Μα φυσικά οι θεσμοί της Εργολαβικής Δημοκρατίας μας, με το Υπουργείο Εσωτερικών το ανάλογο της Δημόσιας Τάξης και εκείνο του Τουρισμού. Ο Δήμαρχος και σχεδόν σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο διεκπεραιώνει τις διαταγές των προηγουμένων, με τις ανάλογες αδειοδοτήσεις και αναθέσεις. Οι Εργολάβοι μας, ακολουθώντας τελευταίοι και καταϊδρωμένοι με κακέκτυπη μίμηση, του ό,τι έχει γίνει στις Ευρωπαϊκές Πρωτεύουσες (όσον αφορά τις κοινωνικές εκκαθαρίσεις των κέντρων τους) με σχεδιασμό και τάξη, ολοκληρώνουν τον κύκλο της "ανάπτυξης" της μεταπολεμικής ελληνικής πόλης.
Αφού κατέστρεψαν, κατεδαφίζοντας την αρχιτεκτονική ιστορία του κέντρου με τη μέθοδο της αντιπαροχής, με την ίδια μέθοδο έσπρωξαν τον πληθυσμό στα αντιαισθητικά άθλια εμπορευματοποιημένα προάστια, αφήνοντας, τον ανιστόρητο πλέον πυρήνα της πόλης, στα χέρια των νεόπλουτων, πρώην μαυραγοριτών και των επιγόνων τους, προς εκμετάλλευση και "αξιοποίηση", προσφέροντας μία ψεύτικη χλιδή σε πλούσιους τουρίστες και στελέχη διεθνών επιχειρήσεων για δραστηριότητα και ξεκούραση.
Η μόνη σχέση του πληθυσμού με το κέντρο είναι οι διάσπαρτες ζώνες διασκέδασης και εστίασης και βέβαια οι αραιές πλέον ποικίλες διαδηλώσεις. Αυτές οι τελευταίες είναι και η ανησυχία και ο Κρυφός Εφιάλτης της εξουσίας, διότι παραμένουν, παρά τον εκφυλισμό και τον, άνευ Λόγου και Αρχών, άγονο και άνευρο χαρακτήρα των διοργανώσεων τους, η ΜΝΉΜΗ ΤΗΣ ΧΡΉΣΗΣ ΤΩΝ ΔΡΌΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΛΑΤΕΙΏΝ από την ορμή και την φαντασία των εκάστοτε κινημάτων και διεκδικήσεων όλων των περασμένων εποχών ΩΣ ΤΟ ΠΕΔΊΟ ΤΗΣ ΛΑΪΚΉΣ ΕΠΊΔΡΑΣΗΣ στη διαμόρφωση της κεντρικής πολιτικής.
Ο Δρόμος ως περίπατος μετ' εμποδίων λοιπόν, νεκρές πλατείες και άσχετη χλωρίδα εμπρός από τις λίγες αξιόλογες ιστορικές προσόψεις κτιρίων που γλίτωσαν από την μπουλντόζα, είναι τα εργαλεία της στέρησης της χρήσης του δημόσιου χώρου ως πεδίου ανταλλαγής, διαλόγου και αμφισβήτησης, προκαλώντας και επιτείνοντας την απάθεια στους υπηκόους και τους κοσμοπολίτες, που κουτσομπολεύουν και σουλατσάρουν αδιάφορα σε μία αδιάφορη πόλη...
Τα ταφικού τύπου μαρμάρινα παγκάκια ίσως γίνουν κάποτε και τα κιβούρια αυτών που τα επινόησαν, όταν η απάθεια μετατραπεί σε δημιουργικό μίσος εναντίον της ασχήμιας με μία ευκταία ευρέως φάσματος συνειδητή ποιοτική λαϊκή δράση συνοδεία μιας αφυπνισμένης Αρχιτεκτονικής, αποκτώντας έτσι, ξανά, ψυχή το Κέντρο μετατρεπόμενο σε πραγματικά Ιστορικό....
Ν.Ζ.
