*

Ένα καράβι δεν είναι το σκαρί αλλά το ταξίδι του.  Ένας άνθρωπος είναι η πρότασή του (σ΄ αυτή την διαμάχη των επιθυμιών του με την ελλιπή πραγματικότητα στεναχώριας και ασχήμιας), που μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη μετασχηματισμών.                             (εγγραφή από κείμενο το 2019)

                             *

           ΠΡΟΤΑΣΗ  (ΙΔΡΥΤΙΚΩΝ)  ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ

     Η Ελλάδα και οι Έλληνες σε ένα ταξίδι στον κόσμο της ιστορίας κληρονομούν ένα φορτίο παιδείας και πολιτισμού.

    200 χρόνια από την απελευθερωτική επανάσταση του 1821 και η χώρα δεν μπορεί να αναφερθεί σε επιτεύγματα που να δικαιώνουν αυτούς τους αγώνες. Οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες και τρόπος βίου δεν τιμούν αυτό το ιστορικό γεγονός. Η Ελλάδα χάνει την δυναμική της. Το μεγάλο έλλειμμα της χώρας είναι η διεύθυνσή της, που αρνείται τις δυνατότητες και εμποδίζει αναδομητικές παρεμβάσεις.

     Ένα κράτος με φαινομενικά χαρακτηριστικά αστικού τύπου και με διευθύνουσες ιδιοτέλειες αποσκοπούν σε κοινωνικές εκτονώσεις, αναπροτείνουν δογματική προσήλωση και παραμορφώσεις θεωριών. Οι κυρίαρχες δυνάμεις συντελούν σε νέες περιθωριοποιήσεις, εκμεταλλεύσεις. Είναι υποτελείς στις χρηματιστικές, βιοτεχνολογικές και πιστωτικές οικονομικές δυνάμεις. Οι μηχανισμοί της αστυνόμευσης, των διακρίσεων, δρουν σε ένα στατικό πνευματικό παρόν. Η αριστεροδεξιά καθεστωτική ενδογαμία ως ύστατο καταφύγιο προστρέχει στην κατάργηση κάθε ηθικού ανασταλτικού. Επανέρχονται ως συντηρητές της υποτέλειας αυτών προς τον εξωτερικό παράγοντα και της κοινωνίας προς αυτούς. Αδυνατούν να υπερασπιστούν εθνικά δίκαια στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αυτό το ρεύμα έχει διαβρώσει εκπαιδευτικούς οργανισμούς, καταλαμβάνει χώρους που κυρίως εκφράζονται ως «εκσυγχρονιστές».

     Δεν υπάρχει κομματικός διπολισμός. Αυτό που παρουσιάζεται ως πολιτική αντιπροσώπευση δεν είναι άλλο από ένα εσωτερικά ανατροφοδοτούμενος μηχανισμός αναπαραγωγής του που εντέλλεται την υποτέλεια της κοινωνίας στο κράτος και με εξαγορά πολιτών ως αγωγών ισχύος τους. Απαιτούν νομιμοποίηση των εξουσιαστικών εντολών τους με άλλοθι την «επιστήμη». Από την εποχή των μνημονίων και τον περιορισμό της δημόσιας συζήτησης στην εσωτερική κίνηση του χρήματος από τους «ειδικούς» επιστήμονες οικονομολόγους, περάσαμε στους «ειδικούς» της ιατροποιημένης πολιτικής. Υποκριτικά διατείνονται ότι είναι αντιφασίστες, αλλά αποδέχονται την ακύρωση του δημόσιου διαλόγου, την προπαγάνδα και τις ρατσιστικές διακρίσεις στην πράξη.

                                                                              ***

    Ανάπτυξη για την χώρα δεν είναι η οικονομική αφαίμαξη του πολίτη, ο επενδυτικός λαϊκισμός, ο κρατισμός, τα χρηματιστήρια, η παράδοση των υποδομών σε εξωτερικούς κρατικούς και ιδιωτικούς παράγοντες. Δεν είναι η καταστροφή του Ελληνικού Τοπίου και του Αρχαιολογικού Κληροδοτήματος, ο υποβιβασμός της εκπαίδευσης και η φυγή των νέων. Η άμεση στήριξη των οικονομικά αδύναμων κοινωνικών ομάδων πρέπει να ενταχθεί σε μια στρατηγική ορίζοντα με:

            - παραγωγή με ενσωματωμένο συμβολικό κεφάλαιο,

            -  Απέναντι σε αυτοαναφερόμενους λαϊκισμούς τεχνολογικούς και καινοτομίας απαιτείται μια σύγχρονη στρατηγική επιχειρηματικότητας με ένα νέο ανθρωπιστικό επίκεντρο: αναδημιουργία και ανατροφοδότηση των παραγωγικών τάξεων με υψηλό γνωσιακό και τεχνολογικό περιεχόμενο.

            - άρση ανισοτήτων και συμμετριών στις πόλεις και στην ύπαιθρο, ολοκληρωμένα αναπτυξιακά προγράμματα χωρικών ενοτήτων με πολλά κέντρα ροής ζωτικότητας.    

             - πειθαρχία του τραπεζικού και δημόσιου τομέα, επαναξιολόγηση των τομέων οικονομίας,

             - Η ικανότητα συνεργειών, δικτυώσεων και μέσα από εκπαιδευτικούς θεσμούς, ένας Νέος Κοινοτισμός αυτόκεντρων συμβουλιακών θεσμών, θα παράξουν μια νέα κοινωνική και δημιουργική κινητικότητα.

                                                                             ***

       Με ανανεωτικά θεωρητικά και ερμηνευτικά κλειδιά, πρέπει να τεθεί ένας κοινός και φωτεινός ορίζοντας στόχων. Το Αναγεννητικό Πρόγραμμα θα είναι υπόθεση ανάλυσης αλλά και εμπειριών ζωής και οργάνωσης, θα οικοδομηθεί σε συνέργεια και με άλλους φέροντες άξονες της  κοινωνίας που αυτενεργεί και αρνείται τις αναθετικές λογικές.

     Η πολιτική ως αγώνας για την ανθρώπινη ελευθερία, την ατομική και συλλογική δημιουργικότητα, είναι το άθλημα του ωραίου, του δίκαιου και του αληθινού. Το υπαρκτό παρακμιακό σύστημα φαυλότητας, διαφθοράς, διαπλοκής, συντηρεί την παρακμή. Ανάληψη κοινωνικής ευθύνης σημαίνει: κίνηση διαδικασιών διαμόρφωσης πολιτικού σχηματισμού για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό των μεγάλων μετασχηματισμών και οριζόντων.                                                                                                                               (εγγραφή - ανάρτηση το 2021)

                                                                *

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΧΕΣΕΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ.   

 Με την πανδημία αναδεικνύονται κινήσεις άρνησης της μονόδρομης ροής διαδικασιών εντολής – υποταγής.

     Το υπαρκτό πολιτικό σύστημα και το κράτος - παγιωμένο σύστημα ανελευθερίας -  τροφοδοτούν την κοινωνία με μαθήματα μαζικής νοοτροπίας υπηκόων. Την επιφορτίζουν με άγχος επιβίωσης και φόβο. Σε ένα στατικό πνευματικό παρόν, που αρνείται την παιδεία ως συλλογικό διανοητικό, κριτικό υπόβαθρο, με την κατάργηση κάθε ηθικού ανασταλτικού, με μηχανισμούς αστυνόμευσης, διακρίσεων, εκπαιδεύει σε μια κρατική απολυταρχία.

     Η διολίσθηση στην παρακμή και υπανάπτυξη επιτυγχάνεται με τον σκοταδισμό, την παραμόρφωση εννοιών, την αιχμαλώτιση του ανθρώπου, ώστε να μην είναι σε θέση να κάνει χρήση της παραγωγικής δύναμης του μυαλού του, της δημιουργικότητας και λογικής του. Βρίσκει την απαραίτητη διαθεσιμότητα με την αξιοποίηση αφομοιούμενων και ενεργοποιημένων ενδιάμεσων υποκειμενικοτήτων. Μεταβιβάζεται έτσι το νομιμοποιητικό αφήγημα κυριαρχίας και οι σωτηριολογικές αυταπάτες. Με στρατολόγηση πολλών παράπλευρων δυνάμεων δεν φοβάται, ελέγχει και κατορθώνει τον εκφυλισμό της άρνησης, περιθωριοποιεί και εκμεταλλεύεται κοινωνικές αναζητήσεις.

     Ήδη σε Ευρώπη και Αμερική αναδύονται δυνάμεις άρνησης επιτηρήσεων για την αυτοδιαχείριση, αυτοέκφραση και επιστροφή κεκτημένων ελευθεριών. Η επίθεση στην ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια αναδεικνύει ένα αίσθημα ντροπής για την αποδοχή αυτών των υποχωρήσεων, γίνεται πλέον αντιληπτή η χρήση των σχέσεων επιστήμης, τεχνολογίας και πολιτικής. Η ντροπή από αυτήν την συνείδηση υποχώρησης παράγει αγανάκτηση ή και αυτοκαταστροφική ενοχή. Το αίσθημα αγανάκτησης, όμως, σε ένα πληθυντικό αριθμό κινήσεων διευρύνεται σε άτυπο, πρωτογενές πολιτικό προϊόν. Δεν σύρεται στον τυπικό αντιπολιτευτικό οικονομισμό, αναλύει το πολιτικό και το αξιοποιεί όχι με άκαιρες συμβατικές ορίζουσες, αλλά με ερμηνείες σχέσεων εξουσίας, τους μηχανισμούς ελέγχου, με την αποκρυπτογράφηση του διώνυμου ισχύς – γνώση. Η αυτοάμυνα και οι δημιουργικές κοινότητες εμφανίζονται ως  κάλυψη ρωγμών και γεγονότα ελευθερίας. Συμπληρώνεται μια ατζέντα κοινωνικοπολιτικής διαμαρτυρίας θεμελιακά διαφορετική από συνήθη ρεύματα «πολιτικών της ταυτότητας» ή της «ταξικής πάλης». Γι΄ αυτό και είναι χωριστά από τα μηχανιστικά μοντέλα της υπαρκτής αριστεράς ή των ενσωματωμένων αντιπολιτεύσεων.

     Εάν αυτά τα κινήματα θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστικά πρέπει να αξιοποιήσουν την δική τους, αλλά και την συσσωρευμένη ιστορική εμπειρία, να αναζητήσουν τρόπους και μεθόδους εξέλιξης, βιωσιμότητας, γιατί πολλά κινήματα γεννιούνται για να ηττηθούν πολύ σύντομα στην σιωπή. Δεν μπορούν να έχουν προοπτική δυνάμεις αυθόρμητες, χωρίς επεξεργασίες, παράλληλες, αλλά προς το παρόν μη συγκλίνουσες.

     Ένας ορίζοντας προοπτικής και δυναμικής εξέλιξης απαιτεί οικειοποίηση παραγωγής και μορφοποίησης νέων θεσμικών πρωτοβουλιών, συγκλίσεων με εσωτερικούς συμπληρωματικούς καταμερισμούς, ένα ευρύχωρο ανοιχτό δίκτυο κοινοτιστικών συμβουλίων. Ο πληθυντικός πρωτογενών κινήσεων στην πορεία σύνθεσης θα διαμορφώσουν πολλαπλασιαστική αξία. Οι πολλές συνισταμένες άμεσων εμπειριών ενισχύουν τα δεδομένα, αποτελούν βάση μιας αυτοδιευθυνόμενης πολιτικής παραγωγής.

     Σε τέτοιες συνθήκες η ηγετικότητα σημαίνει συνείδηση συλλογικότητας, ανάληψη πρωτοβουλίας, που μέσα από διαλεκτική, διάλογο είναι σε θέση να αξιοποιήσει ιδιαίτερες ικανότητες πολιτών και φορέων. Προϋπόθεση μια πλατιά αντίληψη ανεκτικότητας και συμβιβασμών, υπερβαίνοντας ασήμαντες διαφοροποιήσεις και παραπλανητικούς, ανεπίκαιρους διχαστικούς άξονες.                                                                                                                                                  

     Η σύγκλιση υποστασιοποιεί ένα πολλαπλασιαστικό παραγωγό ιδεών και ενέργειας. Σε μια νέα αυτορρύθμιση, ένα δημοκρατικό θεσμισμένο περιβάλλον θα καλλιεργήσει συνθήκες ευνοϊκές επινοήσεων, τον κοινό ορίζοντα ευζωϊας και δικαίου. Κάθε στιγμή απαιτεί να είναι προδιαδικασία και  πρόσκληση εισαγωγής σε ιστορικά καθήκοντα.

Γρηγόρης Κλαδούχος

(εγγραφή - ανάρτηση τον Φεβρουάριο 2022) 

                                                                    *

Ο ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ                                                                                                              

Αγαπητέ κ. ΝΙΤΣΙΑΚΟ ( 27/1/21) καλή επιτυχία στην για σήμερα προγραμματισμένη διάλεξη. Θέλω να σας θυμίσω ότι είχατε αναφερθεί θετικά σε σχόλιό μου, όταν πρόβαλα κείμενο-συνέντευξή σας τον Ιανουάριο του 2016. Σας στέλνω την τότε ανάρτησή μου: http://www.tinakanoume.gr/2016/01/blog-post_77.html Με την ευκαιρία της σημερινής διάλεξης-συζήτησης, σας αποστέλλω ένα συμπυκνωμένο κείμενο που (κατά την γνώμη μου) αναλαμβάνει ενεργά την παραδοσιακή αντίληψη του κοινοτισμού και την επαναπροσδιορίζει με βάση τις σημερινές συνθήκες ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων και κοινωνικού σχηματισμού. Ευχαριστώ.

Ο ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ – ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΤΙ

Πολλά χάνονται με το πέρασμα του χρόνου. Πολλά ξεχνιούνται, άλλα επιμένουν και ο κοινοτισμός, όπως και πολλές άλλες λέξεις που έρχονται από το παρελθόν απαιτούν την επανενοιολόγησή τους. Τί σημαίνει λοιπόν για την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και ποιες μορφές πρέπει να πάρει;

 Οι κρατικοί μηχανισμοί έχουν παραχωρηθεί (ιδιαίτερα σε μια σειρά αδύναμες ή δορυφορικές χώρες) σε εξωτερικές δυνάμεις κρατών και αγορών. Ξεχωρίζει η οικονομία από την κοινή ζωή, η διευθύνουσα πολιτική από την κοινωνία και τους πολίτες, διαπιστώνεται η καταστροφή των υποκειμένων - ατομικών και συλλογικών -, της δημιουργικότητας. Ο χώρος των αποφάσεων έχει συμπιεστεί και η ευκαιρία είναι η ενίσχυση των στρατηγικών ικανοτήτων των τοπικών συστημάτων. Η επανεκκίνηση παραγωγικών και πολιτισμικών συστημάτων προϋποθέτει μια αυθεντική ιδέα του συλλογικού εαυτού, την αυτενέργεια των πολιτών, ανάκτηση της εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών, επανείσοδος στην ζωή των κληροδοτημένων δικτύων σχέσεων. Ο Κοινοτισμός σήμερα μπορεί να οικειοποιηθεί με το ανάπτυγμα της δυαδικής αντίληψης:

 Α. Ο κοινοτισμός ως ΤΟΠΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΕΝΤΟΠΙΟΤΗΤΑΣ, συλλογική συνείδηση αξιών και αγαθών του τόπου ως υπόβαθρα παραγωγής αυτοβιώσιμου πλούτου.

 Β. Ο κοινοτισμός ως ΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ σημαίνει μορφές κυβέρνησης επανάκτησης δυνατοτήτων αποφάσεων για ζητήματα του περιβάλλοντος ζωής του, συλλογική, άμεση, κοινωνική και όχι ανάθεσης.

Στις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας, με την διάρθρωση του κοινωνικού, πολιτισμικού, παραγωγικού και οικιστικού καταμερισμού (πολλές μικρές πόλεις, πολλά χωριά, συγκεντρωτισμός), με την παράλληλη άνθηση της πληροφορικής, που ευνοεί πολλά κέντρα αποφάσεων αλληλοεξάρτησης, απαιτείται μια ανακατεύθυνση στρατηγικής: μαζί με ένα γενικό Εθνικό Πολεοδομικό Σχέδιο, την απαραίτητη προσθήκη ενός Αγροδομικού Σχεδίου. Αυτά πρέπει να εξειδικεύονται αλλά και να υπηρετούν μικροπεριοχές ολοκληρωμένου σχεδιασμού. Οι μικρές πόλεις πρέπει να καταστούν κέντρα ροής ζωτικότητας, διαχειριστές μιας οικονομικής ζώνης, υπηρετικοί φορείς γνώσης ως παραγωγικής δύναμης. Οι ΒΙΟΠΕΡΙΟΧΕΣ ΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ θα καθορίζονται με κριτήρια ομοιοτροπίας γεωγραφικών, ιστορικών, παραγωγικών ταυτοτήτων. Απόλυτο κριτήριο, η επιστροφή της εργασίας, της δημιουργικότητας, ο εμπλουτισμός με γνώση της παραγωγικής συνείδησης. Είναι η πορεία σύνθεσης αρχών και δεδομένων, η συγκρότηση υλικού και άυλου κεφαλαίου.  

                                                                      *                                                                                ΙΔΕΕΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Α. Αγαπητοί φίλοι, αναλαμβάνετε την συγκρότηση μιας νέας πολιτικής πρωτοβουλίας που είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, όχι όμως και μη επιτεύξιμη. Εμπόδιο στην πολιτική αναγέννηση είναι το κομματοκρατικό σύστημα εξουσίας που έχει το ολοκληρωτικό μονοπώλιο ισχύος που καθηλώνει σκέψεις, αλλοιώνει έννοιες, τροφοδοτεί με «ατομική ευθύνη» ώστε ο άνθρωπος να περιορίζεται στην ζωώδη υπόστασή του, σε βιολογικά ένστικτα, να μην έχει δυνατότητες διαμόρφωσης του περιβάλλοντός του.

Πολλά κινήματα εμφανίζονται, αλλά είναι μερικότητας, χωρίς στρατηγική, ενώ η πολιτική είναι η διαχείριση του όλου, δεν είναι απόκρουση επιθέσεων με ανακλαστικά πολιορκημένων, είναι η συνομιλία για απόφαση πού θα αποδοθεί αξία και επόμενα η διαμόρφωση στόχων.

Δυστυχώς οι μερικότητες εμφανίζονται με μορφή οικονομισμών, αντιεπιστημονισμών, ηθικισμών, νομικισμών, δημοκρατικισμών, καπηλείας εθνικών υποθέσεων και πολλών ειδών λαϊκισμών, χωρίς βάθος νοημάτων παιδείας και οικονομίας. Απουσιάζει κάθε συνθετική σκέψη που θα ανυψώνει την πολιτική σε επίπεδα πρότασης ενιαίας και οργανικής της Ελληνικής κοινωνίας και του σχηματισμού της.

Οι κινήσεις επιστροφής της πολιτικής ως καινοτομικό και θεσμικό επίτευγμα μέσα από την διαλεκτική και συνομιλία πρέπει να αποδώσει σημασία στην μέθοδο συγκρότησης, στους βηματισμούς, θα διαμορφώσει ατομικές και συλλογικές δημιουργικότητες, το κοινωνικό και εθνικό κεφάλαιο, αυτά που ο Ελλάδα και η Ελληνοσύνη έχει ανάγκη και για την επιστροφή της στην παγκόσμια κοινότητα.

Β. Όσον αφορά στην Διακήρυξη:

Μια διακήρυξη πρέπει να εισάγει νέες λέξεις, προτάσεις στην πολιτική αγορά, να κάνει διάγνωση, γνωμάτευση των αρνητικών που βλέπει στον κοινωνικό σχηματισμό, αυτών που ανήκουν και πρέπει να αποδοθούν σε αυτή την χώρα και τον Ελληνισμό.

Θέτει την στρατηγική του τι θέλουμε, του τι μπορούμε και πως το επιτυγχάνουμε. Αυτό σημαίνει απάντηση στα παρακάτω ζητήματα:

. για την σχέση γνώσης και παραγωγικής οικονομίας,

. στην απουσία δημοκρατίας και τον συγκεντρωτικό θεσμικά και χωρικά καταμερισμό,

. στην ιεράρχηση τομέων της οικονομίας, αξιολόγηση δυνάμεων ώστε να διαμορφώνονται ευνοϊκοί συσχετισμοί και κριτική στο κομματοκρατικό σύστημα διαφθοράς και διαπλοκής, που είναι ιδιοτελές προσωπικό, χειραγωγήσιμο από την εξωτερική επιτροπεία.

Γ. Πιστεύω ότι το εγχείρημα έχει βάση και ουσιώδη - τίμια αποστολή.

( ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ, 7 Ιουνίου 2022)

                                                                       *

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ 

  ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΑΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ   

        Η Ελλάδα χάνει τη δυναμική της. Εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες αρνούνται τις δυνατότητές της. Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν τι και ποιος έφταιξε, τι και ποιος φταίει. Δεν έχουν σε τι να πιστέψουν.        

       Η άγνοια της ιστορίας, της εξέλιξης, των δυνατοτήτων εμπόδισε αναδομητικές παρεμβάσεις. Καταργήθηκαν οι αγορές του λόγου. Νίκησαν οι χρηματιστικές, αντιπαραγωγικές αγορές. Δολοφονήθηκε το συλλογικό, δημιουργικό αίσθημα.

       Οι Έλληνες ταξιδεύουν σε ένα λαβύρινθο ερμηνευτικής αδυναμίας της πραγματικότητας. Η κοινωνία, η πολιτική, οι άνθρωποι κινούνται χωρίς σταθερές αναφορές, σε διαρκή κατάσταση επισφάλειας. Του προτείνονται κόμματα εφήμερων στόχων, χωρίς ανάλυση και στρατηγική.

          Μετά την παρένθεση της  συντονισμένης δυσφημιστικής καμπάνιας η Ελλάδα και ο Ελληνισμός, και μετά την εκκαθάριση εσωτερικών και εξωτερικών λογαριασμών θα επιστρέψει στην παγκόσμια κοινότητα. Όχι μόνο με τόνους εμπορικής αξίας αλλά και από το αναγεννημένο τοπίο, με ελιξήριο διαρκούς πνευματικής ζωής το νεοουμανιστικό πνεύμα. Όχι μόνο με αντικείμενα υλικής ζωής, αλλά και με μία επικαιροποιημένη , σύγχρονη αφήγηση του κόσμου. Μπορεί στην διεθνή κατάταξη να τεθεί σε εμβληματική θέση. Θα το υλοποιήσει η θέληση, η αξιοποίηση της εσωτερικής πολιτισμικής βιοποικιλότητας, του δεσμευμένου σήμερα παραγωγικού συστήματος.

                              ΛΑΪΚΙΣΜΟΙ: ΗΘΙΚΙΣΜΟΣ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΜΟΣ, ΟΛΙΓΟΚΡΑΤΙΑ     

         Για την κυριαρχία του ισχυρού απαιτείται η αποδυνάμωση της αυτοπεποίθησης και η συκοφάντηση των κοινωνιών. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορούν ν’ αντιπαρατάξουν μια αποτελεσματική άμυνα. Η δυσφήμιση οδηγεί σε υποταγή. Η μικρή αυτοεκτίμηση σε παραίτηση. Όχι στην προσπάθεια, στην ανάπτυξη. Οι Έλληνες προβλήθηκαν ακόμα και ως ρατσιστές. Προληπτική ιδεολογική κατάκτηση θέσεων.

         Το τελικό χτύπημα στην συκοφάντηση των Ελλήνων, μετά την αποδομητική δολιοφθορά του Σημίτη, έδωσε ο Γιώργος Παπανδρέου. Ως καλός μεταπράτης, απέδωσε αλήθειες σε προϋπάρχοντα στερεότυπα και αντιλήψεις των Βόρειων προς τον Ευρωπαϊκό Νότο. Χρέωσε στον απλό κάτοικο αυτής της χώρας την κύρια αιτία της χρεοκοπίας.

          Η επιβολή αυτής της εικόνας γεννά σε πολλούς αισθήματα εκδίκησης, μια αμυντική συνοχή και μια ψυχολογία πολιορκημένου. «Αντιστάσεις» χωρίς απαντήσεις επεξεργασμένες. Υψώνεται η σημαία της «πατρίδας», της «Ελληνικότητας». Σλόγκαν παρά ιδέες. Ενισχύονται τοπικισμοί, συντεχνιασμοί, καταφύγια ατομικισμού. Ο θυμός, η αγανάκτηση οδηγούν σε παγίδες ταυτοτήτων. Όταν αγιοποιείσαι δεν μπορεΊς να αυτομετασχηματισθείς. Ο συλλογικός ναρκισσισμός αδρανοποιεί τους μηχανισμούς αλλαγών. Η λατρεία του εξιδανικευμένου απώτερου εαυτού είναι άλλοθι πολιτικού πρωτογονισμού και επικάλυψη αντεθνικών και αντικοινωνικών προσανατολισμών και υποχωρήσεων.                                            

         Απέναντι στον ηθικό λαϊκισμό της πλατείας,(κλέφτες, να καεί…) συγκεντρώθηκε στην τηλεόραση ένας οικονομικός λαϊκισμός (μέσα- έξω από το ευρώ…). Μεθοδικά εγκλώβισαν τη συζήτηση στην σφαίρα κίνησης του χρήματος.  Ο οικονομισμός της αριστεράς άφησε κενό λόγου αντιδιαφθοράς,  που τον κάλυψε με ηθικισμό η Χρυσή Αυγή.

          Αναδείχθηκε μία νέα τεχνοκρατική «διανόηση», μία νέα τάξη σωτήρων της Ελλάδας. Η τηλεοπτική αριστοκρατία των οικονομολόγων-νομισματολόγων έβαλε στην άκρη τους διανοούμενους. Για αυτή την κατηγορία επιστημόνων τα οικονομικά μεγέθη δεν συναρτώνται με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Οι προτάσεις τους είναι ξένες προς μία ερμηνεία των αιτίων που μας έφτασαν ως εδώ.

           Οι οικονομιστές πιστεύουν ότι βοηθούν τους εργαζόμενους, όταν υπερασπίζονται κάθε θέση εργασίας. Όμως το συλλογικό δικαίωμα της εργασίας με κοινωνική αποδοτικότητα, αξιοπρέπεια, στρατηγικό όφελος είναι περισσότερο ισχυρό. Η πολιτική δεν είναι υπεράσπιση του χθες, των κεκτημένων. Αυτή είναι τυραννία του παρελθόντος, συντηρητισμός.

           Ένα κίνημα δεν εκφράζει αυτό που υπάρχει. Δεν αμύνεται, δεν υπερασπίζεται τα κεκτημένα μόνο. Προτείνει. ‘Έχει άποψη για μια νέα κοινωνία, θεσμούς, συμπεριφορές. Προτείνει και μια νέα κοινωνική και εργασιακή γεωγραφία. Διαμορφώνει συσχετισμούς υπέρ αυτής της πρότασης. Πολιτική δεν είναι υποταγή στα δεδομένα του υπάρχοντος κοινωνικού σχηματισμού.  Είναι δομικές αλλαγές, μετασχηματισμοί, μεταρρυθμίσεις. 

         Βρισκόμαστε σε εσωτερική κατοχή, κάτω από μία ολιγοκρατία τριών συνιστωσών: κομματοκρατία, τηλεκρατία, λόμπυ συμφερόντων. Αυτό το κατεστημένο απαγορεύει την αναγέννηση του πολιτικού δυναμικού της χώρας. Η παραπάνω τρισυπόστατη δομή εξουσίας γεννά και αναδεικνύει πολιτικούς σχηματισμούς λειτουργικούς των συμφερόντων τους, της μεταπρατικής τους αποστολής και σε επαφή με τις δομές του κράτους.

         Το μεγάλο έλλειμμα είναι αυτό της κυρίαρχης πολιτικής και των αναγκών της χώρας. Η πολύπλευρη διαπλοκή τους. Τα κόμματα έπρεπε να είναι οργανισμοί ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία. Έχουν ωστόσο μετατραπεί σε υπερτοπικούς, εξωκοινωνικούς μηχανισμούς που συντηρούνται και από την κρατική χρηματοδότηση ή τις μίζες. Αυτό είναι το μεγάλο αναπτυξιακό αντικίνητρο: η πολιτική αντίληψη που κυριαρχεί σ’ όλο το πολύχρωμο- μονόχρωμο πολιτικό φάσμα. Που ταυτίζει την έννοια κυβερνώ με το καταλαμβάνω το κράτος. Που διαβιεί λαθραία σε ένα κρατικοποιημένο πολιτικό σύστημα.

                    ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ                                                

           Οι γνωστές οικονομικές θεωρίες είναι γενικές και δεν εξηγούν πώς στον μεταφορντιστικό και χρηματοπιστωτικό κόσμο μπορεί μια τοπική, περιφερειακή, εθνική οικονομία να λειτουργήσει, ν’ αξιοποιηθεί. 

1.      παγκοσμιοποίηση-στρατηγικές ικανότητες τοπικών συστημάτων 

Ζούμε την αντίθεση, ασυμμετρία, υπερεθνικών ολιγαρχιών, τραπεζών, χρηματιστικού κεφαλαίου, των λεγόμενων αγορών, με τις δημοκρατίες των λαών.  Ο θεσμός των Ηνωμένων Εθνών δεν δείχνει ενδιαφέρον για το φαινόμενο της καθυπόταξης των εθνών στους νόμους του χρηματιστηριακού ολοκληρωτισμού.

           Η παγκόσμια κοινότητα έχει μία νέα αποστολή: ένα Νέο  Ανθρωπισμό. Που θα θέσει τέλος στην πλανητική, από τα πάνω παγκοσμιοποίηση και θα επιβάλλει προϋποθέσεις επανίδρυσης στις κοινωνίες μηχανισμών  δημιουργίας υποδομών ανάδειξής τους.

          Στις σημερινές συνθήκες:

        α.|  Ο χώρος των αποφάσεων που βασίζονται στη συμμετοχή και στη συναίνεση των πολιτών συμπιέζεται ενώ διευρύνεται αυτός που βασίζεται στις αποφάσεις κατανάλωσης.

        β.|  Η οικονομία ξεχώρισε από την κοινή ζωή: αυτή είναι η βαθιά σημασία της παγκοσμιοποίησης.

         γ.|  Ο κόσμος είναι ένα αμάλγαμα αντιπροσώπευσης. Για τις εθνικές πολιτικές ανάπτυξης υπάρχει μια ευκαιρία : να ενισχύσουν τις στρατηγικές ικανότητες των τοπικών συστημάτων.

2.      εργασία-δημιουργία

         Οι κυρίαρχες  τάξεις χάρις στην τεχνολογική πρόοδο δεν έχουν ανάγκη τη συστηματική εκμετάλλευση της χειρονακτικής εργασίας. Παράγουν μαζικά καταναλωτικά αγαθά  σε ζώνες, χώρες έντασης εργασίας. Γι’ αυτό στη Δύση η Αριστερά μένει χωρίς ανταπόκριση. Και ιδιαίτερα, όταν καταγγέλλει την εκμετάλλευση της εργασίας, πολεμά έναν καπιταλισμό που δεν υπάρχει πια.  Το κοινωνικό ζήτημα δεν ανάγεται στον δυισμό επιχείρηση και εργάτες.

        Μία σύγχρονη πολιτική και κοινωνική παιδεία εισάγει μία εδαφοκεντρική πολιτική παιδεία απέναντι στην παραδοσιακή αριστερή παιδεία συγκρούσεων. Σε μία συνολική, ανώτερου επιπέδου οργανική οπτική του γενικού συμφέροντος. Σε μία νέα αντίληψη της προόδου. Εισάγει νέα εργαλεία και υποκείμενα αλλαγών. Ανασκευάζει την κυρίαρχη αντίληψη του Δυτικού κόσμου που οικοδόμησε την πολιτειακή του τάξη ως επίλυση της αντιπαλότητας αστικής τάξης και προλεταριάτου. Η αξιολόγηση της δημιουργίας προκαλεί μια νέα κοινωνική συνείδηση. Ο άνθρωπος συμπληρώνει το ιστορικό, πολιτισμικό, παραγωγικό απόθεμα, επαναθεμελιώνει το αίσθημα κοινής ζωής, ένταξης σε μία κοινότητα. Είναι ο άνθρωπος δημιουργός τόπων και πραγμάτων με εσωτερικά νοήματα. Διαχειρίζεται και ενισχύει το όνομα, το πνεύμα, το υλικό και συμβολικό κεφάλαιο της γεωκοινότητάς του. Με την πληροφορική, τη γνώση, το ταλέντο και το πάθος ευζωίας και ευποιίας διευρύνονται οι πηγές ανάπτυξης και οικονομικής προσόδου. Οι άυλες, πνευματικές αξίες εμφανίζονται ως η δομική συνισταμένη ενός νέου ανθρωπολογικού οικοδομήματος.

                   Η ΕΛΛΑΔΑ, ΕΝΑ ΔΙΚΤΥΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΩΝ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΩΝ ΣΤΗ ΣΦΑΙΡΑ ΕΝΤΑΣΗΣ                                                                             ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΥΛΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

        Ισχυρό κράτος, ισχυρή οικονομία μπορούν να δημιουργηθούν, όταν αξιοποιείται όλο το φυσικό, κοινωνικό, ιστορικό και συμβολικό κεφάλαιο και με την αναβάθμιση της ικανότητας σχεδιασμού, προγραμματισμού. Η κοινωνική ανασύνθεση θα προέλθει από την αναγέννηση των Ελληνικών μικρόκοσμων, με την ανασύνθεση μιας οικονομίας δικτύων.

        Η επιστροφή στην ανάπτυξη προϋποθέτει ανθρώπους πολιτικά επαρκείς να επηρεάσουν ικανότητες αλληλεξάρτησης της γνώσης και του παραγωγικού συστήματος. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι κοινωνικό πρότυπο με κίνητρο παραγωγής την ένταση εργασίας.

 

        Α. Στις εσωτερικές οικονομικές και θεσμικές ασυμμετρίες με την ύπαιθρο  καταλήστευσης, κακοποίησης των πόρων της, μια κοινωνική οικονομική πολιτική σημαίνει άρνηση άνισων δυαδικών οικονομιών, νέες οικονομικές και οικολογικές ισορροπίες. Μία Νέα Επιχείρηση Πολεοδομικής και Αγροδομικής Ανασυγκρότησης.

       1.   Με νέες κατανομές και κυρίαρχη επένδυση σε επικοινωνιακές υποδομές, χωροταξικές ιεραρχήσεις υπηρεσιών εκπαίδευσης σε αντιστοιχία με τα παραγωγικά συστήματα των περιοχών. Εθνικές υποδομές σιδηροδρόμων, αυτοκινητοδρόμων, λιμανιών, σε αντιστοίχηση με τα γεωοικονομικά συμφέροντα της χώρας και  συμπληρωματικά τοπικών και περιφερειακών δικτύων.

      2. Εξειδικευμένα σχέδια περιοχών ολοκληρωμένων δραστηριοτήτων. Πόλεις με δημόσιους χώρους νοημάτων, πολυλειτουργικές, που θα «αντιπροσωπεύουν» και υπηρετούν περιοχές εσωτερικής οικονομικής ζωής. Η Αυτοδιοίκηση, εγκαθιδρύεται ως επιτόπια πολιτική διεύθυνση που ανασυνθέτει τον παλμό της οργανωμένης εργασίας. Προσαρμοσμένη σήμερα στις ανάγκες των ιδιαίτερων συνθηκών της πολυώνυμης Ελλάδας και με αξιοποίηση του ιστορικού πλούτου των Ελληνικών αυτοκυβερνώμενων συστημάτων. Η συγκρότηση ενός γόνιμου οικιστικού και παραγωγικού δικτύου θα είναι θεμελιωμένο στα εδαφικά ανταγωνιστικά αγαθά και στους δεσμούς αγροτικού και ιστορικού περιβάλλοντος.

      3. Σε ένα πνεύμα νεοαγροτισμού,  που προβάλλει την ποιότητα ζωής της ελληνικής υπαίθρου, αντί μαζικής παραγωγής προϊόντων της σειράς η πρόταση είναι η ποιότητα, η ταυτότητα.

      Β. Δεν χρειαζόμαστε κίνητρα, βοηθήματα, επιδοτήσεις. Χρειαζόμαστε χρηματοδότηση αναγκαίων αναδιευθετήσεων. Ποιοτικούς δείκτες αξιολόγησης.

        1. Σε μια νέα αναπτυξιακή πορεία χρειάζονται μεγάλα κοινωνικά έξοδα. Νέα δημογραφικά κίνητρα, πιστωτικά, επενδυτικά και φορολογικά εργαλεία. Η πειθαρχία των δημόσιων οικονομικών, η εξάλειψη της κρατικής γραφειοκρατίας και διαφθοράς και η στελέχωση του κράτους με υπαλληλικό προσωπικό ήθους και γνώσης θα ωθήσει την ανταγωνιστικότητα, ένα περιβάλλον σταθερότητας και εμπιστοσύνης, εισροή επενδύσεων εκεί που απαιτεί ο εθνικός σχεδιασμός.

        2. Εισαγωγή αισθητικών παραμέτρων στην αξιολόγηση επενδύσεων και αποτελεσμάτων.

        3. Συνέργειες όλων των τομέων της οικονομίας. Του τουρισμού με τον γαστρονομικό πολιτισμό. 

        4. Εισαγωγή του πολιτισμού, της γνώσης, μέσα από πανεπιστήμια, κέντρα έρευνας, πόλους τεχνολογίας στην παραγωγική διαδικασία. Σύγκλιση συνεργατικών, ιδιωτικών και εκπαιδευτικών παραγόντων με την εγγύηση της θεσμικής πολιτικής.

        5. Η επιστροφή των ανέργων όχι σε οποιαδήποτε αμειβόμενη απασχόληση αλλά στην εργασία και στις πηγές ανταγωνιστικών τομέων, κοινωνικής αποδοτικότητας.

        6. Η Μεσόγειος ανακτά την παλιά της κεντρικότητα. Σε αυτό το νέο πλαίσιο η Ελλάδα έχει αναβαθμισμένες ικανότητες ανταγωνισμού από την οικονομία της θάλασσας-μπλε οικονομίας.

        Η έρευνα του πραγματικού ύψους του χρέους, του μέρους του που πρέπει να πληρωθεί ή όχι, η αποκάλυψη μηχανισμών δημιουργίας του είναι ουσιώδης διεκδίκηση, διαμορφώνει συνείδηση διάκρισης και απόδοσης ευθυνών.

        Η πολυώνυμη ελληνική γη και πολιτισμός, το μεγάλο ιστορικό κληροδότημα είναι ισχυρότερο των χρηματιστηρίων, των αγορών, των ξένων επενδυτών. Είναι υποτίμηση η προβολή εξόδου της  χώρας από την κρίση και η κάλυψη του χρέους από υποθαλάσσια και υπεδάφεια ορυκτά. Αθωώνει όσους κατέστρεψαν τον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας. Μια αυθεντική ιδέα του συλλογικού εαυτού μας μπορεί να κινήσει την παραγωγική μηχανή.

            ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ – ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

          Η Ελλάδα είναι κεντρική Ευρωπαϊκή περιοχή. Πνευματικό κέντρο. Ο Ελληνικός Πολιτισμός και οι φιλόσοφοι αντιπροσωπεύουν μια Magna Carta της Ευρωπαϊκής αφετηρίας.

          Η Ελλάδα και η Ευρώπη πρέπει να υποστούν ένα συνειδησιακό σοκ, μία επώδυνη εξέταση. Η χώρα μας πληρώνει τις συνέπειες ανισορροπιών  της Ευρώπης και την ανυπαρξία πολιτικών διακυβέρνησής τους.

           Όλο το Ευρωπαϊκό πολιτικό φάσμα, και η αριστερά, εκκινεί από την ίδια αφετηρία ταυτότητας της Ευρώπης: ως μία οικονομική ένωση.

           Η ανάγκη δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ευρώπης δεν αποτελεί άλλοθι για την Ελλάδα  να μην κάνει πρόοδο και να κατακτήσει τα επιτεύγματα των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Οι μεγάλες ρωγμές και τα χάσματα και η αποκατάστασή τους στα ζητήματα συγκεντρωτικού κράτους, υποδομών, αγροτικού τομέα είναι και κριτήρια ειλικρίνειας των εγχώριων «φιλοευρωπαϊστών». Είναι και κρίσιμα στοιχεία που διαμορφώνουν την ανταγωνιστικότητα και τη δυναμική της χώρας.

          Σήμερα, προβάλλονται ως υποστηρικτές της Ευρώπης οι άνθρωποι του βιότοπου της φαυλοκρατίας. Αυτοί ταυτίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας με τη δική τους διαμεσολάβηση, συντήρηση. Η τριτοκοσμική κατάσταση, η διαφθορά, η διαπλοκή, τα σκάνδαλα δεν είναι έκφραση ευρωπαϊκότητας. Ούτε το συγκεντρωτικό κράτος, η ερήμωση της χώρας.

         Στους Ευρωσκεπτικούς αποδίδεται εθνικισμός ή λαϊκισμός. Συγχέεται το αποτέλεσμα ( οργή λαού) με την αιτία (κακοφτιαγμένη Ευρώπη) . Ο εθνικισμός έχει εγκατασταθεί στα κέντρα εξουσίας της Ευρώπης και των ισχυρών χωρών της. Με ιδεολογικό προκάλυμα, προπαγάνδα, την πολιτισμική ανωτερότητα μίας Ευρωπαϊκής περιοχής. Με την παρουσίαση ως αναγκαίου υποδείγματος μια Γερμανοκεντρική ένωση. Ένα Ευρωπαϊκό σχέδιο πρέπει ν’ απομακρυνθεί από ρατσιστικές προκαταλήψεις. Από εκμεταλλευτικές ιδέες και δομές της Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, ιεραρχικά δομημένης.

         Ευρώπη είναι η λογική, το δίκαιο, το ωραίο, ο ανθρωπισμός. Η ενεργός παραλαβή του δημοκρατικού κεκτημένου των λαών της. Η αξιοποίηση των επιτευγμάτων στον υλικό και πνευματικό της πολιτισμό. Αντίθετα η αριστερά σήμερα εκκινεί από την ίδια αντίληψη για την Ευρώπη μ’ αυτήν της Μέρκελ. Ως μια οικονομική, νομισματική ένωση.

                                  Η ΥΠΑΓΩΓΗ ΣΕ ΕΞΩΕΘΝΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

          Μεταπολεμικά για τον έλεγχο της Ελληνικής κοινωνίας επιστρατεύθηκαν μηχανισμοί καταστολής-βίας και εκπαίδευσης-προπαγάνδας. Δεν της επέτρεψαν μία αυτογενή, εθνική ερμηνεία του κοινωνικού σχηματισμού και της ιστορίας. Ένας λαός υποχρεώθηκε να θεωρεί εθνικό του συμφέρον αυτό που συνέφερε γεωοικονομικά και γεωστρατηγικά εξωελλαδικές δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις καθόρισαν το μοντέλο ανάπτυξης (υπανάπτυξη), τους φίλους και εχθρούς, τις δυνατότητες της χώρας. Εμπόδισαν την αυτογνωσία, την αυτοπεποίθηση του λαού. Τα πνευματικά δεσμά ήταν και καταστροφή της παραγωγικής γνώσης.

         Οι παραμορφωτικές ιδέες του εαυτού λειτουργούν παραμορφωτικά και για την εικόνα του άλλου. Επέβαλαν ως φίλο τον ένοχο γείτονα. Κάνουν απαιτητή την υποχωρητικότητα, επειδή υπολαμβάνουν την περιοχή ως ενιαίο χώρο ασφαλείας και στρατηγικών τους επιδιώξεων, που δεν πρέπει να διαρραγεί.

         Μία πολιτική ειρήνης, ανθρωπισμού, είναι άρνηση της συμπληρωματικότητας της Ελλάδας στα σχέδια και δόγματα ασφάλειας,  που τα τουρκικά προβλήματα (ιστορικά αλλά και σημερινή της άρνηση του δικαίου και της δημοκρατίας) θέλουν να τα επιλύσουμε συμβιβαστικά.

      Διαμορφώνουμε συνθήκες προς όφελος των λαών, όταν υποστηρίζουμε, διεκδικούμε ανάληψη πρωτοβουλιών για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας και την υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων, τα δικαιώματα του Κυπριακού λαού. Μέσω της εξωτερικής πολιτικής της χώρας να αποδυναμωθεί ένας αντιδημοκρατικός και αποσταθεροποιητικός παράγοντας της περιοχής.

..............................................................................................

     ΣΥΡΙΖΑ-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: ΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΑ  ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ                            

             Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν και δεν είναι εναλλακτικό σύστημα σκέψης. Κινήθηκε μέσα στο ρεύμα της μεταπολιτευτικής φθοράς. Εθνικής και εργασιακής αποδόμησης. Ξεχωριστά από τα ιστορικά παραγωγικά  και αυτοδιευθυνόμενα συστήματα. Με άγνοια του τέλους των φορντιστικών και ολιγοκεντρικών μοντέλων.

          Α.  Η ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης έκανε πρόδηλη την πραγματική του θέση ως συνιστώσα του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος. Δεν πρόκειται όμως για παρατιμονιά, μεταμορφισμό. Έχει ένα βεβαρημένο ιστορικό και ιδεολογικό υπόβαθρο. Δεν αναθεώρησε κάτι. Γεννήθηκε και έδρασε ξεχωριστά από την λαϊκή δημιουργικότητα, την παραγωγική διαδικασία, τα αυτόχθονα υλικά και πνευματικά εφόδια. Από τις αυθεντικές λαϊκοδημοκρατικές παραδόσεις και αξίες. Στον ΣΥΡΙΖΑ και την παραδοσιακή αριστερά αγνοούσαν την αποδιάρθρωση των Ελληνικών κοινοτήτων. Επειδή πάντα αναφέρονταν σε εξωτερικούς παράγοντες, υποκατέστησαν τον διεθνισμό, κοσμοπολιτισμό με τον Ευρωκεντρισμό, δεν είχαν τίποτα να προτείνουν απέναντι στην υπαρκτή ευρωθεσμικότητα.

             Αποφεύγει να δώσει μία ερμηνεία της πορείας της χώρας προς την πτώχευση, ακριβώς γιατί υπήρξε λειτουργική συνιστώσα της. Αντιπαράθεσε στην ευθύνη της ανάπτυξης τα «δικαιώματα των εργαζομένων». Όταν πήγε στην κυβέρνηση, με μία ταχύτατη διολισθητική προσαρμοστικότητα απέκοψε και τους λίγους δεσμούς του με την κοινωνία και μετετράπη σε κλασικό εκλογικό, τηλεοπτικό, με την δύναμη του κράτους εξουσιαστικό μηχανισμό. Προσφέρεται ως τελευταία ελπίδα. Αυτή ωστόσο είναι μία ακόμα πρόταση συναίνεσης σε νέο περιτύλιγμα με μεταπρατικό περιεχόμενο.

              Β.  Πολυφασματικό κόμμα που δυνάμεις του καλύπτουν την επίκαιρη έκφραση εθνικοφρόνων. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός μιας ομάδας διανοουμένων του είναι λειτουργικός της παγκοσμιοποίησης. Ακραίες αρνητικές συνιστώσες που προσδίδουν νομιμότητα σε αλλοτριωτικές και αποεθνικές πολιτικές.

              Στο τραπέζι αξιών της αριστεράς τοποθετήθηκε επανεκτιμημένη η Γαλλική Επανάσταση και υποτιμήθηκε το αγαπημένο της αριστεροφροσύνης, το 1917. Είναι και αυτός ένας αναγωγικός εκσυγχρονισμός μιας ετερόφωτης αριστεράς. Ο ιδεολογικός μεταπρατισμός του είναι εξυπηρετικός των Δυτικών που ως επικυρίαρχοι ενοχοποίησαν τα θύματά τους. Σε αυτή τη συνέργεια προς αυτή τη Δυτική νομιμοποιητική κουλτούρα, αρνούνται τα επιτεύγματα του ιστορικού Έθνους των Ελλήνων, καταδικάζουν το Βυζάντιο για να μειώσουν τα εγκλήματα των σταυροφόρων και της Δυτικής αποικιοκρατικής ιστορίας. Εικονολάτρες της Δύσης, εικονοκλάστες της Ελληνικής παιδείας. Επιχειρούν αναθεώρηση της εθνικής παιδείας, όχι σε μία κατεύθυνση της αλήθειας και εθνικής αυτογνωσίας, αλλά σε αντιστοίχηση με ερμηνείες παλ αιών δεσμεύσεων και τη συμφέρουσα Δυτική ιστοριογραφία.                                          

                 Η δεξιά εικονοποίησε τη συμβολή του Ελληνισμού. Προέβαλε μία προγονική αυτάρκεια, ενώ η αριστερά αναζήτησε την ιδεολογική ανεξαρτησία από την Ελληνικότητα ως υποχρεωτικό της ταυτοτικό στοιχείο. Οι λειτουργικοί του θεωρητικού εποικοδομήματος του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλουν θεωρίες περί «πολιτικού έθνους», ακυρώνοντας την ύπαρξη των εθνών πριν την κρατική τους υπόσταση.

            Γ. Τόσο η ιδανικοποίηση, όσο και η άρνηση δεν επιτρέπουν έρευνα του παρόντος, ρεαλιστική ερμηνεία και οπτική μέλλοντος. Χωρίς θεμελιωτικά ερμηνευτικά εργαλεία, χωρίς  επανερμηνεία ενός κοινωνικού σχηματισμού και της ιστορίας δεν μπορεί καμία ιδέα σχεδίου να εκκινήσει.

                 Το έλλειμμα αυτογνωσίας, αυτογενούς λόγου, καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ υφιστάμενο, ανατροφοδοτεί τη διεκπεραιωτική του αποστολή. Ποτέ δεν μπόρεσε να προβάλει, και σήμερα δεν είναι σε θέση  να εφαρμόσει βήματα εθνικής, παραγωγικής, διατροφικής κυριαρχίας, πολιτισμικής αυτοπεποίθησης. Αρνείται σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο τη συναίρεση ανθρώπινων δικαιωμάτων και δικαιωμάτων ταυτοτήτων. Μιλούσε για πολίτες. Όμως πολίτης είναι αυτός που έχει συνείδηση ταυτότητας. Αυτή τροφοδοτεί αισθήματα κοινής ζωής που γίνονται θεμέλια βιωσιμότητας των κοινωνιών. Αυτές οι δομικές, στρατηγικές αντιλήψεις λείπουν από το ΣΥΡΙΖΑ. Πρότεινε και προτείνει μία καιροσκοπική αντίληψη «πολιτικής» που απευθύνεται σε ευκαιριακούς ψηφοφόρους και μόνο για οικονομίστικους λόγους.

Μετέχει πλέον με προκλητικό τρόπο στις καθεστωτικές πατρωνείες, νομής της κρατικής εξουσίας. Με τις συμφωνίες που υπέγραψε επικαιροποιεί τον τρόπο συναλλαγής, υποτέλειας. Γίνεται ο χρήσιμος εντολοδόχος.

........................................................ 

                Η εναλλακτικότητα, η αντισυστημικότητα  καθορίζονται από το πρόταγμα ενός αναγεννητικού προγράμματος. Η ανυπαρξία του υποκαθίσταται από διαπραγματευτικούς ταχτικισμούς, ενεργοβόρους στροβιλισμούς ουσιαστικής ακινησίας. Είναι δημιούργημα της κρίσης. Ο νέος ιστορικός κύκλος θα βρεί το ΣΥΡΙΖΑ ως πέρασμα αριστεροκαπηλείας.

             Η χώρα έχει χρεοκοπήσει, γιατί χρεοκόπησε η πολιτική. Η διεύθυνση. Αυτή η χώρα δικαιούται την ναυτοσύνη της καλής πολιτικής.

            Ο παλιός μεταπολιτευτικός κύκλος δεν έκλεισε. Θα κλείσει μόνο αν η Ελληνική κοινωνία συνειδητοποιήσει ποιοι τον εκμεταλλεύθηκαν, τον κορόιδεψαν, ποιοι το κάνουν αυτό και σήμερα, ποιοι του δημιούργησαν την ψεύτικη συνείδηση και τον οδήγησαν στην ήττα. Όταν αποκτήσει απελευθερωτική συνείδηση. Η μέχρι τώρα πολιτική κατέστρεψε τα Ελληνικά ατομικά και συλλογικά προτερήματα. Η καταστροφή της δημιουργικότητας ήταν προαπαιτούμενο της πτώχευσης. Αρνήθηκαν κάθε στοιχείο γνώσης που αποτελεί προϋπόθεση αλλαγής του κόσμου.

            Μία δομική πολιτική παιδεία θα επιτρέψει την ανακατασκευή του θεμελιώδους και ουσιαστικού: την διεύρυνση του διανοητικού χώρου του ανθρώπου. Την επιστροφή της χώρας ως υψηλής έντασης πολιτισμού, λόγου και δημιουργίας.

            Η ελευθερία επιλογών παρέχει τρόπο αυτοπραγμάτωσης, αυτοδιάθεσης. Δίνει ώθηση στην ανταγωνιστική δυναμική, αναπνοή νέων ιδεών. Αυτές ανοίγουν δρόμους οριζόντων. Επαναφέρουν μία σύγχρονη Ελληνική φωνή στην παγκόσμια κοινή συνομιλία.[ΓΚ] 

(ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ 2016)

---