Στο περιβάλλον του κ. Πέρρου, στελέχους του Β. Λεβέντη μυρίζει μπαρούτι. Εκπαιδεύεται ένας νεολαιίστικος χώρος σε στρατό πολέμου εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους πολιτικούς που έφτιαξαν αυτό το δημόσιο. Οι απαντήσεις του σε σημείωμά μου είχαν μία ισχυρή γέμιση θεωρητικογνωσίας και με ισχυρή απουσία Ελληνογνωσίας.
Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές αντιλήψεις για την πολιτική, την οικονομία. Όπως βέβαια για τον διάλογο. Η Ελληνική παιδεία αποκλείει την λογική των τετελεσμένων γεγονότων, την απόλυτη βεβαιότητα. Αποκλείει τον ολοκληρωτισμό, τον φανατισμό, τον ακολουθητισμό.
1. Καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει αν δεν αλλάξουν οι συνειδήσεις των ανθρώπων. Τα κόμματα είναι θεσμοί που συγχρόνως είναι παιδευτικοί,μορφωτικοί μηχανισμοί, προτείνουν τις αλλαγές που χρειάζονται και λαμβάνουν εντολή υλοποίησης από τις θέσεις εξουσίας αν εκλεγούν. Η ίδια η κοινωνία αποφασίζει. Ακόμα και τον μετασχηματισμό μιας κοινωνικής γεωγραφίας σε μία άλλη. Κάθε εξουσία νομιμοποιείται,βρίσκει υπόσταση όταν έχει την λαϊκή εντολή. Έτσι κάποιος τιμά το ελληνικό δημοκρατικό κεκτημένο. Να προσθέσω ότι μιλάμε για κόμματα-συλλογικούς διαμορφωτές κοινωνικής συνείδησης και διεκδικητές της εξουσίας, όχι μονοπρόσωπη αναφορά.
2. Ο οικονομισμός, είναι και το κύριο ιδεολογικό ρεύμα που καθηλώνει την χώρα στην σφαίρα κίνησης του χρήματος. Με ένα λόγο: πρέπει να επιστρέψουμε στις ανθρωπολογικές ρίζες της οικονομίας. Η απάντηση στον νεοφιλελευθερισμό είναι ο άνθρωπος δημιουργός. Και το κράτος να υπηρετεί την ατομική και συλλογική καινοτόμο δημιουργικότητα. Το πρόβλημά μας δεν είναι λογιστικό, γιατί ως πρόβλημα πρέπει να θεωρήσουμε τις αιτίες και όχι τα συμπτώματα. Και οι αιτίες είναι η πολιτική διεύθυνση της οικονομίας, το ανεπαρκές και φαύλο πολιτικό προσωπικό που χρέωσε την χώρα. Αυτό το κλεπτοκρατικό προσωπικό εκπαίδευσε τον Έλληνα. Δεν έχουμε συνείδηση της λέξης εξουσία. Εξουσία κατέχει αυτός που μπορεί να διαμορφώνει τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Το ανήθικο πολιτικό προσωπικό εξαγόρασε συνειδήσεις, έκανε υπηκόους. Όπως και για την κατάντια της εκπαίδευσης δεν φταίνε οι μαθητές, αλλά οι δάσκαλοι και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Η πολιτική ηγεσία πρέπει να τιμωρηθεί γιατί ήταν το αντιπαράδειγμα. Από το παλιό πολιτικό προσωπικό και εκκολαπτόμενες νέες εφεδρείες μεταφέρουν τις ευθύνες αυτού του πολιτικού προσωπικού στην κοινωνία για να το ελαφρύνουν από τις δικές του, ώστε μειώνοντας τις ευθύνες του να παραδίνεται ωραιοποιημένο και επόμενα να ανακυκλώνεται, ανοιχτό και σε συνεργασίες.
3. Πολλοί θεωρούν τη γνώση τους ως μία ολοκληρωμένη σφαίρα. Όμως γνώστης είναι αυτός που επιζητά τη γνώση. Η προσφορά μας, η πολιτικοποίησή μας φανερώνεται από προβολή προτάσεων δηλαδή εργαλείων αλλαγών, σε μία προγραμματική διάσταση. Αυτό σημαίνει και αποκλεισμός του λαϊκισμού.
Γρηγόρης Κλαδούχος
16-5-2016
