ενδείξεις - αντενδείξεις





πρός τό δεῖν οὕτω



Προηγούμενα εὕσημον λόγον δῶτε








by : tinakanoumegk

Τελικά τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Ξαφνικά σε μία νύχτα του Ιουλίου μεταμορφώθηκε; Μέχρι τότε ήταν όλα καλά; Άλλος παίρνει τα μοιρογνωμόνια και βλέπει μνημονιακή στροφή και μετατόπισή του στην κεντροαριστερά. Άλλος θεωρεί ότι αυτά που κάνει δεν είναι αριστερά, αλλά παραμένει αριστερά γιατί αυτά που κάνει τα κάνει γιατί ασκείται βία πάνω του. Υπάρχουν και άλλοι. Ο καθένας και τα ερμηνευτικά εργαλεία του…
 Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από αυτό που έκανε και κάνει. Δεν είχε ως προϋπόθεση προηγούμενου βίου, πολιτική βάση την απόλυτα τριγενή αναγκαία διάσταση: 1. Ρήξη με το παλιό, ανήθικο, ανεπαρκές και κλεπτοκρατικό προσωπικό, 2. Ανασύσταση θεσμών δημοκρατίας και άρνηση του κρατισμού με επανεισαγωγή της κοινωνίας στο πολιτικό σύστημα και 3. Ένα στρατηγικό αναπτυξιακό πρόγραμμα θεμελιωμένο στην Ελληνική ιδιαιτερότητα. Αυτό το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ οργανωτικά προήλθε από σύγκλιση δυνάμεων, άλλες λόγω πολιτικής απαιδευσίας, άλλες λόγω καιροσκοπισμού.
 Η εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς με εκδότη τον Ρ. Ρινάλντι υποστήριξε τον Τσίπρα μέχρι το τρίτο μνημόνιο αλλά δεν θέλησε να δει την οδυνηρή πραγματικότητα πολύ πριν την κατάληψη των κυβερνητικών ανακτόρων. Παρά το ότι έχει δημοσιεύσει δικά μου κείμενα στο παρελθόν, δεν δέχτηκε να δημοσιεύσει το παρακάτω που έκανε προφανή την Συριζαίικη πορεία … Ακολουθεί το κείμενο που τους έστειλα πέρυσι, ένα μήνα πριν τις εκλογές της 25ης του Γενάρη και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. ( γρηγόρης κλαδούχος-ξυλόκαστρο-29/01/2016)

        «ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΡΟΥΝΤΥ ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗΣ
 Διάβασα το θέμα της εβδομάδας του Δρόμου της Αριστεράς. Κείμενο του Ρ. Ρινάλντι. Αναφέρεται στη σχέση ηθικής και πολιτικής, όπως και στην προστασία του ΣΥΡΙΖΑ από προεκλογικό εισοδισμό αμφισβητούμενης ακεραιότητας. Για να μου δοθεί η ευχέρεια να εντοπίσω ορισμένα κενά των απόψεών του χρειάζομαι ως προαπαιτούμενο την εξής παραδοχή: ότι η πολιτική πρέπει να είναι ηθική, και ότι η ηθική δεν είναι πολιτικό πρόγραμμα.
      1. Στις σημερινές συνθήκες πρώτο ηθικό καθήκον είναι η τιμωρία της ανήθικης κλεπτοκρατικής κάστας. Με πολιτική αλλά και πράξη που να αποδεικνύει ότι οι δημοκρατίες τιμωρούν ενόχους. Όταν δεν δίνεις την μητέρα όλων των μαχών εναντίον της εξουσιαστικής πολιτικής ανηθικότητας δεν έχεις πολλές προϋποθέσεις φερεγγυότητας. Και ανάληψης ρόλου κριτή ηθικότητας.
      2. Η προβολή αυτού του ηθικού στοιχείου έπρεπε να είναι κεντρικό στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με το ζήτημα της αποκατάστασης της δημοκρατίας και το μεγάλο θέμα της ανάπτυξης.
     3. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε υποβιβάσει το ηθικό ζήτημα και δεν πρόβαλλε ως πρόβλημα μονοδιάστατα το οικονομικό (ως διαμάχη οικονομολόγων στα πάνελ), α) δεν θα βοηθούσε αντικειμενικά στη υποχώρηση του (και πάλι μονοδιάστατου) κινήματος των πλατειών, που αυτό το κίνημα την κλοπή και την ηθική είχε ως πρόταγμα, δεν θα άφηνε την κοινωνία εκτεθειμένη στη δημαγωγία ακροδεξιών και στη συνέχεια δεν θα επέτρεπε σε περίεργους αριστερούς να ταυτίζουν την ελληνικότητα με την ακροδεξιά, β) δεν θα προσέτρεχαν σ αυτόν πολλά ορφανά. Μιλώ για πανεπιστημιακούς και διανοούμενους του ΣημιτοΠαπανδρεϊκού παρελθόντος. Αυτού του ανήθικου, διεφθαρμένου καθεστώτος, και απέναντι στην καταστροφή των παραγωγικών συστημάτων και την τζογοκρατία θα επανέφερε την ηθική της εργασίας, γ) θα είχε βάλλει στην άκρη αντιλήψεις και ανθρώπους (περίεργους αριστερούς θα έλεγα), που προβάλλουν ως κύριο την «πάλη ενάντια στο φασισμό», υποβαθμίζοντας το φασισμό του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και της εσωτερικού πολιτικού υπηρετικού του προσωπικού, δ) εφόσον θα είχε προβληθεί η ανήθικη πλευρά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, θα είχε δημιουργήσει ένα μεγάλο ρεύμα ενάντια στην ανηθικότητα, ο Κουβέλης δεν θα συνεργαζόταν μαζί τους. Και δεν θα υπήρχε καμιά εσωτερική τριβή για αυτόν σήμερα.
     4) Το ζήτημα δεν είναι να κάνεις τους λογαριασμούς , να είσαι αυστηρός με αυτούς που σου χτυπούν την πόρτα σήμερα, αλλά με την πολιτική σου να τους έχεις ήδη αποκλείσει. Γιατί η σωστή πολιτική, στοχοθεσία και η τακτική διαμόρφωσης συσχετισμών είναι ταυτοχρόνως και εφεδρεία και επένδυση στο μέλλον.
     Αυτά ισχύουν, όσα κι αν αναθεωρήσουμε ή μάθουμε. Είναι από τα απολύτως αναγκαία μπαγκάζια που σε πολλούς πρόσφερε ο πρώιμος πολιτικός βίος… Η ηθική-δημοκρατία-ανάπτυξη είναι πολιτική οριζόντων. Ακυρώνει και κάθε αγωνία εκ των υστέρων ανάγκης λειτουργίας αποτρεπτικών μηχανισμών.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ 30/12/2014»
by : tinakanoumegk

by : tinakanoumegk
Ενημέρωσαν  για  εκδήλωση  στο  Κιάτο, Σάββατο το βράδυ. Ανέφεραν ότι  ήταν        προσκεκλημένος  ο υπουργός Γ. Τσιρώνης.  Και  άλλοι  θεσμικοί  φορείς. Ο κ. Τσιρώνης, όμως, όπως  μας  είπαν, την  τελευταία  στιγμή ειδοποίησε ότι δεν θα  παρευρισκόταν. Διαμαρτυρήθηκαν  πολλοί,  που είχαν  πάει  για  να  του τα  πουν ή  να τον   ακούσουν. Ίσως δεν  είχαν  σκεφτεί  ότι  οι  αγρότες  ήταν  στον  Ισθμό.
Η όλη  εκδήλωση, δηλωμένη  πρόθεση , είχε το  τι  θα  γίνει με το  θέμα των  απορριμμάτων στην  Πελοπόννησο.  Την  διένεξη  υπουργείου ( και εθνικού σχεδίου)  με τον  περιφερειάρχη  Τατούλη.  Υπόδηλη, όμως, η  νομιμοποίηση των  βουλευτών Κορινθίας  του ΣΥΡΙΖΑ, του υπουργείου, των Δημάρχων  της  Κορινθίας. Οι  αυτοδιοικητικές  παρατάξεις που  διοργάνωσαν την  εκδήλωση ήταν: Αυτοδιοικητική Παρέμβαση Σικυωνίων Πολιτών, Ενωτική Ριζοσπαστική Παράταξη (δήμος Βέλλου-Βόχας), Πρωτοβουλία Αλληλέγγυων Πολιτών (δήμος Κορινθίων), Πρωτοβουλία Πολιτών (δήμου Λουτρακίου-Περαχώρας-Αγίων Θεοδώρων), Συμπολιτεία (δήμου Ξυλοκάστρου- Ευρωστίνης). Έχουν  κάθε  δικαίωμα  να «ξεπλύνουν» κυβερνητικούς. Έχουν  μια τάση Συριζαίικης ανθρωπολογίας, οπότε νιώθουν να  έχουν  συγγενείς ψηλά, στην κυβέρνηση και στην βουλή.
Οι  βουλευτές  του  ΣΥΡΙΖΑ έχουν ενταχθεί  στο  προσωπικό  αποδιάρθρωσης  της  κοινωνίας. Είμαστε σε στιγμές  έντονης  αντιπαλότητας  της κοινωνίας με  τους  εφήμερους  διαχειριστές  της  επαναχρέωσης  της χώρας  και εκποίησης  δημόσιων  υποδομών.  Αντιμετώπισης  της  κοινωνίας ως  αστείρευτου  φοροδοτικού  πορτοφολιού. Οι  παρατάξεις  που οργάνωσαν την εκδήλωση  ήθελαν να  ενημερωθούμε από  αυτούς  τους  ανάλγητους  διαχειριστές  του  κράτους. Ενώ,  όπου βρεθούν  οι Συριζαίοι  βουλευτές αντιμετωπίζονται  με  απαξίωση,  σνομπισμό, τους  έφεραν  στο  Κιάτο  για  να  τους  δώσουν  βήμα, να  τους  ξαναπροξενέψουν  με  την  κοινωνία ,αυτήν που  οι  Συριζαίοι  έχουν  πάρει  διαζύγιο.
Από  το  βήμα  της  εκδήλωσης  μίλησαν και δήμαρχοι  που  απέδωσαν  αλλού  ευθύνες  τους   για  τα  σκουπίδια. Για το τι έκαναν  τόσα  χρόνια ή  τι  δεν  έκαναν. Οι 5 διοργανωτικές  παρατάξεις ( αλλά  και  οι  δήμαρχοι)  απέχουν από  οποιανδήποτε  θετική παρέμβαση   στο  γενικό  εκπτωτικό τοπίο  της  πολιτικής. Αισθάνονται  και  λίγο  βολικά  με  αυτήν την  αριστεροκάπηλη  Συριζαίικη ανεπάρκεια. Όπως  πάντα  η  «αυτοδιοίκηση»  στη  χώρα ήταν μηχανισμός  απορρόφησης  του  κοινωνικού  από  το  ολοκληρωτικό  κράτος. Ή  επί το απλούστερο: ένα  ανέμπνευστο  αυτοδιοικητικό  προσωπικό που  αναζητά  χώρο  στη  θαλπωρή  υπερκείμενων  θεσμών. Είναι μια  εσωτερική αλληλεγγύη  όλων  των  θεσμικών   βαθμίδων  εξουσίας.
Στην  εκδήλωση  παρευρέθησαν σε μέγιστο  στιγμιαίο  αριθμό  εβδομήντα πέντε.  Η  συζήτηση  ήταν  - κατά την  πρόσκληση-  τι  θα  κάνουμε  στην  Πελοπόννησο, άρα  και  τι  θα  κάνει  ο  φορέας διαχείρισης  των  σκουπιδιών, ο  ΦΟΔΣΑ. Όμως, ο  πρόεδρος  του  ΦΟΔΣΑ  και  δήμαρχος Ξυλ/στρου-Ευρωστίνης  ήλθε, είδε  και νωρίς απήλθε.
Ας  πάμε στους δύο  τεχνικούς, προσκεκλημένους  ομιλητές. Η κ.Σπανούδη  και  ο κ. Κεφαλάς  μίλησαν  για την ανακύκλωση, για το  κόστος  διαχείρισης  των  απορριμμάτων επιβεβαίωσαν το όχι  σε «φαραωνικά»  έργα,  μεγάλο  εργοστάσιο Τατούλη-Τέρνα.  Η  κ. Σπανούδη  έδειξε  το   τοπικό σχέδιο  μιας συνεργασίας  δήμων  της  Αθήνας.  Όταν, όμως, μιλάμε  για  τοπικό λαμβάνουμε   δύο  δομικές  συνισταμένες   της   τοπικότητας: τους  ανθρώπους και  τη γη,  την κοινωνία και  την  γεωγραφία και την ιστορική αλληλοεξάρτησή τους. Οι δήμοι της  Ελληνικής υπαίθρου  είναι  διαφορετικοί  από  τους  αστικούς. Έτσι,  δεν  πρέπει  εδώ  να  ξεπατικώνουμε αυτά που  ταιριάζουν σ’ άλλα. Είμαστε  μικρές  πόλεις  με  αγροτική  ενδοχώρα που σημαίνει άλλο  μοντέλο,  και που  γι’ αυτούς  τους  δήμους χρειάζονται άλλες  προδιαγραφές  σύνταξης  τοπικών  σχεδίων.  Πολύ σύντομα αυτά,  αν  και  οι αγρότες  είναι  στους  δρόμους  και  έπρεπε  να  είναι σε συζητήσεις για  τοπικά σχέδια.  Υπάρχει  περίπτωση τοπικών σχεδίων χωρίς το τοπικό παραγωγικό και καταναλωτικό  δυναμικό που  είναι  στην  περιοχή μας οι  αγρότες; Θα  μου  πείτε ότι εδώ οι αγρότες απουσιάζουν από στρατηγικά  σχέδια, γενικά  πολεοδομικά, από  συζητήσεις-προτάσεις  σε  δημοτικά  συμβούλια. Τους εκπαίδευσαν  ότι  ανάπτυξη ήταν  να  πουλάμε  οικόπεδα,  να  χτίσουμε κορεσμένο  τείχος-οικιστική  συνέχεια στην παραλία του Νότιου Κορινθιακού, να  μην  παράγουμε  και  να τζογάρουμε   στο  χρηματιστήριο. Και ύστερα ήρθαν τα δεινά, επιστήμονες,  αγρότες,  όλοι  βρίσκονται  σε  απόγνωση.   Ωστόσο  το  τοπικό  αυτοδιοικητικό   προσωπικό  αδυνατεί  να αντιληφθεί  τι  έφταιξε  και  να  κάνει κάτι  υποβοηθητικό  μιας ανθρώπινης  πορείας. Να εντάξει στον Γενικό Τοπικό σχεδιασμό την αγροτικότητα των δήμων και να τον εξειδικεύσει σε επιμέρους Τοπικά σχέδια.
Η εκδήλωση  στο Κιάτο  είχε  δυνατότητα  να αποδώσει  μόνο  για  τους οργανωτές,  τους Συριζαίους  βουλευτές και  δημάρχους. Στους υπόλοιπους δεν έδωσε  κάτι. Εκείνο  που απαιτείται είναι μιας  ευρείας  οριζοντιότητας  συζήτηση για τα Τοπικά  Σχέδια  Διαχείρισης  Απορριμμάτων. Πού  είναι  η  διαβούλευση; Να τους ζητήσουμε να μιλήσουν, να προτείνουν, να συνεργασθούν για Διατοπικά Σχέδια Ανάπτυξης; Όχι. Είναι πέρα από τα σύνορα των δυνατοτήτων τους.
Γρηγόρης Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο, 25 Ιανουαρίου 2016
by : tinakanoumegk
Το κείμενο, συνέντευξη, του καθηγητή κοινωνικής λαογραφίας κ. Β. Νιτσιάκου αποδεικνύει ότι ξεκινώντας από τα κάτω, μπορείς να αρθρώσεις ένα πλέγμα τοπικοτήτων, σε μία κατεύθυνση ενός διατοπικού εθνικού προγραμματικού σχεδίου. Μεταφέροντας τις προτάσεις του σε ένα ευρύτερο πολιτικό πεδίο, θα έλεγα ότι απαιτούνται συνδυαστικά:
 1.Το κεντρικό κράτος πρέπει να εντάξει την λογική του στην νέα κατανομή και κυρίαρχη επένδυση σε επικοινωνιακές υποδομές, χωροταξικές ιεραρχήσεις υπηρεσιών εκπαίδευσης, σε υποστήριξη των παραγωγικών συστημάτων περιοχών.
2. Γύρω από τις μικρές πόλεις της υπαίθρου ανατροφοδότηση περιοχών εσωτερικής οικονομικής ζωής.
3. Εν τέλει μια πολιτική προσαρμογής στις ιδιαιτερότητες της πολυώνυμης Ελλάδας, και όχι την προσμονή από το κέντρο, από ψηλά και από το εξωτερικό επενδύσεων και εισαγόμενης ανάπτυξης. Εννοείται ότι οι από το εξωτερικό επενδύσεις αυτές πρέπει να υπηρετούν ένα εθνικό πρόγραμμα. Μία αυθεντική ιδέα και γνώση του εαυτού μας και της χώρας είναι το πιο ισχυρό κεφάλαιο, πολύ πιο ισχυρό των χρηματιστηρίων και των «αγορών».
Οι απόψεις του κ. Νιτσιάκου είναι όχι μόνο συνέχεια και αξιοποίηση, συνάντηση της  ιστορίας, της γεωγραφίας και  της τοπικής κοινωνικής συγκρότησης αλλά και εντάσσεται σε μία νέα αντίληψη  συγχρονικής παραγωγικότητας. Ζούμε το τέλος της φορντιστικής παραγωγής, την επάνοδο του ανθρώπου-εργαζόμενου ως συνειδητού προσώπου-δημιουργού. Ο ατομικισμός εξάλλου εξουδετερώνεται και με τη νοηματοδότηση της δημιουργικής πράξης.
Όταν σήμερα το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο εξουδετερώνει εθνικές, περιφερειακές και τοπικές δυνατότητες, δηλαδή ξεχωρίζει την οικονομία από την κοινή ζωή – αυτή είναι η βαθιά σημασία της παγκοσμιοποίησης (Alain Tourain)-, η αξία των απόψεων του κ. Νιτσιάκου είναι στο δρόμο του εκσυγχρονισμού. Για ένα νέο κόσμο όλων των κόσμων, σε αυτό το αμάλγαμα αντιπροσώπευσης, για τις εθνικές αναπτυξιακές πολιτικές υπάρχει μία διέξοδος: η ενίσχυση της στρατηγικής σημασίας των τοπικών συστημάτων(Αrnaldo Bagnasco). (Γ. Κ.)

Ακολουθεί η συνέντευξη του κ. Νιτσιάκου στον Φιλήμονα Καραμήτσο-Εφημερίδα των Συντακτών

Ο κοινοτισμός ως πηγή έμπνευσης μιας νέας οικονομίας

Η κρίση μάς ώθησε στην αναζήτηση νέων ιδεών και νέων τρόπων ζωής από τους παλαιότερους που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση. Πολλά από τα παραδείγματα που αναζητούμε είναι δίπλα μας κι ας μην το γνωρίζουμε
Ο καθηγητής Κοινωνικής Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Βασίλης Νιτσιάκος, με πολύχρονο και αναγνωρισμένο διεθνώς έργο, αναδεικνύει το παράδειγμα μιας μικρής ορεινής κοινότητας της Κόνιτσας, στα Μαστοροχώρια, της σημερινής Πηγής, και παλιά Πεκλάρι, στο βιβλίο του που κυκλοφορεί από τις γιαννιώτικες εκδόσεις Ισνάφι, «Πεκλάρι-Κοινωνική οικονομία μικρής κλίμακας».
Μία κοινότητα που ώς τις μέρες μας σχεδόν, τη δεκαετία του ’70, ήταν αυτάρκης, σε μία διαρκή σχέση με το περιβάλλον γύρω της, παράγοντας μια οικονομία βιωματικής αειφορίας και ένα σύστημα κοινοτικού εξισωτισμού, που δεν αποτελούσαν μια εξαίρεση, αλλά μια κοινή συνθήκη για εκατοντάδες χωριά της πατρίδας μας που επιβίωσαν επί αιώνες.
• Μελετήσατε μια κοινότητα που ιστορικά κατάφερνε να αυτοδιαχειρίζεται το φυσικό περιβάλλον και τον τόπο της τροφοδοτώντας όλες τις ανάγκες της. Προσφέρει -δε- κι ένα μοντέλο δημοκρατίας θα λέγαμε, έναν κοινωνικό εξισωτισμό, όπως τον προσδιορίζετε.
Το Πεκλάρι είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, μια περίπτωση μελέτης. Αυτό που περιγράφω και προσπαθώ να ερμηνεύσω ισχύει λίγο-πολύ για όλες τις κοινότητες που εντοπίζονται στη «ζώνη της δρυός» και ιστορικά στηρίχτηκαν για την επιβίωση και αναπαραγωγή τους σε έναν συνδυασμό γεωργίας και κτηνοτροφίας, που συμπληρώνονταν και από άλλες δραστηριότητες, όπως η υλοτομία, η τροφοσυλλογή και από ένα σημείο μετά και η τεχνική εξειδίκευση.
Σε αυτή λοιπόν την κατηγορία των κοινοτήτων, που λειτούργησαν σε μια μεγάλη χρονική διάρκεια σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πολιτικής οικονομίας με σχετική αυτονομία, αυτάρκεια και αυτοδιοίκηση, οι άνθρωποι, με βάση τις εστιακές ομάδες και την οικιακή οικονομία, οικειοποιούνταν τους συλλογικούς φυσικούς πόρους με ένα σύστημα βιωματικής αειφορίας και κοινωνικού εξισωτισμού. Αυτό το σύστημα εξασφάλιζε, από τη μια την αναπαραγωγή των φυσικών πόρων και από την άλλη την εξισορρόπηση ανάμεσα στις επιμέρους ανάγκες των εστιακών ομάδων και τη συνολική επιβίωση της κοινότητας.
Κάτι τέτοιο ήταν εφικτό όχι μόνο χάρη στη συνειδητοποίηση του πεπερασμένου χαρακτήρα των φυσικών πόρων και την αίσθηση της συλλογικότητας αλλά και χάρη στο γεγονός ότι ο τρόπος παραγωγής χαρακτηριζόταν από τις αξίες χρήσεις και οι ίδιοι οι φυσικοί πόροι (γη, δάση, νερά κ.λπ.) δεν γίνονται αντιληπτοί σαν ατομικές ιδιοκτησίες αλλά ως κοινά κτήματα, τα οποία χρησιμοποιούσε η κάθε εστιακή ομάδα με βάση τις εκάστοτε ανάγκες της.
Σήμερα, βέβαια, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό σε μια σύγχρονη οικονομία καπιταλιστικού τύπου, ωστόσο το μοντέλο διαχείρισης (βιωματική αειφορία) και το ήθος της συλλογικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης μπορούν να αποτελέσουν μέρος του αξιακού κώδικα μιας εναλλακτικής ηθικής οικονομίας έστω και σε μικρές κλίμακες.
• Η κοινότητα αντιμετωπίζει το περιβάλλον ως μία ενότητα από το χωράφι μέχρι το δάσος και βρίσκεται σε μια μόνιμη σχέση ανταλλαγής και διαχείρισης. Σε αντίθεση σήμερα εμείς, ως οργανωμένη κοινωνία, προσπαθούμε να «προστατεύσουμε» τη φύση, να κρατήσουμε ανέπαφο το δάσος ή τον παραδοσιακό οικισμό. Και δεν το καταφέρνουμε και πάντα.
Το περιβάλλον σε αυτή την περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται σαν ένα σύνολο πόρων προς εκμετάλλευση, αλλά ως ένα σύνολο στοιχείων που συγκροτούν το ίδιο το οικοσύστημα της κοινότητας, όπου δεν υπάρχει η νεωτερική διάκριση «φύσης»-«πολιτισμού» (δεν υπάρχουν καν αυτές οι έννοιες), αλλά ένα ενιαίο σύνολο, μια ενότητα συνυφασμένη με τη μοίρα της κοινότητας (και γι’ αυτό τρόπον τινά καθαγιασμένη), η οποία αντιμετωπίζεται με βάση την ανάγκη της αναπαραγωγής και της ίδιας της κοινότητας.
Σε αυτό το πλαίσιο υπερτερεί η ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, όχι με τη σύγχρονη αστική και αστεακή έννοια του όρου, αλλά με την έννοια της λελογισμένης χρήσης με σκοπό τη μη εξάντληση των «πόρων», από τους οποίους εξαρτάται η επιβίωση της κοινότητας. Γι’ αυτό και μιλάμε για «βιωματική αειφορία».
Αυτή η αντίληψη είναι πολύ διαφορετική από τις τρέχουσες αντιλήψεις περί προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Και βέβαια αυτή η προσέγγιση αναδεικνύει το γεγονός ότι η σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον διαμεσολαβείται από την κοινωνία. Υπό αυτή την έννοια, ο κοινοτισμός θα μπορούσε να αποτελέσει αν όχι ένα πρότυπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης σήμερα, τουλάχιστον ένα παράδειγμα έμπνευσης μιας εναλλακτικής πολιτικής οικονομίας...
• Η έννοια του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης σήμερα, είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, περιλαμβάνει κυρίως τον ενιαίο, εθνικό σχεδιασμό, χωρίς διαφοροποιήσεις. Κι από πίσω ακολουθεί το λεγόμενο παγκοσμιοποιημένο μοντέλο ανάπτυξης με ενιαίους οικονομικούς δείκτες κοινούς για όλες τις χώρες. Υπάρχει χώρος για την ανάπτυξη σε μικρούς τόπους; Ακούμε και πολλά για «επιστροφή στη φύση» τώρα με την κρίση ειδικά για τους νέους, αλλά στην πράξη ελάχιστοι «γυρίζουν πίσω».
Νομίζω ότι η περιβόητη «παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας δεν μπορεί να γίνει ούτε με ευχολόγια ούτε με αντιγραφή προτύπων ξένων προς την ιστορία αυτού του τόπου. Πρέπει να στηριχτεί σε βιωμένα και δοκιμασμένα μοντέλα κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης που αναδεικνύουν και την πολιτισμική ταυτότητα του τόπου, αλλά και προωθούν μαζί με την αειφορία και την κοινωνική αλληλεγγύη και το κοινοτικό ήθος. Μα, μπορεί να γίνουν αυτά τα πράγματα στο πλαίσιο του καπιταλισμού;, θα μπορούσε δικαίως να αναρωτηθεί κανείς.
Νομίζω οι αρχές του κοινοτισμού μπορούν να λειτουργήσουν ακόμα και σε ένα τέτοιο σύστημα, στο μέτρο που θα υπάρξει η ανάλογη πολιτική βούληση, αρκεί να υπάρξει το περιθώριο για την αυτοδιαχείριση μικρών συνεταιριστικού τύπου μονάδων κοινωνικής και ηθικής οικονομίας. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι αυτόνομες κοινότητές μας ήκμασαν στο πλαίσιο ενός φεουδαλικού τρόπου παραγωγής… Το ζήτημα είναι εάν θέλουμε να φύγουμε από το δόγμα της ελεύθερης αγοράς και του άκρατου ανταγωνισμού και ατομικισμού που αυτή παράγει και να δούμε την οικονομία με όρους κοινωνικούς και πολιτισμικούς, δηλαδή να την επαναφέρουμε σε δρόμους ανθρώπινους.
Οσο για την «επιστροφή στη φύση και στις ρίζες», πρέπει να απαλλαγούμε τόσο από τον φολκλορισμό που εξωτικοποιεί το παρελθόν και τους πολιτισμούς του όσο και από τη φυσιολατρία και την «οικολογία του γλυκού νερού», που παράγει και αναπαράγει μια στρεβλή αντίληψη για το φυσικό περιβάλλον, που δεν έχει καμία σχέση με τα ζητούμενα μιας επιστημονικά προσανατολισμένης πολιτικής οικολογίας.
Οι ρητορικές περί απόλυτης προστασίας, που στηρίζονται σε μια ανιστόρητη άποψη περί «παρθένας φύσης», πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε μια ιστορικοποιημένη αντίληψη για το φυσικό περιβάλλον, δηλαδή σε μια διαλεκτική προσέγγιση, η οποία από μόνη της θα προαγάγει μιαν υπέρβαση της διχοτομίας «φύσης/πολιτισμός» και την κατίσχυση του αφηγήματος της ενότητας, ενός αφηγήματος που θα μας βοηθήσει να οικοδομήσουμε και μια μη εργαλειακή, μη εκμεταλλευτική σχέση με το φυσικό περιβάλλον, αλλά και με αυτό που αποκαλούμε «παράδοση».
by : tinakanoumegk
Χιλιάδες Κούρδοι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις -   όπως δηλώνουν στο ΒΗΜΑ της Κυριακής Κούρδοι στην Αθήνα - έχουν  θύματα κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους. Από τις 12 Αυγούστου η περιοχή του Κουρδιστάν βρίσκεται κάτω από καθεστώς στρατιωτικού νόμου.
Διανοούμενοι και πανεπιστημιακοί από όλο τον κόσμο δραστηριοποιήθηκαν υπέρ του Κουρδικού λαού. Ανάμεσα στις 1100 προσωπικότητες ο Νόαμ Τσόμσκυ και πολλοί πανεπιστημιακοί της Τουρκίας.
Ενώ πολλοί πανεπιστημιακοί  και δημοκράτες στην Τουρκία είναι υπόδικοι για αυτήν την πρωτοβουλία, η ΑΥΓΗ της Κυριακής προβάλλει στην πρώτη σελίδα της κείμενο του Δημητρίου Αναγνωστάκη που επισημαίνει τα «ανοιχτά μέτωπα αστάθειας στο εσωτερικό της Τουρκίας». Η εφημερίδα μέσω του αρθρογράφου της μας ενημερώνει ότι η Τουρκία «αντιμετωπίζει πλέον δύο μέτωπα τρομοκρατίας». Ποια είναι τα δύο μέτωπα τρομοκρατίας; Ο αρθρογράφος μαζί με τις «επιθέσεις από μέλη του Ισλαμικού κράτους», προσθέτει τις «επιθέσεις από Κουρδικές οργανώσεις, όπως το παράνομο Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ)».
Χρειάζεται μεγάλο θράσος και δημοκρατική αναισθησία να προβάλει με αυτόν τον τρόπο μία «αριστερή» εφημερίδα  τον δίκαιο  αγώνα ενός ιστορικού λαού, των Καρδούχων του Ξενοφώντα. Να καταφέρεσαι εναντίον του νόμιμου δικαιώματος ενός λαού και να ταυτίζεσαι με το φασιστικό καθεστώς της Άγκυρας σημαίνει ότι έχεις διακόψει τους δεσμούς με ιδανικά ελευθερίας, δημοκρατίας, ανθρωπισμού.
Όπως μας πληροφορεί η ΑΥΓΗ, ο συγγραφέας του κειμένου είναι καθηγητής σε Τουρκικό πανεπιστήμιο. Αυτά που γράφει είναι η προπαγάνδα του Τουρκικού καθεστώτος. Μπορεί να το διαβάσει κάποιος ως εκλαίκευση της δήλωσης των κρατικών αρχών μετά την πρόσφατη βομβιστική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη. Το κείμενο της εφημερίδας είναι μία ακόμα δήλωση συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις εξωεθνικών δογμάτων που υποτάσσουν το δίκαιο στα συμφέροντα, στο αίμα και στα εγκλήματα σε βάρος των λαών. Είναι ανοιχτή ιδεολογική συγγένεια και επικοινωνία με παρακρατικούς μηχανισμούς.

Η χώρα δεν έχει ανάγκη διανοούμενους-δασκάλους, υπαλληλικά παπαγαλάκια της κυρίαρχης φασιστικής ιδεολογίας των εργοδοτών τους. Η οικειοποίηση και προπαγάνδα της ρατσιστικής βίας και η στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων από λαούς  δεν έχει να κάνει με τον πολιτισμό. Η ΑΥΓΗ δίνει τα διαπιστευτήριά της: έχει ως χρήσιμους την  σκοτεινή και πιο αντιδραστική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, ένα ρηχό και χρήσιμο διανοητικό στρώμα. Τελικά στην ΑΥΓΗ υπάρχει μεγάλο παρακρατικό βάθος. 

(Στην φωτογραφία η Βούλα Δαμιανάκου σε συγκέντρωση Κούρδων στην Αθήνα)