Ένας
πολίτης είναι πολίτης, αν συνειδητοποιεί την θέση του μέσα στο πλέγμα των
διαμορφωτικών μηχανισμών στο ευρύτερο πεδίο της κοινωνικής ζωής του. Όταν
αντιλαμβάνεται τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους και σκέφτεται πώς
μπορεί να παρέμβει για να συντελεστούν επιθυμητές αλλαγές.
Οι
διαχειριστές του κράτους, οι κυβερνήσεις και ένα εξουσιαστικό πλέγμα, που το
θωρακίζει, έχει την δυνατότητα να αναθεωρεί αξίες και πολλά από αυτά που
αποτελούν τα παραδεδομένα ή κοινά.
Τα
μηνύματα για την εθνική εορτή από τον πρωθυπουργό και την πρόεδρο της
Δημοκρατίας είναι αναθεωρητικά των ιστορικών δεδομένων. Έρχονται από χρόνια, είναι
στην συνέχεια ενός υποσκάπτοντος ψευτοεκσυγχρονιστικού ρεύματος, ταυτισμένου με
μια φράξια ψευτοαριστερής κουλτούρας.
Ταυτόχρονα,
και κάθε 25η Μαρτίου μια μπολσεβίκικου πάθους στράτευση συνδράμει με γραφήματα
ενός σχήματος που θέτει μια κάθετη γραμμή ανάμεσα στον επαναστατημένη «λαό» και
όλους τους «άλλους» που αρνήθηκαν ή σύρθηκαν στον αγώνα. Παραείναι αυστηρή η
γεωμετρία τους.
Όλες οι παραπάνω απόψεις τους, όμως, συντηρούν
μείωση αυτοπεποίθησης, αποδυνάμωση του αισθήματος κοινών προσπαθειών,
προβάλλουν τα χάλια μας ή αρνούνται την διαχρονικότητα των Ελλήνων ως έθνος.
Όποιος θέλει να αλλάξει την διδασκόμενη
ιστορία, αν είναι δημοκράτης, να πορευθεί μέσα από τους συγκροτημένους αντιπροσωπευτικούς
ή κρατικούς θεσμούς.
Είδα
αναπαραγωγή πονήματος του Μπογιόπουλου για τα ψέματα που μαθαίνουμε για την επανάσταση
του 21. Η αναπαραγωγή έγινε και από εκπαιδευτικούς. Σχολίασα για χάριν
συζήτησης με δύο φράσεις. Απάντηση δεν έλαβα, καθότι μάλλον δεν έγινα κατανοητός. Βέβαιο
συμπέρασμα, γιατί δεν πιστεύω στο συνειδητό "γράψιμο" του "άστον
να λέει". Αυτοί που έχουν γνώμη για όλους και για όλα πρέπει να ξαναγίνουν
Έλληνες, να μάθουν τι είναι λόγος και διάλογος, πριν πουν τι πρέπει να
διδάσκουμε στα σχολεία. Όποιος νομίζει ότι πρέπει η ιστορία να μαθαίνεται διδάσκοντας
τα αρνητικά είναι κατώτεροι μαθήσεως από αυτούς που κατηγορούν ή κάνουν το
ίδιο: δεν κάνουν κάτι θετικό, (όπως οι εκκλησιαστικοί φορείς του 21 που
κατηγορούν), και είναι πολύ πίσω από τον τελευταίο παπά σήμερα που κατάλαβε ότι
δεν κατηγορούμε το κακό, δεν διδάσκουμε τα αντί..., αλλά προβάλλουμε το καλό,
και τα θετικά πρότυπα.
Ο Μπογιόπουλος με την φόρα του δημοσιογραφικού
μεγαλοπαράγοντα κάνει πειράματα. Εκκινεί από τα οχυρά των αντικληρικαλιστών και
την αντίληψη ενός καθαρού "λαού". Δεν ξεστρατεύει από την
αντιδιαλεκτική και τα συμπεράσματά του
είναι απότοκα συμπερασμάτων που έχουν εξαχθεί εκ της προδιαδικασίας. Είναι
γνωστή στον Έλληνα η διχαστικότητα, που για μια αριστερή παρέκκλιση είναι η
θρησκεία της ορθόδοξης ιδεολογίας των
στρατοπέδων.
Κάθε
ανυποψίαστος της σημασίας των λέξεων δεν μπορεί να πει ποιος και με τι
εκπαιδεύω. Όμως, προϋπόθεση της εκπαίδευσης είναι η παιδεία. Και εκτός από την
κοινή παιδεία που διαμορφώνει παρεμβάσεις και αλλαγές στο συλλογικό θεσμικό
κεκτημένο, υπάρχει το επίπεδο της ατομικής παιδείας, που είναι η ευθύνη
αναγνώρισης των δυνατοτήτων γνώμης και είναι η ανάγνωση του εαυτού μας.
Γρηγόρης Κλαδούχος (26 Μαρτίου 2020)
Ο Γεώργιος Τερτσέτης και ο Αθανάσιος Πολυζωίδης (αριστερά), τα μέλη του δικαστηρίου από την ταινία Η δίκη των δικαστών (1974)
