Μεσογειακή βλάστηση.
Χθες είδαμε στο προηγούμενο άρθρο πως σχηματίζονται οι ζώνες βλάστησης, ας δούμε ποια είναι η πρώτη ζώνη που χαρακτηρίζεται ως Μεσογειακή. Τι είναι αυτό το περίφημο μεσογειακό κλίμα, ποια είναι η σχέση του με τις δασικές πυρκαγιές και γιατί δεν μπορούμε στις περιοχές που εμφανίζεται να κάνουμε αναδασώσεις με φυλλοβόλα;
Το μεσογειακό κλίμα χαρακτηρίζεται από τα θερμά, ξηρά καλοκαίρια και μέτρια βροχερούς ήπιους χειμώνες. Θεωρείται μείζων κλιματικός τύπος, όμως έχει και τη μικρότερη έκταση από όλους τους υπόλοιπους κλιματικούς τύπους. Το συναντάμε στη δική μας Μεσογειακή λεκάνη, στην Καλιφόρνια, στη Χιλή, στο ΝΔ άκρο της Αφρικής και της Ν. Αυστραλίας. Πρόκειται για τα ΝΔ τμήματα των μεγάλων ηπειρωτικών μαζών, μεταξύ του 30ού και του 40ού παραλλήλου των δύο ημισφαιρίων. Είναι η περιοχή όπου η προσπίπτουσα ηλιακή ακτινοβολία στην επιφάνεια της γης, είναι ίση με την ανακλώμενη στο διάστημα. Και οι πέντε περιοχές επηρεάζονται από ψυχρά θαλάσσια ρεύματα. Σ' αυτές τις τόσο απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, που δεν είχαν ποτέ κάποια χλωριδική επαφή, αναπτύσσεται ένας πανομοιότυπος τύπος βλάστησης, γνωστός ως «αείφυλλη σκληρόφυλλη βλάστηση».
Η ομοιότητα δεν είναι τυχαία και φανερώνει την απίστευτη προσαρμοστική ικανότητα που έχουν οι οργανισμοί. Τα φυτά που συνθέτουν τη βλάστηση στις περιοχές με μεσογειακό κλίμα έχουν ως στόχο να επιβιώσουν στη μακριά άνομβρη θερινή περίοδο. Σε αυτές λοιπόν τις πολύ ιδιαίτερες κλιματικές συνθήκες προσαρμόσθηκαν. Λεπτές ισορροπίες εκατομμυρίων χρόνων, ασύλληπτες λογικές επιβίωσης, προσαρμογές στις αντιξοότητες. Μια ισχυρή θέληση για ζωή από όντα που δεν διαθέτουν εγκέφαλο, δεν περπατούν, ούτε αισθάνονται, όπως τα ζώα και ο άνθρωπος.
Οι προσαρμογές είναι πολλές, όμως θα αναφερθούμε στις σημαντικότερες για να κατανοήσουμε ότι η βλάστηση (πεύκα και θάμνοι) δεν είναι δυνατόν να αντικατασταθεί από ΚΑΜΙΑ άλλη.
Η σημαντικότερη προσαρμογή είναι η αειφυλλία. Αν τα είδη που συνθέτουν τις μεσογειακές φυτοκοινωνίες ήταν φυλλοβόλα, θα χρειάζονταν κάθε άνοιξη έως και 5πλάσια ποσότητα νερού για την παραγωγή νέων φύλλων (το 70% της βιομάζας των φύλλων είναι νερό). Αυτό σημαίνει ότι θα καταναλώσουν όλα τα εδαφικά αποθέματα νερού, μέχρι τον Απρίλιο και θα ήταν υποχρεωμένα να επιβιώσουν χωρίς σταγόνα νερό, για μήνες, εφόσον τα καλοκαίρι δεν έχει βροχές (γεγονός αρκετά συχνό). Με την αειφυλλία, εξοικονομούν αυτές τις ποσότητες εδαφικού νερού, που το χρησιμοποιούν με οικονομία στους θερινούς μήνες.
Άλλη σημαντική προσαρμογή είναι η σκληροφυλλία. Για να μειώσουν την απώλεια νερού στις πολύ θερμές ημέρες, από τους επιδερμικούς πόρους (εφυμενική διαπνοή), τα φυτά συγκεντρώνουν κάτω από την επιδερμίδα των φύλλων τους αδιάβροχες κηρώδεις ουσίες, που τους προσδίδουν χαρακτηριστική σκληρότητα (σκεφτείτε το πουρνάρι). Έτσι παγιδεύουν το νερό, που αλλιώς θα εξατμιζόταν κατά τη διάρκεια των υψηλών θερινών θερμοκρασιών.
Η διαπνοή είναι μια απαραίτητη φυσιολογική δραστηριότητα των φυτών που συμμετέχει στη μεταφορά νερού και διαλυμένων ανόργανων στοιχείων από τις ρίζες προς τα φύλλα για να γίνει η φωτοσύνθεση, που είναι η βάση της ζωής. Πραγματοποιείται από μικρά ανοίγματα των φύλλων που ονομάζονται στόματα. Εάν σε άνομβρα καλοκαίρια τελειώνει το νερό του εδάφους, τα μεσογειακά και μόνο φυτά, κλείνουν τα στόματα, για να σταματήσει η διαρροή υγρασίας στο περιβάλλον και πέφτουν σε θερινή νάρκη, μειώνοντας στο ελάχιστο τη βιολογική τους δραστηριότητα.
Μια φυτοκοινωνία αναπτύσσεται σε ανοιχτούς χώρους. Εκατομμύρια σπόροι διάφορων ετήσιων φυτών μεταφέρονται με τον άνεμο. Παπαρούνες, μαργαρίτες, αγριοφράουλες κάνουν το μοναδικό ταξίδι της ζωής τους με τη μορφή των σπόρων, πριν ριζώσουν κάπου. Αν φύτρωναν όλοι, κάθε φυτό θα απαιτούσε μέρος του ελάχιστου εδαφικού νερού, για να αναπτύξει τη βιομάζα του. Αντιμέτωπες με αυτό τον κίνδυνο, οι μεσογειακές φυτοκοινωνίες ανέπτυξαν δύο αμυντικούς μηχανισμούς. Ο πρώτος είναι η μεγάλη πυκνότητα των θάμνων, που, κυριολεκτικά, κρύβουν τον ήλιο από το έδαφος και δεν επιτρέπουν στους νέους σπόρους να φυτρώσουν. Ο δεύτερος μηχανισμός είναι μια εκπληκτική προσαρμογή, η αλληλοπάθεια. Αλληλοπάθεια ονομάζεται η ικανότητα των μεσογειακών θάμνων να εκκρίνουν δηλητήρια στο έδαφος (ουσίες που αναστέλλουν την ανάπτυξη του ριζικού συςτήματος των νεαρών φυτών), που εμποδίζουν την ανάπτυξη του ριζικού συστήματος των ετήσιων φυτών. Δηλαδή αποκλείουν από το οικοσύστημα οτιδήποτε θα κατανάλωνε το ελάχιστο εδαφικό νερό. Γι' αυτό δεν υπάρχουν στα μεσογειακά οικοσυστήματα τα συνήθη αγρωστώδη άλλων δασικών τύπων.
Η πυκνότητα των θάμνων και η αλληλοπάθεια, όμως, επιδρούν και στους σπόρους των ίδιων των μεσογειακών θάμνων και πεύκων. Και ενώ οι θάμνοι πολλαπλασιάζονται με πρεμνοβλάστηση και ριζοβλάστηση, τα πεύκα δεν διαθέτουν τέτοια ικανότητα. Αναγεννιούνται μόνο με σπόρους. Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες, οι σπόροι τους πέφτουν στο έδαφος, αλλά δεν επιβιώνουν. Για να φυτρώσουν νέα δένδρα και να ανανεωθεί το δάσος πρέπει να υπάρξει ΓΥΜΝΟ ΕΔΑΦΟΣ. Η φύση δεν διαθέτει ούτε πριόνια, ούτε τσεκούρια. Την ευκαιρία αυτή θα την προσέφερε μόνο μια πυρκαγιά. Από κεραυνούς πριν τον άνθρωπο. Πριν την εμφάνιση του ανθρώπου οι παλυνολογικές έρευνες (έρευνες γυρεόκοκκων) έδειξαν ότι φωτιές υπήρχαν 100-150 χρόνια σε κάθε περιοχή.
Μπορεί η φύση να μετατρέψει το θάνατο σε ζωή, την καταστροφή σε δημιουργία; Μπορεί ο Φοίνικας να μην ήταν μύθος; Τα δέντρα δεν έχουν πόδια για να τρέξουν, ούτε φτερά για να πετάξουν, δεν ανοίγουν φωλιές στο έδαφος για να προφυλαχθούν. Πώς θα εκμεταλλεύονταν το γυμνό έδαφος που δημιουργούσε η φωτιά, αφού θα ήταν και τα ίδια θύματά της; Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας ακόμη απίστευτης προσαρμογής των πεύκων και των θάμνων. Το θέμα αυτό θα το αναπτύξουμε στην αυριανή ανάρτηση.
ΥΓ. Παρακαλώ πριν πυροβολήσετε το συγγραφέα, κατανοείστε ότι το κείμενο είναι η περιγραφή μιας φυσικής διαδικασίας. Αναφέρεται στις προσαρμογές της βλάστησης στο ακραίο μεσογειακό περιβάλλον και στον αέναο κύκλο φωτιάς και αναγέννησης και μόνο σε φυσικά φαινόμενα. Δεν έχει σχέση με ακούσιους ή εκούσιους εμπρησμούς.
