των κορόϊδων…
Ελλάς, 2025…
Αυτή δεν είναι η χώρα που αγαπήσαμε…
