ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Όλα τα θέματα πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








Posted on : Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017 [ 0 ] comments Label:

τί είναι επιτυχία και καινοτομία - η έλλειψη της γνώσης, του πνεύματος δημιουργίας του νέου, της αναγνώρισης της πραγματικής δημιουργίας / ΠΑΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

by : tinakanoumegk

  

Όταν η -και καλά- αφρόκρεμα της καινοτομίας και των επενδύσεων της χώρας δεν κατανοεί ούτε το παρόν, πώς περιμένουμε να αντιληφθεί το μέλλον;

Δεν χρειάζεται ούτε τις στοιχειώδης γνώσεις της Θεωρίας της Καινοτομίας (Rodgers) για να καταλάβεις ότι το #taxibeat δεν είναι πλέον καινοτομία. Καινοτομία ήταν πριν 5 χρόνια, η οποία πια είναι στο mainstream (επαναλαμβάνω, για ένα niche κοινό της Αθήνας), και η οποία σιγά-σιγά θα σβύσει κι αυτή για να αντικατασταθεί από κάτι άλλο.

 Δεν θέλει, δα, και πολύ νιονιό για να δούμε ότι όλη αυτή η προχτεσινή παπάντζα για το The BEAT App έγινε για λόγους marketing, άρχισε δε από ανθρώπους που έχουν στηρίξει τον ιδρυτή του και οικονομικά στα πρώτα του βήματα. Για fake news δεν θα κάνω λόγο, αν δούμε όμως ποιά είναι τα μέσα που το παρουσίασαν, και πώς, είναι αρκετό...

 Η ποιότητα υπηρεσιών της εν λόγω εφαρμογής έχει πέσει κατακόρυφα τον τελευταίο χρόνο, ιδίως μετά την εξαγορά της από την Daimler. Όσοι την χρησιμοποιούν, έχουν διαπιστώσει ότι δεν είναι αξιόπιστη όσον αφορά τους χρόνους αναμονής, τον γεωεντοπισμό, αλλά και στο θέμα της αξιολόγησης των οδηγών (που για την οποία σκίστηκαν 25000 καλσόν μέσα σε 24 ώρες). Η ερώτηση αξιολόγησης είναι κρυμμένη καλά, και μπορείς να την βρεις μόνο αν ανατρέξεις στο ιστορικό των διαδρομών που έχεις κάνει. Το πόσο ακριβής είναι μια αξιολόγηση κούρσας που έχεις κάνει πριν μια εβδομάδα ή μήνα να το κρίνετε εσείς. Πάντως αν καιγόταν το Beat τόσο πολύ για την αξιολόγηση των υπηρεσιών, τότε αυτή θα ήταν φάτσα-κάρτα στην εφαρμογή.

Δημοφιλής ΔΕΝ είναι επειδή έχει αλλάξει έναν ολόκληρο επαγγελματικό κλάδο (δεν υπάρχει τίποτα που να το αποδεικνύει), ούτε επειδή είναι "ελληνικής έμπνευσης". Δημοφιλής είναι γιατί ήταν η πρώτη τέτοια πλατφόρμα και πλέον έχει ξεφύγει απο τον ανταγωνισμό και λειτουργεί -σχεδόν- μονοπωλιακά, τουλάχιστον έτσι έχει καταγραφεί στη συνείδηση του καταναλωτή, ο οποίος πλέον την χρησιμοποιεί απο συνήθεια. Αυτό έλειπε, με τόσα χρήματα που έχει ρίξει στο marketing.

 Όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για τους ντόπιους γκουρού της καινοτομίας, (σταρ)τάπερς και εντερπουρνάρια, οι οποίοι εδώ και μια τριετία τρέχουν από event σε event με την ίδια παρουσίαση στο φλασάκι, γιατί ανακάλυψαν στην επιχειρηματικότητα την γη της Επαγγελίας. Η ευθύνη τους είναι τεράστια για την διανοητική αιμομιξία της νεοφυούς επιχειρηματικής σκηνής της Αθήνας, που άμα τους δεις και τους ακούσεις είναι πάρε τον ένα και βάρα τον άλλο. Μέχρι και τον Sakis Rouvas ακούσαμε να μας λέει για τα... πλεονεκτήματα της χωνεμένης κοπριάς.

 Ας μην αναφερθώ καν στους διαχειριστές των funds, τους και καλά "επενδυτές". Αυτοί δεν βρήκαν να χρηματοδοτήσουν ΟΥΤΕ ΜΙΑ πραγματική καινοτομία που να παρέχει κάποια λύση στο αδιέξοδο της κοινωνίας, την περιβαλλοντική υποβάθμιση, ή ό,τι ορίζει την ευτυχία σήμερα και το μέλλον αύριο. Περισσότερο μοιάζουν να ξεπλαίνουν τις θυγατρικές και τα παραρτήματα μερικών εκ των μεγαλυτέρων περιβαλλοντικών εγκληματιών της εποχής μας.

 Κι ας βγει κανένας να μιλήσει και για την άλλη αθηνέζικη μπαρούφα, το Forky, το οποίο κι αυτό "σήκωσε" κάποια μύρια, αλλά πήγε κι αυτό για φούντο άκλαυτο. Δεν φταίει ούτε ο αμόρφωτος πελάτης που είναι μόνο για να το ρίχνει "μονοκούκι στο ΣΥΡΙΖΑ", ούτε το κακό δημόσιο, ούτε η κατεστραμμένη οικονομία για αυτή την αποτυχία. Ίσως να φταίνε κι αυτά. Όμως ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ φταίει η έλλειψη της γνώσης, του πνεύματος δημιουργίας του νέου, της αναγνώρισης της πραγματικής δημιουργίας, και πρακτικά το ότι όλες οι αυτές στάρταψ απλώς προσπαθούν να δώσουν μία παράταση ζωής σε ένα σύστημα που από μόνο του έχει καταστεί παροχυμένο και πνέει τα λοίσθια. Τέτοια είναι και η πετρελαιοκίνηση των μεταφορών (Beat) και το Forky (fast food). Στην πορεία κάποιοι (ελάχιστοι) βγάζουν κι ένα μισθουλάκι και κάποια λεφτουδάκια... όμως ας σκεφτούμε το αν και κατά πόσο κάνουν την κοινωνία μας καλύτερη.

 Να μην τρελαινόμαστε, λοιπόν, ότι επειδή μαζέυτηκαν 25k υπογραφές για το Beat, τότε ο ιδρυτής του πρέπει να γίνει πρωθυπουργός, ή ότι αυτό αποτελεί διεκδίκηση του δικαιώματος στην ανοιχτότητα ή "συλλογική προσπάθεια του έθνους". Δηλαδή ΠΟΣΗ ακόμη λοβοτομή μπορούμε να δεχτούμε από τους Ανθρώπους του Ύστερου Καπιταλισμού, ώσπου να καταλάβουν και οι ίδιοι ότι οι δείχτες για το τί είναι επιτυχία και καινοτομία έχουν πλέον αλλάξει;

 Αλήθεια, οι ίδιοι δέχονται την αποτυχία τους ως αρνητική αξιολόγηση, ή απλώς ως αφορμή για προπαγάνδα ενάντια στα δημόσια αγαθά και τα κοινά;


Pavlos Georgiadis
28 Σεπτεμβρίου στις 8:50 μ.μ. ·
Συνεχίστε να ασχολείστε με τους ταρίφες. Εγώ σήμερα πήγα μια βόλτα από τις ελιές μας, όλα κομπλέ, και έκανα και 3-4 ώρες δουλειά για την τοπική μου κοινότητα. Πιστεύω πως έκανα έτσι κάτι καλό για την καινοτομία, την αναγέννηση και τη γη.
Προπαντός, δεν έμεινα απλά να σχολιάζω νόμους -για τους οποίους έτσι κι αλλιώς δεν αποφασίζω. Πολύ πρεμούρα έχει πιάσει την κοινωνία μας για την καινοτομία τώρα τελευταία, κι επειδή θα πάθω τίποτα από την πολύ συμμετοχή στο παναθηναϊκό κίνημα υποστήριξης του Beat, πάω να βρω 2-3 φιλαράκια μου να πιούμε καμιά ρακή, γιατί αύριο πάλι θα έχουμε να κάνουμε με πράγματα που ΜΑΚΑΡΙ να τύγχαναν έστω και το 1/10 της υποστήριξης που απολαμβάνει ό,τι διαλύει το περιβάλλον και την κοινωνική συνοχή σε τούτη την χώρα.

Pavlos Georgiadis
22 Σεπτεμβρίου στις 10:06 μ.μ. ·
Εδώ και 3,5 χρόνια δουλεύουμε επάνω στην ιδέα του GROW Observatory: σύλληψη, δημιουργία ομάδας, χρηματοδότηση, σχεδιασμός υπηρεσιών, υλοποίηση. Πρόκειται για την συνέργεια 60+ ανθρώπων από 18 οργανισμούς (πανεπιστήμια, κοινότητες και μικρές εταιρίες) από 8 Ευρωπαϊκές χώρες (Σκωτία, Ιρλανδία, Αυστρία, Ολλανδία, Ιταλία, Ουγγαρία, Ισπανία και Ελλάδα).
Στο GROW φιλοδοξούμε να ενώσουμε δεκάδες χιλιάδες πολίτες γύρω από τον σκοπό της προστασίας των εδαφών μας. Πρόκειται για καλλιεργητές, οι οποίοι θα γίνουν "Πολίτες Επιστήμονες", δηλαδή θα μοιράζονται δεδομένα για το έδαφός τους με ερευνητές. Αυτό θα περιλαμβάνει την χρήση αισθητήρων, απλά πειράματα, αλληλεπίδραση μέσα από ένα online GROW Forum (hub.growobservatory.org), καθώς και μία σειρά από εκπαιδευτικά MOOCs (Μαζικά Ελεύθερα Διαδικτυακά Μαθήματα).
Ύστερα από πολλούς μήνες σχεδιασμού, ετοιμαζόμαστε να δώσουμε το GROW στα χέρια της κοινότητας. Αρχίζουμε με τρεις πιλοτικές περιοχές σε Ιρλανδία - Ουγγαρία - Ελλάδα. Σε αυτές περιλαμβάνεται και η πατρίδα μου, η Αλεξανδρούπολη, όπου μία μικρή ομάδα καλλιεργητών ετοιμάζεται να συμβάλλει σε πειράματα, δημιουργώντας και μοιράζοντας χρήσιμη γνώση.
Η φιλοδοξία μας είναι να φτιάξουμε ένα πανευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Πολιτών για το έδαφος, το οποίο θα παρέχει χρήσιμες πληροφορίες οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν στην πρόβλεψη της συχνότητας και της έντασης ακραίων καιρικών φαινομένων. Τέτοια είναι οι πλημμύρες και οι καύσωνες, που αποτελούν την μεγαλύτερη πρόκληση για την χώρα, εν όψει των ρίσκων της κλιματικής αλλαγής.
Για εμένα αποτελεί μεγάλη ικανοποίηση το ότι βάζουμε και την Ελλάδα στον χάρτη αυτής της καινοτομίας στην Ευρώπη, και μάλιστα ως μία από τις πρώτες πιλοτικές πειροχές. Εύχομαι να τύχει θετικής ανταπόκρισης, γιατί όσο πιο πολύ στηρίζουμε τέτοιες λύσεις, τόσο πιο πολύ αυξάνεται η αξία τους και τα οφέλη στην κοινωνία μας.
Το GROW είναι για όλους. Αν δεν το έχετε κάνει, ρίξτε μια ματιά στο www.growobservatory.org
Posted on : Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017 [ 0 ] comments Label:

Γ. Ανδρειωμένος: Ο Παλαμάς και η πολιτική- στην πρώιμη και ύστερη φάση της ζωής του, εκδόσεις Ι.Σιδέρης, Αθήνα 2014, σελ. 158. / γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗΣ

by : tinakanoumegk


Spyros Koutroulis

Με ένα ακόμη έργο, που αφορά μία διάσταση από την εμπλοκή του  Κ.Παλαμά με την πολιτική, συνεχίζει την πρωτογενή ερευνητική  του προσπάθεια ο Γ.Ανδρειωμένος.
Το έργο του Κ.Παλαμά  έγινε αντικείμενο πολλαπλών και ενάντιων ερμηνειών από στοχαστές  που απλώνονται σε όλο το πολιτικό φάσμα., όπως ο Κ.Τσάτσος, ο Α.Χουρμούζιος, ο Α.Καραντώνης, ο Δ. Βεζανής και ο Ν. Ζαχαριάδης. Προφανώς το ίδιο το έργο του Κ. Παλαμά, παρείχε την δυνατότητα, ο καθένας που προσέγγισε το έργο του  να εξάγει τα συμπεράσματα που συμφωνούν με την κοσμοαντίληψή του, δίχως να χάσει την σοβαρότητά του και την αληθοφάνειά του.
Ο Γ.Ανδρειωμένος ασχολείται πρώτα με την πρώιμη δημοσιογραφική δραστηριότητα του Κ. Παλαμά  και δεύτερον με την σποραδική πολιτική δραστηριότητα στα ύστερα χρόνια της ζωής του. Προφανώς έμεινε απέξω η  έρευνα του κύριου έργου του ποιητή, η οποία θα απαιτούσε μια πολύ εκτενέστερη ερευνητική και συγγραφική προσπάθεια και από την οποία όμως σίγουρα  θα προέκυπταν κάποια  ουσιώδη  συμπεράσματα,. Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο Παλαμάς στάθηκε βράχος και θεμέλιο, ως κριτικός, ως ποιητής, ως μαχητής του δημοτικισμού για δυο τουλάχιστον γενιές. Δίχως υπερβολή, ο επικήδειος λόγος του Σικελιανού,  στην κηδεία  του, τον ζοφερό καιρό της τριπλής κατοχής, η αποστροφή του ότι πάνω στο φέρετρο του ακούμπησε όλη η Ελλάδα, όχι μόνο για να τον υμνήσει,  αλλά και για να πάρει δύναμη και ελπίδα το δοκιμαζόμενο έθνος,  ανταποκρινόταν απόλυτα στην αλήθεια.
Ο Γ. Ανδρειωμένος αναφέρεται κατ’ αρχήν στις καταχωρήσεις του Κ.Παλαμά ως κοινοβουλευτικός συντάκτης  στα έντυπα Μη Χάνεσαι  και Ραμπαγάς. Σε πολλά από τα δημοσιεύματα χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο «Κουτρούλης». Με αυτές ασκήθηκε στην γραφή, «έγινε ένας από τους πολυσχιδέστερους  και παραγωγικότερους νέους λογοτέχνες», ενώ έθεσε τις βάσεις «για τη γνωριμία του με το ευρύτερο αθηναϊκό κοινό»(σελ.46).
Η τελευταία περίοδος της ζωής του Κ.Παλαμά συμπίπτει με την δικτατορία του Ι.Μεταξά. Ιδιαίτερα στοιχεία , που την διακρίνουν από την χούντα των συνταγματαρχών, είναι  ένα είδος  λαϊκισμού που κολακεύει το λαϊκό στοιχείο  και η σαφής της προτίμηση προς την δημοτική. Το τελευταίο προσέλκυσε το θετικό ενδιαφέρον  ορισμένων δημοτικιστών όπως  του Κ.Παλαμά, που σε επιστολή του στα «Αθηναϊκά Νέα» σημειώνει ότι μετά τον Βενιζέλο, ο Μεταξάς «δοκίμασε να εκφράση τα πράγματα έξω από τη στερεοτυπία των πολιτικών λόγων και των κύριων άρθρων, έξω από τη βιβλιακή και ψευδοαρχαϊκή επισημότητα της καθαρεύουσας»(σελ.94). Το συμπέρασμα του Γ.Ανδρειωμένου από την επιστολή του Κ. Παλαμά είναι ότι «μπορεί ο ποιητής να εμφανίζει μιαν πολύ θετική αντίδραση στον συγκεκριμένο λόγο του Μεταξά, αλλά παράλληλα φροντίζει να κρατήσει και κάποιες αποστάσεις»(σελ.95), ενώ η γενικότερη τοποθέτησή του παρέμεινε φιλο-βενιζελική.    

Ρήξη φ. 108

Posted on : Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017 [ 0 ] comments Label:

Οικολογισμός και κοινωνική οικολογία του Murray Bookchin

by : tinakanoumegk

Του Γιάννη Γιαννακούλια
Οικολογισμός
    Από την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης, η ανάγκη αποκοπής ή φυγής του ανθρώπου από τη φρενίτιδα του καταναλωτισμού και του αστικού τρόπου ζωής εκφράστηκε ποικιλοτρόπως από τους συγγραφείς και τους καλλιτέχνες της εποχής και μία νέα τάση, του Ρομαντισμού, αναδείχτηκε, στην οποία η φύση κατείχε πρωταγωνιστικό ρόλο είτε ως πηγή δύναμης που προκαλούσε δέος, τρόμο και έναν απόκρυφο μυστικισμό είτε ως οδηγός για την επιστροφή στην παράδοση και στις ρίζες, την επιστροφή στην αμόλυντη αγροτική ζωή. Τα παραπάνω στοιχεία συνδέθηκαν με τα εθνικιστικά κινήματα του 19ου αιώνα την περίοδο της δημιουργίας των εθνικών κρατών στην Ευρώπη και κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα αποτέλεσαν μέρος του πολιτικού προγράμματος του πρώτου κινήματος με πολιτικό προσανατολισμό και οικολογικές ευαισθησίες, του ναζιστικού κόμματος του Χίτλερ. Ο Χίτλερ όπως και ο Χίμλερ, χορτοφάγοι και φιλόζωοι, επηρεασμένοι από τον μυστικισμό της φύσης και τις ανατολικές φιλοσοφίες, μίλησαν για την επανοικειοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, την εξαφάνιση των ειδών από την περιβαλλοντική καταστροφή και κατέκριναν, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια του ναζιστικού κόμματος, τον καπιταλισμό, την υπερκατανάλωση και τον οικονομικό ωφελιμισμό. Λίγο αργότερα ο φιλόσοφος ναζιστής Heidegger κατέκρινε την τεχνολογία της εποχής ως αντιοικολογική και το 1935 το ναζιστικό κόμμα, αφού κατέκτησε την εξουσία, θέσπισε τον πρώτο οικολογικό νόμο στην Ευρώπη με μέτρα πρόληψης και ποινές για τους παραβάτες1.
Η απαρχή του οικολογισμού ως ενιαίας πολιτικής ιδεολογίας ανάγεται στα τέλη του 20ου αιώνα. Η ανάγκη για την πολιτική αντιμετώπιση της ολοένα και αυξανόμενης περιβαλλοντικής κρίσης στον πλανήτη, κρίση που ευνοήθηκε από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές (με φιλελεύθερο ή σοσιαλιστικό προσωπείο) της άκρατης βιομηχανοποίησης και αστικοποίησης, οδήγησε στην οργάνωση του οικολογικού κινήματος και στην ανάδειξη αντιλήψεων σχετικών με την προστασία του περιβάλλοντος και εφάμιλλων αυτών, όπως η προστασία των ζώων από τη βιομηχανική εκμετάλλευση (πειράματα για ιατρικούς σκοπούς, τροφές κλπ.), οι οποίες ως επί τω πλείστον είναι εχθρικά διακείμενες στις ήδη υπάρχουσες και εφαρμοζόμενες. Στην πραγματικότητα, ο οικολογισμός αντιπροσωπεύει ένα Παράδειγμα, μία συνολική θεώρηση των πραγμάτων η οποία στη βάση της απορρίπτει την πολιτική Δυτική σκέψη που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Έτσι, εκτός από τα επιχειρήματα που αφορούν στο περιβάλλον ο οικολογισμός έχει προτάξει ριζοσπαστικές ιδέες που αφορούν τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό των κρατών, τον ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία, την καταπολέμηση του φασισμού, την εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων2.
Ο οικολογισμός θεωρεί πως ο άνθρωπος αποτελεί ένα αδιαχώριστο κομμάτι της φύσης, είναι μέρος ενός αυτορρυθμιζόμενου περιβάλλοντος όπου όλα τα μέλη του, έμβια και άβια, συντελούν στη φυσική ισορροπία, προσφέροντας το καθένα, στον βαθμό που του αναλογεί, τις υπηρεσίες του. Έτσι, πράξεις που αναδεικνύουν την ανθρώπινη κυριαρχία στη φύση, μέσα από περιβαλλοντικές καταστροφές ή την υπερεκμετάλλευση με σκοπό το κέρδος, καθώς και μέσα από επιστημονικές ανακαλύψεις που μπορούν να αποδειχτούν μοιραίες για το φυσικό περιβάλλον (πυρηνική ενέργεια), αποδοκιμάζονται από τον οικολογισμό, καθώς θεωρεί ότι διαταράσσουν την αρμονία της φύσης, προκαλώντας ανεπανόρθωτες βλάβες στη βιοποικιλία (εξαφανίσεις ειδών). Για τη θέση που πρέπει να έχει ο άνθρωπος στη φύση καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο οφείλει να συμπεριφέρεται στον φυσικό κόσμο, έχουν επιχειρηματολογήσει πολλοί οικολόγοι φιλόσοφοι. Τα ρεύματα που έχουν σχηματισθεί από αυτόν τον διάλογο διακρίνουν την οικολογία σε «ρηχή» και «βαθιά». Στην παρούσα εργασία θα προσπαθήσουμε να δείξουμε τις βασικές ιδέες των δύο ρευμάτων της οικολογίας και θα παρουσιάσουμε την απάντηση της κοινωνικής οικολογίας του Murray Bookchin.
«Βαθιά» και «ρηχή» οικολογία
Η «ρηχή» οικολογία στοχεύει στην ανθρωποκεντρική εξυπηρέτηση της φύσης μέσα από πολιτικές προστασίας του περιβάλλοντος όπως ο περιορισμός της μόλυνσης, οι μη ανανεώσιμοι πόροι, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η πληθυσμιακή αύξηση κλπ. Οι ρηχοί οικολόγοι θεωρούν πως ο φυσικός κόσμος έχει εργαλειακή αξία, υπάρχει για να καλύπτει τις ανθρώπινες ανάγκες και για αυτό τον λόγο είναι προς το συμφέρον όλων να τον φροντίζουμε και να τον προστατεύουμε3. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναπτύσσουν μία περιβαλλοντική ηθική σχετικά με τις υποχρεώσεις των ανθρώπων προς τις μελλοντικές γενιές, που συνδέεται είτε με την παράδοση του πλούτου που έχει παραχθεί στο παρελθόν, διατηρείται στο παρόν και παραδίδεται στο μέλλον είτε από ανιδιοτέλεια και αγάπη για την ανθρώπινη φυλή η οποία δεν γνωρίζει σύνορα και φυλές4.
Η «βαθιά» οικολογία, σε αντίθεση με την ανθρωποκεντρική προοπτική της φύσης, θεωρεί πως η φύση αποτελεί μία ηθική κοινότητα και η ανθρώπινη φυλή είναι μέλος αυτής με ίση ηθική αξία με τους άλλους οργανισμούς και τις οντότητες. Καθώς οι φυσικοί πόροι είναι αποτέλεσμα των φυσικών διαδικασιών και όχι των ανθρώπινων ενεργειών και δραστηριοτήτων δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως έχουμε εμείς περισσότερα δικαιώματα από τους άλλους οργανισμούς και συνεπώς προτεραιότητα στη ζωή και την ανάπτυξη. Προορισμός του ανθρώπου είναι η συντήρηση της φύσης και όχι η εκμετάλλευσή της∙ η φύση έχει εγγενή αξία και κάθε ανθρώπινη παρέμβαση επάνω της θεωρείται αφύσικη και αθέμιτη5. Σε πολιτικό επίπεδο η βαθιά οικολογία αρνείται να υπερασπιστεί τις σημερινές πολιτικές αντιμετώπισης της οικολογικής και κοινωνικής κρίσης. Θεωρεί πως η βιομηχανική πρόοδος και η τεχνολογία στην πραγματικότητα, επιβάλλουν έναν απολυταρχικό πολιτισμό, επηρεάζοντας το αξιολογικό μας σύστημα6. Στις μεταμοντέρνες κοινωνίες οι επιθυμίες είναι τεχνητές, τείνουν προς την εξυπηρέτηση του καταναλωτισμού και όχι στην ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών του ανθρώπου. Η διαμόρφωση τέτοιων συμπεριφορών έχουν ως αποτέλεσμα τη σταδιακή καταστροφή της πολιτισμικής ποικιλίας για τον άνθρωπο και την επιβάρυνση της γης η οποία αντιμετωπίζεται μόνο ως φορέας πρώτων υλών για την κατανάλωση. Ο «βαθύς» οικολογισμός υπερασπίζεται την πολιτισμική διαφορετικότητα και θεωρεί πως μπορούν να συνυπάρξουν όλοι οι λαοί αρμονικά με το ίδιο πλαίσιο δικαιωμάτων7.
Κοινωνική οικολογία
Την δεκαετία του 1960, ο Murray Bookchin στηλίτευσε τον οικολογικό τρόπο ζωής που εκπροσωπούσαν τα δύο παραπάνω ρεύματα, εισάγοντας, ταυτόχρονα, στην οικολογική συζήτηση εκτός των σχέσεων των ανθρώπινων κοινωνιών στον φυσικό κόσμο, την προοπτική μεταβολής των υπαρχόντων πολιτικών και κοινωνικών θεσμών οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για το περιβαλλοντικό χάος και την κοινωνική ανισότητα στον πλανήτη. Ο Bookchin υποστήριξε ένα πρόγραμμα βασισμένο στην κοινωνική οικολογία, την ένωση των αξιών του αναρχισμού και των ιδεών της οικολογίας, μέσα από την οποία μπορεί να πραγματωθεί μία κοινωνία χωρίς κράτη, με άμεση δημοκρατία, με σεβασμό στην διαφορετικότητα, την επίτευξη αρμονίας στις ανθρώπινες σχέσεις και στις σχέσεις μεταξύ της ανθρώπινης και μη ανθρώπινης φύσης8. Ο Bookchin ισχυρίστηκε πως η οικολογική κρίση αποτελούσε σοβαρή απειλή για τον καπιταλισμό, καθώς η εξάπλωσή του δεν περιοριζόταν από περιβαλλοντικές ευαισθησίες. Απεναντίας, ήταν ταυτισμένος με τον ανταγωνισμό και την κατανάλωση (πρακτικές που δεν συναντιούνται στα οικοσυστήματα) και εν τέλει με την καταστροφή τόσο της βιοτικής πολυπλοκότητας όσο και της ανθρώπινης ζωής και εξέλιξης στην κοινωνία9. Όσον αφορά στο κοινωνικό επίπεδο, ο Bookchin υποστήριξε πως οι κοινωνίες στον καπιταλισμό έχουν υποστεί βίαιη μεταβολή, στηρίζουν τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας, της ιεραρχίας και της κυριαρχίας και συνεπώς δρουν ενάντια στον φυσικό κόσμο. Ο ανταγωνισμός των κοινωνικών τάξεων για την επιβολή της μίας τάξης έναντι της άλλης στην πραγματικότητα είναι μία πάλη ενάντια στη ζωή, δηλαδή ενάντια στη βιόσφαιρα, και το κράτος το οποίο είναι δημιούργημα των κυρίαρχων τάξεων, είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται για την καθυπόταξη και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο10.
Οι λανθασμένες λύσεις του καπιταλισμού
Απέναντι στις οικολογικές ενστάσεις το Κεφάλαιο αντέδρασε υιοθετώντας μία σειρά «πράσινων» πολιτικών οι οποίες υποστηρίχτηκαν και από τους οπαδούς της «ρηχής» οικολογίας. Ρυπογόνες επιχειρήσεις έλαβαν μία σειρά μέτρων για την αντιμετώπιση της ρύπανσης, χρηματοδότησαν την αποκατάσταση κατεστραμμένων οικοσυστημάτων και διαφήμισαν τη χρήση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στα εργοστάσιά τους. Παράλληλα, αναπτύχτηκε ένας ιδιότυπος, και ακριβότερος, «πράσινος» καπιταλισμός προϊόντων φιλικών προς το περιβάλλον (βιολογικά και φυτικά προϊόντα, λαμπτήρες κλπ.).
Παρόλη την αισιοδοξία των «ρηχών» περιβαλλοντολόγων και των βιομηχανιών, οι προσπάθειες μείωσης των ορυκτών καυσίμων για χάρη των ανανεώσιμων πηγών σκοντάφτουν στις οικονομικές αποφάσεις που πρέπει να παρθούν προκειμένου να αλλάξουν οι ενεργειακές συνήθειες. Η χρήση, για παράδειγμα, των βιοκαυσίμων κρίνεται ανεπαρκής τόσο οικονομικά όσο και διατροφικά καθώς πολλές ποσότητες αγροτικών προϊόντων που χρησιμοποιήθηκαν για αυτό το σκοπό απέδωσαν ελάχιστα βιοκαύσιμα και παράλληλα συνέβαλλαν στην παγκόσμια έλλειψη τροφίμων με αποτέλεσμα να υπάρξουν σιτοδείες και εξεγέρσεις σε πολλά μέρη του κόσμου11.
Από τις πιο σοβαρές αποφάσεις για την αντιμετώπιση του περιβαλλοντικού προβλήματος ήταν η υιοθέτηση μίας πολιτικής εκπομπών ρύπων ανά κράτος και η ανταλλαγή ποσοστών δικαιωμάτων ρύπανσης για όποια κράτη δεν κατόρθωναν να φτάσουν το επιβαλλόμενο ποσοστό. Τα αποτελέσματα των παραπάνω ενεργειών δεν μείωσαν πραγματικά το οικολογικό πρόβλημα. Αυτό που συνέβη ήταν η δημιουργία μίας νέας κερδοφόρας «αγοράς γεμάτη από ψεύτικες μειώσεις εκπομπών αερίων»12. Το Κεφάλαιο χρησιμοποίησε το κράτος προκειμένου να καρπωθεί τις τεράστιες επιχορηγήσεις που δίδονταν στις επιχειρήσεις για επενδύσεις στις μειώσεις των ρύπων και το κράτος από τη μεριά του φάνηκε απρόθυμο να υποστηρίξει τεχνολογίες λιγότερο επικίνδυνες για το περιβάλλον, όπως της ηλιακής και αιολικής ενέργειας για λόγους βιωσιμότητας της επένδυσης και εξακολουθεί ως σήμερα να υποστηρίζει τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας13.
Η απάντηση της κοινωνικής οικολογίας
Η κοινωνική οικολογία μπρος σε αυτές τις πρακτικές άσκησε δριμεία κριτική· η αφετηρία στην κριτική της είχε στόχο καταρχάς το υπάρχον σύστημα: «αυτό που πρέπει να συμβεί δεν είναι απλά ένα ορθολογικό πέρασμα προς μία οικολογική κοινωνία αλλά το γκρέμισμα του υπάρχοντος συστήματος που συντηρεί όλο τον Δυτικό πολιτισμό»14. Ο Bookchin θεωρούσε πως τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι στην πραγματικότητα κοινωνικά και πολιτικά. Για να υποστηρίξει την παραπάνω θέση χρησιμοποίησε τις ηθικές αρχές που διέπαν τις σχέσεις των πρώτων (προγλωσσικών) κοινωνιών. Κάθε κοινότητα λειτουργούσε στο πλαίσιο της ικανοποίησης των αναγκών των μελών της και οι τυχόν διαφορές στις δεξιότητες ή στις ικανότητες των μελών της, στους επιμέρους τομείς της κοινότητας, λειτουργούσαν αντισταθμιστικά και δεν ανέσυραν οποιασδήποτε μορφής ιεραρχία. Μεταφέροντας στο σήμερα αυτές τις ηθικές αρχές, ο Bookchin ισχυρίστηκε πως είναι δυνατόν να υπάρξουν τέτοιου είδους κοινότητες οι οποίες δεν θα έχουν την ανάγκη ύπαρξης του κράτους και του Κεφαλαίου και θα στηρίζονται στην αμοιβαιότητα των οικονομικών σχέσεων και στη συμμετοχή όλων στις αποφάσεις που θα καθορίζουν τις ζωές τους. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων αλλά και του ευρύτερου οικοσυστήματος που τους περιβάλλει15. Παραδείγματα όπως των Ζαπατίστας στο Μεξικό ή του αγροτικού δικτύου αγροτών Via Campesina αποδεικνύουν πως είναι εφικτή μία τέτοια κοινωνική οργάνωση με σεβασμό προς τη φύση και αποτελούν πηγή έμπνευσης για το οικολογικό κίνημα και τις ενέργειές του για τον περιορισμό των περιβαλλοντικών καταστροφών στη γη.
Οι κοινωνική οικολογία επιτίθεται επίσης στους υποστηρικτές της «βαθιάς» οικολογίας, καθώς δεν δέχεται τον ισχυρισμό πως αφήνοντας τη φύση να δράσει από μόνη της, να δώσει δηλαδή την τελική λύση στα πράγματα επέρχεται η ισορροπία και η αρμονία για όλα τα όντα στο περιβάλλον16. Η παραπάνω άποψη στην πραγματικότητα ενισχύει τον κοινωνικό δαρβινισμό έτσι όπως εφαρμόστηκε από τους Ναζί προς τους Εβραίους και όπως εφαρμόζεται στις μέρες μας από τον καπιταλισμό με τις ανισότητες που προκαλεί (προσφυγιά, μετανάστευση, αρρώστιες, ανεργία, φτώχεια). Η κοινωνική οικολογία κατηγορεί την οικολογία «βάθους» πως αγνοεί τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένες οι κοινωνίες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με τον τρόπο λειτουργίας του φυσικού περιβάλλοντος. Οι ανθρώπινες σχέσεις διακατέχονται από προκαταλήψεις μεταξύ φύλων ή εθνοτήτων, από ιεραρχική δομή, από κυριαρχία, από ταξική εκμετάλλευση. Οι κοινωνικοί οικολόγοι δεν βρίσκουν αφύσικη την ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση όταν αυτή διέπεται από ορθολογικότητα και ευσυνειδησία17. Στην άποψη της «βαθιάς» οικολογίας για τη μη χρήση της τεχνολογίας στις ανθρώπινες δραστηριότητες οι κοινωνικοί οικολόγοι απάντησαν πως η τεχνολογία και η βιομηχανική πρόοδος έχουν αρνητικό αντίκτυπο επειδή είναι προσανατολισμένες προς στην εξυπηρέτηση του Κεφαλαίου και του καπιταλισμού. Σε μία κοινωνία χωρίς κράτος, καπιταλισμό και κυριαρχία η τεχνολογία θα είναι απελευθερωτική, θα είναι ο μοχλός για λιγότερη ή καθόλου εργασία. Θα είναι οικολογική, καθώς θα προάγει την ισορροπία στη φύση και στις ανθρώπινες κοινότητες, αφού δεν θα λειτουργεί σπάταλα και ενεργοβόρα εξυπηρετώντας την υπερκατανάλωση18.
Στις αιτιάσεις των φιλελεύθερων και των μαρξιστών ότι ο ανθρώπινος προορισμός είναι η κυριαρχία του πάνω στη φύση, η κοινωνική οικολογία απάντησε πως η κυριαρχία της φύσης αποτέλεσε ένα κοινωνικό και πολιτικό πρόγραμμα των ιεραρχικά δομημένων κοινωνιών, σχεδιασμένο από τις ελίτ της κάθε κοινωνίας προκειμένου να ενταθεί ο ανταγωνισμός και οι ανισότητες. Η κοινωνική εξέλιξη και η θέαση της φύσης από τις εκάστοτε κοινωνίες στην ανθρώπινη Ιστορία ήταν πάντα, σύμφωνα με τον Bookchin, απόρροια των ιεραρχικών δομών των κοινωνιών. Ο διαλεκτικός νατουραλισμός του Bookchinθεωρεί τη φύση ως την πηγή εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, ως την πηγή εξέλιξης της συνείδησής του, της δημιουργικότητάς του και εν τέλει της ελευθερίας του19.
Το ρεύμα της κοινωνικής οικολογίας του Murray Bookchin αποτελεί τη μοναδική απάντηση στην οικολογική κρίση καθώς εστιάζει στην καρδιά του προβλήματος που είναι οι κοινωνικές, οι πολιτικές και οι οικονομικές συνθήκες στην κοινωνία. Ο τρόπος οργάνωσης μίας κοινωνίας, και πιο συγκεκριμένα της Δυτικής κοινωνίας, όπου οι σχέσεις που επικρατούν είναι αυτές της κυριαρχίας και του ανταγωνισμού έχουν άμεσο και αρνητικό αντίκτυπο στο φυσικό περιβάλλον. Η λύση που προτείνει ο Bookchin είναι μακροπρόθεσμη και πολυεπίπεδη. Απαιτείται ακτιβιστική εκστρατεία προκειμένου να φανερωθούν, καταρχάς, οι καταπιεστικές και οι ιεραρχικές δομές του καπιταλισμού. Απαιτείται η κατανόηση πως η κυριαρχία του ανθρώπου στη φύση δεν αποτελεί προϊόν της ιστορικής αναγκαιότητας, όπως πολλοί διατείνονται, αλλά είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών σχέσεων. Τέλος, θεωρεί πως το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνικής οικολογίας πρέπει να βασίζεται στην άμεση δημοκρατία, στη δυνατότητα λογοδοσίας, στη δυνατότητα συνεχούς πρόσβασης και συμμετοχής των ανθρώπων στις αποφάσεις που καθορίζουν τις ζωές τους.
Σημειώσεις
1# Biehl J., Staudenmaier P., Οικοφασισμός: Μαθήματα από τη Γερμανική εμπειρία, Ισνάφι, Ιωάννινα 2003, σσ. 23,30,45 και Bookchin M., Ο μύθος του Υπερπληθυσμού, Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1997, σσ. 29,33,38.
2# Heywood A., Πολιτικές Ιδεολογίες, Επίκεντρο, Αθήνα 2005, σσ. 471-477.
3# Heywood A., ό.π., σ.475.
4# Στο ίδιο, σσ. 489-490.
5# Heywood A., ό.π., σ.490 και Bookchin M., ό.π., σ. 49
6# Naess Α., The Shallow and the Deep, Long-Range Ecology Movement, Deep Ecology for the 21st Century, Shambhala, Boston 1995, σ. 151
7# Drengson A., Ecophilosophy, Ecosophy and the Deep Ecology Movement: An Overview, Journal of Ecosophy 1997, σσ., 110.
8# Brian, Κλιματική Δικαιοσύνη, Αντιγόνη, Θες/νίκη 2010, σσ. 136-137.
9# Στο ίδιο, σσ. 111-112.
10# Bookchin M., Η ριζοσπαστικοποίηση της φύσης, Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1985, σ.16 και BookchinM., H οικολογία και η επαναστατική σκέψη, Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1980, σ.14.
11# B., ό.π., σ.120, 121.
12# Στο ίδιο, σ.127.
13# B., ό.π, σ.128.
14# Στο ίδιο, σ.135.
15# Στο ίδιο., σσ.137, 138.
16# Bookchin M., Ο μύθος του Υπερπληθυσμού, ό.π., σ.89.
17# Στο ίδιο., σ.40
18# Bookchin Murray, Προς μία απελευθερωτική τεχνολογία, Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1999, σ.7
19# B., ό.π., 152-154

Βιβλιογραφία
Biehl Janet – Staudenmaier Peter, Οικοφασισμός: Μαθήματα από τη Γερμανική εμπειρία, Ισνάφι, Ιωάννινα 2003
Bookchin Murray, H οικολογία και η επαναστατική σκέψη, Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1980
Bookchin Murray, Η ριζοσπαστικοποίηση της φύσης, Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1985
Bookchin Murray, Ο μύθος του Υπερπληθυσμού, Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1997
Bookchin Murray, Προς μία απελευθερωτική τεχνολογία, Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1999
Drengson Alan, Ecophilosophy, Ecosophy and the Deep Ecology Movement: An Overview, Journal of Ecosophy, 1997
Heywood Andrew, Πολιτικές Ιδεολογίες, Επίκεντρο, Αθήνα 2005
Naess Arne, The Shallow and the Deep, Long-Range Ecology Movement, Deep Ecology for the 21st Century, Shambhala, Boston 1995
Brian, Κλιματική Δικαιοσύνη, Αντιγόνη, Θες/νίκη 2010


http://www.respublica.gr/2017/09/column/ecol/
Posted on : Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017 [ 0 ] comments Label:

Μια συμπαραγωγή της Θεατρικής Ομάδας Ευρωστίνης ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ του Συλλόγου Πολιτισμού ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ και το Θεατρικό Εργαστήρι ΝΕΜΕΑΣ

by : tinakanoumegk
Φωτογραφία της Tereza Louizou.
Posted on : Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017 [ 0 ] comments Label:

ΔΥΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΟΥΜΗ ΚΑΙ ΠΛΟΥΜΙΤΣΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ. ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΧΟΛΙΑΣΑΝ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΛΑΣΗ ΤΣΙΩΤΟ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΟ fb.

by : tinakanoumegk


Α)       Προς όλους τους αρμόδιους και αναρμόδιους………….
Πληροφορηθήκαμε και ασφαλώς οι αρμόδιοι γνωρίζουν  ότι η ημερομηνία της εκδίκασης της  υπόθεσης του ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ για την ρίψη ή όχι των απορριμμάτων του Δήμου Σικυωνίων σ΄ αυτόν  έχει προσδιοριστεί να πραγματοποιηθεί στις 12 Οκτωβρίου 2017 στο Δικαστήριο της Κορίνθου. Δυστυχώς οι αρμόδιοι μέχρι στιγμής κωφεύουν.
Ζητάμε να κοινοποιήσουν άμεσα  τα ζυγολόγια και την προέλευση των απορριμμάτων που πήγαν στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ τους μήνες ΙΟΥΛΙΟ & ΑΥΓΟΥΣΤΟ 2017.
Οι προτάσεις μας παραμένουν αναλλοίωτες. Ο χρόνος εξαντλείται. Έστω και τώρα ας δραστηριοποιηθούμε πριν είναι αργά.
Αυτά προς το παρόν και θα επανέλθουμε.

Β)       Ploumitsa Triantafillopoulou         Αγαπητέ Βλάση,
πιότερο από τα λόγια μετράνε οι πράξεις. Τα σοβαρά προβλήματα απαιτούν συγκεκριμένη στοχοθεσία δράσεων και πρωτ' από  όλα πίστη στο θετικό αποτέλεσμα, όταν μάλιστα το δίκαιο, το ηθικό και το νόμιμο είναι με το μέρος μας. Εμείς προτείναμε και μέχρι τώρα οι αρμόδιοι κωφεύουν:
• Εδώ και τώρα (ήδη αργήσατε) άμεση προσφυγή κατά της απόφασης των ασφαλιστικών μέτρων για την απόθεση των απορριμμάτων του νέου Δήμου Σικυωνίων στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ.
• Άμεση ενημέρωση με λαϊκή συνέλευση και κινητοποίηση των συμπολιτών μας.
• Καταγγελία που θ' απευθύνεται στην αρμόδια Υπηρεσία Επιθεωρητών Περιβάλλοντος του Υπουργείου, την αντίστοιχη Υπηρεσία Επιθεώρησης της Περιφέρειας Πελοποννήσου (ΠΕΧΩ) και τέλος στον Εισαγγελέα, προκειμένου να επέμβουν με τις δικές τους ενέργειες  για την έκδοση σχετικών πορισμάτων μετά από επιτόπια αυτοψία - έλεγχο.
Θανάσης Μπούμης
Πλουμίτσα Τριανταφυλλοπούλου
Αρχιτέκτονες Μηχανικοί

Αποτέλεσμα εικόνας για ΧΥΤΑ


Posted on : Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017 [ 0 ] comments Label:

ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «ΚΟΡΙΝΘΙΑ 2025».

by : tinakanoumegk

ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «ΚΟΡΙΝΘΙΑ 2025». ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΚΑ ΠΟΥ ΑΚΥΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ



        

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            Το εισιτήριο ενός ταξιδιού γράφει τον προορισμό. Εννοείται ότι το εκδίδει το μέσον μεταφοράς και συνήθως δεν αναγράφει την διαδρομή. Στο πρόγραμμα ενός συνεδρίου αν είναι δεδομένος ο στόχος – προορισμός, έχει μεγάλη σημασία η μέθοδος, η διαδρομή, η διαδικασία. Ώστε να επιτευχθεί ο στόχος, να εκπληρωθεί ο προορισμός του συνεδρίου.
     Προς το παρόν έχουμε το πρόγραμμα του Συνεδρίου. Είναι το Αναπτυξιακό Συνέδριο «Κορινθία 2025». Μερικές παρατηρήσεις της σύνθεσής του, της θεματολογίας των εισηγήσεων, των κατηγοριοποιήσεων των συνεδριών και την εν γένει εικόνα που προσφέρει.
     Σαράντα εννέα τέταρτα της ώρας που αντιστοιχούν σε σαράντα εννέα εισηγήσεις και μία ημίωρη δεν είναι λίγες. Σε αυτές τις περιπτώσεις αποσυγκεντρώνεται ο νους και δυσκολεύονται να ανασυρθούν κεντρικές ιδέες. Η μαζική πληροφόρηση μπορεί να είναι το καλύτερο αντίδοτο της γνώσης.
     Για τον χώρο που ορίζεται ως Κορινθία και την ανάπτυξή του, ανάμεσα σε άλλες έχουν υποβληθεί μελέτες: από τις επιτελικές ομάδες του Τρίτση, η μελέτη του Χ. Κασίμη και του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, επί νομαρχίας Μανωλάκη, μία επιτροπή με επικεφαλής τον τότε αντιπρόεδρο του Επιμελητηρίου Β. Νανόπουλο το 1998, το 1ο Αναπτυξιακό Συνέδριο για την Κορινθία με διοργανωτή την Αναπτυξιακή Κορινθιακή το 2006. Κάθε τόσο κάποιος καταπιάνεται με το ζήτημα αναπτυξιακής πρότασης για την Κορινθία. Έρχονται, περνούν, έρχονται άλλα και σαν όλοι να μην έχουν ακούσει ότι κάτι έχει γίνει πιο πριν. Έργα που παραβλέπονται, χωρίς να κριθούν, και το νέο παρουσιάζεται ως ασυνέχεια. Κάπως έτσι εμφανίζεται και το νέο Συνέδριο, μία ακόμα απολυτοποιημένη παρουσία, χωρίς ένταξή του σε ένα συνεδριακό προγραμματισμό. Κάνε κι εσύ ένα Συνέδριο. Μπορείς. Και κάποιος άλλος θα έρθει και θα μπορέσει.
     Την εξαγγελία του Συνεδρίου πριν από μήνες δεν συνόδευσε η ανακοίνωση μίαςοργανωτικής επιτροπής και μίας επιστημονικής επιτροπής, όπως συνηθίζεται. Φαίνεται ότι τα υποκατέστησε η διοίκηση του Επιμελητηρίου. Όσο κύρος και να έχει το Επιμελητήριο, η απουσία τέτοιων δομών μειώνει το κύρος του. Με σπουδαιότερο αποτέλεσμα να μην προβάλλεται μία κεντρική ιδέα ως στόχος και η εξαγγελία να μένει στο «αναζητούμε», ομιλητές. Κανένα Συνέδριο δεν ξεκινάει με το δημοκρατικίστικο συζητάμε, ψάχνουμε. Η ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΣΕ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ. ΟΧΙ ΟΠΟΙΟΝ ΒΡΟΥΜΕ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ. Ένα Επιμελητήριο έχει ως βάση και αφετηρία μία κοινωνική φιλοσοφία της ανάπτυξης.
     Σε κάθε συνεδριακή ενότητα συγχέονται εισηγήσεις επιστημόνων με την πληροφόρηση για τα προγράμματα που βρίσκονται σε ισχύ. Συγχέεται ο επιστημονικός λόγος, ο χώρος της έρευνας, των ιδεών και των προτάσεων με την προβολή χρηματοδοτικών εργαλείων. Η συζήτηση για την ανάπτυξη με την ενημέρωση για προγράμματα ΕΣΠΑ,LEADER κλπ. Πρώτα πρέπει να συζητάμε για τις ανάγκες της Κορινθίας και μετά (αυτό που δεν έχει σχέση με την επιστημονική έρευνα) κοιτάζουμε ποια προγράμματα εξυπηρετούν τον προγραμματισμό μας, που είναι ζήτημα σεμιναρίου.
     Ας πάμε στις θεματικές κατηγορίες, τις αντίστοιχες εισηγήσεις. Στην πρώτη συνεδρία με τίτλο «ανάπτυξη και επιχειρήσεις» δεν διαφαίνεται, δεν είναι ευκρινές τι εννοεί το επιμελητήριο επιχείρηση. Δεν θα έπρεπε να μελετήσουμε ποιες επιχειρήσεις έχει ανάγκη η Κορινθία για να επιδοτήσουμε την ανάπτυξή τους ή την δημιουργία τους;
     Είναι πολλά αυτά που διαμορφώνουν την αντίληψη ότι η άγνοια του θέματος Κορινθία και Ανάπτυξη, η προχειρότητα στη σκέψη δημιουργεί ένα πρόγραμμα με πολιτικές ισορροπίες και τη λογική «τρύπωσέ το κι αυτό ή κι αυτόν κάπου». Στην συνεδρία για το ειδικό θέμα «αγροτική ανάπτυξη», ο βουλευτής της ΝΔ Χ. Δήμας θα μιλήσει για το γενικό θέμα «επανεκκίνηση της οικονομίας». Μάλλον αυτός που έκανε το πρόγραμμα έμπλεξε τα χαρτιά του. Γιατί και στην άλλη ενότητα με τίτλο «Αστική ανάπτυξη-έξυπνες πόλεις» η κ. Νικολάκου θα μιλήσει για τον «Στρατηγικό σχεδιασμό Περιφέρειας Πελοποννήσου».
     Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ θα μιλήσει για το θέμα με τον σύντομο τίτλο «Νέες Προοπτικές για την τοπική ανάπτυξη στην Κορινθία: Συγκριτικά πλεονεκτήματα και Αναδυόμενες δυνατότητες για την Αγροτική παραγωγή, τον Πολιτιστικό και Εναλλακτικό Τουρισμό». Ναι η κ. Θελερίτη. Αυτά τα σκέφθηκε όταν στην βουλή ψήφιζε η χώρα μας ως παγκόσμιος πρωτοπόρος να μην έχει δημόσιες υποδομές και να εξοντωθεί οικονομικά ο αγροτικός κόσμος; Θα είναι εκεί και ο του ΠΑΣΟΚ κ. Μανιάτης, αυτός είναι του κεφαλαίου υποδομές. Όταν ένα Επιμελητήριο για να βρεί την προοπτική της Κορινθίας έχει ανάγκη τη γνώμη αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα σημαίνει ότι τίποτα δεν κατάλαβε από τις αιτίες της κρίσης και την πτώχευση Ελλήνων, της Ελλάδας και ότι οι πολιτικοί είναι οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της χρεογονίας, παρακμής κι επιτροπείας.
      Η μόνη θεματική ενότητα με συνοχή ερευνητικού υπόβαθρου είναι αυτή που τιτλοφορείται «πολιτισμός». Παρότι χαρακτηρίζεται από μονομέρεια Ανατολικής Κορινθίας έχει στοιχεία ερμηνευτικής του πολιτισμού ως επένδυση στο πολιτισμικό απόθεμα.
     Οι απόψεις-ιδέες ενός συνεδρίου εντάσσονται στο πεδίο διαμόρφωσης αποφάσεων. Ακολουθεί η εξειδίκευση, αξιοποίηση, διαβούλευση, η εφαρμοστική από το πολιτικό σώμα, τους αντίστοιχους πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς θεσμούς. Το τι της πόλεως κύριον εστί δεν το καθορίζουν ούτε οι επιστήμονες, ούτε οι εμπειρογνώμονες, θεσμικοί ή ιδιωτικοί, οι παράγοντες που γνωρίζουν ή τους αφορούν τα «προγράμματα».
     Με το επικείμενο Συνέδριο προεξοφλείται το μπούγιο αλλά χάνονται οι κεντρικές ιδέες. Το Συνέδριο γίνεται για να γίνει. Αποδεικνύει το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής και των επιχειρηματικών θεσμών.  Σύγχυση πολιτικής - επιστήμης. Άνιση ανάπτυξη του θέλω και του πρέπει.
     Η Κορινθία έχει ανάγκη την ταυτότητά της μέσα στο αναπτυξιακό πλαίσιο της Πελοποννήσου. Στο Συνέδριο αυτό λείπει η λογική βηματισμού προς τη θέση που της αξίζει.

Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο – Ευρωστίνη
28 Αυγούστου 2017

Στην εικόνα: παρουσίαση προτάσεων για το αναπτυξιακό πρόγραμμα Κορινθίας από τον τότε αντιπρόεδρο του Επιμελητηρίου Β. Νανόπουλο (1998) και 1ο Αναπτυξιακό Συνέδριο (2006)
Posted on : [ 0 ] comments Label:

ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΟΡΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ

by : tinakanoumegk
   
 ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΟΡΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ 
                       
( ν’ αποτρέψουμε την εναπόθεση απορριμμάτων του Δήμου ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ και κάθε άλλου Δήμου που δεν προβλέπεται, στο ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου )


     Αυτή τη στιγμή στον ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ γίνεται υπέρμετρη παραβίαση των Περιβαλλοντικών όρων λειτουργίας του. Η τήρηση των Περιβαλλοντικών όρων είναι επιβεβλημένη από την Κοινωνία, την Πολιτεία, τις αρμόδιες Υπηρεσίες και τη Δικαιοσύνη.

     Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του κυρίου του έργου, του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ και του αρμόδιου για τη λειτουργία Περιφερειακού Συνδέσμου ΦΟΔΣΑ Περιφέρειας ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, το πρώτο εξάμηνο του 2017 αποτέθηκαν στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ 7.230,09 τόνοι απορριμμάτων. Εξ’ αυτών 3.175,56  από τον Δήμο ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ και 4.054,53 από τον Δήμο ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ. Από τα στοιχεία αυτά αποδεικνύεται περίτρανα, ότι ο Δήμος Σικυωνίων το πρώτο εξάμηνο του 2017 έχει προχωρήσει σε παράνομη, άδικη, ανεξέλεγκτη και άκρως επικίνδυνη ρίψη απορριμμάτων. Ξεπέρασε και τους τόνους του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ. Παραβίασε το επιτρεπόμενο τεχνικά για τη σωστή λειτουργία του όριο απορριμμάτων του ΧΥΤΑ. Σε έξι μήνες έφερε στον ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου περισσότερα σκουπίδια από αυτά που έχει δικαίωμα να φέρει όλο το χρόνο.

      Σύμφωνα με τους εγκεκριμένους Περιβαλλοντικούς όρους του ΧΥΤΑ – ΧΥΤΥ Ξυλοκάστρου, την άδεια λειτουργίας και την εγκεκριμένη μελέτη, προβλέπεται  να δέχεται απορρίμματα 12.600 τόνους ανά έτος, μόνο των περιοχών των πρώην Καποδιστριακών Δήμων ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ – ΦΕΝΕΟΥ. Δηλαδή η μεταγενέστερη συνένωση του Δήμου ΦΕΝΕΟΥ με τους Δήμους ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ & ΣΤΥΜΦΑΛΙΑΣ δε μπορεί σε καμία περίπτωση ν’ αλλάξει τη μελέτη και τους Περιβαλλοντικούς όρους. Κινδυνεύει άμεσα η λειτουργία όχι μόνο του ΧΥΤΑ, αλλά και του όμορου Βιολογικού καθαρισμού, ο οποίος βοηθά τη λειτουργία του στον ευαίσθητο τομέα των στραγγιδίων. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι ο Βιολογικός καθαρισμός μπορεί να βοηθήσει τη λειτουργία του ΧΥΤΑ μόνο με την τήρηση δύο προϋποθέσεων:
    Πρώτον, ο ΧΥΤΑ να μη δέχεται ετησίως ποσότητα μεγαλύτερη των προβλεπόμενών 12.600 τόνους ανά έτος και
    Δεύτερον, να γίνεται από το ΧΥΤΑ η απαραίτητη επεξεργασία.
     Στα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσουμε ως σημαντικό γεγονός την καταγγελία του Δήμου ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ – ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ, ότι πλέον «δε γίνεται ορθή λειτουργία του ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου» (απασχολεί μόνο τρία άτομα!). Επίσης, την καταγγελία του Δήμου ότι «ο χώρος του ΧΥΤΑ δεν φυλάσσεται» (υπηρετεί μόνο ένας φύλακας οκτάωρης βάσης. Τις υπόλοιπες δεκάξι ώρες ο χώρος παραμένει αφύλακτος.). Ακόμη να συνεκτιμήσουμε την πληροφορία του Δήμου ότι «ο ΦΟΔΣΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ δεν μπορεί πλέον να διαχειριστεί το ΧΥΤΑ – ΧΥΤΥ Ξυλοκάστρου», φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να επισημάνει τον κίνδυνο «να αχρηστευτεί ένα τόσο σημαντικό δαπανηρό έργο του Δήμου, όπως είναι ο ΧΥΤΑ».

     Μία περίεργη σιωπή επικρατεί στο Ξυλόκαστρο για αυτό το θέμα. Ο Δήμαρχος έβαλε στην ημερήσια διάταξη θέμα απλά και μόνο «ενημέρωση». Έχουμε ακούσει θεωρίες περί αλληλεγγύης. Αυτοί που δεν ξέρουν τι να κάνουν τα σκουπίδια τους επειδή κατάστρεψαν τον δικό τους ΧΥΤΑ δεν πρέπει να καταστρέψουν και τον ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου.

     Πιστεύουμε λόγω της σοβαρότητας και του επείγοντος του θέματος ότι θα πρέπει να δράσουμε όλοι μαζί ενωμένοι. Οι πολίτες και ο Δήμος Ξυλοκάστρου έχουν κάθε νόμιμο δικαίωμα επί του θέματος και χρειάζεται να γίνουν εδώ και τώρα οι απαραίτητες δράσεις:
  •     Άμεση προσφυγή κατά της απόφασης των ασφαλιστικών μέτρων, που χωρίς να εξετάσει την ουσία του θέματος και τις σοβαρότατες βλαβερές συνέπειες, χορήγησε προσωρινή άδεια απόθεσης των απορριμμάτων του νέου Δήμου ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ στο ΧΥΤΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ. Η προσφυγή αυτή είναι απαραίτητη αφού προκύπτουν τα παραπάνω αναφερόμενα νέα δεδομένα για τη λειτουργία του ΧΥΤΑ και την Υγιεινή και ασφάλεια των κατοίκων και του Περιβάλλοντος της περιοχής.
  •     Καταγγελία που θα απευθύνεται στην αρμόδια Υπηρεσία Επιθεωρητών Περιβάλλοντος του Υπουργείου, την αντίστοιχη Υπηρεσία Επιθεώρησης της Περιφέρειας ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ και στον Εισαγγελέα, προκειμένου να επέμβουν για τις δικές τους νόμιμες και δίκαιες ενέργειες άμεσα, για την έκδοση σχετικών πορισμάτων μετά από επιτόπια αυτοψία – έλεγχο.
  •     Τέλος, χρειάζεται να γίνει η μεγαλύτερη δυνατή κινητοποίηση όλων μας και παράλληλα με την καλύτερη δυνατή προετοιμασία, στηριγμένη στο ΝΟΜΙΜΟ, ΔΙΚΑΙΟ & ΗΘΙΚΟ πλεονέκτημα των θέσεών μας, ν’ αποτρέψουμε την εναπόθεση απορριμμάτων του Δήμου ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ και κάθε άλλου Δήμου που δεν προβλέπεται, στο ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου. 

ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ 27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017
Γρηγόρης Κλαδούχος
Θανάσης Μπούμης



Posted on : Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017 [ 0 ] comments Label:

Το πνεύμα του δυτικού ανθρώπου - Ιωάννα Τσιβάκου

by : tinakanoumegk
Ιωάννα Τσιβάκου
Αρκετοί γνωστοί στοχαστές (από τον Κρίστοφερ Λας έως τον Ζίγκμουντ Μπάουμαν, τον Ρίτσαρντ Σένετ και τον Άλμπερτ Μπόργκμαν), αναλύοντας τη σύγχρονη τεχνολογία και τις επιπτώσεις της στην ηθική συμπεριφορά και τη στάση ζωής του σύγχρονου, δυτικού κυρίως, ανθρώπου, καταλήγουν πως εγκλωβίστηκε στις λογικές της ισχύος και της τεχνολογίας· εν ολίγοις, ότι υποτάχθηκε στα δημιουργήματά του.
Αναμφίβολα, ο δυτικός πολιτισμός αφορά μιαν εκκοσμικευμένη κοινωνία, γαλουχημένη επί μακρόν στα προτάγματα του ορθολογισμού και του φιλελευθερισμού. Αυτά διαπλάσανε τον ιδεότυπο του δυτικού ανθρώπου ως ατομικότητα υπερβατική, έξω από κάθε συλλογικότητα, ως οντότητα απαλλαγμένη από την ανάγκη στηρίξε­ως της σε κάποιαν άλλην υπερβατική ετερότητα. Σήμερα, ο άνθρωπος αυτός εξε­λίχθηκε σε άτομο ανασφαλές και εγωκε­ντρικό, εθισμένο σ’ ένα είδος ηθικού κυνισμού. […]
Γαλουχημένο το δυτικό άτομο στην επιδίωξη της προσωπικής απόλαυσης, κα­τέστη άθυρμα ενός πνεύματος κοινωνικού απομονωτισμού που τελικά διευκόλυνε την οικονομία στη διεθνή της επέκταση. Το πνεύμα του δυτικού ανθρώπου, εγκα­ταλείποντας την πολιτική, δηλαδή το ενδιαφέρον για τα κοινά, προσκολλήθηκε στα τεχνολογικά δίκτυα επικοινωνίας· πα­ρασυρμένο από τον ζήλο για το παιγνίδι της καινοτομίας πάνω στο γήπεδο της πα­γκόσμιας αγοράς, προσπαθεί να επιβιώσει σ’ έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, ο οποίος, όμως, έχει πάψει να μεριμνά για τους ενοίκους του.
Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι η συρρίκνωση ενός σύμπαντος νοήματος, οικοδομημένου επί αιώνες πάνω στη φροντίδα για τον έλεγχο και τη διατήρηση της ζωής. Καθώς καταργούνται ή υποστέλλονται παραδοσιακές νοηματικές διαφορές (όπως, για παράδειγμα, άντρας-γυναίκα, δικός μας-ξένος, κοντά-μακριά, γρήγορος-αργός), διαμορφώνεται ένας νοημα­τικός πολτός που υποκλίνεται στη λειτουρ­γικότητα, αφήνοντας τον θάνατο ελεύθερο να εισβάλλει στη ζωή, διαρρηγνύοντας τη διαφορά ζωής-θανάτου. Για παράδειγμα, ο άνθρωπος των Μέσων Μαζικής Ενημέρω­σης, από το ένα μέρος, εξοβελίζει από την οπτική του τον δικό του θάνατο, επιδιώ­κοντας απεγνωσμένα την αιώνια νεότητα και, από το άλλο, είναι τόσο εξοικειωμέ­νος με τον θάνατο του άλλου, ώστε κοι­τά αδιάφορος το πλήθος των νεκρών, που από την τηλεοπτική οθόνη εισβάλλουν κα­θημερινά στη ζωή του, χωρίς να την απα­σχολούν. Ο ίδιος, δε, κυνηγώντας αγχωτικά τον χρόνο, δεν συνειδητοποιεί πως κα­θώς δεν έχει συμφιλιωθεί με τη διαφορά ζωής-θανάτου, στην προσπάθειά του να καταργήσει το αρνητικό σκέλος της δια­φοράς, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να καταδιώκεται συνεχώς από τον φόβο του αναπότρεπτου γεγονότος του θανάτου.
Κι όμως, ο προσεκτικός παρατηρητής δύναται να διακρίνει φυγόκεντρες δυνά­μεις οι οποίες κατορθώνουν να επηρεά­σουν την περιγραφείσα κατάσταση. Δυνά­μεις ορμώμενες από την επιθυμία της ίδιας της ζωής να αντισταθεί στην ομοιογενοποίηση και στην κοινωνική εντροπία, στον ίδιο της δηλαδή τον θάνατο. Οι δυνάμεις αντίστασης γεννώνται στα πεδία που λει­τουργούν οι παράγοντες καταστολής· ανα­δύονται από τις αντιφάσεις που αυτοί πα­ράγουν, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην οντική παρόρμηση ελευθερίας που ωθεί τη ζωή να μπορέσει να τις ανατρέψει. Σε αυ­τές τις δυνάμεις θα αφιερωθεί το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της εισήγησης, αφού προηγουμένως μεσολαβήσει σύντομος σχολιασμός για τα ελληνικά τεκταινόμενα.

Ελληνικός κόσμος
Ποια είναι η κατάσταση στην Ελλάδα σε σχέση με το γενικότερο πλαίσιο του δυ­τικού κόσμου που περιγράψαμε; Η Ελλά­δα των δύσμορφων θεσμών, της τεχνολο­γικής καθυστέρησης και της οικονομικής παρακμής, φαίνεται να υποφέρει διπλά: αφενός από τα προβλήματα του πρώτου κόσμου αλλά και από τα αδιέξοδα μιας ατέρμονης κρίσης που οδηγεί σε κοινωνι­κή διάλυση και πολιτισμική συρρίκνωση.
Γνωρίζουμε πως όλες οι κατά καιρούς προσπάθειες να οργανωθεί το ελληνικό κράτος βάσει της φιλελεύθερης παράδο­σης κατέληξαν σε αποτυχία. Οι λόγοι εί­ναι πολλοί, και έχουν σχολιαστεί επανει­λημμένως. Γενικά, μπορεί να υποστηρι­χθεί πως η ελληνική ηγεμονεύουσα τάξη, από την Επανάσταση του ’21 κι έπειτα, επιχείρησε να μιμηθεί τα δυτικά πρότυ­πα οργάνωσης του κράτους, χωρίς ωστό­σο να κατανοεί, ούτε να δύναται να επι­βάλει, τις αναγκαίες κοινωνικο-πολιτικές προϋποθέσεις που χάρισαν στις κοινωνί­ες της Δύσης κρατικούς θεσμούς λειτουρ­γικούς και ευέλικτους. Ακόμη και σήμε­ρα, δυναμικά κοινωνικά στρώματα (όπως οι επιχειρηματίες, τα μεσαία στελέχη και οι επιστήμονες) υποκλίνονται στον δυτι­κό, τρόπο οργάνωσης της διοίκησης και της εργασίας, λοιδορώντας τα ελληνικά ήθη, αγνοώντας στο βάθος τον διαφορετι­κό βιόκοσμο και την μακρόχρονη πολιτι­κή αγωγή των Νεοελλήνων.
Γνωστή είναι επίσης η κατάσταση στην τεχνολογία πληροφοριών η οποία εισήχθη στην Ελλάδα αργότερα από τα άλλα δυτικά κράτη. Παρότι ο ρυθμός επέ­κτασης και χρήσης της είναι αυτή τη στιγμή αρκετά υψηλός, κυρίως από ιδιώτες, αξίζει να επισημανθεί πως το είδος της τεχνολογίας που αξιοποιείται σχετίζεται με το επικοινωνιακό της κομμάτι. Αξιο­ποιούμε, δηλαδή, τα μέσα κοινωνικής δι­κτύωσης και το κινητό τηλέφωνο και μά­λιστα υποτασσόμαστε ανεπίγνωστα στην αγγλική γλώσσα όπως και στην ιδιότυ­πη, συνοπτική και περικομμένη γλώσ­σα του διαδικτύου, έτσι ώστε να χάνεται σιγά σιγά η γραπτή επαφή με τη γλώσ­σα μας αλλά και η σκέψη μας να εθίζεται στο πρόχειρο και στο επιφανειακά ευρη­ματικό. Δεν χρησιμοποιούμε εφαρμογές της νέας τεχνολογίας που σχετίζονται με την επιστήμη και την έρευνα, τις υπηρε­σίες και την αλλαγή των διαδικασιών εργασίας. Δεν έχει επεκταθεί ακόμη η ψηφιακή τεχνολογία σε βαθμό ικανοποιητικοί στον κρατικό μηχανισμό, ούτε όμως στις ιδιωτικές υπηρεσίες, γεγονός που εξακολουθεί να εμπλέκει τον Έλληνα στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, ενώ τον αποκλείει από πλήθος σημαντικών πληροφοριών, μιας και οι άλλες, μη ψηφιακές πηγές πληροφόρησης, όπως οι έντυπες, έπαψαν να είναι στις συνήθειές του.
Από ορισμένους προβάλλεται το επιχείρημα πως ο μη εθισμός μεγάλου μέρους του πληθυσμού στο διαδίκτυο και στον ηλεκτρονικό υπολογιστή μπορεί το προφυλάσσει από τον αγχώδη χρόνο του δυτικού κόσμου και από σωρεία άχρηστων πληροφοριών. Εκτός του ότι η ροπή είναι προς την ψηφιακή εξοικείωση, κάτι τέτοιο θα μπορούσε πράγματι να εκληφθεί ως πλεονέκτημα, αν ο ελεύθερος χρόνο αναλωνόταν σε στοχασμό και δημιουργική εργασία, πράγμα όμως που δεν συμβαίνει.
Απογοητευτικό είναι επίσης το γεγονός πως η οργάνωση της εργασίας δε παρακολουθεί τις προσφερόμενες από νέατεχνολογία δυνατότητες. Βεβαίως η κρίση εξάρθρωσε τις μικρομεσαίες επι­χειρήσεις και είχε φοβερές επιπτώσεις και στις μεγάλες, όμως η οργάνωση της πα­ραγωγής και διάθεσης, ακόμη και σε βι­ομηχανίες με αυτόματη παραγωγή, συνε­χίζει να ακολουθεί το παλιό συγκεντρωτικόμοντέλο διοίκησης, και όχι της συνερ­γασίας που επιτρέπει και αποζητά η νέα τεχνολογία. Αν εξαιρέσει κανείς τους λι­γοστούς χώρους όπου ασκείται η έρευνα στην Ελλάδα, ο ελληνικός βιομηχανικός τομέας, όπως και αυτός των υπηρεσιών, δεν έχει δημιουργήσει ακόμη πρόσφορους τρόπους για την εφαρμογή της συνεργασί­ας και την ανάδειξη της καινοτομίας μέσω της νέας τεχνολογίας.
Δεδομένων αυτών των συνθηκών, η Ελλάδα, από το ένα μέρος δεν μπορεί να λειτουργήσει ως σημαντικός παράγων των παγκοσμοποιητικών κινήσεων, δεν μπορεί, για παράδειγμα, να φτιάξει ελεγχόμενες ζώνες συγκεντρώσεως υπηρεσιών εξυπηρετικών του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, ενώ εκούσα-άκουσα υπακούει σε αυτές. Από το άλλο, το πνεύμα του Έλληνα αδυνατεί να συνδυάσει τις θεσμικές με τις τεχνολογικές αλλαγές και να τις κατευθύνει προς μιαν απελευθερω­τική προοπτική.
Όλα αυτά, σε εποχή κρίσεων και πα­γκόσμιων ανακατατάξεων, έχουν ως αποτέλεσμα να μειώνεται το αίσθημα της εθνικής ταυτότητας και, κατ’ επέκταση, της εθνικής μας υποστάσεως στο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής οικουμένης όπου επικρατεί η δαρβινική αρχή «ο πιο ικανός επιβιώνει διαφορετικά εξαφανίζεται».
Όσοι θεωρούν ως πρώτιστη ανάγκη τη διατήρηση της εθνικής υποστάσεως δεν διαπνέονται από μουσειακό πνεύμα, αλλά από τη γνώση πως χωρίς αυτήν, στην ουσία χωρίς εθνική μνήμη, μια κοινωνία δεν μπορεί να οριοθετηθεί απέναντι στον άλ­λον, άρα δεν έχει μέλλον, και η μοίρα της θα είναι να αφομοιωθεί από άλλα ζωτι­κότερα και δυναμικότερα έθνη. Δεν πρό­κειται για γεωγραφική οριοθέτηση, πα­ρά για οριοθέτηση με στοιχεία πολιτισμικά (όπως η γλώσσα, η θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα, τα έργα λόγου και τέχνης, οι προφορικοί μύθοι και άλλα) όλα συγκροτητικά της ιδιοπροσωπίας μιας εθνι­κής συλλογικότητας. Τα εν λόγω στοιχεία συντελούν στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής καθώς εμποτίζουν με νόημα ζω­οποιό τη συλλογική ζωή επιτρέποντάς της να αφομοιώσει χωρίς φόβο το αλλότριο και νέο. Η εξάντληση του εθνικού φρονή­ματος στην εποχή της κατάρρευσης των μεγάλων ιδεολογιών, οδηγεί στην εξασθέ­νηση της οντικής παρόρμησης για ελευ­θερία, με συνέπεια τον άγονο ατομικισμό ατόμων ή ομάδων και τη συνακόλουθη προθυμία τους να εγκαταλείψουν το εθνι­κό κράτος για να διασωθούν.

Αντισυστημικές διαφυγές στη Δύση και στην Ελλάδα
Έγινε μνεία της μετατροπής του κράτους σε συγκεντρωτικό μηχανισμό ελέγχου. Αξίζει, ωστόσο, να επισημανθεί πως μέ­σα στη μαζική δημοκρατία εμφανίζονται απείθαρχες δυνάμεις που αναζητούν νέα πεδία έκφρασης. Δεν υπαινίσσομαι τις αναρχικές ομάδες που ξεπηδούν σαν μα­νιτάρια στον πρώτο κόσμο, ιδίως σε πε­ριοχές όπου δεν είναι αυστηρές οι δυνά­μεις επιτήρησης· ούτε τις μικρές εθνότη­τες εντός των κυρίαρχων εθνών που πα­σχίζουν για την πολιτισμική και πολιτική τους ελευθερία. Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, αναφέρομαι σε αντισυστημικές ομάδες που πειραματίζονται με μορφές τέχνης και επιστήμης έξω από τις επίσημες θεματι­κές και τα ύφη του συρμού· σε πρωτοβου­λίες ιδιωτικές ή συνεταιριστικές παρα­γωγής και διάθεσης εκλεκτών προϊόντων που φέρουν το άρωμα του τόπου τους· σε πολιτιστικούς συλλόγους διάσπαρτους σε όλη την ελληνική επαρχία με μέλη που κινητοποιούνται για την αναζωογόνηση της τοπικής τέχνης και πολιτισμού, που οργα­νώνουν χορωδίες ή πραγματοποιούν αξι­οζήλευτες εκδηλώσεις λόγου και τέχνης· σε ομάδες αγοριών και κοριτσιών που συ­νομιλούν στο διαδίκτυο μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (socialmedia), δη­μιουργώντας το δικό τους εικονικό σύ­μπαν, κλείνοντας τα αυτιά τους στα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης· σ’ εκείνους που προστρέχουν με θυσία οικο­νομική και κόπο σωματικό να ενταχθούν σε σεμινάρια και εξωσχολικά μαθήματα επιδιώκοντας την πνευματική τους επι­μόρφωση. Όλα αυτά μαρτυρούν πως η ελ­ληνική κοινωνία αναζητά νέες εστίες νοή­ματος για να δώσει περιεχόμενο στη ζωή της, σε πείσμα των οικονομικών κακουχιών που της έχουν επιβληθεί.
Η σημαντικότερη ωστόσο αντισυστημική διαφυγή, η οποία έχει τη δύναμη να εισχωρεί στον συστημικό κόσμο και να τον μεταλλάσσει, είναι εκείνη που ανα­πτύσσεται σε προηγμένες τεχνολογικά και επιχειρηματικά χώρες από την αντιφατικό­τητα της ίδιας της τεχνολογίας και τη δύ­ναμη ζωής που την κινητοποιεί. Πρόκειται για τα πληροφοριακά δίκτυα και τις εικο­νικές κοινότητες που αυτά σχηματίζουν, όπως οι τηλεματικές κοινότητες. Ο όρος «κοινότητα» δεν παραπέμπει σε κοινωνι­κές συνομαδώσεις, εξαρτημένες από την εντοπιότητα και τη συγγένεια. Πρόκει­ται για ένα νέο μοντέλο ατοπικών κοινο­τήτων, βασισμένων στις τεχνολογικές δικτυώσεις και στο πνεύμα της συνεργασίας που αναπτύσσεται εντός τους, το οποίο οι θεωρητικοί της κοινωνιολογίας και της ερ­γασίας επιχειρούν να συλλάβουν.
Επί τη ευκαιρία ας σημειωθεί, πως το πρότυπο της κοινότητας (gemeinschaft) χρησίμευσε στο να προσδιοριστούν καλύτερα οι αλλοιώσεις που προκάλεσε ο βιομηχανισμός στις κοινωνικές σχέσεις. Το ίδιο παρατηρείται και σήμερα, όπου ο όρος «κοινότητα» ως ποιοτικός προσδιορισμός της τηλεματικής έρχεται να υποδείξει πώς, βάσει μιας αλληλέγγυας και συνεργατικής πολιτικής, δύναται κανείς να επαναπροσδιορίσει τις εικονικές σχέσεις που δημιουργεί ο μεταβιομηχανικός πολιτισμός. Η επίκληση, έστω και γλωσσικά, του κοινοτικού πνεύματος επιχειρεί να αμβλύνει τις μεταλλαγές που προκαλούν στην ανθρώπινη συνείδηση η υπολογιστική σκέψη και γλώσσα και να ελαττώσει τον προκαλούμενο από αυτές τις μεταλλαγές φόβο. […]
Η ελληνική κοινωνία προσφέρεται εν γένει για τη σύσταση τηλεματικών ή εν γένει πνευματικών κοινοτήτων, λόγω της μακράς της παράδοσης σε κοινοτικές μορφές ατοπικής κουλτούρας και πολιτισμι­κών δικτύων, όπως αυτές που είχαν συνάψει οι νήσοι του Αιγαίου ή οι κοινότητες της ελληνικής διασποράς. Το ιστορικό αυ­τό φαινόμενο ενθαρρύνει την προσδοκία μας πως η παράδοση μιας ανοιχτής, κοι­νοτικά οργανωμένης δράσης, ίσως να μην έχει χαθεί, αλλά να υποφώσκει στη συλ­λογική μνήμη του λαού μας. Τα ψηφιακά και δη τα τηλεματικά δίκτυα είναι σε θέ­ση να αφυπνίσουν αυτήν την παράδοση· στηριγμένα σε αυτήν, να οικοδομήσουν τεχνολογικές, εκσυγχρονισμένες κοινότη­τες, όπου οι νέες σχέσεις που θα εγκαθι­δρυθούν δεν θα επιτρέπουν στην ανακλα­στική λογική να πάρει το πάνω χέρι. Αντίθετα, θα συντελέσουν στη μεταβολή της ελληνικής νοοτροπίας του εγωκεντρισμού και του ωχαδελφισμού και, κυρίως, της μηδενιστικής παραίτησης.
Η οικονομική καχεξία που ωθεί πολ­λούς συμπατριώτες μας στο να πειραμα­τιστούν με νέους τρόπους απασχόλησης, αλλά και η διάθεση των νέων ανθρώπων να βρουν καινούργιες μορφές έκφρασης, οδηγούν σε πνευματικές ζυμώσεις που αν και είναι ίσως νωρίς να τις εκτιμήσει κα­νείς, γεννούν εν τούτοις κάποια αισιοδο­ξία για την ανάδειξη νέων, ατοπικών, συ­ντροφικών μορφών δράσης εντός του ελ­ληνικού χώρου. Παραταύτα, αν οι σχετι­κές προσπάθειες δεν υποστηριχθούν από πνεύμα εθνικής αφύπνισης, αν η ελληνική κοινωνία δεν επιτύχει να εμπνεύσει δύνα­μη ζωής στα συντροφικά εγχειρήματα που αναδύονται, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος αυ­τά τα εγχειρήματα να απορροφηθούν από την εικονική διάσταση των ψηφιακών δι­κτύων και τη σαγήνη των κοσμοπολίτικων υποσχέσεων που συνοδεύουν ως σειρήνες τις καινοτόμες τεχνολογικές μορφές.

Επίλογος
Ο νους του δυτικού ανθρώπου δεν υποκλί­νεται πια σε μεγάλους, επαναστατικούς μύθους. Φαίνεται όμως να έχει κατανοή­σει την πολυπλοκότητα των πραγμάτων, και να έχει μάθει τα μεν θετικά σημεία να τα αποδέχεται, τα δε αρνητικά να τα εκμε­ταλλεύεται, αναδιαμορφώνοντάς τα προς όφελος του. Πρόκειται για μια κοινωνική ευαισθησία που έχει αρχίσει εδώ και και­ρό να εκδηλώνεται από τα κάτω –από τα κοινωνικά στρώματα και όχι από τα ηγετικά κλιμάκια– και που κανείς δεν γνωρί­ζει ακόμη πού θα καταλήξει. Το πώς αυ­τή η ευαισθησία θα ωριμάσει, εξαρτάται εν πολλοίς από την ανθρώπινη οντική πα­ρόρμηση για ελευθερία, ώστε να αναδει­χθούν τρόποι κοινωνικής συμβίωσης που δεν θα θέτουν τη ζωή σε κίνδυνο. Στην ίδια τη ζωή επαφίεται η ελπίδα πως, τε­λικά, η διαπλασμένη με τη δυτική σκέψη ανθρώπινη ύπαρξη θα διαμορφώσει μια καινούργια, εποικοδομητική αντίληψη για τις σχέσεις της με τον άλλον.
Εν είδει συμπεράσματος, θα μπορούσε να ειπωθεί πως το σύγχρονο υποκείμενο –του ελληνικού συμπεριλαμβανομένου– καίτοι ακόμη ασυνείδητα, αντιδρά σ’ έναν κόσμο που πρόσφερε αντί για τη σωματικότητα την εκμετάλλευση του σώματος, αντί για τη δημιουργική δράση τον κάμα­το, αντί για τη γιορτή τη μαζική διασκέδα­ση, αντί για την επένδυση της επιθυμίας σε αισθητικές εμπειρίες την κατανάλωση του ευτελούς. Απογυμνωμένο από ιδεολο­γίες που του κάλυπταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια την ανάγκη του συνανήκειν, επιδιώκει σήμερα κοινωνικές σχέσεις με όσους συμμετέχουν στο ίδιο έργο, έτοιμο ψυχι­κά να διαμοιρασθεί μαζί τους τη διάθεση του για προσφορά. Νέα ρομαντικά κινή­ματα ξεπροβάλλουν, τα οποία, όπως κή­ρυτταν οι προπάτορες του ρομαντισμού, αρνούνται το πνεύμα της εργαλειακής αξιοποίησης του ανθρώπου και της φύσης από τον επιστημονικό ορθολογισμό. Αντί­θετα, προσβλέποντας σε μιαν ελεύθερη ατομικότητα, αντιμετωπίζουν τον σύμπα­ντα κόσμο ως αλληλοσυνδεδεμένο όλον, γεμάτο από παλμούς ζωής, ικανό να προσεγγιστεί όχι μόνο με την επιστημονική λογική αλλά, επίσης, με τη διαίσθηση, τις συγκινήσεις και τις ηθικές αξίες. Παρότι παρόμοια κινήματα εκδηλώνονται περισσότερο στον τομέα της τέχνης και ιδίως της μουσικής παρά της φιλοσοφίας, εν τούτοις βρίσκουν ανταπόκριση στην κοι­νωνία, ενισχύοντας διάφορες μορφές κοι­νοτικής συμβίωσης. Το συνεργατικό/κοι­νοτικό πλαίσιο δράσης και η ρομαντική ευαισθησία ανακαλύπτονται εκ νέου απο τα ψηφιακά δίκτυα, ως οι αληθινοί θεμα­τοφύλακες της φαντασίας και των γνήσι­ων κύκλων οικειότητας.
Η μνεία του νεο-ρομαντισμού και των| τηλεματικών κοινοτήτων  δεν έγινε με σκοπό να προταθούν ως μορφές σκέψης και δράσης στην ταλαιπωρημένη ελληνι­κή κοινωνία, αλλά με αποκλειστικό σκοπό να δείξουμε πως το όραμα ενός συνδεδεμένου κόσμου, ενός δηλαδή νέου «εμείς» που στέργει στην προσφορά κα την ανταπόδοση αναγεννιέται σε περιοχές της σύγχρονης οικουμένης. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει πως οι επιτυχημένες μορφές κοινωνικότητας που έχει αναδείξει ο βίος της ανθρωπότητας παρά μένουν εσαεί θαλερές, καθώς διαποτίζονται αενάως από την αυθεντική παρόρμηση της ζωής.
Αποσπάσματα από Εισήγηση (με τίτλο «Εμπόδια στη δυναμική της ζωής και προοπτικές αποτροπής τους») στα πλαίσια της σειράς «Πέραν της παρακμής», που διοργάνωσε το Άρδην τον χειμώνα 2014-15.
Αναδημοσίευση από τον Νέο Λόγιο Ερμή, τχ 13, άνοιξη 2016.
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα είναι έργο του Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο.
πηγή ψηφιακού κειμένου: Aντίφωνο