ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








by : tinakanoumegk

Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 η Ελλάδα ήταν η πιο μοντέρνα πλεκτοβιομηχανία. Λίγα χρόνια αργότερα όλα είχαν χαθεί. Με αφορμή την έκθεση ζωγραφικών σχεδίων του στο ID Concept Store, ο Έλληνας σχεδιαστής μιλά στο inside story για τις περιπέτειες της μόδας στη χώρα.

Από τη συλλογή Vase Look με μοτίβα από αγγεία. Ο Γιάννης Τσεκλένης στο σχεδιαστήριο του, 1966. Ύφασμα από την ίδια συλλογή.
Το πέρασμα του χρόνου τείνει να στρογγυλεύει το παρελθόν, να απλουστεύει τα όσα συνέβησαν, να κατηγοριοποιεί και να ωραιοποιεί τα γεγονότα. Αν σήμερα βλέπουμε τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 με μία νοσταλγική ματιά, αν τις αποτιμούμε ως περιόδους δημιουργικότητας, κομψότητας και νεανικής ορμής, μένει να αναρωτηθούμε κατά πόσο αυτή η εικόνα αποτελεί προβολή σημερινών, ανικανοποίητων προσδοκιών ή πραγματικότητα.
Για τον Γιάννη Τσεκλένη, η δεκαετία του εβδομήντα ήταν σίγουρα μία περίοδος γόνιμης δημιουργικότητας αλλά και μεγάλων ανατροπών. Η έκθεση A Tseklenis Tribute, The 70s Drawings Revisited που ανοίγει το Σάββατο στο I-D Concept StoreΗ σελίδα στο fb είναι αφορμή αφενός να ξαναεπισκεφθεί κανείς το έργο ενός σημαντικού και πολύπλευρου κοσμοπολίτη δημιουργού και αφετέρου να αναλογιστεί πάνω σε ζητήματα που αφορούν τη διαδρομή της μόδας στη χώρα, τις αναλαμπές και τα αδιέξοδα της.
Η έκθεση συνδέει το τότε με το τώρα παρουσιάζοντας για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό αυθεντικά ζωγραφικά σχέδια σε χαρτί –μία επιλογή 13 έργων από τα 300 διασωθέντα– του Γιάννη Τσεκλένη,Η σελίδα στο fb τα περισσότερα της δεκαετίας του ’70. Τα σχέδια αυτά ήταν μελέτες για τα μοτίβα υφασμάτων που χρησιμοποίησε στις δημιουργίες του επί 25 χρόνια. Δημιουργίες που παρουσιάστηκαν στα εξώφυλλα διεθνών περιοδικών και εφημερίδων όπως η Vogue, το Vanity Fair, το Elle, η Figaro, η Washington Post και πια βρίσκονται σε μουσεία όπως το Victoria & Albert"Design for screen printed textile from 'Vase Look' collection", V & A του Λονδίνου.
Μαζί με τα σχέδια, η έκθεση παρουσιάζει τις μίνι συλλογές τριών σύγχρονων Ελλήνων σχεδιαστών: της Σοφίας Κοκοσαλάκηsophiakokosalaki.com, του Άγγελου Μπράτηangelosbratis.it και της σχεδιάστριας κοσμημάτων Ντόλλυς ΜπουκογιάννηH σελίδα στο fb, έργα που ο καθένας τους εμπνεύστηκε από τα σχέδια του Γιάννη Τσεκλένη. Ο Μπράτης και η Κοκοσαλάκη δημιούργησαν φορέματα από σχέδια υφασμάτων που επέλεξαν από το αρχείο του Γιάννη Τσεκλένη. Ανασυστήνοντας την παλαιά πρακτική του σχεδιαστή, οι σχεδιαστές τύπωσαν τα σχέδια στη μεταξουργία του Γιώργου ΤσιακίρηΗ ιστοσελίδα στο Σουφλί, παλαιό συνεργάτη του Τσεκλένη. Στη μονάδα αυτή, που δραστηριοποιείται από το 1954, οι παραδοσιακές μέθοδοι παραγωγής μεταξιού έχουν πια συνδυαστεί με σύγχρονες μεθόδους ψηφιακής τεχνολογίας. Εκεί μάλιστα τα τελευταία χρόνια ο Γιάννης Τσεκλένης έχει επανεκδώσει σχέδια του σε φουλάριαtseklenisfoulards.com.
Τα φουλάρια και η βοήθεια οργάνωσης εκθέσεων σχετικά με το έργο του, όπως η έκθεση που οργανώνει το επόμενο Σεπτέμβριο το Πελοποννησιακό Λαογραφικό ΊδρυμαΟ ιστότοπος στο Ναύπλιο (άλλωστε ο σχεδιαστής δώρισε 685 φορέματα και 978 σχέδια από το αρχείο του στο ίδρυμα), είναι οι μόνοι οδοί μέσα από τους οποίους ο Γιάννης ΤσεκλένηςΗ ιστοσελίδα του ασχολείται πια με τη μόδα. Κατά τα άλλα, έχει αποχωρήσει από το χώρο από τη δεκαετία του ’90, έχοντας ζήσει τη διεθνή αναγνώριση αλλά και την απογοήτευση ονείρων που η ελληνική πραγματικότητα ματαίωσε. Διότι ο Τσεκλένης υπήρξε και εξακολουθεί να είναι ένας πολυπράγμων δημιουργός με όραμα και πραγματικούς στόχους. Δημιουργός από το Α ως το Ω, σχεδίαζε ο ίδιος τα υφάσματα που χρησιμοποιούσε στις δημιουργίες του συνεργαζόμενος με εταιρείες νημάτων και επινοούσε μεθόδους προβολής και παραγωγής των δημιουργιών του ώστε να φτάσουν στο ευρύ κοινό. Ο ίδιος σκεφτόταν τη μόδα ολιστικά, κάθε στάδιο από από τη δημιουργία έως την υλοποίηση, από το καλλιτεχνικό έως το επιχειρηματικό σκέλος.
Η πιο παραγωγική περίοδος για τον ίδιο μπορεί να ήταν η δεκαετία του ’70, αλλά για την ελληνική μόδα δεν ισχύει το ίδιο. Τα κομψά ρούχα της δεκαετίας του ’60 και του ’70 δεν σημαίνουν ότι η μόδα ήταν ανθηρή στην Ελλάδα διότι οι συνθήκες δεν επέτρεπαν την ανάπτυξη. «Την δεκαετία του ’60 και του ’70, η ελληνική μόδα απαρτιζόταν κυρίως από οίκους ραπτικής που αντέγραφαν κάτι από το εξωτερικό, αγόραζαν το ύφασμα στην Ελλάδα και το έραβαν. Οι καλές στιγμές για την μόδα δεν υπήρξαν ποτέ. Η Ελλάδα υπήρξε το μεγαλύτερο υπεργολαβικό εργαστήρι παραγωγής υφασμάτων στην Ευρώπη. Είχε όλη την τεχνογνωσία αλλά δεν είχε στρατηγικό σχεδιασμό» λέει ο Γιάννης Τσεκλένης στο inside story.
Στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας και της πλεκτοβιομηχανίας η Ελλάδα είχε το προβάδισμα, όμως από πολιτικά λάθη έχασε την ευκαιρία να αναπτύξει το συγκριτικό της αυτό πλεονέκτημα, την τεχνογνωσία και την εγχώρια παραγωγή πρώτης ύλης. «Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 η Ελλάδα ήταν η πιο μοντέρνα πλεκτοβιομηχανία. Το πρόβλημα ήταν ότι, αντί να στήσουμε την παραγωγή και το ελληνικό branding, γίναμε φασονιέρηδες των Γερμανών. Το ’88 ήμασταν η 12η εξαγωγική δύναμη στον κόσμο. Αν με αυτό το άρμα φτιάχναμε τα δικά μας brands, δεν θα είχαμε πρόβλημα σήμερα».
Το χτύπημα, όπως εξηγεί, ήρθε όταν η Ελλάδα δέχθηκε, ενώ είχε την επιλογή να μην το κάνει, μια ευρωπαϊκή συμφωνία που μετακινούσε τις μονάδες παραγωγής “έντασης εργασίας” (μονάδες στις οποίες η εργασία ως συντελεστής παραγωγής μετέχει με μικρότερο συγκριτικά ποσοστό από ό,τι άλλοι συντελεστές, όπως ο μηχανολογικός εξοπλισμός και τα συστήματα λογισμικού) σε αναπτυσσόμενες χώρες, με το σκεπτικό ότι τονώνοντας την οικονομία των χωρών αυτών θα εξασφάλιζαν πελάτες για τα ακριβά ευρωπαϊκά προϊόντα. «Αυτή η ενέργεια ανέκοψε κάθε στρατηγική ανάπτυξης. Σαν να μην καταλάβαιναν οι ιθύνοντες ότι το 60% της παραγωγής βαμβακιού βρισκόταν στην Ελλάδα».
Έχοντας πληγεί ανεπανόρθωτα, η βιομηχανία της μόδας δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί. Επιπλέον, απέναντι στον ανταγωνισμό του φθηνού εργατικού δυναμικού, η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία που είχε. Η κατάσταση παγιώθηκε και υπό αυτές τις συνθήκες είναι πλέον λογικό για τους σχεδιαστές να αναζητούν πια την τύχη τους στο εξωτερικό. Η Σοφία Κοκοσαλάκη έχει την έδρα της στο Λονδίνο, ο Μπράτης στην Ιταλία.
«Η σοβαρή κλωστοϋφαντουργία έχει καταστραφεί στη χώρα, αλλά το ταλέντο έχει μείνει εδώ. Έχουμε πολύ αξιόλογους σχεδιαστές, μικρές εταιρείες που είναι δημιουργικές και προσπαθούν, αλλά χωρίς επάρκεια πρώτων υλών δεν μπορούν να μεγαλώσουν την παραγωγή τους και να αναπτυχθούν. Δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην παραγωγή ποσότητας και η κατάσταση θα παραμείνει ίδια αν δεν ενθαρρυνθεί το κεφάλαιο να δημιουργήσει μικτές επιχειρήσεις στο μοντέλο των μεγάλων οικονομικοβιομηχανικών εταιρειών χάρη στις οποίες μεγάλοι οίκοι όπως ο Armani ή ο Gucci μπορούν και αναπτύσσονται τόσο εντυπωσιακά» λέει ο Γιάννης Τσεκλένης.
Θα μπορούσε όμως η ελληνική μόδα, η ελληνική παραγωγή και το ελληνικό branding να ανταγωνιστεί τη μαζική παραγωγή και τη φθηνή εργασία των αναπτυσσόμενων χωρών; «Η ελληνική κλωστοϋφαντουργία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε παραγωγή υψηλής ποιότητας νημάτων που πάντα θα έχει ζήτηση. Αυτό συμβαίνει και στην Ιταλία, π.χ. στο Kόμο, κέντρο παραγωγής ποιοτικού μεταξιού» λέει ο Γιάννης Τσεκλένης, σύμφωνα με τον οποίο η ελληνική παραγωγή θα μπορούσε να έχει θέση στην παραγωγή υψηλών ποιοτικών προϊόντων.
Κάτι αντίστοιχο, ότι δηλαδή στοχεύουμε στο φθηνό και μαζικό προϊόν, συμβαίνει στον τουρισμό. «Σήμερα ζούμε ένα αντίστοιχο δράμα με τον τουρισμό. Καμαρώνουμε για τον τουρισμό μας, ότι έχουμε 25 εκατομμύρια επισκέπτες και δεν υπολογίζουμε ότι ο καθένας από αυτούς για 10 μέρες δεν θα ξοδέψει πάνω από 500 ευρώ. Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που συγκεντρώνει είκοσι διαφορετικά τοπία και πολιτισμούς στον ίδιο τόπο, που διαθέτει εξαιρετική ομορφιά και ποικιλία και που αντί να είναι ένα πρώτης τάξεως, ακριβό, τουριστικό θέρετρο για λίγους, έχει μεταβληθεί σε μαζικό προορισμό».
Ο Γιάννης Τσεκλένης εκφράζει την απογοήτευση του για τα ανεπανόρθωτα λάθη που δυστυχώς επαναλαμβάνονται. Αυτή η απογοήτευση ήταν τελικά που τον έκανε να εγκαταλείψει τη λαμπρή του πορεία στο χώρο της μόδας στις αρχές των ’90ς και να στραφεί, τα τελευταία χρόνια κυρίως, στην επιμέλεια και τον σχεδιασμό χώρων, πρωτίστως ξενοδοχείων, και οικιστικών συνόλων, πρόσφατα στη Μύκονο και την Τήνο.
Πολυπράγμων και πολυτάλαντος, ο Γιάννης Τσεκλένης εξακολούθησε όμως να σχεδιάζει. Ο δημιουργός που έφτιαξε το 1971 τις στολές της Ολυμπιακής Αεροπορίας"Οι εκπληκτικές στολές της Ολυμπιακής Αεροπορίας", MaryHop διαδεχόμενος τον Pierre Cardin, το 1998 δημιούργησε τις στολές προσωπικού του ΗΛΠΑΠ, το 2003 την ένδυση προσωπικού ξενοδοχείων όπως η Μεγάλη Βρετανία, το 2005 τις ενδυμασίες για τους αξιωματικούς και οπλίτες του Ελληνικού Στρατού. Τη δεκαετία αυτή εξάλλου συνεχίζει τη δραστηριότητα του και σε άλλους τομείς: σχεδιάζει τους συρμούς του ΟΣΕ, τα τρόλεϊ ή τα αεροσκάφη της Ελληνικής Αεροπορίας. Αυτό το εύρος δεν είναι κάτι καινούριο: το 1979 η Fiat του είχε αναθέσει τον εσωτερικό σχεδιασμό τεσσάρων μοντέλων της και το 1988 θα σχεδιάσει το εσωτερικό του στόλου των αεροσκαφών της Ολυμπιακής Αεροπορίας.
Yπό μία έννοια, η πορεία του Τσεκλένη ήταν μία σειρά μεγάλων επιτυχιών που όμως συνάντησαν και μεγάλα εμπόδια, μία σειρά ονείρων που δεν υλοποιήθηκαν. Το μεγαλύτερο όνειρο ήταν να συνενώσει την ελληνική δημιουργία με την ελληνική παραγωγή, να δημιουργήσει δηλαδή τις συνθήκες για υποδομές.
Γεμάτος ιδέες, επινοητικότητα και ορμή, ο Γιάννης Τσεκλένης, αυτοδίδακτος και από μικρός ταλαντούχος στη ζωγραφική, μεγαλώνει μέσα στον ευρύτερο χώρο της μόδας και στο οικογενειακό κατάστημα υφασμάτων διεύθυνε ο πατέρας του. Από το 1961, συναισθανόμενος τα προβλήματα του χώρου, δημιουργεί με διορατικότητα μία εταιρεία μελετών διαφήμισης που οργανώνει καμπάνιες για μεγάλες ελληνικές εταιρείες όπως οι Σ.& Η. ΜΕΤΑΞΑΣ, ΑΙΓΑΙΟΝ, ΕΛΦΙΝΚΟ, ενώ παράλληλα ασχολείται με τη διακόσμηση, όπως την επιμέλεια των ναών για τους βασιλικούς γάμους του Χουάν Κάρλος και της Σοφίας.
Το 1964, όταν αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση, τυπώνει και τα πρώτα του σχέδια σε υφάσματα και δημιουργεί με αυτά την πρώτη του συλλογή. Ο Ντίμης Κρίτσας την ξεχωρίζει και προτείνει στον νεαρό Τσεκλένη να συνεργαστούν και να παρουσιάσουν στην Αμερική μία συλλογή. Η έκθεση στο ξενοδοχείο St. Regis της Νέας Υόρκης έχει τεράστια επιτυχία και τα σχέδια αγοράζονται από την Εlizabeth Arden που πρωτοστατεί τότε στην υψηλή μόδα της αμερικανικής μητρόπολης.
Ανεξάρτητος πλέον, ο Τσεκλένης ξεκινά συνεργασία με διεθνείς εταιρείες παραγωγής υφασμάτων και νημάτων και μέσω του licensing μπορεί να υλοποιήσει τις δημιουργίες του. Ο Έλληνας σχεδιαστής θεωρείται άλλωστε ο πρώτος που εισήγαγε τις μεθόδους του franchising και του licensing στη χώρα. Ξεκινά με ξένες εταιρείες και επεκτείνεται σε σύμπραξη και με ελληνικές με licensing σε κολάν, μαγιό, σεντόνια, υφάσματα επιπλώσεων, παιδικό ρουχισμό και, το 2005, εργατικά ρούχα, ενώ το franchising τον βοηθά να ανοίξουν πολλά καταστήματα Tseklenis ανά τη χώρα. Και όλα αυτά σε εποχές που τα συμβόλαια αυτά είναι κάτι καινούριο, ακόμα και για τους ειδικούς.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 οι δημιουργίες Tseklenis πωλούνται σε εκλεκτά καταστήματα ανά τον κόσμο. To licensing είναι ένας τρόπος να γίνει γνωστός και να ανοιχτεί στη διεθνή αγορά, όμως το κύριο μέλημα του είναι να λειτουργήσει ανεξάρτητα από συνεργασίες και να δημιουργήσει στον τόπο του μία δυναμική βιομηχανική παραγωγή. Δημιουργεί μία μονάδα παραγωγής έτοιμων ενδυμάτων ενώ έχει ήδη πρωτοστατήσει στη συσπείρωση των Ελλήνων δημιουργών μέσα από τη διοργάνωση, το 1970, των Ελληνικών Συλλογών Μόδας. «Μεγάλα ονόματα στο χώρο της μόδας, φημισμένοι editors, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση και ήλθαν να δουν τις εκθέσεις. Υπήρχαν αστέρια που ήθελα να ακουστούν. Δυστυχώς όμως οι Έλληνες σχεδιαστές δεν τόλμησαν να βγουν προς τα έξω και περιορίστηκαν στην εγχώρια αγορά, προτιμώντας την ασφάλεια της».
Η δεκαετία του ’70 είναι λαμπρή, ιδιαίτερα παραγωγική. Η εταιρεία του Γιάννη Τσεκλένη απασχολεί πολλούς εργαζομένους και δέχεται συνεχώς παραγγελίες. Όμως η διάγνωση ότι πάσχει από καρκίνο δημιουργεί πρόβλημα ρευστότητας κεφαλαίου καθώς οι τράπεζες, φοβούμενες μία κακή έκβαση στην υγεία του σχεδιαστή, δυσχεραίνουν τη συνεργασία και έτσι η επιχείρηση βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Ο Τσεκλένης κλείνει όλες τις υποδομές (εργοστάσιο, εκθετήρια και καταστήματα) στην Ελλάδα και φεύγει για τις ΗΠΑ. Έχει ήδη σχεδιάσει τη σειρά σχολικών ποδιών κατόπιν πρόσκλησης του Γιάννη Γεωργακά των καταστημάτων ΜΙΝΙΟΝ, συλλογή που υλοποιείται ενώ ο Τσεκλένης βρίσκεται στην Αμερική. Έναν χρόνο αργότερα, ο Γεωργακάς του ζητά να γυρίσει πίσω και να διευρύνουν τη συνεργασία τους. Ο Τσεκλένης ξαναπιάνει το νήμα της δημιουργικότητας του και το 1980 ανοίγει νέα εκθετήρια στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο και ξεκινά πάλι τις εξαγωγές ειδών Tseklenis. Όμως το 1982 οι σχολικές ποδιές καταργούνται, προκαλώντας τεράστιο κόστος για την παραγωγή που είχε ήδη υλοποιηθεί. Ο Τσεκλένης συνεχίζει απτόητος και το 1987 εκλέγεται πρόεδρος του ΔΣ της Πειραϊκής-Πατραϊκής αναλαμβάνοντας την ανάπτυξη των επώνυμων προϊόντων της εταιρείας. Παραιτείται δύο χρόνια αργότερα, όταν διαπιστώνει τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η καταστρεπτική αποβιομηχάνιση της χώρας.
Το να φορέσει πολύς κόσμος το ίδιο ρούχο είναι επιτυχία για τη μόδα, τον σχεδιαστή. Το να μπορεί ο πολύς κόσμος να έχει πρόσβαση στη μόδα είναι μεγάλη υπόθεση. Η μαζικότητα δεν ακυρώνει την πρωτοτυπία
Ο Τσεκλένης μπορεί να μην υλοποίησε πλήρως όλα τα φιλόδοξα σχέδια του, γνώρισε όμως τεράστια διεθνή επιτυχία, συνεισέφερε τα μέγιστα στο χώρο της μόδας και της παραγωγής ενδύματος στην Ελλάδα, έστρεψε τη διεθνή προσοχή στην εγχώρια δημιουργικότητα. Μπόρεσε ακόμα να κάνει ένα από πολλά όνειρά του πραγματικότητα: να κάνει τη μόδα προσβάσιμη σε ένα ευρύ κοινό, να ντύσει «τόσο την κυρία του ρετιρέ όσο και του υπογείου», όπως λέει. Σύγχρονος στην ιδέες του και πάντα με νεανική ορμή παρά τα ογδόντα του χρόνια, δεν αναπολεί τον χαμένο καιρό «της μόδα για τους λίγους», αλλά θεωρεί ότι η μόδα οφείλει να είναι μαζική. «Η πιο δυνατή περίοδος στην μόδα ήταν την δεκαετία του ’70 προς το ’80, όταν άρχισε να διεθνοποιείται το ντιζάιν και να ντύνει τον πολύ κόσμο. Το να φορέσει πολύς κόσμος το ίδιο ρούχο είναι επιτυχία για τη μόδα, τον σχεδιαστή. Το να μπορεί ο πολύς κόσμος να έχει πρόσβαση στη μόδα είναι μεγάλη υπόθεση. Η μαζικότητα δεν ακυρώνει την πρωτοτυπία».
Όπως και η μαζικότητα, έτσι και το εφήμερο είναι συστατικό της μόδας, εργαλεία της «βιομηχανίας της μόδας». Και σε αυτό το σημείο ο Τσεκλένης δεν είναι επικριτικός. «Η μόδα μέσα από τις διαρκείς αλλαγές της δίνει τη δυνατότητα στον κόσμο να κάνει αλλαγές, να αισθανθεί ανανέωση και να το πραγματοποιήσει με τρόπο εύκολο» διαπιστώνει.

17690290_10155988397128957_828766835_n.jpg

O σχεδιαστής Άγγελος Μπράτης συμμετέχει στο φόρο τιμής στο Γιάννη Τσεκλένη με μια δημιουργία εμπνευσμένη από το έργο του πρωτοποριακού Έλληνα σχεδιαστή. [Λευτέρης Σιαράπης]
Όμως ο ίδιος επέλεξε να αφήσει τον εφήμερο αυτό κόσμο και να ασχοληθεί, όπως λέει, με κάτι «πιο διαχρονικό», τα κτίρια και τον περιβαλλοντολογικό σχεδιασμό. Με μία έννοια βέβαια, τα σχέδια του Γιάννη Τσεκλένη δεν ήταν ποτέ εφήμερα. Εμπνευσμένα από όλες τις διαφορετικές περιόδους στην ιστορία της τέχνης και του παγκόσμιου πολιτισμού, οι θεματικές του συλλογές (σύμφωνα με το διδακτορικό της Ευαγγελίας Πάτση είναι ο μόνος σχεδιαστής που έχει δημιουργήσει τόσο μεγάλο αριθμό, 30 συνολικά, συλλογών εμπνευσμένων από την τέχνη) απηχούν τη διαχρονικότητα της τέχνης. Το ξεχωριστό αυτό στίγμα του αποτυπώνεται στην έκθεση του ID Store, μία έκθεση που συνδέει το τότε με το τώρα και μέσα από την παρουσίαση έργων σύγχρονων δημιουργών αντανακλά με τρόπο συμβολικό έναν από τους στόχους που επεδίωξε ο Γιάννη Τσεκλένης, να συσπειρώσει την ελληνική μόδα και προβάλλει τους Έλληνες σχεδιαστές.

Η έκθεση «Α Τseklenis Tribute, The 70s Drawings RevisitedΤο event στο fb» εγκαινιάζεται το Σάββατο 1 Απριλίου 2017 με ένα ολοήμερο event (12 π.μ.-7μ.μ.) στο i-D Concept Stores (Κανάρη 12, Κολωνάκι, τηλ. 210 3221801) και θα διαρκέσει έως τις 29 Απριλίου. Παράλληλα θα διατίθενται προς πώληση τα σπάνια σχέδια του Γιάννη Τσεκλένη.
Σπούδασε Ιστορία Τέχνης στο Columbia. Ήταν υπεύθυνη εικαστικών στην αγγλόφωνη Καθημερινή. Εργάστηκε στη Vogue και το Ηighlights, ενώ κριτικές της έχουν δημοσιευθεί στα Frieze, Flashart, Fashion Theory. Έχει επιμεληθεί εκθέσεις και έχει εργαστεί στο Νew Museum of Contemporary Art.
by : tinakanoumegk
Με ξωχωριστή χαρά υποδέχομαι σήμερα την Σόνια Θεοδωρίδου, τον Θόδωρο Ορφανίδη αλλά και τον Μάρκο Δαμασιώτη!!!
 Ο λόγος για τον Μέγιστο Ζάκ Μπρέλ αλλά και την εμβληματική Μπαρμπαρά που θα τους ερμηνεύσει μοναδικά η Σόνια σε μια ξεχωριστή παράσταση που έχει φτιάξει ο Θόδωρος ,στο κτίριο του φιλολογικού συλλόγου " Παρανασσός".
 Για τον Μπρέλ, ποιός άλλος θα μπορούσε να μιλήσει, αν όχι από τον επίσημο βιογράφο του στην Ελλάδα Μάρκο Δαμασιώτη; 
Να μας ακούσετε!3.00-5.00 στους 90,4! ΚΑΝΑΛΙ ΕΝΑ, ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Φωτογραφία του Panagiotis Fitras.

by : tinakanoumegk
Φωτογραφία του Αλέξανδρος Σφακιανός.Φωτογραφία του Αλέξανδρος Σφακιανός.
by : tinakanoumegk



H “Mάχη των Κορινθίων» στην συνεδρίαση του ΦΟΣΔΑ
Decrease Font Size
H “Mάχη των Κορινθίων» στην συνεδρίαση του ΦΟΔΣΑ - Η « κολοκυθιά» με τις οφειλές και τις ευθύνες

    Η φτώχεια φέρνει γκρίνια κι όταν έρχονται και τα πρόστιμα η γκρίνια γίνεται καυγάς και όταν σου πετούν και το μπαλάκι των ευθυνών της διαχείρισης τότε ξεσπά η θύελλα!

Ο λόγος για την διαχείριση των απορριμμάτων, τον ΦΟΔΣΑ Πελοποννήσου, τις ευθύνες που αναλαμβάνουν οι δήμαρχοι και τα άδεια ταμεία τους. Στην τελευταία συνεδρίαση του οργάνου ήταν έκδηλος ο προβληματισμός όλων, πώς θα πορευτούν και κυρίως πώς θα τα ξαναβρούν μεταξύ τους μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα διάστασης απόψεων, τακτικών και άδειων ταμείων.

Κανείς όμως από τους παρόντες στην συνεδρίαση δεν φανταζόταν πως αυτό το θέμα τελικώς θα μπορούσε να μετατραπεί σε «Μάχη Των Κορινθίων» .Οι τρεις δήμαρχοι της Κορινθίας ( Πνευματικός, Σταματόπουλος, Ανδρικόπουλος) με κομβικό ρόλο ο καθένας στο θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων σε επίπεδο ΦΟΣΔΑ, μονοπώλησαν το ενδιαφέρον του σώματος με τους διαξιφισμούς και τις κατηγορίες που αντάλλαξαν μεταξύ τους , γεγονός που δημιουργεί ερωτηματικά για το κατά πόσο τελικώς οι δήμοι είναι έτοιμοι να αναλάβουν ευθύνες οργάνωσης και διαχείρισης των στερεών αποβλήτων.
Η κολοκυθιά σε όλο της το μεγαλείο!
Είναι ενδεικτική η αναφορά των οφειλών και η έκκληση της συνδρομής όλων στον «κουμπαρά» του ΦΟΣΔΑ, του δήμου Κορινθίων που βρίσκεται μέσα στους δήμους με τις μεγάλες οφειλές στον φορέα και στον Αλέκο Πνευματικό που κατηγόρησε ευθέως τον Ηλία Ανδρικόπουλο πως πήρανε τα χρήματα που προορίζονταν για τον δήμο Κορινθίων και τον δήμαρχο του Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης να λαμβάνει την σκυτάλη και να τον κατηγορεί ότι αυτό συνέβη επί δικής του θητείας στο προεδρείο του ΦΟΔΣΑ..
Οι οφειλές και οι κατηγορίες έκαναν έξαλλο τον δήμαρχο Σικυωνίων Σπύρο Σταματόπουλο ο οποίος ρώτησε: « Από πού προκύπτουν αυτές οι οφειλές; Δεν θα γίνουμε εμείς χορηγοί του ΦΟΔΣΑ. Εαν υπάρχουν οφειλές κ. Πνευματικέ , να τις ζητήσετε αλλού. Εγώ δεν είμαι σε αυτή την κατηγορία. Εγώ δεν σας έφαγα λεφτά .Εμείς τις οφειλές μας ,συμφωνα με τις ετήσιες εισφορές τις έχουμε πληρώσει.Οι άλλες οφειλές από πού προκύπτουν; Πήρε ο δήμος Σικυωνίων από το δήμο Κορινθίων τις οφειλές και τις έκανε χρέη; Ο ΧΥΤΑ Κιάτου έχει 74.000 ευρώ λειτουργικά έσοδα .Ο δήμος Βέλου Βόχας πληρώνει τον χρόνο 327.000.Από πού προκύπτουν αυτά τα στοιχεία; Τα πρόστιμα προέκυψαν μετά. Εγώ δεν θα ψηφίσω ούτε την αποπληρωμή και είσπραξη οφειλών για να τα στείλετε στις ΔΟΥ.»

Μέσα από την συζήτηση πληροφορηθήκαμε από τον δήμαρχο Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης Ηλία Ανδρικόπουλο πως δυο χρόνια τώρα λειτουργεί ο ΦΟΣΔΑ με τα χρήματα που έχει πληρώσει το Ξυλόκαστρο και το Κιάτο .Ενώ ο Αλέκος Πνευματικός ειρωνευόταν τους συντοπίτες συναδέλφους του λέγοντας «Ωραίοι είναι αυτοί ρε!Θα πετάνε σουπίδια αυτοί ,θα πληρώνουμε εμείς!Πρόσεξε Ηλία γιατί από εβδομάδα θα έλθω εκεί.» για να πάρει την απάντηση Ανδρικόπουλου «Καλώς να ορίσεις. Κανείς δεν έχει πληρώσει ούτε ένα ευρώ γι αυτάς που θάβει το Ξυλόκαστρο στον ΧΥΤΑ του. Μπορείτε να διερευνήσετε τα στοιχεία. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα από το ταμείο γιατί δεν υπήρχε αποθεματικό»

Πού πήγαν τα λεφτά;
Πνευματικός:«Τι κάνατε τα δικά μου τα λεφτά; Τα 178.000 ευρω γιατί τα χαλάσατε;»
Aνδρικόπουλος: « Σε καταγγέλω γι αυτά που λες. Όταν πήρα το ταμείο δεν υπήρχαν χρήματα.Να δούμε όταν ήσασταν αντιπρόεδρος με την προηγούμενη διοίκηση τι τα κάνατε εσείς»
Για να καταλήξουν:
Πνευματικός: «Εγώ πίσω δεν κοιτάω. Αλλά οφείλει να αποιτυπωθεί από την ευθεία ανταποδοτικότητα των χρημάτων μας στο νέο προυπολογισμό. Δεν μπορούμε να δημιουργούμε ευθύνες και άλλοι να τις φορτώνονται .»
 Μάρτιος 28, 2017
by : tinakanoumegk
Φωτογραφία του Theodoros  Pantoulas.


    Επειδή συμβαίνουν διάφορα που με κακοκαρδίζουν και ολοένα γκρινιάζω, θα ήθελα να αναφέρω κάτι το ωραίο και κατά συνέπεια παρήγορο.
    Συνηθίζω να αγοράζω τον τοπικό τύπο όποιας πόλης επισκέπτομαι. 
    Ανήμερα 25ης Μαρτίου πέρασα από την Άρτα και πήρα δυο εβδομαδιαίες και μια ημερήσια εφημερίδα. 
    Τις φυλλομέτρησα και χάρηκα αρχικώς επειδή καμιά από τις τρεις δεν έχει τις συνήθεις προβλέψεις των ποικιλώνυμων τσαρλατάνων.
    Μετά χάρηκα ακόμη περισσότερο γιατί στις σελίδες τους βρήκα αξιανάγνωστες επιφυλλίδες κι αρκετές (και καλές) σελίδες για τον πολιτισμό. 
    Η Άρτα δεν είναι καμιά μεγαλούπολη – ευτυχώς.
    Έχει πληθυσμό κάτι περισσότερο από 20.000 κατοίκους. 
    Αλλά έχει, νομίζω, μερακλήδες εκδότες – κι αναγνώστες.
by : tinakanoumegk
Η εθνική εορτή της χώρας επισκίασε μια άλλη εορτή που θα μπορούσε επίσης να χαρακτηριστεί εθνική, αν οι Έλληνες πολίτες είχαν σήμερα τη δυνατότητα να βιώνουν την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα μιας κανονικής εξελικτικής και αναπτυξιακής διαδικασίας και όχι μέσα από το πρίσμα της γκρίζας μονοτονίας των επαναλαμβανόμενων πολιτικών και οικονομικών καταστροφών. 
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας η Ελλάδα είναι μέλος, γιόρτασε τα 60 της χρόνια και μια πορεία με μεγάλα θετικά βήματα παρά τις διαφαινόμενες αρνητικές προοπτικές και τους εσωτερικούς κλυδωνισμούς. 
Η Ελλάδα ωφελήθηκε και θα μπορούσε να ωφεληθεί ακόμη περισσότερο από την ευρωπαϊκή εμπειρία της. 
Ο αρνητικός απολογισμός γίνεται σήμερα κάτω από το βάρος ενός πολιτικού λαϊκισμού που εξακολουθεί να μην επιτρέπει ένα σοβαρό δημόσιο διάλογο για την πορεία της χώρας μας (τους μηχανισμούς στήριξης που μετατράπηκαν σε μηχανισμούς στήριξης ανίκανων πολιτικάντηδων, την προετοιμασία και τα βήματα που έγιναν ή δεν έγιναν για τη συμμετοχή μας, τις μελλοντικές προοπτικές και πολλά άλλα). 
Γίνεται επίσης κάτω από την πίεση που ασκεί η φτώχεια πολιτικού λόγου και πράξης σε ολόκληρη την Ε.Ε. Όμως η 25η Μαρτίου 1957 εξακολουθεί να αποτελεί το πιο σημαντικό ορόσημο για την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας των μεγάλων οραματιστών της ευρωπαϊκής πολιτικής. 
Όπως η 1η Ιανουαρίου 1981, εξακολουθεί να αποτελεί το σημαντικότερο ορόσημο στη μεταπολιτευτική Ελλάδα για την πολιτική, οικονομική και πολιτισμική εξέλιξή της. 
Χρειάζεται να βρούμε ξανά τη δύναμη και την ικανότητα να κατανοούμε τον κόσμο, να προετοιμαζόμαστε και να αναπροσαρμόζουμε διαρκώς την ενεργή συμμετοχή μας σ’αυτόν.

Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
Σχολιάστε
by : tinakanoumegk
Ανθρωποι του μόχθου ξαποσταίνουν από το μάζεμα της σταφίδας, στα μισά της δεκαετίας του '40 | ΠΙΟΠ

Σταφίδα, ιστορία και κληρονομιά ενός προϊόντος στο Ιστορικό Αρχείο ΠΙΟΠ

Το Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ), στο πλαίσιο της μελέτης βασικών παραγωγικών κλάδων και προϊόντων της χώρας και της ανάδειξης της τοπικής παραγωγικής ιστορίας της, οργανώνει θεματική ημερίδα με τίτλο «σταφίδα, ιστορία και κληρονομιά ενός προϊόντος», την Παρασκευή 31 Μαρτίου (ώρα 17:30), στο Ιστορικό Αρχείο του Ιδρύματος, στον Ταύρο.
Η ανάπτυξη της καλλιέργειας, η εμπορική προώθηση, ο υλικός πλούτος που παρήχθη κατά την ακμή της και η σταφιδική κρίση, όπως έμεινε γνωστή στην ιστορία της ελληνικής οικονομίας, ανέδειξαν τη σταφίδα σε προϊόν με κεντρικό ρόλο στην οικονομία της Ελλάδας στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα. Το πρώτο και πιο προσοδοφόρο αγροτικό προϊόν της ελληνικής οικονομίας τον 19ο αιώνα συνδέθηκε με θεωρίες ανάπτυξης, οικονομικής μεγέθυνσης, συγκυρίας και κοινωνικής διαφοροποίησης.



Η υπερτοπική παρέμβαση, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματά της, ήταν ευρηματική και επιχειρηματικά προσανατολισμένη προς την καθετοποίηση της αγροτικής παραγωγής με την οινοποιία και την οινοπνευματοποιία.
Η λύση στη διάθεση της σταφιδικής παραγωγής ήρθε με τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο που άλλαξε συνολικά τους όρους και τις συνθήκες της Οικονομίας, αλλά και με τη φυσική γήρανση των ίδιων των σταφιδαμπέλων.
Το αναγκαίο ιστορικό πλαίσιο θα θέσει ο μελετητής του θέματος, ιστορικός οικονομικής ιστορίας Αλέξης Φραγκιάδης, σε παρέμβασή του με τίτλο «Η κορινθιακή σταφίδα και οι απαρχές της σύγχρονης οικονομικής ανάπτυξης στην Ελλάδα». Τη διαχρονική ιστορία του προϊόντος θα φωτίσει η προβολή δύο τεκμηριωτικών ταινιών, παρουσία των σκηνοθετών τους:
  • Η μαυρομάτα (1994, 69’) του Δημήτρη Σπύρου αφορά τη μαύρη κορινθιακή σταφίδα και εστιάζει στη διάδοση του προϊόντος στο πέρασμα του χρόνου, γεγονός που συνέβαλε στην κοινωνική και πολιτιστική εξέλιξη της δυτικής Πελοποννήσου.
  • Σταφίδα η Χρυσοφόρος (2006, 27’) της Δήμητρας Ζήρου (σειρά Φωτόσφαιρα), μια περιήγηση στους χώρους και τους χρόνους της σταφίδας, τις αποθήκες και τα αρχοντικά των σταφιδεμπόρων και μια συνάντηση με τους ανθρώπους της σταφίδας, που μιλούν με συγκίνηση για τον παρελθόντα πλούτο, ενώ οι νεότεροι κάνουν σχέδια για το μέλλον.
Η ημερίδα θα συνδυασθεί με έκθεση αρχειακού και βιβλιακού υλικού από τις συλλογές του Ιστορικού Αρχείου ΠΙΟΠ, ειδικότερα το Αρχείο της Αγροτικής Τραπέζης της Ελλάδος με έμφαση σε συναφείς συνεταιριστικές προσπάθειες και μέτρα κατά τον Μεσοπόλεμο.
Η συμμετοχή είναι δωρεάν. Για την εγγραφή των συμμετεχόντων θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας (τηλέφωνο 210 3418011, Δευτέρα-Παρασκευή 9:00-17:00).
Δωρίδος 2 και Λεωφόρος Ειρήνης 14, 17778, Ταύρος
Τηλέφωνο 210 3418051