«Χαλασοχώρηδες» και Γραικύλοι.
Αποτελεί ιστορικό «αξίωμα» ότι Γραικύλοι υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν σε κάθε εποχή και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και επαγγέλματα. Το ιστορικό μυθιστόρημα του Ρόδη Ρούφου «Οι Γραικύλοι» που με επιστημονικό τρόπο παρουσιάζει τους ηθικά και πολιτικά ξεπεσμένους, εθελόδουλους, τυχοδιώκτες, πολυλογάδες και καιροσκόπους Έλληνες του 2ου και 1ου αιώνα π.Χ. είναι κλασικό γι αυτό το εξευτελιστικό - απαξιωτικό και διαχρονικό ελληνικό φαινόμενο.
Σύμφωνα μάλιστα με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη ο ξεσκέπαστος Γραικύλος «ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις ύψος και να φανή και αυτός γίγας». Στα κλασικά παραδείγματα Γραικύλου εντάσσουν πολλοί σήμερα και τον εν ενεργεία υπουργό εξωτερικών κ. Γεραπετρίτη ή «Φιλέλλην», που δεν έχει πρόβλημα αν τον χαρακτηρίσουν ακόμη και μειοδότη.
Αρκετοί από τους σημερινούς Γραικύλους ανήκουν όμως στους «ανθρώπους του πνεύματος», στους «λόγιους» και «στοχαστές», στους λεγόμενους οργανικούς «διανοούμενους». Ως γνωστόν, οι διανοούμενοι, με το πολύτιμο και υψηλό πολιτιστικό-γνωστικό κεφάλαιο που διαθέτουν, έχουν δισυπόστατη δημόσια παρουσία, όντας «εξουσιαστές σε θέση εξουσιαζόμενου» (Πιερ Μπουρντιέ). Συνήθως όμως ανήκουν και αυτοί στις «κυρίαρχες ελίτ», καθώς, πολύ συχνά, θεωρούνται «εκφραστές μιας αλήθειας» που βολεύει τις διάφορες εξουσίες και κάθε είδους καθεστώτα.
Σε αυτήν την κατηγορία διανοούμενων εντάσσονται σήμερα η αποδομητική ιστορική σχολή «της νέας ιστορίας» όπως και το γνωστό μας «ΕΛΙΑΜΕΠ» που αλληθωρίζουν προς τη Δύση διακατεχόμενοι από προκρούστιες λογικές. Σε αυτούς ανήκουν όμως και μια σειρά άλλοι, μόνιμοι κι έκτακτοι επιφυλλιδογράφοι στον «έγκριτο» κυριακάτικο Τύπο, που συχνά με το διχαστικό – διασπαστικό τους πνεύμα υποτέλειας και προσβλητικές νουθεσίες «απαιτούν» και σήμερα «αμέσως ή εμμέσως, από τον Έλληνα να παραδοθεί αμαχητί, να καταθέσει κάθε αντιστασιακό πνεύμα να νοιώσει ένοχος για κάθε κρίση και να προσκυνήσει κάθε αφέντη».
Το ερώτημα πάντως του Ρόδη Ρούφου: «Θα ξαναβρούμε στ΄ αλήθεια οι Έλληνες την εθνική μας αξιοπρέπεια, θα πάψουμε να είμαστε Γραικύλοι;» παραμένει και σήμερα αληθινό.
