Αυτό το προϊόν εκφυλισμού ενός ιστορικού εγχειρήματος του ΠΑΣΟΚ φοβάται την Καρυστιανού, γιατί φοβάται την κοινωνία. Είδε η πολιτικά αμόρφωτη «λαϊκισμούς». Η κ. Διαμαντοπούλου (του ΠΑΣΟΚ;) προτείνει να διαφυλάξουμε «την πολιτική ισορροπία του πολιτικού συστήματος».
- . -
Προηγήθηκαν άλλοι. Πριν ημέρες ένας καθηγητής ιστορίας, «ακόλουθος
του ΚΚΕ», όπως δηλώνει, αισθάνθηκε «οσμή φασισμού» στις πρόσφατες «αντιδιαδηλώσεις»,
(όπως τις χαρακτηρίζει) της κ. Καρυστιανού. Η άλλη μεγάλη κυρία της
κρατικοδίαιτης οικογένειας, η Μπακογιάννη, μπροστά στην ανισορροπία και τον
κίνδυνο προτείνει ομόνοια μέσα στην γιάφκα του κομματοκρατισμού: «σύγκλιση των
κομμάτων εξουσίας γύρω από μια minimum κοινή ατζέντα».
Ένα σύστημα ανεπάρκειας, διαφθοράς, διαπλοκής, αντιαξιών,
μεσιτείας, αλαζονείας, αισθάνεται την κοινωνική κατακραυγή. Η κοινωνία
βρίσκεται απέναντί τους. Απέναντι σε όλους τους φορείς εξουσίας, που έχουν
καταργήσει κάθε ηθικό ανασταλτικό. Αποδεσμεύεται από τα στεγανοποιημένα
πελατειακά δίκτυα. Σήμερα ο καθεστωτικός παρασιτικός μηχανισμός πάνω στο σώμα
το Ελληνικό είναι και προσβολή του Ελληνικού οικουμενικού συμβολισμού.
Βλέπουμε δικαστές να απολογούνται, γιατί δεν γίνεται αυτό
που ζητά η κοινωνία και η αλήθεια. Πλήθος χρήσιμων διαμεσολαβητών «μέσων
ενημέρωσης» έχουν το άγχος μείωσης απρόβλεπτων συνεπειών ενός
ψευτοανταγωνιστικού ρίσκου ανάμεσα σε κρατικές και αριστεροδεξιές κομματικές
ομάδες.
Όταν αμφισβητείται ένα καθεστώς, αναζητά την αυτοπροστασία
του. Η εσωτερική του αλληλεγγύη είναι τόσο ισχυρή που θέλουν να μετατρέπουν την
συλλογική ζωή, τις απαιτήσεις δικαιοσύνης σε μικροκαυγάδες ενός πολιτικού
μπερντέ. Υπάρχουν μόνο με την αποδιάρθρωση του κοινωνικού σώματος.
-.-
Η εκσυγχρονιστική νεοφιλελεύθερη θεολογία του ΠΑΣΟΚ και η
σύγκλισή της με την Νέα Δημοκρατία κρατάει από τα μέσα της δεκαετίας του 90. Ο
Σημίτης απορρόφησε τον εθνικοφρονισμό του Μητσοτάκη πατρός, την συνδιαλλαγή με
νεοφιλελεύθερους. Έγινε τότε ορατό το μεγάλο πολιτικό, μορφωτικό έλλειμμα αλλά
και ο αριβισμός μιας κομματικής γραφειοκρατίας, που είχε ανάγκη κάλυψης. Έγινε
ορατό γιατί μέχρι τότε κάλυπτε ο αρχηγός Ανδρέας τα κενά και στήριζε την
γραφειοκρατία. Ο εκφυλισμός τους και η βαθμιαία συμπερίληψή τους σε ένα ρευστό
καθεστωτικό προϊόν έκανε εξηγήσιμες τις συγκλίσεις φιλοκεμαλισμού Γεραπετρίτη –
Δούκα, ψηφιολαϊκισμού Πιερακάκη – Διαμαντοπούλου.
Η κ. Διαμαντοπούλου έχει το αίσθημα του δικαίου (κατοχής και
ιδιοποίησης) των θεσμών και της προστασίας τους από όποιον διαφωνεί και απαιτεί
λογοδοσία. Έχει αυτή την πεποίθηση, γιατί διαθέτει λειτουργική μονιμότητα ανάμεσα
στο κράτος, το κοινοβούλιο, δημόσιους οργανισμούς.
Όμως, όταν αυτή η σημερινή ενδοκοινωνική ζωή και ροή συνομιλίας
κάνει ένα άλμα παιδείας προγραμματικής σχέσης με την πολιτική, τα παρακμιακά
πρότυπα του παρελθόντος δεν θα περάσουν μόνο «στο χρονοντούλαπο της ιστορίας». Θα
δώσουν λόγο και πρέπει να επιστρέψουν πολλά αντί για εφάπαξ και συντάξεις, γιατί
έκαναν κακό στην χώρα, στον λαό και στο όνομά μας.
Η κ. Διαμαντοπούλου και άλλοι τιτλοφορούμενοι ως «πολιτικοί»
είναι στριμωγμένοι «στα Στενά των Τεμπών». Να δούμε με τι όνομα θα περάσουν
μετά από αυτήν την κοινωνικοηθική μάχη.
….
Σημείωση: Η λέξη «χιμπατζούδες», δανεική
από τίτλο περίληψης ομιλίας του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στο Οικονομικό Επιμελητήριο
στο Ηράκλειο, στις 16/11/2012, προφανώς είχε και έχει παραλήπτη. Μόνη παραγωγή της
κακιστοκρατίας, η μεθόδευση της αυτοασφάλισής της.
Γρηγόρης Κλαδούχος – Ξυλόκαστρο – 25 Νοεμβρίου 2025
