Η ψυχολόγος και επιστημονική διευθύντρια του δικτύου Psy-Counsellors Eugenia Sarigiannidi αναλύει στο Viewpoint τον ορισμό και την επίδραση της τεχνητής νοημοσύνης στην ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας αλλά και πώς να διαχειριστούμε τα σενάρια για το μέλλον. Συζητούνται επίσης: τεχνητή νοημοσύνη & η προβληματική Φρανκενστάιν – Γλώσσα, σκέψη και ανάπτυξη της προσωπικότητας – το ζήτημα της ελευθερίας - Πώς η φτωχοποίηση της γλώσσας οδηγεί στην αποξένωση με τον εαυτό μας - Νέοι και εκπόρνευση των συνειδήσεων – Προπαγάνδα, αντι-προπαγάνδα και πόλωση στην κοινωνία - Γιατί η Παιδεία σημαίνει διατήρηση της ελευθερίας και ο μοναδικός ρόλος της γυναίκας.
Αναλογιζόμενος ότι σε αυτή την μεγαλοπρεπή αίθουσα μιλούσε ο μέγας Παλαμάς, ένα ρίγος με διαπερνά.
Όμως, πρέπει να πω κάποια πράγματα, διότι η αρχική περίοδος της πολιτικής του ζωής δεν είναι γνωστή και είναι χρήσιμο να φωτιστεί. Θα αναφερθώ, επίσης, και σε μερικές χαρακτηριστικές εκδηλώσεις της ζωής του, που έτυχε να γνωρίζω, για να σκιαγραφήσω την προσωπικότητά του.
Πολλά είχε να πει ο ίδιος για σημαντικές στιγμές του και θα τα έγραφε, όπως έλεγε, όταν θα ξαλάφρωνε από άλλα σοβαρότερα ζητήματα.
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΑΝ
Αναφερόμαστε, φυσικά, σε ένα άνθρωπο που είχε πολιτικοποιηθεί από πολύ μικρός. Από την κούνια του. Αν τυχόν αυτό είναι μία υπερβολή, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πολιτικοποιήθηκε, όταν έμαθε για ποιο λόγο η γιαγιά του είχε χάσει τα λογικά της, είχε τρελαθεί.
Τον μεγάλο της γιό, τον Μιχάλη, τον πήραν οι Τούρκοι και δεν γύρισε ποτέ από τα Τάγματα Εργασίας. Και το αβάπτιστο μωρό της θυσιάστηκε για να μην προδοθούν από τα κλάματα και κατακρεουργηθούν οι κυνηγημένοι από τον Τοπάλ Οσμάν, κάτοικοι της Σάντας του Πόντου.
Αυτά τα γεγονότα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ τον 5χρονο μικρό Μιχάλη και φαντάζομαι ότι θα είχε πει μέσα του: «Εγώ, όταν μεγαλώσω, θα σταματήσω το Άδικο». Μία φλόγα ανθρωπισμού τον κυρίευσε. Είχε πλέον αφιερώσει τη ζωή του σε ανώτερους σκοπούς. Ήταν μόλις 12 χρονών και είχε γραφτεί για να πάει εθελοντής στην Κύπρο. Το 1963.
Η ΣΠΟΝΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ
Δύο ατυχείς συγκυρίες δεν του επέτρεψαν να προετοιμαστεί για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις και τον οδήγησαν στο εξωτερικό. Τον γνώρισα τις πρώτες μέρες της παραμονής μας στην Ιταλία. Και αξίζει, νομίζω, να αναφέρω και τον τρόπο της γνωριμίας μας.
Ήταν Σεπτέμβρης του 1971 στην Πίζα. Είχαμε μαζευτεί σε μία αίθουσα πάνω από 100 άτομα και μία Ιταλίδα καθηγήτρια - μας ενημέρωνε για τη διαδικασία εγγραφής μας στο Πανεπιστήμιο. Ο Μιχάλης, που ήταν όρθιος μπροστά, έριξε μία σπόντα εναντίον της δικτατορίας και κοίταξε προς τα πίσω για να δει αντιδράσεις. Να δει ποιος έπιασε το υπονοούμενο. Εγώ του συγκατένευσα και από τότε μέχρι τον θάνατό του με τιμούσε με την φιλία του.
Δεν ήταν μόνο ευ-πατρίδης. Ήταν οξυδερκής, ειλικρινής, τίμιος, αυθόρμητος, αυθεντικός. Είχε, όμως, και κάτι άλλο ξεχωριστό. Κάτι το τολμηρό και ηρωικό, που τον διέκρινε από τους δειλούς και ιδιοτελείς. Μία ιδιαίτερη εσωτερική δύναμη, μία Φλόγα τον κινητοποιούσε.
Θα σπούδαζε ιατρική και τόνιζε το ενδιαφέρον του για την προληπτική ιατρική. Όμως, τον κέρδισε η πολιτική. Μέσω αυτής θα μπορούσαν να προληφθούν περισσότερα πράγματα.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ ΔΡΑΣΗ
Μαζί με τον Μιχάλη μπήκαμε μετά από λίγο στην Τ.Ο. Φίλων ΠΑΚ Πίζας, που ήταν μία επιφανειακή οργάνωση του ΠΑΚ και τον επόμενο χρόνο και στην αντιστασιακή οργάνωση του ΠΑΚ.
Ο Μιχάλης είχε πλούσια αντιδικτατορική δράση στην Ελλάδα. Με την Αμερικάνα φίλη του Μαίρη μετέφερε πολύ υλικό, ίδρυσε πολλούς πυρήνες και λίγο πριν συλληφθεί δραπέτευσε τον Αύγουστο του ΄73 με ιταλικό λιμπρέτο. Όταν έφευγε, τον συνάντησα στη Θεσσαλονίκη για να μου αναθέσει 2-3 εκκρεμότητες.
Το 1970, η δικτατορία είχε κόψει τα διαβατήρια πολλών φοιτητών, επειδή συγκρούστηκαν και έδιωξαν τους χουντικούς από τις πόλεις της Βόρειας Ιταλίας. Μεταξύ αυτών και του Κώστα Γεωργάκη, που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα. Ο Μιχάλης, όμως, ήταν ο μόνος - απ’ ότι ξέρω – που καρφώθηκε για τη δράση του στην Ελλάδα.
Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
Η οργάνωση των Φίλων ΠΑΚ στην Ιταλία επί δικτατορίας είχε πετύχει τη Συμμετοχή και τη Δημοκρατία στο εσωτερικό της. Σε αυτή την επιτυχία συνέβαλλε και ο Μιχάλης. Το άστρο του στις πανιταλικές συναντήσεις έλαμπε.
Συμμετείχε στο Κέντρο Μελετών και Διαφώτισης, το οποίο διαμόρφωνε την θεωρητική κατεύθυνση του ΠΑΚ και επρόκειτο να αναλάβει Υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου Ρώμης, του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΚ.
Παραβρέθηκε (27-28 Ιουλίου 1974) στην Σύσκεψη των Εκπροσώπων ΠΑΚ στο Βίντερτουρ Ελβετίας, όπου αποφασίστηκε η αυτοδιάλυσή του και η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Εκεί αποφασίστηκε και ο σχηματισμός 7μελούς επιτροπής από μέλη του ΚΕΜΕΔΙΑ για τη σύνταξη της Διακήρυξης του νέου κόμματος.
Υπεύθυνοι για την συγγραφή είχαν οριστεί οι: Δαμιανός Βασιλειάδης (Γραμματέας ΚΕΜΕΔΙΑ) και Γιώργος Τσουγιόπουλος από Γερμανία, Μιχάλης Χαραλαμπίδης και Θόδωρος Αγγελόπουλος από Ιταλία, Γιώργος Λιάνης (Καθηγητής) από Αμερική, Γιάννης Ζαφειρόπουλος από Αγγλία και Σωτήρης Κωστόπουλος από Ελβετία. Αυτούς είχε αναφέρει ο Μιχάλης ως συντάκτες.
Όσοι άλλοι έχουν αναφερθεί στην επιτροπή αυτή συμφωνούν 1) ότι ήταν 7μελής και 2) ότι συμμετείχε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Συγχέουν, όμως, τα υπόλοιπα πρόσωπα. Η σύγχυση αυτή προκαλείται, κυρίως, λόγω του ότι είχαν παραβρεθεί εκεί και άλλοι, χωρίς όμως να έχουν κάποια αρμοδιότητα. Ήταν παρατηρητές και περαστικοί, έλεγε ο Μιχάλης. Όπως ο Τσοχατζόπουλος, ο Κουλούρης, ο Παπαγιαννόπουλος κ.α.
Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕ
Ο Μιχάλης ήταν κριτικός ως προς ορισμένες πλευρές της δράσης του ΠΑΚ. Στη συνέχεια εναντιώθηκε και στη γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ.
Το 1975 είχε εκλεγεί από πανιταλική συνέλευση στην 5μελή Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΣΟΚ Ιταλίας.
Επίσης, προηγουμένως, στο πρώτο Συνέδριο των οργανώσεων Ιταλίας στις 3/3/75, που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του Προσυνεδρίου του ΠΑΣΟΚ , εκλέχτηκε πρώτος για την νέα ΚΕ.
Όμως, στην ΚΕ δεν κάλεσαν τον Μιχάλη, που είχε εκλεγεί πρώτος αλλά τον Ρούλη Κοκελίδη από την Μπολόνια που είχε εκλεγεί δεύτερος. Ήταν φανερό ότι κάποια αόρατη παρέμβαση είχε αλλοιώσει την ψηφοφορία. Τί είχε συμβεί; Ποιοι είχαν παρέμβει;
Ο Μιχάλης ξεχώριζε και δεν γινόταν πλέον να κρυφτεί, όπως συνέβαινε στις συνωμοτικές διαδικασίες του ΠΑΚ. Οι επικεφαλής, έως τότε, της οργάνωσης ήταν Μπολονέζοι, που παρέμεναν στον οργανωτισμό της δικτατορικής περιόδου. Αυτοί δημιούργησαν τον πρώτο πυρήνα της παραοργάνωσης ΠΑΚ Β΄ μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Με το πρόσχημα του παλαιοκομματικού κινδύνου αναλάμβαναν τον ρόλο του «εγγυητή» του κινήματος. Και ως θεωρητική κάλυψη επικαλέστηκαν τον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό. Δρώντας συνωμοτικά, κέρδισαν και την υποστήριξη φιλόδοξων ατόμων από διάφορες οργανώσεις.
Τέτοιο παράδειγμα, αποτελεί η οργάνωση της Φλωρεντίας, της οποίας ήμουν μέλος, μαζί με τον Παπαγιαννόπουλο. Η οργάνωση αυτή - εν μία νυκτί - από υπέρμαχος των Δημοκρατικών Διαδικασιών, της Εναλλαγής και Ανάκλησης, μετατράπηκε σε υποστηρικτή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, της εκ των άνω καθοδήγησης και της ταξικής πάλης. Ήθελαν να γίνει το ΠΑΣΟΚ ένα ακόμη Μαρξιστικό-Λενινιστικό κόμμα. «Χρειαζόμαστε ένα καλό ΚΚΕ» έλεγαν.
Η παραοργάνωση αυτή, με επικεφαλής τον Γιάννη Τσεκούρα του ΕΓ, διαγράφηκε το 1976 από τον Α.Π. και το ΠΑΣΟΚ.
ΤΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΠΟΥ ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΙΤΑΛΙΑΣ
Ο Μιχάλης δεν ήταν ποτέ υπέρ της διαγραφής μελών, είτε της Δημοκρατικής Άμυνας είτε του ΠΑΚ Β΄. Εκτιμούσε ότι με το άνοιγμα μιας σοβαρής συζήτησης πάνω στα περιεχόμενα θα απέτρεπε τις πολώσεις και θα δημιουργούσε συνθήκες υπέρβασης των διαφορών. Γι αυτό και το 77-78 προετοίμασε την διοργάνωση Σεμιναρίου, που απογείωσε την οργάνωση ΠΑΣΟΚ Ιταλίας.
Αντίθετα στην Ελλάδα η περίφημη Τρόικα (Τσοχατζόπουλος – Λαλιώτης -Γεννηματάς) έβαζε στην Η. Δ. τον οργανωτισμό. «Χρειαζόμαστε 3 πράγματα» έλεγαν : «Οργάνωση, οργάνωση και οργάνωση». Έτσι το ΠΑΣΟΚ ενσωματώθηκε και κρατικοποιήθηκε, ενώ μπορούσε να αναμορφώσει την Ελλάδα. Και, αντί να την οδηγήσει πολύ ψηλά, την έσπρωξε στην Επιτήρηση και την εκατονταετή Υποθήκευση.
Ο Μιχάλης είχε την αποδοχή όλων των μελών του ΠΑΣΟΚ και στα Συνέδρια εκλέγονταν πάντοτε στην πρώτη δεκάδα της ΚΕ. Ποτέ δεν μπήκε σε λίστες ομάδων και όταν εκλέχθηκε στο Πολιτικό Γραφείο είχε προταθεί από τον Α. Π.
Η ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Είχε κλείσει στην καρδιά, στο μυαλό και στην ψυχή του την Ελλάδα και κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, σε όλη του τη ζωή αφιέρωνε την σκέψη και τη δράση του σ΄ αυτήν. Και, όπως λέει ο ποιητής, ένοιωθε από την ακτινοβολία της κάθε μεγαλείο. Επόμενο ήταν, να μην τον ενδιαφέρουν οι καρέκλες και οι υλικές απολαβές.
Απέναντί του υπήρχαν οι μικρο-πολιτικοί, που η Μικροπολιτική δεν τους αφήνει να σκεφτούν, όπως έλεγε ο Δραγούμης. Παρόλο που πληρώνονται για να βουλεύονται.
Ο Μιχάλης ήταν πολύ αισιόδοξος. Και η αισιοδοξία του δεν προέκυπτε από εκείνο το χαζοχαρούμενο, που λέγεται, συνήθως, ότι έβλεπε το ποτήρι μισογεμάτο. Δεν προέκυπτε, επίσης, ούτε από την αισιοδοξία της Βούλησης σε αντίθεση με την απαισιοδοξία της Νόησης, που έλεγε ο Γκράμσι. Η αισιοδοξία του Μιχάλη προέρχονταν από την Νόηση. Προέρχονταν από την κατανόηση των δυνατοτήτων της Ελλάδας. Ήταν αισιόδοξος, διότι εύρισκε μία διέξοδο στα αδιέξοδα.
Φαινόταν, εκ πρώτης όψεως, τελειομανής. Ό,τι έκφραζε έβγαινε με πάθος και ένοιωθες πως υπήρχαν και άλλα τόσα που δεν μπορούσαν να εκφραστούν. Αυτό ήταν εμφανές.
ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Μετά το Νταβός είχε διοργανωθεί στην ΕΣΗΕΑ μία συζήτηση για τα Εθνικά Ζητήματα, με ομιλητές τον γνωστό επαναστάτη Πάμπλο ή Μιχάλη Ράπτη, τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και 1-2 άλλους. Τελευταίος μίλησε ο Πάμπλο και είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι είχε επαναλάβει 7-8 φορές το «συμφωνώ με τον Μιχάλη» και «συμφωνώ με το Μιχάλη».
Ήταν διαπιστωμένο, πλέον, ότι ο Μιχάλης ήταν ένα ή δύο επίπεδα πάνω από όλους τους πολιτικούς της χώρας μας. Παρόλα αυτά, όταν επρόκειτο να μιλήσει, ήθελε να εκφράσει ό,τι ποιο χρήσιμο μπορούσε.
Σε κάποια από τις τελευταίες του ομιλίες για το κουρδικό τον έβλεπα να προετοιμάζεται. Και είχα σκεφτεί τότε: «Αφού ξέρει ότι κανείς άλλος στην Ελλάδα δεν γνωρίζει καλύτερα το κουρδικό, γιατί προσπαθεί τόσο;». Όμως, μετά από όσες νέες προτάσεις παρουσίασε, αναθεώρησα.
ΕΥΡΙΣΚΕ ΤΙΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ
Ο Μιχάλης επεξεργαζόταν συνέχεια το κάθε ζήτημα και γι΄ αυτό εύρισκε και τις διεξόδους. Θα αναφέρω δύο μόνο παραδείγματα από τα δεκάδες.
1ον) Επεξεργάστηκε το σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».
Το σύνθημα αυτό καταντάει ένας ακόμα βερμπαλισμός, αν δεν συνοδευτεί από κάποιες άλλες προϋποθέσεις.
«Για να ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες – έλεγε - θα πρέπει και οι γειτονικές μας χώρες να ανήκουν στους λαούς τους».
Μόνο τότε θα σταματήσει ο επεκτατισμός της Τουρκίας και θα διασφαλιστεί η ειρήνη. Διαφορετικά, με απειλές και συγκρούσεις θα υπάρχει εξάρτηση από εξοπλισμούς.
Είναι απαραίτητος, επομένως, ο Περιφερειακός Διεθνισμός και θα πρέπει αφενός να συμπαρασταθούμε στους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών της περιοχής μας και αφετέρου, θα πρέπει να συμβάλουμε στην επικράτηση του Ανθρωπισμού στην Μ. Ασία και στον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Και ο εκδημοκρατισμός αυτός είναι συνώνυμος με την αυτονομία των αυτόχθονων λαών και την ισπανοποίηση, όπως έλεγε, της Μικράς Ασίας.
«Για να ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες, - είπε, επίσης – θα πρέπει η χώρα μας να παράγει». Διαφορετικά, είχε προειδοποιήσει ότι «η Ελλάδα θα καταντήσει ένα φτωχό γερμανικό λαντ» και «θα είναι οι ξένοι δανειστές που θα αποφασίζουν πώς και από ποιους θα κυβερνάται η χώρα».
Μεταπολιτευτικά, «ήταν όλοι τους μνημονιακοί», έλεγε ο Μιχάλης. «Διότι ποτέ κανείς δεν ασχολήθηκε με την Παραγωγή. Όλοι τους ενδιαφέρονταν μόνο για την Διανομή. Για τους Διορισμούς και την Κατανάλωση».
2ον) Επίσης, ο Μιχάλης επεξεργάστηκε το ζήτημα του Υπερσυγκεντρωτισμού στη χώρας μας. Εισήγαγε στον πολιτικό λόγο την έννοια της «πόλης» και ανέδειξε τον καθοριστικό της ρόλο. Επισήμανε ότι η Συνεργασία και ο Ανταγωνισμός στην εποχή μας διεξάγεται μέσω των Περιφερειών και των Πόλεων.
Τόνιζε ότι, για να επανασυνδεθούμε με τον γεωϊστορικό-πολιτισμικό μας χώρο και να σταθούμε σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα, πρέπει να εγκαταλείψουμε την Αθηνοκεντρική Ελλάδα και να πάμε σε μία Ελλάδα των Περιφερειών και των Πόλεων. Και είναι γνωστό ότι είχε προτείνει την δημιουργία Νέων Πόλεων, αλλά και την «Ανάκτηση» των σημερινών πόλεων.
Αυτή η πολιτική αντίληψη για τις πόλεις μας επανασυνδέει με μία βιωμένη Στρατηγική Επιλογή του Ελληνισμού. Οι Έλληνες, από τα βάθη των αιώνων, πορεύτηκαν μέσω των πόλεων.
Μέσω των πόλεων-Αποικιών επικοινωνούσαν και εκπολίτιζαν τον κόσμο. Πριν από αυτές υπήρξαν οι Απολλώνιες, οι Ηράκλειες και μετά από αυτές οι Αλεξάνδρειες. Ο Μ. Αλέξανδρος, όπου πήγαινε, δεν εγκαθιστούσε στρατιωτικές φρουρές, αλλά έκτιζε πόλεις. Το Βυζάντιο υπήρξε «κοινωνία πόλεων». Χιλίων πεντακοσίων πόλεων. Όταν ο Κάρλο Μάγνο στην επικράτειά του δεν είχε ούτε μία πόλη.
Ο Μιχάλης με την πολιτική αυτή για τις Πόλεις, σε συνδυασμό με την ανάδειξη των πολιτικών της Αγροφιλίας, της Ελληνικής Διατροφής, της Αναστήλωσης και του Ελληνικού Τρόπου, διερεύνησε και πρότεινε μία σύγχρονη εκδοχή του Κοινοτισμού στη χώρα μας.
ΉΤΑΝ ΤΟ ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΝ
Όσον αφορά την ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ο Μιχάλης έλεγε ότι αυτή: «Δεν έχει να κάνει με αγωνιώδεις Τακτικισμούς, Ελιγμούς και Μεταλλάξεις για προσωπικά οφέλη και εξουσία. Δεν είναι κάτι το ευτελές. Είναι το ανώτερο πεδίο εξευγενισμού του ανθρώπου. Είναι κάτι το ιερό».
Και ας δούμε πώς βίωνε ο ίδιος την πολιτική. Με πόση ιερότητα την προσέγγιζε και πόσο αυτή τον είχε εξευγενίσει.
Είχα πάει με τον Μιχάλη στην κηδεία του Στέλιου Καζαντζίδη. Κάποια στιγμή βλέπουμε τον Κουλούρη καταϊδρωμένο να διασχίζει το αδιαπέραστο πλήθος και να λέει «ανοίξτε λίγο ρε παιδιά». Ήθελε να φωτογραφηθεί δίπλα στο φέρετρο. Τότε λέω στο Μιχάλη: «Γιατί δεν πας και σύ μέσα στην Εκκλησία, αφού ο Καζαντζίδης τόχει δηλώσει ότι πολιτικά ήταν μαζί σου». Και τι μου απάντησε; «Να σκυλέψουμε, ρε Γιάννη, κι εμείς τον νεκρό;»
Ο Μιχάλης ήταν το κατεξοχήν πολιτικό όν. Ο Δημήτρης Μάρτος έλεγε, πως με ό,τι και αν καταπιανόταν ή ανέφερε, το έκανε πολιτικό.
Υπενθυμίζω πόσο καίρια ήταν η δήλωσή του μετά την εισβολή στην Ουκρανία: «Γιατί δεν ρώταγε ο Πούτιν τον φίλο του Ερντογάν, πώς μπορεί κάποιος να κάνει εισβολή σε ξένη χώρα χωρίς την αντίδραση των Αμερικάνων και της Δύσης;» Με ένα σμπάρο τρία τριγώνια.
Τόνιζε ότι το μεγάλο έλλειμμα στη χώρα μας είναι η πολιτική. Και πρόσθετε: «Χωρίς μορφωτικό κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικό κίνημα.»
Γι αυτό και είχε οργώσει όλη την Ελλάδα με τις ομιλίες του. Ήθελε να βγάλει την ελληνική κοινωνία από την αναισθησία, στην οποία έχει διολισθήσει.
Οι Έλληνες γνώριζαν από παλιά ότι οι πολιτείες δεν μπορούν να σταθούν, αν οι πολίτες τους δεν έχουν την αίσθηση του Δικαίου και της Ντροπής. Μάλιστα, σύμφωνα με τον μύθο, ο Δίας θεωρούσε την έλλειψη αυτής της αίσθησης «νόσον». Και είχε μάλιστα προστάξει, όσοι δεν την διέθεταν, να σκοτώνονται, ν’ αποκλείονται.
Και πού φθάσαμε σήμερα; Όχι μόνο στην ανοχή, αλλά και στην επιβράβευση των αναίσθητων και αδιάντροπων. Έτσι, δεν μπορούμε να πάμε πουθενά.
Οι χουντικοί μετά την τραγωδία της Κύπρου τα παράτησαν και κρύφτηκαν. Τα διεφθαρμένα μιζοκόμματα στην Ελλάδα, που χρεωκόπησαν τη χώρα, γιατί βρίσκονται ακόμα στο προσκήνιο;
ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ
Και δεν «έλεγε» μόνο ο Μιχάλης, αλλά και έπραττε. Συνδύαζε τον λόγο με την πράξη. Λόγος και Πράξη ήταν το ίδιο πράγμα γι αυτόν.
Μόλις 12χρονος προσφέρεται ως εθελοντής για την Κύπρο. Είκοσι ενός χρόνων στήνει πυρήνες αντίστασης και 22 χρόνων δραπετεύει. Σε ηλικία μόλις 23 χρονών συντάσσει την ιστορική Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη.
Εισήγαγε το 1986, για πρώτη φορά, το κουρδικό στον ΟΗΕ και συνέχισε να συμβάλει στην διεθνοποίηση του αγώνα τους.
Ως μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών, ήρθε σε επαφή με πολλούς λαούς σε όλο τον κόσμο (Λατινική Αμερική, Αφρική, Ασία). Στήριξε τα απελευθερωτικά τους κινήματα και επισκέφτηκε τα επιτελεία τους.
Καθιέρωσε την 19η Μαΐου και προώθησε την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας ανά την υφήλιο μόνος του. Το ελληνικό δορυφορικό κράτος όχι μόνο δεν στήριξε, αλλά αντίθετα υπονόμευσε αυτή του την προσπάθεια.
Ανέδειξε τον Πόντο ως μία ευρωπαϊκή ψηφίδα στη Μ. Ασία. Μάλιστα οι Πράσινοι και η Αριστερά στη Γερμανία, μετά από επαφές, που είχε ο Μιχάλης, διακηρύσσουν, ήδη, ότι οι Πόντιοι στην Τουρκία έχουν και αυτοί Δικαίωμα στη Μνήμη. Αντιθέτως, στην Ελλάδα οι πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται σε ύπνωση.
Ανέδειξε την Εγνατία και την στρατηγική σημασία της οδού Αλεξανδρούπολη - Μπουργάς - Οδησσός. Αναδείκνυε, επίσης, τα τοπικά προϊόντα και την τοπική παραγωγή. «Μάστορες όλου του κόσμου ενωθείτε» ήταν το σύνθημά του.
Δεν υπάρχει, βέβαια, χρόνος για να επεκταθώ. Ο Μιχάλης ήταν πάντοτε πολέμιος του «Δενμπορεσμού».
ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ - ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Η μεγάλη του προσφορά είναι ότι διαμόρφωσε μία αυτόχθονη θεωρία και πολιτική σκέψη στην Ελλάδα.
Και το ποιο σημαντικό είναι ότι συγκρούστηκε με την επικρατούσα αντίληψη περί «εκσυγχρονιστικής» Τουρκίας, που είχε επιβληθεί σε όλο το πολιτικό φάσμα, αφενός λόγω του ΝΑΤΟ και αφετέρου λόγω του Συμφώνου Μπολσεβίκων-Κεμαλικών.
Επισήμανε ότι ο Κεμαλισμός είναι Ρατσισμός και για να επιβιώσει ένα τουρκικό κράτος στο έδαφος αυτόχθονων λαών έκανε γενοκτονίες.
Ο βίαιος εκτουρκισμός των αυτόχθονων λαών της Μ. Ασίας έχει τα όριά του. Γι΄ αυτό και ο Κεμαλτουρκισμός μεταμορφώθηκε σε Ισλαμοτουρκισμό και τελευταία σε Αυτοκρατορο-τουρκισμό.
Σήμερα βρισκόμαστε στην περίοδο της Άνοιξης των λαών της Μ. Ασίας. Αργά ή γρήγορα θα επικρατήσει και εκεί ο ανθρωπισμός και θα οικοδομηθεί η Δημοκρατία.
Ο πατέρας της Δημοκρατίας στην Μ. Ασία Οτζαλάν έχει επιβάλλει να μην υπάρχει καμία, πλέον, αναφορά σε Ορεσίβιους Τούρκους. Και η επίσημη Τουρκία μιλάει ήδη για Κούρδους και Τούρκους. Και είναι βέβαιο πως θα ακολουθήσει η αναγνώριση και άλλων εθνικών οντοτήτων.
«Η αρχή έπρεπε να γίνει με την ονομασία των πραγμάτων – έλεγε. Τώρα όλα μπορούν να πάρουν το δρόμο τους. Μορφωτική ηγεμονία χρειάζεται για να εξαλειφθεί το ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ κι όχι στρατικοποιήσεις. Και η μεταβολή που θα προκύψει μπορεί να είναι βελούδινη. Ίσως και να μην χρειαστεί ούτε ένα θερμό επεισόδιο.»
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΔΥΝΑΜΙΤΙΖΕΙ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ Μ. Χ.
Η ανάδειξη της πραγματικής ιστορίας των λαών της Μ. Ασίας συνιστά ένα γεωπολιτικό γεγονός αντίθετο προς την Κεμαλική εκδοχή της ιστορίας. Η ονομασία των πραγμάτων, δηλ., η ανάδειξη των γενοκτονιών ναρκοθετεί, βάζει δυναμίτη στα θεμέλια του τουρκικού ρατσιστικού κράτους.
Γι αυτό και αμέσως μετά την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας ανακήρυξε τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη ως τον υπ’ αριθμόν 1 εχθρό των Τούρκων και τον ΕΠΙΚΗΡΥΞΕ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ειδοποίησε τον Μιχάλη ότι έχει επικηρυχτεί και έχει γίνει στόχος δολοφονίας του από την ΜΙΤ.
Η Ελληνική Αστυνομία, φυσικά, ανέλαβε την προστασία του και νομίμως από τότε ο Μιχάλης πάντα οπλοφορούσε.
Η ΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΟΥ
Δεν υπήρξε ένας αυθύπαρκτος ιδεολόγος και αγωνιστής πολιτικός, αλλά είναι το δημιούργημα, είναι το προϊόν μιας ιστορικής διαδικασίας. Τον γέννησε η μοίρα του Ποντιακού Ελληνισμού, η ιστορία του ΠΑΣΟΚ και η ιστορία της χώρας.
Η διανοητική, μορφωτική, ηθική και πολιτική του προσπάθεια αναπτύχθηκε σε ένα ιδιαίτερα εχθρικό, πρωτόγονο και βάρβαρο περιβάλλον. Και επειδή βρήκε μεγάλη αντίσταση από γραφειοκρατικές και αντιδραστικές δυνάμεις, «ανυψώθηκε» για να τις υπερβεί. Γι΄ αυτό και έχει φθάσει σε αυτό το ύψος.
Λόγω της διανοητικής του ηγεμονίας δεν συμπεριφέρονταν δουλικά στους διάφορους παράγοντες, στις εξουσίες και τα ψευδοκατεστημένα. Είχε πάντα μία μορφωτική και ηθική υπεροχή απέναντί τους. Και γι΄ αυτό ήταν Ακατανίκητος.
ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ ΜΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΛΑΪΚΟΥ ΉΡΩΑ
Πορεύτηκε μόνος, χωρίς κάποιο «μπάρμπα στην Κορώνη». Υπήρξε ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ. Και αυτό του δίνει τα χαρακτηριστικά ενός Λαϊκού Ήρωα.
Πέτυχε πολλά, όσα δεν έχουν κατορθώσει ολόκληρα κόμματα, Ιδρύματα και Υπουργεία. Κι έλεγε περιπαιχτικά ο Μιχάλης: «Οι επιτυχίες αυτές, οφείλονται στο Ίδρυμα Γεωργίου και Όλγας Χαραλαμπίδη».
Φανταστείτε πόσα θα είχε ακόμα να προσφέρει, αν εκλεγόταν στο Ευρωκοινοβούλιο και η Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση έμπαινε στη Βουλή. Όμως οι Νεοέλληνες προτιμούν τις τηλεπερσόνες.
Τόσοι Πόντιοι στην Ελλάδα και δεν μπόρεσαν να βγάλουν Ευρωβουλευτή τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη; Οι Ποντιοπατέρες, όσοι δεν τον υποστήριξαν στις Ευρωεκλογές, θα έπρεπε να ντρέπονται και να είχαν εξαφανιστεί από το προσκήνιο.
ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ
Ζούσε την κάθε στιγμή. Από την άλλη, όμως, σωματοποιούσε τις πιέσεις. Και μ αυτή την έννοια είναι θύμα της κατεστημένης μιζέριας.
«Είναι μαρτύριο – έλεγε - να προειδοποιείς για τα επερχόμενα και να επιβεβαιώνεσαι, χωρίς κανείς να έχει κουνήσει τόσο δα το χέρι του».
Φανταστείτε πώς θα ένιωσε, όταν η από 35ετίας πρότασή του για να δημιουργηθεί «Διεθνής Σχολή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τις Γενοκτονίες» στην Χίο - όπου οι Τούρκοι έκαναν την μεγάλη Σφαγή της Χίου - δεν υλοποιήθηκε από το φοβικό, φιλοκεμαλικό ελληνικό κράτος. Και αντιθέτως Σχολή Γενοκτονιών ίδρυσε πρόσφατα - άκουσον άκουσον - ο Ερντογάν. Για να τεκμηριώσει την … γενοκτονία που διέπραξαν οι Έλληνες στην Τριπολιτσά και αλλού …
Ήταν οικουμενικός, έσπειρε, άνοιξε δρόμο
Φτωχύναμε χωρίς τον Μιχάλη. Όμως, ο δρόμος που άνοιξε και η Δωδεκάβιβλος, που μας άφησε, θα πλουτίζει τις επερχόμενες γενιές.
Ο Μιχάλης δεν ανήκει μόνο στους Πόντιους ή μόνο στο Ελληνισμό. Είναι Οικουμενικός. Ανήκει και στους Λαούς του κόσμου, αλλά και στον Άνθρωπο. Για την προσφορά του, η ιστορία θα τον κατατάξει μεταξύ των μορφών του Ρήγα, του Τσε Γκεβάρα, του Δραγούμη, του Καραβίδα, του Παπαναστασίου και άλλων.
Πηγή: hellasjournal.com
Με αφορμή την σημερινή ημέρα και σε συνέχεια του θέματος της εκπομπής στο viewpoint και στην Irena Argyri να συμπληρώσω δια στόματος Γκεμερέυ:
"Η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η γυναίκα της μεταγενέστερης αστικής κοινωνίας είναι θαυμάσια προκαθορισμένη στο να επιταχύνει το τέλος αυτής της κοινωνίας με την συνεχή μείωση της γεννητικότητας. Με την παύση της μητρότητας παύει η ίδια η ανθρώπινη ζωή - εκτός αν η χημική βιομηχανία αναλάβει την αναπαραγωγή του ανθρώπου. Θα είναι άραγε αυτό το επόμενο κεφάλαιο της τεχνολογικής επανάστασης; Ένας τέλειος κόσμος του ρομπότ, μια ανθρωπότητα χωρίς φύλο;"
Λαυρέντιος Γκεμερέυ, "Η Δύση της Δύσης"
Ευχαριστώ τον κ. Κώστας Σταθόπουλος για την επεξεργασία του αποσπάσματος της εκπομπής.
