Από πρόσφατη επίσκεψη στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης, ως χρέος. Στο χώρο όπου πραγματικά βλέπει κανείς πως :
«ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν
μήτε πολιτῶν ἐπὶ πημοσύνην
μήτ’ εἰς ἀδίκους πράξεις ὁρμῶν,
ἀλλ’ ἀθανάτου καθορῶν φύσεως
καὶ ὅπῃ καιὶ ὅπως.
τοῖς δὲ τοιούτους οὐδέποτ’ αἰσχρῶν
ἔργων μελέδημα προσίζει.
(Ευριπίδης, απόσπασμα 910)
[είναι ευτυχής όποιος γνωρίζει ιστορία, χωρίς να επιδιώκη την συμφορά των συμπολιτών του και χωρίς να επιδίδεται σε άδικες πράξεις, αλλά συλλαμβάνοντας με την νόησή του την αγέραστη κοσμική τάξη της αθάνατης φύσεως, με ποιον τρόπο αυτή δημιουργήθηκε και για ποιον σκοπό και πώς ακριβώς. Στο μυαλό τέτοιου είδους ανθρώπων ουδέποτε προσκολλάται η μέριμνα για αισχρές πράξεις].
