«Στην πραγματικότητα, όταν (του ΝΕΜΟ) του παίρνουν συνέντευξη, λέει: "Η συνειδητοποίηση της ταυτότητάς μου με απελευθέρωσε".
Και ποια είναι αυτή η ταυτότητα;
Το όνομα επιλέχθηκε σκόπιμα, επειδή η μόνη ταυτότητα που κάνει κάποιον ελεύθερο εδώ είναι η απουσία ταυτότητας.
Και αυτό είναι φιλοσοφικά άκρως ενδιαφέρον, διότι καθιστά σαφές με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ένα σημαντικό σημείο, το οποίο υπερβαίνει την ευτελή κακογουστιά της Eurovision.
…
Επομένως, η μόνη ελευθερία που πραγματώνεται είναι να μην είσαι κανείς.
Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολύ υποβλητικά, new age, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια υποδειγματική εκδήλωση εκφυλισμού των κινήτρων (ή, αν θέλετε, μαχητικού μηδενισμού). Στην πραγματικότητα, το να είσαι κάποιος, το να κατέχεις (και να καλλιεργείς) μια προσωπική ταυτότητα είναι η προϋπόθεση για κάθε ευθύνη, για κάθε προσωπική ακεραιότητα, για κάθε ειλικρίνεια, για κάθε βούληση και σχέδιο, αλλά και για κάθε μορφή διαπροσωπικής αξιοπιστίας.
Όμως όλα αυτά, όλα αυτά τα ηθικά χαρακτηριστικά που αποτέλεσαν τον πυρήνα των προσωπικών αρετών στην πολυποίκιλη ιστορία της ανθρωπότητας, γίνονται πλέον αντιληπτά από την κουλτούρα αυτής της γενιάς ως ένα δυσβάσταχτο βάρος, ένα βάρος.
Η νεοφιλελεύθερη νεωτερικότητα κέρδισε έτσι το παιχνίδι, το σετ και το ματς.
Παραμένουν γύρω μας κενές, ρευστές, εύπλαστες ταυτότητες, οι οποίες στις λίγες "νικηφόρες" περιπτώσεις είναι Nobodies καριέρας, ενώ στη θάλασσα των ηττημένων είναι εναλλάξιμα γρανάζια που το σύστημα μπορεί να τοποθετεί όπου θέλει, για όσο θέλει, χωρίς να συναντά καμία αντίσταση…»
