ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








by : tinakanoumegk


ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΠΑΝΙ. ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΕ ΜΕ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΗΣ YPJ.
Η πρόκληση που αντιμετωπίζουν τώρα, μετά την πτώση του Άσαντ, είναι να συνεχίσουν να υπερασπίζονται τα πολιτικά και κοινωνικά επιτεύγματα του της δημοκρατικής συνομοσπονδίας που χτίστηκε με την αντίσταση για την υπεράσπιση του εδάφους τους.
(Απευθείας μαρτυρία από τον ανταποκριτή μας στη βορειοανατολική Συρία).
Στις 26 Ιανουαρίου 2025 συμπληρώνονται 10 χρόνια από την απελευθέρωση του Κομπάνι, σύμβολο της αντίστασης στην καρδιά του Κουρδιστάν στη Συρία. Αυτή η πόλη έχει γράψει μια θεμελιώδη σελίδα στον αγώνα κατά του ISIS και στην υπεράσπιση του πολιτικού μοντέλου της δημοκρατικής συνομοσπονδίας.
Το 2014, το Κομπάνι υπήρξε θέατρο μιας από τις πιο δραματικές μάχες κατά της τζιχαντιστικής οργάνωσης, η οποία, στο απόγειο της εδαφικής της επέκτασης, εξαπέλυσε μια μεγάλης κλίμακας επίθεση για να κατακτήσει αυτό το στρατηγικό κέντρο που βρίσκεται στα σύνορα με την Τουρκία.
Η πολιορκία διήρκεσε μήνες και σημειώθηκαν αιματηρές συγκρούσεις, με τις κουρδικές δυνάμεις των Μονάδων Λαϊκής Άμυνας (YPG) και τις Μονάδες Άμυνας Γυναικών (YPJ), συμμετέχοντας σε μια αντίσταση που άλλαξε την πορεία της σύγκρουσης, βάζοντας τέλος στον μύθο του αήττητου του ISIS.
Το Κομπάνι δεν είναι μόνο συνώνυμο της στρατιωτικής αντίστασης, αλλά είναι επίσης η καρδιά ενός καινοτόμου πολιτικού πειράματος.
Στο πλαίσιο της Ροζάβα, της αυτόνομης περιοχής στη βορειοανατολική Συρία, η πόλη υιοθέτησε ένα σύστημα που βασίζεται στις αρχές που ανέπτυξε ο Abdullah Öcalan, ηγέτης του κουρδικού κινήματος, οι οποίες περιλαμβάνουν την εγκαθίδρυση διακυβέρνησης από κάτω προς τα πάνω, βασισμένη στη συμμετοχική δημοκρατία, τη συνύπαρξη διαφορετικών εθνοτικών ομάδων και θρησκειών, την οικολογική βιωσιμότητα και τη χειραφέτηση των γυναικών.
Στο πλαίσιο του πολέμου κατά του ISIS, οι Κούρδισες γυναίκες της YPJ έδωσαν ζωή μιας αμυντικής αντίστασης για την υπεράσπιση όχι μόνο της επικράτειάς τους, αλλά και ενός μοντέλου κοινωνίας που τοποθετεί την απελευθέρωση των γυναικών στο επίκεντρο του αγώνα ενάντια στην πατριαρχική, οικονομική και πολιτική καταπίεση.
Σε κάθε τομέα της κοινωνίας, από τους πολιτικούς θεσμούς μέχρι τις αμυντικές δυνάμεις, οι γυναίκες έχουν αναλάβει ηγετικούς ρόλους, έχουν δημιουργήσει οικονομικούς συνεταιρισμούς, σχολεία και αυτόνομους οργανισμούς.
Μια δέσμευση που στη συνέχεια επεκτάθηκε πέρα από τα σύνορα της Ροζάβα, σώζοντας χιλιάδες Γεζίντι παγιδευμένους στο Jebel Sinjar και προσφέροντας προστασία σε άλλες καταπιεσμένες κοινότητες, επιδεικνύοντας μια βαθιά και καθολική αλληλεγγύη. Αυτό που προωθούν οι γυναίκες και οι άνδρες της Ροζάβα είναι η προσπάθεια απελευθέρωσης από τις πατριαρχικές πρακτικές, από το φύλο, την ταξική και την εθνική καταπίεση.
Με αφορμή τη δέκατη επέτειο από την απελευθέρωση του Κομπάνι, μια διεθνής αντιπροσωπεία, οργανωμένη από τη DAANES (Δημοκρατική Αυτόνομη Διοίκηση Βορειοανατολικής Συρίας), έφτασε στην περιοχή, φέρνοντας μαζί της εκπροσώπους από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ελβετία, την Αγγλία και τη Γερμανία.
Στη βάση των SDF στη Heseke, η αντιπροσωπεία, η οποία περιλαμβάνει επίσης το DinamoPress, είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με μαχητές της YPJ, συμπεριλαμβανομένης της Γενικής Διοικήτριας Rojhelat Afrin, η οποία ήθελε να υπογραμμίσει τη σημασία αυτής της επετείου για τον λαό της βορειοανατολικής Συρίας.
«Αυτή είναι μια περίοδος σημαντικών αναμνήσεων, που συνδέονται με την κατοχή του Αφρίν και την απελευθέρωση του Κομπάνι».
Ο προβληματισμός του επικεντρώθηκε στην αξία της διεθνούς υποστήριξης, τονίζοντας πώς η παρουσία υποστηρικτών και αλληλέγγυων από όλο τον κόσμο αντιπροσωπεύει απτή απόδειξη ότι οι κοινότητες της περιοχής δεν είναι μόνες στον αγώνα τους. Η βάση των SDF στη Heseke, συνάντηση της διεθνούς αντιπροσωπείας με την YPJ
Η Rojhelat Afrin θυμήθηκε τα δεκατρία χρόνια της επανάστασης, ένα μακρύ και απαιτητικό ταξίδι, κατά το οποίο η παγκόσμια υποστήριξη έπαιξε βασικό ρόλο. Μίλησε για την αντίσταση των τοπικών κοινωνιών, τονίζοντας πώς θυμίζει το πνεύμα της μάχης του Κομπάνι, όπου οι δυνάμεις YPG και YPJ πολέμησαν όχι μόνο για τη γη τους, αλλά για όλη την ανθρωπότητα, αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι τους στην ιστορία.
«Παρά τις 49 ημέρες έντονων βομβαρδισμών στο Tishreen και τις κακουχίες που υπέστη ο τοπικός πληθυσμός, η αντίστασή του παραμένει σταθερή. Αυτή η κατάσταση δεν είναι νέα για τον λαό της βορειοανατολικής Συρίας, που έχει υποστεί γενοκτονία, σφαγές και διώξεις για δεκαετίες».
Η αναφορά αφορά την κατάσταση των τελευταίων εβδομάδων, κατά την οποία, μετά την αποδυνάμωση του καθεστώτος Μπασάρ αλ-Άσαντ, οι κοινότητες Shehba και Tal-Rifa'at έγιναν στόχος επιθέσεων του Συριακού Εθνικού Στρατού (SNA).
Για την προστασία αυτών των πληθυσμών, οι SDF και YPJ πήραν τη στρατηγική απόφαση να τους μετεγκαταστήσουν σε ασφαλέστερες περιοχές, διατηρώντας έτσι τις ζωές και την ταυτότητα αμέτρητων ανθρώπων. Ωστόσο, μετά την εκκένωση στις πόλεις Manbij, Raqqa και Tabqa, οι διάδρομοι έκλεισαν περαιτέρω και πολλοί παρέμειναν αποκλεισμένοι.
Στην πραγματικότητα, η Συρία βρίσκεται στο επίκεντρο ενός πολύπλοκου ιστού γεωπολιτικών συμφερόντων, που συχνά συνδέονται με τους φυσικούς πόρους της. Οι ποταμοί Τίγρης και Ευφράτης, που διαρρέουν τη Συρία, το Ιράκ και την Τουρκία, αποτελούν σωσίβιο για τη γεωργία και την ενέργεια. Ωστόσο, η Τουρκία έχει χρησιμοποιήσει τον έλεγχο των πηγών ως πολιτικό μοχλό, μειώνοντας τη ροή προς τη Συρία και το Ιράκ μέσω φραγμάτων και υδροηλεκτρικών έργων.
Το φράγμα Tishreen, που βρίσκεται στη βορειοανατολική Συρία, απελευθερώθηκε από τις κουρδικές δυνάμεις των YPG, YPJ και SDF το 2016, έχει γίνει σύμβολο της πολιτικής αντίστασης και της ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει το NES.
Αυτή η στρατηγική υποδομή, ύψους 40 μέτρων και με δεξαμενή μήκους 60 χιλιομέτρων, είναι απαραίτητη για την παροχή νερού και ηλεκτρισμού σε εκατομμύρια ανθρώπους στην περιοχή.
Οι επιθέσεις των τελευταίων εβδομάδων από τις τουρκικές δυνάμεις έχουν στόχο να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή και να θέσουν σε κίνδυνο τις ζωές των τοπικών κοινοτήτων. Οι τουρκικές αεροπορικές επιδρομές σκότωσαν δεκάδες διαδηλωτές και προκάλεσαν σημαντικές ζημιές στο φράγμα, ενώ ομάδες μισθοφόρων που υποστηρίζονται από την Άγκυρα επιτέθηκαν στα γύρω χωριά, επιδεινώνοντας περαιτέρω την κρίση.
Οι συγκρούσεις μεταξύ του Στρατιωτικού Συμβουλίου της Manbij και αυτών των ενόπλων ομάδων έχουν κάνει την κατάσταση όλο και πιο δραματική, ενώ η σιωπή της διεθνούς κοινότητας συμβάλλει στο να μείνει ο πληθυσμός της Ροζάβα απομονωμένος.
Παρά τον αυξανόμενο κίνδυνο και τις απώλειες που υπέστη, ο ντόπιος πληθυσμός συνεχίζει να φυλάει το φράγμα με ειρηνικές διαδηλώσεις, έχοντας επίγνωση της ζωτικής σημασίας αυτής της υποδομής, καθώς η καταστροφή ή η παραβίαση του φράγματος θα αποτελούσε ανθρωπιστική καταστροφή, στερώντας από εκατομμύρια ανθρώπους βασικούς πόρους και επιφέροντας περαιτέρω πλήγμα στη σταθερότητα της περιοχής.
Αυτή η νέα φάση σύγκρουσης, που χαρακτηρίζεται από επιθέσεις του SNA, συνεχίζει να ασκεί πίεση στις τοπικές κοινότητες, αλλά ο λαός και οι αμυντικές δυνάμεις διατηρούν την αποφασιστικότητά τους. Παρά τις προκλήσεις, η υποστήριξη των YPJ και SDF παραμένει ουσιαστικό προπύργιο για την προστασία της περιοχής και του μέλλοντός της.
Σήμερα, οι επιθέσεις από την Τουρκία και τις συμμαχικές πολιτοφυλακές της συνεχίζουν να υπονομεύουν τη σταθερότητα της περιοχής και το συνομοσπονδιακό μοντέλο.
Όπως αναφέρει η Rojhelat Afrin, «οι δυνάμεις μας και ο λαός μας θα συνεχίσουν να αντιστέκονται στις τουρκικές επιθέσεις, που συνεχίζονται για περισσότερα από τριάντα χρόνια, με την ίδια αποφασιστικότητα που μας καθοδηγεί μέχρι σήμερα.
Γνωρίζουμε ότι ο στόχος της Τουρκίας είναι να αποτρέψει την πρόοδο του έργου της Αυτόνομης Διοίκησης, ενός μοντέλου που αντιπροσωπεύει μια δημοκρατική και χωρίς αποκλεισμούς εναλλακτική για ολόκληρη την περιοχή. Ωστόσο, για να σταματήσουν αυτές οι επιθέσεις, χρειάζεται συγκεκριμένη και αποφασιστική υποστήριξη από τη διεθνή κοινότητα».
Η Rojhelat Afrin συνεχίζει: «Δεν προσπαθήσαμε ποτέ να επαναπροσδιορίσουμε τα σύνορα ή να δημιουργήσουμε χάρτες για τα συμφέροντά μας, απλώς επιβεβαιώσαμε το δικαίωμα να ζούμε και να αυτοπροσδιορίζουμε αυτή την περιοχή, αντιστεκόμενοι για χρόνια με στόχο να δείξουμε στον κόσμο ότι είμαστε εδώ, ότι ανήκουμε σε αυτή τη γη και ότι θα συνεχίσουμε να την υπερασπιζόμαστε με κάθε μέσο. Ο αγώνας μας δεν ήταν ποτέ επιθετικός. υπερασπιζόταν πάντα τον λαό μας, τον πολιτισμό μας και το μέλλον μας».
Τα επιτεύγματα του Κομπάνι δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα καθώς εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές απειλές που εξακολουθούν να μαστίζουν αυτήν την περιοχή και τους ανθρώπους της. Ιστορικά, η φτώχεια στη βορειοανατολική Συρία, υπό την Αυτόνομη Διοίκηση, είναι το αποτέλεσμα ενός συνδυασμού ιστορικών, οικονομικών και πολιτικών παραγόντων.
Ο Συριακός εμφύλιος πόλεμος που ξεκίνησε το 2011 και οι αεροπορικές επιδρομές της Τουρκίας κατέστρεψαν ολόκληρη τη χώρα, καταστρέφοντας βασικές υποδομές, διαταράσσοντας την οικονομική δραστηριότητα και εκτοπίζοντας εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτή η καταστροφή είχε επίσης σημαντικό αντίκτυπο στα βορειοανατολικά, θέτοντας σε κίνδυνο την ικανότητα της περιοχής να συντηρηθεί οικονομικά.
Σε αυτό προστίθενται οι διεθνείς κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Συρία, οι οποίες, αν και στοχεύουν κυρίως στη Δαμασκό, είχαν επιπτώσεις σε ολόκληρη τη χώρα.
Η παρουσία ένοπλων συγκρούσεων στην περιοχή έχει δημιουργήσει ένα ασταθές περιβάλλον, αποθαρρύνοντας τις εξωτερικές επενδύσεις και διακόπτοντας τις τοπικές γεωργικές και βιομηχανικές δραστηριότητες. Επιπλέον, η περιοχή έχει υποφέρει ιστορικά από πολιτικές περιθωριοποίησης και υπανάπτυξης. Πριν από τη σύγκρουση, η κεντρική κυβέρνηση είχε παραμελήσει τις περιοχές με κουρδική πλειοψηφία, περιορίζοντας τις επενδύσεις σε υποδομές και υπηρεσίες. Αυτή η έλλειψη ανάπτυξης έχει αφήσει τα βορειοανατολικά σε οικονομικά μειονεκτική θέση σε σύγκριση με άλλες περιοχές της χώρας.
Όσον αφορά το μέλλον της Συρίας μετά την πτώση του Μπασσάρ αλ Άσαντ, η Rojhelat Afrin προσφέρει έναν ξεκάθαρο και ξεκάθαρο προβληματισμό για την περίπλοκη κατάσταση της χώρας, επαναλαμβάνοντας την αξία της αντίστασης και της κοινωνικής συνοχής. «Πάντα πιστεύαμε στη δύναμή μας και αυτή η πεποίθηση μας επέτρεψε να αντισταθούμε μέχρι σήμερα», είπε, υπογραμμίζοντας πώς οι γρήγορες κυβερνητικές αλλαγές των τελευταίων εβδομάδων δημιούργησαν ένα χαοτικό πλαίσιο, το οποίο αξιοποιήθηκε για περαιτέρω αποσταθεροποίηση της περιοχής. Παρόλα αυτά, τόνισε την ανάγκη για διάλογο με το καθεστώς της Δαμασκού, χωρίς όμως να αποκηρύξει τις αρχές και τα πολιτικά και οικονομικά επιτεύγματα της δημοκρατικής συνομοσπονδίας.
«Στόχος μας είναι να ενώσουμε όλα τα εδάφη της Συρίας, να διασφαλίσουμε τη συμμετοχή όλων των κοινοτήτων και μειονοτήτων στην πολιτική διαδικασία και να οικοδομήσουμε ένα Σύνταγμα που σέβεται τα δικαιώματα όλων των πολιτών».
Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη ήταν η αναφορά στο σύστημα συν-ηγεσίας που υιοθετήθηκε στη Ροζάβα, το οποίο αναθέτει ίσους κορυφαίους ρόλους σε άνδρες και γυναίκες, πυλώνα του πολιτικού σχεδίου της περιοχής. «Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε αυτό το δημοκρατικό σύστημα, καρπό δεκατριών χρόνων πρακτικής, για συμβιβασμούς με την κεντρική κυβέρνηση, όπως δεν μπορούμε να δεχτούμε οπισθοδρομικά οράματα που περιορίζουν τις γυναίκες στο ρόλο της νοικοκυράς, αρνούμενοι την πλήρη πολιτική και κοινωνική συμμετοχή», κατέληξε.
Επομένως, αυτή η 26η Ιανουαρίου θα είναι επίσης ένας τρόπος να προβληματιστούμε για τις προκλήσεις που εξακολουθούν να είναι ανοιχτές στην περιοχή.
Το έργο που βρίσκεται σε εξέλιξη στη βορειοανατολική Συρία συνεχίζει να ενσαρκώνει μια νέα πολιτική και κοινωνική εναλλακτική που απαιτεί την ενεργό υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας, ενόψει των επίμονων απειλών που αποδεικνύουν ότι, δέκα χρόνια μετά την απελευθέρωσή του, το μήνυμα του Κομπάνι εξακολουθεί να απευθύνεται στη διεθνή κοινότητα να υποστηρίξει τις δημοκρατικές δυνάμεις και τις γυναίκες και τους άνδρες της Ροζάβα, αναγνωρίζοντας το ρόλο τους στην οικοδόμηση μιας πιο δίκαιης Συρίας και της Ροζάβας.

by : tinakanoumegk

 Ioannis Vourdounis  

Ο Δρόμος για τη Λευτεριά ήταν πάντα εδώ, η τόλμη σου λείπει για να τον περπατήσεις....
«Ο ἴδιος ὁ Κώστας Καραβίδας μᾶς διηγεῖται πῶς γνώρισε τήν κοινοτική μας παράδοση. Γράφει: «’Εν πρώτοις στον κοινοτισμό μέ εἰσήγαγε ὁ πατέρας μου, ὅταν, ἐφαρμόζοντας ἕναν ἀπό τούς οὐσιωδέστερους κανόνες τοῦ κοινοτισμοῦ, ἀνάγκασε διά τῆς βίας τούς συγχωριανούς μας νά μιλοῦν ἕνας ἕνας καί μέ τή σειρά άνεβαίνοντας στό πεζούλι τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι ἀπό κάτω κι ὅλοι μαζί· κι ὅταν ἔπειτα, σέ μιά περίστασι πού προέκυψε διαφωνία ποιά γνώμη ἦταν ἡ ὀρθότερη, ὁ πατέρας μου ἐπρότεινε να γράφωνται οἱ γνώμες τοῦ καθενός καί μάλιστα ἀγόρασε ειδικό μεγάλο βιβλίο καί κάρινο ὡραῖο κιβώτιο μέ κλειδί καί τά δώρισε στό χωριό μας πρός αὐτόν τό σκοπό, γιά νά φυλάγωνται γραπτές οἱ γνῶμες στό κοινοτικό βιβλίο και ἀπό τήν δοκιμασία τοῦ χρόνου νά διακριθοῦν ὅσες μείνουν ὄρθιες. Αὐτά ἀπό τή μαθητική μου περίοδο.....
Ο Κώστας Καραβίδας δίνει ὡς ἑξῆς τόν ὁρισμό τῆς κοινότητος: Κοινότητα… λέμε σ᾿ ἕνα ωρισμένο μέρος τῆς χώρας μίαν ὁμάδα ἀνθρώπων πού ἔχουν ὀργανώσει ἐργασία παραγωγική καί πού ὡς ἐκ τούτου ἀντιμετωπίζουν ὡρισμένα ὁμαδικά ζητήματα τῆς καθημερινῆς ζωῆς των, ζητήματα πού τούς πιέζουν γιά νά τούς δίνουν ὁλοένα μιάν ἄμεση λύση καί πού πρός αὐτό τό σκοπό, ὅπως ἐκ τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων ἔτσι καί ἐκ τοῦ Νόμου, πρέπει νά διαθέτουν μιάν ἀπόλυτη ἐξουσία γιά νά αὐτοδιοικοῦνται, ὑπέχοντας συνάμα αὐτοί οἱ ἴδιοι καί τήν εὐθύνη γιά τήν κάθε ἐνέργειά τους…» (Ἡ Δημοκρατία καί ἡ αὐτοδιοίκησις ἐν Ελλάδι. Ανάτυπο ἀπό τό ἀρχεῖο τῶν οἰκονομικῶν καί Κοινωνικών Επιστημῶν. ’Αθ. 1930, σ. 141-142).
«‘Η κοινότητα, γράφει ὁ Καραβίδας, προϋπῆρξε τοῦ κράτους· πώς ἡ κοινότητα δέν εἶναι παράγωγο τοῦ κράτους· ἀλλ᾽ ἀντίθετα τό κράτος, ἡ θρησκεία, τό ἔθνος, ὁ πολιτισμός, εἶναι παράγωγά της, ὅλα δέ μάλιστα αὐτά ὀφείλονται σέ δευτερεύουσες κοινοτικές λειτουργίες» (Ἡ Δημοκρατία καί ἡ αὐτοδιοίκησις, ὅπ. παρ., σ.151).
Πόσο σοφός ἄνθρωπος, πόσο ‘Έλληνας ἦταν ὁ πατέρας τοῦ Κώστα Καραβίδα. Παράδωσε, μέ τήν ὑπόδειξή του ἐκείνη στούς χωριανούς του, ἕνα μεγάλο μάθημα ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἀληθινῆς ὅμως ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἐκείνης πού ἀπορρέει από τήν ἑλληνική παράδοση κι ὄχι ἐκείνης πού μᾶς ἐπιβλήθηκε ἀπ᾽ ἔξω, ἀπό τίς «προστάτιδες» μεγάλες δυνάμεις, πού μᾶς πετάξανε τό ξεροκόμματο τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη τυραγνία ἀπό ἐκείνη πού σέ πείθουν ὅτι εἶσαι λεύτερος, ἐνῶ ταυτόχρονα σ᾽ ἔχουν δεμένο χειροπόδαρα. Αὐτός εἶναι ὁ κοινοβουλευτισμός τους.
Γι’ αὐτό ὁ Κώστας Καραβίδας, το γενναῖο, τό ρωμαλέο αὐτό πνεῦμα τῆς ἀθάνατης Ρωμιοσύνης, εἶχε τήν ἀπίστευτη τόλμη, γιά τήν ἐποχή του, (καί γιά τήν ἐποχή μας) νά διατυπώσει τήν ἀντίθεσή του:
«’Αντίρρησι ἔχομε – γράφει- καί γιά τό κοινοβουλευτικό πολίτευμα καί γιά τήν δημοκρατία, ὅπως διαμορφώθηκε στόν τόπο μας γιατί αὐτό τό πολίτευμα εἶνε πού καλύπτει ὅλες τίς παραπάνω παραπλανητικές ἐνέργειες τῆς ἀνάξιας ιθύνουσας τάξεως τῆς χώρας μας, ἀκόμα δέ καί μιά ἐνέργεια ὅλως εἰδική καί χαρακτηριστική πού εἶνε ἀπ’ ὅλες χειρότερη: τίς κοινοβουλευτικές ἐκλογές δηλαδή ἐκλογές πού μέ τήν ἐπίφασι τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, ἐπιτρέπουν να βγάλουν μακρούς λόγους καί νά κοροϊδεύουν καί τόν ἑαυτό τους καί τό λαό ὑποσχόμενοι – θέλοντας ἄλλως τε καί μή – πράγματα ὄχι μόνο ακατόρθωτα (θά ’ταν μικρό αὐτό, ἀλλά καί ἐπιβλαβῆ στά βασικά συμφέροντα τῆς χώρας. Γι’ αὐτό τό λόγο θέλομε νά μεταρρυθμίσωμε τή δημοκρατία, ὥστε νά μή καλύπτη ὅλ’ αὐτά ἀλλά βαθμηδόν νά τά ξεσκεπάση καί νάτά διορθώση…»
Παραγνωρισμένος ἦταν (καί παραμένει ὁ Κώστας Καραβίδας,γιατί ἦταν, ὅπως εἴπαμε, πραγματικά ελεύθερος ἄνθρωπος. Δέν ἀνῆκε σέ «γενιές», δηλ. κλίκες. Δέν διπλάρωσε κανένα καί δέν ζήτησε ποτέ ἀπό κανένα τίποτε. Δέν τόν ἐνδιέφερε ἡ κούφια δόξα καί ἡ κοινωνική προβολή, οἱ τιμές καί οἱ διακρίσεις, πού ἄλλοι ἐκλιπαροῦσαν. Ο Κώστας Καραβίδας ἦταν «αἱρετικός» καί αὐστηρός. Καί μέ τόν ἑαυτό του καί μέ τούς ἄλλους. Ἔλεγε καί ἔγραφε παράξενα πράματα. ’Ακατανόητα. «Τρελλά».
Ἔγραφε πράματα, πού ἦταν μπουρλότο στά θέμελα συσσωρευμένων πνευματικῶν καί πολιτικοοικονομικῶν συμφερόντων. Ἐκήρυσσε τήν ἀληθινή παράδοση καί ζητοῦσε νά τήν ξανακάνει βίωμα τό ἔθνος. Νά ἀποτάξει τό ἔθνος τό Σατανά τῆς ψεύτικης παράδοσης καί νά γυρίσει στόν παράδεισο, στούς Πατέρες, τούς ξεχασμένους σέ κάποιο πανάθλιο ἄσυλο τῆς ῾Ιστορίας. Πῶς, λοιπόν, νά τόν ἀναγνωρίσουν τόν Κώστα Καραβίδα; Ποιοί νά τόν ἀναγνωρίσουν; Οἱ πνευματικοί ἀπατεῶνες; Οἱ ξενομανεῖς; Οἱ ξενόδουλοι; Οἱ κοκορευόμενοι ποικιλοτρόπως γιά τά τάχα πνευματικά τους ἐπιτεύγματα; Ποιοί;
Μέσα ἀπό ποιά κανάλια να προβληθεῖ, ἀφοῦ δέν ἀνῆκε σέ κανένα; ᾿Αφοῦ διατηροῦσε την ἀνεξαρτησία του; ᾿Αφοῦ ἦταν ἀδέσμευτος καί ἐλεύθερος νά στοχάζεται, ὅπως αὐτός ἀποφάσιζε; Βαρύ τό τίμημα τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας στήν‘Ελλάδα. Καί τῆς πνευματικῆς λεβεντιᾶς, πού ’ναι τό ἴδιο.
῾Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, γράφοντας για τό «Κοινοτικό Κράτος» τοῦ Κώστα Καραβίδα, παρατηρεῖ, ὅτι τοῦτο «εἶναι ἴσως κάτι τό ἀνέφικτο. Αὐτό, ὅμως, δέν σημαίνει διόλου ὅτι εἶναι οὐτοπία. Ἡ ἰδέα τοῦ Κοινοτικοῦ Κράτους εἶν᾿ ἕνας δείκτης. Μᾶς δείχνει, ποιό δρόμο πρέπει νά πάρουμε, ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ κατεύθυνση τῶν βημάτων μας, ἔστω καί ἄν δέν πρόκειται νά φθάσουμε στό τέρμα…
Ἡ ἰδέα τοῦ Κοινοτικοῦ Κράτους μπορεῖ νά μᾶς ὁδηγήσει στή μείωση ἤ καί ἐξαφάνιση τῶν ἐλαττωμάτων τοῦ ὑδροκεφαλικοῦ συγκεντρωτισμοῦ, στήνἐνίσχυση καί ζωογόνηση τῶν φυσικῶν μελῶν τοῦ ἐθνικοῦ μας ὀργανισμού… Ο Κώστας Καραβίδας μᾶς πείθει, ὅτι αὐτό ἀξίζει νά γίνει, και ὅτι μπορεῖ νά γίνει. ῾Ο Κώστας Καραβίδας ἦταν ρεαλιστής. Ακόμα και οἱ ὁραματισμοί του στηρίζονταν στην πιό στέρεη βάση στήν ἑλληνική γῆ…».
Θά μεταφέρουμε ἀκόμα ἐδῶ, τή γνώμη τοῦ Παναγ. Κανελλόπουλου γιά τόν Καραβίδα, τόν ὁποῖο γνώρισε προσωπικά. Γράφει: «῾Ο Κώστας Καραβίδας ἦταν ἕνας θαυμάσιος ἄνθρωπος. Εἶχε ρωμαλέο πνεῦμα καί καλή καρδιά. Δένἔλεγε ψέματα. Δέν ἤξερε τί θά πεῖ προσποίηση. Οἱ ἀλήθειες του ἐνοχλούσαν τούς πιό πολλούς, πού ἔρχονταν σ’ ἐπαφή μαζί του. Δέν χαριζόταν σέ κανένα, οὔτε στούς φίλους πού ἀγαποῦσε… Ὅσοι δέν ἦταν ἱκανοί νά ἀνεχθοῦν τήν εὐθύτητα καί τήν παρρησία του τόν ἔλεγαν ιδιόρρυθμο. Τό ’ξερε καί γελοῦσε… Τό πνεῦμα του ἦταν πέρα γιά πέρα ἀδούλωτο. ῾Ο τράχηλός του δέν ὑπέφερε κανένα ζυγό. ῾Ο Κώστας Καραβίδας στάθηκε μόνος— ἀπέναντι ὅλων, συντηρητικῶν καί προοδευτικῶν, ἐθνικιστῶν καί διεθνιστῶν, εἰκονολατρῶν καί εἰκονομάχων,ἀτομικιστῶν καί σοσιαλιστῶν.»
Πατέρας τοῦ Κοινοτισμοῦ, γιά τόν Καραβίδα, εἶναι ὁ Σόλων. Δέν ἔχει ἄδικο. Κι εἶμαι βέβαιος, ὅτι καθώς ἀναθυμόταν τόν πατέρα του ἐκεῖ στό ορεινό χωριό του τῆς Ρούμελης νά ἀνεβάζει στό πεζούλι τῆς ᾿Εκκλησίας τούς χωριανούς «να μιλοῦν ἕνας ἕνας καί μέ τή σειρά», τόν γερο-Σόλωνα θά ’χε κατά νοῦ, πού δέν πέρασε λίγα μέ τούς δύστροπους Αθηναίους…»

by : tinakanoumegk


*των Έρη Σαμικού & Λάζαρου Τεντόμα

(Η Έρη Σαμικού είναι Δρ Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου και ο Λάζαρος Τεντόμας μέλος ΕΔΙΠ του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής).

Aν κατά τη διάρκεια της «πανδημικής» κατάστασης εξαίρεσης (2020-2023), αυτό που εξαιρέθηκε ήταν κυρίως η έρευνα, το ερωτηματικό και μετατράπηκε σε μια καρικατούρα, σε μια «θεωρία συνωμοσίας», αναγνωρίζουμε πλέον με οργή και θλίψη το πώς αυτό μονιμοποιείται πλέον με αφορμή κάθε συμβάν της ζωής μας. Το έγκλημα στα Τέμπη το 2023, σηματοδοτεί αυτήν την απεγνωσμένη προσπάθεια συγκάλυψης και μετάθεσης ευθυνών στο «ανθρώπινο λάθος» του σταθμάρχη και τον χλευασμό ως «συνωμοσιολόγους» όσων επιχείρησαν να αναδείξουν εκείνη την περίοδο ερωτήματα σχετικά με το βιαστικό μπάζωμα του χώρου, την καταστροφή ευρημάτων, τον ρόλο της εμπορικής αμαξοστοιχίας, τι μετέφερε, αν ήταν δηλωμένο δρομολόγιο και πόσοι/ες έχασαν τη ζωή τους όχι από τη σύγκρουση αλλά από τη φωτιά που προκλήθηκε από το υλικό που μετέφερε.

Τον Μάρτιο του 2023 όταν άρχισαν να διατυπώνονται διάφορα ερωτήματα πέρα από την προφάνεια του κυβερνητικού/μιντιακού αφηγήματος γραφόταν ότι όλα αυτά είναι «αβάσιμες θεωρίες συνωμοσίας για τσιμέντωμα του δυστυχήματος στα Τέμπη και μεταφορά μυστικών φορτίων» καθώς αυτή η θέση έβρισκε ηχηρά ή σιωπηρά αρκετή υποστήριξη. Μέρος της συγκάλυψης όμως είναι ακριβώς και αυτή η κληρονομιά του πανδημικού λόγου, ο οποίος δεν επέτρεπε τίποτα άλλο να ακουστεί πέρα από τον λόγο των «ειδικών» και της αυθεντίας που έβγαινε στα κανάλια, βαπτίζοντας ως «συνωμοσία» οτιδήποτε ταρακουνούσε τη μονοφωνία ενός “καθεστώτος αλήθειας” σχετικά με τα εμβόλια, τις πολλαπλές παρενέργειες τους, την αναστολή εργασίας χιλιάδων υγειονομικών, τον παρατετατεμένο εγκλεισμό μας στον οίκο (Lockdown) καθώς και τον πρωτοφανή περιορισμό ελευθεριών μας στο όνομα πάντα του “συλλογικού καλού”.

Το φριχτό έγκλημα και όχι ατύχημα βάσει «ανθρώπινου λάθους» στα Τέμπη το 2023 για εμάς συνδέεται και σε ένα άλλο επίπεδο με το ερώτημα «τι έχει αφήσει ο πανδημικός λόγος» στις ζωές μας και έχει να κάνει με τη διαχείριση του νεκρού σώματος, με τη συγκάλυψη στην αιτία θανάτου, με το σφράγισμα ερωτημάτων για νεκροψία και την εγκαθίδρυση του ανολοκλήρωτου πένθους, στο όνομα της «προστασίας» των ζωντανών.

Τον Μάρτιο του 2023 το πρωτόκολλο ταφής κόβιντ ήταν σε ισχύ ήδη από το 2020 για όποιον/α πέθαινε με πιστοποιητικό θανάτου από/με κοβιντ. Η κηδεία του/της νεκρού/ης από/με κοβιντ τελούνταν σε φέρετρο  ερμητικά κλειστό χωρίς τη δυνατότητα νεκροψίας και αμφισβήτησης της αιτίας θανάτου. Στην εθνογραφία μας η Μάρθα όταν κήδεψε τη μητέρα της με αυτό το πιστοποιητικό  μοιράστηκε μαζί μας της εξής:

Ήταν ένα σοβαρό περιστατικό και λόγω του εγκεφαλικού ότι και να πάθαινε θα κατέληγε. Αυτοί έγραψαν Covid. Πρώτα εγκεφαλικό και μετά Covid στο πιστοποιητικό θανάτου. (...) Μετά ξεκίνησε το πρωτόκολλο της ταφής Covid. Το πρωτόκολλο Covid μου είπαν από το γραφείο τελετών ότι αναφέρει τα εξής: ο σάκος, διπλή σακούλα, σελοφάν και οι στολές αυτών που την κουβαλάνε είναι 400 ευρώ επιπλέον. Το νεκροταφείο είναι αντί στα 3 χρόνια στα 7 χρόνια ενοίκιο. Αυτά χρεώνονται έξτρα, δεν είναι τζάμπα. Όλα αυτά δηλαδή είναι συν 400 ευρώ και συν τα 4 χρόνια ενοίκιο στο νεκροταφείο για την εκταφή. Δεν την είδα καθόλου τη μητέρα μου, δεν την είδα. Από την ώρα που μου την πήραν στο νοσοκομείο δεν την ξαναείδα καθόλου. Χρόνο για τη νεκρολογία δεν μας έδωσαν να πούμε δυο τρία λόγια να την αποχαιρετήσουμε. Χώσιμο μέσα και γεια σας. Δεν την έχω πενθήσει ακόμα κανονικά. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι δεν έχει πεθάνει. Δεν έχω πενθήσει κανονικά. Έχω παγώσει. Δεν έχω πενθήσει. Ήταν εκείνη η ημέρα που κοίταξα το βύθισμα μέσα στον τάφο, δεν έχω πενθήσει. Έχω μια παγωμάρα. Αυτό το πρωτόκολλο σαφέστατα ενίσχυσε αυτή την παγωμάρα. Δεν είδα πρόσωπο, δεν είδα πρόσωπο ανθρώπου. Δεν ξέρω δηλαδή τι ήταν εκεί πέρα μέσα στο φέρετρο. Αν μου έλεγες ότι εκεί μέσα είναι κάποιος άλλος, μπορεί και να σε πιστέψω. Έχω κηδέψει και αποχαιρετήσει και άλλους ανθρώπους, όταν βλέπεις το πρόσωπο και πας να τον φιλήσεις και τέλος πάντων ό,τι αντέχει να κάνει ο καθένας εκείνη τη στιγμή, είναι κάτι σημαντικό. Εγώ δεν είδα τίποτα, είδα μια μαύρη σακούλα. Δεν ήταν με διαφανές σελοφάν τυλιγμένο το φέρετρο της αλλά με μαύρο σελοφάν, σαν σκουπιδοσακούλα. Ήταν λίγο κάπως, δεν είναι μόνο ότι είναι ένας άνθρωπος θαμμένος μέσα σε ένα πρωτόκολλο, ήταν η μάνα μου .

Λίγες μέρες μετά το έγκλημα στα Τέμπτη το Υπουργείο Υγείας με την ίδια κυβερνολογική αντιμετώπισε τα νεκρά σώματα από τη σύγκρουση των τρένων ανακοινώνοντας ότι «η ταυτοποίηση νεκρών θα γίνει μόνο μέσω ταυτοποίησης DNA και η απόφαση είναι ότι τα φέρετρα θα είναι κλειστά. Η απόφαση είναι να μην έρθουν οι συγγενείς σε επαφή με τους νεκρούς, να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο ψυχοφθόρο για εκείνους. Εάν έχουν κάποιο νεκρό , καλό είναι να τον θυμούνται γερό και δυνατό». Σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο μας “Πήραμε τις ζωές μας πίσω; Μια ανθρωπολογική μελέτη για τον (μετα) πανδημικό λόγο στην Ελλάδα” (Εκδόσεις Αλήστου Μνήμης, 2023) διερευνήσαμε σε βάθος το πώς πιστοποιείται ένας θάνατος από ή με κόβιντ, πώς συμπληρώνεται ένα ιατρικό πιστοποιητικό θανάτου και  πώς μέχρι και τα τέλη του 2023 ίσχυε το πρωτόκολλο ταφής όπου απαγορεύεται να ανοιχτεί το φέρετρο και κατ’ επέκταση να γίνουν νεκροψίες και να τεθούν νέα ερωτήματα γύρω από το νεκρό σώμα και τις αιτίες θανάτου του. [1]

Όμως πέρα από το ανείπωτο και ανολοκλήρωτο πένθος που προκύπτει όταν δεν έρχεται σε επαφή ο κόσμος των ζωντανών με όσους/ες πέθαναν μέσω μιας ανοιχτής διαδικασίας ταφής, αυτό με το οποίο μας καλούν να εξοικειωθούμε -είτε στην περίπτωση του κόβιντ είτε στην περίπτωση των Τεμπών- είναι ο ιατρικός/κρατικός πατερναλισμός . Αν στην πρώτη περίπτωση το κλειστό φέρετρο εγκαθιδρύθηκε χωρίς αντιστάσεις για το «συλλογικό καλό» και τη  μη «μετάδοση του ιού» από νεκρό σώμα, ενώ ρητά παραδεχόντουσαν ότι δεν υπάρχει επιστημονική εξήγηση για αυτή τη θέση, στην περίπτωση των Τεμπών και του σφραγισμένου φέρετρου καλούμαστε να δεχτούμε έναν κρατικό πατερναλισμό ο οποίος μέσω της ιατροδικαστικής υπηρεσίας μας εγκαλεί να μην αμφισβητηθεί η αιτία θανάτου, να μη γίνει επανάληψη ταυτοποίησης DNA από τους συγγενείς και να σφραγιστεί η δυνατότητα παραγωγής νέων ερωτημάτων με την πρόφαση της κρατικής «προστασίας» ως κάτι «τραυματικό» για τους συγγενείς.

Κι αν όλη αυτή η αυταρχική κυβερνολογική στο όνομα της “προστασίας” δεν είναι παρά μια χειρονομία ελέγχου για το πώς κανείς θα πενθήσει και σε ποιο βαθμό θα βιώσει την εμπειρία οδύνης, η σύσταση/υποχρέωση για κλειστό φέρετρο είτε στην περίπτωση του κοβιντ είτε στην περίπτωση των Τεμπών σηματοδοτεί την απέλπιδη προσπάθεια από ένα ισχυρό πλέγμα εξουσίας για το κλείσιμο των ερωτημάτων. Το κλειστό φέρετρο και η τυπική περιγραφή αιτίας θανάτου σε ένα πιστοποιητικό σηματοδοτεί το σφράγισμα των προβληματισμών, ώστε να πάψει το νεκρό σώμα να παράγει νέα ερωτήματα και να  δίνει νέες, μη ελεγχόμενες ιατροδικαστικές απαντήσεις μετά το θάνατο του. Να πάψει να ενημερώνει με νέα στοιχεία  για το πώς και γιατί επιτελέστηκε το συμβάν του θανάτου του κι αν υπάρχουν άλλες εκδοχές περά από το καθεστώς της μίας και αδιαμφισβήτητης “αλήθειας”. Στην περίπτωση των νεκρών από/με κόβιντ, εδραιώθηκε το δικαστικό ακαταδίωκτο σε όλα τα μέλη των επιτροπών που επέβαλαν ακραίους και μη επιστημονικούς όρους στη διαχείριση των νεκρών σωμάτων, με απαγόρευση νεκροψίας και υποχρεωτικό ενταφιασμό σε διπλή νάιλον σακούλα σε κλειστό φέρετρο. Από εκείνη τη στιγμή κανείς/καμία δεν είχε τη δυνατότητα να επαναξιολογήσει το πιστοποιητικό και να απαντήσει με έναν διαφορετικό τρόπο στο ερώτημα γιατί “σταμάτησε η καρδιά να χτυπά;”. Η Αφροδίτη νοσηλεύτρια σε ΜΕΘ Covid-19 μοιράστηκε μαζί μας τα εξής:

Με βάση την εργασιακή μου εμπειρία κατάλαβα νωρίς τι συμβαίνει. Εγώ είχα εμπειρία για να αντιληφθώ πολύ νωρίς τι γίνεται και αυτό που λέγεται «πανδημία» δεν μπορούσε να με πείσει. Ενώ κάποιος είχε πολλά προβλήματα υγείας δηλώθηκε ότι πέθανε από Covid. […]Να σας φέρω ένα παράδειγμα, δεν μπορεί να έχω εγώ έναν καρκινοπαθή –που υπήρχε μεγάλος αριθμός αυτών των ασθενών σε ΜΕΘ Covid– τελικού σταδίου και να λες ότι πέθανε από Covid και να τον καταλογίζεις ως «θάνατο Covid». Όχι,  δεν πέθανε από κορωνοϊό. [...]Έχω την κρίση να καταλάβω από τι πέθανε. Διότι αυτός ο ασθενής πέθανε από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, η οποία του έκανε πολυοργανική ανεπάρκεια αλλά καταγράφηκε ως θάνατος από Covid”.

 Το ζήτημα της καταγραφής θανάτων από/με κοβιντ είναι ένα βαθιά πολιτικό ζήτημα διότι αν αυτοί οι θάνατοι δεν ήταν ποσοτικά διογκωμένοι και ελεγχόμενοι με ενιαία πιστοποιητικά θανάτου, τότε ο αυταρχικός εγκλεισμός στον οίκο (λοκνταουν), η υποχρεωτικότητα εμβολιασμών, η αναστολή εργασίας χιλιάδων υγειονομικών και οι περιορισμοί της ελευθερίας μας με ψηφιακή πιστοποίηση “green pass” δεν θα είχαν κάποια αξία ως “θυσία”. Αφού η “θυσία” και η αναστολή των ζωών κανονικοποιήθηκε και απέκτησε νόημα και βαρύτητα μόνο μέσα και από την υπόσχεση ανάσχεσης του θανάτου.

Υπό την σκιά μιας θανατοπολιτικής διαχείρισης επί κοβιντ, το 2023 στην περίπτωση του εγκλήματος στα Τέμπη συνεχίζεται σε ευθεία γραμμή η ίδια λογική για τα νεκρά σώματα. Το μήνυμα ήταν σαφές: τα νεκρά σώματα όφειλαν αντίστοιχα να είναι ελεγχόμενα για την παραγωγή μιας απόλυτα ελεγχόμενης αλήθειας. Η αιτία θανάτου στα πιστοποιητικά σχεδόν κοινή για όλους. Τα φέρετρα ερμητικά κλειστά. Μια απλή ταυτοποίηση νεκρών-συγγενών μέσω DNA θα τεκμηρίωνε το θάνατο. Τίποτα περισσότερο. Από εκεί και πέρα το αφήγημα είναι γνωστό μέσα στην απόλυτη μονολιθικότητά του: Η “μοιραία σύγκρουση” και το “ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη”. Ανάφλεξη από την τριβή και σύγκρουση, καμία διαρροή εύφλεκτου υλικού. Κανένα ερώτημα πέρα από τη μονοφωνία των κυβερνητικών και μιντιακών εκδοχών, όπως ακριβώς ζήσαμε από το 2020 αυτό το αυταρχικό “καθεστώς αλήθειας” με τον κοβιντ: “Μένουμε ασφαλείς, μένουμε σπίτι” και “ο εμβολιασμός είναι το όπλο για την καταπολέμηση του εχθρού, οι ανεμβολίαστοι είναι συνωμοσιολόγοι και  εχθρός της κοινωνίας”.

Απέναντι όμως σε κάθε αυταρχισμό ακόμα και με δυσκολία ξεπηδά πεισματικά μια άλλη πτυχή, η οποία αρνείται την ηγεμονική μονοφωνία, τη λήθη και την απλοϊκότητα. Ότι έχει διασωθεί από την αλλοίωση του φριχτού ηχητικού και η σε βάθος έρευνα του ειδικού πραγματογνώμονα Β. Κοκοτσάκη πρόσθεσε ένα νέο στοιχείο σε αυτό που η εντολή για τα κλειστά φέρετρα και το πρόχειρο ιατροδικαστικό πόρισμα προσδοκούσε να θάψει για πάντα: μια νέα προσθήκη στα αίτια του εγκλήματος στα Τέμπη. Με ανακοίνωση προς όλα τα ΜΜΕ, τον Ιανουάριο του 2025 ο δικηγόρος της Μαρίας Καρυστιανού, Προέδρου  του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 2023 αναφέρει ότι εδώ και 6 μήνες δεν έχει καμία απάντηση για την «παράνομη μη σύνταξη ιατροδικαστικών εκθέσεων, παράνομη μη λήψη βιολογικών υλικών για εξέταση, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον τοξικολογικών και σχεδόν copy-paste σύνταξη ιατροδικαστικών εκθέσεων με κοινή αιτία θανάτου». [2] Τον Δεκέμβριο του 2024 είχε προηγηθεί ότι ο ειδικός εφέτης ανακριτής απέρριψε το αίτημα του συγγενή θύματος Π. Ασλανίδη για εκταφή του παιδιού του, προκειμένου να γίνει εξέταση DNA και να επιβεβαιωθεί ότι η σορός ανήκει στον γιο του καθώς και να ακολουθήσουν βιοχημικές εξετάσεις. [3] Στα σώματα των νεκρών βρίσκονται ακόμα όσα οι ζωντανοί προσδοκάν για να ικανοποιηθεί το αίτημα της δικαίωσης και της τιμωρίας, για αυτό διαφαίνεται ότι  ένα ισχυρό πλέγμα κυβερνητικής/μιντιακής/ιατροδικαστικής εξουσίας επιζητά με εμμονή την απόκρυψη και αλλοίωση στοιχείων που βρίσκονται στις σορούς.

Με τους/τις επιζήσαντες/επίζησασες να έχουν υποστεί  σοβαρούς τραυματισμούς, τους/τις νεκρούς/ες από το έγκλημα των Τεμπών, την Εριέττα Μόλχο αγνοούμενη επίσημα μέχρι και σήμερα χωρίς να έχει βρεθεί τίποτα για να ταφεί και να πιστοποιηθεί ο θάνατος της και τον Γεράσιμο από το πρώτο βαγόνι να είναι ακόμα σε κώμα, αντιλαμβανόμαστε σε βάθος τα πολλαπλά επίπεδα συγκάλυψης αυτού του εγκλήματος  καθώς και τα νήματα που συνυφαίνονται με τον ιατρικό/κρατικό πατερναλισμό ενός πανδημικού λόγου. Νήματα και διακλαδώσεις οι οποίες μέχρι και σήμερα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το πώς παράγουν συλλογικό πόνο και οδύνη στο όνομα της «προστασίας».

Κάθε μέρα λοιπόν λιγοστεύει όλο και πιο πολύ το οξυγόνο μας όχι μόνο από το συλλογικό τραύμα της “πανδημικής συνθήκης” και της κοιλάδα των Τεμπών, αλλά και μέσα από τους νεκρούς/νεκρές στο Μάτι, τις αλλεπάλληλες γυναικοκτονίες, τη συγκάλυψη της δολοφονίας του/της Ζακ/Zackie Oh, την καθημερινή σεξουαλική-σωματική κακοποίηση παιδιών, το κύκλωμα βιαστών του 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό, την υπόθεση του Βασίλη Μάγγου και τον άγριο αστυνομικό ξυλοδαρμό του, την βίαιη απώλεια μεταναστών στις θάλασσες της Πύλου και της Μεσογείου. Τα Διάφανα Κρίνα θα πουν  πώς “έγινε η απώλεια συνήθεια μας” και ο Λεξ θα επιμένει να μην μας ενώνει μόνο ο θάνατος, αλλά η ίδια η ζωή. Ακόμα όμως και αν ζούμε σε αυτόν τον κόσμο μέσα από ένα διαρκές πένθος για αυτόν, ίσως η απώλεια, το τραύμα και η ίδια η αναγνώριση της τρωτότητας μας απέναντι σε ότι προσδοκά να μας καθηλώσει να είναι η φυγόκεντρος μας δύναμη για την επαναδιεκδίκηση μιας άλλης ζωής. Μιας ζωής που αγωνιζόμαστε μέρα τη μέρα για να μας φέρνει περισσότερες ανάσες οξυγόνου παρά θρήνους.

Η Έρη Σαμικού είναι Δρ Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου και ο Λάζαρος Τεντόμας μέλος ΕΔΙΠ του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής



[1] Κεφάλαιο 3.2 “Δεν έχουμε όλοι την ίδια αντίληψη για τους θανάτους: Εντάσεις και ταξινομητικές διαμάχες στη συμπλήρωση ενός πιστοποιητικού θανάτου από ή με Covid19”

[2] https://www.dnews.gr/eidhseis/politikes-eidhseis/508583/tempi-arnoyntai-na-paradosoun-iatrodikastikes-ektheseis-stin-maria-karystianoy-ti-kataggellei

[3] https://www.newsbreak.gr/ellada/794114/egklima-sta-tempi-o-anakritis-aperripse-to-aitima-aslanidi-gia-ektafi-toy-paidioy-toy/