Το χρονικό της φρίκης
Με την εισβολή τους, οι τουρκικές δυνάμεις:
Κατέλαβαν το 37% του κυπριακού εδάφους, σκορπίζοντας βία και αίμα.
Εκτόπισαν 200.000 Ελληνοκύπριους από τις πατρογονικές τους εστίες.
Εκτέλεσαν αιχμαλώτους, έθαψαν ζωντανούς τραυματίες, βίασαν γυναίκες όλων των ηλικιών, σύμφωνα με την Έκθεση του ΕΔΑΔ (1976 & 2001).
Λεηλάτησαν και κατέστρεψαν εκκλησίες, μοναστήρια, κοιμητήρια, διαγράφοντας αιώνες πολιτισμού με τη μανία του κατακτητή.
1.619 Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες – επίσημα. Ανεπίσημα, πολύ περισσότεροι.
Ανάμεσά τους φαντάροι, έφεδροι, άμαχοι, γυναίκες και παιδιά. Πολλοί καταγράφηκαν από τον Ερυθρό Σταυρό ως αιχμάλωτοι και όμως… εξαφανίστηκαν.
Η τουρκική πλευρά αρνείται να συνεργαστεί ουσιαστικά με τις ανθρωπιστικές επιτροπές. Αποκρύπτει στοιχεία, καθυστερεί εκταφές, υποβαθμίζει τη σημασία της αλήθειας. Αυτή η στάση συνιστά διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Τα λείψανα που επιστρέφονται δεκαετίες μετά ανακαλύπτονται σε πηγάδια, χωράφια, στρατόπεδα – μαρτυρώντας μαζικές εκτελέσεις και οργανωμένο αποτρόπαιο σχέδιο εξαφάνισης στοιχείων. Η σιωπή της Άγκυρας είναι κραυγή ενοχής.
Η τουρκική κατοχή δεν περιορίστηκε σε έδαφος. Επεκτάθηκε στον πολιτισμό και την ταυτότητα.
Πάνω από 500 εκκλησίες βεβηλώθηκαν ή καταστράφηκαν, εικόνες και αγιογραφίες λεηλατήθηκαν, πουλήθηκαν σε ξένες δημοπρασίες. Μοναστήρια μετατράπηκαν σε αποθήκες και στάβλους.
Η Τουρκία επιχείρησε να σβήσει την ελληνική ψυχή της Κύπρου. Δεν τα κατάφερε.
Η μνήμη δεν εξορίζεται. Η πίστη δεν λεηλατείται.
Η Τουρκία δεν δικαιούται σιωπής και λήθης ,το 1974 διέπραξε εγκλήματα πολέμου και ακόμη και σήμερα, με την ίδια αλαζονεία και έπαρση, αρνείται να λογοδοτήσει.Δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, δεν ανέλαβε καμία ευθύνη. Συνεχίζει το έγκλημα, προωθώντας διχοτομικές λύσεις, υπονομεύοντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και συμβίωσης.
Και εμείς;Οι δικές μας κυβερνήσεις σιωπούν, στρογγυλεύουν, αδρανούν.
Η διεθνής κοινότητα στο όνομα των γεωπολιτικών συμφερόντων κλείνει τα μάτια.
Αυτή η σιωπή είναι συνενοχή.
Η 20ή Ιουλίου δεν είναι απλή επέτειος. Είναι κραυγή δικαίου.Δεν είναι απλώς ένα ιστορικό ορόσημο. Είναι ανοιχτή πληγή.Ματώνει κάθε φορά που ο ένοχος παραμένει ατιμώρητος.Καμία συμφιλίωση χωρίς αλήθεια. Καμία ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.Ο Αττίλας δεν είναι παρελθόν. Είναι διαρκές έγκλημα εν εξελίξει.
Και όσοι το ανέχονται, το συγκαλύπτουν.
Τέλος μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση να ακούω συνεχώς ,κυρίως από προοδευτικούς και αριστερούς κύκλους, συνθήματα για "Λευτεριά στην Παλαιστίνη", "Λευτεριά στο Κουρδιστάν", "Όχι στον ιμπεριαλισμό" και άλλα παρόμοια. Κι όμως, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι σιωπούν πλήρως όταν πρόκειται για την κατεχόμενη Κύπρο.
Γιατί; Δεν αξίζει κι αυτή η πατρίδα λευτεριά; Δεν αξίζουν οι νεκροί και οι αγνοούμενοι της Κύπρου τον ίδιο θυμό αλλά και ακόμη περισσότερο γιατί είναι αίμα μας και σάρκα από την σάρκα μας;
Η Κύπρος δεν είναι απλώς μια «παλιά ιστορία».
Είναι ζωντανή κατοχή. Και η σιωπή γι’ αυτήν είναι ύβρις.
