ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Όλα τα θέματα πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








Posted on : Πέμπτη 31 Ιουλίου 2025 [ 0 ] comments Label:

Βεκίνης Γεώργιος: Η φυσική στην κουζίνα. Η φυσική στην κουζίνα δεν έχει όρια – είναι απεριόριστη, όπως η φαντασία, η αφή, και η αποκάλυψη των νόμων της φύσης.

by : tinakanoumegk





Ένα βιβλίο που φέρνει τη “μαγεία” της επιστήμης στον χώρο που αγαπάμε όλοι: στην κουζίνα.
Ο συγγραφέας, Γεώργιος Βεκίνης, συνδυάζει τη βαθιά επιστημονική γνώση με το πάθος για την κουζίνα, σε ένα έργο το πρωτότυπο του οποίου εκδόθηκε από τον διακεκριμένο επιστημονικό Εκδοτικό Οίκο Springer. Η Ελληνική παραγωγή αποτελεί μια εξαιρετικά ελκυστική premium έκδοση:

Με τα λόγια του συγγραφέα: «Είμαι ερευνητής φυσικός και ταυτόχρονα μου αρέσει να μαγειρεύω και να πειραματίζομαι με νέους συνδυασμούς φαγητών, με στόχο να παρασκευάζω ενδιαφέροντα γεύματα και γλυκίσματα. Ωστόσο, περισσότερο από όλα μου αρέσει να παρατηρώ τα φυσικά φαινόμενα που συμβαίνουν ενώ μαγειρεύω στην κουζίνα μου καθώς και να βλέπω τον τρόπο που διαμορφώνονται οι γευστικές δημιουργίες μου».

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Άραγε, γιατί το μέλι κυλάει απαλά, ενώ το κέτσαπ αρνείται πεισματικά να βγει από το μπουκάλι; Γιατί έλιωναν οι σοκολάτες στις τσέπες των χειριστών ραντάρ; Πώς λειτουργούν οι επαγωγικές εστίες; Τι κάνουν τα ηλεκτρόνια όταν φτάνουν στο θερμαντικό στοιχείο; Γιατί οι πατάτες γίνονται τόσο τραγανές και η μπριζόλα τόσο ζουμερή; Πώς «δένει» η σάλτσα, και πώς η θερμοκρασία μεταμορφώνει τη γεύση; Τι ρόλο παίζει η κβαντική σήραγγα στο μαγείρεμα και στον μεταβολισμό των τροφών; Γιατί μας δροσίζει ένα ζεστό τσάι; Πώς ενισχύονται οι μοριακές δονήσεις, και γιατί γεμίζει τρύπες το ψωμί; Γιατί εκρήγνυται η μπεσαμέλ στην κατσαρόλα, το αβγό στον φούρνο μικροκυμάτων, και το αλεύρι στον αέρα; Γιατί λίγο αλάτι γλυκαίνει τη σοκολάτα; Και γιατί, μα γιατί δεν μπορούν να μαγειρέψουν οι αστροναύτες στο διάστημα;

Από τη θερμοδυναμική του παστίτσιου μέχρι τη μοριακή συμπεριφορά του καφέ, από τη φυσική του λουκουμά μέχρι την αινιγματική «ημερομηνία λήξης» και τα πανταχού παρόντα παράδοξα της κβαντικής μηχανικής, οι αδήριτοι νόμοι της φυσικής κυριαρχούν στις γαστρονομικές δημιουργίες μας. Με φλόγα, ατμό, επιστημονική ακρίβεια, νοστιμιά και χιούμορ, ο Γιώργος Βεκίνης μετατρέπει το τηγάνι σε πείραμα, το μάτι της κουζίνας σε θερμική μηχανή και το απολαυστικό μαγείρεμα σε ένα γοητευτικό μάθημα φυσικής.

Ένα βιβλίο για όσους κοιτούν την κατσαρόλα και βλέπουν έναν μικρό επιταχυντή σωματιδίων, για όσους υποψιάζονται ότι ο φούρνος είναι συγγενής του Ήλιου, για όσους δυσκολεύονται να ανοίξουν το καπάκι της μαρμελάδας, για όσους αναρωτιούνται πόση, μα πόση τελικά, φυσική χωράει σε μια κουζίνα;

Ο φυσικός Γεώργιος Βεκίνης, μετά από δεκαετίες έρευνας σε σύνθετα υλικά, καταλύτες και αισθητήρες για διαστημικές εφαρμογές, παρουσιάζει το έργο του Η φυσική στην κουζίνα – ένα βιβλίο που ενώνει την επιστήμη με την καθημερινή εμπειρία της μαγειρικής.

Η φυσική στην κουζίνα δεν έχει όρια – είναι απεριόριστη, όπως η φαντασία, η αφή, και η αποκάλυψη των νόμων της φύσης. Είναι το βλέμμα που καρφώνεται στο νερό την κρίσιμη στιγμή πριν τον βρασμό, όταν πάλλεται σαν σκέψη που δεν έχει ακόμη ειπωθεί. Είναι το σώμα που, σχεδόν από ένστικτο, τεντώνεται για να αφουγκραστεί τον απορροφητήρα. Είναι τα δάχτυλα και η γλώσσα που συναντούν τη λιωμένη σοκολάτα, αφήνοντάς την να ψιθυρίσει τη θερμοκρασία της. Είναι στο κορμί μας, στον ατμό που αναδύεται, στη θερμότητα που κυλά, στον χρόνο που περνά και στις αισθήσεις που αφυπνίζονται. Είναι στα φυσικά μεγέθη που παίζουν ρόλο χωρίς να το ξέρουμε – αλλά και σε όσα δεν μπορούμε να μετρήσουμε, μόνο να νιώσουμε…


----------------------------


Βάρος 1008 g
Διαστάσεις 17 × 25 cm
Χρονολογία Παρούσας Έκδοσης
Ιούνιος 2025
Εικόνες
177 Ασπρόμαυρες
Εξώφυλλο
Έγχρωμο, πλαστικοποίηση mat, επεξεργασία soft touch στυλπνό δέρμα
Σελίδες
416 (χαρτί velvet 115 γραμμαρίων)
Συντελεστές
Μετάφραση, επιμέλεια κειμένου: Άννα Μελανοφθαλμίδου
Posted on : Τρίτη 29 Ιουλίου 2025 [ 0 ] comments Label:

Η Κορινθία στο έλεος των ενοίκων της Τρίπολης. Η ευθύνη δεν είναι μόνο του εκάστοτε Γκιολή ή άλλου αντιπεριφερειάρχη. Με την παραίτηση του αντιπεριφερειάρχη βλέπουμε το δένδρο και όχι το «δάσος». Είναι ολόκληρη η αρχιτεκτονική που νοσεί.– Του Ντίνου Παπαντωνίου

by : tinakanoumegk


Η Κορινθία κάθε χρόνο καίγεται. Το φυσικό της κεφάλαιο γίνεται στάχτη. Η Πολιτική Προστασία απουσιάζει. Οι μηχανισμοί της Περιφέρειας Πελοποννήσου ανύπαρκτοι. Και οι πολίτες, οι τοπικές κοινωνίες για άλλη μια φορά, αβοήθητοι, πληρώνουν το κόστος της ανικανότητας. Ζούμε στην εποχή των εργολάβων, των εργολαβιών και της λεηλασίας του ταμείου ανάκαμψης. Όχι των σχεδίων. Και οι ένοικοι της Τρίπολης, διαχειρίζονται τη «μοίρα» ενός νομού, όπως και των άλλων νομών του ακρωτηριασμένου Μοριά με λογικές ρουσφετιού, αποσπασματικής διοίκησης και πελατειακής σιωπής.

ΟΙ ΑΛΧΗΜΕΙΕΣ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ.
Τα «πειράματα» ξεκίνησαν το 2010, με τον Καλλικράτη των «σοσιαλιστών», συνεχίσθηκαν το 2018 με τον Κλεισθένη των «αριστερών και από το 2019 το «επιτελικό» ψευδοκράτος ολοκλήρωσε το τερατούργημα θεσμικής ασάφειας και διοικητικής παράλυσης.
Η ελληνική Περιφέρεια δεν ανασυγκροτήθηκε, αλλά κατακερματίστηκε: Ο Μοριάς (Πελοπόννησος) κόπηκε στα δύο. Η Μακεδονία στα τρία. Τα ίδια και στο Αιγαίο, το Ιόνιο, την Θεσσαλία.
Οι Περιφέρειες έγιναν γραφεία διαχείρισης κονδυλίων, χωρίς ίδια έσοδα, αλλά με προϋπολογισμούς ασύλληπτους, που πολλά κρύβονται, χωρίς ουσιαστική στρατηγική, χωρίς δημοκρατικό έλεγχο.
Οι Περιφέρειες έγιναν γραφεία διανομής έργων και φορείς εργολαβικής διοίκησης,
Οι Περιφέρειες έγιναν μηχανισμοί ρουσφετιού και ελέγχου, με πολλούς και ανεκπαίδευτους αντιπεριφερειάρχες, χωρίς στρατηγική, σύμβουλοι χωρίς ευθύνη, που συμμετέχουν στην τελετουργία του “καλοχαιρέτα”.
Ακόμα και η συζήτηση για παραίτηση του αντιπεριφερειάρχη της Κορινθίας, δεν εκπέμπει ένα μήνυμα καθαρό. Δεν ζητάμε απλώς αλλαγή προσώπων.

ΖΗΤΑΜΕ ΡΗΞΗ
Η ευθύνη δεν είναι μόνο του εκάστοτε Γκιολή ή άλλου αντιπεριφερειάρχη. Με την παραίτηση του αντιπεριφερειάρχη βλέπουμε το δένδρο και όχι το «δάσος». Είναι ολόκληρη η αρχιτεκτονική που νοσεί.
Ζητάμε ρήξη: με τον ψευδο-αποκεντρωμένο συγκεντρωτισμό των Αθηνών, με την κουλτούρα του ρουσφετιού και των έργων βιτρίνας, με το ψέμα της “τοπικής αυτοδιοίκησης” που είναι μόνο κατ’ όνομα.
Η Κορινθία δεν είναι προτεκτοράτο της Τρίπολης. Δεν είναι εργοτάξιο έργων χωρίς αντίκρισμα.
Δεν είναι πολιτικός φάκελος που μοιράζεται ανά τετραετία.

Η ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ Η ΑΦΩΝΙΑ
Το πολιτικό προσωπικό σιωπά: δεν υπάρχει κόμμα με περιφερειακή συνείδηση. Ακόμα και στην τελευταία περιφερειακή συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ στην Τρίπολη, η συνδιάσκεψη λειτούργησε περισσότερο ως εσωκομματική άσκηση ενδυνάμωσης του μηχανισμού, παρά ως πολιτικό γεγονός με ουσία. Η απουσία συγκεκριμένων προτάσεων και οράματος για την επόμενη μέρα δείχνει ένα έλλειμμα στρατηγικής, σε μια περίοδο όπου η κοινωνία ζητά ξεκάθαρες απαντήσεις και λύσεις.
Δεν τολμά κανείς να μιλήσει για νέο διοικητικό χάρτη της χώρας, γιατί θίγονται «μαγαζιά εξουσίας».

Να ζητήσουμε: πέρα από τον Καλλικράτη και τον Κλεισθένη μια Νέα Αρχιτεκτονική στην Αυτοδιοίκηση.
ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ: ΕΠΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ ΔΕΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ
Η Ελλάδα πρέπει να ξανασυστηθεί. Ο σημερινός διοικητικός χάρτης προϊόν πρόχειρων νομοθετημάτων, πελατειακών ισορροπιών και τεχνητών γεωγραφιών δεν ανταποκρίνεται ούτε στις ανάγκες της κοινωνίας, ούτε στην ιστορική και πολιτιστική της ταυτότητα.
Ριζική αναθεώρηση του διοικητικού χάρτη με βάση τις 10 ιστορικές και πολιτισμικές περιφέρειες της χώρας:
ΑΙΓΑΙΟ-ΙΩΝΙΑ,ΑΤΤΙΚΗ,ΗΠΕΙΡΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΙΑ,ΘΡΑΚΗ,ΙΟΝΙΑ,ΚΡΗΤΗ,ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ,ΡΟΥΜΕΛΗ
Μια πρόταση που έχει κατατεθεί από τον αείμνηστο Μιχάλη Χαραλαμπίδη και την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ από το 2000.

Posted on : [ 0 ] comments Label:

Η Πυρκαγιά στο Ελατοδάσος του Φενεού: Μια Μη Αναστρέψιμη Οικολογική Τραγωδία. Εάν καεί το έλατο, δεν αφήνει πίσω του στάχτη μόνο. Αφήνει ένα βουβό ερώτημα: Πού ήμασταν όταν καιγόταν;

by : tinakanoumegk


 Παύλος ΚωνσταντινίδηςΔΑΣΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ- ΔΑΣΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ

Η Πυρκαγιά στο Ελατοδάσος του Φενεού: Μια Μη Αναστρέψιμη Οικολογική Τραγωδία
Περίληψη
Οι πυρκαγιές σε ελατοδάση δεν είναι απλώς γεγονότα φυσικής διαταραχής· συνιστούν οικολογικές καταστροφές με μόνιμο χαρακτήρα. Η πρόσφατη πυρκαγιά στο ελατοδάσος του Φενεού αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός οικοσυστήματος που δεν πρόκειται να ανακάμψει φυσικά ούτε τεχνητά. Ο λόγος βρίσκεται στη βιολογία του ίδιου του ελάτου (Abies cephalonica), το οποίο, αντίθετα με άλλα είδη, δεν είναι πυροανθεκτικό, δεν διαθέτει προσαρμογές στην πυρκαγιά και δεν έχει καμία δυνατότητα φυσικής ή τεχνητής αναγέννησης μετά την καύση.
1. Εισαγωγή
Το ελληνικό έλατο (Abies cephalonica) είναι ένα ενδημικό είδος που διαμορφώνει ορεινά δάση μεγάλης οικολογικής, αισθητικής και υδρονομικής αξίας. Σε αντίθεση με άλλα μεσογειακά είδη, όπως η χαλέπιος πεύκη, το έλατο δεν έχει εξελιχθεί να επιβιώνει ή να εκμεταλλεύεται τις πυρκαγιές. Αντιθέτως, η φωτιά για το έλατο δεν είναι αναζωογόνηση, είναι εξολόθρευση.
2. Οι συνέπειες της φωτιάς στην αναπαραγωγή του ελάτου
Το έλατο αναπαράγεται αποκλειστικά μέσω σπόρων που βρίσκονται σε κώνους, οι οποίοι ωριμάζουν το φθινόπωρο. Αυτοί οι σπόροι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στη θερμότητα. Σε μια υψηλής έντασης πυρκαγιά, όπως αυτή που έπληξε το δάσος του Φεβρουαρίου, η θερμική ενέργεια είναι αρκετή για να καταστρέψει όχι μόνο τα ώριμα δέντρα, αλλά και τους σπόρους που βρίσκονται στο έδαφος ή πάνω στα δέντρα. Σε αντίθεση με την πεύκη, το έλατο δεν έχει ρητινώδεις κώνους που ανοίγουν με τη φωτιά, δεν έχει καμία τέτοια προσαρμογή.
Η συνέπεια είναι απλή και τρομακτική: μετά από τέτοια πυρκαγιά, δεν απομένει γενετικό υλικό για φυσική αναγέννηση.
3. Γιατί η αναδάσωση είναι αδύνατη
Η τεχνητή αναδάσωση ενός ελατοδάσους που κάηκε ολοσχερώς αποτελεί, στην πράξη, ανέφικτο έργο. Το έλατο είναι είδος σκιόφιλο, δηλαδή απαιτεί σκιά για να βλαστήσει και να αναπτυχθεί. Σε έκθετα, γυμνά τοπία, όπως αυτά που προκύπτουν μετά από πυρκαγιά, τα νεαρά φυτά εκτίθενται σε ακραίες θερμοκρασίες, ισχυρή ηλιακή ακτινοβολία και φλοιόκαυση.
Η φλοιόκαυση (θέρμανση και καταστροφή του λεπτού φλοιού των νεαρών δενδρυλλίων) προκαλεί θάνατο των μικρών δέντρων κατά τα πρώτα κρίσιμα χρόνια. Ακόμη κι αν η φύτευση πραγματοποιηθεί με επιτυχία, η επιβίωση είναι ελάχιστη.
Η αναδάσωση με τεχνητά μέσα προϋποθέτει ενδιάμεση δενδρώδη σκιά, κάτι που λείπει εντελώς μετά την καταστροφή. Και χωρίς αυτή τη σκιά, το έλατο δεν μπορεί να σταθεί ούτε για μία άνθηση.
4. Οικολογικές συνέπειες
Η απώλεια ενός ελατοδάσους δεν σημαίνει μόνο την απουσία δέντρων. Σημαίνει την κατάρρευση ενός ολόκληρου μικροκλίματος:
Την απώλεια δροσιάς και συγκράτησης υγρασίας στα εδάφη.
Τη διάλυση της οριζόντιας ρίζας που προλάμβανε τη διάβρωση.
Την καταστροφή ενδιαιτημάτων για σπάνια είδη πανίδας και χλωρίδας.
Την πλήρη μετατροπή του τοπίου σε ένα ξηρό, εκτεθειμένο οικοσύστημα, με κυρίαρχο τον θάμνο ή –στην καλύτερη περίπτωση– τις θερμόφιλες αείφυλλες πλατύφυλλες.
5. Συμπεράσματα – Μια Εθνική Υποχρέωση
Η πυρκαγιά στο ελατοδάσος του Φενεού είναι ένα ακόμη "καμένο δάσος". Είναι το τέλος μιας χιλιετούς ισορροπίας. Ένα οικοσύστημα που χτίστηκε με ρυθμό αιώνων, καταστράφηκε σε λίγες ώρες. Και δεν πρόκειται να ξαναγίνει, ούτε με θαύμα.
Οφείλουμε να αλλάξουμε ριζικά την πολιτική πρόληψης και προστασίας τέτοιων οικοσυστημάτων, γιατί όταν χαθούν, δεν ανακτώνται. Η διαχείριση ελατοδασών πρέπει να δώσει έμφαση στην προληπτική πυροπροστασία, στη διατήρηση μεικτής δομής και στη δημιουργία "πράσινων διαδρόμων" που λειτουργούν ως αντιπυρικές ζώνες με φυσικό τρόπο.
Εάν καεί το έλατο, δεν αφήνει πίσω του στάχτη μόνο. Αφήνει ένα βουβό ερώτημα: Πού ήμασταν όταν καιγόταν;
Posted on : [ 0 ] comments Label:

Το «νέο ξεκίνημα» από τους ίδιους ανθρώπους συνιστά πολιτική κοροϊδία και θεσμική ύβρη. Χρειάζεται αληθινή Δημοκρατία, από την αρχή και από τα κάτω.

by : tinakanoumegk


 Ntinos Papantoniou

Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος!!!
Χιλή!!!!
Η Τέταρτη Δημοκρατία ως άλλοθι….
Εδώ και καιρό το πολιτικό προσωπικό του ψευδοκράτους μιλάει για την Τέταρτη Δημοκρατία, ίσως για να απαλλαγεί από τις ενοχές που το συνοδεύουν σε όλη την ιστορική περίοδο της Τρίτης Δημοκρατίας. Η αφήγηση αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από μια επικοινωνιακή μεταμφίεση. Μια απεγνωσμένη προσπάθεια απενοχοποίησης. Γιατί η Τρίτη Δημοκρατία δεν ήταν ποτέ δημοκρατία. Ήταν και παραμένει η «νεκροφόρα» της αληθινής Δημοκρατίας.
Από το 1974 και μετά, αυτό που ονομάστηκε «αποκατάσταση της δημοκρατίας» κατέληξε σε ένα στρεβλό σύστημα εξουσίας που θεσμοθέτησε όχι την ελευθερία, αλλά τη χειραγώγηση. Όχι την αντιπροσώπευση, αλλά την εξαπάτηση. Μέσα από την πορεία της, η Τρίτη Δημοκρατία ανέδειξε και παγίωσε, την Κομματοκρατία, την Κρατοκρατία,την Κλεπτοκρατία,την Κακιστοκρατία, την Τραπεζοκρατία, σε όλα τα επίπεδα της θεσμικής πυραμίδας, δομικές παθογένειες που ξεπέρασαν τα όρια των κομμάτων και ιδεολογιών.
Η Τρίτη Δημοκρατία, πίσω από τη βιτρίνα της «ομαλότητας» και της «ευρωπαϊκής πορείας», οικοδόμησε ένα μεταπολιτευτικό καθεστώς που διαρκώς υπονομεύει τη λαϊκή κυριαρχία, τη λογοδοσία, την κοινωνική ευημερία και την εθνική ανεξαρτησία.
Η επίκληση της Τέταρτης Δημοκρατίας από τους ίδιους τους φορείς αυτών των παθογενειών, είναι τελικά μια πράξη θεσμικού μασκαρέματος και όχι κάθαρσης.
Γιατί το κράτος «χρησιμοποιηθηκε» ως πελατειακό λάφυρο και εργαλείο κομματικής επιβίωσης. Όχι θεσμός, αλλά μηχανισμός ανταμοιβής των «δικών μας παιδιών».
Γιατί η διαφθορά έγινε κανόνας. Το δημόσιο χρήμα ως ιδιωτικό λάφυρο. Οι μίζες, οι offshore, οι παραγραφές, η ατιμωρησία.
Γιατί κυριάρχησε η κουλτούρα των προθύμων. Να πουν «ναι σε όλα». Γιατί η αντι-αξιοκρατία ως πολιτικό μοντέλο έχει διαβρώσει τον κοινωνικό ιστό.
Γιατί η πολιτική υποτάχθηκε στα συμφέροντα των τραπεζών.
Γιατί η κοινωνία ζει χρεοκοπημένη και οι τραπεζίτες διεσώθησαν με δημόσιο χρήμα. Από την εποχή των swaps έως τις ανακεφαλαιοποιήσεις, η δημοκρατία έμπαινε ενέχυρο.
Όταν, λοιπόν, το ίδιο πολιτικό προσωπικό που γιγάντωσε αυτές τις παθογένειες αρχίζει να μιλά για «Τέταρτη Δημοκρατία», το μόνο που επιχειρεί είναι να ξεπλύνει το πολιτικό του παρελθόν χωρίς να αλλάξει τίποτα στο παρόν.
Γιατί το «νέο ξεκίνημα» από τους ίδιους ανθρώπους συνιστά πολιτική κοροϊδία και θεσμική ύβρη.
Δεν χρειάζεται τέταρτη δημοκρατία από τους ίδιους. Χρειάζεται αληθινή Δημοκρατία, από την αρχή και από τα κάτω.
*Πενήντα ένα χρόνια μετά. Μια φωτογραφία 1000λέξεις στο προεδρικό μέγαρο.
*Η Κορινθία σήμερα θρηνεί και είναι οργισμένη.
Posted on : Παρασκευή 25 Ιουλίου 2025 [ 0 ] comments Label:

...ήταν «πολίτης» επειδή μπορούσε να μιλήσει, να σκεφτεί, να επιχειρηματολογήσει, να σταθεί σε έναν δημόσιο διάλογο με αυτογνωσία και λόγο

by : tinakanoumegk


[...Η Παιδεία δεν είναι ένα άθροισμα δεξιοτήτων, αλλά ένα σύστημα διαμόρφωσης πολιτών. Οι Ανθρωπιστικές Σπουδές, και ιδιαίτερα η γλώσσα –αρχαία και νέα– είναι ο σκελετός αυτής της διαμόρφωσης. Αντί να αντικαθιστούμε τον έναν ακρογωνιαίο λίθο με έναν άλλον άσχετο, οφείλουμε να ενισχύουμε τη συνοχή και τη λογική του οικοδομήματος.
Η αναβάθμιση της εκπαίδευσης ... έρθει με στρατηγική ενίσχυση των βασικών γνωστικών εργαλείων που δίνουν στους μαθητές τη δυνατότητα να σταθούν αυτόνομα, υπεύθυνα και δημιουργικά στον κόσμο. Και τα Αρχαία Ελληνικά είναι, αναμφίβολα, ένα από αυτά].

Αποστόλης Ζυμβραγάκης

Η εξαφάνιση των φιλολόγων: Μια προφητεία για τον μελλοντικό άνθρωπο
Στην αρχαία Ελλάδα, η παιδεία θεωρούταν προϋπόθεση της ελευθερίας. Ένας άνθρωπος ήταν «πολίτης» επειδή μπορούσε να μιλήσει, να σκεφτεί, να επιχειρηματολογήσει, να σταθεί σε έναν δημόσιο διάλογο με αυτογνωσία και λόγο. Η φιλολογία — η ενασχόληση με τον λόγο, τη μνήμη, την παράδοση και το συναίσθημα που κρύβεται πίσω από τις λέξεις — δεν ήταν ένα επάγγελμα. Ήταν ένας τρόπος να είσαι άνθρωπος.
Κι όμως, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα — χώρα που γέννησε τη ρητορική και τη γραμματεία — ένας φοιτητής μπορεί να εισαχθεί σε σχολή Φιλολογίας με βαθμό 8. Ενδεικτικό όχι μόνο της υποβάθμισης ενός πανεπιστημιακού τμήματος, αλλά ίσως προάγγελος μιας βαθύτερης πολιτισμικής κρίσης.
Η παρακμή της φιλολογίας δεν είναι τυχαία
Δεν ζούμε πια στην εποχή των βιβλίων. Ζούμε στην εποχή των δεδομένων. Ο Homo Sapiens αντικαθίσταται σταδιακά από τον Homo Algorithmicus· έναν οργανισμό που δεν χρειάζεται αφήγηση, αλλά ακριβή πρόβλεψη· που δεν ενδιαφέρεται για το «γιατί» του ανθρώπου, αλλά για το «πώς» της μηχανής.
Σε έναν τέτοιο κόσμο, η φιλολογία μοιάζει περιττή. Δεν προσφέρει δεξιότητες τεχνολογίας, δεν παράγει κώδικα, δεν οδηγεί σε οικονομική ανάπτυξη. Δεν καταγράφει, δεν μετρά. Μόνο ερμηνεύει. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά της.
Γιατί φοβόμαστε την ερμηνεία;
Η ερμηνεία απαιτεί χρόνο, αμφιβολία, ιστορική γνώση και ενσυναίσθηση. Είναι αργή, εύθραυστη και άβολη. Σε αντίθεση με τις “δεδομένες” αλήθειες του ψηφιακού κόσμου, η φιλολογία σου ψιθυρίζει:
«Μπορεί να κάνεις λάθος. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες οπτικές. Η γλώσσα είναι ρωγμή, όχι τοίχος».
Οι κοινωνίες που γυρίζουν την πλάτη τους σε αυτή τη στάση ζωής γίνονται πιο φτωχές. Όχι οικονομικά, αλλά υπαρξιακά. Και όσο οι πολίτες γίνονται αναγνώστες memes αντί για ποίησης, καταναλωτές πληροφορίας αντί για φορείς κρίσης, τόσο ενισχύεται το εξής παράδοξο:
Δεν είμαστε αμόρφωτοι. Είμαστε υπερπληροφορημένοι αλλά βαθιά αναλφάβητοι στον Λόγο.
Το εκπαιδευτικό σύστημα ως καθρέφτης της αγωνίας
Η κρίση της φιλολογίας στην Ελλάδα δεν είναι μόνο κοινωνική ή πολιτισμική· είναι παιδαγωγική. Στα σχολεία, η λογοτεχνία έχει καταντήσει ύλη πανελλαδικών. Η γλώσσα διδάσκεται σαν μαθηματική εξίσωση. Οι αρχαίοι συγγραφείς, αντί να προκαλούν δέος ή φιλοσοφική ταραχή, γίνονται αντικείμενα εξαντλητικής συντακτικής ανάλυσης. Το μάθημα του «λόγου» έχει αντικατασταθεί από το μάθημα της υποτακτικής.
Το μήνυμα στους μαθητές είναι σαφές:
Μη σκέφτεσαι· αναπαράγαγε. Μη νιώθεις· εξήγησε. Μη γράφεις· σημείωνε.
Μπορούμε να κατηγορούμε τους εφήβους που δεν επιλέγουν φιλολογία, αλλά ίσως δεν τους δώσαμε ποτέ την ευκαιρία να τη γνωρίσουν.
Οι συνέπειες θα είναι σιωπηλές και οδυνηρές
Αν η φιλολογία εκλείψει, τι χάνουμε;
• Τη δυνατότητα να συνομιλήσουμε με το παρελθόν χωρίς να το φετιχοποιούμε.
• Τη δύναμη να ονομάσουμε τον εαυτό μας με ακρίβεια και ποίηση.
• Την ικανότητα να αναγνωρίσουμε τα αφηγήματα εξουσίας και να τα αποδομήσουμε.
• Τη δημοκρατική μας ταυτότητα, που είναι θεμελιωμένη στον δημόσιο λόγο, τη διαφωνία, την επιχειρηματολογία.
Χωρίς φιλολόγους, ίσως αποκτήσουμε περισσότερους τεχνικούς. Ίσως φτιάξουμε εξυπνότερες εφαρμογές. Ίσως αυξήσουμε το ΑΕΠ.
Αλλά θα ξέρουμε ποιοι είμαστε;
Θα μπορούμε να πούμε ιστορίες για τον εαυτό μας, πέρα από hashtags και οικονομικούς δείκτες;
Μια τελευταία λέξη
Η φιλολογία δεν είναι το παρελθόν. Είναι το μόνο εργαλείο που έχουμε για να συνδεόμαστε με νόημα· με τους άλλους, με το παρελθόν, με τον εαυτό μας.
Ίσως σε 50 χρόνια, οι άνθρωποι να μπορούν να προγραμματίζουν, να ταξιδεύουν στο διάστημα, να επιμηκύνουν τη ζωή τους. Αλλά αν δεν ξέρουν να διαβάζουν βαθιά, να σκέφτονται ποιητικά, και να ακούν τον άλλο, τότε δεν θα είναι πιο ελεύθεροι. Θα είναι απλώς πιο μόνοι.
Και ίσως τότε, να αναζητήσουν ξανά εκείνους που κάποτε λέγονταν φιλόλογοι.
Αποστόλης Ζυμβραγάκης, M.Ed. Φιλόλογος
Posted on : Τετάρτη 23 Ιουλίου 2025 [ 0 ] comments Label:

Ρωσία – Η Τέχνη της Φθοράς στον Αιώνα της Παρακμής της Δύσης Στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν συγκρούονται απλώς στρατοί αλλά δύο κόσμοι

by : tinakanoumegk


Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο που λέει "1e6 7 6 Στρατιωτική Παραγωγή και Φθορά: Ρωσία vs NATO (2025) sapa 5 Ρωσία ΝΑΤΟ/Δύση $ δισ. P Mdos 3 35 Αξίες 1 Drones (μήνα) Πυρομαχικά (έτος) Παραγωγή ($) Στραατιτική Καταστροφές KataorpopéPatiot Patriot"

Νικος Σιμος

Ένα εξαιρετικό κείμενο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΙΤΣΙΟΥ που επιλέγω να αναρτήσω και τον ευχαριστώ πολύ για το δικαίωμα της κοινοποίησης (ΝΣ)
* Είναι ένα άρθρο που ετοίμασα μετά από συνομιλίες με φίλο, ξέρει αυτός, και μετά τη μελέτη της έκθεσης RAD
Ρωσία – Η Τέχνη της Φθοράς στον Αιώνα της Παρακμής της Δύσης
Στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν συγκρούονται απλώς στρατοί αλλά δύο κόσμοι:
αφενός η Δύση με τη στρατιωτική υπεροχή της, την τεχνολογία και το παγκόσμιο νόμισμά της – και αφετέρου η Ρωσία με την ιστορική της αντοχή, τη γεωστρατηγική της ψυχραιμία και μια νέα στρατηγική φθοράς.
Ο πόλεμος δεν είναι πλέον μόνο για το Ντονμπάς. Είναι οικονομικός, πολιτικός, ψυχολογικός – ένας πόλεμος εξάντλησης ολόκληρης της δυτικής ισχύος.
---
1. Η Ρωσική Στρατηγική Φθοράς
Από την αποτυχία της αστραπιαίας νίκης το 2022, η Ρωσία μετεξελίχθηκε σε δύναμη μακροχρόνιας φθοράς.
Με τον διορισμό του οικονομολόγου Μπελούσοφ στο Υπουργείο Άμυνας, η στρατηγική έγινε σαφής:
Στρατιωτική Φθορά μέσω καταστροφής ακριβού δυτικού εξοπλισμού
Βιομηχανική Φθορά με υπεροχή σε drones και πυρομαχικά
Πολιτική Φθορά με υπονόμευση της συνοχής ΝΑΤΟ και ΕΕ
Ηθική Φθορά με κόπωση των κοινωνιών και φθορά του αφηγήματος
Η Ρωσία δεν κυνηγά τη γρήγορη νίκη, αλλά τη σταδιακή κατάρρευση της δυνατότητας της Δύσης να συνεχίσει.
---
2. Επιβεβαιώσεις από Ρωσικά και Δυτικά Κείμενα
Το Valdai Club και η ρωσική στρατηγική κοινότητα θεωρούν τον πόλεμο “μέσο αλλαγής του διεθνούς συσχετισμού ισχύος”
Η RAND προειδοποιεί ότι η Δύση δεν έχει την υποδομή για μακροχρόνιο αγώνα
Το Foreign Affairs μιλά για “κόπωση της δημοκρατίας”, ενώ το Stratfor βλέπει ρήγματα στη στρατιωτική συνοχή του ΝΑΤΟ
Οι καταστροφές Patriot και άλλων οπλικών συστημάτων δείχνουν το πρακτικό αποτέλεσμα της φθοράς
---
3. Γραφήματα και Παραγωγικές Ανισότητες
Δείκτης Ρωσία ΝΑΤΟ/Δύση
Drones/μήνα 6.000 1.500
Πυρομαχικά/έτος 7.000.000- 1.400.000
Στρατιωτική παραγωγή ($) $120 δισ. $450 δισ.
Κατεστραμμένα συστήματα Patriot >30 ~5 (συνολικά)
Η Ρωσία κερδίζει σε ρυθμό, μαζικότητα και κόστος ανά μονάδα.
Η Δύση υπερτερεί ποσοτικά, αλλά υπολείπεται σε στρατηγική ανθεκτικότητα.
---
4. Σενάρια Αντίδρασης της Δύσης
Σενάριο Τίμημα
Πλήρης στρατιωτικοποίηση Λιτότητα, φορολογία, εσωτερική αποσταθεροποίηση
Αποδέσμευση από Ουκρανία Πολιτική ήττα, γεωπολιτική απώλεια
Γενίκευση της σύρραξης Κίνδυνος πολέμου ευρείας κλίμακας και κοινωνικής κατάρρευσης
Ψυχροπολεμική παγίωση Μόνιμη αβεβαιότητα, στρατιωτική κόπωση χωρίς νίκη
Η Δύση καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε παρατεταμένο αγώνα ή διαρκή παρακμή.
---
5. Η Λιτότητα ως Στρατηγικό Αποτέλεσμα
Η λιτότητα δεν είναι ατύχημα αλλά ο προβλέψιμος αντίκτυπος του πολέμου φθοράς.
Οι δυτικές κοινωνίες θα δουν:
αύξηση στρατιωτικών δαπανών με περικοπές σε κοινωνικές ανάγκες
άνοδο ακροδεξιάς και "αντισυστημικών" κινημάτων
νέα μοντέλα "δημοκρατίας εν πολέμω" με περιορισμούς ελευθεριών
Η Ρωσία σπρώχνει τη Δύση να επιλέξει ανάμεσα στην παρακμή και στον αυταρχισμό.
---
6. Η Ρωσική Αντίφαση: Πολεμική Αντοχή σε Καπιταλιστικό Έδαφος
Όμως και η Ρωσία δεν είναι αλώβητη. Αντέχει πολεμικά, αλλά πληρώνει κοινωνικά.
Οι ανισότητες είναι τεράστιες: ολιγάρχες, στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, υποβαθμισμένη περιφέρεια
Δεν υπάρχει σοσιαλιστική οικονομία ούτε ισοκατανομή θυσιών
Η φτώχεια εκτός Μόσχας και Αγίας Πετρούπολης βαθαίνει
Η λογοκρισία και η καταστολή δημιουργούν ένα αυταρχικό καθεστώς “συναίνεσης υπό πίεση”
Ο ρωσικός λαός δεν στηρίζει ένα δίκαιο κράτος, αλλά έναν εθνικό σκοπό με θυσίες
Η Ρωσία έχει το πλεονέκτημα της ιστορικής σκληραγώγησης, αλλά το μειονέκτημα μιας κοινωνίας χωρίς αληθινή κοινωνική δικαιοσύνη.
Τελική Κρίση
> Ο πόλεμος αυτός είναι η πρώτη παγκόσμια σύγκρουση της νέας εποχής. Δεν θα κριθεί στο Ντονμπάς, αλλά στα εργοστάσια, στα ελλείμματα, στις κοινωνίες.
Η Ρωσία μπορεί να νικήσει μόνο εξαντλώντας.
Η Δύση μπορεί να επιβιώσει μόνο μετασχηματιζόμενη.
Αλλά κανείς δεν θα βγει αλώβητος.
Ο πόλεμος φθοράς είναι ήδη εδώ. Και θα διαρκέσει πολύ περισσότερο απ’ όσο θέλουμε να πιστέψουμε.