O Καβάφης ομοφυλόφιλος. Ο Καραβάτζιο δολοφόνος. Ο Σολωμός μπεκρούλιακας. Ο Τζιμ Μόρισον πρεζόνι . Ο Πικάσο κακοποιητικός με τις γυναίκες. Ο Μοντιλιάνι ναρκομανής. Εσχάτως και ο Νερούδα κακός και άστοργος πατέρας. Με το χέρι στην σκανδάλη του πληκτρολογίου πυροβολούμε αδιακρίτως κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Το έργο όμως αυτονομείται από τον δημιουργό του , σαν παιδί που ενηλικιώνεται και φεύγει από το σπίτι. Τέχνη και λογοτεχνία έχουν την ιδιότητα να ξαναπλάθουν σαν λαθραίοι θεοί τον κόσμο απ’ την αρχή, σχεδόν μεταμορφώνοντας ό,τι μας απελπίζει. Όταν καλούμε έναν υδραυλικό, δεν τον ρωτάμε πόσες σοκολάτες αγόρασε στα παιδιά του. Θελουμε μονάχα να μας φτιάξει τη βρύση που στάζει. Με τον ιδιο τρόπο, καλλιτέχνες και λογοτέχνες εκτίθενται δημοσίως, όπως οι πινακες στις γκαλερί. Το κοινό θα τους κρίνει αν έκαναν καλά τη δουλειά τους, ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες που έχει, την παιδεία του, τις εμπειρίες του και τα γούστα του. Οι αρνητικές λεπτομέρειες της προσωπικής τους ζωής είναι για τους βιογράφους. Οσους πιστεύουν ότι η καλή μουσική, ζωγραφική ή ποίηση είναι οι ανάσες μας, , αυτές οι λεπτομέρειες δεν τους αφορούν . Δεν πρόκειται μόνο για τον εθισμό στην ηδονή της κλειδαρότρυπας, Είναι η ασυνείδητη ανάγκη εμείς οι ασήμαντοι να αποκτήσουμε μια φευγαλέα αίσθηση ανωτερότητας. Ανάμεσα σε συνταγές για αφράτα κεφτεδάκια και φωτογραφίες με χαριτωμένα ζώα, πετάμε και μια αποδόμηση για να στανιάρουμε.
Διαβάζω πως στις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες του εξωτερικού καθώς και στις εταιρείες promotion, εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης επιβλέπουν τα πάντα ώστε τίποτα να μην ξεφύγει από την πολιτική ορθότητα, τίποτα να μην διεγείρει τα χρηστά ήθη. Μα ανέκαθεν ο κάθε άνθρωπος ήταν και άγγελος και διάβολος μαζι. Αν εμάς δεν μας προίκισε η φύση με δυο δράμια ταλέντου για να μεταβολίζουμε τον πόνο και τις αγωνίες μας σε πινελιές και νότες, ας μην πυροβολούμε τον πιανίστα.
Υ/Γ Πριν μερικά χρόνια έπρεπε να εξετάσω στη Λογοτεχνία ένα 16χρονο αγόρι από τη Συρία. Λόγω πολέμου, είχε μετακομίσει με την οικογένειά του στην Αίγυπτο και συγκεκριμένα στην Αλεξάνδρεια και από κει ήρθε στην Ελλάδα . Η εξέταση , σύμφωνα με τον νόμο ήταν προφορική,, γιατί δεν είχε διδαχθεί καθόλου τα ελληνικά, Τον ρώτησα αν ήξερε κάποιον Ελληνα λογοτέχνη κι άρχισε να μου απαγγέλλει στα αγγλικά, σχεδόν βουρκωμένος, Καβάφη.
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου».
Ο Καριμ το πήρε το 20αρι, γιατί «η ποίηση αρχίζει εκεί όπου αρχίζει να ηττάται ο θάνατος».
