ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








by : tinakanoumegk
Προϋπόθεση απαραίτητη για να αντιδράσουμε, είναι ασφαλώς το να κατανοήσουμε τι ακριβώς μας συμβαίνει, τι τελικά ;συμβαίνει στη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια. Δεκαετίες αφόρητου λαϊκισμού, πνευματικής οκνηρίας, παραπληροφόρησης, παραπαιδείας, παντελούς έλλειψης επαγγελματικού προσανατολισμού και μιας, έως πνιγμού, κυριαρχίας των πιο διαβρωμένων ακαλαίσθητων και σκόπιμα παραπληροφορούντων μαζικών μέσων επικοινωνίας έφεραν τη χώρα στο σημερινό κατάντημα της. Τα μίντια της Ελλάδας ούτε πρόβλεψαν ούτε ανήγγειλαν τη πιο τρομαχτική είδηση : Την χρεοκοπία της πατρίδας και σε πραγματικό και σε συμβολικό επίπεδο. Η χώρα πια μοιάζει τραγικά με την τηλεόραση που βλέπει όλο αυτό το διάστημα της παρακμής, της παραλυτικής ραστώνης, της ευκολίας, του συμψηφισμού, της υπερκατανάλωσης, της επιδεικτικής αμάθειας καθοδηγούμενη από την δικτατορία των μετρίων,της συστηματικής αποθέωσης, με άλλα λόγια, του τίποτα... Πρόκειται για την εικόνα μιας πραγματικότηταςαυτιστικής, αποκομμένης από τον γύρο της αληθινό κόσμο -και αυτόν του εσωτερικού αλλά κυρίως εκείνο του εξωτερικού -που αρέσκεται να προβάλλει μυθοποιημένα σκουπίδια και να αποθεώνει το ευτελές και το ασήμαντο. Στη σύγχρονη Ελλάδα έχει ανατραπεί οποιαδήποτε κλίμακα αξιών, έχει χαθεί οποιοσδήποτε αυτοσεβασμός, πειθαρχία, υπακοή σε βασικούς κανόνες συμπεριφοράς και συνύπαρξης . Δηλαδή η στοιχειώδης συνθήκη συμβίωσης, η κοινωνική έγνοια του ενός για το σύνολο ώστε να προκύψει και η φροντίδα του συνόλου προς τον ένα. Που θα πει η πεμπτουσία της δημοκρατίας αλλά, τι σύμπτωση, και της μαρξιστικής ανάλυσης ως προς την κοινωνική δυναμική. Η έλλειψη κανόνων ή, ακόμα χειρότερα, η παντελής αδιαφορία για τη λειτουργία και την ισχύ των υπαρχόντων κανόνων έχουν δημιουργήσει ένα τρομακτικό αίσθημα ανασφάλειας στους πολίτες και από την διάχυτη ανομία αλλά και την σχεδόν καθεστωτική αρνησιδικία. Βασικοί, θεσμικοί τομείς της πολιτείας όπως η απονομή της Δικαιοσύνης ή η δημόσια ασφάλεια ή η στοιχειώδης μέριμνα του κράτους για την υγεία την παιδεία, την ασφάλιση  του συνόλου, έχουν δημιουργήσει την ψυχολογία του κενού. Το ευρύ κοινό αισθάνεται αποπροσανατολισμένο, απροσανατόλιστο, εκτεθειμένο σε λογής υπαρκτούς και φανταστικούς κινδύνους, αβοήθητο, χωρίς μία κυρίαρχη, συνεκτική έννοια που να του δίνει προοπτική αλλά και μια τρόπιδα για το ακολουθητέο ταξίδι.Το κυρίαρχο αφήγημα προέκρινε πάντοτε απλοϊκές, ευθύγραμμες ερμηνείες ακόμη και στα πλέον πολύπλοκα ζητήματα, επέβαλλε αφελείς και μονοδιάστατες ψευδολύσεις που μακιγιάριζαν προσωρινά την κατάσταση με αποτέλεσμα τα όποια προβλήματα να πολλαπλασιάζονται και να καθίστανται βρόγχος για το μέλλον της χώρας. Ζούμε, χρόνια τώρα, μιαν εικονική πραγματικότητα, μια προσομοίωση πολιτικής και θεωρίας με ποικίλα ανδροειδή να υποδύονται τους ταγούς της χώρας, πρωθυπουργούς, προέδρους ιδρυμάτων και θεσμών, υπουργούς κλπ, σε μιαν αδιατάρακτη διαπλοκή και όσμωση των επιμέρους εξουσιών, ώστε διάφορες προνομιούχες ελίτ, συνδικαλιστικές κλίκες ή απλώς μαφιόζικες ομάδες που δηλώνουν επιχειρηματίες, εφοπλιστές, τραπεζίτες κοκ, να νέμονται τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας. Και μάλιστα με την κάλυψη της υπαλληλοποιημένης, κομματικής δικαιοσύνης, του υπαλληλοποιημένου στρατού, της κομματικής αστυνομίας και ενός κρατικού μηχανισμού που παραμένει σταθερά φέουδο της εκάστοτε εξουσίας, γαλάζιας, πράσινης και πρόσφατα κόκκινης με βαθείς μπλε, προς το μαύρο, όμως κόκκους. Αυτό το σάπιο σύστημα χρειάζεται επειγόντως μεταρρύθμιση, μόνο που εδώ και πέντε χρόνια θεωρούνται "μεταρρυθμίσεις",ακόμη και από τους σοφούς Ευρωπαίους εταίρους μας, η επιβολή ακόμη πιο επαχθών οριζόντιων φόρων εις βάρος των αποκλειστικών υποζυγίων που λέγονται μισθωτοί κα συνταξιούχοι. Στην Ελλάδα βιώνουμε πρωτίστως τη κρίση της Ευρώπης η οποία αποκαλύπτει οδυνηρά και την δική μας εθνική παρακμή. Κρίση θεσμών, ιδεολογίας, κοινού νομίσματος, κοινής πολιτικής και στοιχειώδους psolidarity μεταξύ των εταίρων.Έτσι δεν είναι καθόλου παράλογο το γεγονός ότι ο παραγωγικός ιστός της χώρας έχει τελείως διαρραγεί ενώ παράλληλα βυθιζόμαστε στην πλέον δραματική ύφεση. Χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης στον ορίζοντα. Αυτό το τόσο δυσοίωνο κλίμα ήρθε να αποτελειώσει το λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα. Κατ' ουσίαν πρόκειται για ένα πολύ πιο παλιό ζήτημα το οποίο όμως οι εκάστοτε κυβερνήσεις σε συνδυασμό με την σταθερά καταγγελτική και αρνητική κουλτούρα των αντιπολιτεύσεων αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν εν τη γενέσει του με αποτέλεσμα τώρα το πρόβλημα να μας υπερβαίνει και ως χώρα και ως κοινωνία. Και επειδή είμαστε βαθιά εθισμένοι και στην υποκρισία και τον λαϊκισμό και το εύκολο σύνθημα, είναι απόλυτα φυσικό να μας κακοφαίνεται η εξίσου υποκριτική σήμερα, λαϊκίστικη και γεμάτη εύκολα συνθήματα, αντιμετώπιση μας από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους συμμάχους. Σήμερα η Ελλάδα λόγω των δικών της συσσωρευμένων λαθών είναι ο εύκολος σάκος του μποξ στο διεθνές ριγκ της γεωπολιτικής συγκυρίας. Οι πάντες είναι έτοιμοι να μας φορτώσουν πρωτίστως τα δικά τους λάθη ή την αβελτηρία τους και να μεταμορφώσουν χωρίς τύψεις τη χώρα μας σε ένα κολαστήριο ψυχών. Η Ευρώπη σήμερα εισπράττει τη συμμετοχή της στην νέο- αποικιακή πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών τόσο στην εγγύς όσο και στην μέση Ανατολή. Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα αποτελεί το μόνο αθώο πιόνι μέσα σε αυτό το πολιτικό διπλωματικό σκάκι. Όμως στη διεθνή πραγματικότητα καμιά "αθωότητα " δεν αναγνωρίζεται. Τα γεωπολιτικά συμφέροντα πάλι μεταμορφώνουν τον θύτη που λέγεται Τουρκία σε θύμα και το θύμα που λέγεται Ελλάδα ή Κύπρος σε θύμα.Αυτό αποκαλείται παγκόσμια πολιτική δικαιοσύνη... Έχουμε σήμερα αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα; Η απάντηση είναι ασφαλώς όχι. Αυτό που έχουμε είναι ένα μόρφωμα ακροαριστερών και ακροδεξιών στοιχείων που έχει ως αποκλειστικό και μόνο στόχο την νομή και τη διατήρηση της εξουσίας. Για να το επιτύχει αυτό μετέρχεται όλους τους παραδοσιακούς τρόπους των κομμάτων εξουσίας διαβρώνοντας το κράτος, προωθώντας κομματικά ενεργούμενα σε νευραλγικές θέσεις-κλειδιά, λέγοντας εμφανή ψέματα και οδηγώντας στη μιζέρια και την φτώχεια τεράστια τμήματα του πληθυσμού. Κάνει δηλαδή η κατά φαντασίας αριστερή κυβέρνηση  ό,τι κατήγγειλε πως κάνει, χρόνια τώρα, η λεγόμενη ξενόδουλη δεξιά. Αλλάζουν τα ονόματα, οι συμπεριφορές και οι στάσεις παραμένουν ίδιες. Ο ΣΥΡΙΖΑ βολεύεται απόλυτα από το σύστημα που υποτίθεται πως πολεμάει. Πρόκειται για τον συνειδητό τυχοδιωκτισμό μιας δράκας επαγγελματιών της εξουσίας.Φοβάμαι ότι σήμερα πληρώνουμε τα συσσωρευμένα ψεύδη και τις βολικές παρερμηνείες οι οποίες μας ακολουθούν ήδη από τον εμφύλιο πόλεμο έως και σήμερα. Φταίει το ότι ποτέ δεν είπαμε όλη την αλήθεια και ως αριστερά και ως δεξιά για το εθνικό μας όνειδος αλλά προπαγανδίσαμε βολικά ψεύδη στα κομματικά ακροατήρια μας με προφανή τα εύκολα κέρδη. Η αριστερά πάλι βολεύτηκε στον ρόλο του αιώνια διωκόμενου, του Γιάννη Αγιάννη και του ηρωικού θύματος και δεν παραδέχτηκε ποτέ ανοιχτά την τεράστια ευθύνη της για το εμφύλιο αιματοκύλισμα . Το ότι δηλαδή υπήρξε και η ίδια θύτης και μάλιστα μειοψηφών προτού καταλήξει σε κυνηγημένο και εξόριστο θύμα... Εδώ βρίσκεται και ο ιδρυτικός της μύθος ως δύναμης του καλού, ως ήρωας του δίκιου των αδικημένων, της παγκόσμιας αλληλεγγύης, της αδελφοσύνης, της έγνοιας για τον πάσχοντα ή τον αδύναμο κλπ. Άρκεσαν λίγοι μήνες ψευτοαριστερής εξουσίας για να συνειδητοποιήσουμε, και οι πιο αφελείς, τι κούφια λόγια ήσαν όλες αυτές οι ρητορείες. Οι Συριζανέλ αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, τελείως απαράσκευοι και με απόλυτη άγνοια των σύγχρονων κωδικών του κυβερνάν στη παγκοσμιοποιημένη γεωπολιτική συγκυρία. Η αλήθεια είναι πως ως λαός βολευόμαστε με το χρόνιο ψεύδος κρατώντας σκελετούς και πτώματα κακοφορμισμένα στις κομματικές μας ντουλάπες και αυτό δεν βοηθάει ούτε την εθνική συμφιλίωση αλλά και, κυρίως, την εθνική αυτογνωσία .Κάτι που είναι απαραίτητο αυτή τη στιγμή για να το ξεπεράσουμε τη σοβούσα κρίση. Χωρίς τις απαραίτητες, αν και οδυνηρές αλήθειες, το έθνος δεν μπορεί να ξεπεράσει τον κακό εαυτό του, το μεγαλύτερο μας εμπόδιο για να βγούμε επιτέλους σ' ένα ξέφωτο. ΥΓ1. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν δέχονται οι Έλληνες υπουργοί τους υπαλλήλους των θεσμών στα γραφεία τους, στα δημόσια κτίρια και όσο συμβολικό κύρος διαθέτουν και όχι σε έναν ιδιωτικό χώρο τον οποίο πληρώνει το δημόσιο, σ' ένα ξενοδοχείο, λες και πρόκειται για ροζ ραντεβού. Όλα επικοινωνία και τίποτε άλλο. ΥΓ2. ΟΎΤΕ καταλαβαίνω γιατί κλείνει όλη την ημέρα η Ηρώδου Αττικού. Από ποίους θέλει να προφυλαχτεί ο αριστερός πρωθυπουργός μας; Και γιατί χρειάζεται τρεις λόχους αστυνομικών εκτός των άλλων που κοιμούνται στα τέσσερα (!) λεωφορεία και κλούβες που είναι ακροβολισμένες γύρω από του Μαξίμου; Που καταντήσαμε! *Η Εικόνα συνοδεύει το παραπάνω κείμενο του Μάνου Στεφανίδη στο blog του με την σημείωση «Το άγαλμα της τυφλής Δικαιοσύνης, καντόνι του Neuchatel, 1545. Επειδή μια άλλη πραγματικότητα ΔΕΝ είναι εφικτή χωρίς σοβαρότητα και σκληρή δουλειά.»
by : tinakanoumegk
Σπύρο, από ημέρες ήθελα να πω δυο λόγια σχετικά με τα παραπάνω αλλά αμέλησα.
 1.) Είναι θέμα ότι Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ. Οι Περιφερειακοί σχεδιασμοί (μεγάλη λέξη, αλλά τι να κάνουμε…), για την περιοχή μας δεν αποτελούν θέμα, για εμάς αδιαφορούν ή αποφασίζουν αυτοί τι χρειαζόμαστε χωρίς να ρωτάνε την τοπική κοινωνία μας. Έχουμε και τον Περικλή, όχι τον αρχαίο, που έμεινε ο λόγος του, αλλά τον «δικό μας» περιφερειακό σύμβουλο που τον λόγο του και τις προτάσεις, που κάνει (για τον τόπο του) στο περιφερειακό συμβούλιο, τις αγνοούμε. Δεν λέω άλλα για αυτόν μήπως εκθέσω στα μάτια της κοινωνίας την «αριστερά».
2.) Η έννοια του προγράμματος, του στρατηγικού σχεδιασμού είναι ξένη για την περιφέρεια ή είναι μία καρικατούρα. Δημοσιεύθηκε πρόσφατα το αναθεωρημένο πλαίσιο χωροταξικού σχεδιασμού της περιφέρειας. Προχειρότητα, έκθεση ιδεών, διεκπεραίωση αγγαρείας. Στο κεφάλαιο Κορινθία δεν αναφέρουν καν την Ζήρια, εκτός από μία γενική «κατά προτεραιότητα των ορεινών όγκων Δυτικής Κορινθίας…». Εδώ τόσο γενικό… Σημαίνει ότι στην συνείδηση της πολιτικής διεύθυνσης της περιφέρειας αγνοείται αυτός ο πόρος ταυτότητας, οικονομίας και πολιτισμού. Ενώ είναι γνωστή ως προορισμός τουλάχιστον, κάτι που διαπιστώνουμε καθημερινά, όπως και χθες που στο ένθετό της για τον τουρισμό η εφημερίδα Έθνος πρόβαλε πολλά στοιχεία του ορεινού χώρου της Ζήριας και ιδιαίτερα τον φυτικό της πλούτο, και όπως τιτλοφορεί ένα από τα κείμενά του « την ποικιλομορφία των τοπίων και έναν μεγάλο πλούτο από ενδημικά φυτά». Και μια και μιλάμε για αυτόν τον σχεδιασμό υπάρχει κάτι που αν μπορούσε κάποιος να μας βοηθήσει. Προτείνουν «ολοκλήρωση της Μαρίνας Ξυλοκάστρου» και «Ολοκλήρωση εγκαταστάσεων Μαρίνας Ξυλοκάστρου (πρόβλεψη επαρκούς χερσαίου χώρου για υποστηρικτικές και λοιπές δραστηριότητες που υποστηρίζουν την βιωσιμότητα της επένδυσης». Εδώ τόσο ειδικό…Υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον από εργολάβους, επιχειρηματίες, για την έκταση πίσω από το λιμάνι; Αν κάποιος γνωρίζει κάτι ας μας βοηθήσει.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΕΥΘΥΝΗ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ, ΟΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ

 Spyros Apostolopoulos 6 Μαρτίου στις 10:09 μ.μ. · Είναι γνωστό ότι η περιοχή των Τρικάλων αποτελεί τον σημαντικότερο ορεινό τουριστικό προορισμό στην Πελοπόννησο, χάρη στις επενδύσεις και στη δουλειά δεκάδων επιχειρηματιών. Είναι δυστυχώς επίσης γνωστό ότι ο δρόμος Ξυλόκαστρο-Τρίκαλα-Χιονοδρομικό Ζήρειας είναι σε κακή κατάσταση, αφού παραμένει για χρόνια χωρίς συντήρηση, με ευθύνη της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Για να μη θυμηθώ το 1.500.000€ και την Προγραμματική Σύμβαση για την ανακατασκευή των ορειβατικών καταφυγίων της Ζήρειας, που όπως είχα προβλέψει έμεινε στα λόγια και στα χαρτιά. Άφαντη λοιπόν η Περιφέρεια από τις υποδομές, άφαντη και η περιοχή των Τρικάλων από την "Μυθική Πελοπόννησο" www.mythicalpeloponnese.gr, μια κατά τα άλλα φιλόδοξη προσπάθεια προβολής. Προκαλεί λοιπόν απορία αλλά και ενόχληση(sic) η τοποθέτηση αυτής της πινακίδας κοντά στα Τρίκαλα. Ταιριάζει όμως γάντι με το σχετικό "παραμύθιον" που τρώμε κατά καιρούς. Όσο για τα μαργαριτάρια του τύπου "BIG ZERIA"... έπρεπε νάχουμε και κάτι να γελάμε...
by : tinakanoumegk
Μεγάλο οικολογικό αλλά και πολιτικό ενδιαφέρον συγκέντρωσε το επίκαιρο σύνθετο περιβαλλοντικό ζήτημα που φέρνουν για μια ακόμα φορά στην επικαιρότητα η Ομοσπονδία οικολογικών Οργανώσεων Κορινθιακού Κόλπου «Η Αλκυών» και ο πολιτιστικός σύλλογος Δ.Ε. Ευρρωστίνης «Ευ ζην», μέσω της διοργάνωσης σχετικής ημερίδας στις 30 Ιανουαρίου 2016 στο πνευματικό κέντρο Δερβενίου Δήμου Ξυλοκάστρου –Ευρωστίνης. Η ημερίδα είχε σκοπό την ενημέρωση των κατοίκων και των πολιτών, για το θέμα της διάβρωσης που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια στο Δερβένι και σε πολλές περιοχές του Κορινθιακού κόλπου, προειδοποιώντας τις τοπικές αρχές και την πολιτεία για λήψη μέτρων προστασίας από ορατούς και αόρατους κινδύνους που προκαλούν οι ανθρώπινες παρεμβάσεις και τα φυσικά φαινόμενα. Για αναλυτικό ρεπορτάζ επισκεφτείτε εδώ http://www.styga.gr/?section=5983&language=el_GR&itemid1541=14684&detail1541=1 http://www.styga.gr/?section=5983&language=el_GR&itemid1541=14688&detail1541=1 http://www.styga.gr/?section=5983&language=el_GR&itemid1541=14687&detail1541=1 http://www.styga.gr/?section=5983&language=el_GR&itemid1541=14686&detail1541=1 http://www.styga.gr/?section=5983&language=el_GR&itemid1541=14685&detail1541=1
by : tinakanoumegk
 Σύντομη Περιγραφή
Ο Κλεομένης Γ΄, βασιλιάς της Σπάρτης, επιχείρησε την πρώτη και μοναδική, θα λέγαμε, κοινωνική επανάσταση στον αρχαίο ελληνικό κόσμο.
      Επιχείρησε να βγάλει αυτόν τον κόσμο από τη βαθιά κρίση που τον έριξε η κατάρρευση των πόλεων – κρατών, του καθεστώτος της άμεσης δημοκρατίας και η επιβολή των διαδόχων και επιγόνων του Μ. Αλεξάνδρου.
      Προσπάθησε να σώσει τον πολιτικό άνθρωπο. 
     Ο άνθρωπος αυτός με τη συνειδητή πολιτική δράση θα γίνει «μεσσίας» στην Αλεξάνδρεια και θα διευκολύνει το πέρασμα της εξωλογικής σκέψης στον κατεξοχήν λογικό ελληνικό κόσμο.

by : tinakanoumegk
Η ημέρα της γυναίκας είναι η ημέρα της παγκόσμιας γυναίκας, αυτής που σήμερα εξαναγκάζεται στην προσφυγοποίηση, αυτής που αγωνίζεται για την ελευθερία και την κοινωνική ισότητα. Δεν είναι απλά γιορτή της γυναίκας, αλλά προβολή και του γυναικείου παραδείγματος.

       Στο Κομπάνι, η Κούρδισσα που υπερασπίζεται το δίκαιο και την τιμή της γυναίκας, όλες οι γυναίκες που ζητούν τα δικαιώματά τους στην Τουρκία, στην Συρία, είναι το παράδειγμα. Είναι η Λεϊλά Ζάνα, η μεγάλη προσωπικότητα του Κουρδικού δημοκρατικού κινήματος.

        Μετά το διεθνές έγκλημα της προδοσίας και παράδοσης του Κούρδου ηγέτη δόθηκε εντολή να σιωπήσουν για τον Οτζαλάν και το Κουρδικό κίνημα. Αντίθετα με τον Ευρωπαϊκό τύπο. Η μεγάλη Ιταλική εφημερίδα REPUBBLICA στο φύλο της 5 Δεκεμβρίου του 2008 , αλλά και στις 10 Ιουνίου 2004 χαρακτηρίζει τη Ζανά ως πασσιονάρια των Κούρδων. Και το MANIFESTO, ιστορική εφημερίδα της ιταλικής ανανεωτικής αριστεράς, (καμία σχέση με τον Ελληνικό αριστερό κομπλεξισμό), στο φύλλο της 19 Οκτωβρίου 2008 την αποκαλεί «Κουρδικό καμάρι». Υπάρχει και η άλλη πλευρά της Ευρώπης. Του ανθρωπισμού και προβολής του παραδείγματος.

       Ειδικά στην Τουρκία γιορτή της γυναίκας δεν σημαίνει λουλουδάκια. Ντροπή στον Τσίπρα που μαζί με τον Νταβούτογλου μοίραζε λουλουδάκια στις γυναίκες δημοσιογράφους. Νομιμοποιεί ένα κράτος που καταπατά κάθε έννοια δημοσιογραφικής ελευθερίας –πρόσφατα παρενέβη σε εφημερίδα και έβαλε δικούς του στη διεύθυνσή της. Ο Τσίπρας έκανε την πολιτική και ηθική ανομία στο κράτος που έχει τους περισσότερους φυλακισμένους δημοσιογράφους στον κόσμο. 

       Οι δημοκράτες, οι προοδευτικοί άνθρωποι έχουν οικουμενικές αξίες. Στο δρόμο της Οικουμενικής Απελευθέρωσης υπάρχουν και οι Άνθρωποι που τις υπερασπίζονται. Δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί που ντροπιάζουν την ανθρωπιά και τα παραδείγματά της. Δυστυχώς, ξανά, που ήρθε η σειρά μικρών και ανέντιμων, όπως ο Τσίπρας. Μετατρέπει τη χώρα σε παράρτημα των σχέσεων Ευρωατλαντισμού- Τουρκίας. Ξαναδείχνει ασέβεια προς τη δημοκρατία και τις γυναίκες, ιδιαίτερα την ημέρα της γυναίκας.

Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 8 Μαρτίου 2016

Posted on : Κυριακή 6 Μαρτίου 2016 [ 0 ] comments Label:

ΤΟ ΞΕΡΙΖΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ-Σπύρος Κουτρούλης

by : tinakanoumegk
Κυκλοφοροεί το δοκίμιο του Σπύρου Κουτρούλη με τίτλο, Το ξερίζωμα του Ανθρώπου, Η κρίση της νεωτερικότητας, οι ιδεολογίες και οι στοχαστές. Ο ξεριζωμός και η αποξένωση του ανθρώπου δεν αναφέρεται μόνο στην καταπίεση που υφίσταται ο άνθρωπος ως μέλος ενός έθνους, που είτε έχει απολέσει την αυτονομία και την ανεξαρτησία του είτε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης με στόχο την πλήρη εξαφάνιση του, αλλά και στο γεγονός ότι, ως ύπαρξη που ζει και συγκροτείται στον σύγχρονο κόσμο είναι «πεταγμένος», ξεριζωμένος και ανέστιος. Η αποξένωση περιγράφει ένα γεγονός θεμελιώδες, μια συνθήκη συντακτική για την νεωτερική κοινωνία όπου ο άνθρωπος χάνει την μικρή του πατρίδα, από όπου προέρχεται, όσο και την πατρίδα-κόσμο. Η εσχατολογική αντίληψη της ιστορίας ισχυρίζεται ότι γνωρίζει το τέλος της ιστορίας, κατά το οποίο ο χρόνος ουσιαστικά σταματά και τα γεγονότα που ακολουθούν με όρους ιστορικούς είναι ασήμαντα. Όμως δεν αρκείται σε αυτό. Το τέλος ταυτίζεται με την κυριαρχία πλανητικά ενός συγκεκριμένου προτύπου είτε αυτό είναι το «πνεύμα», ή η «αταξική κοινωνία», ή ο «δημοκρατικός καπιταλισμός». Προφανώς, όποιος ισχυρίζεται ότι επέτυχε κάτι τέτοιο διατυπώνει συγχρόνως μια απαίτηση για παγκόσμια κυριαρχία. Γι’ αυτό τις ιστορικές τελεολογίες τις επικαλούνται δυνάμεις, που θρέφουν φιλοδοξίες παγκόσμιας κυριαρχίας. Ενώ αντίθετα οι υπάρξεις μικρότερου μεγέθους που αγωνίζονται σκληρά να επιβιώσουν απέναντι σε δυνάμεις που συχνά τις ξεπερνούν ταυτίζονται περισσότερο με την τραγική αντίληψη της ιστορίας, η οποία περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση τους: η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας και το τέλος δεν είναι ποτέ προδιαγεγραμμένο. Η νεωτερικότητα και ο στοχασμός είναι μια ανοιχτή πολύπλοκη σχέση, μια διαδικασία διαρκώς ασυμπλήρωτη, ακριβώς διότι ο άνθρωπος έχει μεν κάποια στοιχεία, που δεν αλλοιώνονται από τον χρόνο όπως η επιθυμία για ισχύ και αυτοσυντήρηση, αλλά συγχρόνως είναι μια αινιγματική και απρόβλεπτη ύπαρξη, φωτεινή και σκοτεινή, ενθαδική και ανοίκεια, λογική και παιγνιώδης, δημιουργός γεγονότων και συμβάντων που άλλοτε τα προβλέπουμε και άλλοτε μας εκπλήσσουν θετικά ή και αρνητικά. Ο Σπύρος Κουτρούλης γεννήθηκε το 1963 στο Δερβένι Κορινθίας, σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ζει και εργάζεται στην Αθήνα στον τραπεζικό χώρο. Είναι συγγραφέας των βιβλίων: Ο Θεός- χορευτής: Περιπλάνηση στον λόγο του Φ. Νίτσε (εκδόσεις Παπαζήση, 1994), Εθνισμός και κοινοτισμός (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2004), Ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας: Αισθητική και Ιδεολογίες του Νέου Ελληνισμού (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2010). Συμμετείχε στην συντακτική επιτροπή του περιοδικού Νέα Κοινωνιολογία, όπου δημοσίευσε πλήθος μελετών και έλαβε συνεντεύξεις από τον Μιχάλη Ράπτη (τ. 20) και τον Παναγιώτη Κονδύλη (τ. 25). Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Άρδην, του περιοδικού Νέος Λόγιος Ερμής και τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας Ρήξη. Δοκίμια του έχουν επίσης δημοσιευθεί στο περιοδικό Σύναξη και στις εφημερίδες Καθημερινή και Μακεδονία.