Τι μπορεί να εμπνεύσει μια κοινωνία όταν πολιορκείται από ηθικά, δημοκρατικά, αναπτυξιακά αντιπαραδείγματα και με την επιστράτευση του κράτους-παρακράτους, του δημοσιογραφικού υποκόσμου;
Η λάθος, ανασφαλής, αντιαισθητική, μαζοποιημένη, οργισμένη απάντηση δεν μου στερεί την εικόνα του θύτη: τους πολιτικούς αμοραλιστές και τα ΚΥΠατζίδικα προπαγανδιστικά πογκρόμ.
Αν δεν προσέχουμε, θα νομιμοποιούμε ενόχους και θα συκοφαντούμε τα θύματα, προσφιλής τακτική αποικιοκρατών για να δικαιολογούν την υστέρηση των αποικιοκρατούμενων και επόμενα την ανάγκη να «εκπολιτίσουν». Εχθρός δεν είναι ο Έλληνας, αλλά η κυρίαρχη αθλιότητα που αποδιαρθρώνει συνειδήσεις και τη χώρα.
