by :
tinakanoumegk
A.Γ Καλής : Όταν η Νεμέα συνάντησε τον μεγάλο μας ποιητή Άγγελο Σικελιανο
ΝΕΜΕΑ-ΔΕΛΦΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ-ΑΓ.ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ-NATIONAL GEOGRAPHIC: Πως μπορουν ολα αυτα τα σπουδαια να συνδυαστουν? Κι ομως αυτο εγινε το 1930.Στην μοναδικη αυτη φωτογραφια με τα ιδιαιτερα χρωματα,μια γυναικεία Νεμεατικη παραδοσιακη φορεσια απο την παρουσιαση παραδοσιακων φορεσιων απ ολη την Ελλαδα στις δευτερες Δελφικες εορτες των Σικελιανων.Η συγκεκριμενη φωτογραφια ειναι εγχρωμη με την τεχνικη της αυτοχρωμιας και φωτογραφος ειναι η Maynard Owen Williams ,ανηκει δε στο Αρχειο του περιοδικου National Geographic .Ετσι λοιπον στο εξης θα πρεπει να εχουμε παντα στη σκεψη μας πως στις Δελφικες Γιορτες που οργανωσαν το 1927 και το 1930 ,ο εκ των μεγιστων ποιητων μας Αγγελος Σικελιανος και η συντροφος του Ευα Παλμερ ,με σκοπο την αναβιωση της δελφικης ιδεας και τη δημιουργια των συνθηκων εκεινων που θα εξασφαλιζαν τη δυνατοτητα μιας παγκοσμιας πνευματικης αμιλλας και ενοτητας, υπηρχε μεσω αυτης της φορεσιας και ΑΡΩΜΑ ΝΕΜΕΑΣ.Οι πρωτες Δελφικες γιορτες εγιναν απο τις 9 ως τις 11Μαιου του 1927 και ειχαν αξονα αναφορας την παρασταση του Προμυθεα Δεσμωτη που ανεβηκε σε μεταφραση Γιαννη Γρυπαρη ,σκηνοθεσια ,χορογραφια και ενδυματα Ευας Παλμερ-Σικελιανου και μουσικη Κωνσταντινου Ψαχου.Στο πλαισιο των Δελφικων γιορτων πραγματοποιηθηκε επισκεψη στη Βιοτεχνικη Εκθεση οπου μιλησαν η Ευα Σικελιανου για την σημασια της και τον αργαλειο και ο Γερμανος αρχαιολογος Ντερπφελδ για το Αρχαιο θεατρο.[τα στοιχεια ελαβα απο την εγκυκλοπαιδεια Δομη τομος 9ος].ΠΡΟΣΟΧΗ: Αντιγραφο της συγκεκριμενης φορεσιας βρισκεται σε προσθηκη στο σπιτι του αειμνηστου ,διανοουμενου και ευεργετη του πολιτισμου ,Γιωργου Ανδριανακου, ο οποιος και επωμισθηκε τα εξοδα της ολης αυτης προσπαθειας ,οπως και τοσων αλλων αντιστοιχης αξιας που εχουν γινει στην Νεμεα .
ΝΕΜΕΑ Δυναμη μας οι ανθρωποι μας και η ιστορια 3000 χρονων.......................τελης καλλης
by :
tinakanoumegk
"Οι άνθρωποι
δεν περίμεναν τίποτα από μένα.
και τελειώνοντας
στους ελάχιστους φίλους.
Ίσως αυτή η περιφρόνηση
με ανάγκασε να δουλέψω
πιο εντατικά απ' όσο μπορούσα.
Δε ζήλεψα ποτέ. Επιθυμίες, είχα.
Και προσπάθησα πολύ
για να τις πραγματοποιήσω.
Η Τέχνη δεν είναι απασχόληση.
Δεν είναι για να περνάς την ώρα σου.
Η Τέχνη είναι η θρησκεία
του ζωντανού και αιώνιου πάθους.
Χωρίς το πάθος
- που συχνά ταράζει και αναστατώνει
την τάξη και την οργάνωση -
η ζωγραφική κινδυνεύει.
Στην τέχνη
πρέπει να υπάρχει ισορροπία
τεχνικής και αυθορμητισμού.
Τα έργα τέχνης ανήκουν σε αυτούς
που τα καταλαβαίνουν.
Στη ζωή μου με υποστήριξε
μόνο η δουλειά μου.
Αγαπώ την Κάλλας και τη Σωτηρία Μπέλλου.
Και δεν αισθάνομαι διχασμένος.
Ας κοπιάσουν όσοι σκανδαλίζονται γι΄ αυτό
να καταλάβουν τι μου συμβαίνει.
Στην Ελλάδα δε σου συγχωρούν
την επιτυχία.
Το εθνικό των Ελλήνων σπορ
δεν είναι το ποδόσφαιρο.
Είναι η απαξίωση, η αμφισβήτηση
και η συκοφάντηση των άλλων,
ειδικά όταν κάνουν κάτι το σημαντικό.
Η Ελλάδα είναι ωραία ως σκηνικό
αλλά όχι ως παράσταση."
Γιάννης Τσαρούχης (13 Ιανουαρίου 1910 - 20 Ιουλίου 1989)
ΑΠΟ: Πρόσωπα (F/B)
by :
tinakanoumegk
Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε και πέθανε σαν σήμερα (1915-1984)
Ο Τσαρούχης δύσκολα υµνούσε κάποιον, είπε κάποτε σε µια συνέντευξη του: «Ο Τσιτσάνης είναι η µοναδική απόδειξη ότι έχουµε πολιτισµό. Οι νότες του επηρέασαν βαθιά όλους τους συνθέτες της σύγχρονης µουσικής. Είναι ποιητής, γιατί οι στίχοι είναι σχεδόν όλοι δικοί του. Είναι τραγουδιστής, γιατί η φωνή βγαίνει µέσα από τα βάθη της καρδιάς του. Είναι µέγας δεξιοτέχνης, γιατί ακόµα και οι εχθροί το παραδέχονται. Είναι ο βάρδος των φτωχών, των πληγωµένων, των ερωτευµένων. Η ζωή του είναι συνδεδεµένη µε την ιστορία του ρεµπέτικου, που µέσα απ' αυτόν έγινε αποδεκτό. Εχθροί και φίλοι δέχονται πως υπήρξε δεσπόζουσα φυσιογνωµία στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού. Ό,τι κι αν πει κανένας για κείνων είναι λίγο, γιατί πάνω απ’ όλα µιλά το έργο του. Μιλούν τα τραγούδια του, που µας παρηγόρησαν όταν έπρεπε, που µας συνεπήραν κάποια θλιβερά δειλινά που τα αγαπήσαµε γιατί µας συγκίνησαν».
Ο Σπύρος Βασιλείου, που µας µετέφερε κι αυτός µε τη ζωγραφική του σε κόσµους µαγικούς, είπε για τη «Συννεφιασµένη Κυριακή» : «θα 'θελα να είχα κι εγώ ζωγραφίσει µία Κυριακή και να µπει στη ζωή µας όπως η Κυριακή του Τσιτσάνη, που σφράγισε τις ζωές όλων µας».
Κι ο Νίκος Εγγονόπουλος, όταν ρώτησαν τη δική του γνώµη για το µεγάλο συνθέτη, απάντησε: «Φοβάµαι πως δεν του έδωσαν ακόµα τη θέση που του χρειάζεται και που του ανήκει δικαιωµατικά. Άχαροι µιµητές του πέτυχαν πιο φανταχτερά, στη λίγο επιπόλαια κοινή γνώµη. Στην Ελλάδα, έστω και αργά, κάποια µέρα αναγνωρίζεται η πραγµατική αξία. Προπορεύονται όµως οι αυτοδιαφηµιζόµενοι, οι γνωρίζοντες διπλωµατικότητα, οι γνωρίζοντες να εκµαιεύουν τα σαχλά εγκώµια που έχουν πέραση».
Πρώτος που ανακάλυψε τον θησαυρό Τσιτσάνη είναι ο Μάνος Χατζιδάκις. Αυτός ο ντελικάτος, ο ερωτικός, ο γεµάτος ποίηση και τρυφερότητα συνθέτης δεν δίστασε όχι µόνο να δεχτεί δηµόσια την αξία του ρεµπέτικου και του Τσιτσάνη, αλλά να εµπνευστεί αργότερα και στα δικά του έργα απ' αυτή τη µουσική. Όπως οι περισσότεροι της εποχής του διανοούµενοι, έτσι κι ο Χατζιδάκις στην αρχή όταν άκουγε ρεµπέτικο βούλωνε τ' αυτιά του. Η σοβαροφάνεια της ελληνικής κοινωνίας δεν του επέτρεπε να εκφράσει καµία συγκίνηση. Πέρασε όµως ο οδοστρωτήρας της Κατοχής, που άλεσε τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τη σοβαροφάνεια και απελευθέρωσε την ακοή των ανθρώπων. Ο Χατζιδάκις έµαθε και στους άλλους φίλους του να µην ντρέπονται για τα αισθήµατα που τους προκαλούσε το ρεµπέτικο και τους αποκάλυψε τη µαγεία των τραγουδιών του Τσιτσάνη.
«Όταν τον ακούσαµε για πρώτη φορά», λέει ο Μίνως Αργυράκης, «άρχισε να κυκλοφορεί µέσα µας µια φλέβα άγνωστη. Όχι όµως ξένη. Ήταν µία µουσική φλέβα παλιά, αλλά καλά κρυµµένη. Ο
Μάνος την άνοιξε και ξεχύθηκε από µε πλούσια, µατωµένη, γεµάτη από τον καηµό του νεοελληνισµού η φωνή του Τσιτσάνη, που καταλαβαίναµε ότι ήταν η δική µας µυστική φωνή. Και το σηµαντικότερο, τα χρόνια που ακολούθησαν δεν τον έφθειραν. Τον διατήρησαν ακόµα ζωντανό. Κι όσοι δεν δέχτηκαν να τον παραδεχτούν, φαίνεται ότι διατήρησαν την προπολεµική τους
σοβαροφάνεια».
by :
tinakanoumegk
Ο χρήστης Βιβλιοπωλείο Παίδευσις Βασιλειάδης είναι με το χρήστη Γιώργος Ζουρίδης και
Ο χρήστης Βιβλιοπωλείο Παίδευσις Βασιλειάδης είναι με το χρήστη Γιώργος Ζουρίδης και 5 ακόμη.
''Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και εκ των συντακτών της Ιδρυτική Διακήρυξης του Κινήματος, δεν είναι πια κοντά μας. Βαθιά δημοκράτης, πατριώτης και ιδεολόγος χάραξε μια πολιτική διαδρομή, που χαρακτήριζε το ήθος και η συνέπεια. Πρωτοστάτησε και πέτυχε το 1994 να αναγνωριστεί η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της ποντιακής γενοκτονίας από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Αποχαιρετώ έναν ρομαντικό αγωνιστή με συγκίνηση και σεβασμό.''
Αυτήν την δήλωση έκανε ο Μίμης Ανδρουλάκης όταν ''έφυγε'' ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Όταν τη διάβασα δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα, ''α, μια ακόμα δήλωση συμπάθειας, στις τόσες που ακούμε και διαβάζουμε αυτές τις μέρες του ''χαμού'',... και τι έγινε...''. Είχαμε βλέπεις γανωθεί σαν Κίνηση Πολιτική από τέτοιες δηλώσεις συμπάθειας. ''Όλοι μας αγαπούσαν (...κι αν πεις δε για τον Μιχάλη, ου !...) αλλά κανείς δεν μας παντρεύονταν'' όπως θα ΄λεγε κι ο Λεωνίδας ο Κύρκος. Όταν ερχόταν η ώρα κι η στιγμή να διαλέξουν ανάμεσα στη λάγνα εξουσία με τα ''όμορφά'' της και στις χαρές τ΄ ονείρου, το βάζαν στα πόδια με εξωπραγματικές πηλάλες και ταχύτητες (απ΄ τ΄ όνειρο εννοείται). Βλέπεις, για όλους αυτούς οι θέσεις και οι ιδέες του Μιχάλη ήταν ουτοπικές, ανεφάρμοστες, μια ''ωραία ματαιοπονία'' όπως θα ΄λεγε κι ο Νιρβάνας (πάντα έτσι δικαιολογούν τη ''φυγή'' απ΄ τ΄ όνειρο, τις ιδέες, και την πολιτική όλοι αυτοί που ''ήσαν καμωμένοι για τα ΄΄ωραία'' και ''μεγάλα'' έργα... για τον έπαινο του Δήμου και των σοφιστών''). Ήξερα βέβαια ότι ο Μιχάλης είχε με το Μίμη τον Ανδρουλάκη μια σχέση οικειότητας και τίποτα παραπάνω -εν πάση περιπτώσει όχι τέτοιας, που να με κάνει να πιστέψω στην ειλικρίνεια αυτής της δήλωσης. Ομως, πριν από τρεις μέρες σε μια επικοινωνία μας ο φίλος και σύντροφος Γρηγόρης Κλαδούχος μου είπε το εξής : ''Ξέρεις, στο τελευταίο του βιβλίο (''Ποιός το ξέρει...'') ο Ανδρουλάκης, έμαθα πως κάνει κάποια αναφορά στο Μιχάλη''. Αυτό ήταν, ρίζωσε μέσα μου η περιέργεια. Ενώ γενικά δεν διαβάζω Ανδρουλάκη, παρ΄ όλ΄ αυτά παρήγγειλα το βιβλίο, και το διάβασα. Όντως, στη σελίδα του 102 λέει :
''...Μετά τα Ίμια, την ταπείνωση, ενισχύθηκε ο εμπορευματοποιημένος ''πατριωτισμός'' σε αντίθεση με τον άδολο και εξιδανικευμένο πατριωτισμό τύπου Μιχάλη Χαραλαμπίδη...''
Αυτή η αναφορά του Ανδρουλάκη ήταν αρκετή για να με κάνει να πιστέψω στην ειλικρίνεια της επιτάφειας (του Μιχάλη) δήλωσής του. Τις γεμάτες όμως από κρυμμένες ενοχές, δήλωση από τη μιά και αναφορά στο βιβλίο από την άλλη. Γιατί πίσω από τη λέξη ''εξιδανικευμένος'' είναι καλά κρυμμένες και οι ενοχές και η φυγή από το όνειρο.
Τι κρίμα που σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς όπου η Ελλάδα, κάτω απ΄ τη ''στιβαρή'' ηγεσία ενός Μητσοτάκη, την Εξωτερική πολιτική στα χέρια του μαίτρ και ογκόλιθου των διεθνών σχέσων Γεραπετρίτη, και το πολιτικό της σύστημα και τις ελίτ της γενικά ''μες στη τρελή χαρά'', ''προκόβει καταπληκτικά !'' -για να θυμηθώ κι εγώ το Σεφέρη- να μην υπάρχει, έ ν α ς, πολιτικός χώρος αντάξιος των σκέψεων και των οραμάτων του Μιχάλη !
