Ένα μόνο παράδειγμα αρκεί για να φωτίσει αυτό που συνέβη χθες: ο νομός Δωδεκανήσου, όπου η ΝΔ σημείωσε το υψηλότερο ιστορικά ποσοστό της: 50%. Το ποσοστό αυτό δεν το είχε ούτε το 1974, όταν έλαβε εκεί 45% (όταν το πανελλαδικό της ποσοστό τότε ήταν 55%). Ο νομός αυτός υπήρξε διαχρονικά κάστρο της δημοκρατικής παράταξης, με ποσοστά Κρήτης. Στο δημοψήφισμα δε του 2015 το "Όχι" έλαβε 65%. Η χθεσινή κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο προς το ΠΑΣΟΚ αλλά απευθείας και προς την ΝΔ είναι πρωτοφανής, τα δε κόμματα του Όχι στην Δωδεκάνησο συνολικά δεν έφτασαν ούτε το 25%. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι εισήλθαμε σε μία νέα εποχή, με ένα τρομερό ιδεολογικό κενό απέναντι στην ιδιωτική επιλογή. Όταν το κυβερνητικό - καθεστωτικό κόμμα καταφέρνει να συστεγάζει από νοσταλγούς της 21ης Απριλίου 1967 μέχρι σοσιαλδημοκράτες και πρόσωπα της αναθεωρητικής αριστεράς, η αντιπολιτευόμενη αριστερά επιμένει στην ατζέντα του εθνομηδενισμού και του δικαιωματισμού (που είναι δύο άλλες καθεστωτικές εκδοχές ιδιωτικότητας), περιγελά την Παράδοση και από τον εθνολαϊκισμό (από την κομβική στιγμή των Πρεσπών και εξής) κρατά πλέον μόνο το δεύτερο συνθετικό ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορεί να αποκοπεί από τις τριτοδιεθνιστικές της ρίζες. Σεβαστή επιλογή για ένα κόμμα ελάσσονος αντιπολίτευσης, καταστροφική όμως για κόμμα που διεκδικεί την εξουσία το 2023 σε ένα κόσμο που η κυρίαρχη τάξη καταστρέφει τις φυσικές ταυτότητες και εξαγοράζει δυνάμεις που θα μπορούσαν να την απειλήσουν. Προφανώς υπάρχουν και θέματα που αγγίζουν βαθύτερα ζητήματα παιδείας και κυνισμού των ψηφοφόρων απέναντι σε φαινόμενα που δεν μέτρησαν στην απόφασή τους, κάτι που αποδεικνύεται στην σταυροδοσία: ο αριθμός σταυρών του Κ. Καραμανλή στις Σέρρες π.χ. είναι μνημείο ντροπής αλλά και κλειδί για να καταλάβουμε πολλά πράγματα. Όμως το μείζον είναι άλλο. Είναι μία παλαιά και ακλόνητη αλήθεια: από την αντιγραφή, ο ψηφοφόρος πάντα θα προτιμά το πρωτότυπο. Το πρωτότυπο του μεταπολιτευτικού καθεστώτος το ξέρουμε, η ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη το εξέφρασε με πληρότητα στην τετραετία που πέρασε μέσω των επιδομάτων και των αναθέσεων, διανθίζοντάς το με αντιαριστερή ρητορεία. Όταν απέναντι σε αυτό το παράδειγμα δεν υπάρχει σοβαρή εναλλακτική πρόταση, ο ψηφοφόρος μοιραία υιοθετεί το πρόταγμα κάθε παρακμής: ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Μόνο που έτσι κανείς δεν σώζεται. Και αυτό, είτε συμφωνεί κανείς με τούτες τις γραμμές είτε διαφωνεί, θα φανεί πιο σύντομα απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΚΟΝΑ: Edgar Bundy, The Grave Digger and the Elves (1894)
........................................................................................
Προξενεί εντύπωση ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται χρόνο, λέει, για να αποτιμήσουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα το κόμμα τους κατέρρευσε μεν την Κυριακή, είναι όμως σε διαρκή πτώση εδώ και χρόνια - για την ακρίβεια από την άνοιξη του 2016 όταν πέρασε στη δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων.
Ο Τσίπρας κυβέρνησε τέσσερα χρόνια μόνο και μόνο επειδή δεν είχε εμπρός του εκλογική αναμέτρηση - την οποία θα έχανε πανηγυρικά, όπως και συνέβη, όποτε και αν γινόταν. Διασώθηκε ως αξιωματική αντιπολίτευση το 2019 μόνο και μόνο επειδή το μένος κατά του ΠΑΣΟΚ ήταν ακόμη έντονο και δεν υπήρχε ανταπαιτητής για τη θέση.
Ουσιαστική αντιπολίτευση όμως δεν άσκησε ποτέ. Στα δημοσιονομικά, πλειοδοτούσε στην πολιτική του δανείζομαι και μοιράζω του Μητσοτάκη - έτσι είχαμε το φαινόμενο ο Σημίτης (!), ο Προβόπουλος, ο Γιαννίτσης, ο Αλ. Παπαδόπουλος να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και ο Τσίπρας να μη λέει κουβέντα, ούτε καν για την υφαρπαγή των αποθεμάτων των ταμείων και για το μασκάρεμα του χρέους.
Στην πανδημία, συνηγόρησε στην ολέθρια λογική των εγκλεισμών και της εμβολιακής μπίζνας - είναι μοναδικό το φαινόμενο νομίζω ένα κατ' όνομα αριστερό κόμμα να υπηρετεί τόσο πειθήνια το αφήγημα της Κομισιόν και των Big Pharma.
Στα εθνικά, απέτυχε πλήρως να κατανοήσει ότι κατάλαβαν ακόμη και στην Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, ότι δηλαδή ο Ερντογάν και οι τουρκικές προκλήσεις είχαν ανέβει πίστα, ούτε και μπόρεσε ποτέ να καθαρίσει από πάνω του τον λεκέ των Πρεσπών - χαρακτηριστική η στάση του στα εξοπλιστικά, όπου αντί να ασκήσει, ως όφειλε, κριτική στην αποτελεσματικότητά τους, επιδόθηκε στην άρνηση της σκοπιμότητάς τους.
Στα διεθνή γενικώς, όπως ακριβώς και ο Μητσοτάκης, αναγόρευσε τον τυφλό φιλοατλαντισμό σε μοναδικό μπούσουλα. Στο μεταναστευτικό, αντίθετα, έδωσε ρεσιτάλ συναισθηματικού δικαιωματισμού λες και βρισκόμαστε στο 2015 όταν όλοι στην Ευρώπη ανέκραζαν υποκριτικά "θα τα καταφέρουμε" - δεν μπόρεσε να χειραφετηθεί από τους λομπίστες των ΜΚΟ (και της Τουρκίας) που λύνουν και δένουν στο εσωτερικό του.
Γενικώς ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην ουσία πολιτευόταν σχεδόν παντού με τη λογική του ΤΙΝΑ, ρητορευόταν γκρουπουσκουλοειδώς και κάνοντας ψυχολογικό μασάζ στα μέλη του που είχαν τύψεις για το κάζο του 2015. Έχω την εντύπωση ότι αυτά τα τελευταία θα ανακουφιστούν τώρα που σιγά σιγά πήραν τον δρόμο και πάλι προς μονοψήφια ποσοστά. Και η αλήθεια είναι ότι η χώρα χρειάζεται όντως ένα "καθαρό" κόμμα, ικανό να υπερασπιστεί την κοσμοεικόνα αυτού του υπαρκτού 4% του πληθυσμού της που σκέφτεται έτσι.
Όπως, βεβαίως, χρειάζεται και αξιωματική αντιπολίτευση.
