(di Marco
Travaglio – il Fatto Quotidiano)
Η δημοκρατία 2.0 προχωράει τόσο γρήγορα που δεν
προλαβαίνουμε να την ακολουθήσουμε. Στα house organ των περίφημων «δυτικών
αξιών» γίνονται γιορτές για τον θρίαμβο του Javier Milei στην Αργεντινή. Και η
αριστερά αναρωτιέται σκεπτικά πώς είναι δυνατόν μια χώρα που έχει αποτύχει
επανειλημμένα να προτιμά κάποιον που προκαλεί ζημιά εδώ και 2 χρόνια από τους
περονιστές που το κάνουν εδώ και 80. Λείπει μόνο ο φρέσκος της σειράς να μας
εξηγήσει ότι «κερδίζεις στο κέντρο», αλλά αργά ή γρήγορα θα έρθει. Ενώ όλοι
είναι απασχολημένοι με μικρές διαμάχες για το βαθμό φιλελευθερισμού,
ρεφορμισμού και κυριαρχίας ενός προέδρου που σώθηκε από ένα ξένο κράτος με
δημόσια χρήματα, κανείς δεν ασχολείται με την πιθανή συναινετική αιτία της
επιτυχίας του Milei: τον παράγοντα ΗΠΑ. Πριν από ένα μήνα, ο Milei έχασε τις
τοπικές εκλογές και φαινόταν τελειωμένος. Αλλά ο Τραμπ του έδωσε μια επιταγή 20
δισεκατομμυρίων, τον υποδέχτηκε στο Λευκό Οίκο και του υποσχέθηκε άλλα 40, με
έναν όρο: να κερδίσει ο Milei με μεγάλη διαφορά τις ενδιάμεσες κοινοβουλευτικές
εκλογές. Οι Αργεντινοί έμαθαν το μάθημά τους και ψήφισαν σωστά.
Φανταστείτε αν δεν
ήταν ο Τραμπ, αλλά ο Πούτιν που αγόραζε τις ψήφους τους με μια δόση πριν τις
εκλογές και μια μετά (όπως τα δύο παπούτσια του Αχιλλέα Λάουρο). Οι Ατλαντιστές
μας θα φώναζαν για νοθευμένες εκλογές, για Ρώσους χάκερ, για συνωμοσία του
Πούτιν, για υβριδικό πόλεμο. Θα εντόπιζαν έτοιμα drones στα περίχωρα του Μπουένος Άιρες.
Και θα ζητούσαν από τις δυτικές κυβερνήσεις να μην αναγνωρίσουν τις εκλογές για
να τις ακυρώσουν. Κάτι που δεν χρειάζεται να ζητήσουν από τη Φον ντερ Λάιεν και
τον Κάλλας: προχωρούν αυτόματα κάθε φορά που κερδίζει ο λάθος υποψήφιος. Όπως
στην Ουκρανία το 2004 και το 2014, στη συνέχεια στη Γεωργία, στη Ρουμανία
(εκεί, μη ικανοποιημένοι με την ακύρωση των εκλογών που κέρδισε ο Γεωργέσκου,
συνέλαβαν και τον νικητή), στην Τσεχία και τη Σλοβακία. Θα πείτε: αλλά στη χώρα
μας δεν συνηθίζουμε να υποσχόμαστε χρήματα σε μια χώρα που βρίσκεται σε
δυσκολία αν κερδίσει ο Τζίτζος ή ο Καίος. Ίσως: μόλις συνέβη στη Μολδαβία. Πριν
από ένα μήνα, η ΕΕ φοβάται ότι η φιλοευρωπαϊκή συμμαχία της προέδρου Maia Sandu θα χάσει τις εκλογές
λόγω των συνηθισμένων παρεμβάσεων του Πούτιν.
Για να μην παρεμβαίνουν, οι Μακρόν, Μερζ, Τουσκ και Ζελένσκι
ενώνουν τις δυνάμεις τους με τη Σάντου για να προειδοποιήσουν τους Μολδαβούς να
ψηφίσουν όπως λέει εκείνη, διότι «μια κυβέρνηση φιλική προς τη Μόσχα θα
αποτελέσει εφαλτήριο για υβριδικές επιθέσεις κατά της ΕΕ». Και, πάντα για να
μην παρεμβαίνουν, η επίτροπος της ΕΕ Μάρτα Κοζίντκα προτρέπει τους Μολδαβούς να
«επιλέξουν μεταξύ δημοκρατίας και καθεστώτος»: αν ψηφίσουν λάθος, θα χάσουν τις
«επενδύσεις της ΕΕ» που «παρέχει άνευ προηγουμένου υποστήριξη στη δημοκρατία».
Εν τω μεταξύ, η «δημοκρατία» της Μολδαβίας θέτει εκτός νόμου δύο κόμματα της
αντιπολίτευσης επειδή είναι «φιλορωσικά» (κάτι μάλλον παράξενο σε μια χώρα
γεμάτη Ρώσους της Υπερδνειστερίας). Τελικά, μεγάλη έκπληξη: οι ευρωφιλικοί
κερδίζουν ξανά, τα κονδύλια της ΕΕ συνεχίζουν να έρχονται, η δημοκρατία
σώζεται.
