… παραμερίζουν την ανθρωποκεντρική της διάσταση και περιστέλλουν την αρχιτεκτονική σε ένα αισθητικό προϊόν, πρωτίστως υπόλογο στην ανταλλακτική του αξία. … ίδια πρόκληση: πως μέσα από τους χώρους της η κοινωνία μπορεί να συνθέσει εκ νέου το νόημά της.

«Όλα όσα γίνονται έξω από τις σχολές μας, δηλαδή οι τρόποι με τους οποίους νέες οικονομικές και κοινωνικές κυριαρχίες εκδηλώνονται στον χώρο, προσλαμβάνονται σαν μια νομοτέλεια στην οποία η αρχιτεκτονική οφείλει απλώς να προσαρμοστεί.

Οι φοιτητές μας όλο και δυσκολότερα είναι σε θέση να αποκωδικοποιήσουν κοινωνικές και οικονομικές διεργασίες. Και κυρίως την εμπλοκή που θα έχουν σε αυτές τα κτίρια που σχεδιάζουν. Χωρίς να το θέλουν περιορίζονται σε μια λογιστική και επικοινωνιακή διαχείριση των φαινομένων του χώρου. Μέσα από την καταιγιστική πληροφορία που καταναλώνουν υποβάλλονται μεθοδικά σε μια αφαίμαξη της πραγματικότητας από κοινωνικά νοήματα, από βιοτικά διακυβεύματα και ταξικές συγκρούσεις. Τους παρουσιάζεται μια πραγματικότητα δήθεν επαυξημένη αλλά ουσιαστικά αφυδατωμένη από αληθινή ζωή. (...)

Καθοριστική γίνεται πλέον η ανίερη σχέση της αρχιτεκτονικής και των δυνάμεων του μάρκετινγκ. Ακόμα και οι λεκτικές περιγραφές των φοιτητών μας έχουν ενσωματώσει τα κλισέ και τις βιοθεωρίες του διαφημιστικού λόγου.

Κι από την άλλη οι καθηγητές προσπαθούν απεγνωσμένα να είναι απλώς μέσα στο πνεύμα των καιρών. Προσπαθούν να κατακτήσουν μια αύρα ριζοσπαστικότητας ως μεταπράτες της τελευταίας θεωρητικής, μεθοδολογικής ή αισθητικής μόδας. Αυτό όμως που συχνότερα πετυχαίνουν είναι να συμπλέουν με τις πιο προβληματικές ροπές της σύγχρονης τάξης των πραγμάτων. 

Χωρίς να το καταλάβουμε υποκύπτουμε στην παντοδυναμία μηχανισμών που υποδόρια παραμερίζουν την ανθρωποκεντρική της διάσταση και περιστέλλουν την αρχιτεκτονική σε ένα αισθητικό προϊόν. Σε ένα προϊόν πρωτίστως υπόλογο στην ανταλλακτική του αξία. Αποκλειστικά υπόλογο στην επιτακτικότητα να πλασαριστεί στην αγορά. Μπροστά σε αυτόν τον σκοπό κατά περίπτωση εργαλειοποιούνται και ουσιαστικά απονευρώνονται εν δυνάμει ανατρεπτικοί παράγοντες. Όπως οι έννοιες της πράσινης αρχιτεκτονικής, της καινοτομίας, της κυκλικότητας, της συμπερίληψης κοκ. (...)

Απομακρυνόμαστε έτσι από αυτό που πάνω απ’ όλα οφείλει να είναι μια Αρχιτεκτονική Σχολή. Ένα γόνιμο πεδίο συνάντησης σκεπτόμενων και δρώντων υποκειμένων. Ένα εντατικό εργαστήριο που όλοι μας δοκιμαζόμαστε ξανά και ξανά στην ίδια πρόκληση: πώς μέσα από τους χώρους της η κοινωνία μπορεί να συνθέσει εκ νέου το νόημά της. Πώς η αρχιτεκτονική γνώση και πράξη θα υπηρετούν την δημιουργία και όχι την συγκαλυμμένη κατεδάφιση.»

(η φωτό του Βασίλη Γκικαπέππα)